Κυβέρνηση της αριστεράς και χρυσωρυχεία στην Χαλκιδική: Και τώρα… τί;

Του Αριστείδη Φρουζάκη

Μια από τις θέσεις που είχε εκφρασει προεκλογικά – και προς τιμήν του – ο σημερινός πρωθυπουργός, ήταν πως «μέσω των εκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί την διακυβέρνηση της χώρας και όχι την εξουσία. 

Και αυτό γιατί (όπως καθαρά υπονοούσε) η απόσπαση των εξουσιών από το – πολλαπλά διαπλεκόμενο – σύστημα που τις νέμεται (πολυεθνικές εταιρίες και μεγάλο κεφαλαιο, ΜΜΕ και δικαστικοί-κατασταλτικοί μηχανισμοί) και η απόδοση τους στον λαό, είναι μια διαδικασία πολυσύνθετη και επίπονη, που απαιτεί το λαϊκό κίνημα στο προσκήνιο, την επιδίωξη της διεθνιστικής αλληλεγγύης, την μέγιστη δυνατή αξιοποίηση των διεθνών συσχετισμών και φυσικά μια κυβέρνηση που είναι διατεθειμένη να πολεμήσει γι αυτόν τον σκοπό. 

Για αυτό και είχε επίσης εκτιμήσει πως «χωρίς την στήριξη του λαού, μια αριστερή διακυβερνηση δεν θα μακροημέρευε λόγω των επιθέσεων του συστήματος».

Νομίζω δεν τίθεται πλέον η αμφιβολία στον καθένα πως αυτή η αυτονόητη και διαχρονική θέση της αριστεράς, έχει πλέον επιβεβαιώθεί σε πολλά επίπεδα και στη χώρα μας, ξεκινώντας βεβαια από την περιβόητη διαπραγμάτευση με τους «εταίρους» – δηλαδή την πολιτική και οικονομική έκφραση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού και πολυεθνικού κεφαλαίου, που ανησυχεί ιδιαίτερα, για την αντίδραση του «πειραματόζωου» στην νεοφιλελεύθερη συνταγή: ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, απορρύθμιση αγοράς εργασίας, λιτότητα και εξαθλίωση του λαού.

Μια άλλη έκφανση αυτής της μάχης που βρίσκεται σε εξέλιξη, για να ποδηγετηθεί όχι μόνο η κυβέρνηση αλλά η ίδια η ελπίδα του λαού για μια άλλη πολιτική, είναι φυσικά και οι μεθοδεύσεις των ίδιων των πολυεθνικών κέντρων και των ντόπιων τους συμμάχων (ελληνικού κεφαλαίου, ΜΜΕ, δικαστικών κύκλων και κατασταλτικών μηχανισμών, που συνεχίζουν να λειτουργούν στους «δικούς τους ρυθμούς», παρά την πολιτική αλλαγη).

Πιο χαρακτηριστικό παραδειγμα είναι η υπόθεση της Χαλκιδικής: παρά την εκπεφρασμένη θέση των κομμάτων που απαρτίζουν την σημερινή κυβέρνηση για ακύρωση του επενδυτικού σχεδίου για την εκμετάλλευση χρυσού, η φόρμουλα ώστε αυτό να επιτευχθεί στην πράξη δεν έχει ακόμα βρεθεί και η κυβέρνητική τακτική βρίσκεται μπροστά σε ένα διαφαινόμενο αδιέξοδο.

Κατά την εκτίμηση μου, υπάρχουν τρείς βασικοί λόγοι γι αυτό:

 

Ζήτημα 1ο

Η διαφαινόμενη αδυναμία (;) της σημερινής κυβέρνησης να προχωρήσει στην άμεση ακύρωση τη σύμβασης, παρότι αυτή θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αζημίως για το δημόσιο και με πολλούς από τους βασικούς υπεύθυνους αυτού του μεγάλου σκανδάλου ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, πίσω από τα κάγκελα… 

Τα στοιχεία και οι αποδείξεις είναι πολλά και συγκλονιστικά και έχουν ήδη κατατεθεί στην κυβέρνηση, η οποία γνωρίζει τα ζητήματα σε βάθος, αλλά προς το παρόν προσπαθεί να βρεί άλλες φόρμουλες για να κωλυσιεργήσει την επένδυση (π.χ. έλεγχοι για την εφαρμογή της νομιμότητας, κλπ). Λύσεις, αναποτελεσματικές και προσωρινές, που δεν θα θίγουν τον πυρήνα και την ασφάλεια της ελεύθερης αγοράς και δεν θα την εκθέτουν στις πιέσεις των δανειστών (ΔΝΤ) και τους Ευρωπαίους Εταίρους. 

