Ιμπεριαλισμός, Κίνα και BRICS+

 

 

Του Michael Robert

Κάθε χρόνο η Διεθνής Πρωτοβουλία για την Προώθηση τηςΠολιτικής Οικονομίας (IIPPE) διοργανώνει ένα συνέδριο.  Το συνέδριο συγκεντρώνει ριζοσπάστες και μαρξιστές οικονομολόγους για να συζητήσουν τις τελευταίες θεωρίες και εξελίξεις στον καπιταλισμό σε συνεδρίες όπου παρουσιάζονται πολλές εργασίες.  Σε αυτό το ιστολόγιο  έχω αναφερθεί σε προηγούμενα συνέδρια.  Το φετινό συνέδριο πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη της Τουρκίας και το θέμα του ήταν: Η μεταβαλλόμενη παγκόσμια οικονομία και ο σημερινός ιμπεριαλισμός.  Συμμετείχα διαδικτυακά με ζουμ σε ορισμένες συνεδρίες και επίσης έλαβα εισηγήσεις από τους συμμετέχοντες στο συνέδριο.

Εγιναν δύο συνεδρίες όπου συμμετείχαν όλοι οι εισηγητές και αφορούσαν το κύριο θέμα του συνεδρίου με επικεφαλής τον Trevor Ngwane του Πανεπιστημίου του Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής και τον Utsa Patnaik του Πανεπιστημίου Jawaharial Nehru της Ινδίας.  Από αυτές τις ολομέλειες μπόρεσα να πάρω μόνο αποσπάσματα από δεύτερο χέρι, αλλά απ' όσο μπορώ να καταλάβω, ο καθηγητής Ngwane ήθελε να πει στο ακροατήριό του ότι οι σοσιαλιστές δεν θα πρέπει να βασίζονται στις BRICS (ή BRICS+ συμπεριλαμβανομένων των νεοεισερχόμενων, Ιράν, Σαουδική Αραβία και σύντομα Τουρκία) και τους διευρυνόμενους θεσμούς τους για να αντισταθούν στην ηγεμονία του ιμπεριαλιστικού μπλοκ με επικεφαλής τις ΗΠΑ.

Οι χώρες των BRICS+ είναι εξίσου καπιταλιστικές και ιμπεριαλιστικές με το ιμπεριαλιστικό μπλοκ του Παγκόσμιου Βορρά, υποστήριξε ο Ngawani.  Αυτές και οι κυβερνήσεις τους θα εκμεταλλεύονταν τους φτωχούς εξίσου. Κατά τη γνώμη του, η σημαντικότερη οικονομία των BRIC+, η Κίνα, ήταν καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική στις σχέσεις της με την περιφέρεια.  Οι χώρες BRICs θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως «υπο-ιμπεριαλιστικές» (που εκμεταλλεύονται από το ιμπεριαλιστικό μπλοκ, αλλά εκμεταλλεύονται άλλους που βρίσκονται πιο κάτω στη σκάλα).  Η μόνη δύναμη για την αλλαγή θα προέλθει «από τα κάτω» από την εργατική τάξη αυτών των χωρών, όχι από τους Σι στην Κίνα, τον Μόντι στην Ινδία, τον Ραμαφόσα στη Νότια Αφρική, τον Λούλα στη Βραζιλία, τον MbS στη Σαουδική Αραβία ή τους μουλάδες στο Ιράν.

Κατά την άποψή μου, υπάρχει μεγάλη αλήθεια στο συμπέρασμα του Ngwane - δεν μπορούμε να περιμένουμε από αυτές τις κυβερνήσεις των BRICS να μεταμορφώσουν τον κόσμο παρά τη σχετική αντίστασή τους στο ιμπεριαλιστικό μπλοκ των ΗΠΑ.  Από την άλλη πλευρά, ο χαρακτηρισμός του Ngwane ότι η Κίνα είναι ιμπεριαλιστική, πόσο μάλλον καπιταλιστική, και ότι όλες οι BRICS είναι «υπο-ιμπεριαλιστικές», δεν με βρίσκει σύμφωνο.  Θα επιστρέψω σε αυτά τα ζητήματα αργότερα αναφορικά με αυτή τη θέση.

Η Utsa Patnaik είναι διάσημη μαρξίστρια Ινδή οικονομολόγος (με τον σύζυγό της Prabhat).  Οι δυο τους ανέπτυξαν τη «θεωρία της αποστράγγισης» της εκμετάλλευσης: ότι τα έσοδα της Ινδίας τον19ο αιώνα αποστραγγίστηκαν για να εξασφαλίσουν κέρδη για την παγκόσμια ηγεμονική άνοδο της Βρετανίας.

Πράγματι, πρόσφατα, ο Kabeer Bora του Πανεπιστημίου της Γιούταέκανε μια νέα προσπάθεια να υπολογίσει τη μεταφορά αξίας που ιδιοποιήθηκε η Βρετανία από την αποικία της «το κόσμημα του στέμματος», την Ινδία, κατά τη διάρκεια του19ου αιώνα. Ο Bora υπολόγισε ότι αυτή η μεταφορά υπεραξίας ήταν ανεκτίμητης αξίας για την επιτυχία της βρετανικής οικονομίας. Στην ανάλυσή του, βασίστηκε στο νόμο του Μαρξ για την πτώση του ποσοστού κέρδους, δηλαδή ότι καθώς το ποσοστό κέρδους μειωνόταν στο εσωτερικό της χώρας, το βρετανικό κεφάλαιο το αντιστάθμιζε με την αύξηση των κερδών που αποστραγγίζονταν από την Ινδία.   Ο Bora μέτρησε τη διαρροή αξίας από την Ινδία προς τη Βρετανία χρησιμοποιώντας τον λόγο των ονομαστικών εξαγωγών της Ινδίας προς τις ονομαστικές εισαγωγές από και προς το Ηνωμένο Βασίλειο.  Διαπίστωσε ότι μια αύξηση αυτής της αποικιακής «διαρροής» κατά 1% αυξάνει το ποσοστό κέρδους της Βρετανίας κατά περίπου 9 ποσοστιαίες μονάδες. Έτσι, η αποικιοκρατία όχι μόνο βοήθησε τη Βρετανία, αλλά ότι αυτό έγινε ιδιαίτερα με τη διαρροή πόρων από την Ινδία.

Στην εισήγησή του,η Patnaik επικεντρώθηκε στην αποτυχία να τερματιστεί η φτώχεια στον Παγκόσμιο Νότο.  Η αποτυχία αυτή οφειλόταν στην εκμετάλλευση των φτωχών χωρών από τον Παγκόσμιο Βορρά.  Επικέντρωσε τις παρατηρήσεις της στα τρομερά επίπεδα φτώχειας με βάση τα μέτρα πρόσληψης θερμίδων. Αλλά ενδιαφέρθηκε επίσης να επιχειρηματολογήσει κατά του ισχυρισμού της Κίνας ότι έχει βγάλει 800 εκατομμύρια Κινέζους από τη φτώχεια.  Και αυτό διότι το επίπεδο της διατροφικής πρόσληψης της Κίνας ήταν επίσης πολύ χαμηλό. Με βάση αυτό το κριτήριο, η Κίνα ήταν στην πραγματικότητα εξίσου γεμάτη από ανθρώπους που ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας όπως και η Ινδία.  Και αυτό γιατί η Κίνα ήταν εξίσου καπιταλιστική.

