Εκτενές ρεπορτάζ από τη Συρία

Από ένα ελεύθερο ρεπόρτερ  του Angry Arab που βρέθηκε στη Συρία και επισκέφθηκε διάφορα μέρη της χώρας. Για λόγους προστασία του, δεν θα αποκαλύψουμε την ταυτότητα του:
 

Δεν ισχυρίζομαι ότι ξόδεψα αρκετό χρόνο για να κάνω μια βαθιά ανάλυση, αλλά βρέθηκα σε μέρη όπου πολλοί από αυτούς που κάνουν ρεπορτάζ για τη Συρία δεν έχουν πάει, αν υποθέσουμε ότι έχουν καν πάει στη Συρία, και μίλησα επί ώρες με πολλούς Σύριους και από τις δύο πλευρές.
 

Η εντύπωση σε όποιον έρχεται στη Δαμασκό, είναι ότι η πτώση του καθεστώτος φαίνεται απίθανη. Παρά τις γύρω μάχες και την καταστροφή της  αγροτικής περιοχής της Δαμασκού, η ζωή φαίνεται κατά κάποιο τρόπο να συνεχίζεται. Κυριαρχεί βέβαια μια γενική θλίψη. Ποτέ δεν έχω δει το Souk(στμ.παζάρι)  Al Hamidiyyeh τόσο άδειο. Για τους ιδιοκτήτες των καταστημάτων εκεί, οι επιχειρήσεις τους έχουν καταστραφεί. Εχουν να δουν τουρίστες περισσότερο από ενάμισι χρόνο. Ένας από αυτούς μου είπε: χάνουμε εκατομμύρια.

 Όλα αυτά είναι μια συνεχής υπενθύμιση, μαζί με τους ήχους των εκρήξεων (από  κοντινές πόλεις) ότι τίποτα δεν πάει καλά. Αλλά ο κόσμος εδώ φαίνεται ότι το έχει συνηθίσει. Αυτό πάντως δεν είναι και ένδειξη ότι το τέλος είναι κοντά . Ακόμα και οι αξιωματούχοι εδώ παραδέχονται ότι η Συρία διέρχεται μια σοβαρή κρίση, αλλά δηλώνουν αισιόδοξοι.

 Προσπαθούν να υποβαθμίσουν τους λόγους, αλλά όχι τις συνέπειες. Δεν τους πειράζει να δείχνουν τις καταστροφές, γι αυτές  κατηγορούν τις τρομοκρατικές ομάδες. Η προπαγάνδα του καθεστώτος σε αντίθεση με αυτή της αντιπολίτευσης  δεν αλλάζει. Μιλούν με μια φωνή. Η ρητορική των τρομοκρατικών ομάδων είναι η ίδια αν συναντήσετε χαμηλόβαθμους μέχρι και υψηλόβαθμους αξιωματούχους.Τους τελευταίους μήνες έχω μιλήσει με πρόσφυγες. Το συμπέρασμα που βγάζετε μιλώντας με αυτούς είναι ότι η Συρία έχει τελειώσει. Θα φύγετε με την εντύπωση ότι το καθεστώς έχει χάσει κάθε είδους νομιμότητας ή υποστήριξης. Θα σας πουν ότι τα σπίτια τους καταστράφηκαν, κάηκαν, ή ισοπεδώθηκαν. Μιλούν για τεράστια καταστροφή, κλπ., αλλά φτάνοντας στη Δαμασκό, σας δίνεται μια εντελώς διαφορετική εντύπωση. Η  Δαμασκός φαίνεται ήσυχη, ίσως να σας δίνεται μια ψευδής αίσθηση ασφάλειας, αλλά κατά κάποιο τρόπο αισθάνεστε ασφαλείς. Οι άνθρωποι κυκλοφορούν ακόμα έξω τη νύχτα, τα εστιατόρια, οι καφετέριες και τα καταστήματα είναι ανοιχτά. 

