Η ψευδαίσθηση της βελτίωσης




H βελτίωσης της ελληνικής οικονομίας είναι ψευδαίσθηση



Η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί με αφορμή την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, την έξοδο στις αγορές, την προετοιμασία για την ΔΕΘ και την 3η αξιολόγηση να επιχειρηματολογήσει ότι η Ελλάδα αρχίζει να βλέπει φως, ότι ανακάμπτει και πλησιάζει την πόρτα εξόδου από τα μνημόνια.
Προφανώς και κάθε κυβέρνηση θέλει να ωραιοποιεί τις καταστάσεις, αυτή είναι η τακτική της πολιτικής αλλά η πραγματικότητα όπως ορίζεται από 6 ποιοτικούς δείκτες αποδεικνύουν ότι η ελληνική οικονομία είναι καθηλωμένη στον πάτο του βαρελιού.

Ποιοι είναι αυτοί οι 6 ποιοτικοί δείκτες που αποδεικνύουν ότι οικονομία - τράπεζες έχουν καθηλωθεί στο πάτο του βαρελιού;

1)Καταθέσεις στάσιμες από τον Ιούλιο 2015
Τον Ιούλιο του 2015 την περίοδο της δραματικής αβεβαιότητας όπου το Grexit ήταν πρωτοσέλιδο παγκοσμίως οι καταθέσεις ιδιωτών νοικοκυριών και επιχειρήσεων υποχώρησαν στα 120,8 δισεκ. ευρώ.
Τον Ιούνιο 2017 σχεδόν 2 χρόνια μετά οι καταθέσεις ανέρχονται σε 120,4 δισεκ. δηλαδή σε 2 χρόνια στασιμότητα.
Υπήρξαν κάποιες μεταβολές αλλά επί της ουσίας η καταθετική βάση παρέμεινε στάσιμη στον πάτο του βαρελιού.
Να τονιστεί ότι ιστορικά οι καταθέσεις ήταν 120 δισεκ. τον Μάιο του 2003 δηλαδή πριν 14 χρόνια.
Οι καταθέσεις είναι ο κοινωνικός πλούτος, οι πολίτες όταν έχουν την δυνατότητα να αποταμιεύουν σημαίνει ότι καλύπτουν όλες τις υποχρεώσεις τους και έχουν την δυνατότητα αποταμίευσης, αυτή είναι μια υγιής εξέλιξη στην κοινωνία και υποδηλώνει οικονομική ευρωστία.
Ο έλληνας δεν μπορεί να αποταμιεύσει οι καταθέσεις βρίσκονται στον πάτο του βαρελιού.
Υπάρχει βεβαίως και το ζήτημα της οικονομικής ανελευθερίας με τα capital controls.
Οι κεφαλαιακοί έλεγχοι αν δεν είχαν υπάρξει οι τράπεζες θα είχαν καταρρεύσει λόγω bank runs.
Υπό μια έννοια βοήθησαν και σε φορολογικά ζητήματα αλλά τα capital controls αποτελούν ξεκάθαρη απόδειξη της αποτυχίας μιας χώρας.
Ο φόβος μήπως φύγουν οι καταθέσεις, ο φόβος μήπως καταρρεύσουν οι τράπεζες επιβάλλει capital controls.
Ο φόβος συνοδοιπόρος της Ελλάδος στο πάτο του βαρελιού που βρίσκεται.

