Τα κλασικά κείμενα θα περιμένουν

  

Της  Γιάννας Γιαννουλοπούλου*

«Δεν διδασκόμαστε τη λατινική και την αρχαία ελληνική για να τις μιλήσουμε ούτε για να κάνουμε τους υπαλλήλους ξενοδοχείου, τους μεταφραστές ή οτιδήποτε άλλο. Τις διδασκόμαστε για να γνωρίσουμε τον πολιτισμό δύο λαών, η ζωή των οποίων τίθεται ως βάση του παγκόσμιου πολιτισμού.

Η λατινική γλώσσα, όπως και η αρχαία ελληνική διδάσκεται σύμφωνα με τη γραμματική, κάπως μηχανιστικά. Αλλά είναι ιδιαίτερα υπερβολική η κατηγορία περί μηχανιστικού και περί κενότητας. Έχουμε να κάνουμε με νέα παιδιά, τα οποία πρέπει να αποκτήσουν συγκεκριμένες συνήθειες: την επιμέλεια, την ακρίβεια, τη φυσική μετριοπάθεια και την ψυχική συγκέντρωση σε συγκεκριμένα αντικείμενα. 

Ένας μελετητής τριάντα – σαράντα ετών θα ήταν ικανός να κάθεται στο γραφείο δεκαέξι συνεχόμενες ώρες, εάν δεν είχε από παιδί αποκτήσει «καταναγκαστικά», με «μηχανικό εξαναγκασμό» τις ανάλογες ψυχοφυσικές συνήθειες; [...]

Σε μια νέα πολιτική κατάσταση, αυτά τα ζητήματα θα γίνουν οξύτατα και θα πρέπει να αντισταθούμε στην τάση να κάνουμε εύκολο αυτό που δεν μπορεί να γίνει εύκολο παρά μόνο αν χάσει τη φύση του.

Εάν θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα νέο σώμα διανοουμένων μέχρι τα πιο υψηλά σημεία, από ένα κοινωνικό στρώμα που παραδοσιακά δεν έχει αναπτύξει τις κατάλληλες ψυχο-φυσικές συνήθειες, θα πρέπει να ξεπεράσουμε ανήκουστες δυσκολίες».

Το παραπάνω απόσπασμα δεν γράφτηκε από έναν συντηρητικό φιλόλογο του 19ου αιώνα, δεν είναι απόσπασμα επιφυλλίδας του Παπανούτσου. Ανήκει στα «Τετράδια της Φυλακής» [Quaderni dal Carcere, 4 [XIII], 55] του Αντόνιο Γκράμσι. 

Ανέτρεξα σε αυτό τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή την ειδησεογραφία αλλά και τις διαρροές που εκπορεύονται από το υπουργείο Παιδείας σχετικά με το νέο σύστημα εισαγωγής στα Πανεπιστήμια. Σύμφωνα με αυτές, συζητιέται η ιδέα να αφαιρεθούν τα λατινικά από εξεταζόμενο μάθημα της θεωρητικής κατεύθυνσης για τις πανελλαδικές εξετάσεις. Ήδη, αφαιρέθηκε η μετάφραση του διδαγμένου αρχαιοελληνικού κειμένου από τις πανελλαδικές εξετάσεις και αντικαταστάθηκε από περισσότερες ερωτήσεις κατανόησης και παραβολής με άλλα κείμενα. Η βασική επιχειρηματολογία επί αυτού ήταν ότι οι μαθητές μάθαιναν με «παπαγαλία» τη μετάφραση του διδαγμένου κειμένου.

Δύο είναι οι λόγοι αυτών των «μεταρρυθμιστικών» συζητήσεων και αποπειρών. Ο πρώτος είναι ότι χωρίς να κοστίζουν τίποτα δίνουν μια χροιά «προοδευτικότητας» στις εκπαιδευτικές πολιτικές. 