Το επιχείρημα αυτό καταρρίφθηκε από το βήμα: καθώς τα κριτήρια της Κίνας για το επίπεδο φτώχειας βασίζονται στα εισοδήματα και σε άλλες κατηγορίες «ευημερίας» (τροφή, ένδυση, εκπαίδευση, ιατρική υποστήριξη και ασφαλής στέγαση). Με βάση αυτά τα μέτρα, η Κίνα είχε πολύ λιγότερους φτωχούς από την Ινδία. Πράγματι, οι ορισμοί της Κίνας για τη φτώχεια ταιριάζουν με το παραπάνω με εκείνους της Παγκόσμιας Τράπεζας και ακόμη και η Παγκόσμια Τράπεζα αναγνώρισε τη μείωση του αριθμού των ατόμων που βρίσκονται κάτω από το «υψηλότερο όριο» φτώχειας της Παγκόσμιας Τράπεζας.

 

 

 

Περισσότερο απογοητευτικές ήταν οι προτεινόμενες πολιτικές λύσεις της  Patnaik για τη φτώχεια στην Ινδία και τον παγκόσμιο Νότο.  Ακολουθώντας τον Κέινς (όχι τον Μαρξ), εκτίμησε ότι οι κυβερνήσεις έπρεπε να ξοδεύουν περισσότερα χρήματα και να έχουν ελλείμματα προκειμένου να ξοδεύουν για την ανακούφιση της φτώχειας.  Η Patnaik φάνηκε να απορρίπτει το «κινεζικό μοντέλο» και όμως η δική της πολιτική ήταν απίθανο να μειώσει τη φτώχεια στην Ινδία, δεδομένης της φύσης της κυβέρνησης Μόντι.

Αυτό με φέρνει πίσω στο ερώτημα αν η Κίνα είναι καπιταλιστική ή/και ιμπεριαλιστική το οποίο το έχω αναπτύξει εκτενώς σε πολλές αναρτήσεις στο ιστολόγιό μου και σε άρθρα καιβιβλία. Επομένως, δεν θα αναφερθώ ξανά στο θέμα εδώ.  Αρκεί τώρα να παρουσιάσω κάποια στοιχεία ενάντια στην ιδέα ότι η Κίνα είναι ιμπεριαλιστική, ή ακόμα και «υπο-ιμπεριαλιστική», δηλαδή την εκμεταλλεύεται το ιμπεριαλιστικό μπλοκ, αλλά ταυτόχρονα εκμεταλλεύεται χώρες φτωχότερες από αυτήν (Αφρική;). Ο Mino Carchediκαι εγώ έχουμε παρουσιάσει στοιχεία σχετικά με τις μεταφορές αξίας που δείχνουν ότι η Κίνα έχει πραγματοποιήσει μεγάλες μεταφορές αξίας μέσω του εμπορίου και των επενδύσεων προς το ιμπεριαλιστικό μπλοκ.

Επίσης ο Andrea Ricci του Πανεπιστημίου του Urbino της Ιταλίας έχει δείξει στο παρελθόν ένα παρόμοιο αποτέλεσμα.  Δείτε τον πίνακα  μεταβιβάσεων αξίας μέσω της άνισης ανταλλαγής στο εμπόριο.

 

 

 

 

Οι Robert Veneziani κ.ά. από το LSE του Λονδίνου ανέπτυξαν επίσης έναν «δείκτη εκμετάλλευσης» για τις χώρες, ο οποίος δείχνει ότι «όλες οι χώρες του ΟΟΣΑ βρίσκονται στον πυρήνα, με δείκτη έντασης εκμετάλλευσης πολύ κάτω από 1 (δηλαδή λιγότερο εκμεταλλευόμενες παρά εκμεταλλευτριών)- ενώ σχεδόν όλες οι χώρες της Αφρικής είναι εκμεταλλευόμενες, συμπεριλαμβανομένων των είκοσι χωρών με τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση». Η μελέτη τοποθετεί την Κίνα στο μεταίχμιο μεταξύ εκμεταλλευόμενων και εκμεταλλευτριών.

 

 

 

Έτσι, σε όλα αυτά τα μέτρα «ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης», η Κίνα δεν ταιριάζει, τουλάχιστον από οικονομικής άποψης.

Η μεγάλη ελπίδα της δεκαετίας του 1990, όπως προωθήθηκε από τα κυρίαρχα οικονομικά της ανάπτυξης, ήταν ότι η Βραζιλία, η Ρωσία, η Ινδία, η Κίνα και η Νότια Αφρική (BRICS) θα εντάσσονταν σύντομα στην κατηγορία των πλούσιων χωρών μέχρι τον 21ο αιώνα.  Αυτό αποδείχθηκε ότι ήταν μια οφθαλμαπάτη. Οι χώρες αυτές παραμένουν κι αυτές αουτσάιντερ και εξακολουθούν να υποτάσσονται και να τις εκμεταλλεύεται ο ιμπεριαλιστικός πυρήνας. Δεν υπάρχουν οικονομίες μεσαίας τάξης, στη μέση του δρόμου, που θα μπορούσαν να θεωρηθούν «υπο-ιμπεριαλιστικές». Και αυτό περιλαμβάνει και την Κίνα.

Μιλώντας για την Κίνα, υπήρξαν αρκετές συνεδρίες για την Κίνα που οργανώθηκαν από την ομάδα εργασίας του IIPPE για την Κίνα. Οι συνεδριάσεις έχουν καταγραφεί και είναι διαθέσιμες για προβολή στο κανάλι You tube του IIPPEChina. Οι συνεδρίες κάλυψαν το αναπτυξιακό μοντέλο της Κίνας, τις υψηλές επενδύσεις της σε ηλεκτρικά και ηλιακά αυτοκίνητα και την πιθανότητα να «φτάσει» η Κίνα τις ΗΠΑ. Σε μια συνεδρία εργαστηρίου, εγώ και άλλοι παρουσιάσαμε σύντομες εισηγήσεις.  Οι δικές μου αποσκοπούσαν στο να δείξουν, σε αντίθεση με τη συμβατική σοφία της Δύσης, ότι η κινεζική οικονομική ανάπτυξη πριν από τις μεταρρυθμίσεις του Ντενγκ το 1978 ήταν πολύ ισχυρή, βασιζόταν στη δημόσια ιδιοκτησία του χρηματοπιστωτικού τομέα και των μεγάλων εταιρειών, στη μεταρρύθμιση της γης για την αγροτιά και κυρίως στον εθνικό σχεδιασμό.  Υπήρξαν μόνο δύο περίοδοι ύφεσης (το καταστροφικό Μεγάλο Άλμα προς τα εμπρός του 1958-61 και η λεγόμενη «πολιτιστική επανάσταση στα τέλη της δεκαετίας του 1960).

 

 

 

 

 

Στην εισήγησή του, ο καθηγητής Dic Lo του SOAS του Λονδίνου κατέθεσε ορισμένα σημαντικά στοιχεία  σχετικά με το κινεζικό μοντέλο ανάπτυξης. Και σε μια ξεχωριστή συνεδρία, ο Dic Lo (Κίνα, ΗΠΑ και Παγκόσμιος Νότος) αναφέρθηκε στην πρόσφατη έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας που περιγράφει τις αναγκαίες προϋποθέσεις για να ξεφύγουν οι οικονομίες του Παγκόσμιου Νότου από αυτό που αποκαλείται «παγίδα μεσαίου εισοδήματος» και να φτάσουν το βιοτικό επίπεδο του Παγκόσμιου Βορρά.  Η Παγκόσμια Τράπεζα αποκαλεί αυτές τις προϋποθέσεις, τα «τρία Είναι»: επενδύσεις, εισροή (λήψη νέων τεχνολογιών από άλλες χώρες) και καινοτομία (ανάπτυξη νέων τεχνολογιών από τις ίδιες τις χώρες).  Ο Dic Lo εκτίμησε ότι αν υπήρχε μια χώρα που θα μπορούσε να εφαρμόσει αυτές τις προϋποθέσεις με επιτυχία, αυτή ήταν η Κίνα.  Μόνο η Κίνα «έκλεινε το χάσμα» με τον ιμπεριαλιστικό Βορρά, αν και ακόμη ήταν πολύ πίσω.