2)Τα δάνεια ή πιστωτική επέκταση….στην Ελλάδα όμως έχουμε πιστωτική συρρίκνωση από τον Ιούνιο του 2010
Τα δάνεια, ονομάζονται και χορηγήσεις ή περιφραστικά πιστωτική επέκταση.
Τι σημαίνει δάνειο ότι μια τράπεζα έχει κεφάλαια, έχει ρευστότητα και αυτό το πλεόνασμα το χορηγεί υπό την μορφή τοκοχρεολυτικής σύμβασης – συμφωνίας με τον δανειολήπτη.
Το δάνειο είναι ο σωστός μηχανισμός ανάπτυξης και επέκτασης των επιχειρηματικών σχεδίων…προφανώς όταν υπάρχουν βιώσιμα επενδυτικά σχέδια.
Τα δάνεια το 2006 ή 2007 συμμετείχαν περίπου στο 50% της διαμόρφωσης της αύξησης του εθνικού ΑΕΠ δηλαδή είχαν πολύ ενεργή συμμετοχή στην ανάπτυξη.
Το 2006 π.χ. τα δάνεια ιδιωτών νοικοκυριών και επιχειρήσεων σημείωναν αύξηση 29 δισεκ. σε ετήσια βάση.
Καθίσταται κατανοητό γιατί είχαν τόσο μεγάλη συμβολή στην μεγάλη ανάπτυξης της οικονομίας.
Φθάσαμε στο σωτήριο έτος 2017.
Τα δάνεια, τα υπόλοιπα δανείων συνεχώς μειώνονται έχουν υποχωρήσει στα 190 δισεκ. δηλαδή στα επίπεδα του Απριλίου του 2017 πριν 10 χρόνια δηλαδή.
Συρρίκνωση δανείων σημαίνει ότι οι εξοφλήσεις είναι περισσότερες από τις νέες χορηγήσεις.
Σημαίνει ότι οι τράπεζες ελλείψει ρευστότητας και περιορισμένων κεφαλαίων δεν μπορούν να δανείσουν την οικονομία.
Σημαίνει ότι λόγω της έκρηξης των προβληματικών δανείων οι τράπεζες συρρικνώνονται με στόχο την εξυγίανση τους.
Όταν δεν χορηγούνται δάνεια δεν υπάρχει ανάπτυξη και αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα, τα δάνεια συρρικνώνονται και θα συνεχίσουν να συρρικνώνονται.

3)Τα NPLs και NPEs στα 106 δισεκ. σε επίπεδα ρεκόρ όσο το 58% του ΑΕΠ
Όταν τα προβληματικά δάνεια έχουν φθάσει στα 106 δισεκ. και ναρκοθετούν την ανάπτυξη των τραπεζών, ναρκοθετούν την ανάπτυξη της οικονομίας, ναρκοθετούν την κοινωνία είναι προφανές ότι πρόκειται για πρόβλημα τεραστίων διαστάσεων.
Στην Ευρώπη τα προβληματικά δάνεια φθάνουν το 1 τρισεκ. ευρώ.
Σε όλες τις χώρες όπου το πρόβλημα ήταν ακραίο Ιρλανδία, Ισπανία και μερικώς στην Ιταλία επιλέγηκαν συλλογικές λύσεις τύπου bad bank όπως NAMA κ.α.
Η Ελλάδα με 106 δισεκ. αντιπροσωπεύει το 10% του προβλήματος της Ευρώπης και ως ποσοστό μπορεί να είναι μικρό αλλά ως μέγεθος για τις ελληνικές τράπεζες είναι πολύ μεγάλο.
Στην Ελλάδα έχει επιλεγεί η λύση της αυτόνομης διαχείρισης, ζητούν από τις τράπεζες από μόνες τους να διαχειριστούν 106 δισεκ. ευρώ.
Αυτό ονομάζεται πρόκληση και η προσπάθεια δεν θα στεφθεί με επιτυχία, θα υπάρχουν βελτιώσεις μεν αλλά το πρόβλημα θα διατηρηθεί για πολλά χρόνια.
Όσο οι τράπεζες έχουν το βάρος των NPLs και NPEs θα παραμένουν καθηλωμένες στον πάτο του βαρελιού.