Με αυτόν θα μπορούσε κανείς να μην ασχοληθεί  και  να  τον  εντάξει  στους  συνήθεις  εντυπωσιασμούς  της  κυβερνητικής  πολιτικής.  Ο  δεύτερος  και  σημαντικότερος  όμως είναι το ιδεολογικό επιχείρημα που υπόκειται αυτών των μεταρρυθμίσεων: το επιχείρημα ότι η σύγχρονη κοινωνία δεν έχει ανάγκη από την κοπιαστική, επαναληπτική διαδικασία μάθησης που οδηγεί στη γνώση.

Το επιχείρημα ότι η σύγχρονη τεχνολογική εξέλιξη δίνει τις δυνατότητες σε όλους να έχουν «περίπου γνώση» για τα πάντα χωρίς ιδιαίτερο κόπο, χωρίς την «κενότητα» της μηχανιστικής γνώσης.

Αυτά τα επιχειρήματα δεν εκπορεύοντα απλώς από την κυβερνητική πολιτική, είναι διαδεδομένα σε ευρέα στρώματα της κοινωνίας και μάλιστα και σε εκπροσώπους της «προοδευτικής/ριζοσπαστικής» σκέψης.

Σε  αυτό  το  υπόβαθρο  στηρίζεται  και  όλη  η λογική των «δεξιοτήτων» που πρέπει να προσφέρει το σύγχρονο σχολείο κατά την νεοφιλελεύθερη άποψη και τους θεσμούς που την επιβάλλουν στην εκπαίδευση.

Επομένως, για να επιστρέψουμε στην εξέταση των γλωσσικών μαθημάτων δεν είναι απαραίτητη η μετάφραση αφού μπορεί να οδηγήσει στην παπαγαλία –είναι, αλήθεια, δυνατόν εξεταστής γλωσσικού μαθήματος να μην καταλάβει πότε ο μαθητής καταλαβαίνει τι μεταφράζει και πότε όχι; Εκείνο που είναι απαραίτητο κατά τις «καινοτόμες» πρακτικές είναι να κατανοεί (περίπου) και να συγκρίνει με άλλα παράλληλα κείμενα.

Αυτό που έχει συμβεί μεθοδολογικά είναι το εξής: η μεθοδολογία της διδασκαλίας των ξένων γλωσσών (όπου όντως δεν χρειάζεται η κατά λέξη μετάφραση) μεταφέρεται στη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας, της νέας ελληνικής, και στη συνέχεια και στη διδασκαλία  των  κλασικών  γλωσσών  (αρχαίας ελληνικής και λατινικής), τις οποίες προφανώς δεν τις διδάσκουμε για να τις μιλήσουν  οι  μαθητές  μας,  αλλά  γιατί  σε  αυτές στηρίχθηκε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, τον οποίο έχουμε ανάγκη να γνωρίσουμε και  βεβαίως  να  τον  κρίνουμε  και  να  τον  υπερβούμε  με  έναν  νέο  ανθρωπισμό  καθολικού χαρακτήρα.

Στο «καινοτόμο» παράδειγμα του σύγχρονου  ολοκληρωτισμού  δεν  είναι  αίτημα  η  ακριβολόγα  περιγραφή,  ούτε  η  σημασία  στη λεπτομέρεια που απαιτούσε η ενασχόληση  με  τα  «στριφνά»  κείμενα  των  κλασικών  γλωσσών.  Τις  λεπτομέρειες  πλέον μας  τις  παρέχει  το  κινητό  τηλέφωνο,  το τρίτο μας χέρι.

Δεν είναι τυχαία άλλωστε η γενική υποβάθμιση των ανθρωπιστικών σπουδών –και στις προτιμήσεις των νέων. Οι φετινές βάσεις των Φιλολογικών Τμημάτων είναι αρκετά χαμηλά, ενώ εκτοξεύονται οι βάσεις στα Τμήματα Ψυχολογίας. Αυτή η εξέλιξη δεν είναι μόνο προϊόν της ελπίδας για επαγγελματική αποκατάσταση, αλλά και σαφές αποτέλεσμα της ιδεολογικής κυριαρχίας του ατομικού. Δεν υπάρχει ελπίδα σε συλλογικό επίπεδο, όλα πρέπει να αντιμετωπιστούν από το άτομο και την ψυχολογία του. Επίσης, παρατηρείται η εκτόξευση των βάσεων στα Τμήματα  Αγγλικής  Γλώσσας  και  Φιλολογίας, μιας και βρισκόμαστε σε καθεστώς άτυπης διγλωσσίας (ελληνικής – αγγλικής).

