Σταθάκης: Άδειες στην Eldorado από την πίσω πόρτα (του ΣτΕ) #skouries

Άλλα λέει στη Βουλή και στα δελτία τύπου του για την υπόθεση της Ελληνικός Χρυσός ο Υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας κ. Σταθάκης και άλλα πράττει ο ίδιος και το Υπουργείο του ή τουλάχιστον οι υπηρεσίες του. Στη δημόσια ρητορική του ο Υπουργός συνδέει την αδειοδότηση του μεταλλείου των Σκουριών με την απόδειξη, εκ μέρους της εταιρείας, ότι είναι σε θέση να προβεί στην απαιτούμενη από τη Σύμβαση και την ΑΕΠΟ μεταλλουργική καθετοποίηση της παραγωγής. Η θέση όμως αυτή δεν αποτυπώνεται στις ενέργειες του Υπουργείου. Η ασυνέπεια αυτή υποσκάπτει τη δυνατότητα υπεράσπισης των θέσεων του Δημοσίου στο Συμβούλιο Επικρατείας όπου έχει προσφύγει η εταιρεία και διακινδυνεύει το δημόσιο συμφέρον. Και θεωρούμε ότι επιτέλους κάποιος πρέπει να πει την αλήθεια.

Οι εργαζόμενοι στη Χημική Βιομηχανία Ελλάδος κατά Λαυρεντιάδη

 Κατά του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη στρέφονται οι εργαζόμενοι της Χημικής Βιομηχανίας Ελλάδος, τονίζοντας μεταξύ άλλων σε ανακοίνωσή τους πως τίποτα από όσα έρχονται στο φως της δημοσιότητας δεν τους εκπλήσσει.

Ανακοίνωση των εργαζομένων έχει ως εξής:

Οι ελίτ μιλούν για το τέλος του κόσμου, εμείς για «το τέλος του μήνα»




- Σημειώσεις για τα Κίτρινα Γιλέκα -


Το Σάββατο 17 και 24 Νοεμβρίου και την 1η Δεκεμβρίου στη Γαλλία πραγματοποιήθηκαν τρεις μεγάλες διαδηλώσεις, και τρεις από ένα νέο κίνημα: τα κίτρινα γιλέκα. Μέχρι στιγμής, ήταν το πρώτο κίνημα που ανάγκασε κατά κάποιο τρόπο το Μακρόν να υποχωρήσει πραγματικά. Ο οποίος, κατά μία έννοια, είχε ήδη ηττηθεί από την αρχή. Η αφορμή ήταν μια αύξηση των τιμών των καυσίμων πάνω από τον πληθωρισμό. Μια μικρή σπίθα που, ένας τεχνοκράτης αυτής της φύσης, με το τυφλό περιβάλλον του, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα έβαζε μια τόσο μεγάλη φωτιά - τουλάχιστον με αυτό το τρόπο.

Η κυβέρνηση προσπάθησε να περάσει την αύξηση με τη δικαιολογία ότι επρόκειτο για ένα «οικολογικό μέτρο» και αυτό έκανε την αποκαλούμενη «βαθιά Γαλλία» να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο, όπως λίγες φορές είχε κάνει μέχρι τότε. Δεν ήθελαν να είναι οι μόνοι που θα πλήρωναν για άλλη μια φορά το τίμημα αυτών των «αναπόφευκτων προσαρμογών»: «οι ελίτ μιλούν για το τέλος του κόσμου, εμείς για το τέλος του μήνα», έλεγαν. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή όχι αλλά λέγεται ότι η διαδήλωση- εξέγερση; - της 1 Δεκεμβρίου, προκάλεσε τις πιο σοβαρές ταραχές που γνώρισε το Παρίσι από το Μάιο του '68.

Το κίτρινο γιλέκο δεν επιλέχθηκε τυχαία και, μάλλον, έχει λιγότερο σχέση με το χρώμα καθαυτό, παρά με ότι μπορεί να συμβολίζει. Όντας υποχρεωτικό εξάρτημα κάθε αυτοκινήτου, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για την αύξηση στα καύσιμα, δεν υπάρχει τίποτα πιο πρακτικό από το άνοιγμα του χώρου αποσκευών του αυτοκινήτου και το τράβηγμα προς τα έξω του κίτρινου γιλέκου.