4)Οι ελληνικές τράπεζες είναι υγιείς, όταν στα 28 δισεκ. κεφάλαια τα 19,6 δισεκ. είναι αναβαλλόμενη φορολογία και όταν το χάσμα δανείων 190 δισεκ. έναντι των καταθέσεων 120 δισεκ. είναι 70 δισεκ. ευρώ;
Το ερώτημα είναι προφανές.
Οι ελληνικές τράπεζες είναι υγιείς, όταν στα 28 δισεκ. κεφάλαια tangible book τα 19,6 δισεκ. είναι αναβαλλόμενη φορολογία δηλαδή λογιστικά κεφάλαια και όταν το χάσμα δανείων που ανέρχονται σε 190 δισεκ. έναντι των καταθέσεων στα 120 δισεκ. είναι 70 δισεκ. ευρώ;
Οι τράπεζες στην Ελλάδα έχουν ένα χάσμα ρευστότητας 70 δισεκ.
Τα 70 δισεκ. τα βρίσκουν από την ΕΚΤ, το ευρωσύστημα και το ELA.
Κάποια στιγμή το 2018 θα μηδενίσουν το ELA και θα δανείζονται όλη την ρευστότητα  από την ΕΚΤ.
Οι τράπεζες χρειάζεται να καλύψουν μια μαύρη τρύπα 70 δισεκ. και οι καλυμμένες ομολογίες ή τιτλοποιήσεις δεν επαρκούν.
 
Χρειάζεται αύξηση καταθέσεων και αυτό θα πάρει πολλά χρόνια.

5)Η Ελλάδα έκδωσε 5ετές και οι αποδόσεις των ομολόγων αυξάνονται
Όταν η Ελλάδα βγήκε στις αγορές με 5ετές ομόλογο είχαμε σπεύσει να πούμε ότι ήταν επικοινωνιακό τρικ.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να δανειστεί στην 10ετία γιατί ουδείς επενδυτής θα δανείσει την Ελλάδα για διάστημα πέραν των συμφωνημένων περιόδων με τους δανειστές δηλαδή μέχρι το 2022.
Η Ελλάδα μπορεί να δανειστεί για 3 χρόνια ή 1 χρόνο ή 2 χρόνια αλλά όχι για 10 χρόνια.
Η απόδοση του 10ετούς στο 5,60% αυτό αποδεικνύει.
 
Με όρους ομολόγων η Ελλάδα βρίσκεται στον πάτο του βαρελιού καθώς όλες οι χώρες που πέρασαν από μνημόνια δανείζονται με όρους πολλαπλάσια καλύτερους από την Ελλάδα.

6)Η Ελλάδα βαθμολογείται με όρους υψηλού κινδύνου χρεοκοπίας και η Πορτογαλία και Ιρλανδία είναι investment grade
H Ελλάδα με όρους πιστοληπτικής ικανότητας βαθμολογείται Caa2 από την Moody’s, Β- από την Standard and Poor’s και Β- από την Fitch.
Με όρους Moody’s η Ελλάδα βαθμολογείται 4 κλίμακες υψηλότερα από την χρεοκοπία.
 
Άλλες χώρες μνημονίων π.χ. Πορτογαλία, Κύπρος και Ιρλανδία εμφανίζουν από 8 έως 11 κλίμακες υψηλότερη βαθμολογία από την Ελλάδα.
 
Για την ιστορία σε ετήσια βάση ένας οίκος αξιολόγησης δεν μπορεί να αναβαθμίσει μια χώρα πάνω από 2 βαθμίδες αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα για να αποκτήσει επενδυτική βαθμίδα investment grade θα χρειαστεί 5 χρόνια στο καλό σενάριο.
 
Η Ελλάδα με όρους πιστοληπτικής ικανότητας βρίσκεται στον πάτο του βαρελιού.

Υποσημείωση

Ο πάτος του βαρελιού έχει ένα καλό.
Δεν μπορεί να πάει η χώρα και η οικονομία πιο κάτω.
Όμως υπάρχει σοβαρός κίνδυνος η Ελλάδα να παραμείνει στάσιμη και καθηλωμένη στον πάτο του βαρελιού για χρόνια με ελάχιστες ανοδικές αναλαμπές.


www.bankingnews.gr



Αυτή είναι μία πλευρά των πραγμάτων.

Χρυσωρυχείο η Αττική Οδός: Χρήμα με… τη σέσουλα σε Ακτωρ, Άβαξ, Πειραιώς και ΕΤΕΘ




Μπορεί όλοι να δοκιμάζονται στη χώρα από την κρίση, η μόνη, όμως, που σίγουρα δεν καταλαβαίνει από κρίση είναι η Αττική Οδός, ένα πραγματικό χρυσωρυχείο για τους μετόχους της, οι οποίοι έχουν συνάψει μια μονοπωλιακή αποικιακού τύπου σύμβαση με το ελληνικό κράτος, η οποία παραμένει ακλόνητη, αν δεν ενισχύεται κιόλας, από την κυβέρνηση ΤσίπραΚαμμένου.

