Συριζέικη προπαγάνδα : Στο δρόμο που χάραξε ο Θανάσης

Φαιδρότητες :

ΣΥΡΙΖΑΣ : Για κάθε ευρώ επιβάρυνσης, θα υπάρχει ένα ευρώ ελάφρυνσης 
 Για κάθε μέτρο που θα προβλέπει μια επιπλέον επιβάρυνση, προβλέπεται ένα αντίμετρο το οποίο θα έχει μια αντίστοιχη ελάφρυνση. Εξ ου προκύπτει και η διαπίστωση ότι είναι μηδενικής δημοσιονομικής απόκλισης . Αλλά,αν για όσα παίρνουν δίνουν άλλα τόσα, ποιος ο λόγος να πάρουν μέτρα ; Αφού 1-1=0. Ασε που προυπόθεση για τα αντίμετρα είναι το θηριώδες ''κινέζικο''  πλεόνασμα 3,5%. Αυτό είναι το λεγόμενο τέλος της λιτότητας

Υ.Γ. Το 0 = 0 =14 %  του (γερο) Μητσοτάκη το θυμάται κανείς ;

====================

Τι δώσαμε και τι (δεν) πήραμε στο χθεσινό Eurogroup - «Κουβέντα» για χρέος και πλεονάσματα

Eτεροβαρές είναι τελικά το ... προσχέδιο πολιτικής συμφωνίας για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, το οποίο "πέτυχε" η κυβέρνηση στο χθεσινό Εurogroup. Η ελληνική πλευρά δεσμεύτηκε να μειώσει σημαντικά το αφορολόγητο όριο εισοδήματος των μισθωτών, των συνταξιούχων και των κατ' επάγγελμα αγροτών, να μειώσει περικόψει ακόμη περισσότερο τις συντάξεις και να απελευθερώσει τις ομαδικές απολύσεις από το 2019!

Σε ... αντάλλαγμα αυτών των δραματικών υποχωρήσεών της έλαβε αόριστες υποσχέσεις από την πλευρά των ... "θεσμών" ότι από το 2020 - αν και εφόσον η Ελλάδα έχει επιτύχει στο τέλος του 2019, πρωτογενές πλεόνασμα ίσο ή μεγαλύτερο του 3,5% του ΑΕΠ - θα της δοθεί το δικαίωμα να εφαρμόσει ορισμένα "αντισταθμιστικά" μέτρα που θα προβλέπουν φορολογικές ελαφρύνσεις για φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις.

 Έτσι, παρά τις... πανηγυρικές διαρροές του Μεγάρου Μαξίμου για επίτευξη συμφωνίας "win win", η ωμή πραγματικότητα με την οποία θα βρεθεί αντιμέτωπο το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, όταν λίγο μετά την Καθαρά Δευτέρα επιστρέψουν στην Αθήνα τα κλιμάκια των επιθεωρητών των δανειστών, θα είναι η άσκηση νέων αφόρητων εκβιαστικών πιέσεων για την άμεση νομοθέτηση νέων επαχθών δημοσιονομικών μέτρων ύψους τουλάχιστον 3% του ΑΕΠ, τα οποία θα εφαρμοστούν από το 2019! 

Κι όλα αυτά θα συμβούν χωρίς η Ελλάδα να έχει αποσπάσει ακόμη κάποια δέσμευση από τους "θεσμούς" για το πότε θα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, πότε θα ενταχθούν τα ελληνικά ομόλογα στην λεγόμενη "ποσοτική χαλάρωση" της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ώστε να πάρει σημαντική ανάσα ρευστότητας η ελληνική οικονομία) και πότε θα εφαρμοστούν τα μεσομακροπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους. 

 http://www.dikaiologitika.gr/

Αγαπητοί γερμανοί καπιταλιστές

Αν δεν σας αρέσει, πρόβλημά σας. Ο Τραμπ θα βάλει σίγουρα την ταφόπλακα στο τρελό σχέδιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Το σενάριο είναι πάντα το ίδιο. Η Αμερική αρχικά στηρίζει  καθεστώτα που βολεύουν τα δικά της συμφέροντά και αργότερα τα ξεφορτώνεται, όταν πλέον το κόστος συντήρησης τους είναι μεγαλύτερο από τα οφέλη που εγγυώνται την παρουσία τους.