Η  Άννα  Διαμαντοπούλου  με  την  σχετική  πρόταση πριν μερικά χρόνια να γίνει και επίσημη αυτή η διγλωσσία έχει κάθε λόγο να αισθάνεται πρωτοπόρος.

Σε αυτό το πλαίσιο, ποιος θα ξαναδιαβάσει τον Γκράμσι; Ακούγεται σαν αυστηρός γυμνασιάρχης της δεκαετίας του 50. Ποιος θα μιλήσει για την ανάγκη να ξαναανοίξουν  στη  χώρα  Κλασικά  Λύκεια;  Θα  θεωρηθεί τουλάχιστον εθνικιστής.Σίγουρα όμως πολλοί νέοι και νέες θα νιώσουν την ανάγκη να στηρίξουν κάπου τη ζωή τους πέρα από τον νεοφιλελεύθερο ή τον νεο-αριστερό ατομισμό. Και σε αυτήν την ανάγκη τα κλασικά κείμενα και η διδασκαλία τους θα είναι εκεί και θα περιμένουν.

Ας κρατήσουμε, λοιπόν, τα λατινικά στη θέση τους!

*Η Γιάννα Γιαννουλοπούλου

είναι πανεπιστημιακός (ΕΚΠ}

 ΠΗΓΗ :δρόμος της αριστεράς,φύλλο 419,1/9/2018

Καλώς ήρθε το δολάριο…ξανά

Ο Έκτος στόλος στην Αθήνα

 Του Δημήτρη Κούλαλη

 ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ

[....] Όσον αφορά την πρόσδεση της χώρας στο ευρωενωσιακό άρμα, τα αποτελέσματα, έπειτα από το «πάρτι» μερικών-λίγων-δεκαετιών, είναι απτά:

• Τα μέσα και χαμηλά εισοδήματα συρρικνώθηκαν κατά 70% από τα πρώτα μνημονιακά μέτρα, το 2010, ενώ η φορολογική επιβάρυνση μισθωτών, συνταξιούχων και ελεύθερων επαγγελματιών εξακοντίστηκε πάνω από 500%,
• σύμφωνα με την έρευνα των Οικογενειακών Προϋπολογισμών της ΕΛΣΤΑΤ, η μέση μηνιαία δαπάνη των νοικοκυριών για την αγορά ειδών διατροφής περιορίστηκε σε 293,3€<356,6€(2009),
• σύμφωνα με την έκθεση του ΙΕΛΚΑ, ενώ το 2009 η μέση μηνιαία δαπάνη για διατροφή και εστίαση ανερχόταν σε 646,28€, το 2015 υποχώρησε στα 495,36€, δηλαδή 23,4% μείωση,
• το 2011, σύμφωνα με τη Eurostat, 357 χιλ. άνθρωποι στην Ελλάδα αντιμετώπιζαν τον κίνδυνο της φτώχειας ή και του κοινωνικού αποκλεισμού. Το 2012, ο αριθμός αυτός ξεπερνούσε το διπλάσιο (749 χιλ.). Έναν χρόνο αργότερα, έφτασε τις 857 χιλ. Το 2014, παρά τη μείωση που σημειώθηκε συνέχισε να βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα: 838 χιλ., ενώ το 2015, τα άτομα που κινδύνευαν με φτώχεια ή και κοινωνικό αποκλεισμό ανέρχονταν σε 782 χιλ., το 2016 σε 743 χιλ. και το 2017 σε 655. Πρέπει να αναφερθεί ότι παρά τη μείωση που παρατηρείται την τελευταία τριετία, η Ελλάδα κατέχει από τις υψηλότερες θέσεις στον πίνακα της φτώχειας/κοιν. αποκλεισμού στην ΕΕ με βάση τον πληθυσμό της.
• Το 2015, μειώθηκε κατά 5,5 δισ. ευρώ (4,5%) το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών και των μη κερδοσκοπικών λογαριασμών που εξυπηρετούν νοικοκυριά,
• η τελική καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών μειώθηκε μόνο μία χρονιά (2015) κατά 2,3 δισ. ευρώ (1,8% ), με το ποσοστό αποταμίευσης που ορίζεται ως η ακαθάριστη αποταμίευση προς το ακαθάριστο διαθέσιμο εισόδημα να κυμαίνεται στο -7% από -4% το 2014,
• η Ελλάδα συγκαταλέγεται μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ με τους υψηλότερους συντελεστές φορολόγησης της μισθωτής εργασίας, η οποία επιβαρύνεται με έκτακτους φόρους επί ήδη δηλωθέντων εισοδημάτων, όπως η εισφορά αλληλεγγύης,
• όπως αναφέρουν τα στοιχεία που παρουσίασε η ΓΣΣΕ στο Στρασβούργο ενώπιον της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Κοινωνικών Δικαιωμάτων, τον Δεκέμβριο του 2016:

η απλήρωτη εργασία αγγίζει πάνω από 1 εκατομμύριο εργαζόμενους,
το ποσοστό απόλυτης φτώχειας των μισθωτών πλήρους απασχόλησης φτάνει το 20%, ενώ μόλις 7 χρόνια πριν ανερχόταν στο 7,6%, η ανασφάλιστη εργασία φτάνει στο 30%, οι μειώσεις μισθών που έχουν σημειωθεί την τελευταία εξαετία, κυμαίνονται στα επίπεδα του 40% – 50% μεσοσταθμικά.

• Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον, από το 2010 «οι κυβερνητικές δαπάνες για την υγεία μειώθηκαν κατά πολύ στην Ελλάδα και- έτσι- τα αίτια θανάτου που αυξήθηκαν περισσότερο ήταν κυρίως αυτά που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν από το σύστημα περίθαλψης»,
• το 4,7% του πληθυσμού παραδέχεται ότι πάσχει από κατάθλιψη,
• σύμφωνα με τη UNICEF και την Έκθεσή της με τίτλο «Η Κατάσταση των Παιδιών στην Ελλάδα 2017 – Τα παιδιά της κρίσης»:

Ο κίνδυνος σχετικής φτώχειας των παιδιών, από το 23% που ήταν το 2009 έφτασε στο 26,6% το 2014. Αυτό σημαίνει ότι μισό εκατομμύριο παιδιά στη χώρα ζουν σε φτωχές οικογένειες.
«Με βάση το όριο φτώχειας του 2007 (έρευνα 2008) το ποσοστό παιδικής φτώχειας από 22,6% το 2008 μειώνεται στο 20,7% το 2009. Στη συνέχεια όμως αυξάνεται με δραματικά γρήγορους ρυθμούς και ανέρχεται στο 55,1% το 2014. Ενώ, το 2015 σχεδόν ένα στα δύο παιδιά στην Ελλάδα ζουν σε συνθήκες υλικής αποστέρησης. Με ποσοστό 45% η Ελλάδα με μεγάλη διαφορά είναι η χώρα όπου τα παιδιά αντιμετωπίζουν την υψηλότερη υλική αποστέρηση μεταξύ των 14 παλαιοτέρων χωρών-μελών της ΕΕ» (η υπογράμμιση δική μας).

Αυτά είναι μόνο μερικά από τα αγαθοεργήματα του ευρωιερατείου των Βρυξελλών και των λοιπών γραβατωμένων κανίβαλων συνοδοιπόρων του (όπως το ΔΝΤ): Ένα κοινωνικό ολοκαύτωμα δίχως τέλος.
Κι όσο για την ανάπτυξη και… εδραίωση της δημοκρατίας στον τόπο μας μέσω της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, τις ασύγγνωστες αυταπάτες ακόμη και των πιο καλοπροαίρετων διέλυσε πριν λίγο καιρό ο Επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Πιέρ Μοσκοβισί, με λογάκια σαν κι αυτά: «προσωπικά, δεν αισθανόμουν καλά όταν πίσω από κλειστές πόρτες αποφασίζαμε για το μέλλον εκατομμυρίων Ελλήνων. Από δημοκρατική σκοπιά αυτό ήταν σκανδαλώδες».