Μια ταυτοποίηση που γίνεται άμεσα κατανοητή. Είναι πρακτικό ακόμα και για τους ποδηλάτες, δεδομένου ότι τα γιλέκα που φορούν τη νύχτα για να κάνουν βόλτα είναι τα ίδια. Όλο αυτό που τις δύο πρώτες ημέρες, με κάποια συγκεκριμένη μορφή, ξεχύθηκε στους δρόμους, ήταν μια ολόκληρη σειρά από αιτήματα και ερωτήματα. Αλλά ακόμη και έτσι η ανάλυση δεν είναι ακριβής.
Μετά από μια περίοδο έντονων κινητοποιήσεων στη Γαλλία, που κράτησε σχεδόν τρία χρόνια, ήταν περίπου φυσικό όλα τα αιτήματα εκείνης της εποχής να κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους στους δρόμους. Υπήρξε μια συσσώρευση συγκεκριμένων αιτημάτων. Αυτό που εμφανίστηκε τον τρίτο χρόνο και κυριάρχησε ήταν το σύνθημα: Μακρόν παραιτήσου!

Αυτή τη φορά, όμως, μιλάμε για διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, στη Γαλλία, και όχι μόνο στο Παρίσι αλλά και σε άλλες πόλεις όπου ο αγώνας κρατάει ακόμα, όπως στη Νάντη. Σε όλη τη χώρα, έγιναν καταλήψεις διοδίων αυτοκινητοδρόμων και δρόμων.
Κοντά στη Ρουέν αποκλείστηκε ένας τερματικός σταθμός πετρελαίου. Η Λυών, το Μπορντό, η Μασσαλία, η Τουλούζη, η Σεντ Ετιέν, όλες αυτές οι πόλεις είδαν ημέρες που είχαν να δουν πολλά χρόνια . Μεσαίου μεγέθους πόλεις όπου δεν συμβαίνει ποτέ τίποτα, όπως η Τουρ στη, κεντροδυτική Γαλλία, έγιναν μάρτυρες άγριων γεγονότων, μεγάλης συμμετοχής και βίας. Στη Ντιζόν, πυρπολήθηκε το κτίριο της Περιφέρειας.

Στην πόλη Λε Πουζέν μια πόλη μόλις τριών χιλιάδων κατοίκων, που βρίσκεται στη μέση της περιοχής των Αρδεννών, είχαμε συγκρούσεις με την αστυνομία που κράτησαν εννέα ώρες. Στην Puy-en-Velay, κάηκε η Νομαρχία. Στη Μαρτινίκα, τα Κίτρινα Γιλέκα σκηνοθέτησαν ένα είδος Flash mob [*] σε ένα εμπορικό κέντρο, ενώ στο χωριό Commercy απαιτούν την άμεση δημιουργία τοπικών επιτροπών, κυρίαρχων και αυτόνομων, κάτι που ξεπερνάει την άμεση δημοκρατία, δηλαδή:Κομούνες.

Η καταστολή, ωστόσο, ήταν παντού έντονη. Αλλά στις περιφέρειες και όχι σε ένα οποιοδήποτε μέρος, στις υπερπόντιες επαρχίες όπου, η καταστολή έδειξε το πραγματικό της πρόσωπό, δεδομένου ότι μόνο στη Ρεϋνιόν κλήθηκε να παρέμβει ο γαλλικός στρατός. Στο Παρίσι, στις 24 Νοεμβρίου, ένας διαδηλωτής έχασε το χέρι του, και το ίδιο έπαθε ένας άλλος την 1η Δεκεμβρίου στην Τουρ, και οι δύο από χειροβομβίδες κρότου-λάμψης.

Στο Παρίσι, την 1η Δεκεμβρίου, η σύγχυση ήταν τέτοια που δεν υπήρχαν αρκετές αστυνομικές δυνάμεις. Τα ΜΑΤ (CRS) αναγκάστηκαν να ζητήσουν βοήθεια από άλλες αστυνομικές μονάδες και διαμαρτυρήθηκαν δημοσίως ότι ορισμένες μονάδες είχαν κληθεί να φυλάνε κτίρια αντί να μετακινηθούν στις πόλεις - που είναι και η ειδικότητά τους. Σύμφωνα με μαρτυρίες, 20 χρόνια είχαν να δουν τέτοιο πράγμα. Ενας φίλος, διαδηλωτής δεν είχε ποτέ αντιμετωπίσει το ιππικό και για μια στιγμή νόμισε ότι είχε κάνει ένα ταξίδι στο παρελθόν. Και κατέληξε ότι σε περίπτωση που συνέβαινε κάτι στα προάστια του Παρισιού, δεν θα υπήρχαν αρκετοί αστυνομικοί. Αλλά προς το παρόν, τίποτα δεν έχει συμβεί ακόμα.

