UNFOLLOW 54

Είσαστε πια πρωταθλητές
στο ψέμα και την εφαρμογή
νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών 

 

UNFOLLOW 54 - Περιεχόμενα 

«Είστε ίδιοι με τους άλλους (και φαίνεστε): Ο ΣΥΡΙΖΑ στο καρτεσιανό δάσος», του Αυγουστίνου Ζενάκου και του Χρήστου Νάτση
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ να μην αντιμετωπίζεται στο εξής με την ίδια άκαμπτη καταδίκη και επιθετικότητα, με την οποία αντιμετωπίστηκαν το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Δημοκρατία, η ΔΗΜΑΡ και το Ποτάμι, τα προηγούμενα χρόνια, από το «αντιμνημονιακό μέτωπο» στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ ηγεμόνευσε;
«Πυροβολώντας Συριζαίους ή καλωσορίσατε στην έρημο της ΤΙ(Ν)Α», του Δημήτρη Παπανικολάου
Το διαδεδομένο εσχάτως, από τα δεξιά αλλά και τα αριστερά, «κυνήγι του Συριζαίου», υπονομεύει την ανάγκη να αναζητήσουμε άλλες λύσεις, άλλες δυνατότητες, που θα μπορούσαν να αντισταθούν στην αδιανόητη επιτροπεία που επιβάλλεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, στη βάση, όμως, της παραδοχής ότι ο τρόπος αυτής της αντίστασης δεν είναι δεδομένος, θα είναι ευρετικός και απαιτεί τη μέγιστη δυνατή συμμετοχή.
«Αναπαριστώντας την προσφυγική ροή: Παιδιά αόρατα οράματα», της Μαρίτας Βυργιώτη και της Δανάης Καρυδάκη
Στη δυτική κουλτούρα, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, το παιδικό σώμα είναι ένα σώμα με (μεγάλη) σημασία: ένα απροστάτευτο, αγνό, αφελές, αμόλυντο, καλοπροαίρετο, άφθαρτο και άφυλο σώμα. Έτσι, οι εικόνες των σωμάτων που «αξίζει» να πενθήσουμε σχεδόν μονοπωλούν τις αναπαραστάσεις τόσο της κυρίαρχης ηγεμονικής ιδεολογίας όσο και των κύκλων αλληλεγγύης: η κοινωνία δεν ευαισθητοποιείται με τα σώματα των ενήλικων μουσουλμάνων που η ΕΕ αφήνει να πεθάνουν, αλλά μόνο με το άξιο θρήνου, άφυλο, απροστάτευτο και αμόλυντο παιδικό σώμα.
«Η ανθρωπογεωγραφία, οι ιστορικές τομές, το τέλος (β΄ μέρος)», του Στέφανου Καβαλλιεράκη
Παρότι στην ιστορία του νεολαιίστικου κινήματος, οργανώσεις με μικρή διάρκεια ζωής κατέλαβαν αρκετά δυσανάλογο ιστορικό χώρο, η κεντρική νεολαιίστικη οργάνωση της Κεντροδεξιάς δεν έτυχε ανάλογης αντιμετώπισης, αν και η ιστορία της υπήρξε συχνά συναρπαστική.
«Το μνημονιακό ρομπότ (παλιά το λέγαμε κράτος)», του Γεράσιμου Λιβιτσάνου
Οι πρόσφατα ψηφισμένες ρυθμίσεις για τον «κόφτη», την αυτόνομη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων και το Υπερταμείο διαμορφώνουν μία συνθήκη που έχει προαποφασιστεί από την έναρξη της εφαρμογής της πολιτικής των δανειστών. Με πρόσχημα την καταπολέμηση της διαφθοράς και του ρουσφετιού, ολοκληρώνεται η δημιουργία ενός κράτους-αυτόματου φύλακα των «χρυσών κανόνων» της Ευρωζώνης, το οποίο στηρίζεται από τη συντριπτική πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών κομμάτων. Η λέξη-κλειδί; «Αποπολιτικοποίηση».
«Υπερταμείο: Όλη η χώρα ένα απέραντο πωλητήριο…», του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου και του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου
Το νέο Υπερταμείο, που διαμορφώνει ένα «παράλληλο κράτος» πλήρους ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, έξω από κάθε συνταγματικό και δημοκρατικό έλεγχο, δείχνει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προετοιμάζει το δικό της «success story», τολμώντας ό,τι δεν μπόρεσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, υπό την προϋπόθεση ότι θα μπορέσει να ισορροπήσει μέσα στις απαιτήσεις ντόπιων και ξένων ολιγαρχών.
