του MIKE WHITNEY
«Η Ουάσιγκτον δεν επιδιώκει την ειρήνη ή τον πόλεμο. Επιδιώκει την
κυριαρχία. Αν μπορεί να επιτύχει την κυριαρχία ειρηνικά – έχει καλώς. Αν δεν μπορεί, θα χρησιμοποιήσει τον πόλεμο. Είναι τόσο απλό».
«Οι ΗΠΑ περικυκλώνουν
με φρενήρεις ρυθμούς την Κίνα με στρατιωτικά μέσα, αεροσκάφη τελευταίας τεχνολογίας,
ναυτικούς στόλους και πλήθος
στρατιωτικών βάσεων από την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα και τις Φιλιππίνες διαμέσου
πολλών γειτονικών μικρών νησιών του Ειρηνικού μέχρι τη νέα και μεγάλη βάση της στην Αυστραλία .... Ο αμερικανικός
στόλος, με αεροπλανοφόρα και πυρηνικά υποβρύχια περιπολεί έξω από τα χωρικά
ύδατα της Κίνας. Πολεμικά αεροσκάφη, αεροσκάφη επιτήρησης, μη επανδρωμένα
αεροσκάφη και κατασκοπευτικοί δορυφόροι σκεπάζουν τον ουρανό, δημιουργώντας ένα συμβολικό
σκοτάδι μέρα- μεσημέρι»
- Jack A. Smith,
"Παιχνίδια ηγεμονίας: ΗΠΑ εναντίον ΛΔΚ", CounterPunch
Η μεγάλη συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού, σηματοδοτεί μια θεμελιώδη
αλλαγή στην πολιτική των ΗΠΑ έναντι της Κίνας. Η Ουάσιγκτον δεν πιστεύει πλέον
ότι η Κίνα μπορεί να ενσωματωθεί στο υπάρχον σύστημα υπό την αμερικανική
ηγεσία. Πρόσφατες ενέργειες της Κίνας- ιδιαίτερα η ανακοίνωση ότι σχεδιάζει να προχωρήσει
στην ίδρυση της Ασιατικής Τράπεζας
Επενδύσεων και Υποδομών (ΑΙΙΒ) που θα ανταγωνίζεται
την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ έχει
σημάνει συναγερμό στην αμερικανική πρωτεύουσα, όπου πίσω από τα παρασκήνια κομματάρχες
(powerbrokers) και αυθεντίες δεξαμενών σκέψης συμφωνούν ότι μια πιο "δυναμική"
πολιτική είναι απαραίτητη για να επιβραδύνει η κυριαρχία της Κίνας. Η τρέχουσα
αντιπαράθεση στη Θάλασσα της Νότιας
Κίνας όπου οι ΗΠΑ απαίτησαν από την Κίνα να σταματήσει αμέσως όλες τις μονομερείς αποσταθεροποιητικές ενέργειες, δείχνει
ότι η νέα πολιτική έχει ήδη
ενεργοποιηθεί αυξάνοντας τις προοπτικές μιας ανάφλεξης μεταξύ των δύο αντίπαλων πυρηνικών δυνάμεων.
Δεν υπάρχει λόγος να αναφερθούμε
λεπτομερώς στις εδαφικές διεκδικήσεις
της Κίνας στα Νησιά Spratly δεδομένου ότι κάθε λογικός άνθρωπος θα συμφωνήσει ότι η Ουάσιγκτον ουδόλως ενδιαφέρεται πραγματικά για λίγες σωρούς άμμου
σε κοραλλιογενείς υφάλους 10.000 μίλια
από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα τεχνητά νησιά δεν αποτελούν απειλή για την
εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ ή την ελεύθερη ναυσιπλοΐα. Η κυβέρνηση Ομπάμα απλώς
χρησιμοποιεί τα νησιά Σπράτλι ως
πρόσχημα για να προκαλέσει, να εκφοβίσει και να παρενοχλήσει το Πεκίνο. Τα
νησιά Σπράτλι είναι μια δικαιολογία για
κλιμάκωση, για την οικοδόμηση μιας
συμμαχίας κατά της Κίνας, των συμμάχων των ΗΠΑ στην περιοχή, για τη δαιμονοποίηση της Κίνας στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τη λήψη
μέτρων για την ακύρωση του φιλόδοξου
σχεδίου οικονομικής στρατηγικής της Κίνας
του Δρόμου του Μεταξιού, και την
περικύκλωση της Κίνας από τη Δύση με τα πολεμικά πλοία των ΗΠΑ που απειλούν την
πρόσβαση της Κίνας σε κρίσιμες θαλάσσιες οδούς και σημεία ενεργειακού
εφοδιασμού ζωτικής σημασίας. Απώτερος στόχος να πέσει η Κίνα στα γόνατα και να υποχρεωθεί να συμμορφωθεί με τις
υπαγορεύσεις της Ουάσιγκτον. Αυτό επιδιώκει στην πραγματικότητα η Ουάσιγκτον.
Σε πρόσφατη ομιλία του στο φόρουμ Shangri La Dialogue για
την ασφάλεια στη Σιγκαπούρη, ο αμερικανός υπουργός Άμυνας Άστον Κάρτερ είπε ότι
«δεν προβλέπεται καμιά στρατιωτική λύση
στη διένεξη στη Νότια Σινική Θάλασσα ».