Είναι πολύ πιθανόν, πως η καθυστέρηση στην ανάληψη ουσιαστικών πρωτοβουλιών σε αυτό το κρίσιμο ζήτημα (ειδικά αυτή την χρονική περίοδο) έχει να κάνει και με αυτές τις πιέσεις και τα αντανακλαστικά που θα δημιουργήσει στους διεθνείς επιχειρηματικούς κύκλους…

 

Ζητημα 2ο

Η έλλειψη προετοιμασίας της κυβέρνησης και η έγκαιρη εκπόνηση ενός εναλλακτικού σχεδίου, που θα επέτρεπε τη συνέχιση της «παραδοσιακής» μεταλλευτικής δραστηριότητας στην περιοχή, σε ένα τελείως διαφορετικό πλάισιο: αυτό της βιώσιμης και μη ληστρικής αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου, με κυρίαρχη και ενεργό συμμετοχή στον σχεδιασμό και την διαχείριση, του δημοσίου και της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και της τοπικής κοινωνίας και των εργαζομένων. Αυτή η λύση περνάει και πάλι αναγκαστικά, μέσα από:

1. την κατάργηση του υπάρχοντος επενδυτικού σχεδίου, ως πολλαπλώς επιζήμιου για το δημόσιο συμφέρον.
2. την εκδίωξη της Εl Dorado και το πέρασμα της μεταλλευτικής περιουσίας της περιοχής σε δημόσιο έλεγχο.
3. την κατάργηση της μεταλλευτικής ομηρίας της περιοχής, ώστε να ανοίξουν νέοι δρόμοι για την τοπική οικονομία και την ανάπτυξη μιας περιοχή με πολλαπλές δυνατότητες.

Μια συγκεκριμένη και εμπεριστατωμένη πρόταση για την μεταλλευτική αξιοποιήση της περιοχής, που θα περιλάμβανε την επίλυση του ζητήματος των μεταλλωρύχων της περιοχής, θα αφαιρούσε σταδιακά από την εταιρία τον μεγαλύτερο «σύμμαχο» της: τους ίδιους τους εργαζόμενους, που έχουν μετατραπεί σε προμετωπίδα και βιτρίνα της εταιρίας (για να πεταχτούν και να ξεζουμιστούν αργότερα από την ίδια, όταν το παιχνίδι θα έχει κριθεί…).

 

Ζήτημα 3ο

Ο παροπλισμός του κινήματος. Τους τελευταίους μήνες, κάτω από την φυσική κόπωση, τη συνεχή καταστολή και τις διώξεις, αλλά και την διαφαινόμενη κυβερνητική αλλαγή που πλησίαζε, καλλιεργήθηκε η λογική της ανάθεσης σε μια σημαντική μερίδα του κόσμου της περιοχής (αντε και με καμιά πορεία στο βουνό για να μη ξεχνιόμαστε…). Την λογική αυτή την καλλιέργησαν και τοπικοί παράγοντες του αγώνα και του ΣΥΡΙΖΑ*, πιθανά ίσως γιατί εκτίμησαν πως ένα περιβάλλον γενικευμένης ανακωχής:

• θα διευκόλυνε την κυβέρνηση να προχωρήσει στην ουσιαστική ακύρωση της σύμβασης (μέσω της επιβολής της «νομιμότητας» και τον σταδιακό περιορισμό των εργασιών).
• θα απομώνωνε τις πιο απαιτητικές και αδέσμευτες φωνές που – πιθανά – θα ήταν κριτικές σε ένα τέτοιο σχεδιασμό.

