Ενθαρρυντικά σημάδια απελπισίας από τον Όλι Ρεν

Ο Paul Krugman στους New York Times αναφέρεται σε μια επιστολή του Ευρωπαίου Επίτροπου ο οποίος προσπαθεί να σταματήσει τον αέρα με τα χέρια του

The Conscience of a Liberal (Η συνείδηση ​​ενός φιλελεύθερου) - Και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, οι οπαδοί της λιτότητας δείχνουν να τα έχουν χαμένα. Και αυτό θα πρεπε να είναι μια καλή είδηση​​, ένα σημάδι ότι συνειδητοποιούν, σε κάποιο βαθμό, ότι χάνουν.

[…] Μεταξύ άλλων, ο  Όλι Ρεν, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ένθερμος υποστηρικτής της λιτότητας, αντιδρά στα άσχημα νέα για την ευρωπαϊκή οικονομία,που επιβεβαίωσαν τις προειδοποιήσεις των επικριτών της λιτότητας και οδήγησαν σε μια ευρεία επανεξέταση των δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών, επιβεβαιώνοντας ότι η οικονομία βρίσκεται σε μια μεγάλη παγίδα ρευστότητας, όπως μερικοί από μας ανέμεναν. Η απάντηση του Ρεν; Να σταματήσουμε να δημοσιεύουμε αυτές τις οικονομικές μελέτες, διότι υπονομεύουν την εμπιστοσύνη στη λιτότητα!


Εδώ είναι οι δηλώσεις του κ. Ρεν, που δημοσιεύονται στο Not the treasury view:

 Ουδεμία συζήτηση, παρακαλώ, είμεθα Ευρωπαίοι

    Αργά πέρυσι σημείωνα πως ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Όλι Ρεν είχε προβλέψει, εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια, μια επικείμενη ανάκαμψη των οικονομιών της ζώνης του ευρώ που πέρναγαν κρίση, χάρη στις εξαιρετικές πολιτικές που προτείνονται από την Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα . Ωστόσο, αυτή την εβδομάδα – βλέποντας ίσως ότι, πέρα από τι πίστευαν οι χρηματοπιστωτικές αγορές, το πολυαναμενόμενο φως στην άκρη του τούνελ φαινόταν να απομακρύνεται - δοκίμασε μια διαφορετική στρατηγική. Να κατηγορήσει τους οικονομολόγους - και, ιδίως, τους οικονομολόγους, οι οποίοι θέλουν να κάνουν πραγματικά σωστές αναλύσεις, θεωρητικά και εμπειρικά βάσιμες, για να επικρίνουν τις πολιτικές της Επιτροπής. Ο κ. Ρεν, σε επιστολή του προς τους ευρωπαίους υπουργούς Οικονομικών, και στην υπόλοιπη παγκόσμια χρηματοπιστωτική ηγεσία, όπως Christine Lagarde, έγραφε:

    "Θα ήθελα να παρουσιάσω  μερικά σημεία μιας συζήτησης που δεν υπήρξε χρήσιμη και η οποία απείλησε να τινάξει στον αέρα την εμπιστοσύνη που με τόσο πολύ κόπο χτίσαμε τα τελευταία χρόνια σε συναντήσεις που κράτησαν μέχρι αργά τη νύχτα. Αναφέρομαι στη συζήτηση για τους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές, δηλαδή τις οριακές επιπτώσεις που θα είχε μια μεταβολή της δημοσιονομικής πολιτικής στην οικονομική ανάπτυξη. Η συζήτηση σε γενικές γραμμές, δεν μας έκανε πιο σοφούς. "


   Μεγάλο μέρος  από την υπόλοιπη επιστολή είναι αφιερωμένο στην προσπάθεια του κ. Ρεν (και πιθανώς των οικονομολόγων της Επιτροπής) να δυσφημίσει τα συμπεράσματα του επικεφαλής οικονομολόγου του ΔΝΤ, Olivier Blanchard, ο οποίος διαπίστωσε, προς μεγάλη έκπληξη κανενός, ότι οι αρνητικές επιπτώσεις της δημοσιονομικής εξυγίανσης ήταν πολύ μεγαλύτερες από ό, τι εκείνες που προβλέπονται από το Ταμείο ή από την Επιτροπή.

