ΕΝΑ ΣΠΟΤΑΚΙ… ΚΕΡΑΣΜΕΝΟ

του Μάριου Διονέλλη

Αυτοί οι τύποι μας δουλεύουν. Όταν ο Μητσοτάκης πόσταρε για πρώτη φορά το σποτ με τον Σπύρο Παπαδόπουλο, ήταν 14 Μαρτίου του 2020 και είχαμε 38 (ναι, 38!) κρούσματα τη μέρα. Και μας ζητούσε να μείνουμε σπίτι. Σήμερα έχουμε 4.340 κρούσματα τη μέρα και ετοιμάζονται να ανοίξουν τα σχολεία.

 

Ακόμα και τη σωστή τακτική των χιλιάδων καθημερινών τεστ στην κοινότητα, που θα ήταν ένα σοβαρό προληπτικό μέτρο, την χρησιμοποιούν τώρα, στη χειρότερη ώρα και ενώ βρισκόμαστε ήδη μέσα στη φωτιά. Και φυσικά με μπόλικη ατομική ευθύνη.  Κάντο μόνος σου στο παιδί. Ούτε προσωπικό υγείας έχουμε, ούτε υποδομές. Τα κάναμε μπάτσους και Rafale. Και ανοίξτε τα όλα. Μη δίνετε πια σημασία στον αριθμό των κρουσμάτων.

 

Για αύριο, που είναι Πρωταπριλιά, δεν χρειάζεται να κάνετε άλλο αστείο, γελάσαμε ήδη αρκετά…

 

* Η εκπομπή περιέχει τοποθέτηση του γνωστού σποτ. Ετσι, τσάμπα, χωρίς να έχουμε πάρει λεφτά από τη Λίστα Πέτσα. Κερνάει το μαγαζί δύο σποτάκια τώρα που είναι πιο απαραίτητα από ποτέ…

[---->]

Εξ οικείων τα βέλη : ''Το ΤΧΣ, η Πειραιώς και η χώρα του υβριδικού καπιταλισμού''

 Κώστας Καλλίτσης

 

Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας δημιουργήθηκε το 2010 για να προστατεύει το δημόσιο συμφέρον στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Δυστυχώς, παρά τις ορισμένες φιλότιμες κατά καιρούς προσπάθειες, δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί σε αυτό το καθήκον. Οχι ότι ήταν εύκολο, κάθε άλλο.

 

Στην πρώτη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, το 2013, έβαλε 40 δισ. ευρώ κι απέμεινε να θωρεί ακίνητο την αθλιότητα του 10%, δηλαδή τη (μοναδική στα χρονικά…) απόφαση της τότε κυβέρνησης ότι, αν οι ιδιώτες συνεισέφεραν μόλις το 10% των κεφαλαίων που χρειαζόταν μια τράπεζα, αυτοί θα έπαιρναν τη διοίκησή της –όπερ κι έγινε.

 

Στη δεύτερη, το 2014, παραιτήθηκε από το δικαίωμα να συμμετέχει στην αύξηση κι άφησε το μερίδιό του να συρρικνωθεί. Στην τρίτη, το 2015, επίσης βουβό δέχθηκε η αύξηση να γίνει πάλι με book building, τις τιμές να τις ορίζουν τα funds, τα μετοχοδάνεια να φουσκώνουν, και στις διοικήσεις των τραπεζών να διορίζονται κάποιοι ξένοι τραπεζοϋπάλληλοι. Η επικείμενη αύξηση κεφαλαίου της Τράπεζας Πειραιώς δείχνει ότι η ταλαιπωρία του ΤΧΣ και του δημοσίου συμφέροντος μάλλον δεν έχει τελειώσει.

 

Στα τέλη του 2020, με τη μετατροπή των Cocos στην προκαθορισμένη τιμή των 6 ευρώ (όταν η τρέχουσα τιμή της μετοχής ήταν 1,241 ευρώ…), το ΤΧΣ αύξησε τη συμμετοχή του στην Πειραιώς από το 26,4% στο 61,3%, γράφοντας ζημίες 1,5 δισ. ευρώ. Τώρα, όμως, στην επικείμενη αύξηση κεφαλαίου που θα γίνει σε πολύ χαμηλή τιμή (και όλοι προβλέπουν ότι στη συνέχεια η μετοχή θα σημειώσει έντονα ανοδική πορεία…), σχεδιάζεται το ΤΧΣ να στερηθεί το δικαίωμα να συμμετέχει κατά το ποσοστό της αναλογίας του στο μετοχικό κεφάλαιο της Τράπεζας (61,3%). Με άλλα λόγια: Σε μια εντελώς παράδοξη εκδοχή του καπιταλισμού, απαγορεύεται στο ΤΧΣ να βγάλει κέρδη για λογαριασμό του Ελληνα φορολογούμενου.