Η τακτική αυτή αποδείχτηκε λανθασμένη για τους παρακάτω κυρίως λόγους:

1. γιατί παρόπλισε το κίνημα και τις διαδικασίες του σε μια κρίσιμη φάση (απουσία γενικών, αμεσοδημοκρατικών συνελεύσεων σε χωριά, λειτουργία μέσω «εκφυλισμένων» – στην ουσία κλειστών – συντονιστικών οργάνων και έλλεψη συλλογικά επεξεργασμένων και ενιαίων θεσεων για έναν διαφορετικών σχεδιασμό της τοπικής και μεταλλευτικής οικονομίας. (Θεσεων που θα μπορούσαν να προωθηθούν άμεσα στην κυβέρνηση μετά την εκλογή της).
2. γιατί έδωσε την δυνατότητα στην εταιρία να αντεπιτεθεί χρησιμοποιώντας τους εργαζόμενους σαν το όχημα που θα την προστάτευε, από μια αριστερή κυβέρνηση που δήθεν αδιαφορεί για την επιβίωση τους!

* (Να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτό δεν σημαίνει πως οι άνθρωποι αυτοί έπαψαν ποτέ να αγωνιούν για την έκβαση του αγώνα. Άλλωστε ο παραγοντισμός είναι μια παλιά και γνωστή αρρώστια του κινήματος…)

Όμως τώρα όλοι οφείλουν όλοι να δουν την πραγματικότητα: μια αριστερή διακυβέρνηση χωρίς το ενεργό κίνημα να την στηρίζει απέναντι στα πολυεθνικά και ντόπια συμφέροντα και με τους εργαζόμενους απέναντι της, (λόγω την απουσίας θέσεων και λύσεων) είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Ο αγώνας στην Χαλκιδική για την δικαίωση του κινήματος κατά των πολυεθνικών κα την επούλωση των πληγών που άνοιξε στην τοπική κοινωνία, η υποβάθμιση και ο κοινωνικός αυτοματισμός για να θυσαυρίζει το κεφάλαιο, θα είναι μακρύς.

Την λύση για το άμεσο σταμάτημα τον εργασιών πρέπει και τελικά θα την δώσει το ίδιο το κίνημα. Αυτό φαίνεται πως πλέον έχουν αρχίσει να το καταλαβαίνουν όλοι…

Η κυβέρνηση απο τη μεριά της, έχει υποχρέωση να επεξεργαστεί γρήγορα ένα βιώσιμο σχέδιο για την επόμενη μέρα στην περιοχή, με επιτακτικό ζητούμενο την διασφάλιση των θέσεων εργασίας των μεταλλωρύχων στις υφιστάμενες «παραδοσιακές» δραστηριότητες, που χρόνια ζουν από τα μεταλλεία. 

Μετά απο αυτή την εξέλιξη ο ΥΠΕΡΓΟΛΑΒΟΣ ΑΚΤΩΡΑΣ θα πρεπει να πάρει το προσωπικό του και να φύγει για πιο προσοδοφόρες εργολαβίες και η El Dorado να συνεχίσει να αναζητήσει ίσως μια καλύτερη τύχη στις χώρες του τρίτου κόσμου (αν και εκεί τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολυ…).

[--->]

Ασφαλώς και είναι κομμουνίστρια

                                                  του Δ.Ο.Λ.

Μια οφειλόμενη απάντηση στη Λιάνα Κανέλλη από την Έμμυ Χριστούλα

  Ανοιχτή επιστολή της κόρης του αυτόχειρα, που έδωσε τέλος στη ζωή του στο Σύνταγμα, κ. Έμμυς Χριστούλα, δημοσιογράφου 


«Δίπλα στα ονόματα του κ. Μπεγλίτη, του κ. Κουκουλόπουλου και άλλων διάσημων τηλεοπτικών πραιτοριανών, που πριν τρία χρόνια ενοχλήθηκαν σφοδρά από την πολιτική πράξη του Δημήτρη Χριστούλα, καθώς έσπαγε τη σιωπή της γενικευμένης κοινωνικής αυτοχειρίας που ήθελαν να επιβάλλουν στην ελληνική κοινωνία, προστίθεται τώρα και αυτό της Λιάνας Κανέλλη.

Με τη γνωστή παραληρηματική της λεξιθηρία, δύο μέρες ακριβώς μετά την επέτειο των 3 χρόνων από τη δημόσια αυτοκτονία του, πρόσβαλλε βάναυσα τη μνήμη του.