Όμως, με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τι γίνεται;

Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή την αμερικανοτουρκική διαμάχη- κυρίως με φόντο το γεωστρατηγικό μελλοντικό βήμα της Τουρκίας- με το βλέμμα των Αμερικανών στραμμένο στις σημειώσεις της σύγχρονης Ιστορίας τους σχετικά με το Ιράν-, διάφοροι δημοσιολογούντες εν Ελλάδι άρχισαν, ούτε λίγο -ούτε πολύ, να κάνουν λόγο για «μεγάλη ευκαιρία» για τη χώρα που δεν πρέπει να πάει χαμένη και που φυσικά ευνοείται αφενός από την- κατά τα φαινόμενα- στροφή της Άγκυρας προς τη Μόσχα, αφετέρου, από την εγκατάλειψη της πάγιας θέσης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής των «ίσων αποστάσεων». Ενώ, άλλοι άρχισαν να φαντασιώνονται ακόμη μεγαλύτερη παρουσία του νατοϊκού και αμερικανικού στόλου στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο προς προάσπιση καίριων ελληνικών συμφερόντων…

Αυτή η άποψη, όμως, εκτός του ότι καταστρατηγεί θεμελιώδεις αρχές της αλφαβήτου της διεθνούς διπλωματίας, είναι  λογικοφανής και παράλληλα δεν εδράζεται σε πραγματικά στοιχεία.
Πρώτιστα, διότι δεν βασίζεται σε μια στέρεη πραγματικότητα. Όπως πολύ σωστά επεσήμανε σε πρόσφατο άρθρο του ο συνάδελφος Δ. Ελευθεράτος: «από την έναρξη του πολέμου στη Συρία, συνεχώς συγκροτούνται, διαφοροποιούνται και ανατρέπονται «μέτωπα», συμμαχίες, καιροσκοπικές «λυκοφιλίες». Απέναντι σε ένα τόσο ευμετάβλητο τοπίο, θα όφειλαν να είναι περισσότερο επιφυλακτικοί όσοι τώρα θεωρούν οριστική και τελεσίδικη τη ρήξη των αμερικανοτουρκικών σχέσεων».

Δευτερευόντως, γιατί, ίσως, για άλλη μια φορά οι στρατιωτικοί, και όχι μόνο, εταίροι μας δεν είναι τόσο ειλικρινείς απέναντί μας (ενδεχομένως, το τι διαμείβεται αυτή τη στιγμή στη Θράκη να δείχνει τις προθέσεις των Αμερικανών και των στρατηγικών συμμάχων τους για την Ελλάδα, τη Θράκη, το Αιγαίο, αλλά και την Κύπρο).

Αλλά, ακόμη και αν δεχόμασταν ως σωστή την άποψη που θέλει την Ελλάδα ντε και καλά πιστό εξυπηρετητή των αμερικανικών και των συν αυτώ συμφερόντων, άραγε ποια τα οφέλη για τον ελληνικό λαό, όταν εντός των ΗΠΑ:

• Η μέση αμοιβή του Διευθύνοντος Συμβούλου στις 350 μεγαλύτερες εταιρείες της Αμερικής αυξήθηκε κατά 17,6% μεταξύ 2016 και 2017, την ίδια ώρα που ο μισθός ενός τυπικού εργαζόμενου αυξήθηκε, σπάζοντας βέβαια τον κανόνα των μειώσεων, κατά ένα αμελητέο 0,3%;
• Οι διευθύνοντες σύμβουλοι κερδίζουν σε μία μόνο μέρα σχεδόν όσα ο μέσος εργαζόμενος σε ένα ολόκληρο έτος;
• Τη στιγμή που ο διευθύνων σύμβουλος του Facebook Mark Zuckerberg κατέχει πλούτο καθαρής αξίας 46 φορές μεγαλύτερο από ό, τι το 2008, οι μισθοί συνεχίζουν να μειώνονται κάθε χρόνο;
• Ενώ, το 2008, οι 400 πλουσιότεροι άνθρωποι στη χώρα κατείχαν πλούτο ύψους 1,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, τώρα ο αριθμός αυτός έχει διπλασιαστεί, φτάνοντας τα 3 τρισεκατομμύρια δολάρια, ενώ παράλληλα, περίπου το 43% των Αμερικανών, εκ των οποίων τα 14 εκατ. είναι παιδιά, συνεχίζει να διαβιεί κάτω από το όριο της φτώχειας;
• Το 23,1% των παιδιών χαρακτηρίζονται «αποστερημένα» από τη UNICEF, ενώ 565χιλ. πολίτες ζουν ανέστιοι;
• Ενώ η καθαρή αξία εισοδήματος του CEO της Amazon, Jeff Bezos, ανέρχεται σε 140 δισεκατομμύρια δολάρια, αυξημένη κατά 16 φορές από ό, τι το 2008, μόνο τους τελευταίους 12 μήνες, οι μισθοί των εργαζομένων μειώθηκαν κατά 0,2%;
• Βάσει στοιχείων του Ινστιτούτου Οικονομικής Πολιτικής, το 2015 το πλουσιότερο 1% των οικογενειών κέρδισε κατά μέσο όρο 26,3 φορές περισσότερο εισόδημα σε σχέση με το υπόλοιπο 99%, κάτι που αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι οι μισθοί των διευθυνόντων συμβούλων ενώ το 1965 ήταν 20 φορές πάνω από τον ελάχιστο εργατικό μισθό, το 2016 ήταν 271 φορές υψηλότεροι;

Ποια τα οφέλη για τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των ανθρώπων αυτού του τόπου, όταν οι διεκδικήσεις των Αμερικανών πολιτών αντιμετωπίζονται από το κράτος τους, έτσι: «Προετοιμαζόμαστε για κάθε κατάσταση. (…) Προπονούμαστε για απείθαρχα πλήθη που θα αντιμετωπίζαμε σε μια -ενδεχόμενη- κοινωνική αναταραχή στο αστικό περιβάλλον», Ricky Ezell, αρχηγός των ειδικών δυνάμεων της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας (SWAT).
Ακόμη, για ποια σταθερότητα, ειρήνη και δημοκρατία μιλούν- οι εγχώριοι δημοσιολόγοι με τα υπερατλαντικά διαπιστευτήρια- όταν στις ΗΠΑ:

• Από το 1980, πάνω από το 80% των πόλεων άνω των 25 χιλ. κατοίκων έχει βιώσει τουλάχιστον μία επέμβαση των SWAT,
• μέσω του ομοσπονδιακού εξοπλιστικού προγράμματος «1033», περισσότερες από 17 χιλ. αστυνομικές υπηρεσίες έχουν παραλάβει από τον στρατό εξοπλισμό αξίας 4,3 δισ. δολ.,
• μόνο από το 2006, στις αποθήκες της αστυνομίας βρίσκονται περίπου 100 δεσμίδες πυρομαχικών για τα αυτόματα «Μ-16», επιτρέποντας έτσι στους αστυνομικούς να πυροβολούν 3 φορές περισσότερο από το κανονικό,
• 38 Πολιτείες έχουν παραλάβει σιγαστήρες, τους οποίους κανονικά χρησιμοποιούν οι στρατιώτες κατά τη διάρκεια επιδρομών και επιθέσεων ελεύθερων σκοπευτών,
• σύμφωνα με το Πεντάγωνο, μόνο την τελευταία δεκαετία, δόθηκαν στα σώματα ασφαλείας χιλιάδες κομμάτια καμουφλάζ, εξοπλισμός νυχτερινής όρασης, τεθωρακισμένα οχήματα, αεροσκάφη και ρομπότ (όπως τα MARCbots που είχαν σχεδιαστεί για χρήση στο Αφγανιστάν),
• έρευνα του National Public Radio αναφέρει ότι έχουν καταγραφεί 12 χιλ. ξιφολόγχες, οι οποίες διανεμήθηκαν στην αστυνομία αν και η λίστα εξοπλισμών της Υπηρεσίας Διαχείρισης Έκτακτων Καταστάσεων απαγορεύει τη χρήση τους για την καταστολή εξεγέρσεων,
• τέλος, ιδιωτικές εταιρείες προωθούν χαμηλού κόστους προγράμματα εναέριας παρακολούθησης σε τοπικά αστυνομικά τμήματα.