«Πλειστηριασμοί: Χέρι-χέρι τα «κοράκια» με τους τραπεζίτες», του Λεωνίδα Βατικιώτη
Η απελευθέρωση της πώλησης τραπεζικών δανείων δεν απειλεί μόνο να οδηγήσει σε μαζικούς πλειστηριασμούς κατοικιών, αλλά θα αποτελέσει κι έναν βασικό μηχανισμό για τη βίαιη αναδιάρθρωση όλης της οικονομίας, την ίδια ώρα που η συντεχνία των τραπεζιτών κατορθώνει να μην είναι ποτέ χαμένη…
«Ξέρεις από… ΕΣΠΑ;», του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
Σε πείσμα της κυβερνητικής ρητορικής, ότι το ΕΣΠΑ θα φέρει πακτωλό επενδύσεων και την πολυπόθητη ανάπτυξη, στην πραγματικότητα τα σχετικά κονδύλια ούτε την παραγωγή θα ανασυγκροτήσουν, ούτε την απασχόληση θα αυξήσουν• θα ενισχύσουν, όμως, τους κάθε λογής «εθνικούς εργολάβους» των αυτοκινητόδρομων, των «μεγάλων έργων» και της διαχείρισης απορριμμάτων. Όπως και πριν…
«Παράκτιο Μέτωπο Αττικής: Το Υπερταμείο εγγυάται την επέλαση των «επενδυτών»», του Άρη Χατζηγεωργίου
Παρότι ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα με κινητοποιήσεις κατά του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, σήμερα η κυβέρνησή του μέσα από τη συγκρότηση του διαβόητου «Υπερταμείου» εξασφαλίζει ότι κανένα «εμπόδιο» και καμία «εμπλοκή» δεν θα σταματήσει την επέλαση των επενδυτών στα «φιλέτα» του Παράκτιου Μετώπου της Αττικής.
«Νίκος Φίλης: Ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών στο τιμόνι της διάλυσης της δημόσιας παιδείας», του Παναγιώτη Σωτήρη
Παρότι ο επικοινωνιακός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει τις προτάσεις για κατάργηση των παρελάσεων και του υποχρεωτικού εκκλησιασμού, στην πραγματικότητα η τρέχουσα «ειδική αποστολή» του Νίκου Φίλη αφορά μια χωρίς προηγούμενο επιχείρηση συρρίκνωσης και νεοφιλελεύθερης προσαρμογής της δημόσιας εκπαίδευσης.
«Πώς ένα πρωτότυπο κοινωνικό κίνημα πυροδότησε μια πολιτική κρίση στη Γαλλία», του Benjamin Birnbaum
Η πολιτική κρίση την οποία αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η γαλλική κυβέρνηση είναι το αποτέλεσμα της ριζοσπαστικής στροφής που έκανε το κίνημα ενάντια στην αλλαγή του εργασιακού νόμου. Βασισμένο πάνω σε γόνιμες συνεργασίες ανάμεσα στο κλασικό εργατικό κίνημα και τους ανέργους και τους επισφαλείς που παραδοσιακά στερούνταν μορφών εκπροσώπησης, ένα νέο συλλογικό πνεύμα συμμετοχής αναπτύχθηκε, που υπερβαίνει την απλή αμφισβήτηση ενός αντικοινωνικού νομοσχεδίου.
«Βραζιλία και Βενεζουέλα: Ο σοσιαλισμός απέτυχε;», του Άρη Χατζηστεφάνου
Η ταυτόχρονη κρίση που εκδηλώθηκε σε Βραζιλία και Βενεζουέλα έδωσε σε αρκετούς την ευκαιρία να μιλήσουν για το τέλος του αριστερού παραδείγματος ή ακόμη και για «αποτυχία του σοσιαλισμού» στη Λατινική Αμερική. Όμως, τόσο η πιο ριζοσπαστική όσο και η πιο μετριοπαθής χώρα στους λεγόμενους «πειρατές της Καραϊβικής» έχουν και μια άλλη ιστορία να διηγηθούν.
«διαΝΕΟσις: Το μεγάλο gaslighting», του Γιάννη-Ορέστη Παπαδημητρίου
Με τη συνδρομή του Δημήτρη Δασκαλόπουλου και τη χορηγία επικοινωνίας του Γιάννη Αλαφούζου, ένα νεοσύστατο think tank επιχειρεί να πείσει την ελληνική κοινωνία ότι βρίσκεται σε μία κατάσταση μόνιμου παραλογισμού.