Λίγα λεπτά αργότερα, και χωρίς ίχνος ειρωνείας,o Κάρτερ άρχιζε να απαριθμεί ένα μακρύ κατάλογο στρατιωτικών μέτρων που το Πεντάγωνο σχεδιάζει να πάρει στην
περιοχή Ασίας-Ειρηνικού για τη στήριξη της επιθετικής ικανότητας των ΗΠΑ. Ο
κατάλογος περιλαμβάνει "υπερσύγχρονα [πυρηνικά], υποβρύχια
κλάσης Βιρτζίνια, αεροσκάφη P-8 Poseidon εντοπισμού
υποβρυχίων και πλοίων, του πολεμικού
Ναυτικού, τα υπερσύγχρονα αντιτορπιλικά
stealth, Zumwalt και τα νέα AWACS, E-2D Hawkeye, αεροσκάφη έγκαιρης προειδοποίησης και
ελέγχου ". Το Πεντάγωνο πρόκειται επίσης να προσθέσει" νέα συστήματα
μη επανδρωμένων σκαφών αέρος και θαλάσσης,
ένα νέου τύπου βομβαρδιστικά μεγάλης
εμβέλειας, ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα railgun, λέιζερ και νέα συστήματα για το
διάστημα και τον κυβερνοχώρο, και μερικές
ακόμη εκπλήξεις ".
Για όσους δεν εμπιστεύονται μια στρατιωτική λύση, ο Κάρτερ προσθέτει κι άλλα θανατηφόρα όπλα στο οπλοστάσιό του. Το ερώτημα είναι: Γιατί; Η Ουάσιγκτον προετοιμάζεται για πόλεμο;
Μπορεί και όχι. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θέλουν πόλεμο με την Κίνα. Αυτό που θέλει η Ουάσιγκτον είναι να είναι ο κυρίαρχος παίκτης στην πιο ελπιδοφόρα και ευημερούσα αγορά αυτού του αιώνα, την Ασία. Αλλά η ραγδαία ανάπτυξη της Κίνας βάζει σε κίνδυνο τα σχέδια της Ουάσιγκτον και αυτός είναι ο λόγος που ο Ομπάμα παρατάσσει το βαρύ οπλισμό του. Ο συνασπισμός κατά της Κίνας, η Κίνα μένει εκτός των εμπορικών συμφωνιών (TPP) και η άνευ προηγουμένου στρατιωτική κλιμάκωση, όλα αυτά γίνονται με στόχο τη διατήρηση του κυρίαρχου ρόλου της Ουάσινγκτον, και δεν σημαίνουν την έναρξη ενός πολέμου. Η αμερικανική κυβέρνηση πιστεύει ότι με την επίδειξη δύναμης και μόνο οι κινέζοι θα αλλάξουν συμπεριφορά. Πιστεύουν ότι η Κίνα θα προτιμήσει να υποχωρήσει παρά να αντιμετωπίσει την τρομερή στρατιωτική δύναμη της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Αλλά θα εξελιχτούν έτσι τα πράγματα ; Ιδού ένα ακόμη απόσπασμα από την ομιλία του Κάρτερ στο Shangri La:
Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα συνεχίσουν να προστατεύουν την ελεύθερη ναυσιπλοΐα και τις από αέρος πτήσεις - αρχές που έχουν διασφαλίσει την ασφάλεια και την ευημερία στην περιοχή αυτή εδώ και δεκαετίες. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία: οι Ηνωμένες Πολιτείες θα κινηθούν από αέρος και θαλάσσης, και θα λειτουργήσουν οπουδήποτε τους το επιτρέπει το διεθνές δίκαιο, κάτι που κάνουν οι αμερικανικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο.
Η Αμερική, με τους συμμάχους και εταίρους της στην περιφερειακή αρχιτεκτονική , δεν θα πάψει να ασκεί αυτά τα δικαιώματα - τα δικαιώματα όλων των εθνών. Εξάλλου, το να μετατρέπεται ένας ύφαλος σε αεροδρόμιο δεν παρέχει το δικαίωμα της κυριαρχίας ή της άδειας περιορισμού των διεθνών αεροπορικών ή ακτοπλοϊκών μεταφορών.
Τώρα θα πείτε και ποιος είναι αυτός ο Κάρτερ ; Η Κίνα δεν αποτελεί απειλή για την ελευθερία ναυσιπλοΐας και πτήσεων. Η πραγματική απειλή είναι η συμμετοχή της Κίνας στην Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων και Υποδομών των BRICS,με μετοχικό κεφάλαιο 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων που πρόκειται να χρηματοδοτήσει μερικά από τα «μεγαλύτερα έργα της σύγχρονης ιστορίας (συμπεριλαμβανομένης) της κατασκευής νέων υποδομών της Ευρασίας από τη Μόσχα στο Βλαδιβοστόκ, στη Νότια Κίνα και την Ινδία». Οι λεγόμενοι BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική) «αντιπροσωπεύουν το 56% της παγκόσμιας οικονομικής παραγωγής, το 85% του παγκόσμιου πληθυσμού ,ελέγχουν περίπου το 70% των παγκόσμιων αποθεμάτων συναλλάγματος και αναπτύσσονται ετησίως κατά μέσο όρο 4% -5%. "(Sputnik News). Με άλλα λόγια, οι υποστηριζόμενοι από τις ΗΠΑ θεσμοί κινδυνεύουν να χάσουν το φιλόδοξο ρόλο τους ως «εγγυητή της παγκόσμιας οικονομίας», επειδή τα μεγαλύτερα έργα υποδομής στον κόσμο πρόκειται να τα χρηματοδοτηθεί από την Κίνα και τους συμμάχους της. Φυσικά, αυτό δεν το βλέπει με καλό μάτι η Ουάσιγκτον όπου οι μεγαλόσχημοι της πολιτικής ανησυχούν ότι η επιρροή των ΗΠΑ θα κλονιστεί βαθμιαία καθώς η παγκόσμια ηγεμονία θα μετατοπιστεί αναπόφευκτα προς τα ανατολικά.