Λέγεται ότι υπάρχουν πολλοί διαδηλωτές που επισκέπτονται την πρωτεύουσα για πρώτη φορά. Ένα μεγάλο μέρος όσων χρωματίζουν τους δρόμους του Παρισιού με κίτρινο, δεν ζουν στην πρωτεύουσα, ούτε στη γύρω περιοχή. Μετακινούνται στην πρωτεύουσα μόνο και μόνο για να συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις και το κύριο σημείο συνάντησης ήταν η Αψίδα του Θριάμβου, όπου για λίγο, την 1η Δεκεμβρίου, αφού κατάφεραν να διώξουν από εκεί τα ΜΑΤ , κατέλαβαν το χώρο πανηγυρίζοντας σαν να είχαν νικήσει. Όλα αυτά τρόμαξαν πολλούς τουρίστες που βρισκόντουσαν στα Ηλύσια Πεδία που δεν είναι συνηθισμένοι να βλέπουν αυτοκίνητα να καίγονται , οι κάδοι απορριμμάτων να ανατρέπονται και στη συνέχεια να καίγονται.

Πολλά οφείλονταν στο γεγονός ότι στην πόλη υπάρχουν έργα σε εξέλιξη παντού και τα οδοφράγματα πολλαπλασιάστηκαν με μια ταχύτητα πρωτοφανή. Το υλικό ήταν ήδη εκεί, έτοιμο, το πρόσφερε το δημαρχείο έτοιμο στο πιάτο. Οδοφράγματα σηκώθηκαν παντού. Και εδώ αξίζει να τονίσουμε και ένα ακόμα βασικό: ακόμα κι αν δεν είχαν έλθει για τουρισμό, ήταν σχεδόν σαν να ήταν και πήγαινανν πέρα δώθε. Δεδομένου ότι δεν είχαν συνηθίσει στις συνήθεις διαδρομές που ακολουθούν οι διαδηλώσεις, τα κίτρινα γιλέκα εμφανιζόντουσαν εκεί πού σπάνια γίνονται διαδηλώσεις στο Παρίσι. Πέρα από την κατάληψη της πιο διάσημης λεωφόρου στον κόσμο, η Οπερα, το Ριβολί, το Σεν Λαζάρ, η Πλατεία Κονκόρντ, ο Αγιος Αυγουστίνος, το Χρηματιστήριο είναι μερικά μόνο από τα μέρη που κατευθύνθηκαν τα κίτρινα γιλέκα. Οι πολυτελείς Galleries Lafayette και Printemps εκκενωθηκαν λόγω του κινδύνου ατυχημάτων.

Εκλεισαν ,ταυτόχρονα, δεκάδες εξόδους του μετρό .Και στην άλλη πλευρά της πόλης - αυτό που ήταν πάντα ο πιο συνηθισμένος χώρος των διαδηλώσεων - δεν έγινε τίποτα. Δεδομένου ότι δεν γνωρίζουν καλά την πόλη, πήγαν στα μέρη που είχαν ήδη επισκεφθεί, ή τουλάχιστον στα μέρη που είχαν ακούσει. Αυτό σημαίνει ότι τις διαδηλώσεις τις βλέπουν και τις ζουν ακόμα και όσοι είναι απλά περαστικοί . Σαν γεγονός είναι περίεργο και μιας και το Παρίσι είναι η πιο επισκέψιμη πόλη στον κόσμο, είναι κάτι νέο.

Αλλά από τη στιγμή που οι διαδηλώσεις γινόντουσαν σε μέρη που οι τουρίστες δεν πηγαίνουν ποτέ, δεν καταλάβαιναν ότι κάτι γινόταν και ενώ οι τουρίστες έβγαζαν αναμνηστικές στην Αψίδα του Θριάμβου, στη Νασιόν είχαμε συγκρούσεις. Αυτή τη φορά, όμως, δεν έγινε έτσι. Πρώτα, τα πράγματα γινόντουσαν, για παράδειγμα, όπως πριν δύο χρόνια με το Κίνημα Nuit Débout. Αφού η Πλατεία Δημοκρατίας ήταν κατειλημμένη μόνο τη νύχτα, και οι τουρίστες περνούσαν από εκεί μόνο την ημέρα, κανένας δεν έβλεπε τίποτα.