Στο UNFOLLOW Ιουνίου διαβάστε ακόμη:
«Αδέσποτοι», διήγημα του Κώστα Περούλη
«Ανακόλουθα», ο Χρήστος Νάτσης γράφει για τον «Αντόρνο στα ζαχαροκάλαμα»
«Για την αποκατάσταση της σκοτεινής ιστορίας (μας)», κριτική του Τάσου Κουκουτά για το Exhibit B του Μπρετ Μπέιλι
«Εστεμμένη Ραδιοκεφαλή», κριτική του Αλέξανδρου Παπαγεωργίου για τον νέο δίσκο των Radiohead
«Social Μήδεια», η Αργυρώ Μουστάκα-Βρεττού δηλώνει: «Ζε σουί στον κόσμο μου»
«Zaraleaks», ο Χριστόφορος Ζαραλίκος καταγγέλει τις «Ασιδέρωτες κουρτίνες» και ρωτάει: «Τυχαίο;;;»
«Depressed Pasok», ο πιο μελαγχολικός Πασόκος καταθέτει ένα «Κομμάτι ψυχής»
«Αδιάσειστος», ο Αδιάσειστος αναμετριέται με τους «Νταβόρ Σούκερ»
«Διερευνητικά», ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος γράφει: «Οι Γάλλοι στο δρόμο και οι Έλληνες στο Euro»

και όπως κάθε μήνα…
«Πουτάνες», του Σπύρου Δερβενιώτη
«Οδός κρίσης», της Αλέξιας Οθωναίου

Τρώνε και γελούν σαν να μην συμβαίνει τίποτα

 

Αποκομμένοι απο την πραγματικότητα, καταδιωκόμενοι απο τους λαούς τους, τρώνε κ γελούν σαν να μην συμβαίνει τίποτα κι αποφασίζουν για "οδικούς χάρτες στρατηγικής συνεργασίας" -ξεπούλημα υπέρ Γαλλίας, με την ψευδαίσθηση οτι αυτή θα μας παρέχει στις επόμενες δυσκολες στιγμές "προστασία", όπως ήταν με την καταστροφική συμφωνια τον Ιούλιο του 2016.

 Αυτή τη φορά τα γαλλικα ΜΜΕ, ηταν πολύ πιο προσεκτικά στις διατυπώσεις τους για τα "ψώνια" του πρωθυπουργού* τους 

  

 

 https://www.facebook.com/denaxa/posts/10208328075532425

Η απαγωγή των δημοσίων εσόδων

ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

 ΠΡΟΣ ΕΞΩΘΕΣΜΙΚΑ   ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΑ ΠΑΡΑΚΕΝΤΡΑ

                       

    της Νάντιας Βαλαβάνη

Αναρτήθηκε στις «Απόψεις» του TVXS, 24/05/2016 

 «Στο πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε ρυθμίζεται η πλήρης ανεξαρτοποίηση της ΓΓΔΕ (Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων) από το Υπουργείο Οικονομικών και την κυβέρνηση μέσω μετατροπής της σε «ανεξάρτητη διοικητική αρχή» ονόματι Α.Α.Δ.Ε. (Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων). Όπως «διευκρινίζεται» στην Αιτιολογική Έκθεση, για τη σύσταση της νέας «Αρχής» ακολουθείται «εν μέρει η τυπολογία των ρυθμίσεων των συνταγματικά κατοχυρωμένων ανεξάρτητων διοικητικών αρχών και εν μέρει η τυπολογία νεότερων νομοθετικών κειμένων, με τα οποία έχουν συσταθεί ανεξάρτητες μη συνταγματικά κατοχυρωμένες αρχές». Πολύ χαρακτηριστικά, στη συνοδεύουσα «Έκθεση Αξιολόγησης Συνεπειών Ρυθμίσεων», η απάντηση στο τυποποιημένο ερώτημα «Αναφέρατε το πλαίσιο διατάξεων του Συντάγματος στο οποίο ενδεχομένως εντάσσεται η προτεινόμενη ρύθμιση», είναι κενή.