 

Λέγεται ότι αιτία είναι το «φέουδο Πόλσον». Εχει το 9% περίπου στην Πειραιώς, ελέγχει το Δ.Σ. της τράπεζας και φέρεται να «απειλεί» ότι αν δεν περιοριστεί άμεσα και δραστικά η συμμετοχή του ΤΧΣ, δεν θα λάβει μέρος στην αύξηση κεφαλαίου. Στην αγορά δεν το πιστεύουν, πιέζει –λένε– για να ψωνίσει έναντι πινακίου φακής μια τράπεζα με πολλά προβλήματα αλλά και με 60 δισ. ενεργητικό.

 

Το ζήτημα δεν είναι αν θα αποσυρθεί το ΤΧΣ – θα αποσυρθεί, το έχει αποφασίσει, όλοι συμφωνούν, και η αντιπολίτευση. Το ζήτημα είναι σε ποιες τιμές θα αποσυρθεί. Σε μια κανονική καπιταλιστική χώρα θα γινόταν κανονική αύξηση κεφαλαίου, με πλήρη δικαιώματα των παλαιών μετόχων, το ΤΧΣ θα συμμετείχε κατά την αναλογία του μεριδίου του καταβάλλοντας 600 εκατ. ευρώ περίπου και, μετά, θα πουλούσε μέρος (30%) ή το σύνολο (61%) του ποσοστού του. Ετσι δεν θα χάριζε τα κέρδη που μπορεί εύκολα να έχει από την άνοδο της μετοχής της Πειραιώς ενώ, στη συνέχεια, θα διέθετε τις μετοχές του με διεθνή διαγωνισμό σε στρατηγικό επενδυτή, π.χ. σε μια ευρωπαϊκή τράπεζα – αντί να τις πάρει κάποιο fund που έχει βραχυπρόθεσμο ορίζοντα.

 

Παρεμπιπτόντως, το φαινόμενο funds να ελέγχουν τράπεζες, από όλη την Ευρώπη μόνο στην Ελλάδα γίνεται αποδεκτό (και επικροτείται από παπαγαλάκια κάθε κατηγορίας ως «εμπιστοσύνη στην οικονομία»…). Στη χώρα του «υβριδικού» καπιταλισμού.

[----->]

Πάντα επίκαιρο

 

Η ιστορία των Εθνικών Δανείων Μέρος 1ο

Ο Κολοκοτρώνης ήταν εκείνος που έλεγε και προειδοποιούσε να μην πάρει η Ελλάδα το καταστροφικό δάνειο από την Αγγλία και από το Λονδίνο  ο Ιωάννης Ορλάνδος ο γαμπρός του Κουντουριώτη, φώναζε για τον στρατηγό του Μοριά:

"Να τον κρεμάσετε ,εδώ και τώρα! "

Ο πολιτικοί του αντίπαλοι λοιπόν, τον φυλάκισαν στις 2 Φεβρουαρίου και στις 7 Φεβρουαρίου σύναψαν το πρώτο ληστρικό, τοκογλυφικό δάνειο με τους Εβραίους τραπεζίτες-τοκογλύφους, τους αδελφούς Ρικάρντο.

Οι όροι του δεν ήταν απλώς ληστρικοί, αλλά άνευ προηγουμένου για τα παγκόσμια χρονικά: 

- Συμφωνήθηκε ότι θα δοθεί το 55% της ονομαστικής αξίας του δανείου, προκειμένου να καλυφθούν οι επισφάλειες των Άγγλων πιστωτών!

 Δηλαδή  οι 2.000.000 λίρες έγιναν 1.100.000.

 Οι Έλληνες βεβαίως πληρώναμε τόκους για ολόκληρο το ποσόν  (2 εκατ. λίρες).

 Mε αυτό τον τρόπο η τότε  πολιτική τριανδρία Κωλέττης – Μαυροκορδάτος – Κουντουριώτης υποθήκευσε το μέλλον του  Ελληνικού  λαού για τους επόμενους δύο αιώνες.