 

 

 

 

Πράγματι, αυτό είναι που φοβίζει τις ΗΠΑ - ότι θα μπορούσαν τελικά να χάσουν την ηγεμονική τους θέση στον κόσμο.

Σε πρόσφατη ανάρτηση, ανέπτυξα λεπτομερώς την έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας.  Η έκθεση αγνοεί εντελώς το κινεζικό μοντέλο ανάπτυξης, προτιμώντας να εναποθέσει τις ελπίδες της για την «κάλυψη της υστέρησης» στις σχετικά μικρές καπιταλιστικές οικονομίες της αγοράς της Κορέας, της Πολωνίας και της Χιλής - ένα ελάχιστο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού και της παγκόσμιας παραγωγής σε σύγκριση με την Κίνα.  Ακόμη και σε αυτές τις οικονομίες, υπάρχει ένα θεμελιώδες εμπόδιο για την επίτευξη καθεστώτος υψηλού εισοδήματος , όπως εξηγεί ένα σημαντικό νέο βιβλίο του Aldalmir Marquetti και των συνεργατώντου.

Ποιο είναι αυτό το θεμελιώδες εμπόδιο; Να πώς το θέτει ο Adalmir Marquetti: «η πτώση του ποσοστού κέρδους είναι ο καθοριστικός παράγοντας της μείωσης της συσσώρευσης κεφαλαίου και των επενδύσεων.  Το πρόβλημα είναι ότι το ποσοστό κέρδους προσεγγίζει το επίπεδο των Ηνωμένων Πολιτειών πολύ ταχύτερα από την παραγωγικότητα της εργασίας. Ουσιαστικά, η παγίδα του μεσαίου εισοδήματος είναι μια «παγίδα του ποσοστού κέρδους».

Το πρόβλημα των οικονομιών του Παγκόσμιου Νότου είναι ότι, όσο ο καπιταλισμός και ο νόμος της αξίας παραμένει κυρίαρχος στις οικονομίες τους, θα υπάρχει μια αντίφαση μεταξύ της αύξησης της παραγωγικότητας και της διατήρησης της κερδοφορίας: η προσπάθεια αύξησης της πρώτης οδηγεί σε πτώση της δεύτερης και αυτό τελικά περιορίζει την ανάπτυξη.

Σε μια άλλη συνεδρία για την Κίνα στο IIPPE, η αντίφαση αυτή εκφράστηκε καλά από την Sam Kee-Cheng του Πανεπιστημίου του Μακάο στην εισήγησή της (Primitive socialist accumulation as contender development). Η Sam Kee-Cheng υποστήριξε ότι η Κίνα είναι μια «μεταβατική οικονομία», όπου η αντίφαση εντοπίζεται μεταξύ μιας οικονομίας που κινείται εν μέρει από την καπιταλιστική συσσώρευση για το κέρδος και εν μέρει από αυτό που ο σοβιετικός οικονομολόγος Yevgeni Preobrazhensky ονόμασε «πρωταρχική σοσιαλιστική συσσώρευση», η οποία στοχεύει μέσω προγραμματισμένων επενδύσεων στην επίτευξη κοινωνικών στόχων χωρίς την αγορά.

 

 

 

 

Ποιο από τα δύο θα θριαμβεύσει στην Κίνα: η σοσιαλιστική συσσώρευση ή η καπιταλιστική συσσώρευση ;  Εάν θριαμβεύσει το δεύτερο, τότε ο Sam-Kee υποστήριξε ότι η Κίνα δεν θα προχωρήσει σε καθεστώς υψηλού εισοδήματος και θα καταλήξει όπως το μοντέλο ανάπτυξης της Ιαπωνίας, το οποίο σταμάτησε όταν η Ιαπωνία τερμάτισε την ανεξάρτητη βιομηχανική στρατηγική της και υποτάχθηκε στην κυριαρχία των ΗΠΑ.

Ο Sergio Camara από το Πανεπιστήμιο του Μεξικού (UAM) έθεσε ένα παρόμοιο επιχείρημα στην εργασία του (Is China breaking with neoliberal dynamics?).  Ο Camara υποστήριξε ότι η κρατικά καθοδηγούμενη οικονομία της Κίνας είναι ικανή να επιτύχει τους στόχους της για «κάλυψη της υστέρησης», αλλά πολλά, όπως πίστευε, εξαρτώνται από την οικοδόμηση συνεργασίας με άλλες οικονομίες του Παγκόσμιου Νότου, όπως οι BRICS+.  Διαφορετικά , η παγκόσμια οικονομία θα διολισθήσει σε «έναν διπολικό κόσμο με ηγεμονικό κενό που δημιουργεί πραγματικούς κινδύνους για το μέλλον».

Υπήρχαν αρκετές άλλες εισηγήσεις που έδειξαν τα βήματα που κάνει η Κίνα με το μοντέλο ανάπτυξής της στα EVs, τα αυτοκίνητα γενικότερα (Fanqi Lin, A case study of China's NEV industry).  Η Κίνα είναι τόσο επιτυχημένη σε αυτούς τους σημαντικούς τομείς που, όπως επισημάνθηκε σε ένα έγγραφο (Tomas Costa, FDI in China 2013-23), παρά τις προσπάθειες των ΗΠΑ και άλλων δυτικών κυβερνήσεων να πείσουν ή να αναγκάσουν τις δυτικές επενδύσεις να εγκαταλείψουν την Κίνα, οι εισερχόμενες άμεσες ξένες επενδύσεις (FDI) παραμένουν υψηλές.

Υπήρχαν όμως και άλλα εισηγήσεις που έδειξαν τον κίνδυνο αποτυχίας λόγω των κρίσεων στις οποίες μπορεί να περιέλθει ο καπιταλιστικός τομέας στην Κίνα.  Η πιο προφανής ήταν η κατάρρευση του τομέα των ακινήτων και των ιδιωτικών κατασκευαστών, αφήνοντας ένα τεράστιο βάρος χρέους στις εταιρείες και τις τοπικές κυβερνήσεις (Alicia Giron).  Η υιοθέτηση του δυτικού μοντέλου για την αστικοποίηση και τη στέγαση τη δεκαετία του 1990 για την κατασκευή κατοικιών προς πώληση σε ιδιόκτητες κατοικίες, που χρηματοδοτούνταν από υποθήκες και ομολογιακά δάνεια, γύρισε προς το χειρότερο - όπως ακριβώς συνέβη και στη Δύση με την κατάρρευση των ακινήτων το 2007-8.  Ο Giron υποστήριξε ότι, ενώ η Κίνα  απέφυγε μια "στιγμή Μίνσκι'' , δηλαδή ένα χρηματοπιστωτικό κραχ που υπέστη η Δύση το 2008, έδειξε τους κινδύνους της «χρηματιστικοποίησης» στην κινεζική οικονομία.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Zhenzhen Zhang παρουσίασε μια ενδιαφέρουσα εμπειρική εργασία που έδειξε να υπάρχει μεγάλη συσχέτιση μεταξύ των επενδύσεων σε παραγωγικούς τομείς και της ανάπτυξης.  Οι αυξημένες επενδύσεις σε μη παραγωγικούς χρηματοπιστωτικούς και κτηματομεσιτικούς τομείς έναντι των παραγωγικών τομέων είχαν μειώσει το αναπτυξιακό δυναμικό της Κίνας μετά το 2008.  Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ηγεσία του ΚΚΚ δίνει τώρα έμφαση στις «ποιοτικές» παραγωγικές επενδύσεις από εδώ και στο εξής.

