Η πηγή είναι
περισσότερο από έγκυρη: Οι Times του Λονδίνου. Η είδηση είναι
ανατριχιαστική: πάνω από 400.000 μετανάστες εισήλθαν στην ΕΕ το πρώτο εξάμηνο
του 2015 και των οποίων η αίτηση παροχής ασύλου έχει απορριφθεί θα απελαθούν και
θα επιστρέψουν στις χώρες καταγωγής τους, εντός των προσεχών εβδομάδων.
Αλλά δεν είναι μόνο οι αριθμοί. Το «μυστικό σχέδιο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, περιλαμβάνει ακόμη και μια απειλή για τις χώρες προέλευσης: διακοπή της βοήθειας και των εμπορικών συναλλαγών για εκείνες τις χώρες - όπως ο Νίγηρας και η Ερυθραία – που θα αρνηθούν να πάρουν πίσω τους πρόσφυγες "τους".
Και το απαραίτητο κερασάκι στην τούρτα: τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα οποία θα κλείνονται οι πρόσφυγες περιμένοντας να επαναπατριστούν, με σαφή στόχο τη μη διαφυγή τους.
Το σχέδιο συμφωνίας των ευρωπαϊκών χωρών, το οποίο φαίνεται να έχει γραφτεί από τον Salvini και τη Le Pen σε στιγμές ακολασίας, θα συζητηθεί σήμερα στη συνεδρίαση των Υπουργών Εσωτερικών για τη μετανάστευση.
24 ώρες μετά, τη συμφωνία που υπεγράφη με την Άγκυρα για την «κατασκευή έξι κέντρων υποδοχής» προσφύγων από τη Συρία και το Ιράκ. Κι άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης τα οποία, άλλωστε, η Τουρκία του Ερντογάνς θέλει να τα «χτίσει» πέρα από τα σύνορα της Τουρκίας, κατά προτίμηση στη Συρία, προκειμένου να υπάρξει στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας στο εσωτερικό της χώρας. Και δεν είναι τυχαίο ότι η λωρίδα της βόρειας Συρίας, στα σύνορα με την Τουρκία, είναι κυρίως περιοχή των Κούρδων.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως εκ τούτου, βάζει στην άκρη τη μάσκα του ανθρωπιστή και αναδεικνύει την ψυχή του φυλετικού διαχωρισμού, έτοιμη για τη μεγαλύτερη έξοδο σε περίοδο ειρήνης που μια «πολιτισμένη χώρα» έχει κάνει ποτέ.
Λεπτομέρειες για το «πώς» θα επαναπατρίσουν μια μάζα ανθρώπων αυτού του μεγέθους, δεν υπάρχουν . Σίγουρα όχι από τον αέρα, πιθανότατα από τη θάλασσα, με πολεμικά πλοία ή στρατιωτικοποιημένα, επειδή φαίνεται πιθανό ότι θα υπάρξει κάποια μορφή απελπισμένης αντίστασης από τους ανθρώπους που αψήφησαν το θάνατο και επένδυσαν (άσκοπα) ότι είχαν και δεν είχαν προκειμένου να φτιάξουν τη ζωή τους αλλού.
Αυτή η απόφαση έρχεται παραδόξως λίγες ώρες μετά τη δημοσίευση της έκθεσης της Fondazione Migrantes – που αναφέρεται μόνο στην Ιταλία - η οποία εξηγεί πώς η πραγματικότητα είναι ακριβώς αντίθετη από αυτή που τα ΜΜΕ αφηγούνται εδώ και χρόνια. Το 2014, για κάθε ξένο που έφτανε σε αυτή τη χώρα, υπήρχαν τρεις Ιταλοί που μετανάστευαν αλλού.
Η λεγόμενη «εισβολή», εν ολίγοις, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αντισταθμίσει τη μείωση του πληθυσμού για λόγους αναμφισβήτητα διαρθρωτικούς. Με την ευκαιρία να πούμε, ότι ως «παράδεισος ευκαιριών», η Ιταλία είναι πολύ λιγότερο ελκυστική από ό, τι άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Μεταξύ άλλων, η κοινωνική σύνθεση των ιταλών «οικονομικών μεταναστών» συμπίπτει σχεδόν με ακρίβεια χιλιοστού με αυτή των αφρικανών και των μεταναστών από τη Μέση Ανατολή, που έρχονται σε σκάφη: σε μεγάλο ποσοστό άνθρωποι εγγράμματοι, σημάδι της έλλειψης προοπτικών εξέλιξης, που υποχρεώνουν την «μεσαία τάξη» (ή την μέλλουσα μεσαία τάξη) να αναζητήσει μια ευκαιρία.αλλού.