Χρήμα με… τη σέσουλα μοιράζει και φέτος στους μετόχους της η Αττική Οδός, καθώς η μικρή αύξηση των εσόδων, σε συνδυασμό με τη μείωση του δανεισμού και των χρηματοοικονομικών εξόδων βελτίωσαν σημαντικά την κερδοφορία και τις λειτουργικές ταμειακές ροές της.

Η γενική συνέλευση των μετόχων της, η οποία πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Ιούνιο, ενέκρινε την πρόταση της διοίκησης για διανομή μερίσματος, ποσού ύψους 68,47 εκατ. ευρώ, που αντιστοιχεί σε 28,93 ευρώ ανά μετοχή.

Τη μερίδα του λέοντος θα πάρει η Άκτωρ Παραχωρήσεις καθώς ελέγχει το 59,24% του μετοχικού κεφαλαίου της Αττικής Οδού και την ενοποιεί. Ακολουθούν J&P ΑΒΑΞ +5,52% Άβαξ ( 20,8%), ΕΤΕΘ (10,02%), Τράπεζα Πειραιώς (9,88%) και Egis Projects ( 0,04%).


Πέρσι, η εταιρεία διένειμε στους μετόχους της 69,9 εκατ. ευρώ. Από το παραπάνω ποσό τα 52,3 εκατ. ευρώ αφορούσε σε μέρισμα χρήσης 2015 και τα 17,3 ήταν προμέρισμα έναντι κερδών της χρήσης 2016. Η τακτική της διανομής προμερίσματος είναι πιθανόν να χρησιμοποιηθεί και για τη φετινή χρήση.

Με το δανεισμό να μειώνεται γρήγορα και τις λειτουργικές ταμειακές ροές να ανέρχονται σε 84 εκατ. ευρώ ετησίως (σ.σ επίδοση 2016) η Αττική Οδός μεταμορφώνεται σε εταιρεία «παραγωγής» ελεύθερων ταμειακών ροών.

Πέρσι οι πωλήσεις σημείωσαν μικρή άνοδο φθάνοντας στα 171,2 εκατ. ευρώ ( 162,7 εκατ. ευρώ το 2016) με το κόστος πωληθέντων να παραμένει σταθερό. Αποτέλεσμα ήταν να βελτιωθεί το μικτό περιθώριο κέρδους, εξέλιξη η οποία σε συνδυασμό με τη μείωση των χρηματοοικονομικών εξόδων κατά περίπου 43% οδήγησε τα κέρδη προ φόρων στα 63,7 εκατ. ευρώ από 50 εκατ. ευρώ το 2015. Τα κέρδη μετά από φόρους εκτινάχθηκαν στα 44,7 εκατ. ευρώ από 29,2 εκατ. το 2015.

Η εταιρεία έχει μακροπρόθεσμα δάνεια 64 εκατ. ευρώ και βραχυπρόθεσμα 22,3 εκατ. ευρώ με τα ταμειακά της διαθέσιμα στο τέλος 2016 να ανέρχονται σε 194 εκατ. ευρώ. Μέρος των ταμειακών διαθεσίμων ( 94,13 εκατ) είναι τοποθετημένα σε ομόλογα ΕΤΕπ και EFSF.

Η βελτίωση της κερδοφορίας και της μερισματικής απόδοσης δημιουργεί ευνοικές συνθήκες για την «υποχρεωτική» αποεπένδυση της Τράπεζας Πειραιώς. Η τελευταία βάσει του πλάνου αναδιάρθρωσης υποχρεούται να πωλήσει το 9,88% του μετοχικού κεφαλαίου της Αττικής Οδού.