Ο γεωπολιτικός ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν διαφέρει από το ρόλο των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν ή του  Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ. Η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι μια ιστορία που χρονολογείται μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όταν οι προτεραιότητες της Ουάσιγκτον στην Ευρώπη ήταν να καταπνίξει οποιεσδήποτε φιλοδοξία σοσιαλιστικού χαρακτήρα και να αποτρέψει την πιθανότητα μια χώρα της Δυτικής Ευρώπης να περάσει στο σοβιετικό μπλοκ.

Τα Wikileaks μας βοηθούν να επιβεβαιώσουμε αυτό που ήταν ήδη εμφανές. Παραθέτω ένα απόσπασμα από τηλεγράφημα του Σεπτέμβρη του 1978, όταν η Ευρώπη συζητούσε το ΕΝΣ (Ενιαίο Νομισματικό Σύστημα) :

 WE CONTINUE TO FAVOR. U.S. SUPPORT FOR EUROPEAN INTEGRATION HAS BEEN ONE OF THE MAIN ASPECTS OF OUR FOREIGN POLICY SINCE THE SECOND WORLD WAR. WE REMAIN PURSUADED THAT A STRONG AND UNITED EUROPE IS GOOD FOR THE U.S. EUROPEAN ATTEMPTS AT MONETARY COOPERATION SHOULD NOT BE JUDGED EXCLUSIVELY ON TECHNICAL OR ECONOMIC GROUNDS. WE REMAIN SENSITIVE TO THE POLITICAL ASPECTS AS WELL.

Ανεξάρτητα από το πολιτικό συμφέρον, οι ΗΠΑ είχαν απόλυτη επίγνωση  των «παράπλευρων απωλειών» που μια ενωμένη Ευρώπη θα προκαλούσε στην παγκόσμια οικονομία. Συνεχίζω την παράθεση:         

2. IN ASSESSING EUROPEAN EFFORTS AT MONETARY COOPERATION, HOWEVER, WE MUST ALSO WEIGH OUR OTHER INTERESTS. […]

3. THUS, THE U.S. MUST HOLD A DIFFICULT MIDDLE GROUND. WE MUST BALANCE OUR LONGSTANDING INTEREST IN EUROPEAN UNITY, AS ONE OF THE PILLARS OF OUR EUROPEAN POLICY, WITH A PRUDENT CONCERN FOR CONTINUING U.S. ECONOMIC AND FINANCIAL INTERESTS. […]
A EUROPEAN MONETARY ARRANGEMENT MIGHT:
— REDUCE THE FLEXIBILITY OF THE EXCHANGE RATE SYSTEM VIS A VIS THE REST OF THE WORLD AND THEREBY WEAKEN THE PROCESS OF INTERNATIONAL ADJUSTMENT;
— IMPART A LONG-TERM DEFLATIONARY BIAS TO THE GLOBAL ECONOMY (WHERE THE EC AS A UNIT HAS A WEIGHT ROUGHLY EQUAL TO THE U.S.;

 

Με λίγα λόγια, αγαπητοί γερμανοί καπιταλιστές, τα σημερινά μας προβλήματα (για τα οποία έχετε τη μεγαλύτερη ευθύνη) ήταν από παλιά γνωστά στο αμερικανικό κατεστημένο. Το 2015, η κυβέρνηση Ομπάμα, εν μέσω της κρίσης του ελληνικού δημοψηφίσματος, εκτίμησε ότι εξακολουθούσε να βόλευει τις ΗΠΑ η  διαφύλαξη του ευρώ, ενώ τώρα η κατάσταση έχει αλλάξει και οι υστερικές κραυγές των εκπροσώπων σας είναι για γέλια.