 
2012: Η ΓΓΔΕ αποκτά διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια

Η αλήθεια είναι ότι η κρατική κυριαρχία ξεκινάει από τον έλεγχο των δημοσίων εσόδων: Χωρίς αυτόν, είναι αδύνατη η άσκηση οποιασδήποτε πολιτικής. Γι’ αυτό και οι δανειστές δεν αρκέστηκαν στον έλεγχο της δημοσιονομικής πολιτικής μέσω των μνημονιακών «προγραμμάτων», που τίναξαν στον αέρα τη ζωή των ανθρώπων και τη χώρα. Ήδη από το 2012 δρομολόγησαν τη σταδιακή «αποξένωση» του ελληνικού κράτους από το μηχανισμό συλλογής των δημοσίων εσόδων δημιουργώντας τη ΓΓΔΕ, ένα υβρίδιο «δημόσιου-ιδιωτικού», σύμφωνα με τις προχωρημένες απόψεις του πρώτου Γενικού Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων. Η ΓΓΔΕ απέκτησε οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια, ενώ ο/η Γενικός Γραμματέας της συγκέντρωσε νομοθετικά σχεδόν όλες τις αρμοδιότητες για τα έσοδα του Υπουργού Οικονομικών,  πλην της άμεσης νομοθέτησης.

Παρ’  όλα αυτά, κατά τη σύντομη «άνοιξη» της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, στις καθημερινές επαφές μας με στελέχη των τμημάτων και αραιότερα με τη Γενική Γραμματέα,  μπορούσαμε ακόμα να θέτουμε ζητήματα που μας έβαζαν φορολογούμενοι, μικρομεσαίες επιχειρήσεις και φορείς, που συνέρρεαν εκείνη την περίοδο σε κατάσταση απόγνωσης στον τρίτο όροφο της Καραγιώργη Σερβίας, στο - κατ’ όνομα μόνο - Υπουργείο Οικονομικών, καθώς στους υπόλοιπους ορόφους στεγαζόταν η ΓΓΔΕ. Δύσκολα κατανοούσαν ό,τι επιχειρούσαμε να τους εξηγήσουμε: Λόγω προηγούμενων αλλαγών στο νομοθετικό πλαίσιο για τη Φορολογική Διοίκηση, οτιδήποτε δεν αφορούσε άμεση νομοθέτηση,  μπορούσαμε απλώς να το θέσουμε στη ΓΓΔΕ, όχι να το λύσουμε : Η ΓΓΔΕ αποφάσιζε. Αλήθεια είναι επίσης ότι θα ήταν αδύνατο να νομοθετήσουμε «μονομερώς» για φορολογικά ζητήματα, από τις 100 δόσεις μέχρι το «μικρό φορολογικό», (καθώς δεν περιμέναμε να μας τα στείλουν «έτοιμα» απ’  έξω ή από δικηγορικά γραφεία της Αθήνας) αν δεν στηριζόμασταν αποφασιστικά στους υπηρεσιακούς της παράγοντες για να νομοθετήσουμε – για πρώτη φορά, απ’ ό,τι μας είπαν οι ίδιοι - σε συνεργασία.

                    «Don’t touch the Ιndependent Tax Authority»

Στη συνάντηση γνωριμίας του ελληνικού οικονομικού επιτελείου με τους δανειστές στη Νίκης μετά το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης – τη μοναδική, στην οποία συμμετείχα – ο Ντάιζελμπλουμ μια και μοναδική «σύσταση» μας απηύθυνε: «Don’t touch the independent Tax Authority». 

Όμως, ακόμα τότε και μέχρι την ψήφιση του πολυνομοσχέδιου, στην Ελλάδα δεν υπήρχε «Ανεξάρτητη Φορολογική Αρχή»: Υπήρχε η ΓΓΔΕ που, έστω κι έτσι, ανήκε στο Υπουργείο Οικονομικών. Κι αυτό είχε τεράστια σημασία, καθώς στη ΓΓΔΕ είχε υπαχθεί ολόκληρος ο μηχανισμός εσόδων του ελληνικού κράτους, πριν απ’ όλα οι Εφορίες και τα Τελωνεία. Χάρη στους τροϊκανούς, διαθέτει «διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια», δηλ. κανονίζει η ίδια τα του προϋπολογισμού και του προσωπικού της, έχει δυνατότητα να κάνει outsourcing παραχωρώντας σε ιδιώτες ελεγκτικά κ.α. κομμάτια της δημόσιας λειτουργίας, ωστόσο οι εργαζόμενοι της μέχρι σήμερα είναι υπάλληλοι του Υπουργείου Οικονομικών και τις σχέσεις εργασίας τους καθορίζει ο Δημοσιοϋπαλληλικός Κώδικας. Ακόμα σήμερα ο Υπουργός Οικονομικών μπορεί να δώσει «κατευθύνσεις» εναρμονισμού της πολιτικής εσόδων με την κυβερνητική πολιτική και να θέσει ζητήματα, αν δεν είναι σύμφωνος με νομοθετικές ερμηνείες του Γενικού Γραμματέα ή διευθυντών που εκδίδουν ΠΟΛ (χάρη στη συνεχή εκχώρηση στον Γενικό Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων, μεταξύ 2012 και 2014, των δικών του αρμοδιοτήτων ερμηνείας των νόμων). 