Έτσι γίνεται όταν δεν εντρέπεσαι. Εκτρέπεσαι. Παρεκτρέπεσαι…

Δε θα παραθέσω τις λερές λέξεις με τις οποίες έντυσε τον κανιβαλισμό της, καθώς δεν μπορούν να βρίσκονται ούτε καν στην ίδια αράδα με το όνομα ενός ανθρώπου που υπήρξε στρατευμένος στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Θα αναγκαστώ όμως να ειπώ ότι ο Χριστούλας δεν ήταν ο κακόμοιρος ανθρωπάκος που δεν άντεξε και έφυγε εν κρυπτώ στην αδιέξοδη απελπισία κάποιου ιδιωτικού χώρου, όπως η κ. Κανέλλη θέλησε να τον παρουσιάσει.

Οι χιλιάδες των συμπολιτών μας, οι χιλιάδες πολίτες από την Ευρώπη, διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης κατάλαβαν το αυτονόητο.

Το αυτονόητο που δεν μπόρεσε να καταλάβει η Λιάνα Κανέλλη, αφού η πολιτική της εμπάθεια, η μικροπολιτική της μιζέρια, η παντελής έλλειψη πολιτικής κουλτούρας, αλλά και η πλήρης άγνοιά της ιστορίας των κινημάτων, την εμποδίζουν.

Οι πολίτες κατάλαβαν και τον ύψιστο συμβολισμό μιας πράξης ανοικτής, δημόσιας, ενώπιον του Δήμου και του ελληνικού κοινοβουλίου, αλλά και το περιεχόμενο του ιδιόχειρου σημειώματος, στο οποίο χρησιμοποιεί απαγορευμένες λέξεις για τον πολιτικό καθωσπρεπισμό μιας κυρίας που έχει τόση σχέση με τον κομμουνισμό, όση είχε και με τα υπόλοιπα κόμματα, στα οποία ως πολιτικός χαμαιλέων προσέτρεχε για να την εντάξουν στις γραμμές τους.

Η Λιάνα Κανέλλη δεν κατάλαβε για αυτόν ακριβώς το λόγο.

Όταν το αξιακό πολιτικό σου σύστημα είναι ένα λάστιχο που τεντώνεται και μαζεύεται ανά δεκαετία, αναλόγως του ποιος σου προσφέρει πολιτική ασυλία, πώς να καταλάβεις τη θυσία του Κώστα Γεωργάκη;

Άλλωστε τότε η κ. Κανέλλη πρέπει να… διάβαζε και δεν κατάλαβε ότι για κάποιους η αυτοκτονία φαντάζει αυτονόητη όχι σα φυγή, αλλά σαν πράξη που θρυμματίζει τη σιωπή, σαν πράξη που ερεθίζει τη συνείδηση, που ενισχύει την ευθύνη των πολιτών ως χειριστών και συμμετεχόντων του δημόσιου χώρου, σαν πράξη που ενδεχομένως γίνει το εργαλείο για την ίδια τη ζωή.

"Το σπάραγμα της ζωής που ζητάει να ζήσει" το περιγράφει ο Γιάννης Ρίτσος, αλλά τούτος ο ποιητής πέφτει βαρύς και πολύ κομμουνιστής, όταν για δεκαετίες παρέα σου είναι η αυλή των κολάκων της κ. Λιάνη – Παπανδρέου, ο Κώστας Κυδωνιάτης και προσφάτως ο ΄΄ γεννημένος αντικομμουνιστής ΄΄ Μπαλτάκος


"Απ΄ όλα όσα έχουν γραφτεί αγαπώ μόνον αυτό που γράφει κανείς με το αίμα του. Γράφε με αίμα και θα νιώσεις ότι το αίμα είναι πνεύμα."


Αυτό το τόσο απλό κατάλαβαν και όλα τα μέλη της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που το Σάββατο απέτισαν φόρο τιμής σε ένα σύντροφό τους, αφού ο Δημήτρης Χριστούλας υπήρξε δραστήριο μέλος της Επιτροπής για την πρωτοβουλία ελέγχου του δημόσιου χρέους, από το 2011.


Φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο που πέθανε όπως έζησε, σκεφτόμενος πολιτικά.


Ψιλά γράμματα αυτά για τη Λιάνα Κανέλλη.

Ψιλά γράμματα η πολιτική ως οντολογική έννοια, που ενυπάρχει και που συστήνει αδιάκοπα τον τρόπο που ζεις και τον τρόπο που φεύγεις.


Ψιλά γράμματα η συν-τροφικότητα .