Για  τις  οικονομικές  ανάγκες  του  Αγώνα  του  1821  τα πρώτα χρήματα τα είχαν προσφέρει οι Φιλικοί και  οι έμποροι του εξωτερικού, (κυρίως  Βλάχοι), αλλά  αυτά  γρήγορα ξοδεύτηκαν.

 Έτσι  οι  υπεύθυνοι  για  την  χρηματοδότηση  του  Αγώνα, αποφάσισαν να μπουν ως υποθήκη  Εθνικά  οικόπεδα, προκειμένου να βρεθούν χρήματα εκ  δανείων,  για να διατεθούν στον Αγώνα.

Στις 12 Απριλίου 1823 η έκθεση της δωδεκαμελούς επιτροπής, που είχε ορίσει η Β' Εθνοσυνέλευση του Άστρους,  για να συντάξει ένα πρόχειρο προϋπολογισμό του επαναστατημένου Έθνους δεν άφηνε κανένα περιθώριο για την κρισιμότητα της κατάστασης:

Τα έξοδα του πρώτου εξαμήνου του 1823 θα ανέρχονταν σε 38 εκατομμύρια γρόσια και τα έσοδα σε μόλις 12 εκατομμύρια γρόσια...

 Η φορολογία, οι τελωνειακοί δασμοί, οι λείες, τα λάφυρα, τα λύτρα, ο εσωτερικός δανεισμός, οι εισφορές ντόπιων και φιλελλήνων, δεν ήταν ικανές να ισοσκελίσουν τον προϋπολογισμό.

 Η έκθεση της Επιτροπής κατέληγε με την προτροπή να γίνεται καλύτερη διαχείριση του δημόσιου χρήματος από τους τοπικούς άρχοντες και την ανάγκη να αναζητηθούν νέοι πόροι.

Η ανάγκη εξωτερικού δανεισμού ήταν πλέον μονόδρομος.

 Έτσι, η διοίκηση της Αν. Στερεάς,  ο «Άρειος Πάγος»,  με πρόταση του Θ.Νέγρη στις 23 Νοεμβρίου 1821, σε συνέλευση των αντιπροσώπων της ανατολικής Ελλάδας στα Σάλωνα, αποφάσιζε τη σύναψη  δανείου, 150.000 φλορινιών και όριζε διαπραγματευτές τον Θεοχάρη  Κεφαλά και τον Χρόνια Δροσινό, οι οποίοι πήγαν σε Ιταλία Γερμανία και Ελβετία, όπου είχαν ορισμένες προτάσεις.

 Εκεί  συνομολόγησαν 2 δάνεια: ένα στη Ζυρίχη (40.000) κι ένα στη Μασσαλία (62.000). Χωρίς τα χρήματα να έρθουν στην Ελλάδα, η κυβέρνηση επικύρωσε την οφειλή!

 Η συμφωνία για ένα σοβαρό ύψος δανείου δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί παρά μόνο σε περίπτωση που υπήρχε οργανωμένη γενική διοίκηση.

Γι αυτό η πρώτη  Εθνική Συνέλευση που ξεκίνησε τις εργασίες της  20 Δεκεμβρίου 1821, αποφάσισε να στείλει στην Ιταλία και Γερμανία, ανεξάρτητα από τον Κεφαλά και Δροσινό, τον Μιχάλη Σχινά και Βίλχελμ Δίττμαρ, ως αντιπροσώπους πλέον της Διοίκησης.

Με τα  (ανύπαρκτα) αυτά λεφτά παραγγέλθηκαν δύο κανόνια και άλλα στρατιωτικά είδη που δεν έφτασαν ποτέ στην Ελλάδα, ενώ εξοπλίστηκε ένα στρατιωτικό σώμα Γερμανών, που ήρθε μεν στην Ελλάδα, αλλά δεν ενεργοποιήθηκε στρατιωτικά, αφού το δάνειο δεν δόθηκε.  

 Αγοράστηκαν άχρηστα τουφέκια, κάτι που διαπιστώθηκε όταν εμφανίστηκαν οι εθελοντές της «Γερμανικής  λεγεώνας» στην Ύδρα.

Οι Γερμανοί θέλησαν να επιδείξουν τη στρατιωτική τους πείρα με μια χαιρετιστήρια ομοβροντία, αλλά, όταν ο διοικητής έδωσε το παράγγελμα «πυρ», τα τουφέκια δεν πήραν φωτιά γιατί, όπως αφηγείται ο αυτόπτης μάρτυρας, Γερμανός  Χάινριχ  Κίφερ, ήταν... σκουριασμένα.