Δεν είδα σημεία ελέγχου ή τανκς  ή ένοπλους στρατιώτες στο κέντρο της πόλης. Ο στρατός στους δρόμους της Βηρυτού είναι περισσότερος από ό, τι εδώ. Στο δρόμο προς τη Δαμασκό, στην εθνική οδό (από τα σύνορα), ναι, μπορεί κανείς να δει καπνό, πολλά σημεία ελέγχου, κάποιες ζημιές σε μερικά κτίρια, αλλά από τη στιγμή που θα φτάσετε, θα δείτε την ίδια όμορφη Δαμασκό. Αυτό ανακουφίζει. Θα έλεγα ότι είναι υποκριτικό για τους ανθρώπους που ζουν εδώ να κάνουν μια φυσιολογική ζωή, να διασκεδάζουν, ενώ άλλα μέρη της χώρας τους να βομβαρδίζονται. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να πούμε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι υποστηρικτές  του καθεστώτος. 

Μίλησα με κάποιους  Σύριους νέους στη Δαμασκό, πολλοί από αυτούς αντίθετοι με το καθεστώς, αν και δεν υποστήριζαν κατ 'ανάγκη την αντιπολίτευση. Υπάρχουν αυτοί που μισούν τόσο το Εθνικό Συμβούλιο της Συρίας (SNC) όσο και το καθεστώς, αυτοί  που μισούν το καθεστώς σε τέτοιο σημείο που είναι πρόθυμοι να δικαιολογήσουν  όλα τα σφάλματα της αντιπολίτευσης, αυτοί που δεν έχουν απαραίτητα τον Μπασάρ στην καρδιά τους, αλλά βλέπουν με σκεπτικισμό την εναλλακτική λύση και φτάνουν στο σημείο να απολογούνται υπέρ του καθεστώτος, και φυσικά οι υποστηρικτές  του καθεστώτος.

Οι Σύριοι είναι πολύ λιγότερο πολωμένοι απ’ ότι στο Λίβανο όμως, ναι μερικοί κατηγορούν συναδέλφους τους  ότι είναι shabih ή προδότες, αλλά ο μέσος πολίτης, ο μη ακτιβιστής λιγότερο. Στο τέλος της ημέρας όμως, τα βάζουν στην άκρη, και αυτό που θέλουν είναι να τελειώνουν όλα αυτά. Κάποιοι θέλουν να τελειώσουν με οποιοδήποτε κόστος.

 Βλέπουν μια ματαιότητα σε αυτόν τον πόλεμο και θέλουν να ζήσουν. Ο πολιτικός λόγος είναι τόσο πλούσιος εδώ. Δεν είναι μαύρο και άσπρο ούτε μεταξύ τους ούτε με τους υποστηρικτές των αντιπάλων τους. Ένα αντικαθεστωτικός μου είπε ότι σέβεται μόνο τον Haytham Manna, είναι κατά της ξένης επέμβασης, ότι σέβεται τον Hassan Nasrallah της Χετζμπολά και τον Suleiman Frangieh των Μαρωνιτών του Λιβάνου(ναι εξεπλάγην πάρα πολύ), αλλά μισεί τον Bashar. Αυτοί οι άνθρωποι συζητούσαν ανοιχτά για πολιτική αν και δεν ήταν όλοι στο ίδιο στρατόπεδο. Ήταν εντυπωσιακό να το βλέπει κανείς.

 Μας υπενθυμίζει πως όταν ξεκίνησαν όλα αυτά οι άνθρωποι ζητούσαν μόνο την παραίτηση του διοικητή της Daraa. Κανείς δεν ζητούσε την αλλαγή του καθεστώτος και ότι, ακόμη και μετά, ζητούσαν  μεταρρυθμίσεις, και αυτό μέχρι να αρχίσει ο Bashar  να τους "προσβάλει" στις ομιλίες του ότι οι άνθρωποι δήθεν ζητούσαν την πτώση του καθεστώτος. Κατηγορούν τον ίδιο τον Bashar προσωπικά για αυτό. Αυτό το άκουσα ακόμη και από κάποιον που ήθελε την παραμονή του Bashar. Όλα αυτά όμως δεν αλλάζουν καθόλου το γεγονός ότι η Δαμασκός εξακολουθεί να λειτουργεί με το ίδιο καθεστώς, να είναι υπό τον πλήρη έλεγχο του, να μη φαίνεται καμία αλλαγή στο άμεσο μελλον. 

Πάντως φαίνεται πως όλες οι πολιτικές συζητήσεις γίνονται πιο ελεύθερα σήμερα. Υπάρχουν αυτοί που αντιτίθενται στο καθεστώς, αλλά κοιτάνε  τους στρατιώτες με οίκτο και λένε: οι στρατιώτες είναι φτωχαδάκια και δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις. Ο στρατός δεν θα πρέπει να γίνεται στόχος, κλπ. Έξω από τη Δαμασκό, είναι μια άλλη ιστορία. Η Al Hajar Aswad, για παράδειγμα, είχε γύρω στο μισό εκατομμύριο πληθυσμό, είναι η πιο πυκνοκατοικημένη συνοικία στη Δαμασκό. 

