της Μαριάννας Τζιαντζή
Να λοιπόν που η νεολαία και γενικότερα η ανήσυχη κοινωνία αποκτά τον ήρωά της: τον 21χρονο Νίκο Ρωμανό. Η ηρωοποίησή του δεν οφείλεται μόνο στις δικές του επιλογές, στην αταλάντευτη επιμονή του στην απεργία πείνας, αλλά και στις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης, στην άρνησή της να του επιτραπεί η φοίτηση στη σχολή όπου πέρασε με το σπαθί του, χωρίς φροντιστήριο, χωρίς ιδιαίτερα, μελετώντας μέσα στη φυλακή.
Ποιος ΣΥΡΙΖΑ, ποιο ΚΚΕ, ποιες αριστερές οργανώσεις, ποια συνδικάτα, ποια παράταση του Μνημονίου, ποιος προϋπολογισμός: το αναρχικό ρεύμα έχει τις τελευταίες ημέρες το λόγο, όπως τον έχουν και οι δυνάμεις καταστολής. Τουλάχιστον αυτή την εικόνα δίνουν τα μεγάλα κανάλια που όλη αυτή την εβδομάδα προβάλλουν τρέιλερ με «κλέφτες κι αστυνόμους» και εικόνες μιας φλεγόμενης πόλης και ταυτόχρονα βαφτίζουν την (αυτονόητη) αλληλεγγύη «ανομία».
Αν η κυβέρνηση επιθυμούσε την εκτόνωση της έντασης, το αίτημα για εκπαιδευτική άδεια θα είχε γίνει δεκτό – εξάλλου εκπαιδευτική άδεια ζήτησε ο νεαρός κρατούμενος όχι προνομιακή μεταχείριση. Πώς μπορεί η φοίτηση «εξ αποστάσεως» να καλύψει κάποιον που βάζει ενέχυρο την ίδια τη ζωή του για λίγες ανάσες ελευθερίας; Ωστόσο το σκηνικό που έχει στηθεί από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα ΜΜΕ υπερβαίνει το πρόσωπο του Ρωμανού, υπερβαίνει και τον αντιεξουσιαστικό χώρο: πρόκειται για μια απόπειρα διαιώνισης της μνημονιακής βαρβαρότητας υπό το λάβαρο του νόμου και της τάξης.
Η κυβέρνηση δεν σκοτώνει λίγο λίγο μόνο τον Ρωμανό: εδώ και χρόνια φαρμακώνει την πλειονότητα των νέων, μαζί και τους γονείς και τους παππούδες τους, στραγγαλίζει κάθε ελπίδα, κάθε προοπτική για αξιοπρεπή ζωή και εργασία. Όλοι αυτοί όμως που θα έπρεπε να δώσουν μαζική απάντηση στη συνεχιζόμενη κυβερνητική κτηνωδία είναι διαιρεμένοι, οργισμένοι και φοβισμένοι ταυτόχρονα.
Φοίτηση εξ αποστάσεως προτείνεται για τον Ρωμανό· σε ζωή, έρωτα και όνειρα εξ αποστάσεως υποχρεώνουν τη νεολαία, σε δημοκρατία εξ αποστάσεως (ή σε απόσταση κάλπης) καταδικάζουν το λαό. Εξ αποστάσεως και τα διάφορα κομμάτια του καραβοτσακισμένου εργατικού κινήματος, ενώ και οι όποιες πρωτοπορίες βαδίζουν χωριστά, όχι μόνο η μία από την άλλη αλλά και σε σχέση με ό,τι φιλοδοξούν να εκφράσουν, να εκπροσωπήσουν.
[--->]
