«Φοβάμαι ότι πρέπει να φασιστοποιηθούμε όσοι είμαστε σε θέση εξουσίας, γιατί αλλιώς δεν αλλάζει ο Έλληνας».
Ο αντιπρύτανης του ΑΠΘ, που είχε κάνει αυτήν τη δήλωση, παραιτήθηκε. Και τι μ’ αυτό; Και ο Γιώργος Στύλιος παραιτήθηκε. Για να μην πούμε για τον Τάκη Μπαλτάκο.
Οι παραιτήσεις είναι ένας τρόπος εκτόνωσης. Αλλά δεν μπορούν να κρύψουν ότι η «φασιστοποίηση» όσων είναι σε «θέση εξουσίας» έχει ήδη συντελεστεί.
Η ιδέα ότι κάθε υπέρβαση, κάθε προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, κάθε διαστροφή του νόμου και κάθε βία, είναι επιβεβλημένες για την προάσπιση του δόγματος της «νομιμότητας» των κυβερνήσεων της κρίσης, της «νομιμότητας» του ΤΑΙΠΕΔ και της ΝΕΡΙΤ, της «νομιμότητας» της διευκόλυνσης των ολιγαρχών και της ασυλίας των αστυνομικών δημίων, έχει κυριαρχήσει στον δημόσιο λόγο.
Κι έχει κυριαρχήσει με κύρια ευθύνη των κομμάτων της δήθεν «συναίνεσης» και του δήθεν «διαλόγου», της προσχηματικής «ευρωπαϊκής προοπτικής» και του κάλπικου «εκσυγχρονισμού», των κομμάτων της «κεντροδεξιάς» και της «κεντροαριστεράς», της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ, και όλων των απίθανων μορφωμάτων που επινοούνται από τα ΜΜΕ.
Συμμόρφωση διά της βίας («πρέπει να φασιστοποιηθούμε») και χειραγώγηση διά πολιτισμικών στερεοτύπων («αλλιώς δεν αλλάζει ο Έλληνας»). Ακριβώς η συνταγή του Ακραίου Κέντρου απέναντι σε κάθε διαμαρτυρία. Ποιος αντιπρύτανης;
Αυτά τα λένε σύσσωμα τα ΜΜΕ και οι κυβερνώντες τέσσερα χρόνια τώρα.
Οι παραιτήσεις έχουν μικρή σημασία μπροστά στην κατίσχυση του αυταρχισμού. Ακόμη κι αν παραιτούνταν η κυβέρνηση –πού, βέβαια, να βρει τέτοια ευθιξία;–, η παραίτησή της δεν θα έπρεπε να είναι παρά η πρώτη φάση μιας βαθιάς και αδιαπραγμάτευτης αποκατάστασης της δημοκρατίας.
[--->]
Ο αντιπρύτανης του ΑΠΘ, που είχε κάνει αυτήν τη δήλωση, παραιτήθηκε. Και τι μ’ αυτό; Και ο Γιώργος Στύλιος παραιτήθηκε. Για να μην πούμε για τον Τάκη Μπαλτάκο.
Οι παραιτήσεις είναι ένας τρόπος εκτόνωσης. Αλλά δεν μπορούν να κρύψουν ότι η «φασιστοποίηση» όσων είναι σε «θέση εξουσίας» έχει ήδη συντελεστεί.
Η ιδέα ότι κάθε υπέρβαση, κάθε προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, κάθε διαστροφή του νόμου και κάθε βία, είναι επιβεβλημένες για την προάσπιση του δόγματος της «νομιμότητας» των κυβερνήσεων της κρίσης, της «νομιμότητας» του ΤΑΙΠΕΔ και της ΝΕΡΙΤ, της «νομιμότητας» της διευκόλυνσης των ολιγαρχών και της ασυλίας των αστυνομικών δημίων, έχει κυριαρχήσει στον δημόσιο λόγο.
Κι έχει κυριαρχήσει με κύρια ευθύνη των κομμάτων της δήθεν «συναίνεσης» και του δήθεν «διαλόγου», της προσχηματικής «ευρωπαϊκής προοπτικής» και του κάλπικου «εκσυγχρονισμού», των κομμάτων της «κεντροδεξιάς» και της «κεντροαριστεράς», της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ, και όλων των απίθανων μορφωμάτων που επινοούνται από τα ΜΜΕ.
Συμμόρφωση διά της βίας («πρέπει να φασιστοποιηθούμε») και χειραγώγηση διά πολιτισμικών στερεοτύπων («αλλιώς δεν αλλάζει ο Έλληνας»). Ακριβώς η συνταγή του Ακραίου Κέντρου απέναντι σε κάθε διαμαρτυρία. Ποιος αντιπρύτανης;
Αυτά τα λένε σύσσωμα τα ΜΜΕ και οι κυβερνώντες τέσσερα χρόνια τώρα.
Οι παραιτήσεις έχουν μικρή σημασία μπροστά στην κατίσχυση του αυταρχισμού. Ακόμη κι αν παραιτούνταν η κυβέρνηση –πού, βέβαια, να βρει τέτοια ευθιξία;–, η παραίτησή της δεν θα έπρεπε να είναι παρά η πρώτη φάση μιας βαθιάς και αδιαπραγμάτευτης αποκατάστασης της δημοκρατίας.
[--->]