Αλλά τελικά, δεν υπάρχει λόγος να είναι κανείς τόσο νευρικός, οι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι, που τόσο πολύ σας αρέσουν, επαναλαμβάνουν πάντα ότι οι σημαντικές αποφάσεις  έχουν πάντα ένα κόστος , και ότι έχει έλθει η ώρα να σταματήσετε να τη βγάζετε σε βάρος των εργαζομένων σας.

Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω. Πρώτα όμως θα πρέπει να βάλω στη συζήτηση μια απλή μακροοικονομική έννοια. Μια έννοια που σίγουρα γνωρίζετε, αλλά θα σας κάνει καλό να την θυμηθείτε.

Η πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία

Η πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία ορίζεται ως ο λόγος μεταξύ των ξένων τιμών σε τοπικό νόμισμα και τις τιμές στο εσωτερικό μιας συγκεκριμένης χώρας.:

όπου Ε είναι η ονομαστική συναλλαγματική ισοτιμία, δηλαδή σε πόσες μονάδες του ξένου νομίσματος αντιστοιχεί μια μονάδα του εθνικού νομίσματος, Ρ * είναι οι ξένες τιμές και P είναι οι εγχώριες τιμές. Ως παράδειγμα: οι δείκτες τιμών που έχουν ήδη μετατραπεί σε δολάρια είναι διαθέσιμοι στον δικτυακό τόπο του ΟΟΣΑ. Ακολουθεί ένα δείγμα από τους δείκτες πέντε χωρών.

Για να υπολογίσουμε την πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία μεταξύ των ΗΠΑ και της Γερμανίας διαιρούμε το δείκτη τιμών των ΗΠΑ με το γερμανικό : 113/97 = 1,16. 

Αυτό μας δείχνει ότι τα αμερικανικά προϊόντα κοστίζουν 16% περισσότερο από τα γερμανικά, τα οποία επομένως συμφέρουν περισσότερο τον αμερικανό καταναλωτή. Δεδομένου ότι το 2015 το εμπορικό έλλειμμα των Ηνωμένων Πολιτειών με τη Γερμανία ήταν 77 δις δολάρια και ότι η ΕΚΤ συνεχίζει να υποτιμά το ευρώ με ρυθμό ιλιγγιώδη  (υποτιμώντας κι άλλο τα γερμανικά προϊόντα), τότε  δημιουργούνται κάποια προβληματάκια..

Αλλά ας ξεχάσουμε τους φίλους μας πέραν ​​του Ατλαντικού - θα μας δώσουν μεγάλη ικανοποίηση τους επόμενους μήνες - και ας δούμε τι συμβαίνει στον μαγικό κόσμο της ευρωλάνδης. Στην οικονομία, η δυναμική μιας μεταβλητής είναι συχνά πολύ πιο σημαντική από την απόλυτη τιμή της σε δεδομένο χρονικό διάστημα.
Τη στιγμή εισαγωγής του ενιαίου νομίσματος οι πατέρες του τρελού ευρωπαϊκού σχεδίου μας είπαν ότι το ευρώ θα ευνοούσε (!) τη σύγκλιση των οικονομιών της ευρωζώνης. Αν αυτό ήταν η αλήθεια και όχι  παραμύθι,τότε θα βλέπαμε να ανατιμάται η πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία των πιο προηγμένων χωρών έναντι των λιγότερο ανταγωνιστικών χωρών της περιοχής. Ετσι, οι χώρες του Βορρά θα εύρισκαν πιο φτηνά τα προιόντα από τις χώρες του Νότου και αυτό θα τόνωνε την ανάπτυξη με τη στήριξη των εξαγωγών.

Αυτό έγινε; Όχι βέβαια. Δείτε τα στοιχεία. Το παρακάτω διάγραμμα δείχνει την πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία μεταξύ των κυριότερων χωρών της ευρωζώνης και της Γερμανίας από το 1999 και μετά, δηλαδή από την εισαγωγή του ευρώ. Δεδομένου ότι η ονομαστική συναλλαγματική ισοτιμία είναι σταθερή και ίση με 1, για τον υπολογισμό της διακύμανσης των πραγματικών ισοτιμιών πρέπει να βρεθεί  η αναλογία  μεταξύ της διακύμανσης των τιμών, δηλαδή τον πληθωρισμό, στη Γερμανία και τις άλλες χώρες.