«Η αποτελεσματική λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος», έγραφε ο γνωστός και με μεγάλη πολιτική επιρροή ακόμη και σήμερα Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας, Σάμιουελ Χάντινγκτον, «προϋποθέτει συνήθως έναν βαθμό απάθειας και μη ανάμειξης ορισμένων ατόμων και ομάδων. (…) Έτσι- από κάποιο σημείο και μετά θα συνοδευθεί από μια μείωση της συλλογικής συνείδησης και (…) της πολιτικής συμμετοχής τους» («The Crisis of Democracy: On the Governability of Democracies», 1975).

Απάθεια ή καταστολή, λοιπόν, είναι για άλλη μια φορά το κυρίαρχο δόγμα των δημοκρατών προστατών μας στο πλαίσιο της αέναης πάλης των τάξεων που λαμβάνει χώρα- με τις ιδιαιτερότητες της- εντός της Μέκκας του δεσπόζοντος οικονομικού συστήματος.


***
Καταληκτικά, εκείνο που θέλουμε να τονίσουμε στο παρόν σημείωμα είναι ότι ο λαός μας τίποτα δεν έχει και δεν πρέπει να περιμένει από εκείνους που τον οδήγησαν στη φτώχεια και την υποτέλεια, θρέφοντας παράλληλα το μονεταριστικό και ιμπεριαλιστικό εγώ τους.

Είναι φαιδρό, κατά την άποψή μας, να πιστεύει κανείς ότι εκείνοι, οι οποίοι αδιαφορούν για την ευημερία και την ελευθερία των πολιτών τους θα ενδιαφερθούν οψέποτε για τον δικό μας λαό.
Για άλλη μια φορά, η περαιτέρω εμπλοκή της Ελλάδας στα σχέδια υπερεθνικών κυβερνητικών επιτροπών δισεκατομμυριούχων έναν μόνον θα έχει κερδισμένο. Και αυτό σίγουρα δεν αφορά την πλειοψηφία των πολιτών της χώρας μας.

‘Όπως άλλωστε έγραφε πριν αρκετές δεκαετίες ο δολοφονημένος στη Θεσσαλονίκη Αμερικανός δημοσιογράφος Τζ. Πολκ: «Οι(…)πλούσιοι(…) δεν έχουν καμίαν ή- έχουν- ελαχίστην πίστη εις το μέλλον της Ελλάδας.(…) Έτσι, (…) συγκεντρώνουν ή προστατεύουν το χρήμα των και η μέθοδός των συμβαίνει να είναι η πλέον καταστρεπτική διά την ανόρθωσιν της χώρας».

ΥΓ: Ένα ερώτημα προς τη Ν.Δ. Όσον αφορά την ονοματοδοσία της ΠΓΔΜ, θα δεχθούμε χωρίς καμία αντίρρηση, προς χάριν της οικονομίας της συζήτησης, ότι η συμφωνία της κυβέρνησης Τσίπρα, εντός του ευρωατλαντικού πλαισίου, είναι «κακή με απαράδεκτες εθνικές υποχωρήσεις», όπως χαρακτηριστικά δήλωνε τον Ιούνιο ο κ. Μητσοτάκης.

