Τα παραλειπόμενα της μεγάλης εικόνας



του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Η πρόκληση των δανειστών, η συγκυρία της διαπραγμάτευσης και ο ρόλος της ελληνικής παρωνυχίδας στους οικουμενικούς σχεδιασμούς της καπιταλιστικής «Διεθνούς» 

 «Η ψευδαίσθηση ότι αρκεί η πολιτική αλλαγή για την αντιμετώπιση του ελληνικού οικονομικού προβλήματος διελύθη στην κυριολεξία.Με άλλα λόγια,ο μεταπολιτευτικός πολιτικός κύκλος ολοκληρώθηκε ».
Αυτά συνέβησαν την περασμένη Πέμπτη,σύμφωνα με αρθρογράφο κορυφαίου συστημικού ΜΜΕ,όταν αποκαλύφθηκε η πρόταση- τελεσίγραφο των δανειστών.

Παρ'ότι ο μεταπολιτευτικός κύκλος έχει κλείσει δεκάδες φορές την τελευταία δεκαετία,ώστε να δώσουμε βάση σε μια ακόμη προαγγελία του τέλους του, το πρώτο σκέλος της παρατήρησης είναι ακριβές. 
Η πολιτική αλλαγή του Γενάρη δεν ήταν η μόνη αναγκαία και ικανή συνθήκη εξόδου από την κρίση.Και υποθέτουμε ότι ακόμη οι πρωταγωνιστές της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές δεν είχαν την ψευδαίσθηση ότι αρκούσε.

Ωστόσο,η μακρά επανάπαυση στη λογική της ανάθεσης έχει αυτή την καθοριστική παρενέργεια:Καθιστά εξαιρετικά δύσκολητην κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα,τώρα που θεωρείται ξανά αναγκαίος.Ακόμη και υπό το «αίσθημα πατριωτικής ευθύνης» που επικαλέστηκε ο πρωθυπουργός στη Βουλή.

Η τακτική της πολιτικής και κοινωνικής εξουθένωσης είναι σταθερό στοιχείο της «μηχανικής» που ακολουθούν εδώ και πέντε χρόνια οι δανειστές στο ολοκληρωτικό πείραμα το οποίο εφαρμόζουν στην Ελλάδα. Και επαναλήφθηκε με το τελευταίο χτύπημα της τρόικας που επανήλθε δριμύτερη,χωρίς την καθωσπρέπει περιβολή των θεσμών,με προφανή στόχο να ωθήσει την κοινωνία ένα μέτρο πιο μέσα στο βάλτο της μοιρολατρία; και της ΤΙΝΑ (There Is No Alternative).

[…] Σ’ όλον αυτό το σχεδιασμό οικουμενικής διακυβέρνησης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, η ελληνική εκκρεμότητα παραμένει μια ενοχλητική παρωνυχίδα. 
Αλλά με όλες τις προϋποθέσεις να εξελιχθεί σε αληθινή γάγγραινα. 
Μια σωστή σύνθεση της μεγάλης αλλά και τόσο εύθραυστης εικόνας καταδεικνύει τις δυνατότητες που έχει ακόμη και σήμερα η κυβέρνηση να έχει καταλυτική, ριζοσπαστική επίδραση στις εξελίξεις. 
Παραδόξως, ακόμη και στη χειρότερη φάση της, όπως συνέβη τον Ιούνιο του 2011,η Ελλάδα παραμένει  υπερδύναμη της κρίσης 

.Αρκεί να χρησιμοποιήσει τα όπλα της.