Όλες οι χώρες της Ευρωζώνης (εκτός από τη Φινλανδία για κάποιο σύντομο χρονικό διάστημα) σημείωσαν μια αύξηση των τιμών μεγαλύτερη από της Γερμανίας. Κατά συνέπεια, τα γαλλικά προϊόντα, τα ιταλικά, τα ισπανικά, τα ελληνικά και ούτω καθεξής, έγιναν προοδευτικά  λιγότερο ανταγωνιστικά από τα γερμανικά. Δεν είναι σε θέση να διορθώσει για μια υποτίμηση της ονομαστικής ανταλλαγής αυτές οι χώρες έχουν έρθει να συσσωρεύονται εμπορικά ελλείμματα με τη Γερμανία. Πολλοί αγοραστές, ένας πωλητής..

Πολύ καλά θα πείτε, αλλά οι γερμανοί καπιταλιστές τι σχέση έχουν με όλα αυτά; Στη Γερμανία οι τιμές αυξάνονται λίγο επειδή εκεί δεν υπάρχουν όλα τα αταβιστικά ιταλικά ελαττώματα: οι σπατάλες λόγω της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής, το υψηλό δημόσιο χρέος, η  αργή δικαιοσύνη, η αναποτελεσματική γραφειοκρατία ...

Πληθωρισμός και μισθοί
Έχει κάποιο νόημα αυτή η ιστορία; Όχι! Δεν έχει. Τότε, ας πάψουμε να την σκεφτόμαστε.
Η αλήθεια είναι ότι ο πληθωρισμός εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το τι γίνεται με τους μισθούς. Οι τιμές αυξάνονται όταν αυξάνεται η ζήτηση για αγαθά, δηλαδή, εάν υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι που να μπορούν να ξοδεύουν περισσότερα , δηλαδή, αν αυξάνονται οι μισθοί. Αν οι μισθοί μένουν στάσιμοι τότε και οι τιμές θα παραμένουν στάσιμες οπότε δεν θα έχουμε πληθωρισμό, ή, ακόμη χειρότερα, αν οι μισθοί πέφτουν, θα έχουμε αποπληθωρισμό, όπως έχουμε σήμερα στην Ιταλία, για πρώτη φορά από το 1959.
Και τι έγινε με τους μισθούς στις χώρες της ευρωζώνης, από τότε που υπάρχει το ευρώ; Εγινε αυτό:



Ας δούμε καλά αυτό το γράφημα. Θα παρατηρήσετε αμέσως το εντυπωσιακό πλήγμα των  ελληνικών μισθών οι οποίοι από το 2009 μειώθηκαν κατά ένα τέταρτο μέχρι 4% πιο κάτω από εκεί που ήταν το 2000, όταν η χώρα εντάχθηκε στο ευρώ. Χάρη στη «θεραπευτική αγωγή» Μόντι / Ναπολιτάνο οι ιταλικοί μισθοί έχασαν «μόνο» ένα 6% και σήμερα είναι 4% πιο κάτω από ό, τι ήταν το 1999.

Αλλά η πιο ενδιαφέρουσα τάση είναι ίσως η πορεία των μισθών στη Γερμανία ,τον  παράδεισο των ευρωπαϊστών.Στη χώρα με το υψηλότερο εμπορικό πλεόνασμα στον κόσμο από το 2003-έως το 2009 οι μισθοί μειώθηκαν κατά 6%, ενώ το εξωτερικό πλεόνασμα της χώρας έσπαγε κάθε ρεκόρ.

Πρόκειται για σύμπτωση; Δεν θα το’ λεγα. Προφανώς και συνδέονται αυτά τα δύο. Μόλις αναστάληκε η δυνατότητα των εταίρων να χρησιμοποιήσουν το εργαλείο της ονομαστικής συναλλαγματικής ισοτιμίας, η Γερμανία προχώρησε προοδευτικά σε εσωτερική  ανταγωνιστική υποτίμηση, έναντι των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, μειώνοντας τους μισθούς των εργαζομένων της. Ακριβώς έτσι. Ο εφιάλτης των αναλυτών του καφενείου : η ανταγωνιστική υποτίμηση, το σύμβολο των μη παραγωγικών χωρών της Μεσογείου  έκανε την εμφάνιση του στη λιτοδίαιτη και παραγωγική τευτονική γη. Απίστευτο.