Γιατί λοιπόν ούτε αυτό το, μνημονιακά «κολοβωμένο», καθεστώς δεν επαρκούσε στην Τρόικα;

                 

Πίσω από τη «σύσταση»: Ένα ντοκουμέντο

Απάντηση δίνει η «Ένατη κοινή αξιολόγηση ΔΝΤ και Ευρωπαϊκής Επιτροπής της Διοίκησης Εσόδων: Πρόοδος της αυτονομίας και της μεταρρύθμισης φορολογικών λειτουργιών» (αποκλειστικώς για υπηρεσιακή χρήση, Νοέμβριος 2014).

Στην, κυρίως τεχνική, έκθεση γίνεται η εκτίμηση ότι: Το 2012 τέθηκε ένα σύνολο ελάχιστων προϋποθέσεων αυτονομίας, η επίτευξη των οποίων απέβη δυσχερής. Σε περιβάλλον μακρόπνοων αλλαγών της νομοθεσίας οργάνωσης και διοίκησης/διαχείρισης φορολογικής πολιτικής επήλθαν νομοθετικές αλλαγές και μεταφορές λειτουργιών, αλλά και μεταβιβάσεις αρμοδιοτήτων του Υπουργού και του Υφυπουργού Οικονομικών. Ωστόσο η επίπτωση τους στις συνθήκες αυτονομίας ήταν πολύ περιορισμένη(!). Έτσι, σύμφωνα με πρόταση που κατέθεσαν οι ΔΝΤ/ΕΕ/ΕΚΤ για την παροχή περισσότερης αυτονομίας στη Διοίκηση Εσόδων, προβλέπεται πως τις συγκεκριμένες εξουσίες που άπτονται του ανθρώπινου δυναμικού και της αυτονομίας περί τον προϋπολογισμό θα περιβληθεί ένα συμβούλιο διοίκησης, το οποίο θα έχει την επίβλεψη της Διοίκησης Εσόδων. Σύμφωνα με το σχέδιο δράσης, προβλέπεται ψήφιση νέας νομοθεσίας το Δεκέμβριο 2014, διορισμός συμβουλίου διοίκησης έως την 31η Μαρτίου 2015 και έναρξη λειτουργίας του νέου φορέα από 1ης Ιανουαρίου 2016.

Ενδιαφέρον έχει και πίνακας της «πορείας προς μεγαλύτερη αυτονομία» στις χώρες της ΕΕ, από τον οποίο προκύπτει ότι από τις χειρότερες επιδόσεις (προφανώς επειδή ξέρουν τη σημασία ελέγχου των εσόδων!) έχει η Γερμανία, και από κοντά οι Αυστρία, Βέλγιο, Γαλλία, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Πολωνία, Πορτογαλία και Ιταλία.

Αυτό το, κεντρικό για την κυριαρχία μιας χώρας,  «πρόβλημα» των δανειστών ανέλαβε να λύσει με το ριζικότερο δυνατό τρόπο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μέσω της ψήφισης, από κοινού με σύμπασα τη μνημονιακή αντιπολίτευση, του Γ’ Μνημόνιου πέρυσι. Συνεχίζοντας την «παράδοση» που άνοιξε το 2010 με το πρώτο μνημόνιο στην ιστορία του κόσμου σε χώρα κοινής νομισματικής ζώνης: Η Ελλάδα  ως διεθνές «πειραματικό εργαστήρι» του νεοφιλελευθερισμού. Χαρακτηριστικά, ενώ στο πολυνομοσχέδιο γίνεται επίκληση των «βέλτιστων διεθνών πρακτικών» για τα έσοδα, δεν υπάρχει απάντηση στο ερώτημα της συνοδεύουσας «Έκθεσης Αξιολόγησης Συνεπειών Ρύθμισης»: «Αναφέρατε τουλάχιστον ένα παράδειγμα αντιμετώπισης του ίδιου ή παρόμοιου προβλήματος σε χώρα της ΕΕ ή του ΟΟΣΑ».
 