Με δεδομένο το θέμα του φετινού IIPPE (δηλαδή τον ιμπεριαλισμό και την παγκόσμια οικονομία), αυτό σήμαινε ότι άλλα σημαντικά θέματα για τη μαρξιστική πολιτική οικονομία δεν είχαν μεγάλη προβολή.  Υπήρξαν συνεδρίες για τη θεωρία της αξίας και την κυκλοφορία του χρηματικού κεφαλαίου (Takashi Satoh).  Και παρουσιάστηκαν αρκετές εισηγήσεις για την υπερθέρμανση του πλανήτη και το ρήγμα μεταξύ της καπιταλιστικής επέκτασης και της φύσης (Μαρία Πεμπετζόγλου και Παρασκευή Τσινασλανίδου).  Υπήρξε επίσης μια εργασία του Joao Alcobia για την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση, η οποία έδειξε ότι το ενιαίο νόμισμα βοήθησε κυρίως τον πυρήνα της Ευρώπης (Γαλλία, Γερμανία) εις βάρος των ασθενέστερων νότιων κρατών μελών.  Αυτό είναι κάτι που είχα υπογραμμίσει πριν από μερικά χρόνια σε μια εργασία μου.

Αλλά συνολικά, το θέμα του συνεδρίου, τουλάχιστον για μένα, επικεντρώθηκε γύρω από το κατά πόσο οι χώρες του Παγκόσμιου Νότου θα μπορούσαν να ξεφύγουν από τη μέγγενη του ιμπεριαλισμού και να αρχίσουν να «καλύπτουν τη διαφορά».  Θα μπορούσε αυτό να επιτευχθεί βασιζόμενο στον αναδυόμενο και ανομοιογενή συνασπισμό των κυβερνήσεων των BRICS+ ή θα εξαρτηθεί περισσότερο από τη ρήξη με τον καπιταλισμό σε κάθε χώρα και την ανάπτυξη ενός μεταβατικού μοντέλου συσσώρευσης που δεν θα βασίζεται στο νόμο της αξίας;

Στη διάσκεψη, πολλοί ήλπιζαν και υποστήριζαν την πρώτη κατεύθυνση που βασίζεται στις BRIC+.  Ετσι, ο Andrea Ricci έκανε μια παρουσίαση σχετικά με τις πολιτικές επιπτώσεις της άνισης ανταλλαγής (δηλαδή της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης) και την ανάγκη να βρεθεί μια κοινή ατζέντα μεταξύ των χωρών του Παγκόσμιου Νότου.  Η άποψή μου είναι ότι η συνεργασία του Παγκόσμιου Νότου θα λειτουργήσει μόνο για να σπάσει η λαβή του ιμπεριαλισμού όταν υπάρξει κοινωνική και οικονομική αλλαγή στις μεγάλες χώρες του Παγκόσμιου Νότου (αλλά και στον ιμπεριαλιστικό πυρήνα του Παγκόσμιου Βορρά).

 [---->]

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ (ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ) ΤΟΥ ΝΟΤΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

😈 Παρότι το νέο, υπό διαβούλευση, χωροταξικό σχέδιο για τον τουρισμό έχει επικριθεί έντονα, καθώς φαίνεται να εντείνει, αντί να επιλύει, τα προβλήματα που έχει προκαλέσει η άναρχη δόμηση και ο υπερτουρισμός, φαίνεται ότι δεν ικανοποίησε το αναπτυξιακό όραμα του περιφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου, κ. Γιώργου Χατζημάρκου, ο οποίος δήλωσε ότι "δαιμονοποιεί" την ανάπτυξη!

🏗️ Τι κι αν το νέο χωροταξικό επιτρέπει τις μεγάλες τουριστικές εγκαταστάσεις ουσιαστικά παντού, ακόμα και σε προστατευόμενες περιοχές και ακατοίκητες νησίδες έκτασης άνω 300 στρεμμάτων, την μήνιν του περιφερειάρχη προκάλεσε η εξαίρεση των βραχονησίδων από την τουριστική ανάπτυξη!

🔫 Μάλιστα επικαλείται εθνικούς λόγους (τί πιο σύνηθες να συμβεί;), καθώς η τουριστική ανάπτυξη στις βραχονησίδες θα "κάνει τη γειτονιά μας ασφαλέστερη". Άξιον απορίας το πως μια πολυτελής τουριστική μονάδα σε μια βραχονησίδα θα απέτρεπε τυχόν επεκτατικές βλέψεις ενός άλλου κράτους (ποιός τα βάζει με τον μπάτλερ τώρα;), ενώ -ως παράδειγμα- αναφέρθηκε στην προβλήτα που έφτιαξε η Περιφέρεια στη Ρω, λες και από τέτοια έργα απειλείται το Αιγαίο σήμερα και όχι από τεράστιες τουριστικές εγκαταστάσεις παντού.

🇬🇷 Αντίθετα, η συμπερίληψη των νησίδων στο πανευρωπαϊκό δίκτυο Natura 2000, και η αυστηρή προστασία τους, διασφαλίζει ότι αυτές βρίσκονται εντός των συνόρων της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως έχει δηλώσει και το 2018 ο πρώην Προέδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος.

🤡 Άξια απορίας είναι επίσης η στάση της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου στο θέμα των υπεράκτιων αιολικών, για τα οποία είναι αναφανδόν υπέρ. Πώς άραγε συνδυάζεται η τουριστική ανάπτυξη που οραματίζεται ο Περιφερειάρχης με ανεμογεννήτριες ύψους 300 μ. σε απόσταση 2 χιλιομέτρων από τις ακτές των νησιών μας; Έχει ενημερωθεί η Περιφέρεια ότι τα υπεράκτια μπορούν να εγκαταστάθούν μόνο εντός ελληνικών χωρικών υδάτων, δηλαδή εντός μιας στενής ζώνης από τις ακτές ή πιστεύει ότι θα είναι "κάπου μακριά";

🏝️ Οι νησίδες του Νοτίου Αιγαίου, γνωστές στην επιστημονική κοινότητα ως τα «Γκαλαπάγκος της Μεσογείου», δεν είναι "ξερονήσια" προς εκμετάλλευση, είναι αυστηρά προστατευόμενα οικοσυστήματα, η μοναδικότητα των οποίων έχει αναγνωριστεί σε διεθνές επίπεδο. Αποτελούν τα τελευταία καταφυγία βιοποικιλότητας της Ευρώπης και περιλαμβάνονται στο Ευρωπαϊκό δίκτυο προστατευόμενων περιοχών Natura 2000, ενώ πολλές νησίδες περιλαμβάνονται και στο εξαγγελθέν από την ίδια την κυβέρνηση Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Νοτίου Αιγαίου!

Δυστυχώς οι αυτοδιοικητικές αρχές της χώρας αποδεικνύονται για άλλη μια φορά κατώτερες των περιστάσεων και μόνη ελπίδα να αποτραπεί ένα δυστοπικό μέλλον για το Αιγαίο είναι η ενεργή εναντίωση των πολιτών στην αναπτυξιακή και ενεργειακή "φρενίτιδα".