Η ηγεμονία των ΗΠΑ απειλείται επίσης από την κινεζο-κεντρική οικονομική πολιτική της Κίνας,όπως συνοψίζει ο συγγραφέας Robert Berke σε άρθρο του στο Oil Price.com με τίτλο " Ο νέος Δρόμο του Μεταξιού θα μπορούσε να αλλάξει την Παγκόσμια Οικονομία για πάντα". Ιδού ένα απόσπασμα από το άρθρο του:
Η Κίνα κατασκευάζει το μεγαλύτερο οικονομικά αναπτυξιακό έργο του κόσμου που έχει γίνει ποτέ: Το νέο Δρόμο του Μεταξιού. Σκοπός του έργου είναι κάτι όχι λιγότερο από μια επαναστατική αλλαγή στον οικονομικό χάρτη του κόσμου ... Το φιλόδοξο όραμα της είναι να αναστήσει τον αρχαίο Δρόμο του Μεταξιού ως ένα σύγχρονο διαμετακομιστικό, εμπορικό και οικονομικό διάδρομο από τη Σαγκάη στο Βερολίνο. Ο «Δρόμος» θα διασχίζει την Κίνα, τη Μογγολία, τη Ρωσία, τη Λευκορωσία, την Πολωνία και τη Γερμανία, μια απόσταση πάνω από 8000 μίλια, δημιουργώντας μια οικονομική ζώνη μεγαλύτερη από το ένα τρίτο της περιφέρειας της γης.
Το σχέδιο προβλέπει την κατασκευή σιδηροδρομικών γραμμών υψηλής ταχύτητας, δρόμους και λεωφόρους, μεταφοράς ενέργειας και δίκτυα διανομής, καθώς και δίκτυα οπτικών ινών. Οι πόλεις και τα λιμάνια κατά μήκος της διαδρομής θα έχουν ως στόχο την οικονομική ανάπτυξη.
Ένα εξίσου σημαντικό στοιχείο του σχεδίου είναι ο «Θαλάσσιος Δρόμος του Μεταξιού» (MSR) , το ίδιο φιλόδοξο όσο και το χερσαίο κομμάτι του, που θα συνδέει την Κίνα με τον Περσικό Κόλπο και τη Μεσόγειο Θάλασσα μέσω της Κεντρικής Ασίας και τον Ινδικό Ωκεανό. Όταν ολοκληρωθεί, όπως και ο αρχαίος Δρόμος του Μεταξιού, θα συνδέει τρεις ηπείρους: την Ασία, την Ευρώπη και την Αφρική. Η αλυσίδα των έργων υποδομής θα δημιουργήσει το μεγαλύτερο παγκόσμιο οικονομικό διάδρομο, καλύπτοντας ένα πληθυσμό 4,4 δισεκατομμυρίων με έσοδα 21 τρισεκατομμύρια δολάρια ...
Για τον κόσμο, η απόφαση για το Δρόμο δεν είναι διόλου ασήμαντη. Το τεράστιο αυτό έργο μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα ανάκαμψη του εμπορίου, της βιομηχανίας, των καινοτομιών, της επιστημονικής σκέψης, των εφευρέσεων, και του πολιτισμού που θα μπορούσε κάλλιστα να ανταγωνιστεί τον αρχικό Δρόμου του Μεταξιού. Γίνεται, επίσης, ολοένα και πιο ξεκάθαρο μέρα με τη μέρα ότι οι γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις για το έργο θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα νέο ψυχρό πόλεμο μεταξύ Ανατολής και Δύσης για την κυριαρχία της Ευρασίας. Το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου βέβαιο. («Ο νέος Δρόμος του Μεταξιού θα μπορούσε να αλλάξει την Παγκόσμια Οικονομία για πάντα", Robert Berke, Oil Price )
Η Κίνα είναι σε ευνοϊκότερη θέση και επωφελείται από την αλματώδη ανάπτυξη της Ασίας. Έχει πληρώσει τις υποχρεώσεις της, έχει οικοδομήσει τις υποδομές της και αναπτύξει τη βιομηχανία της, και τώρα βρίσκεται στην κυρίαρχη θέση πλήρως προετοιμασμένοι να επωφεληθούν από το γεγονός ότι «το μισό της ανθρωπότητας το 2050 θα ζει στην Ασία» και ότι «περισσότερο από το μισό της παγκόσμιας μεσαίας τάξης και την κατανάλωσή της θα προέρχεται από αυτή την περιοχή». Οι αμερικανικές εταιρείες θα είναι ευπρόσδεκτες να ανταγωνιστούν σε αυτές τις νέες αγορές, αλλά δεν μπορούν να το κάνουν τόσο καλά όσο οι επιχειρήσεις που βρίσκονται στην Κίνα. (Αυτός είναι ο λόγος που το Πεντάγωνο κλήθηκε να παρέμβει από την ηγεσία του επιχειρηματικού κατεστημένου )
Το τέχνασμα της Ουάσιγκτον στο Σπράτλι θεωρείται προσπάθεια αντιστροφής των εξελίξεων, εκτροχιασμού της σημερινής πορείας της Κίνας που θα καταστίσουν τις ΗΠΑ το περιφερειακό αφεντικό που θα υπαγορεύει τους κανόνες και θα επιλέγει τους νικητές. Όπως δήλωσε ο υπουργός Άμυνας Κάρτερ σε παλαιότερη ομιλία του στο Ινστιτούτο Μακέιν στην Αριζόνα, «Σήμερα υπάρχουν πάνω από 525 εκατομμύρια καταναλωτές της μεσαίας τάξης στην Ασία, που το 2030 θα γίνουν 32 δισεκατομμύρια». Οι αμερικανικές εταιρείες θέλουν τη μερίδα του λέοντος αυτών των πελατών, για να μπορούν να πλασάρουν τα προϊόντα τους, τις τιμές των μετοχών τους και να ανεβάσουν τα τριμηνιαία κέρδη τους. Δουλειά του Κάρτερ είναι να τους βοηθήσει να πετύχουν αυτό το στόχο.