Πριν ενάμισι μήνα περίπου, όταν ξεκίνησαν οι συγκρούσεις (αφότου οι αντάρτες είχαν φτάσει εκεί από άλλες περιοχές) – η Al Hajar Aswad έχει στρατηγική σημασία-οι μαχητές επέλεξαν να μετακινηθούν εκεί. Τότε οι περισσότεροι από τους κατοίκους της την εγκατέλειψαν. Μου είπαν, αλλά αυτό δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω, ότι το καθεστώς προειδοποίησε τους πολίτες και τους έδωσε το χρόνο να αποχωρήσουν, πριν ξεκινήσουν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις. 

Οι περισσότεροι κάτοικοι κατέφυγαν στην αγροτική Δαμασκό. Περίπου 5000 οικογένειες της Hajar Al-Aswad, που κατάγονται από τα υψώματα του Γκολάν, κατέφυγαν στην Quneitra (οι άνθρωποι αυτοί αναγκάστηκαν να φύγουν από τα Υψώματα του Γκολάν μετά τον πόλεμο του 67 και εγκατεστάθηκαν στην Hajjar Al Aswad). Σε αντίθεση με τους πρόσφυγες, ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός (FSA) δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στο εσωτερικό, ακόμη και μεταξύ των αντικαθεστωτικών. Κατηγορούν τον FSA για τις καταστροφές, στην πραγματικότητα για τις άσκοπες καταστροφές, ενώ, βλέπουν ότι και το καθεστώς σκοτώνει.

 Εχουν την εμπειρία της  Baba Amr και δεν θέλουν να χάσουν τα σπίτια τους για το τίποτα. Ένας τύπος από το Al Hajar Asswad, ο οποίος είναι κατά του Assad, μου είπε πως όταν ήρθε ο FSA, οι κάτοικοι τους ζήτησαν να φύγουν και ο FSA τους είπε: εμείς θυσιάζουμε τις ζωές μας για σας και εσείς δεν μπορείτε να θυσιάσει τα σπίτια σας!. Μου είπε: όχι δεν θέλουμε να θυσιάσουμε τα σπίτια μας. Το μόνο που θα καταφέρουν είναι να μας καταστρέψουν, να χάσουν και μετά να φύγουν.

Εχω να πω ότι στη Homs, η καταστροφή είναι τεράστια, αλλά όχι παντού. Σε ορισμένες περιοχές, τα σπίτια δεν είναι αναγνωρίσιμα, παράδειγμα η Jouret el Chiyah στην παλιά Homs είναι μια ισοπεδωμένη συνοικία, έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο βουνό από τσιμέντο.Δεν θα μπορούσαμε να πάμε μέσα, αλλά θα μπορούσαμε να τη δούμε από τα προάστια. Η ζημιά έχει γίνει στην παλιά πόλη κυρίως. Συνάντησα διαφορετικές καταστάσεις: Όταν μπήκα για πρώτη φορά στη Homs, το κέντρο της πόλης φαινόταν πολύ φυσιολογικό. Ο κόσμος κυκλοφορούσε στους δρόμους, οι νέοι πήγαιναν κανονικά στο πανεπιστήμιο, η λαχαναγορά ήταν ανοιχτή. Εκτός από τα σημεία ελέγχου κάθε λίγα μέτρα, θα μπορούσα να πω,τίποτα δεν έδειχνε ότι εδώ γινόταν πόλεμος. 

Αργότερα, το απόγευμα γύρω στις 6:00, οι δρόμοι άδειασαν ξαφνικά και άρχισε ο βομβαρδισμός.

Σε κάποια μέρη που πήγα, έπαθα σοκ. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό είναι η Συρία. Όλα τα κτίρια είχαν υποστεί ζημιές σε διαφορετικό βαθμό. Θα μπορούσατε να πείτε ότι είχαν βομβαρδιστεί χωρίς καμία διάκριση. Σε άλλα μέρη, μπορούσατε να δείτε συγκεκριμένους στόχους να έχουν καταστραφεί, ενώ τα υπόλοιπα όχι.

