Κόκκινη θάλασσα στο Στρατώνι. Μια προσφορά της Ελληνικός Χρυσός

 Αυτή είναι η εικόνα της θάλασσας του Στρατωνίου σήμερα, 13 Νοεμβρίου. Για όσους δεν ξέρουν, το κόκκινο χρώμα είναι από τα όξινα νερά του μεταλλείου που θεωρούνται υγρά βιομηχανικά απόβλητα. Υποτίθεται ότι αυτά τα νερά η καλή εταιρεία τα περνάει από χημική επεξεργασία πριν την απόρριψή τους στη θάλασσα, αλλά κάθε τρεις και λίγο κάτι πάει στραβά…

Σήμερα πάλι τι έφταιξε; Έγινε καμιά θεομηνία και δεν το αντιληφθήκαμε; Η το καταπληκτικό σύστημα διαχείρισης των νερών του μεταλλείου δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τη συνηθισμένη βροχή της περασμένης εβδομάδας;

Μήπως είμαστε πάλι εμείς οι κακοί που «δυσφημούμε το Στρατώνι»; Είμαστε εμείς που του χαλάμε την ωραία εικόνα της «γαλάζιας σημαίας» που παίρνει κάθε χρόνο; Θλιβερή η εικόνα, αλλά ακόμα πιο θλιβερή είναι η στάση των κατοίκων αυτού του χωριού που τα δέχονται όλα και δε μιλούν.

Κατά σύμπτωση, σήμερα το απόγευμα στο Δημοτικό Συμβούλιο Αριστοτέλη γινόταν συζήτηση για τα οικονομικά του Δήμου. Εκεί ο πρώην Δήμαρχος  Χρήστος Πάχτας (ναι, ο γνωστός διαπλεκόμενος) είπε ότι ο Δήμος δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς τα λεφτά της εταιρείας.

Θαυμάστε στις φωτογραφίες μία από τις προσφορές της εταιρείας στο Δήμο.

  

 

[--->]

Riot police attack student protesters in Athens

 

by Markos Vogiatzoglou on November 14, 2014

Schools in Greece have been occupied for a week. After today’s student protest, riot police blocked access to the university and attacked the students.

It’s been some time since we last heard from the Greek movement. But, thanks to the Greek government and its riot police, today became a day of large student demonstrations, clashes with the cops, injuries and rising tension. First, let’s see what happened. Early in the morning, the Athens Law School students arrived at their university in order to carry out their assembly decision, which included a symbolic occupation of their university until the 17th of November — commemoration day of the 1973 student revolt against the military dictatorship.

The problem was that the school was already occupied by the riot police. The Athenian Universities’ rectors had decided to apply a peculiar “lock out” of the students and employees, supposedly for “security reasons”. The government gave a helping hand by sending in hundreds of cops, in riot gear, to carry out the decision. The cops assaulted the students, seriously injuring a couple of them and dispersing the rest. The news circulated, public outrage was expressed about the police blockades and violence, hundreds of students demonstrated in the center of Athens during lunchtime, and another protest — involving thousands — took place in the evening around the universities, confronting a total police blockade of the city center.

A question I guess the international reader would pose is why this mess, and why now? November is the traditional month of student mobilization in Greece. Yet, in the last years, the protests seldom — if ever — went beyond the symbolic level, as the movement was too preoccupied with the country’s current problems to seriously devote itself to commemorations. This school year, though, started with incredible problems for both schools and universities due to underfunding and lack of teaching and administrative personnel. Hundreds of schools were occupied in the previous weeks and soon enough the universities joined the struggle.

The mobilization, if we want to be sincere, seemed quite weak until now. In a collapsed country, where everyone appears to be waiting for the government to collapse as well and for the elections that will bring the left-wing SYRIZA to power, a few hundred occupied schools do not make a real difference. It is also noteworthy that the student population of Greece, which was traditionally at the vanguard of the movements and had led all major mobilizations since the 1990s and up to 2008, was largely absent from the large anti-austerity protests of 2010-’12.

But, as it seems, our surrealist government is doing its best to reverse the situation. As I am concluding these lines, the student protest arrived at the Polytechnic University of Athens in Exarchia (where it all started back in 1973), the students forced open the doors and entered with the purpose of holding yet another assembly. The police immediately attacked. Eye-witnesses report several injuries among protesters; hundreds are barricaded inside the Polytechnic. The burning smell of tear gas is spreading, once again, in Athens.

[--->]

Αι Καρυάτιδαι της οδού Σόλωνος

[--->]

Των εχθρών τα Φουρτσάκια περάσαν, σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά…

Το αδιέξοδο των δύο οικονομικών μοντέλων

Στα πλαίσια της οικονομικής ιδεολογίας της Δύσης,για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, αντιπαρατάχθηκαν δύο αντίπαλα μοντέλα : το μοντέλο των ΗΠΑ, νεοφιλελεύθερο ή ριζοσπαστικό, που είναι  προσανατολισμένο στην αγορά, και το κεϋνσιανό μοντέλο του κράτους πρόνοιας, της βιομηχανικής πολιτικής στην Ευρώπη, γνωστό και σαν "καπιταλισμός της Ρηνανίας". Οι ιδεολόγοι της αγοράς στοιχημάτιζαν σε μια πολιτική της προσφοράς (περικοπές δαπανών με οποιοδήποτε κόστος, κυρίως το μισθολογικό κόστος), ενώ οι ιδεολόγοι του κράτους στοιχημάτιζαν σε μια πολιτική της ζήτησης (αύξηση της κατανάλωσης μέσω των δημόσιων δαπανών και αυξήσεις μισθολογικές ). 