Όποιοι ενδιαφέρονται να μάθουν πώς η Γερμανία κατάφερε να εφαρμόσει αυτή την υποτίμηση χάρη στις μεταρρυθμίσεις της αγοράς εργασίας μπορεί να διαβάσει τα  συμπεράσματα στα οποία καταλήγουν  ακόμα και οικονομολόγοι αναμφισβήτητα πιο mainstream, όπως αυτοί εδώ.

Καταλήγοντας

Αγαπητοί γερμανοί καπιταλιστές, συγνώμη για την κουραστική παρέκβαση. Αν το παιχνιδάκι σας πρόκειται να σπάσει, να τα βάλετε μόνο με τον εαυτό σας. Σε αυτά τα 17 χρόνια οργίων του ευρωπαϊσμού η Γερμανία συσσώρευσε 2.862 δισεκατομμύρια δολάρια εξωτερικό πλεόνασμα. Αυτό το ποσό είναι εισόδημα που το έχετε αφαιρέσει, περισσότερο κι  από τους επιχειρηματικούς εταίρους σας, από την  εργατική σας τάξη, τους γερμανούς αδελφούς μας. Η άποψη που έχετε για την οικονομία (και άρα για την πολιτική) είναι παλιά 400 χρόνων και είναι φασιστική. Γιατί πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η πολιτική μιας χώρας που στο εσωτερικό εφαρμόζει πολιτικές συμπίεσης των μισθών  και  προς τα έξω πολιτικές αποθησαύρισης του εισοδήματος που παράγεται από την εργασία των άλλων.

Ενα κύμα προστατευτισμού θα σαρώσει το πλεόνασμα σας και τα λεφτά που έχετε δανείσει στο εξωτερικό. Μη παραπονιέστε! Εσείς πρώτοι υπήρξατε πολύ πιο προστατευτικοί από τον Τραμπ και τη Λε Πεν. Το να έχεις ένα νόμισμα υποτιμημένο 20, 30 ή 40% είναι σαν να βάζεις δασμούς της ίδιας αξίας στις εισαγωγές. Είναι η ώρα της επιστροφής στην ελεύθερη αγορά (που την αγαπάτε τόσο πολύ όταν σας συμφέρει), αφήνοντας αυτή να αποφασίσει για το ποια θα πρέπει να είναι η σωστή τιμή του νομίσματος σας και αυτή των ανταγωνιστών σας.

ΠΗΓΗ : https://thomasmuntzerblog.wordpress.com/

Η αξιολόγηση, η διαπραγμάτευση και το διαρκές déjà vu της ελληνικής κοινωνίας

Του Μιχάλη Σιάχου

Η «αισιοδοξία» της κυβέρνησης, τα εντεινόμενα «παιχνίδια» των δανειστών στις πλάτες μιας ολόκληρης χώρας και η κοινωνική «ησυχία» που μόνο ανοχή δεν είναι Με τα μηνύματα από όλες τις πλευρές των δανειστών να είναι αντιφατικά και εν πολλοίς αλληλοσυγκρουόμενα, με την κυβέρνηση να επιμένει εμφατικά στο «ούτε ένα ευρώ μέτρα», αλλά την ίδια ώρα να εκτιμά ότι «υπάρχουν προϋποθέσεις πολιτικής συμφωνίας στο Eurogroup», είναι πλέον σχεδόν βέβαιο ότι για το ραντεβού των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης τη Δευτέρα όλες οι πλευρές κρατούν μικρό καλάθι με τα αδιέξοδα για κάθε πλευρά και κυρίως για την ελληνική κυβέρνηση να μεγαλώνουν.

