Η αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν ,μια ντροπιαστική αλλά και υπολογισμένη κίνηση

 

Η αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν είναι μια ντροπιαστική αλλά και υπολογισμένη κίνηση. Η επιστροφή στην τάξη των Ταλιμπάν ήταν προβλέψιμη, ίσως και επιθυμητή. Το ότι κάποιοι εκπλήσσονται σήμερα είναι υποκριτικό.

Και στη μέση , οι Αφγανοί τους οποίους οι Ευρωπαίοι πιέζουν για να  πάρουν πίσω τους προσφύγων επικαλούμενοι τις συμφωνίες που υπέγραψε η κυβέρνηση της Καμπούλ με το ρητό εκβιασμό: πάρτε πίσω πρόσφυγες αλλιώς δεν έχει λεφτά.

Οι κατ' επίφαση «χώρες δωρητές». Με λίγα λόγια η ίδια συνηθισμένη ιστορία των Βρυξελλών που ελπίζει ότι με τα χρήματα θα σταματήσει τις αφίξεις στα σύνορά της, τη μια πληρώνοντας τον Ερντογάν, την άλλο τους Λίβυους ή τους Τυνήσιους. Οι επόμενοι μπορεί να είναι οι Ταλιμπάν και αυτό δεν θα πρέπει να μας σκανδαλίζει: εδώ και χρόνια πληρώνουμε τους Λίβυους εγκληματίες και τους συνεργούς τους.

Το Αφγανιστάν είναι πολύ μακριά και θα προσπαθήσουμε να ξεχάσουμε γρήγορα την Καμπούλ, ακόμα κι αν έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε που οι Ηνωμένες Πολιτείες εισέβαλαν στο Αφγανιστάν με στόχο την εξάλειψη της Αλ Κάιντα μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 και την ανατροπή του καθεστώτος Μουλά Ομάρ.

Η μεγαλύτερη  ανησυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης φαίνεται πως είναι ακριβώς αυτή. Οτι το Αφγανιστάν βυθίζεται στο χάος και σε ένα νέο εμφύλιο πόλεμο, με την ανάκαμψη των πολέμαρχων τους οποίους είχε υποκαταστήσει τα τελευταία χρόνια η αφγανική «δημοκρατία», φαίνεται εντελώς δευτερεύων. Αφού διακήρυτταν, επί χρόνια, με τους Αμερικανούς ότι η παραμονή στο Αφγανιστάν ήταν σωστή και υποχρεωτική για την "προστασία" της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων των γυναικών, τώρα οι Ευρωπαίοι γυρίζουν την πλάτη και αρνούνται να δώσουν άσυλο σε εκείνους που δικαίως φοβούνται μήπως τους ρίξουν σε ένα νέο Μεσαίωνα.

Μόλις και μετά βίας κατόρθωσαν να διασωθούν λίγοι Αφγανοί που εργάζονταν για τα δυτικά στρατεύματα, λόγω ακριβώς των πιέσεων στα ΜΜΕ που έδωσαν χώρο στα παρακάλια όσων οι Ταλιμπάν θεωρούν «συνεργάτες». Χωρίς να παίρνουμε υπόψη ότι αυτή την απογραφή των συνεργατών των δυτικών στις επαρχίες οι Ταλιμπάν την έκαναν πάντα με ακρίβεια, κρατώντας τα προσωπικά δεδομένα ενός πληθυσμού που έλεγχαν επί χρόνια. Οι Ταλιμπάν δεν έπαψαν ποτέ να κυβερνούν τη χώρα «από απόσταση» και αυτό το γνώριζαν όλοι πολύ καλά, διαφορετικά δεν θα είχαν προελάσει τόσο γρήγορα.

Η υποκρισία είναι τέτοια που κρύβει από πίσω της μια σκέψη όχι και τόσο αβάσιμη , βλέποντας την κατάσταση. Η επιστροφή στην «τάξη των Ταλιμπάν» μπορεί να μην δυσαρεστεί και τόσο τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αποχωρούμε πονηρά. Με την αποχώρηση, οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ παράδωσαν μια βαριά κληρονομιά στον Κόκκινο Στρατό, τους Κινέζους και τους Ιρανούς.

Ένα ακόμη μεγάλο πλήγμα στη στρατηγική του χάους που ακολουθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία είκοσι χρόνια χάρη στις κυβερνήσεις Ρεπουμπλικάνων αλλά και Δημοκρατικών, επί διακυβέρνησης Ομπάμα να ξεχωρίζει η απόσυρση από το Ιράκ που άφησε τη χώρα στην αγκαλιά του ISIS. Και εκεί, ένας εθνικός στρατός όπως στο Αφγανιστάν υποτίθεται ότι θα διατηρήσει την τάξη: και στις δύο περιπτώσεις οι τοπικές ένοπλες δυνάμεις διαλύθηκαν  με την πρώτη ντουφεκιά.

Και τώρα ο Κόκκινος Στρατός ξεκινά στρατιωτικά γυμνάσια με το Ουζμπεκιστάν και το Τατζικιστάν: οι Ρώσοι πρέπει να κρατήσουν τα σύνορα που εγκατέλειψαν το 89 όταν αποχώρησαν μετά την εισβολή του Δεκεμβρίου του '79 και έναν χαμένο πόλεμο εναντίον των μουτζαχεντίν, υποστηριζόμενοι από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους. Το ίδιο και η Κίνα η οποία κινείται για να προστατέψει τα σύνορα του μουσουλμανικού Σιντζιάνγκ και τα συμβόλαια εκμετάλλευσης αφγανικών μεταλλείων .

Ο στόχος φαίνεται πως έχει επιτευχθεί : οι Ταλιμπάν έχουν υποσχεθεί ότι δεν θα παρέμβουν στις εσωτερικές υποθέσεις της Κίνας, στη διένεξη Ουιγούρων και Πεκίνου, και ταυτόχρονα η Κίνα χαρακτηρίζει τους Αφγανούς αντάρτες " κρίσιμη στρατιωτική και πολιτική δύναμη". Οπως διαπραγματεύονται και οι Ιρανοί, οι οποίοι βρίσκονται σε στενή επαφή με τους Ταλιμπάν στην επαρχία Χεράτ, μια επαρχία ιστορικά συνδεδεμένη με την Περσία.

Όλοι κάθονται στο τραπέζι με τους Ταλιμπάν, από τους Αμερικανούς μέχρι τους άλλους στα πλαίσια της προετοιμασίας του εδάφους για τη διεθνή αναγνώρισή τους. Και θα δείτε ότι θα μας αρέσει και ο Muhammad Yaqoob, ο γιος του μουλά Ομάρ, ο οποίος κάνει εκκλήσεις- κανείς δεν ξέρει πόσο αξιόπιστες και ρεαλιστικές - για τη μετριοπάθεια των μαχητών.

Περί δημοκρατίας, προστασία των δικαιωμάτων των γυναικών, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη μιας χώρας που η Δύση έλεγε  ότι ήθελε να αλλάξει, άκρα του τάφου σιωπή. Γυρίζουμε σπίτι, επαναπροωθούμε τους Αφγανούς πρόσφυγες και σώζουμε μια χούφτα συνεργάτες.

Τι άλλο θέλετε ; Η «επιστροφή στην τάξη» σε λίγο, και στο χάος, θα είναι πλήρης.

Αρθρο του δημοσιογράφου Alberto Negri.Δημοσιεύτηκε  στην ιταλική εφημερίδα  Manifesto στις 12/8/2021 

[------>]