Τα στοιχεία που συνέλεξε η Migrantes είναι πολύ σημαντικά: στα τέλη του 2014, είχε στο μητρώο καταγραφής των Ιταλών που διαμένουν στο εξωτερικό ήταν γραμμένα 4.636.647 άτομα, μια αύξηση δηλαδή 49,3% σε σύγκριση με το 2005 (πριν από την έκρηξη της κρίσης). Πρόκειται κυρίως για άνδρες (56%), ανύπαντρους (59,1%), ηλικίας μεταξύ 18 και 34 ετών (35,8%). Οι περισσότεροι από αυτούς, αλλά μόνο λίγο, εξακολουθεί να είναι από τη νότια Ιταλία (51,4%), αλλά η Λομβαρδία και το Βένετο είναι στη δεύτερη και τρίτη θέση - μετά τη Σικελία – από τις περιοχές με τη μεγαλύτερη «συμβολή» στο φαινόμενο .Ενα μέρος αυτής της μετανάστευσης προέρχεται από μια προηγούμενη εσωτερική μετανάστευση από το νότο στο βορρά, ένας κόσμος από το νότο που είχε εγκατασταθεί στο βορά, αλλά που δεν κατάφερε να αντέξει την κρίση».
Ενα άλλο κρίσιμο στοιχείο της μετανάστευσης του 2000, είναι οι χώρες προορισμού: χώρες πιο ανεπτυγμένες ή με καλύτερες προοπτικές από τη δική μας. Η μετανάστευση σήμερα διαφέρει πολύ σε σχέση με τη μετανάστευση πριν από έναν αιώνα, όπου ένα μεγάλο ποσοστό κατευθυνόταν σε χώρες «προς κατάκτηση» (Αργεντινή, κυρίως, αλλά και Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής). Εν ολίγοις μοιάζει περισσότερο με τη μετανάστευση της δεκαετίας του '50 και του '60, από τον Νότο προς τον Βορρά (στη Γαλλία, το Βέλγιο, τη Γερμανία, την Ελβετία), και την ευημερία.
Ακριβώς όπως οι μετανάστες από άλλες ηπείρους που έρχονται εδώ και είμαστε έτοιμοι να τους «πετάξουμε ξανά στη θάλασσα» κατά εκατοντάδες χιλιάδες.
Αλλά δεν είναι μόνο οι αριθμοί. Το «μυστικό σχέδιο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, περιλαμβάνει ακόμη και μια απειλή για τις χώρες προέλευσης: διακοπή της βοήθειας και των εμπορικών συναλλαγών για εκείνες τις χώρες - όπως ο Νίγηρας και η Ερυθραία – που θα αρνηθούν να πάρουν πίσω τους πρόσφυγες "τους".
Και το απαραίτητο κερασάκι στην τούρτα: τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα οποία θα κλείνονται οι πρόσφυγες περιμένοντας να επαναπατριστούν, με σαφή στόχο τη μη διαφυγή τους.
Το σχέδιο συμφωνίας των ευρωπαϊκών χωρών, το οποίο φαίνεται να έχει γραφτεί από τον Salvini και τη Le Pen σε στιγμές ακολασίας, θα συζητηθεί σήμερα στη συνεδρίαση των Υπουργών Εσωτερικών για τη μετανάστευση.
24 ώρες μετά, τη συμφωνία που υπεγράφη με την Άγκυρα για την «κατασκευή έξι κέντρων υποδοχής» προσφύγων από τη Συρία και το Ιράκ. Κι άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης τα οποία, άλλωστε, η Τουρκία του Ερντογάνς θέλει να τα «χτίσει» πέρα από τα σύνορα της Τουρκίας, κατά προτίμηση στη Συρία, προκειμένου να υπάρξει στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας στο εσωτερικό της χώρας. Και δεν είναι τυχαίο ότι η λωρίδα της βόρειας Συρίας, στα σύνορα με την Τουρκία, είναι κυρίως περιοχή των Κούρδων.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως εκ τούτου, βάζει στην άκρη τη μάσκα του ανθρωπιστή και αναδεικνύει την ψυχή του φυλετικού διαχωρισμού, έτοιμη για τη μεγαλύτερη έξοδο σε περίοδο ειρήνης που μια «πολιτισμένη χώρα» έχει κάνει ποτέ.