Κατ αρχήν ενδιαφέρον, όπως αποκάλυψε η στήλη Χαμαιλέων,εκδηλώνεται, τόσο από κατασκευαστικές όσο και από private equity funds. Το πώς θα εξελιχθεί όμως εξαρτάται από το αν προχωρήσει το business plan που έχει εκπονήσει η εταιρεία ως και το 2022.

Κ.Τ

πηγή iskra.gr

Περί Σκουριών και άλλων μυστηρίων



 


Μπορεί ο τίτλος του άρθρου να περιέχει ένα λογοπαίγνιο, αλλά η πραγματικότητα στις Σκουριές της ΒΑ Χαλκιδικής είναι πολύ πιο θλιβερή. Το κίνημα των κατοίκων της περιοχής, το ισχυρότερο περιβαλλοντικό κίνημα της Ελλάδας των τελευταίων πολλών χρόνων, φαίνεται να έχει θέση μόνο λογοπαιγνίου στα χείλη των στελεχών της παρούσας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Γιατί πως αλλιώς μπορεί να ειδωθεί ένα κίνημα που τα αιτήματά του υιοθετήθηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ και αποτέλεσαν, προεκλογικά, στοιχείο της πολιτικής του πρότασης και σήμερα, το ίδιο κόμμα ως κυβέρνηση τίθεται ξεκάθαρα ενάντια στις επιδιώξεις του εκεί κόσμου;

 Και να μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για το κίνημα SOS Halkikidi που η εμβέλεια του ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου με παρόμοια προβλήματα και φαραωνικά έργα «ανάπτυξης» ˙από την Ιταλία και το ΝΟ-ΤΑV, τη Ρουμανία και το SAVE Rosia Montana μέχρι τον Καναδά, τις Η.Π.Α. και τη Λατινική Αμερική με τα πολλαπλά κινήματα ενάντια στις εξορυκτικές δραστηριότητες των -διαχρονικά ίδιων- μεγάλων πολυεθνικών. Ένα κίνημα που δημιουργήθηκε από την ανάγκη των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής να υπερασπιστούν τον τόπο τους, τις ζωτικές τους ανάγκες για νερό και οξυγόνο, τη θάλασσα και τα δάση τους, την ποιότητα ζωής τους.

 Ένα κίνημα που ξεπέρασε τα εμπόδια της «τοπικότητας» του δικτυώθηκε με άλλες κοινωνικές κινήσεις, εμπλούτισε (και εμπλουτίστηκε από) τους καθημερινούς αγώνες και την αλληλεγγύη μεταξύ των «από τα κάτω». Που ταξίδεψε τόσες φορές στην Αθήνα για να διεκδικήσει τα αιτήματα του και δεν ξέχασε να επισκεφτεί το κοινωνικό ιατρείο Ελληνικού, προσφέροντας την υλική του βοήθεια και αλληλεγγύη.

Αυτό το πολύμορφο κίνημα ο ΣΥΡΙΖΑ-κυβέρνηση όχι μόνο αγνοεί αλλά με τις πρακτικές και τις πολιτικές του το θέτει –ακολουθώντας πιστά το παράδειγμα των πρότερων κυβερνήσεων- ως μια εχθρική κοινωνική κίνηση ενάντια στην «ανάπτυξη» και τις επενδύσεις. Η ιστορία και οι παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική του εποχή είναι λίγο πολύ γνωστές. Από εκεί που έθετε επιτακτικά την ανάγκη να σταματήσει το έργο, πέρασε στην όχθη της «νομιμότητας των εργασιών» και με έναν έμμεσο αλλά συνεχή τρόπο τέθηκε στο πλευρό της εταιρείας εξόρυξης ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας των ντόπιων. 

Διάλεξε και διαλέγει τις νέες του λέξεις που είναι πλέον η «οικονομική ανάπτυξη», η «προστασία των επενδυτών», το «υγιές οικονομικό κλίμα» και ξέχασε συνειδητά εκείνες τις λέξεις που τον έφεραν στην εξουσία «τα κοινωνικά κινήματα», την «προστασία της ποιότητας ζωής και του περιβάλλοντος», την «έμπρακτη αλληλεγγύη», τον «αγώνα και την αντίσταση ενάντια σε όσους καταπατούν τα δικαιώματά μας». Στο επικοινωνιακό πεδίο κυριαρχεί η τοποθέτηση «πως προσπαθούμε» να επαναφέρουμε «την νομιμότητα», αλλά η καρδιά του προβλήματος παραμένει ανέπαφη.