    Δεν θα θελα να ασκήσω κριτική σημείο προς  σημείο, αλλά σημειώστε τα εξής:

    - Αν και είναι αλήθεια ότι από μόνη της  η ανάλυση του Ταμείου δεν αποδεικνύει ότι η Επιτροπή και ο Επίτροπος Rehn κάνουν λάθος, ωστόσο η βαρύτητα των αποδείξεων, τόσο οι θεωρητικές όσο  και οι εμπειρικές, αυτό δείχνει. Οι εκτιμήσεις μας για τις επιπτώσεις της αυτοκαταστροφικής λιτότητας βρίσκονται εδώ.

    - Αν και η ανάλυση του Blanchard σίγουρα δεν αντιπροσωπεύουν το τέλος της ιστορίας, παρόλαυτά δεν παύει να είναι μία εργασία επαγγελματική ενός από τους πιο σημαντικούς εμπειρικούς οικονομολόγους  μακροοικονομικών στον κόσμο. Η διάψευση της Επιτροπής, αντίθετα, θα ντρόπιαζε ακόμα και ένα φοιτητή στο πρώτο έτος του Master.

    Αλλά, φυσικά, το πιο εκπληκτικό είναι ότι ο κ. Ρεν έγραψε στους Υπουργούς Οικονομικών και στη διευθυντή του ΔΝΤ, καταγγέλλοντας ότι μία ακαδημαϊκή εργασία σχετικά με ένα θέμα εμπειρικής μακροοικονομίας μεγάλης πολιτική σημασίας, αν και άκρως τεχνικό, αποτέλεσε αντικείμενο  μια " συζήτησης που δεν ήταν ιδιαίτερα  χρήσιμη. " Δεν βάζω ζήτημα αλαζονείας έναντι της ακαδημαϊκής ελευθερίας, αλλά αυτό μου κάνει εντύπωση.


Όπως είπα, αυτά τα σημάδια απελπισίας είναι ενθαρρυντικά. Αλλά, δυστυχώς, αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάνει ήδη τεράστια ζημιά, και είναι σε θέση να κάνουν πολλά ακόμη.

[--->]

Χαλκιδική: Το ελληνικό Ελντοράντο

17 February, 2013 by antigoldgreece

Μια επίθεση στα μεταλλεία της Χαλκιδικής στις Σκουριές τα ξημερώματα ήταν αρκετή για να βγουν ξανά στα χαρακώματα οι υπέρμαχοι της «επένδυσης». Με τη γνωστή τους ρητορική υπέρ της «αναγκαίας για τη χώρα ανάπτυξης» και κατά «της άνομης, βίαιης μειοψηφίας». Ποια στ’ αλήθεια είναι η «ανάπτυξη» που με τέτοια ζέση υποστηρίζουν οι οπαδοί της και ποιοι ωφελούνται από αυτήν;

Της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου

«Στις Σκουριές παίζεται το ουσιαστικό παιχνίδι που κρύβεται πίσω από τα μνημόνια» έγραψε ένας χρήστης του twitter, με αφορμή τα όσα διαδραματίστηκαν την νύχτα στις Σκουριές Χαλκιδικής. «Αίσχος! Τρόμος! Κακούργοι! Το ήθος των κουκουλοφόρων της Άκρας Αριστεράς» αποφάνθηκε ο Άδωνις Γεωργιάδης, παραθέτοντας λινκ από το Πρώτο Θέμα με τίτλο: «Έδεσαν και περιέλουσαν με βενζίνη δύο φύλακες της Ελληνικός Χρυσός».

Hans Magnus Enzensberger: Το Τέρας

 Μια μπροσούρα του Hans Magnus Enzensberger έχει ξεσηκώσει διαμάχες στη Γερμανία. Θέμα της: η γραφειοκρατία των Βρυξελλών , ένα τέρας που εγκαθιδρύει ένα αυταρχικό καθεστώς. Εδώ ο συγγραφέας εξηγεί το γιατί.