Για πάνω από τριάντα χρόνια το ευρωπαϊκό μοντέλο θεωρήθηκε εντελώς αναξιόπιστο, στο βαθμό που οι μεγάλες  δαπάνες του δημοσίου έφερναν πληθωρισμό, ενώ η ανάπτυξη παρέμεινε στάσιμη (στασιμοπληθωρισμός). Η κατάρρευση του κρατικού σοσιαλισμού φάνηκε να επιβεβαιώνει αυτή τη διάγνωση. Στο σημείο αυτό, η αμερικάνικη αντίληψη του υπερφιλελευθερισμού ξεκίνησε τη θριαμβευτική πορεία της, και οι Ευρωπαίοι μετατράπηκαν σε καλούς μαθητές του,με τελευταίους αλλά όχι έσχατους τους Σοσιαλδημοκράτες με επικεφαλής τους Σρέντερ και Μπλερ.

Η μεγάλη "επιτυχία" της νεοφιλελεύθερης επανάστασης, όπως όλοι γνωρίζουν, ήταν η δημιουργία χρηματοοικονομικών φουσκών τεραστίων διαστάσεων που τροφοδότησαν παγκόσμια κύματα χρέους για περισσότερο από μια δεκαετία. Όταν το κραχ του 2008, έβαλε ένα τέλος σε αυτήν την εποχή ξέσπασε  μια καταιγίδα τεραστίων διαστάσεων. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, με επικεφαλής το "μεγάλο συνασπισμό" της Γερμανίας, βγήκαν ξεδιάντροπα να κατηγορήσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες και το νεοφιλελεύθερο δόγμα τους - λες και δεν είχαν και αυτές εφαρμόσει τις ίδιες πολιτικές. 

Για κάποιο διάστημα φάνηκε να έχει γίνει κάποια αλλαγή και ότι οι κυβερνήσεις και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού με προγράμματα διάσωσης και αναθέρμανσης της οικονομίας, θα ακολουθούσαν το ευρωπαϊκό μοντέλο. 

Τα όρια όμως της κρατικής χρηματοδότησης δεν άργησαν να φανούν με τη μορφή της κρίσης του δημόσιου χρέους.Ετσι, ο παραδοσιακός ανταγωνισμός έφτασε στο σημείο ανάφλεξης, με τους ρόλους τώρα να έχουν αντιστραφεί, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως : οι ΗΠΑ και η οικονομική ελίτ της  τώρα στοιχημάτιζαν στην κρατική παρέμβαση του κράτους, προκειμένου να τονωθεί η αγορά, ενώ η Ευρώπη, υπό την ηγεσία της Μέρκελ, προσανατολίστηκε προς τα προγράμματα άγριας λιτότητας.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι το μοντέλο που ακολουθείται είναι το ίδιο, με την κάθε πλευρά να προσπαθεί να τα φορτώσει στην άλλη. Τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη, από τη μία πλευρά ψηφίζουν προγράμματα δημοσιονομικής λιτότητας στις δαπάνες, ενώ από την άλλη, οι κεντρικές τράπεζες δεσμεύονται να διασφαλίσουν στις αγορές χρήματα. Από τα κράτη μέλη ζητούν να κάνουν οικονομίες και από τις εταιρείες να επενδύουν. 

Μόνο που οι τράπεζες, αν και φορτωμένες με φτηνό χρήμα, χορηγούν δάνεια με το σταγονόμετρο, προτιμώντας να έχουν τα χρήματα τους στις κεντρικές τράπεζες. Από την άλλη , οι εταιρείες έχουν σταματήσει να ζητούν πιστώσεις προκειμένου να προχωρήσουν σε επενδύσεις, και ακολουθούν την παλιά γνωστή συνταγή της δραστικής μείωσης του κόστους. Χωρίς τις δαπάνες του δημοσίου δεν λειτουργεί πλέον τίποτα, αλλά αυτές θα πρέπει να περικόπτωνται ολοένα και περισσότερο. Η αλήθεια είναι πως όταν οι κεντρικές τράπεζες αγοράζουν δημόσιο χρέος δεν το κάνουν για να στηρίξουν την αύξηση της πραγματικής ζήτησης, αλλά για να μη πέσει η αξία αυτών των τίτλων και να σωθούν οι τράπεζες που αδυνατούν να τους ξεφορτωθούν.

Αυτή η υποκριτική πολιτική οδήγησε στην επιστροφή μιας χειρότερης μορφής στασιμοπληθωρισμού, αλλά δεν θα σταματήσει εδώ. Προς το παρόν, οι ΗΠΑ φαίνεται να ευνοούν  τον πληθωρισμό και η Ευρώπη της Μέρκελ το δρόμο της ύφεσης και τη δημοσιονομική πολιτική ενός κράτους σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.Ούτε το ένα ούτε το άλλο μοντέλο θα βγάλουν πουθενά. Αυτοί που θέλουν να διασώσουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν έχουν άλλη επιλογή από το να ρίξουν τη ζήτηση, και αυτοί που θέλουν να διασώσουν τη ζήτηση είναι υποχρεωμένοι να καταστρέψουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η παράλογα αντιφατική διάρθρωση των δύο οικονομικών μοντέλων δείχνει ότι οι κοινές καπιταλιστικές βάσεις τους τώρα καταρρέουν.


 Robert Kurz - από τη "Neues Deutschland", 6 Φεβ 2012

[--->]