Έτσι στις 9 Μαρτίου 1822 η ελληνική πολιτική διοίκηση  εκδίδει  νέο διάταγμα για εξωτερικό δανεισμό, ενός εκατομμυρίου τάλιρων  (ισπανικών δίστηλων).

Η διαπραγματευτική επιτροπή αποτελείται από τον Λουριώτη, τον μητροπολίτη Ιγνάτιο και τον Δ. Περούκα και έναν Ελβετό τον Εϋνάρδο Γνέπερ .

Οι χώρες που θα επισκέπτονταν ήταν η Ισπανία, Πορτογαλία, Αγγλία.

Ο Ιγνάτιος, ως προς την δυνατότητα σύναψης δανείου, δεν αισιοδοξούσε, γιατί και άλλη φορά είχε μεσολαβήσει για δάνειο 25 εκατομμυρίων ρουβλιών από τη Ρωσία.

 Η σιωπή όμως του Καποδίστρια, στον οποίον είχε αποταθεί έδειχνε το αποτέλεσμα.

Την ίδια τύχη είχαν και ανάλογες προτάσεις προς τους ομογενείς της Οδησσού, τους οποίους κατηγορούσε για φιλαργυρία.

Στα τέλη του 1822, έφτασε στην Ερμιόνη ο Ρούπενταλ, αντιπρόσωπος Άγγλων κεφαλαιούχων, ο οποίος πρότεινε στην ελληνική διοίκηση  τη σύναψη νέου δανείου 40 εκατομμυρίων γροσιών με τιμή έκδοσης 50% και τόκο 6% με βάση υποθήκη εθνικών κτημάτων.

Με την πρόταση αυτή ήταν αντίθετος ο  Αθανάσιος Κανακάρης ο οποίος διέβλεπε ανάμειξη του αγγλικού δάχτυλου στα ελληνικά πράγματα.

Η θέση του Κανακάρη υπερίσχυσε, ο Ρούπενταλ όμως  θα επέστρεφε με νέες προτάσεις αργότερα.

 Τον Οκτώβριο – Δεκέμβριο 1822, στο συνέδριο των Ευρωπαίων ηγεμόνων στη Βερόνα της Ιταλίας, άλλη  επιτροπή αποτελούμενη από τους Ανδρέα Μεταξά και τον απόστρατο Γάλλο πλοίαρχο  Φ. Ζουρνταίν,  προσπαθούσε να εξασφαλίσει νέο δάνειο τεσσάρων εκατομμυρίων φράγκων, από το Τάγμα των Ιωαννιτών Ιπποτών, που δεν διέθετε εδαφικές κτήσεις από το 1798 (όταν πήρε τη Μάλτα ο Ναπολέων). 

Το Τάγμα  αυτό κατά το Συνέδριο της Βιέννης ( 1815), είχε κατορθώσει να εκμαιεύσει  απόφαση για παραχώρηση σε αυτούς τα Ιόνια Νησιά, «την οποίαν  είχε αποκρούσει δι’ ευφυών ελιγμών ο Καποδίστριας».

Οι  Ιωαννίτες ζητούσαν τώρα να τους δοθούν τα νησιά, Ρόδος, Κάρπαθος, Αστυπάλαια, Σύρος, Οινούσσες  και ερημόνησα στη μεσημβρινοδυτική πλευρά της Πελοποννήσου.

Προσωρινά, όμως ζητούσαν να εγκατασταθούν στη Σύρο και τις Οινούσσες. 

Επίσης ζητούσαν να συναφθεί δάνειο άλλο 10 εκατομμυρίων, από τα οποία, τα 6 εκατομμύρια, θα χρησιμοποιούσε το Τάγμα  για δική του χρήση, ρίχνοντας στην ελληνική διοίκηση την ευθύνη της απόσβεσης.

 Η Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδος απόρριψε την πρόταση.

Στις 2 Ιουνίου 1823, το εκτελεστικό εξουσιοδότησε τους Ιωάννη Ορλάνδο, ( καταγωγή από το Κρανίδι,  γαμπρό του Γ. Κουντουριώτη),  Ι. Ζαΐμη (αδελφό του  Ανδρέα Ζαΐμη) και Ανδρέα Λουριώτη από την Ήπειρο), να μεταβούν στο Λονδίνο για σύναψη δανείου τεσσάρων εκατομμυρίων Ισπανικών τάλιρων. Έπρεπε  να αναχωρήσουν  στις  30/11/1823.