Αν και σε μια πρώτη φάση, οι αριστεροί των διαφόρων τάσεων ήταν όλοι τους διστακτικοί σε σχέση με τα καλέσματα που πολύ γρήγορα πήραν μορφή, η αντίληψη τους αυτή πρακτικά άλλαξε . Ξεπεράστηκαν από το κίνημα, αλλά δεν έχασαν χρόνο και εντάχθηκαν στα Κίτρινα Γιλέκα. Αν την 17η Νοέμβρη στους δρόμους υπήρχαν κάποιες ομάδες της άκρας δεξιάς και οι αριστερές δεν είχαν έντονη παρουσία, στις 24 ένας τέτοιος συσχετισμός ήταν ισορροπημένος, και την 1η Δεκέμβρη θα μπορούσε κανείς να πει ότι η παρουσία της Αριστεράς στο δρόμο ήταν αρκετά έντονη.
Ολες αυτές τις μέρες η δεξιά συγκεντρωνόταν γύρω από την Αψίδα του Θριάμβου, και δεν πήγαινε πολύ πέρα από εκεί. Η παρουσία της και η επιρροή της στο δρόμο έπεφτε καθημερινά. Κατά βάθος, ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του κινήματος ήταν η συνολική αποσύνδεση του με οποιοδήποτε κόμμα και οποιαδήποτε συνδικαλιστική οργάνωση. Ωστόσο, σε πολλά μέρη, αν και η αλήθεια είναι ότι τα κίτρινα γιλέκα ήταν αυτά που έδιναν τον τόνο, ωστόσο, μοιραζόντουσαν τους χώρους με αρκετούς άλλους διαδηλωτές.


Κάποια κόμματα, όπως το NPA [Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα,New Anticapitalist Party], είχαν μια καλή παρουσία για παράδειγμα στην Τουλούζη. Αλλά οι υπεύθυνοι ενός εκρηκτικού συνδυασμού μαύρου (κόκκινου) και κίτρινου ήταν οι αναρχικοί. Η βασική συμμαχία, που γεννήθηκε στους δρόμους, ήταν αυτή των κίτρινων γιλέκων με το μαύρο κίνημα της περιφέρειας, το Comité Adama. Ενώ η πλειοψηφία των Κίτρινων Γιλέκων είναι λευκοί, ο τόνος του μαύρου που δίνεται από τον Assa Traore, ηγέτη του κινήματος, και τους συντρόφους του, δείχνει τη δυνατότητα ακόμα μεγαλύτερης επέκτασης. Αυτή η συνάντηση θα μπορούσε ίσως να είναι το θεμελιώδες μήνυμα, και αυτό συνέβη στο δρόμο.


Τα μέσα ενημέρωσης παίζουν τον ρόλο τους και προσπαθούν πάση θυσία να διαχωρίζουν τους υποτιθέμενους «βανδάλους», ξεχωρίζοντάς τους από τους «πολιτισμένους», από τους ειρηνιστές διαδηλωτές. Αλλά μέχρι στιγμής αυτό δεν λειτούργησε και η κοινή γνώμη δεν έπεσε στην παγίδα. Συλλαμβάνουν πλήθος κόσμου ελπίζοντας να βρουν τους ταραξίες .