Ωστόσο, και εδώ είναι η ερώτηση, σε περίπτωση που η Ν.Δ. έρθει άμεσα στα πράγματα -μην ξεχνάμε ότι έχουμε ήδη μπει σε προεκλογική περίοδο- και με μια ενδεχόμενη στραβή στο ζήτημα της ονοματοδοσίας, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, φερειπείν, στη γείτονα, ποια θα είναι η θέση της τότε ως κυβερνώντος κόμματος; Θα οδηγήσει την ελληνική Βουλή σε ευθεία αντίθεση με το ΝΑΤΟ; Ο προσανατολισμός της θα είναι αντίθετος από αυτόν της κυβέρνησης Τσίπρα και αν ναι, ποια τα εχέγγυα που μπορεί να προσφέρει στους Έλληνες πολίτες ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσε να διαπραγματευτεί καλύτερα;

Πηγές- Αρθρογραφία:
Ριζοσπάστης, «Ανδρέας Παπανδρέου- Δημαγωγός, μία από τις όψεις της πολιτικής του», 28/6/1998
Η Καθημερινή, «Η ελληνική ένταξη τον Μάιο του 1979 στην ΕΟΚ ως διεθνής ιστορία», 18/1/2015
Η Εφημερίδα των Συντακτών, «Η μεγάλη καταστολή», 27/3/2017
Η Καθημερινή, «Γεωστρατηγικά οικόπεδα», 2/4/2017
Ημεροδρόμος, «Μάνος Χατζιδάκις: Ευρωπαϊκή Ένωση, μια νέα σκλαβιά!», 15/6/2017
Κommon, «Θα γίνουμε ατλαντικός «χαλίφης», στη θέση της Τουρκίας;», 31/7/2018
Η Aυγή, «Μοσκοβισί: Πίσω από κλειστές πόρτες αποφασίζαμε για το μέλλον εκατομμυρίων Ελλήνων», 3/8/2018
Konstantakopoulos.gr, «Το Κόσοβο της Ηρωίνης, τα Βαλκάνια της Συμφοράς. Ελλάδα, Κύπρος, Θράκη και αναγνώριση Κοσόβου», 13/8/2018
World Socialist Web Site, «Inequality and the crisis of American democracy», 20/8/2018
Ριζοσπάστης, «Με σφραγίδα ΗΠΑ η συμφωνία των Πρεσπών και οι «διευθετήσεις» στα Βαλκάνια», 23/8/2018
Νέα Σελίδα, «Οι διακοπές των εργαζομένων θυσία στο βωμό της οικονομικής ανάπτυξης στις ΗΠΑ, 26/8/2018
iefimerida.gr, «Έρευνα: Ραγδαία αύξηση της θνησιμότητας στην Ελλάδα μετά το 2010», 25/8/2018

Πρόσθετη βιβλιογραφία:
Γιάννης Κατρής, «Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα, εκδ. Παπαζήση 1974
Μωρίς Ζενεβουά, «Η ΕΛΛΑΣ του Κ. Καραμανλή», εκδ. Σιδερή, 1972
Διονύσης Ελευθεράτος, «Λαμόγια στο χακί», εκδ. Τόπος, 2015

Ντοκιμαντέρ:
Craig Atkinson, «Do not Resist» documentary, 2016

[---->]

Η ελληνική οικονομία αυτή τη στιγμή είναι μια τεράστια αποτυχία.

 Greece Exits its Bailout but Remains Shackled by Debt and Austerity

August 23, 2018

Χθες, η ευρωζώνη και η κυβέρνηση του Πρωθυπουργού της Ελλάδας Αλέξη Τσίπρα, ανακοίνωσαν με πολλές φανφάρες ότι η Ελλάδα βγήκε από το πρόγραμμα διάσωσης. Το σχέδιο διάσωσης ανήλθε σε 289 δισ. Ευρώ για περίοδο οκτώ ετών, ξεκινώντας από το 2010. Το σχέδιο διάσωσης έχει αφήσει την Ελλάδα με ένα συντριπτικό χρέος που ανέρχεται περίπου στο 180% του ΑΕΠ. Επιπλέον, όπως ανέφερε προηγουμένως η The Real News, τα δάνεια διάσωσης συνοδεύονταν με εξαιρετικά επαχθείς συνθήκες λιτότητας για τον ελληνικό λαό. Αυτή η λιτότητα οδήγησε σε μια πρωτοφανή συρρίκνωση 25 τοις εκατό την οικονομία της Ελλάδας, στην αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας, σε μαζική διαρροή εγκεφάλων και σε έντονα αυξημένα ποσοστά αυτοκτονίας.