 Η γερμανική εφημερίδα Die Welt, επικαλούμενη κυβερνητικές πηγές, αποκάλυψε τηλεφωνική επικοινωνία της διευθύντριας του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ με τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, κατά τη διάρκεια της οποίας οι δύο γυναίκες συμφώνησαν τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα και την παράλληλη μετάθεση του ζητήματος του χρέους για το 2018.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, που επικαλείται κυβερνητικές πηγές, η Κριστίν Λαγκάρντ φέρεται να διαβεβαίωσε την Άνγκελα Μέρκελ για τη συμμετοχή του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα, ενώ η Γερμανίδα πολιτικός φέρεται να δέχθηκε να υπάρξει συζήτηση για την απομείωση του ελληνικού χρέους, ζητώντας όμως παράλληλα χρόνο. Κάπου εδώ φαίνεται ότι συμφωνήθηκε η όποια συζήτηση να μην ανοίξει πριν περάσει ένας χρόνος από τις γερμανικές εκλογές, δηλαδή συμφωνήθηκε να μην ανοίξει το θέμα πριν το 2018.

Η εφημερίδα παρατηρεί πως εάν αληθεύει η παραπάνω πληροφορία, το ΔΝΤ «αγοράζει» και πάλι χρόνο. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, στο Βερολίνο εκτιμούν ότι η Ουάσιγκτον, όπου εδρεύει το Ταμείο, επιθυμεί να στηρίξει την κ. Μέρκελ ενόψει των εκλογών.

 Η Welt διευκρινίζει πάντως ότι το ΔΝΤ δεν επιβεβαιώνει τις συγκεκριμένες πληροφορίες και διαμηνύει ότι η στάση του είναι αμετάβλητη, επιμένοντας δηλαδή ότι χρειάζονται σκληροί όροι για την Ελλάδα και μια «ακριβή» ελάφρυνση χρέους για τους Ευρωπαίους εταίρους.

Η εφημερίδα αναφέρει ότι το ΔΝΤ και το Βερολίνο παίζουν και πάλι ως ομάδα, κάτι που έχει αντιληφθεί και ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος έχει χαμηλώσει τους τόνους, σύμφωνα με τη Welt. Στο δημοσίευμα συμπληρώνεται ότι στην Αθήνα έχουν επίσης κατανοήσει ότι δύσκολα θα υπάρξει και πάλι πολιτική στήριξη από τις ΗΠΑ -σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε επί προεδρίας Ομπάμα, τη στιγμή, μάλιστα, που ο μεγαλύτερος Ευρωπαίος υποστηρικτής του κ. Τσίπρα, ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, διανύει τους τελευταίους μήνες της θητείας του.

Από Ιούλιο σε Ιούλιο

Την ίδια ώρα, μόλις χτες αξιωματούχος της Ευρωζώνης, σχεδόν σκωπτικά, απάντησε ότι «μπορείτε να πάτε για σκι» στην ερώτηση αν υπάρχει πίεση χρόνου για την Ελλάδα, λέγοντας ότι χρόνος υπάρχει και παραπέμποντας ουσιαστικά το κλείσιμο της αξιολόγησης ώς τον Ιούλιο, οπότε και η Ελλάδα θα βρίσκεται για ακόμα μια φορά με την πλάτη στον τοίχο, λόγω αυξημένων πληρωμών δανειακών υποχρεώσεων.

Στους ισορροπιστές του… μαρτυρίου, ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Βάλντις Ντομπρόφσκις, που είπε σε συνέντευξή του ότι η Κομισιόν θα επιμείνει στις προβλέψεις της και έχει κάθε λόγο να προσδοκά ότι η Ελλάδα θα πετύχει τους δημοσιονομικούς της στόχους και κάλεσε όλες τις πλευρές να κάνουν «μια τελική προσπάθεια» προκειμένου να γεφυρωθούν τα χάσματα και να ολοκληρωθεί επιτυχώς η δεύτερη αξιολόγηση, χωρίς ωστόσο να προσδιορίζει συγκεκριμένη ημερομηνία.