Η αστυνομία, που έλπιζε να συλλάβει μερικούς από το μαύρο μπλοκ, συνέλαβε, αντίθετα, μαραγκούς, υδραυλικούς, οδηγούς, οικογενειάρχες, πατεράδες και μανάδες. «Συνηθισμένοι άνθρωποι» που ριζοσπαστικοποιήθηκαν στο δρόμο. Ανθρωποι απλοί, από τους οποίους δεν περιμένεις κάτι τέτοιο, είναι αυτοί που σπάνε τα πάντα. Αν ίσως λείπει ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο, σίγουρα αυτό που δεν λείπει είναι η ριζοσπαστικότητα και το θάρρος. Για παράδειγμα, αν στην αρχή υπήρχαν πολλά Κίτρινα Γιλέκα που ζητούσαν βοήθεια, ή ακόμα χαιρετούσαν την αστυνομία, μπροστά στην έλλειψη κάποιου θετικού νεύματος από μεριά της –εκτός από τη γνωστή επιθετικότητα τους- σύντομα συνειδητοποίησαν τι έπρεπε να περιμένουν.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εξεπλάγησαν βλέποντας ότι τη δεύτερη και την τρίτη μέρα όλο και περισσότεροι άνθρωποι κατέβαιναν στις διαδηλώσεις πιο καλά εξοπλισμένοι και με αντιασφυξιογόνες μάσκες. Λες και οι άνθρωποι δεν αποκτούν εμπειρίες και δεν μαθαίνουν πράγματα στους δρόμους. Το καθεστώς προσπαθεί πάση θυσία να ξεκινήσει διάλογο, αλλά κανένας εκπρόσωπος των Κίτρινων Γιλέκων δεν έχει εξουσιοδοτηθεί να το πράξει. Μέχρι στιγμής, φαίνεται ότι δεν υπάρχει δυνατότητα παραδοσιακής διαμεσολάβησης, ούτε εκλέγεται κάποιος εκπρόσωπος από το Κίνημα. Μεταξύ άλλων, είναι ενάντια σε κάτι τέτοιο.

Κατά τη διάρκεια αυτής της εβδομάδας, οι μαθητές συμμετείχαν στο Κίνημα και πολλά σχολεία καταλήφθηκαν (και εκκενώθηκαν), και έγινε και μια μεγάλη κινητοποίηση οδηγών ασθενοφόρων. Σε όλη τη χώρα, έγιναν συνελεύσεις και συζητήσεις για να οργανωθεί η συμμετοχή στις επόμενες κινήσεις, στις οποίες διάφορες οργανώσεις θα βρίσκονται εκεί. Από την άλλη πλευρά, ο πρόεδρος είπε ότι αυτό δεν είναι πλέον μόνο ένα πολιτικό κίνημα, αλλά μια επίθεση στη Δημοκρατία. Η γαλλίδα ιστορικός Sophie Wahnisch σύγκρινε την κινητοποίηση που βρίσκεται σε εξέλιξη με αυτήν των Αβράκωτων (Sans Coulottes), ενώ ο Anselm Jappe έδειξε ενθουσιασμό. Αυτό που πνέει είναι σαν μια ανάσα συλλογικότητας και σε αυτό το τέλος φθινόπωρου δεν είναι διόλου συνηθισμένο .



[* ] Flash mob είναι ένας νεολογισμός που επινοήθηκε το 2003 για να υποδηλώσει μια ξαφνική συγκέντρωση ομάδας ανθρώπων σε δημόσιο χώρο, η οποία διαλύεται σε σύντομο χρονικό διάστημα, με κοινό σκοπό την εφαρμογή στην πράξη μια ασυνήθιστης δράσης. Η συγκέντρωση συνήθως οργανώνενται μέσω του διαδικτύου ή κινητά τηλέφωνα. Από Βικιπαίδεια


Ευτυχώς, η Γαλλία είναι αρκετά μακριά


Και για να γίνω και λίγο πιο συγκεκριμένος,γιατί η συγκυρία το απαιτεί.Και γιατί αυτά που συμβαίνουν στην Γαλλία μας λένε με έναν τρόπο ότι "για σένα μιλά ο μύθος" ,που έλεγε ο Μαρξ.Η στάση απέναντι σε αυτό το μεγαλειώδες κίνημα λέει κάτι για το τι είναι οι αριστεροί σχηματισμοί στην Ελλάδα σήμερα.Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τουμπεκί,καθώς έδωσε τόση μάχη υπέρ του Μακρόν,που σήμερα στοιβάζει αιχμαλώτους μαθητές σε χώρους συγκέντρωσης. Η ΛΑΕ είναι η μόνη οργανωμένη δύναμη που συγκεκριμένα και αναλόγως των δυνάμεων της εκφράζει μια στάση πρακτικής συμπαράστασης και αλληλεγγύης.Το ΚΚΕ θεωρεί ότι είναι ένα ακόμη από τα φαινόμενα που αποπροσανατολίζουν τους λαούς και τους εργαζόμενους ώστε να μείνουν προσκολλημένοι στο σύστημα. 