Μια άλλη απειλή για την αμερικανική παντοδυναμία είναι η προαναφερόμενη Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων και Υποδομών (AIIB). Ο κίνδυνος από την AIIB δεν είναι απλά ότι θα χρηματοδοτήσει πολλά από τα έργα υποδομής που θα απαιτηθούν για να ενταχθεί η Ευρώπη, η Ασία και η Αφρική σε μια γιγαντιαία ζώνη ελεύθερου εμπορίου, αλλά και ότι η Τράπεζα θα αντικαταστήσει τα υποστηριζόμενα από τις ΗΠΑ χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα), τα οποία συνέβαλαν στη διατήρηση της σιδερένια λαβή της Ουάσιγκτον στο παγκόσμιο σύστημα. Όσο θα χαλαρώνει αυτή η μέγγενη σταδιακά, τόσο η ανάγκη για διασυνοριακές συναλλαγές σε δολάρια ΗΠΑ θα λιγοστεύει, το οποίο με τη σειρά του, θα απειλεί το ρόλο του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος . Όπως σημειώνει ο συγγραφέας Bart Gruzalski στο εξαιρετικό άρθρο του στο Counterpunch, «η Κίνα και η Ρωσία δημιουργούν εναλλακτικές λύσεις που απειλούν το καθεστώς του δολαρίου ως του μοναδικού κυρίαρχου παγκόσμιου νομίσματος. Αλλά θεσμοθετώντας εναλλακτικές αγορές έναντι του δολαρίου, αμφισβητούν την αξία του δολαρίου και έτσι απειλούν την οικονομία των ΗΠΑ». (" Ένας οικονομικός λόγος για την αντιπαράθεση ΗΠΑ - Κίνας ", Bart Gruzalski, CounterPunch)
Ο πρώην υπουργός Οικονομικών Larry Summers προχωράει σε μια ιδιαίτερα ζοφερή εκτίμηση για τον κίνδυνο AIIB σε κύριο άρθρο που εμφανίστηκε τον Απρίλιο του στην εφημερίδα Washington Post. Ο Summers γράφει:
Ο περασμένος μήνας θα μείνει στην ιστορία ως η στιγμή που οι Ηνωμένες Πολιτείες έχασαν το ρόλο του κυρίαρχου στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Είναι αλήθεια ότι και κατά το παρελθόν έχουν υπάρξει στιγμές απογοήτευσης για τις Ηνωμένες Πολιτείες , και σε πολλές περιπτώσεις η συμπεριφορά των ΗΠΑ δεν ήταν καθόλου υπέρ της πολυμερούς συνεργασίας , όπως το 1971 όταν ο Νίξον σοκάρισε τους πάντες παύοντας την μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό. Αλλά μετά το Bretton Woods δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που να μπορεί να συγκριθεί με τις συνδυασμένες προσπάθειες της Κίνας να δημιουργήσει ένα τόσο σημαντικό νέο θεσμικό όργανο και την αποτυχία των Ηνωμένων Πολιτειών να πείσουν δεκάδες παραδοσιακούς συμμάχους της, ξεκινώντας από τη Βρετανία, να μείνουν έξω. (Washington Post)
Ο Summers συνεχίζει αναγνωρίζοντας τον κίνδυνο για τον «πρωταγωνιστικό ρόλο του δολαρίου στο διεθνές σύστημα» από την πολιτική δυσλειτουργία (βλέπε Καπιτώλιο). Είναι σαφές ότι ο Summers αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα της κατάστασης και την πρόκληση της AIIB στην ηγεμονία των ΗΠΑ. Οι αναγνώστες θα πρέπει να σημειώσουν ότι οι δυσοίωνες προειδοποιήσεις του Summers έγιναν μήνες πριν η Ουάσινγκτον μεταβάλλει δραματικά την πολιτική της έναντι της Κίνας, κάτι που δείχνει ότι η ανακοίνωση της AIIB ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Λίγο αργότερα, η κυβέρνηση Ομπάμα προχώρησε σε κάποιες «κρίσιμες αλλαγές» στην υφιστάμενη πολιτική. Η πολιτική της συγκράτησης και της ενσωμάτωσης αντικαταστάθηκε από την τρέχουσα πολιτική εκφοβισμού, υποκίνησης και αντιπαράθεσης. Το Πεκίνο αναγορεύτηκε σε Δημόσιο Κίνδυνο Νούμερο 1, σε πρωταρχικό στρατηγικό αντίπαλο της Αμερικής.