Βερολίνο. Λίγο πριν καταρρεύσει το Τείχος του Βερολίνου, όποτε σκεφτόταν την Γηραιά Ήπειρο, ο Hans Magnus Enzensberger αναστέναζε μελαγχολικά: ". Αχ, Ευρώπη" Αυτός ήταν ο τίτλος ενός δοκιμίου του 1988, του μεγάλου διανοούμενου από το Μόναχο, ένα βιβλίο στο οποίο ο συγγραφέας και ποιητής, η πιο καυστική πένα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας, κατέγραφε τα πρώτα σημάδια "μιας υφέρπουσας ευρωπαϊκής δυσφορίας"  Από τότε έχουν περάσει πάνω  από δύο δεκαετίες. Η Ευρώπη εντωμεταξύ προχώρησε σε μια σειρά συνθήκες (Μάαστριχτ, Λισαβόνας), σύμφωνα (Σταθερότητας) και ταμεία, αλλά η διάγνωση που έκανε ο  Enzensberger ήταν ακόμα χειρότερη: 

"Μοιάζει με ετοιμοθάνατο που δεν το ξέρει."

 Πρέπει να πούμε,ότι ο ποιητής κυκλοφόρησε το "Sanftes Brüssel Monster" (Βρυξέλλες: ένα τέρας σοφτ) ", μία μπροσούρα 70 σελίδων που στη Γερμανία προκάλεσε τις ίδιες αντιδράσεις  με αυτές  που στη Γαλλία προκάλεσε το Indignez-vous του Stéphane Hessel. Σε αντίθεση όμως με τον 93χρονο γάλλο, ο 81χρονος Enzensberger δεν τα βάζει με τον καπιταλισμό. Η δικιά του είναι μια διαμαρτυρία "ενάντια στην αυταρχική και αυτοαναφορική πολιτική των  γραφειοκρατών των Βρυξελλών ή των κεντρικών τραπεζιτών της Φρανκφούρτης," εξηγεί  στο "Espresso". Και διευκρινίζει: 

"Πήγα να συναντήσω αυτά τα αφεντικά της Ευρώπης στους ανώνυμους ουρανοξύστες τους."

Πως χρησιμοποίησαν τα σπρεντς για να επιβάλλουν τη λιτότητα

Επιστημονική δημοσίευση του Paul De Grauwe που δείχνει ότι η λιτότητα επιβλήθηκε στις PIIGS, με την απειλή των σπρεντς και του  "συναισθήματος" των αγορών. Αλλά, είναι η ίδια η ΕΚΤ με τις πολιτικές της αυτή που καθορίζει τα σπρεντς και όχι οι κυβερνητικές πολιτικές αυτές καθαυτές.

Ο Πολ Κρούγκμαν συγκρίνει τη δημοσιονομική λιτότητα με τις  μεσαιωνικές "θεραπείες", τις  αφαιμάξεις του αίματος του ασθενή. Ο Paul De Grauwe και ο Ji Yuemei σε πρόσφατο άρθρο τους [link] είναι περισσότερο διπλωμάτες, αλλά με βάση τα συμπεράσματα τους μπορούμε να καταλήξουμε σε  πιο ακριβή συμπεράσματα για τα αίτια μιας τόσο κραυγαλέας αποτυχίας.

Σύμφωνα,λοιπόν, με τους δύο οικονομολόγους, οι κυβερνήσεις επέλεξαν να βασιστούν στο "συναίσθημα" των αγορών παρά στη λογική. Το αποτέλεσμα ήταν να επιβληθεί σκληρή λιτότητα, χωρίς όμως και να μειωθούν οι αποδόσεις των τίτλων του δημοσίου οι οποίες, όμως, μειώθηκαν μόνο μετά την παρέμβαση της ΕΚΤ.

πρωτογενής εποχή

[--->]