      Μια επικίνδυνη πολιτική αντίληψη: Η «αναίμακτη» μεταρρύθμιση 

Δυστυχώς, όχι πια η «αυτονομία», αλλά η «ανεξαρτοποίηση» της ΓΓΔΕ από το Υπουργείο Οικονομικών και την ελληνική κυβέρνηση, ήταν από τις πρώτες «μεταρρυθμίσεις» που είχε αποδεχτεί η πρώτη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας την «ανώδυνη» και «αναίμακτη» σε σχέση με τις απαιτήσεις των δανειστών για ΦΠΑ, φορολογία εισοδήματος και ΕΝΦΙΑ. (Για να αποδεχτούν τελικά και την «ανεξαρτοποίηση» και τη φοροκαταιγίδα). 

Γι’  αυτή την κοντόφθαλμη πολιτική αποδοχή είχα μιλήσει επανειλημμένα στο Υπουργικό Συμβούλιο, χαρακτηρίζοντας την «ανεξαρτοποίηση» της φορολογικής διοίκησης «στρατηγική βόμβα στα θεμέλια μιας κυβέρνησης με σχέδιο απεμπλοκής της χώρας από τα μνημόνια». Όπως είχα γίνει κουραστική,  επιμένοντας ότι το πρόβλημα με τη ΓΓΔΕ είναι πρωτίστως θεσμικό, και δευτερευόντως θέμα (αλλαγής) προσώπων.
 

Η μνημονιακή διάλυση του ΣΔΟΕ,  «πλυντήριο» στα μεγάλα σκάνδαλα

Προηγήθηκε, το φθινόπωρο 2015, κατ’ εφαρμογή δέσμευσης του Γ’ μνημονίου, η «μνημονιακή» διάλυση του ΣΔΟΕ, επί των ημερών μου ακόμα ευθύνης του αν. Υπουργού Οικονομικών : Ενταφιάζοντας μαζί του περισσότερες από 39.000 υποθέσεις, που δεν περνούν στη ΓΓΔΕ αλλά μένουν στα ντουλάπια ενός ΣΔΟΕ που δε διαθέτει πλέον ελεγκτικές φορολογικές και τελωνειακές αρμοδιότητες - σε αναμονή της παραγραφής τους στα αμέσως επόμενα χρόνια.

Ανάμεσα τους, όπως έχουν καταγγείλει και οι Ενώσεις Εφοριακών και Τελωνειακών, βρίσκονται  και όλα τα μεγάλα σκάνδαλα της προηγούμενης δεκαετίας - εξοπλιστικά, «μαύρο» πολιτικό χρήμα, μίζες κλπ, ακόμα και τα ¾ των ΑΦΜ στη λίστα Λαγκάρντ, ακόμα και η συντριπτική πλειοψηφία των εκκρεμών εντολών διερεύνησης των οικονομικών κ.α. εισαγγελέων σε όλη τη χώρα.

Η εξέλιξη αυτή απαντά στα «αφελή» επιχειρήματα ότι η ανεξαρτησία της φορολογικής διοίκησης από την κεντρική κυβέρνηση επιβλήθηκε από τους τροϊκανούς προκειμένου να τερματιστεί η κρατική «προστασία» της μεγάλης φοροδιαφυγής. Τώρα που προφανώς τα «βρήκαν» με την ελληνική ολιγαρχία, αποδείχτηκε ότι το σαρωτικότερο «ξέπλυμα» εξασφαλίζει η τροϊκανική «προστασία».                                  

                              

Η ΓΓΔΕ πέθανε. Ζήτω η ΑΑΔΕ!

Σύμφωνα με το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε, σταδιακά μέχρι την 1η Ιανουαρίου 2017, η ΓΓΔΕ μετατρέπεται σε μη συνταγματικά κατοχυρωμένη Ανεξάρτητη Διοικητική Αρχή. Η ΑΑΔΕ θα διοικείται από Διοικητή, κατά το πρότυπο των ΑΑ «ενός ανδρός αρχή», συνεπικουρούμενου από 5μελές Συμβούλιο Διοίκησης. Στις συνεδριάσεις του ΔΣ θα συμμετέχει χωρίς δικαίωμα ψήφου Εμπειρογνώμονας με τα ίδια δικαιώματα πρόσβασης στα φορολογικά κ.α. αρχεία εσόδων της χώρας με υπόδειξη και ως εκπρόσωπος της ΕΕ. Ο Εμπειρογνώμονας θα εποπτεύει, θα παρακολουθεί και θα ενημερώνει τους «θεσμούς» για τη δουλειά της ΑΑΔΕ.