Το τι θα επακολουθήσει, θα πρέπει να είναι αρκετά προφανές σε όποιον έχει παρακολουθήσει το ρόλο των ΗΠΑ στις διεθνείς εξελίξεις τα τελευταία χρόνια. Οι ΗΠΑ έχουν ανοίξει τώρα σε πόλεμο με την Κίνα, κάτι που σημαίνει ότι θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα και τις δυνατότητές που έχουν στη διάθεσή τους, εκτός από τα στρατιωτικά μέσα, για να νικήσει τον εχθρό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα εμπλακούν στρατιωτικά με έναν εχθρό που μπορεί να αντεπιτεθεί ή να προκαλέσει πόνο στις ΗΠΑ. Αυτός είναι ο βασικός κανόνας της στρατιωτικής πολιτικής των ΗΠΑ. Ενώ αυτό αποκλείει μια πυρηνική ανάφλεξη, δεν αποκλείει ωστόσο μια υπερβολική προπαγανδιστική εκστρατεία δαιμονοποίησης της Κίνας και των ηγετών της στα μέσα μαζικής ενημέρωσης (Δυστυχώς, οι συγκρίσεις με τον Χίτλερ και τον Κάιζερ έχουν ήδη αρχίσει), ασύμμετρες επιθέσεις στις κινεζικές αγορές και το νόμισμα της, εξοντωτικές οικονομικές κυρώσεις, ΜΚΟ χρηματοδοτούμενες από τις ΗΠΑ για την υπεράσπιση των Κινέζων αντιφρονούντων, ξένους πράκτορες και χειραγωγημένους αρθρογράφους, παραβίαση των χωρικών υδάτων της Κίνας και του εναέριου χώρου της, την στρατηγική άρνηση εφοδιασμού της (το 80 τοις εκατό των προμηθειών πετρελαίου της Κίνας παραδίδονται από τα στενά της Μαλάκα στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας) και, τέλος, συγκαλυμμένη υποστήριξη σε "μετριοπαθείς" τζιχαντιστές που έχουν δεσμευθεί για την ανατροπή της κινεζικής κυβέρνησης και την αντικατάστασή της με ένα ισλαμικό χαλιφάτο. Όλα αυτά τα μέσα και αντίπαλοι θα χρησιμοποιηθούν για να ηττηθεί το Πεκίνο, την αποδιοργάνωση της φιλόδοξης στρατηγικής του Δρόμου του Μεταξιού, τον περιορισμό της εκρηκτικής ανάπτυξή της, το σαμποτάρισμα των σχεδίων της να γίνει η κυρίαρχη δύναμη στην Ασία.
Η Ουάσιγκτον προκαλεί στην περιοχή της Θάλασσας της Νότιας Κίνας. Αν το Πεκίνο θέλει να διατηρήσει την ανεξαρτησία του και να ξεπεράσει τις ΗΠΑ ως η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, θα πρέπει να απαντήσει στην πρόκληση, να προετοιμαστεί για ένα μακρύ αγώνα, και να χτυπήσει το θείο Σαμ με το δικό του τρόπο.
Δεν θα είναι εύκολο, αλλά μπορεί να το κάνει.
Για όσους δεν εμπιστεύονται μια στρατιωτική λύση, ο Κάρτερ προσθέτει κι άλλα θανατηφόρα όπλα στο οπλοστάσιό του. Το ερώτημα είναι: Γιατί; Η Ουάσιγκτον προετοιμάζεται για πόλεμο;
Μπορεί και όχι. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θέλουν πόλεμο με την Κίνα. Αυτό που θέλει η Ουάσιγκτον είναι να είναι ο κυρίαρχος παίκτης στην πιο ελπιδοφόρα και ευημερούσα αγορά αυτού του αιώνα, την Ασία. Αλλά η ραγδαία ανάπτυξη της Κίνας βάζει σε κίνδυνο τα σχέδια της Ουάσιγκτον και αυτός είναι ο λόγος που ο Ομπάμα παρατάσσει το βαρύ οπλισμό του. Ο συνασπισμός κατά της Κίνας, η Κίνα μένει εκτός των εμπορικών συμφωνιών (TPP) και η άνευ προηγουμένου στρατιωτική κλιμάκωση, όλα αυτά γίνονται με στόχο τη διατήρηση του κυρίαρχου ρόλου της Ουάσινγκτον, και δεν σημαίνουν την έναρξη ενός πολέμου. Η αμερικανική κυβέρνηση πιστεύει ότι με την επίδειξη δύναμης και μόνο οι κινέζοι θα αλλάξουν συμπεριφορά. Πιστεύουν ότι η Κίνα θα προτιμήσει να υποχωρήσει παρά να αντιμετωπίσει την τρομερή στρατιωτική δύναμη της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Αλλά θα εξελιχτούν έτσι τα πράγματα ; Ιδού ένα ακόμη απόσπασμα από την ομιλία του Κάρτερ στο Shangri La:
Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα συνεχίσουν να προστατεύουν την ελεύθερη ναυσιπλοΐα και τις από αέρος πτήσεις - αρχές που έχουν διασφαλίσει την ασφάλεια και την ευημερία στην περιοχή αυτή εδώ και δεκαετίες. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία: οι Ηνωμένες Πολιτείες θα κινηθούν από αέρος και θαλάσσης, και θα λειτουργήσουν οπουδήποτε τους το επιτρέπει το διεθνές δίκαιο, κάτι που κάνουν οι αμερικανικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο.