 

Κίνηση για την Προστασία των Νησίδων

ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΕΜΒΟΛΙΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΜΥΕΛΙΤΙΔΑΣ ΣΕ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ

Η ειδικός σε θέματα ασφάλειας εμβολίων Dr. Suzanne Humphries δήλωσε ότι ο ΠΟΥ αναπτύσσει ένα γενετικά τροποποιημένο  για την καταπολέμηση ενός τύπου πολιομυελίτιδας από το στόμα  που προκαλείται από τον εμβολιασμό.

https://childrenshealthdefense.org/defender/gaza-oral-polio-vaccine-who-suzanne-humphries/?fbclid=IwY2xjawFLuBpleHRuA2FlbQIxMAABHZz0OOoVdfd_fVz92fPo_j95WfPbQBegUOhmr5xO-LgwLigxd05U-ddalQ_aem_BtWdjBx-w6HA8h0aQXhXpw

Το εμβόλιο που χορηγείται τώρα στα παλαιστινιακά παιδιά στη Γάζα είναι το nOPV2, ένα νέο εμβόλιο κατά της πολιομυελίτιδας από το στόμα, το οποίο εστιάζει στην πολιομυελίτιδα τύπου 2.

Το εμβόλιο nOPV2 είναι γενετικά τροποποιημένο ώστε να εμποδίζεται η μετάλλαξή του και η ανάκτηση της ιογένειας. Δεν έχει λάβει πλήρη άδεια, αλλά ο ΠΟΥ χορήγησε άδεια επείγουσας χρήσης το 2023.

Το Nature ανέφερε ότι το εμβόλιο nOPV2 - που χρηματοδοτείται από το Ίδρυμα Bill & Melinda Gates - έχει ήδη αποδειχθεί ότι ανακτά λοιμογόνο δράση σε τουλάχιστον δύο χώρες.

Η  ειδική σε θέματα ασφάλειας των εμβολίων Dr. Suzanne Humphries δήλωσε :

«Είναι ενδιαφέρον ότι θα σταματήσουμε έναν πόλεμο που δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τα παιδιά. Το Ισραήλ έγινε ξαφνικά ανθρωπιστικό και πρόκειται να σταματήσει έναν πόλεμο επειδή του το ζήτησαν τα Ηνωμένα Έθνη και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, ώστε να μπορέσει να πάει και να σώσει όλα αυτά τα παιδιά που έχουν δυνητικά μολυνθεί από έναν ιό πολιομυελίτιδας που προέρχεται από εμβόλιο, δίνοντάς τους ένα νέο γενετικά τροποποιημένο εμβόλιο πολιομυελίτιδας από το στόμα, το οποίο δεν έχει ποτέ δοκιμαστεί πλήρως, και το οποίο κυκλοφορεί για επείγουσα χρήση.

«Και οι περισσότερες δοκιμές στις αρχές έγιναν σε ανθρώπους που ήταν ήδη πλήρως εμβολιασμένοι, έτσι ώστε οι πιθανότητες να υπάρξει μια μετάλλαξη να είναι μικρότερες εξαιτίας αυτού».

Η Humphries δήλωσε ότι, αν και το 10 μηνών μωρό [ * ] είναι μερικώς παράλυτο, πιθανότατα θα ανακτήσει τη χρήση του άκρου του. Οι περισσότεροι άνθρωποι που προσβάλλονται από πολιομυελίτιδα ανακτούν τη χρήση των άκρων τους μέσα σε 60 ημέρες, είπε.

Η πολιομυελίτιδα, η ασθένεια που προσβάλλει τον νωτιαίο μυελό και παραλύει τα άκρα, «μπορεί να προκληθεί μόνο με τοξίνες», είπε. «Και αν εμπλέκεται ένας ιός, γίνεται πιο επεμβατικός παρουσία ορισμένων χημικών ουσιών».

Η Δρ. Humphries  είπε ότι έχει γίνει ελάχιστη ή καθόλου συζήτηση για τις βόμβες που έπεσαν σε όλη τη Γάζα, οι οποίες «λιώνουν κτίρια, λιώνουν πλαστικό, λιώνουν ηλεκτρικό ρεύμα και χημικά - για να μην αναφέρουμε τι υπήρχε στις βόμβες», είπε. «Η ποσότητα τοξικότητας που έπρεπε να υποστούν οι άνθρωποι σε αυτή την περιοχή είναι αστρονομική».

Δεν γνωρίζουμε καν τις περισσότερες από τις χημικές ουσίες στις οποίες εκτίθενται αυτοί οι άνθρωποι, είπε. Για παράδειγμα, «αν έριξαν βόμβες σε κάποια εργοστάσια που παρήγαγαν φυτοφάρμακα, εννοώ ότι αυτό είναι αρκετό για να προκαλέσει παράλυση σε πολλούς ανθρώπους γύρω από εκείνη την περιοχή εκεί».

Οι ανεπιθύμητες ενέργειες των εμβολίων επίσης δεν συζητούνται. «Ποιος θα παρακολουθεί και θα ψάχνει για ανεπιθύμητες ενέργειες;» ρωτά η Δρ. Humphries. «Ποιος θα εντοπίσει προβλήματα σε αυτά τα παιδιά αν συμβεί κάτι [με αυτό το νέο εμβόλιο];»

Πρόκειται για «το ίδιο παλιό εγχειρίδιο», είπε, όπου ένας πόλεμος ή μια κρίση χρησιμοποιείται για να κυκλοφορήσει ένα νέο, ελάχιστα δοκιμασμένο εμβόλιο.

 

 

[ * ] Το ένα από τα τέσσερα παιδιά - ένα μη εμβολιασμένο μωρό 10 μηνών – που βρέθηκε θετικό σε κυκλοφορούντα ιό πολιομυελίτιδας τύπου 2 που προέρχεται από εμβόλιο.

Η Οστπολιτίκ της Ζάρα Βάγκενκνεχτ : σχόλιο του Βόλφγκανγκ Στρέεκ για το προτεινόμενο ειρηνευτικό σχέδιο του γερμανικού BSW

 

 Η Οστπολιτίκ της Ζάρα Βάγκενκνεχτ : σχόλιο του Βόλφγκανγκ Στρέεκ για το προτεινόμενο ειρηνευτικό σχέδιο του BSW στη Γερμανία.Tο BSW, εκτός των άλλων χαρακτηρίζεται και από μια διαφορετική προσέγγιση απέναντι στη Ρωσία, με στόχο την αποκλιμάκωση και την εξεύρεση μιας ισορροπίας μεταξύ Γερμανίας και Μόσχας. Το θέμα αυτό πραγματεύεται, με τη συνήθη διαύγειά του, σε άρθρο στην Frankfurter Rundschau και στο New Statesman    , ο καθηγητής Βόλφγκανγκ Στρέεκ, πρώην διευθυντής του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ.

 

* * * *

Το ειρηνευτικό σχέδιο της Ζάρα Βάγκενκνεχτ. Γιατί θέλει να απελευθερώσει τη Γερμανία από τα νύχια της Ουάσινγκτον

 

του Βόλφγκανγκ Στρέεκ

 

Στην ομιλία της στο πρώτο εθνικό συνέδριο του νέου της κόμματος, η Ζάρα Βάγκενκνεχτ  κάλεσε τη γερμανική κυβέρνηση να πάψει να προμηθεύει με όπλα την Ουκρανία και να τερματίσει το εμπάργκο πετρελαίου και φυσικού αερίου κατά της Ρωσίας. Τα μέσα ενημέρωσης αντιμετώπισαν το επιχείρημα σαν να επρόκειτο για έναν συνδυασμό αφελούς πασιφισμού και «εσχάτης προδοσίας» με άρωμα Πούτιν. Ωστόσο, οι προτάσεις της Βάγκενκνεχτ θα μπορούσαν και θα έπρεπε να αποτελέσουν μια ιδανική ευκαιρία για μια συζήτηση που έχει καθυστερήσει εδώ και καιρό σχετικά με τα εθνικά συμφέροντα της Γερμανίας σε μια εποχή κατάρρευσης της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων που κυριαρχείται από τις ΗΠΑ, μια συζήτηση που απορρίπτεται πεισματικά από τα κόμματα του κατεστημένου και τους υποστηρικτές τους. Αυτή η απόρριψη έχει μακρά παράδοση.