Τρέφει ο ένας τον άλλον και τρεφόμαστε ο ένας από τον άλλον, έλεγε ο Μακρονησιώτης παππούς μου, γιατί οι κομμουνιστές είναι "ένα κράμα από ήθος Τσε, εντιμότητα Πλουμπίδη και αυτοκτονικό πείσμα Άρη Βελουχιώτη".


Σύντροφοι και φίλοι του ΚΚΕ, σεις που το μόνο που διαθέτετε είναι οι καλύβες σας και οι πεζούλες σας, σεις τιμήσατε έμπρακτα τον Δημήτρη Χριστούλα.

Γιατί σεις ξέρετε χρόνια τώρα ότι  "ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του".

[--->]

Η ρωσική εκδοχή για το ελληνικό ζήτημα

του  Ντμίτρι Μπάμπιτς, σχολιαστή του ραδιοφώνου Sputnik. 

Σε θέμα του, το κανάλι Euronews, το οποίο προβάλλει διαρκώς τους άθλους της ΕΕ, η εκπρόσωπος της ΕΕ υπενθύμισε ευθέως στην Ελλάδα ότι αποτελεί μέλος της ΕΕ και τμήμα της Ευρώπης, γι’ αυτό η Αθήνα είναι καλύτερο να μην φλερτάρει ιδιαίτερα με τη Ρωσία.

 Η βρετανική εφημερίδα Guardian σημείωσε ότι με την πρώτη αναγγελία της επικείμενης επίσκεψης του Τσίπρα στη Μόσχα, αφίχθη στην Αθήνα ανώτερος διπλωματικός υπάλληλος της Ουάσιγκτον και μάλιστα, «πριν προλάβει να δύσει ο ήλιος πίσω απ’ την Ακρόπολη». 

Ο διπλωμάτης-αγγελιαφόρος απεδείχθη πως ήταν η αναπληρώτρια του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις, Βικτόρια Νούλαντ, μια εκ των βασικών χορηγών και ενορχηστρωτών της «επανάστασης του Μαϊντάν» πέρυσι στο Κίεβο. Η κυρία Νούλαντ δεν κρύβει ότι ήρθε να αποτρέψει τον Τσίπρα από μια φιλία με τη Ρωσία. 

Έναν πιο φανερό εκφοβισμό είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς. Ο «ελεύθερος» Τύπος μαζί με τους όχι και τόσο διπλωματικούς Δυτικούς απεσταλμένους, κομίζουν στην ελληνική κυβέρνηση μια απόλυτα σαφή διαταγή: «Καμία επαφή με τη Μόσχα!».

Φαίνεται πως στην ΕΕ πιστεύουν στο όνειρο της Αποκάλυψης που είδε ο Ζμπίγκνιεφ Μπζεζίνσκι, ο οποίος διετέλεσε επί προέδρου Κάρτερ σύμβουλος εθνικής ασφάλειας. Ο Μπζεζίνσκι δήλωσε σε συνέντευξή του στα αμερικανικά μίντια ότι «μια Ελλάδα που θα έχει φίλη τη Μόσχα, μπορεί να παραλύσει την ικανότητα του ΝΑΤΟ να αντιδράσει στη ρωσική επιθετικότητα».

Τον Μπζεζίνσκι θεωρούν σε όλο τον κόσμο αντιρωσικό γεράκι, από τότε που αυτός το 1980 συνέβαλε παρασκηνιακά στην απόφαση να εξοπλιστούν οι αφγανοί μουτζαχεντίν με αμερικανικά όπλα (μια από τις πιο κατοπινές συνέπειες αυτής της απόφασης ήταν οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 του πρώην μουτζαχεντίν του Αφγανιστάν Μπεν Λάντεν στις ΗΠΑ). 

Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, σαφώς το παράκανε, όπως επισημαίνει ακόμη και ο αντιρωσικός βρετανικός Τύπος. Η σχολιαστής Μαίρη Ντεζέβσκι, επίσης της εφημερίδας Guardian, επεσήμανε τον μερικώς παρανοϊκό χαρακτήρα ανάλογων φόβων. Όπως έγραψε, με έναν συγκαταβατικό τόνο, «η Ελλάδα μπορεί να συγχωρεθεί για το ότι κοιτάζει προς τη Ρωσία, αλλά η Αθήνα θα πρέπει να είναι προσεκτική».