Η Αμερική, με τους συμμάχους και εταίρους της στην περιφερειακή αρχιτεκτονική , δεν θα πάψει να ασκεί αυτά τα δικαιώματα - τα δικαιώματα όλων των εθνών. Εξάλλου, το να μετατρέπεται ένας ύφαλος σε αεροδρόμιο δεν παρέχει το δικαίωμα της κυριαρχίας ή της άδειας περιορισμού των διεθνών αεροπορικών ή ακτοπλοϊκών μεταφορών.
Τώρα θα πείτε και ποιος είναι αυτός ο Κάρτερ ; Η Κίνα δεν αποτελεί απειλή για την ελευθερία ναυσιπλοΐας και πτήσεων. Η πραγματική απειλή είναι η συμμετοχή της Κίνας στην Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων και Υποδομών των BRICS,με μετοχικό κεφάλαιο 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων που πρόκειται να χρηματοδοτήσει μερικά από τα «μεγαλύτερα έργα της σύγχρονης ιστορίας (συμπεριλαμβανομένης) της κατασκευής νέων υποδομών της Ευρασίας από τη Μόσχα στο Βλαδιβοστόκ, στη Νότια Κίνα και την Ινδία». Οι λεγόμενοι BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική) «αντιπροσωπεύουν το 56% της παγκόσμιας οικονομικής παραγωγής, το 85% του παγκόσμιου πληθυσμού ,ελέγχουν περίπου το 70% των παγκόσμιων αποθεμάτων συναλλάγματος και αναπτύσσονται ετησίως κατά μέσο όρο 4% -5%. "(Sputnik News). Με άλλα λόγια, οι υποστηριζόμενοι από τις ΗΠΑ θεσμοί κινδυνεύουν να χάσουν το φιλόδοξο ρόλο τους ως «εγγυητή της παγκόσμιας οικονομίας», επειδή τα μεγαλύτερα έργα υποδομής στον κόσμο πρόκειται να τα χρηματοδοτηθεί από την Κίνα και τους συμμάχους της. Φυσικά, αυτό δεν το βλέπει με καλό μάτι η Ουάσιγκτον όπου οι μεγαλόσχημοι της πολιτικής ανησυχούν ότι η επιρροή των ΗΠΑ θα κλονιστεί βαθμιαία καθώς η παγκόσμια ηγεμονία θα μετατοπιστεί αναπόφευκτα προς τα ανατολικά.
Η ηγεμονία των ΗΠΑ απειλείται επίσης από την κινεζο-κεντρική οικονομική πολιτική της Κίνας,όπως συνοψίζει ο συγγραφέας Robert Berke σε άρθρο του στο Oil Price.com με τίτλο " Ο νέος Δρόμο του Μεταξιού θα μπορούσε να αλλάξει την Παγκόσμια Οικονομία για πάντα". Ιδού ένα απόσπασμα από το άρθρο του:
Η Κίνα κατασκευάζει το μεγαλύτερο οικονομικά αναπτυξιακό έργο του κόσμου που έχει γίνει ποτέ: Το νέο Δρόμο του Μεταξιού. Σκοπός του έργου είναι κάτι όχι λιγότερο από μια επαναστατική αλλαγή στον οικονομικό χάρτη του κόσμου ... Το φιλόδοξο όραμα της είναι να αναστήσει τον αρχαίο Δρόμο του Μεταξιού ως ένα σύγχρονο διαμετακομιστικό, εμπορικό και οικονομικό διάδρομο από τη Σαγκάη στο Βερολίνο. Ο «Δρόμος» θα διασχίζει την Κίνα, τη Μογγολία, τη Ρωσία, τη Λευκορωσία, την Πολωνία και τη Γερμανία, μια απόσταση πάνω από 8000 μίλια, δημιουργώντας μια οικονομική ζώνη μεγαλύτερη από το ένα τρίτο της περιφέρειας της γης.
Το σχέδιο προβλέπει την κατασκευή σιδηροδρομικών γραμμών υψηλής ταχύτητας, δρόμους και λεωφόρους, μεταφοράς ενέργειας και δίκτυα διανομής, καθώς και δίκτυα οπτικών ινών. Οι πόλεις και τα λιμάνια κατά μήκος της διαδρομής θα έχουν ως στόχο την οικονομική ανάπτυξη.
Ένα εξίσου σημαντικό στοιχείο του σχεδίου είναι ο «Θαλάσσιος Δρόμος του Μεταξιού» (MSR) , το ίδιο φιλόδοξο όσο και το χερσαίο κομμάτι του, που θα συνδέει την Κίνα με τον Περσικό Κόλπο και τη Μεσόγειο Θάλασσα μέσω της Κεντρικής Ασίας και τον Ινδικό Ωκεανό. Όταν ολοκληρωθεί, όπως και ο αρχαίος Δρόμος του Μεταξιού, θα συνδέει τρεις ηπείρους: την Ασία, την Ευρώπη και την Αφρική. Η αλυσίδα των έργων υποδομής θα δημιουργήσει το μεγαλύτερο παγκόσμιο οικονομικό διάδρομο, καλύπτοντας ένα πληθυσμό 4,4 δισεκατομμυρίων με έσοδα 21 τρισεκατομμύρια δολάρια ...