 

 

Με εξαίρεση την εποχή του Βίλι Μπραντ, είχε γίνει αξίωμα στη Δυτική Γερμανία μετά τον πόλεμο ότι δεν μπορούσε να υπάρξει γνήσιο γερμανικό συμφέρον εκτός του παγκόσμιου συμφέροντος της Δύσης, το οποίο διαμορφώθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, και ότι αυτό σίγουρα δεν μπορούσε να αφορά την εθνική ασφάλεια. Όποιος είχε διαφορετική άποψη, όπως ο Ίγκον Μπαρ  ή ο Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ , σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής του Μπραντ  και υπουργός Εξωτερικών του Σμιτ, θεωρείτο  ύποπτος για έναν νέο γερμανικό εθνικισμό, μια καχυποψία που τροφοδοτήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες ως μέσο διατήρησης της συμμαχικής πειθαρχίας.

 

Αυτό ισχύει ακόμη και σήμερα, με εξαίρεση ίσως την άρνηση του Γκέρχαρντ Σρέντερ, σε συμμαχία με τον Ζακ Σιράκ, να συμμετάσχει στην εισβολή στο Ιράκ και το βέτο που άσκησε η Άνγκελα Μέρκελ το 2008, με τον Νικολά Σαρκοζί, στην πρόσκληση του Τζορτζ Μπους προς την Ουκρανία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Τρεις δεκαετίες μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, κατά τις οποίες δεν πέρασε ούτε μια μέρα χωρίς οι ΗΠΑ να εμπλακούν σε πόλεμο και παρά την καταστροφή της παγκόσμιας στρατηγικής των ΗΠΑ στο Ιράκ, το Αφγανιστάν στη Συρία και τη Λιβύη, και στην Παλαιστίνη - παραδείγματα μιας απερίσκεπτα λανθασμένης πολιτικής επεμβάσεων που δεν αφήνει παρά μόνο χάος στο πέρασμά της - η έκκληση της Βάγκενκνεχτ προς τη Γερμανία να ξεφύγει από την αμερικανική στρατηγική για την Ουκρανία και να επαναπροσδιορίσει τη σχέση της με τις Ηνωμένες Πολιτείες, άρα και με τη Ρωσία, δεν θα πρέπει να φαίνεται διόλου τυχοδιωκτική, ιδίως υπό το πρίσμα της μεγάλης πιθανότητας μιας δεύτερης θητείας του Ντόναλντ Τραμπ.

 

 

Όσον αφορά την Ουκρανία, είναι αναμενόμενο ότι ο πόλεμος, όπως και ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, θα τελειώσει με την ήττα της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Οι γραμμές του μετώπου έχουν αποκλειστεί εδώ και πάνω από ένα χρόνο. Από ουκρανικής πλευράς, σχεδόν εβδομήντα χιλιάδες στρατιώτες είχαν χάσει τη ζωή τους μέχρι τον περασμένο Οκτώβριο, πεθαίνοντας, σύμφωνα με την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, «για τις αξίες μας»-ενώ άλλοι πενήντα χιλιάδες, σύμφωνα με συντηρητικές εκτιμήσεις, είχαν υποστεί τόσο σοβαρά τραύματα που δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στο μέτωπο. Παρ' όλα αυτά, η ουκρανική κυβέρνηση, με την ενθάρρυνση των ΗΠΑ και της Γερμανίας, εμμένει στους μαξιμαλιστικούς πολεμικούς της στόχους για  «νίκη» της Ουκρανίας με τη μορφή της ανακατάληψης της Κριμαίας και όλων των ρωσοκρατούμενων περιοχών της χώρας και των ρωσόφωνων περιοχών. Κανείς δεν μπορεί να πει με ποιο τρόπο θα επιτευχθεί μια τέτοια νίκη. Οι Ουκρανοί ζητούν και παίρνουν συνεχώς νέα θαυματουργά όπλα, αλλά δεν παράγουν παρά διαφημιστικές ταινίες στους κατασκευαστές τους. Ο ενθουσιασμός των Ουκρανών για τον πόλεμο ολοένα και μειώνεται. Ενώ οι προεδρικές εκλογές ακυρώνονται και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι πιο ευθυγραμμισμένα από ποτέ, οι σύζυγοι και οι μανάδες των στρατιωτών της πρώτης γραμμής που αναγκάζονται να πολεμούν στο πεδίο της μάχης χωρίς να έχουν πάρει καμία άδεια από την έναρξη του πολέμου, πιθανότατα επειδή κανείς δεν θέλει να τους αντικαταστήσει, διαδηλώνουν στους δρόμους.

 

Η ανώτατη στρατιωτική διοίκηση απαιτεί την επιστράτευση άλλων πεντακοσίων χιλιάδων ανδρών. Την ίδια στιγμή, διακόσιες χιλιάδες άνδρες ικανοί για στρατιωτική θητεία ζουν τώρα στη Γερμανία -παράνομα σύμφωνα με τους νόμους της χώρας τους- ως πρόσφυγες που δεν έχουν καμία διάθεση να πεθάνουν για την Κριμαία. Στην ίδια την Ουκρανία, η διαφθορά ανθεί στα περιφερειακά γραφεία επιστράτευσης και στα γραφεία των γιατρών, όπου οι απαλλαγές από τη στρατιωτική θητεία αγοράζονται μαζικά έναντι τριών χιλιάδων έως δεκαπέντε χιλιάδων δολαρίων. (Όπως πάντα, είναι τα παιδιά των φτωχών που πρέπει να πεθάνουν για τα όνειρα της μεσαίας τάξης και το κέρδος των πλουσίων). Φαίνεται λογικό όταν αμφιβάλλει κανείς, μαζί με την Βάγκενκνεχτ , ότι η προμήθεια όλο και περισσότερων όπλων δεν ωφελεί κανέναν εκτός από τη Rheinmetall και τους άλλους ευρωπαίους και αμερικανικούς κατασκευαστές όπλων. Στην Ουκρανία, όπως συνηθίζουν, οι ΗΠΑ βρίσκονται σε διαδικασία υποχώρησης, αφήνοντας πίσω τους ένα πεδίο με ερείπια για να το καθαρίσουν άλλοι. Όποιος βασίζεται σε αυτούς θα πρέπει να καταλάβει ότι, ειδικά μετά το τέλος του διπολισμού του Ψυχρού Πολέμου, δεν έχουν κανένα λόγο να σκεφτούν δύο φορές πριν επέμβουν στρατιωτικά όπου επιθυμούν: η θέση τους σε ένα νησί μεγέθους ηπείρου με δύο μόνο γειτονικά κράτη, και τα δύο υπό τον έλεγχό τους, τους καθιστά ανίκητους.

 

 

 

Αυτό εξηγεί την απερισκεψία με την οποία σχεδιάζουν την πολιτική της ασφάλειας ή της ανασφάλειας: τίποτα δεν μπορεί να τους συμβεί. Από αυτή την άποψη, δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του Τζο Μπάιντεν και του Τραμπ. Ο Μπάιντεν θέλει να πάρει μαζί του το ΝΑΤΟ όταν φύγει από την Ουκρανία για την Κίνα- ο Τραμπ πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει χωρίς το ΝΑΤΟ. Ο Μπάιντεν θέλει να χρησιμοποιήσει τη σύγκρουση με τη Ρωσία για να κρατήσει τη Δυτική Ευρώπη ευθυγραμμισμένη με την Αμερική γι' αυτό και δεν θα δεχτεί μια ειρηνευτική συμφωνία- ο Τραμπ δεν ενδιαφέρεται για την Ουκρανία. Επομένως, η αποχώρηση του Τραμπ από την Ευρώπη θα γίνει ανοργάνωτα, του Μπάιντεν όχι: σε αντίθεση με το Αφγανιστάν, είναι πιθανό να δούμε μια προσπάθεια να αφήσει κάτι που να μοιάζει με μια τάξη στην υπηρεσία των Ηνωμένων Πολιτειών. Ως προς αυτό, φαίνεται να προβλέπεται ένας ιδιαίτερος ρόλος για τη Γερμανία.