Εξάλλου, οι ηγέτες των θεσμών της ΕΕ και ο πειθήνιος απέναντί τους Τύπος των χωρών-μελών, επαναλαμβάνουν ατελείωτα ότι ο Τσίπρας έρχεται στη Μόσχα ένα μήνα νωρίτερα πριν από το γεγονός για το οποίο τον είχε προσκληθεί. 

Θα έρθει στις 8 Απριλίου, ενώ η πρόσκληση ήταν για τις 9 Μαΐου, την ημέρα που η Ρωσία, και μαζί με αυτή όλοι οι άνθρωποι που θυμούνται ή άκουσαν πώς τελείωσε στην πραγματικότητα ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος στην Ευρώπη, θα γιορτάσουν τα 70 χρόνια από τη νίκη κατά του ναζισμού. 

Εν τω μεταξύ, πάντα τα ευρωπαϊκά Μέσα Ενημέρωσης, σημειώνουν αρκετά θορυβημένα ότι η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ έχει ήδη δηλώσει πως δεν θα πάει στη Μόσχα, αλλά ο Τσίπρας έχει αφήσει ανοιχτό προς το παρόν το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσει ξανά την πρόσκληση της Μόσχας. 

Προκύπτει πως η Μέρκελ πιθανόν θα υποχρεωθεί να συναντηθεί με τον Τσίπρα στο μεσοδιάστημα αυτών των επισκέψεων. 

Ένας εφιάλτης! 

Καθότι, ΕΕ και ΗΠΑ εκβιάζουν εδώ και μερικούς μήνες την Ελλάδα με την μη καταβολή της επόμενης δόσης από το ΔΝΤ (η Αθήνα υπολόγιζε σε ένα ποσό 7,7 δις. δολαρίων!). 

Συνάγεται ότι ο εκβιαστής κινδυνεύει να βρεθεί ο ίδιος σε ανησυχητική θέση. 

Και αν τελικά η Μόσχα «εξαγοράσει» την Ελλάδα και αυτή βγει από τον έλεγχο του Βερολίνου; 

Τότε πάνω στη Μέρκελ θα πέσει η οργή των αμερικανών ομοϊδεατών του Μπζεζίνσκι. 

Πώς τολμήσατε κυρία καγκελάριε να επιτρέψετε να ξεφύγει η Ελλάδα από το «γάντζο του χρέους»; 

Διότι η Ελλάδα, θεωρητικά, μπορεί να παραλύσει το ΝΑΤΟ με ένα βέτο, και η Ρωσία διασπά τη διεθνή απομόνωση! Ακόμα χειρότερα -αν πιστέψει κανείς τα Δυτικά ΜΜΕ- χάρη στις συμφωνίες του υπουργού Ενέργειας στη Μόσχα, Παναγιώτη Λαφαζάνη, η Ρωσία πλέον θα μπορέσει να υποβάλλει την Ευρώπη σε έναν ενεργειακό εκβιασμό κλπ.

Το κωμικό της κατάστασης είναι ότι η Ρωσία στην πραγματικότητα δεν σκοπεύει να καταστρέψει το ΝΑΤΟ, ούτε να υποβάλλει την Ευρώπη σε ενεργειακό εκβιασμό, ούτε «να προβεί σε επιθετική ενέργεια απέναντι στην Ουκρανία» (το αγαπημένο κλισέ των Δυτικών πολιτικών και ΜΜΕ).

Δεν θα βρείτε σχετικά με αυτό ούτε μια λέξη σε καμία από τις δηλώσεις ρώσων πολιτικών (οι σόουμεν της Δούμας, τύπου Βλαντίμιρ Ζιρινόβσκι, δεν υπολογίζονται, αλλά και σ’ αυτόν είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις εκκλήσεις περί κατάληψης της Ουκρανίας ή ολόκληρης της Ευρώπης). 

Όλοι αυτοί οι «εκβιασμοί», οι «παραλύσεις» και «επιθετικότητες», είναι οι καρποί της ρωσοφοβικής φαντασίας των ευρωπαϊκών και αμερικανικών μίντια, τα αφεντικά των οποίων τα υποχρεώνουν να πιθανολογούν πάντα το χειρότερο σε οποιαδήποτε ανάλυση των προθέσεων της Ρωσίας. Και να που τώρα οι φοβίες γίνονται μπούμερανγκ για τους ίδιους τους δημιουργούς τους, τους ευρωπαίους πολιτικούς τύπου της Μέρκελ.