Ο Υπουργός Οικονομικών θα είναι πλέον «ο τελευταίος τροχός της αμάξης» ως προς τα δημόσια έσοδα. Μόνο οι «άλλοι» θα ξέρουν την πορεία τους και θα μπορούν να παρεμβαίνουν διορθωτικά. Βέβαια, η οποιαδήποτε «διορθωτική» παρέμβαση θα είναι πλέον άχρηστη: Θα ενεργοποιείται ο αυτόματος δημοσιονομικός «κόφτης».

Αυτά, επειδή η νέα «Αρχή» δεν υπόκειται σε οποιαδήποτε εποπτεία ή ιεραρχικό έλεγχο, π.χ. από τον Υπουργό Οικονομικών. Έχει πλήρη λειτουργική, οργανική και προσωπική ανεξαρτησία, άρα δεν υπόκειται σε έλεγχο σκοπιμότητας από οποιαδήποτε κρατική αρχή. Βεβαίως, ακριβώς γι’  αυτό, ούτε ο Υπουργός μπορεί να λογοδοτήσει για πράξεις ή παραλείψεις της.

Οι επιπτώσεις είναι ανυπολόγιστες, καθώς η «Αρχή» έχει το αποκλειστικό προνόμιο ερμηνείας της φορολογικής νομοθεσίας, από την έκδοση ΠΟΛ μέχρι την ερμηνεία για υποθέσεις φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων που διαχειρίζεται κάθε εφοριακός ή τελωνειακός υπάλληλος.  Αλλά και της στοχοθεσίας είσπραξης, συμπεριλαμβανομένων και όλων των μέτρων εξαναγκαστικής είσπραξης από πολίτες - κι επιχειρήσεις - σε κατάσταση κατάρρευσης.

Ο Υπουργός Οικονομικών μπορεί να υποβάλλει προτάσεις «στρατηγικού χαρακτήρα» για την εναρμόνιση ερμηνείας και στοχοθεσίας με την κυβερνητική πολιτική και να δέχεται εισηγήσεις από τον Διοικητή για νέες νομοθετικές ρυθμίσεις, ενώ ο Διοικητής έχει γνώμη σε ρυθμίσεις του Υπουργού - αυτά σε μια όλη - όλη συνάντηση το μήνα που μπορούν να έχουν.  Από κει και πέρα, υψώνεται τοίχος μεταξύ των στελεχών της «Αρχής» και οποιωνδήποτε κρατικών παραγόντων. Αντιθέτως, τα «κλιμάκια τεχνικής βοήθειας» ΔΝΤ και ΕΕ, μόνιμα εγκατεστημένα όλα αυτά τα χρόνια σε διαφόρους ορόφους στην Καραγεώργη Σερβίας, δεν έχουν λόγο μετεγκατάστασης. Όπως ήδη σημειώσαμε, απαγορεύεται μόνο η πρόσβαση του ελληνικού κράτους στη Διοίκηση Εσόδων, όχι των «θεσμών».

Όπως κι οι υπόλοιπες ΑΑ, η ΑΑΔΕ υπόκειται αποκλειστικά σε έλεγχο νομιμότητας (δικαστικό έλεγχο ενώπιον του ΣτΕ) και ενημερώνει τη Βουλή: Ακρόαση του Διοικητή και των μελών του Συμβουλίου χωρίς συνέπειες ενώπιον της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας και συζήτηση ετήσιας έκθεσης στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής. Αν νομίζουμε ότι έτσι ελέγχονται τα Δημόσια Έσοδα…

Όσο για τους εργαζόμενους, εξαρτώνται για τα πάντα, από πρόσληψη κι απόλυση μέχρι αξιολόγηση, βαθμολογική εξέλιξη, αμοιβές και bonus, από τον Διοικητή – πέραν κι έξω του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα: ένα ιδιόρρυθμο σύστημα «μεταμοντέρνας φεουδαρχίας».  