 

 

Εγκλωβισμένη στον μεταπολεμικό της πασιφισμό μέχρι το  «σημείο καμπής» της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής - του 2022(Zeitenwende) , η Γερμανία διεκδικεί τώρα έναν ευρωπαϊκό ηγετικό ρόλο, για πρώτη φορά χωρίς να προσπαθεί να εμπλέξει τη Γαλλία, κατόπιν επιμονής της Ουάσινγκτον, αλλά και των Πρασίνων και της γερμανικής αμυντικής βιομηχανίας, η οποία εκπροσωπείται από τον φιλελεύθερο εταίρο του συνασπισμού, το FDP. Σε αυτόν τον ρόλο, η Γερμανία, ως υποκατάστατο των ΗΠΑ καθ' οδόν προς την Ασία, θα πρέπει να παράσχει τα απαραίτητα μέσα για μια ουκρανική νίκη που θα ορίζεται με όρους ουκρανοαμερικανικών πολεμικών στόχων. Το πρόβλημα, ειδικά για τη Γερμανία, είναι ότι αυτό υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια του εφικτού. Από την έναρξη του πολέμου τον Ιανουάριο του 2022 και το τέλος του Οκτωβρίου του 2023, η Γερμανία δαπάνησε 23,9 δισεκατομμύρια ευρώ για την Ουκρανία, εκ των οποίων τα 13,9 δισεκατομμύρια ευρώ μόνο για την υποδοχή των Ουκρανών προσφύγων - πολύ περισσότερα από τη Μεγάλη Βρετανία (13,3 δισεκατομμύρια ευρώ) και τη Γαλλία (4,7 δισεκατομμύρια ευρώ) ενώ υπάρχουν σχέδια για διπλασιασμό της γερμανικής άμεσης στρατιωτικής βοήθειας από 4 δισ. ευρώ στα 8 δισ. ευρώ το 2024. Η ΕΕ πρόσφατα διέθεσε 50 δισ. ευρώ  για την Ουκρανία, τα οποία θα καταβληθούν σε τέσσερα χρόνια, δηλαδή 12,5 δισ. ευρώ ετησίως, εκ των οποίων 3 δισ. ευρώ θα προέλθουν από τη Γερμανία. Είναι αμφίβολο αν αυτό μπορεί να χρηματοδοτηθεί από τον τακτικό προϋπολογισμό της ΕΕ. Οι ΗΠΑ, οι οποίες είχαν συνεισφέρει 71,4 δισεκατομμύρια δολάρια μέχρι τον Οκτώβριο του 2023, εξετάζουν το ενδεχόμενο ενός πακέτου στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία ύψους 60 δισεκατομμυρίων δολαρίων μόνο για το 2024- ωστόσο, αυτό είναι απίθανο να περάσει από το Κογκρέσο.

 

 

Δεν υπάρχει δυνατότητα αντικατάστασης της αμερικανικής βοήθειας με γερμανική, ή ευρωπαϊκή, βοήθεια υπό γερμανική ηγεσία, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς το απρόβλεπτο αλλά γιγαντιαίο κόστος της υποσχόμενης «πλήρους ανοικοδόμησης» (Φον Ντερ Λάιεν) της Ουκρανίας, η οποία έχει προγραμματιστεί να ξεκινήσει κατά τη διάρκεια του πολέμου. Όλα αυτά θα επιβαρύνουν υπερβολικά τη Γερμανία, ιδίως αν ληφθεί υπόψη ότι το συνταγματικά επιβαλλόμενο Schuldenbremse («φρένο χρέους»), όπως ερμηνεύεται επί του παρόντος από το γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο, απαγορεύει στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση να αντλήσει κεφάλαια για τον πόλεμο στην Ουκρανία μέσω πρόσθετων δανείων, χρέη που θα χρησίμευαν για την αποφυγή περικοπής δαπανών που σίγουρα θα αποδυνάμωναν την εγχώρια υποστήριξη στις αμυντικές δυνάμεις.

 

 

Ετσι, το να αναλάβει η Γερμανία την ηγεσία στον πόλεμο της Δύσης κατά της Ρωσίας, όπως απαιτούν οι ΗΠΑ και αρκετοί από τους ευρωπαίους γείτονες της Γερμανίας, θα ισοδυναμούσε σχεδόν με μια αποστολή αυτοκτονίας, ακόμη και αν αγνοηθούν οι πρόσθετοι πιθανοί κίνδυνοι για τη γερμανική εθνική ασφάλεια που συνδέονται με αυτό. Όσο περισσότερο η επιθυμητή νίκη επί της Ρωσίας αποτυγχάνει να υλοποιηθεί, και πιθανότατα δεν θα υλοποιηθεί καθόλου, τόσο περισσότερο η Γερμανία θα γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος όχι μόνο των Ουκρανών και των Αμερικανών, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης. Ο τερματισμός της γερμανικής προμήθειας όπλων στην Ουκρανία τώρα, όπως ζητά ο Βάγκενκνεχτ, θα σηματοδοτούσε μια σαφή απόρριψη αυτού του ρόλου και θα ανάγκαζε τους Γερμανούς συμμάχους να επανεξετάσουν τι μπορούν και τι θέλουν να επιτύχουν στην Ουκρανία- αυτό από μόνο του θα το καθιστούσε απαραίτητο στοιχείο μιας υπεύθυνης γερμανικής πολιτικής ασφάλειας στην Ευρώπη και για την Ευρώπη. Τι γίνεται όμως με την αποκατάσταση των εισαγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου; Φαίνεται αρκετά πιθανό, όπως πιστεύει ο Τζον Τζ. Μερσχάιμερ , ότι η Ρωσία δεν ενδιαφέρεται πλέον απαραίτητα για την επίλυση της ουκρανικής σύγκρουσης μετά τη θεαματική αποτυχία της προσπάθειας της Δύσης να την διαλύσει ως βιομηχανικό κράτος και κοινωνία. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν η Ρωσία θα είναι πρόθυμη να επιστρέψει στις συμφωνίες του Μινσκ ή στην κατάσταση των διαπραγματεύσεων στην Κωνσταντινούπολη τον Μάρτιο του 2022, όταν ο Μπόρις Τζόνσον έπεισε την ουκρανική κυβέρνηση ότι μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε, επειδή οι δυτικές κυρώσεις θα κατέστρεφαν τη Ρωσία μέσα σε λίγους μήνες. Ίσως μετά από δύο χρόνια επιτυχημένου, βασικά  συμβατικού ,πολέμου και την εκπληκτικά ταχεία επέκταση της πολεμικής της βιομηχανίας, η Ρωσία αισθάνεται αρκετά ισχυρή ώστε να ποντάρει σε μια παρατεταμένη αιμορραγία της Ουκρανίας - σε μια εξέγερση των στρατιωτών, μια κατάρρευση της ριζοσπαστικής εθνικιστικής κυβέρνησης, τη μετανάστευση της νεότερης γενιάς, την αποχώρηση των ολιγαρχών  για Λονδίνο και Νέα Υόρκη - και να την καταδικάσει να μαραζώνει ως χρεοκοπημένο κράτος για τις επόμενες δεκαετίες.