Περιέργως, οι λεγεωνάριοι του Μακρόν κι αυτός ο ίδιος δεν έχουν αντιληφθεί την τοποθέτηση του ΚΚΕ και κηρύσσουν στρατιωτικό νόμο κατά των πιονιών του συστήματος. Η θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μου είναι σαφής. Ειναι μια θέση " εργατικής ωρίμανσης του κινήματος που απομακρύνεται όμως από τα χαρακτηριστικά του, όπως πχ αποπνέουν τα 42 σημεία του. Επίσης, είναι φανερό ότι το NΑP μόλις και μετά βίας μπήκε σε αυτό το κίνημα.Αν τα δεις αυτά ως συνισταμένη της Υπαρκτής Αριστεράς στην Ελλάδα,  δεν μπορείς να είσαι αισιόδοξος για το τι ακριβώς θα έκανε, αν και εδώ οι λαϊκές τάξεις βγαίναν στο προσκήνιο. Ευτυχώς, η Γαλλία είναι αρκετά μακριά.

 8/12/2018

 -------------------

Πολύ θετικό που επιτέλους το ΚΚΕ παίρνει θέση υπέρ των κινητοποιήσεων του γαλλικού λαού. Αφού επί αρκετές μέρες ,τα μέλη και οι οπαδοί του ξεψάχνιζαν και κριτίκαραν αυτό το κίνημα από χίλιες δυο πλευρές. Ας κρατήσουμε το "τέλος καλό, όλα καλά".Κι ας περιμένουμε να οργανώσει το ΚΚΕ και έμπρακτες δραστηριότητες αλληλεγγύης στον γαλλικό λαό. Θυμίζω αυτό που έγραψα σε μια πρώιμη ανάρτηση μου: στο τέλος κανείς δεν θα "θυμάται" ότι δεν στήριξε εξ αρχής αυτό το κίνημα.

Ξανά για την σιωπή ενός μεγάλου μέρους του διακηρυκτικού αντιφασισμού. Ας αφήσω εδώ απέξω τις αναρχικές και ακροαριστερές αντιφασιστικές συλλογικότητες,που χρειάζονται μια ειδική αναφορά.

 9/12/2018

 ------------------------------
Κουβεντα για τον Μακρόν οι ΜΚΟ διεθνώς υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,κουβέντα τα Human Rights Watch,κουβέντα η Διεθνής Αμνηστία,κουβέντα τα Παρατηρητήρια κατά του φασισμού,κουβέντα το solidarity now,τα forum for an open society,τα democracy now,η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, τόσοι άλλοι φιλελεύθεροι καθηγητές, που θα έσκιζαν τα ιμάτια τους για μια φυλάκιση στο Ιράν η την Ρωσία, κουβέντα τόσοι σύλλογοι για την πολυπολιτισμικότητα, τα μειονοτικά δικαιώματα,την ταυτότητα φύλου κλπ. Οταν διώκεται μια μειονότητα, καλό είναι όλοι να είμαστε μαζί ( σε αυτό δεν διαφωνώ καθόλου).

Όταν διώκεται ένα πλειοψηφικό λαϊκό κίνημα, σιωπούμε στην καλύτερη περίπτωση και στην χειρότερη το συκοφαντούν είναι ως βίαιο,ακροδεξιό, λαϊκίστικο κλπ. Αυτός είναι ο διεθνής φιλελευθερισμός σήμερα. Είναι εχθρικός προς τον λαό και την δημοκρατία. Δεν είναι απλώς αντισοσιαλιστικός.Ειναι αντιρεπουμπλικάνικος και βαθιά αντιλαϊκός.

 9/12/2018

[---->]

Στον Τσίπρα δεν ταιριάζουν τα γιλέκα, ειδικά τα κίτρινα



Γράφει ο Γιάννης Μακρυγιάννης

Η κυβέρνηση δεν φοβάται τον Μητσοτάκη.

Στο κάτω κάτω, στο νέο δικομματικό σύστημα που θα ήθελε να διαμορφωθεί, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η μία όψη και η ΝΔ είναι η άλλη του ίδιου νομίσματος και απλώς το θέμα είναι ο ρυθμός εναλλαγής τους στην εξουσία. Άλλωστε έχει πλεονέκτημα ο Τσίπρας απέναντι στον Μητσοτάκη: εφαρμόζουν την ίδια πολιτική, αλλά ο Τσίπρας έχει επικοινωνιακό χάρισμα, που δεν διαθέτει ο αρχηγός της ΝΔ, ενώ είναι και πιο αδίστακτος στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής – κοινώς είναι καλύτερος συνεργάτης των δανειστών, των αμερικανών και πάει λέγοντας.