Για τον κόσμο, η απόφαση για το Δρόμο δεν είναι διόλου ασήμαντη. Το τεράστιο αυτό έργο μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα ανάκαμψη του εμπορίου, της βιομηχανίας, των καινοτομιών, της επιστημονικής σκέψης, των εφευρέσεων, και του πολιτισμού που θα μπορούσε κάλλιστα να ανταγωνιστεί τον αρχικό Δρόμου του Μεταξιού. Γίνεται, επίσης, ολοένα και πιο ξεκάθαρο μέρα με τη μέρα ότι οι γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις για το έργο θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα νέο ψυχρό πόλεμο μεταξύ Ανατολής και Δύσης για την κυριαρχία της Ευρασίας. Το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου βέβαιο. («Ο νέος Δρόμος του Μεταξιού θα μπορούσε να αλλάξει την Παγκόσμια Οικονομία για πάντα", Robert Berke, Oil Price )
Η Κίνα είναι σε ευνοϊκότερη θέση και επωφελείται από την αλματώδη ανάπτυξη της Ασίας. Έχει πληρώσει τις υποχρεώσεις της, έχει οικοδομήσει τις υποδομές της και αναπτύξει τη βιομηχανία της, και τώρα βρίσκεται στην κυρίαρχη θέση πλήρως προετοιμασμένοι να επωφεληθούν από το γεγονός ότι «το μισό της ανθρωπότητας το 2050 θα ζει στην Ασία» και ότι «περισσότερο από το μισό της παγκόσμιας μεσαίας τάξης και την κατανάλωσή της θα προέρχεται από αυτή την περιοχή». Οι αμερικανικές εταιρείες θα είναι ευπρόσδεκτες να ανταγωνιστούν σε αυτές τις νέες αγορές, αλλά δεν μπορούν να το κάνουν τόσο καλά όσο οι επιχειρήσεις που βρίσκονται στην Κίνα. (Αυτός είναι ο λόγος που το Πεντάγωνο κλήθηκε να παρέμβει από την ηγεσία του επιχειρηματικού κατεστημένου )
Το τέχνασμα της Ουάσιγκτον στο Σπράτλι θεωρείται προσπάθεια αντιστροφής των εξελίξεων, εκτροχιασμού της σημερινής πορείας της Κίνας που θα καταστίσουν τις ΗΠΑ το περιφερειακό αφεντικό που θα υπαγορεύει τους κανόνες και θα επιλέγει τους νικητές. Όπως δήλωσε ο υπουργός Άμυνας Κάρτερ σε παλαιότερη ομιλία του στο Ινστιτούτο Μακέιν στην Αριζόνα, «Σήμερα υπάρχουν πάνω από 525 εκατομμύρια καταναλωτές της μεσαίας τάξης στην Ασία, που το 2030 θα γίνουν 32 δισεκατομμύρια». Οι αμερικανικές εταιρείες θέλουν τη μερίδα του λέοντος αυτών των πελατών, για να μπορούν να πλασάρουν τα προϊόντα τους, τις τιμές των μετοχών τους και να ανεβάσουν τα τριμηνιαία κέρδη τους. Δουλειά του Κάρτερ είναι να τους βοηθήσει να πετύχουν αυτό το στόχο.
Μια άλλη απειλή για την αμερικανική παντοδυναμία είναι η προαναφερόμενη Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων και Υποδομών (AIIB). Ο κίνδυνος από την AIIB δεν είναι απλά ότι θα χρηματοδοτήσει πολλά από τα έργα υποδομής που θα απαιτηθούν για να ενταχθεί η Ευρώπη, η Ασία και η Αφρική σε μια γιγαντιαία ζώνη ελεύθερου εμπορίου, αλλά και ότι η Τράπεζα θα αντικαταστήσει τα υποστηριζόμενα από τις ΗΠΑ χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα), τα οποία συνέβαλαν στη διατήρηση της σιδερένια λαβή της Ουάσιγκτον στο παγκόσμιο σύστημα. Όσο θα χαλαρώνει αυτή η μέγγενη σταδιακά, τόσο η ανάγκη για διασυνοριακές συναλλαγές σε δολάρια ΗΠΑ θα λιγοστεύει, το οποίο με τη σειρά του, θα απειλεί το ρόλο του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος . Όπως σημειώνει ο συγγραφέας Bart Gruzalski στο εξαιρετικό άρθρο του στο Counterpunch, «η Κίνα και η Ρωσία δημιουργούν εναλλακτικές λύσεις που απειλούν το καθεστώς του δολαρίου ως του μοναδικού κυρίαρχου παγκόσμιου νομίσματος. Αλλά θεσμοθετώντας εναλλακτικές αγορές έναντι του δολαρίου, αμφισβητούν την αξία του δολαρίου και έτσι απειλούν την οικονομία των ΗΠΑ». (" Ένας οικονομικός λόγος για την αντιπαράθεση ΗΠΑ - Κίνας ", Bart Gruzalski, CounterPunch)
Ο πρώην υπουργός Οικονομικών Larry Summers προχωράει σε μια ιδιαίτερα ζοφερή εκτίμηση για τον κίνδυνο AIIB σε κύριο άρθρο που εμφανίστηκε τον Απρίλιο του στην εφημερίδα Washington Post. Ο Summers γράφει:
Ο περασμένος μήνας θα μείνει στην ιστορία ως η στιγμή που οι Ηνωμένες Πολιτείες έχασαν το ρόλο του κυρίαρχου στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Είναι αλήθεια ότι και κατά το παρελθόν έχουν υπάρξει στιγμές απογοήτευσης για τις Ηνωμένες Πολιτείες , και σε πολλές περιπτώσεις η συμπεριφορά των ΗΠΑ δεν ήταν καθόλου υπέρ της πολυμερούς συνεργασίας , όπως το 1971 όταν ο Νίξον σοκάρισε τους πάντες παύοντας την μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό. Αλλά μετά το Bretton Woods δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που να μπορεί να συγκριθεί με τις συνδυασμένες προσπάθειες της Κίνας να δημιουργήσει ένα τόσο σημαντικό νέο θεσμικό όργανο και την αποτυχία των Ηνωμένων Πολιτειών να πείσουν δεκάδες παραδοσιακούς συμμάχους της, ξεκινώντας από τη Βρετανία, να μείνουν έξω. (Washington Post)
Ο Summers συνεχίζει αναγνωρίζοντας τον κίνδυνο για τον «πρωταγωνιστικό ρόλο του δολαρίου στο διεθνές σύστημα» από την πολιτική δυσλειτουργία (βλέπε Καπιτώλιο). Είναι σαφές ότι ο Summers αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα της κατάστασης και την πρόκληση της AIIB στην ηγεμονία των ΗΠΑ. Οι αναγνώστες θα πρέπει να σημειώσουν ότι οι δυσοίωνες προειδοποιήσεις του Summers έγιναν μήνες πριν η Ουάσινγκτον μεταβάλλει δραματικά την πολιτική της έναντι της Κίνας, κάτι που δείχνει ότι η ανακοίνωση της AIIB ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Λίγο αργότερα, η κυβέρνηση Ομπάμα προχώρησε σε κάποιες «κρίσιμες αλλαγές» στην υφιστάμενη πολιτική. Η πολιτική της συγκράτησης και της ενσωμάτωσης αντικαταστάθηκε από την τρέχουσα πολιτική εκφοβισμού, υποκίνησης και αντιπαράθεσης. Το Πεκίνο αναγορεύτηκε σε Δημόσιο Κίνδυνο Νούμερο 1, σε πρωταρχικό στρατηγικό αντίπαλο της Αμερικής.
Το τι θα επακολουθήσει, θα πρέπει να είναι αρκετά προφανές σε όποιον έχει παρακολουθήσει το ρόλο των ΗΠΑ στις διεθνείς εξελίξεις τα τελευταία χρόνια. Οι ΗΠΑ έχουν ανοίξει τώρα σε πόλεμο με την Κίνα, κάτι που σημαίνει ότι θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα και τις δυνατότητές που έχουν στη διάθεσή τους, εκτός από τα στρατιωτικά μέσα, για να νικήσει τον εχθρό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα εμπλακούν στρατιωτικά με έναν εχθρό που μπορεί να αντεπιτεθεί ή να προκαλέσει πόνο στις ΗΠΑ. Αυτός είναι ο βασικός κανόνας της στρατιωτικής πολιτικής των ΗΠΑ. Ενώ αυτό αποκλείει μια πυρηνική ανάφλεξη, δεν αποκλείει ωστόσο μια υπερβολική προπαγανδιστική εκστρατεία δαιμονοποίησης της Κίνας και των ηγετών της στα μέσα μαζικής ενημέρωσης (Δυστυχώς, οι συγκρίσεις με τον Χίτλερ και τον Κάιζερ έχουν ήδη αρχίσει), ασύμμετρες επιθέσεις στις κινεζικές αγορές και το νόμισμα της, εξοντωτικές οικονομικές κυρώσεις, ΜΚΟ χρηματοδοτούμενες από τις ΗΠΑ για την υπεράσπιση των Κινέζων αντιφρονούντων, ξένους πράκτορες και χειραγωγημένους αρθρογράφους, παραβίαση των χωρικών υδάτων της Κίνας και του εναέριου χώρου της, την στρατηγική άρνηση εφοδιασμού της (το 80 τοις εκατό των προμηθειών πετρελαίου της Κίνας παραδίδονται από τα στενά της Μαλάκα στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας) και, τέλος, συγκαλυμμένη υποστήριξη σε "μετριοπαθείς" τζιχαντιστές που έχουν δεσμευθεί για την ανατροπή της κινεζικής κυβέρνησης και την αντικατάστασή της με ένα ισλαμικό χαλιφάτο. Όλα αυτά τα μέσα και αντίπαλοι θα χρησιμοποιηθούν για να ηττηθεί το Πεκίνο, την αποδιοργάνωση της φιλόδοξης στρατηγικής του Δρόμου του Μεταξιού, τον περιορισμό της εκρηκτικής ανάπτυξή της, το σαμποτάρισμα των σχεδίων της να γίνει η κυρίαρχη δύναμη στην Ασία.
Η Ουάσιγκτον προκαλεί στην περιοχή της Θάλασσας της Νότιας Κίνας. Αν το Πεκίνο θέλει να διατηρήσει την ανεξαρτησία του και να ξεπεράσει τις ΗΠΑ ως η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, θα πρέπει να απαντήσει στην πρόκληση, να προετοιμαστεί για ένα μακρύ αγώνα, και να χτυπήσει το θείο Σαμ με το δικό του τρόπο.
Δεν θα είναι εύκολο, αλλά μπορεί να το κάνει.