 

 

 

 

Ένα βάσιμος  λόγος για να γίνει αυτό θα μπορούσε να είναι η κατανοητή έλλειψη εμπιστοσύνης ως αντίδραση στις απροκάλυπτες φαντασιώσεις της Δύσης για την καταστροφή της Ρωσίας στην αρχή του πολέμου: από την «αλλαγή καθεστώτος» ,του Μπάιντεν, μέχρι το ειδικό δικαστήριο για τον Πούτιν που πρότεινε η Γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών Ανναλένα Μπάερμποκ (ή τη δίκη στο δικαστήριο της Χάγης, κατά την εκδοχή της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν)- μέχρι τις οικονομικές κυρώσεις που και πάλι η φον ντερ Λάιεν ήλπιζε ότι θα «διαβρώσουν σταδιακά τη βιομηχανική βάση της Ρωσίας»- για να μην αναφέρουμε την καταστροφή της κεντρικής τράπεζας της Ρωσίας, αποκόπτοντας τη χώρα από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. 

 

 

Ο εκπληκτικός ισχυρισμός της Μέρκελ, που πρόβαλε αμυνόμενη, ότι οι διαπραγματεύσεις του Μινσκ έγιναν μόνο και μόνο για να κερδηθεί χρόνος για περαιτέρω εξοπλισμό της Ουκρανίας, είναι εξίσου απίθανο να είχε ως αποτέλεσμα την οικοδόμησης σχέσεων εμπιστοσύνης. Σε αυτό το πλαίσιο, αναρωτιέται κανείς τι θα είχε να πει ο Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ, ο νυν ομοσπονδιακός πρόεδρος, ο οποίος με την ιδιότητα του υπουργού Εξωτερικών της Μέρκελ ήταν παρών στο Μινσκ και στην πραγματικότητα ήταν ο συντάκτης του ειρηνευτικού οδικού χάρτη του Μινσκ (γι' αυτό και οι μπαντερικοί της δεξιάς κυβέρνησης της Ουκρανίας, που επί μακρόν εκπροσωπούσε στη Γερμανία ο Ουκρανός πρέσβης, τον περιφρονούσε και ανοιχτά έκφραζε το μίσος του απέναντί του);

 

 

 

Η έκκληση της Βάγκενκνεχτ για επιστροφή στις ρωσικές ενεργειακές προμήθειες συμπίπτει με το συμφέρον της Γερμανίας για έναν ασφαλή ενεργειακό εφοδιασμό και τη διατήρηση της γερμανικής βιομηχανικής βάσης. Αξίζει να αναφέρουμε εδώ ότι ο Μπάιντεν διέταξε πρόσφατα να σταματήσει η κατασκευή αμερικανικών εγκαταστάσεων εξαγωγής υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG). Αν και όπως δηλώθηκε αυτό έγινε κατόπιν επιμονής των περιβαλλοντολόγων, ήταν και  μια αντίδραση στην αύξηση των εγχώριων τιμών λόγω της υψηλής ζήτησης από το εξωτερικό.

 

 

Από αυτό η Γερμανία πλήττεται ιδιαίτερα επειδή το υγροποιημένο φυσικό αέριο υποτίθεται ότι θα αντικαταστήσει το ρωσικό πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, κάτω από τις αμερικανικές πιέσεις, και τη γερμανική πυρηνική ενέργεια, με τις πιέσεις των Πρασίνων. Αντίθετα, η Βάγκενκνεχτ προσφέρει στη Ρωσία, ως κίνητρο για να τερματιστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία, την προοπτική μιας ευρασιατικής κοινότητας κρατών και οικονομιών, στο πρότυπο της Κοινής Ευρωπαϊκής Εστίας του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, της Εταιρικής Σχέσης για την Ειρήνη του Μπιλ Κλίντον και της Ευρώπης του Πούτιν «από τη Λισαβόνα στο Βλαδιβοστόκ». Μια τέτοια διεθνής κοινότητα, οι λεπτομέρειες της οποίας θα πρέπει να συμφωνηθούν σε προφανώς πολύπλοκες διαπραγματεύσεις, συγκρίσιμες με τις διαπραγματεύσεις του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη της δεκαετίας του 1980, θα αποτελούσε μια εναλλακτική λύση σε μια εχθρική διαίρεση της ηπείρου στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας, περιμένοντας να γίνει η πρώτη γραμμή για αυτό που οι δυτικοί πολεμοκάπηλοι, καθοδηγούμενοι από τις Ηνωμένες Πολιτείες, προβλέπουν ότι θα είναι μια ρωσική προσπάθεια κατάκτησης ολόκληρης της Ευρώπης, το πολύ σε πέντε χρόνια.

 

 

 

 

Μια διαίρεση της Ευρασίας μεταξύ της Ρωσίας (σύμμαχο της Κίνας) και της Ευρώπης της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που διατηρείται ενωμένη από τη Γερμανία ως υπαρχηγός  των ΗΠΑ, θα ήταν το τέλειο σενάριο μιας επικίνδυνης κούρσας εξοπλισμών, με τη συμμετοχή στη Δύση των πυρηνικών δυνάμεων της Γαλλίας και της Βρετανίας, στην οποία ίσως προστεθεί σύντομα ως τέτοια και η Γερμανία, προς τέρψη της βιομηχανίας όπλων, αλλά σίγουρα όχι των φορολογουμένων. Αυτό που προτείνει αντίθετα το νέο κόμμα της Βάγκενκνεχτ  είναι μακροχρόνιες οικονομικές σχέσεις, αποκατάσταση των αγωγών της Βαλτικής , που ανατινάχτηκαν σύμφωνα με τις ΗΠΑ από άγνωστους και επίτευξη συμφωνιών ελέγχου των όπλων και αφοπλισμού, όπως αυτές που οι ΗΠΑ έχουν συστηματικά αποχωρήσει από την αλλαγή του αιώνα. Ο τρόπος για να εξασφαλίσει η Γερμανία την ειρήνη είναι να απελευθερωθεί από τον γεωστρατηγικό εναγκαλισμό των ΗΠΑ, με γνώμονα τα συμφέροντα της εθνικής επιβίωσης, αντί να παγιδευτεί σε μια Nibelungentreue, δηλαδή στην υποταγή και στην αξίωση της Αμερικής για παγκόσμια πολιτική κυριαρχία.

 

Nibelungentreue (Μ.Τ. η έννοια της απόλυτης, αδιαμφισβήτητης, υπερβολικής και δυνητικά καταστροφικής πίστης σε μια αιτία ή ένα άτομο) ; Στο τέλος του Nibelungenlied, ενός μεσαιωνικού γερμανικού έπους, η Κριμχίλντα ,παντρεμένη πλέον με τον Αττίλα, βασιλιά των Ούννων, έχει υπό την εξουσία της τους τρεις αδελφούς της, τους βασιλείς της Βουργουνδίας, και τον υποτελή τους Χάγκεν ,τον δολοφόνο του πρώτου της συζύγου Ζίγκφριντ . Όταν η Κριμχίλντα απαιτεί να της παραδοθεί ο Χάγκεν, τα αδέλφια αρνούνται, επικαλούμενα το καθήκον της υποταγής (Treue), παρόλο που συνειδητοποιούν ότι αυτό θα μπορούσε να σημάνει το θάνατό τους και το τέλος του λαού τους. Όταν το 1909 στο Ράιχσταγκ, ο καγκελάριος Μπέρνχαρντ φον Μπύλοβ ορκίστηκε άνευ όρων πίστη στην Αυστρία μετά την προσάρτηση της Βοσνίας, επικαλέστηκε το Nibelungenlied και το Treue που εξυμνούσε - έκτοτε αναφέρεται ως Nibelungentreue. Το τι απέγινε πέντε χρόνια αργότερα είναι γνωστό.