     Ανεξάρτητες αρχές και τρόικα: Η απαγωγή των δημοσίων εσόδων

Αποτελεί καίριο ερώτημα αν οι μη συνταγματικά κατοχυρωμένες αρχές μπορούν να απολαμβάνουν ανεξαρτησία µέχρι του σηµείου απαγόρευσης κατασταλτικού ελέγχου σκοπιμότητας από οποιοδήποτε όργανο της εκτελεστικής εξουσίας - ούτε κατόπιν ένστασης εμπλεκόμενων πολιτών.

Κατά τη διαφαινόμενη βούληση του συνταγματικού νομοθέτη, οι Ανεξάρτητες Αρχές αναλαμβάνουν την ειδική διεκπεραίωση στοχευμένων νευραλγικών τομέων πολιτικής, όχι υποκαθιστώντας, αλλά συμπληρώνοντας  την κλασική διοίκηση. Η «ΓΓΔΕ που μετατρέπεται σε ΑΑΔΕ» ολοφάνερα δεν πληρεί αυτή τη συνθήκη: Πρόκειται για ολοσχερή έξοδο των δημοσίων εσόδων από την κλασική διοίκηση. Ακόμα χειρότερα, εδώ δεν πρόκειται για ένα ακόμα δημόσιο τομέα  νευραλγικού χαρακτήρα: Οι φόροι και γενικά τα δημόσια έσοδα είναι ο «πυρήνας» της εξουσίας του κράτους.

Το Ελληνικό Σύνταγμα στηρίζεται στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας: Από το λαό πηγάζουν οι τρεις εξουσίες, νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική. Ούτε καν η μορφή έμμεσης νομιμοποίησης των πέντε συνταγματικά κατοχυρωμένων ΑΑ ισχύει για την ΑΑΔΕ. Όπως και οι άλλες μη συνταγματικά κατοχυρωμένες  ΑΑ, παραμένει σε ένα γκρίζο χώρο μεταξύ εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας εξυπηρετώντας την κρατούσα  νεοφιλελεύθερη επιλογή για μεταβίβαση της πολιτικής και κρατικής εξουσίας σε μη πολιτικά ελεγχόμενα παράκεντρα.  Πόσο μάλλον, όταν στο πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε ορίζεται ότι αρμοδιότητες που περιέρχονται στην Αρχή, ανάμεσα τους και νέες, όπως το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και το ΕΣΠΑ (!), δεν μπορούν να επιστρέψουν ποτέ στον Υπουργό Οικονομικών ή άλλα κυβερνητικά όργανα με μεταγενέστερη κανονιστική διάταξη: Παραβιάζοντας τη βασική αρχή του διοικητικού δικαίου πως ό,τι έχει θεσπιστεί με κοινό νόμο, ανατρέπεται επίσης με κοινό νόμο.

Ταυτόχρονα η μεταφορά στη νέα αρχή του συνόλου των επιτελικών διοικητικών μονάδων του Υπουργείου Οικονομικών που διαθέτουν σωρευμένη νομοπαρασκευαστική εμπειρία, αποστερεί από τον εκάστοτε Υπουργό την φυσική δεξαμενή «νομοτεχνικής τεχνογνωσίας» για την παραγωγή νομοθετικού έργου και αποψιλώνει σημαντικά από έμπειρο κι αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό το οποιοδήποτε διοικητικό μόρφωμα προκύψει στη θέση του σημερινού Υπουργείου Οικονομικών. Γιατί, μετά την απαγωγή των δημοσίων εσόδων, τι νόημα έχει η συνέχιση του ως έχει; Από το 2017 ο διορισμένος Διοικητής θα είναι εκτός ελέγχου «υπερυπουργός», σημαντικότερος από τον Υπουργό Οικονομικών μιας εκλεγμένης κυβέρνησης.

Η ουσία της «μεταρρύθμισης» έγκειται σε μια, νεοφιλελεύθερης «έμπνευσης», αναδιανομή της πολιτικής εξουσίας προς εξωθεσμικά, μη νομιμοποιημένα όργανα. Όπως είναι φανερό, σε μια Ελλάδα-αποικία χρέους σε καθεστώς μνημόνιου, μια μελλοντική κυβέρνηση αποφασισμένη να πετύχει απεμπλοκή από τα μνημόνια θα χρειαστεί ν’  αγωνιστεί για να επανακτήσει ακόμα και τον τυπικό έλεγχο των δημοσίων εσόδων και της διοίκησης τους.»

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/h-apagogi-ton-dimosion-esodon