Ναι, η Ρωσία ανέκτησε την Κριμαία, αλλά μετά από τι; 

Αφότου οι αμερικανοί και ευρωπαίοι πολιτικοί άπλωσαν στο Κίεβο ένα βίαιο αντιρωσικό πραξικόπημα.

 Όσον αφορά τα δάκρυα του Δυτικού Τύπου για την προαιώνια τουρκική και ταταρική παρουσία στην Κριμαία, η οποία δήθεν ανησύχησε από την έκφραση της επιθυμίας του 90% του ρωσόφωνου πληθυσμού της Κριμαίας, αν υπάρχει στην Ευρώπη μια χώρα στην οποία αυτά τα δάκρυα σίγουρα δεν θα επιδράσουν, αυτή είναι σίγουρα η Ελλάδα. Καλύτερα να μην αναφερθούμε στην επί αιώνες τουρκική παρουσία στον ελληνικό χώρο.

Επομένως, η ιστορία με τις ευρωπαϊκές και αμερικανικές ανησυχίες ενόψει της επίσκεψης του Τσίπρα στη Μόσχα, αποδεικνύεται κωμική. Αλλά μέσα σ’ αυτή την κωμωδία υπάρχουν τα ψήγματα αυτής της τραγωδίας που έπληξε την Ελλάδα (και σε μικρότερο βαθμό τις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου) τα τελευταία χρόνια. 

Τα ψήγματα αυτά αφορούν το εξής: Η ΕΕ αντί να παλέψει με την πραγματική απειλή, παλεύει με τις κατά φαντασία απειλές που έχει δημιουργήσει η δική της αντιρωσική (και εν πολλοίς αντιχριστιανική) ιδεολογία.

Αντί να παραδοθεί στη λήθη ο Β΄Παγκόσμιος πόλεμος και ο φοβερός ρόλος σε αυτόν του ναζισμού, μπουμπούκια του οποίου έχουν γίνει εδώ και καιρό ορατά στην Ουκρανία, η ΕΕ αγωνίζεται κατά των επισκέψεων στη Μόσχα στις 9 Μαΐου των ηγετών κυρίαρχων κρατών. 

Αντί να αγωνιστεί κατά της θρησκευτικής τρομοκρατίας και του «χαλιφάτου» των φανατικών που πάει να σταθεί στα πόδια του, η Ευρώπη αγωνίζεται κατά του μη δημοκρατικού αλλά κοσμικού καθεστώτος του Μπασάρ Άσαντ στη Συρία. 

Αντί της φτώχειας στην Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία, οι Βρυξέλλες έχουν βάλει από καιρό στο στόχαστρο τους ρωσικούς αγωγούς φυσικού αερίου στη Σιβηρία οι οποίοι, σημειωτέον, οδηγούν σ’ αυτές τις πτωχευμένες Ελλάδα και Ιταλία.

Όταν το πυρ δεν βάλλεται προς τον εχθρό, αλλά προς τους δικούς σου, η ήττα είναι αναπόφευκτη. Σήμερα την ΕΕ φαίνεται ότι απασχολεί περισσότερο να μην αφήσει την ελληνική κυβέρνηση να υλοποιήσει ένα σχέδιο βοήθειας για τους χρεωμένους και απόρους. Ενώ καλύτερο θα ήταν να σκεφτεί πώς θα πραγματοποιήσει μέσα στα πλαίσια της ΕΕ μια φορολογική και οικονομική πολιτική η οποία θα προστάτευε το ευρώ από νέες θύελλες.

Μάλλον όμως η ΕΕ δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. 

Είναι προφανές ότι αυτό δεν χωρά στην ιδεολογία εκείνη, σύμφωνα με την οποία η Ρωσία είναι ένας εχθρός, και ο χριστιανισμός ένα απομεινάρι του παρελθόντος.

Η εσωτερική και εξωτερική πολιτική συνδέονται μεταξύ τους. Ιστορικά πολύ λίγοι κατόρθωσαν ταυτόχρονα να καταπολεμήσουν τις φανταστικές απειλές στο εξωτερικό και να διεξάγουν συνετή οικονομική πολιτική στο εσωτερικό τους.

[--->]

Επιτέλους, οι δανειστές εκδηλώθηκαν…

«Η διαφορά με την ταινία είναι ότι αυτοί δεν υποδύονται τους τρελούς. Το λένε σοβαρά»...