Λεπτομέρειες για το «πώς» θα επαναπατρίσουν μια μάζα ανθρώπων αυτού του μεγέθους, δεν υπάρχουν . Σίγουρα όχι από τον αέρα, πιθανότατα από τη θάλασσα, με πολεμικά πλοία ή στρατιωτικοποιημένα, επειδή φαίνεται πιθανό ότι θα υπάρξει κάποια μορφή απελπισμένης αντίστασης από τους ανθρώπους που αψήφησαν το θάνατο και επένδυσαν (άσκοπα) ότι είχαν και δεν είχαν προκειμένου να φτιάξουν τη ζωή τους αλλού.
Αυτή η απόφαση έρχεται παραδόξως λίγες ώρες μετά τη δημοσίευση της έκθεσης της Fondazione Migrantes – που αναφέρεται μόνο στην Ιταλία - η οποία εξηγεί πώς η πραγματικότητα είναι ακριβώς αντίθετη από αυτή που τα ΜΜΕ αφηγούνται εδώ και χρόνια. Το 2014, για κάθε ξένο που έφτανε σε αυτή τη χώρα, υπήρχαν τρεις Ιταλοί που μετανάστευαν αλλού.
Η λεγόμενη «εισβολή», εν ολίγοις, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αντισταθμίσει τη μείωση του πληθυσμού για λόγους αναμφισβήτητα διαρθρωτικούς. Με την ευκαιρία να πούμε, ότι ως «παράδεισος ευκαιριών», η Ιταλία είναι πολύ λιγότερο ελκυστική από ό, τι άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Μεταξύ άλλων, η κοινωνική σύνθεση των ιταλών «οικονομικών μεταναστών» συμπίπτει σχεδόν με ακρίβεια χιλιοστού με αυτή των αφρικανών και των μεταναστών από τη Μέση Ανατολή, που έρχονται σε σκάφη: σε μεγάλο ποσοστό άνθρωποι εγγράμματοι, σημάδι της έλλειψης προοπτικών εξέλιξης, που υποχρεώνουν την «μεσαία τάξη» (ή την μέλλουσα μεσαία τάξη) να αναζητήσει μια ευκαιρία.αλλού.
Τα στοιχεία που συνέλεξε η Migrantes είναι πολύ σημαντικά: στα τέλη του 2014, είχε στο μητρώο καταγραφής των Ιταλών που διαμένουν στο εξωτερικό ήταν γραμμένα 4.636.647 άτομα, μια αύξηση δηλαδή 49,3% σε σύγκριση με το 2005 (πριν από την έκρηξη της κρίσης). Πρόκειται κυρίως για άνδρες (56%), ανύπαντρους (59,1%), ηλικίας μεταξύ 18 και 34 ετών (35,8%). Οι περισσότεροι από αυτούς, αλλά μόνο λίγο, εξακολουθεί να είναι από τη νότια Ιταλία (51,4%), αλλά η Λομβαρδία και το Βένετο είναι στη δεύτερη και τρίτη θέση - μετά τη Σικελία – από τις περιοχές με τη μεγαλύτερη «συμβολή» στο φαινόμενο .Ενα μέρος αυτής της μετανάστευσης προέρχεται από μια προηγούμενη εσωτερική μετανάστευση από το νότο στο βορρά, ένας κόσμος από το νότο που είχε εγκατασταθεί στο βορά, αλλά που δεν κατάφερε να αντέξει την κρίση».
Ενα άλλο κρίσιμο στοιχείο της μετανάστευσης του 2000, είναι οι χώρες προορισμού: χώρες πιο ανεπτυγμένες ή με καλύτερες προοπτικές από τη δική μας. Η μετανάστευση σήμερα διαφέρει πολύ σε σχέση με τη μετανάστευση πριν από έναν αιώνα, όπου ένα μεγάλο ποσοστό κατευθυνόταν σε χώρες «προς κατάκτηση» (Αργεντινή, κυρίως, αλλά και Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής). Εν ολίγοις μοιάζει περισσότερο με τη μετανάστευση της δεκαετίας του '50 και του '60, από τον Νότο προς τον Βορρά (στη Γαλλία, το Βέλγιο, τη Γερμανία, την Ελβετία), και την ευημερία.
Ακριβώς όπως οι μετανάστες από άλλες ηπείρους που έρχονται εδώ και είμαστε έτοιμοι να τους «πετάξουμε ξανά στη θάλασσα» κατά εκατοντάδες χιλιάδες.
Ο ΣΥΡΙΖΑΣ ξέρει τίποτα; Καλά εσύ Κουρουπλή θα το μάθεις από τα δελτία ειδήσεων.Και πολύ σας είναι