 Σε μέρη όπως η Baba Amr, οι καταστροφές ήταν τεράστιες. Βρίσκεται πλέον υπό τον πλήρη έλεγχο της κυβέρνησης, αλλά ποιον να ελέγξεις; ο τόπος εξακολουθεί να είναι έρημος. Λένε ότι επέστρεψαν 2000 οικογένειες. Εγώ είδα μόνο μερικές (σίγουρα πολύ λιγότερες από 2000, άντε να’ ταν 200). 

Μερικές γειτονιές ήταν τελείως έρημες. Όταν μιλάμε για πόλεις φάντασμα,είναι αλήθεια. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι  με συνθήματα υπέρ του Bashar, και κατά του κληρικού των Αδελφών Μουσουλμάνων, σεϊχη Al-Ar’our. Στο Baba Amr δεν είδα κανένα άντρα, μόνο γυναίκες και παιδιά. Αλλά η μεγαλύτερη έκπληξη μου ήταν όταν είδα ότι το καθεστώς είχε απομονώσει  τους τομείς των συγκρούσεων, δημιουργώντας "ζώνες κανονικής ζωής" δίπλα σε "ζώνες μάχης". Είναι κυριολεκτικά πολιορκημένοι, ως εάν οι μάχες να γινόντουσαν σε κάποια γειτονική χώρα. Οι άνθρωποι είχαν συνηθίσει τους ήχους των εκρήξεων.

 Μου διηγήθηκαν το εξής ανέκδοτο: Ένας τύπος στη Homs βγαίνει στο μπαλκόνι κρατώντας το μωρό του αγκαλιά, ο γείτονάς του τον βλέπει και του φωνάζει: τι κάνεις στο μπαλκόνι, δεν ακούς το βομβαρδισμό; Πήγαινε γλήγορα μέσα. Και τι απαντά ο τύπος: Προσπαθώ να το κοιμίσω!. Αυτό δείχνει πόσο πολύ έχουν συνηθίσει αυτούς τους ήχους που σταμάτησαν να τους ακούνε. 

Στην Homs, υπάρχουν και χωριά των Αλαουιτών, όπου σαφώς το καθεστώς έχει υποστηρικτές εκεί. Υπάρχουν σημεία ελέγχου στο κέντρο της πόλης, αλλά δεν ελέγχουν το κάθε αυτοκίνητο. Μπορείς  να επιβιώσεις στην πόλη ακόμα και αν είσαι αντίπαλος του καθεστώτος (εφ 'όσον δεν συμμετέχεις σε τίποτα φυσικά). Το καθεστώς έχει τον έλεγχο της πόλης και όλων των βασικών  οδικών αρτηριών - στις εθνικές οδούς, ο έλεγχος των αυτοκινήτων είναι πιο συχνός. Σταμάτησαν ένα φορτηγό που μετέφερε πατάτες, και έψαχναν τα τσουβάλια ένα ένα . Η παλιά πόλη της Homs είναι έρημη και εκεί που πέφτουν βόμβες, υπάρχουν μόνο μαχητές. Πίσω δεν έχει μείνει σχεδόν κανένας  πολίτης. 

Οι εκτοπισμένοι  διαβεβαιώνουν ότι στην παλιά πόλη δεν υπάρχει κανένας. Κανένας και τίποτα δεν μπορεί να περάσει στην παλιά πόλη (όπως στην  Jouret el chiah, στην al hamidiyeh,στην  khaldiyeh al, στην al qousour, κλπ.). Ο ήχος από τις εκρήξεις είναι δυνατός και τη νύχτα ακούγεται πιο δυνατά. Δεν άκουγα καμία αντίδραση από τη μεριά του FSA οπότε νομίζω ότι αν πάνε έτσι τα πράγματα, σύντομα θα τελειώσει. Αλλά μπορείτε να φανταστείτε τι έχουμε να δούμε μετά την τεράστια καταστροφή. Η διαφορά από το ένα μέρος στο άλλο είναι σημαντική. Υπάρχουν καθαρά περιοχές συγκρούσεων, ή θύλακες συγκρούσεων, και εκεί όπου υπάρχει ασφάλεια υπάρχει  πρόβλημα μετακίνησης. Έτσι, ο καθένας αισθάνεται πάνω του την κρίση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. "

Ακολουθούν φωτογραφίες.

[--->]