Θυμάστε την ελληνική ταινία «Η γυναίκα μου τρελάθηκε» των Τσιφόρου-Βασιλειάδη; Εκεί, λοιπόν, η...
Μαίρη Αρώνη υποδύεται την τρελή για να πικάρει τον μπερμπάντη άνδρα της Λ. Κωνσταντάρα. Αυτός αναθέτει στον φίλο του ψυχίατρο (Γ. Βογιατζής) να την παρακολουθεί στενά, για να δει αν πράγματι έχει πρόβλημα ή τον κοροϊδεύει.

Κάποια μέρα που η Αρώνη συμπεριφέρεται περίεργα -λέει ακατάληπτα πράγματα, σπάει πιάτα, βάζει στραβά τα κάδρα στους τοίχους, ντύνεται νεράιδα- ο σύζυγος τρομοκρατημένος τηλεφωνεί στον γιατρό που μένει στον πάνω όροφο και του λέει με σπασμένη φωνή: «Γιατρέ, κατέβα γρήγορα, εκδηλώθηκε, εκδηλώθηκε».

Αυτή η σκηνή μού ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας το άρθρο των «Financial Times», σύμφωνα με το οποίο, αν θέλει ο Τσίπρας να εξασφαλίσει τα χρήματα από την Ευρώπη και το ΔΝΤ, αλλά και τη στήριξη του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ, πρέπει να διώξει από την κυβέρνηση τους ακροδεξιούς ΑΝ.ΕΛΛ. και τους ακροαριστερούς της Αριστερής Πλατφόρμας.

Επιτέλους, οι δανειστές εκδηλώθηκαν. Η διαφορά με την ταινία είναι ότι αυτοί δεν υποδύονται τους τρελούς. Το λένε σοβαρά. Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για τις προθέσεις τους, τις έκαναν γνωστές μέσω ενός εντύπου που θεωρείται έγκυρο, γιατί έχει αποδείξει πολλές φορές ότι είναι καλά πληροφορημένο σχετικά με το τι συμβαίνει στο παρασκήνιο. Πράγματι, έτσι έχουν τα πράγματα, όπως τα περιγράφει η εφημερίδα.

Σχεδόν σε όλες τις επαφές που είχε ο Α. Τσίπρας με Ευρωπαίους αξιωματούχους, έπεσε πάνω στις σφοδρές ενστάσεις τους για τη συνεργασία με τους Ανεξάρτητους Ελληνες και για το ειδικό βάρος που έχει στην κυβέρνησή του η Αριστερή Πλατφόρμα. Κάποιοι εξ αυτών, οι πιο επιθετικοί, του είχαν υποδείξει μάλιστα ποιος κατά τη γνώμη τους είναι ο καταλληλότερος εταίρος σε μια κυβέρνηση συνεργασίας. Οι περισσότεροι ανέφεραν το Ποτάμι και ορισμένοι, οι πιο θρασείς, και το ΠΑΣΟΚ. Οταν ο Α. Τσίπρας τούς είπε ότι «δεν θυμάμαι να είχατε εκφράσει αντιρρήσεις για τους Βορίδη, Γεωργιάδη, που ήταν υπουργοί στις κυβερνήσεις Σαμαρά-Βενιζέλου», η απάντηση που πήρε ήταν «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν».

Το ενδιαφέρον είναι ότι οι ξένοι δεν μιλούν ερήμην των ελληνικών κομμάτων. Ο Α. Σαμαράς προσφέρθηκε, αν οι περιστάσεις το απαιτήσουν. Ο Ευ. Βενιζέλος κινείται στην ίδια λογική. Ο επικεφαλής του Ποταμιού χαρακτηρίζει τους ΑΝ.ΕΛΛ. ακροδεξιούς και όσους ανήκουν στην Αριστερή Πλατφόρμα (άρα και τους υπουργούς) νεοσταλινικούς λαϊκιστές, ενώ προ ολίγων ημερών έκανε λόγο για την ανάγκη να διαμορφωθεί στη Βουλή μια νέα φιλοευρωπαϊκή πλειοψηφία. Δηλαδή, τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια. Αν η στάση των ξένων είναι εξωφρενική, η στάση όσων στο εσωτερικό της χώρας υιοθετούν και διακινούν τα σχετικά σενάρια είναι εξοργιστική…

Τάσος Παππάς 

[---->]