Ακούμε και βλέπουμε κινήσεις για πρόστιμα στην εταιρεία, διαιτητικά δικαστήρια, περιβαλλοντικούς ελέγχους αλλά δεν αγγίζεται το ίδιο το καθεστώς ιδιοκτησίας της εταιρείας, η σύμβαση παραχώρησης και η ξεκάθαρη παραβίαση κάθε έννοιας τοπικού και δημόσιου συμφέροντος. Εξάλλου, το κράτος έχει προσφέρει γενναιόδωρους όρους στην εταιρεία, κατά τη μεταβίβαση γης και ορυχείων: οι επενδυτές απαλλαχτηκαν από κάθε ευθύνη που μπορεί να προκύψει από τις μεταλλευτικές δραστηριότητες των προκατόχων τους, ενώ οι όροι της σύμβασης αποτέλεσαν ουσιαστικά κρατική ενίσχυση υπέρ της εταιρίας ύψους δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ.

Πρώτη και απαρέγκλιτη συνθήκη της όποιας δράσης του ΣΥΡΙΖΑ-κυβέρνηση στην περιοχή  έπρεπε να είναι η ακύρωση της λεγόμενης επένδυσης στις Σκουριές και ο απαχαρακτηρισμός της περιοχής από μεταλλευτική, με απόδοση των μεταλλευτικών εκτάσεων. Αυτό δεν έγινε και δεν φαίνεται καμία διάθεση από την κυβέρνηση να προχωρήσει προς τα εκεί.

Γιατί λοιπόν να μην θεωρούμε πω το κίνημα της ΒΑ Χαλκιδικής χρησιμοποιήθηκε στην προεκλογική περίοδο ενώ σήμερα είναι  καταδικασμένο να υποστεί τις συνέπειες μιας μη αναστρέψιμης καταστροφικής δραστηριότητας; Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλησε και δεν μπόρεσε να τηρήσει τη δέσμευση τους για αντιστροφή ενός καταστροφικού μοντέλου ανάπτυξης που συνεχίζει να εκποιεί τη δημόσια περιουσία από τις Σκουριές μέχρι το Ελληνικό και το Καστέλλι της Κρήτης. Παράλληλα, δίνει το στίγμα ότι οι ιδιωτικοί όμιλοι μπορούν να συνεχίζουν να λειτουργούν σε ένα καθεστώς παρανομιών, θεσμικών διευκολύνσεων και ελεγκτικού κενού.

Το κίνημα στις Σκουριές ήταν και είναι πολλά παραπάνω από ένα τυπικό οικολογικό κίνημα. Ήταν και είναι πολλά παραπάνω από μια μάχη ενάντια στις καταστροφικές συνέπειες μιας εξόρυξης που δεν έχει να προσφέρει τίποτα στην τοπική κοινωνία: περιβαλλοντικά, οικονομικά, κοινωνικά. 
Ήταν και είναι, πολλά παραπάνω και από έναν αγώνα ενάντια στην αυθαιρεσία και τη βία του κράτους που φαίνεται να μην μπορεί ή να μη θέλει να λάβει υπόψιν του τις αγωνίες και τα αιτήματα της τοπικής κοινωνίας.
 Ούτε εμείς, ούτε το τοπικό κίνημα είμαστε διατεθειμένοι να εγκαταλείψουμε τον αγώνα. Η ΒΑ Χαλκιδική αξίζει ένα καλύτερο μέλλον, αυτό για το οποίο αγωνίστηκε και αγωνίζεται ενάντια σε ένα μοντέλο κοινωνικής οικονομικής βαρβαρότητας και περιβαλλοντικής καταστροφής. Και ενάντια σε αυτούς και αυτές που το μοντέλο αυτό το υλοποιούν.

ΠΗΓΗ : http://kokkoi.gr/