Στο αν θα υπάρξει συμφωνία στις 20 Φεβρουαρίου στο πλαίσιο του προγραμματισμένου Eurogroup, επεσήμανε ότι δεδομένων των συνθηκών δεν θέλει να εστιάσουν οι πλευρές σε συγκεκριμένη ημερομηνία αλλά στην ουσία της διαπραγμάτευσης και επανέλαβε ότι πρέπει να γίνει «από όλους μια τελική προσπάθεια».

Έχει τη σημασία του να τονιστεί ότι στο ερώτημα εάν η λήψη προληπτικών μέτρων χρειάζεται και την συναίνεση της αντιπολίτευσης, ο κ. Ντομπρόβσκις υπογράμμισε ότι δεν θέλει να αναμειχθεί στα εσωτερικά της χώρας και ότι πρέπει να βρεθεί μια συμφωνία επί της αρχής.

Η Ελλάδα στο... πιάτο των γερμανικών εκλογών

Θετικός απέναντι στην Ελλάδα εμφανίστηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ σε συνέντευξή του στην Frankfurter Allgemeine Zeitung, σημειώνοντας ότι «το να ζητά κανείς από την Ελλάδα να έχει στον προϋπολογισμό της πλεόνασμα 3,5% ετησίως, για ένα χρονικό διάστημα δέκα ετών, είναι οικονομία βουντού». Ο σοσιαλδημοκράτης, μάλιστα, πήγε ένα βήμα πιο πέρα, σημειώνοντας ότι «θέλουμε (σ.σ. το SPD) να βάλουμε ένα τέλος στο ανόητο αφήγημα ότι η Γερμανία είναι το κράτος που εισφέρει περισσότερα από όσα εισπράττει και είναι ούτως ειπείν το υποζύγιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλα όσα επενδύουμε στην Ευρώπη τα παίρνουμε πίσω πολλαπλάσια. Το 60% των εξαγωγών μας γίνεται προς την Ευρώπη». .

Στο ερώτημα αν η Ελλάδα γίνει κεντρικό θέμα του γερμανικού προεκλογικού αγώνα, δεδομένου ότι το κόμμα του (SPD) κατηγορεί τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ότι διακινδυνεύει με την πολιτική του απέναντι στην Ελλάδα το Grexit, o Ζίγκμαρ Γκάμπριελ απαντά: «Πιστεύω πως είναι σαφές στην Χριστιανοδημοκρατική Ένωση (CDU/CSU), πρωτίστως όμως στην καγκελάριο, ότι η επανάληψη της συζήτησης για την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρώπη είναι το τελευταίο το οποίο χρειαζόμαστε τώρα. Οι ακρωτηριασμοί δεν είναι οι πλέον ελκυστικές μέθοδοι θεραπείας».

Στο ίδιο έργο θεατές...

To Εurogroup της Δευτέρας εκ των πραγμάτων και παρά τις όποιες επιμέρους στοχεύσεις προοιωνίζεται ότι θα είναι μια ακόμα… σταγόνα στο συνεχιζόμενο μαρτύριο, που διαρκεί σχεδόν 7 χρόνια.

Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε ένα μόνιμο déjà vu, την ώρα που τα όρια ανοχής και «θραύσης» εξαντλούνται όλο και πιο πολύ. Μια διαρκής επανάληψη μιας copy-paste διαπραγμάτευσης, που το μόνο διαφορετικό που προσθέτει κάθε φορά, είναι περισσότερα βάρη και φτώχεια σε μια κοινωνία που έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όριά της.

Και μπορεί η «κοινωνική ηρεμία» που επικρατεί για κάποιους κυβερνητικούς κύκλους να εκλαμβάνεται ως ανοχή, αλλά μόνο αυτό δεν είναι. «Το μέταλλο», λένε οι μηχανικοί, «ποτέ δεν ξεχνά». Το ελατήριο που πιέζεται, όσο… ασφαλισμένο κι αν είναι κάποια στιγμή θα εκτονωθεί.

Και η κοινωνική «ησυχία» απέναντι στο διαρκές déjà vu, μάλλον, ησυχία πριν την καταιγίδα θυμίζει, παρά ανοχή…

www.dikaiologitika.gr