Η κυβέρνηση δεν φοβάται ούτε την παραπαίουσα παραδοσιακή κεντροαριστερά. Η οποία ακόμα ανασυγκροτείται, όταν δεν διασπάται. Έχοντας μετεξελιχθεί σε μία καρικατούραΠΑΣΟΚ και με αρχηγό που μοιάζει όλο και περισσότερο σε «Παπανδρέου», ο ΣΥΡΙΖΑκυριαρχεί σε αυτό τον χώρο.

Η κυβέρνηση και ο Τσίπρας φοβούνται μόνο τα κοινωνικά κινήματα και τις πολιτικές τους εκφράσεις. Φοβούνται την Αριστερά. Φοβούνται την έκφραση της λαϊκής αντίδρασης σε όσα κάνουν (και σε πολλά που δεν κάνουν).

Φοβούνται κινήματα τύπου «Κίτρινα Γιλέκα» – τα οποία παρακολουθούν με δέος στην Αθήνα και υπό το φόβο μήπως επαναληφθεί το φαινόμενο των Αγανακτισμένων, το οποίο ξεκίνησε στην Ισπανία και κυριάρχησε στην Ελλάδα τότε. Φυσικά άλλες εκείνες οι εποχές και άλλες τώρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόφτασε, που λένε, να ξεφτιλίσει κάθε έννοια συλλογικής προσπάθειας και έσπειρε την απογοήτευση από την προδοσία που διέπραξε. Γι’ αυτό και δεν είναι εύκολο να βγει ξανά στο δρόμο ο κόσμος. Όμως οι αιτίες παραμένουν για να υπάρξει κάποια στιγμή μία μεγάλη λαϊκή κινητοποίηση.


Τα «Κίτρινα Γιλέκα» είναι ένα προοδευτικό κίνημα – και όχι ακροδεξιό, όπως θέλησαν κάποια να το παρουσιάσουν – που εκφράζει τη διαμαρτυρία για την ισοπέδωση της μεσαίας τάξης, κυρίως, στη Γαλλία. Και εδώ όμως το ίδιο πρόβλημα υπάρχει – η φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης. Τα «Κίτρινα Γιλέκα» εκφράζουν και τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα, που διαμαρτύρονται για την πολιτική της λιτότητας και την ευνοϊκή αντιμετώπιση της αστικής τάξης από τον Μακρόν. Με τον Τσίπρα να έχει ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία, να ωραιοποιεί την ανεργία, να κοροϊδεύει μοιράζοντας 200άρια, να δρομολογεί χιλιάδες πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και, φυσικά, να θαυμάζει τόσο πολύ τον Μακρόν και να επιζητά στρατηγική συμμαχία μαζί του, τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα μόνο άνετα δεν πρέπει να νιώθουν και στην Ελλάδα.

Ο Τσίπρας φοβάται μήπως η κανονική Αριστερά ανασυνταχθεί μετά την ήττα του 2015. Γι’ αυτό και βάζει ξανά και ξανά στο τραπέζι τη δική του προσήλωση στο ευρώ και το πόσο «καθαρό μυαλό είχε» τότε. Για να περιορίσει το ακροατήριο των ευρωσκεπτικιστών και να υπενθυμίσει στα κέντρα που τον στήριξαν μετά την κωλοτούμπα του 2015, ότι εκείνος (πρέπει να) είναι ο Εκλεκτός.

Ο Τσίπρας άλλωστε είχε μέχρι τώρα ένα μεγάλο «πλεονέκτημα» έναντι του Μητσοτάκη: εφάρμοζε τις εντολές των δανειστών χωρίς τις σφοδρές κοινωνικές αντιδράσεις, που είχαν νωρίτερα άλλοι μνημονιακοί πρωθυπουργοί. Αν χάσει αυτό το «πλεονέκτημα», τότε είναι μάλλον τούς είναι άχρηστος. Ειδικά εάν στην επόμενη Βουλή εκπροσωπηθεί και ένα αριστερό, προοδευτικό ευρωσκεπτικιστικό ή και αντιευρώ κίνημα.

[---->]