 (Στις 25/11/1823 ήδη έχει αρχίσει ουσιαστικά ο πρώτος εμφύλιος).

 Όμως για το ταξίδι αυτό δεν υπήρχαν χρήματα.

Αρχές Νοεμβρίου του 1823, ο Ορλάνδος επισκέφτηκε το λόρδο Βύρωνα  ο οποίος με έντοκο δάνειο 4.000 λιρών κάλυψε τα έξοδα του ταξιδιού.

 Στις 20/1/1824, έφθασαν στην αγγλική πρωτεύουσα και ύστερα από διαπραγματεύσεις με τον Γ. Κάνινγκ και το δήθεν ''φιλελληνικό'' Κομιτάτο (πρόεδρος Τζ. Μπένθαμ και γραμματέας ο Τζ. Μπόουρινγκ), αποτελούμενο κυρίως από τραπεζίτες και εμπόρους, συνομολόγησαν ένα δάνειο  800.000 λιρών στο 59% του ονομαστικού (472.000 λίρες) με τον οίκο Λούγκαν Σονς και Ο’Μπράιεν. 

Το δάνειο είχε τόκο 5%, προμήθεια 3%, ασφάλιστρα 1,5% και διάρκεια 36 χρόνια.

Στις 20 Φεβρουαρίου 1824, υπογράφεται η συμφωνία για το δάνειο.

 Στις 27 του ίδιου μήνα, ακολούθησε η υπογραφή.

Η επίσημη σύναψη του δανείου ανακοινώθηκε δημοσίως στις 29 Φεβρουαρίου 1824 και  θα δινόταν σε 6 δόσεις.

Είχε ονομαστική αξία 800.000 λίρες και το τελικό ποσό που απόμεινε ήταν μόλις... 298.700 λίρες, περίπου.

Ως εγγύηση δινόταν για μεν την πληρωμή των τόκων όλα τα δημόσια έσοδα, (από αλυκές, τελωνεία, ιχθυοτροφεία), για δε την πληρωμή του κεφαλαίου όλα τα εθνικά κτήματα!

Αποφασίστηκε να αποσταλούν στην Ελλάδα αμέσως 2 εμβάσματα των 40.000 λιρών το καθένα.

Το υπόλοιπο ποσό θα παραδοθεί μέχρι τον Νοέμβριο του 1824.  Από το δάνειο παρακρατήθηκαν 80.000 ως ...προκαταβολή τόκων δύο ετών, 16.000 για χρεωλύσια, 2.000 ως προμήθεια και ''άλλες δαπάνες'', 5.900 κατακρατήθηκαν από τον ίδιο τον Ορλάνδο για χρέη του κράτους προς τη σύζυγό του, 60.000 πήγαν σε μίζες (ο ''φιλέλληνας'' γραμματέας Τζ. Μπόουρινγκ πήρε 11.000 λίρες για τη μεσιτεία) και μόλις ...10.000 για αγορά εφοδίων για την επανάσταση!

 Έτσι το ποσό που έφθασε στην Ελλάδα ήταν μόλις 298.000 λίρες.  Μεγάλη ευθύνη για τους δυσμενείς όρους σύναψης του δανείου είχαν και οι 2 Έλληνες  διαπραγματευτές, οι οποίοι σπατάλησαν μεγάλα ποσά στο Λονδίνο (5.045 λίρες), ζώντας με προκλητική πολυτέλεια. 

Σύμφωνα με τη δανειακή σύμβαση, το ποσό θα αποστέλλονταν στις Τράπεζες Λογοθέτη και Βαρφ, που έδρευσαν στην αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο και θα παραδίδονταν τμηματικά στην ελληνική κυβέρνηση, ύστερα από έγκριση της επιτροπής που την αποτελούσαν ο Λόρδος Βύρων, ο συνταγματάρχης Στάνχοπ και ο Λάζαρος Κουντουριώτης.

Το δάνειο διασπαθίστηκε για να κερδίσει η παράταξη Κουντουριώτη – Κωλέττη – Μαυροκορδάτου την εμφύλια διαμάχη, που είχε φουντώσει (25/11/1823-12/6/1824) στην Πελοπόννησο.

Παρότι ληστρικό, το δάνειο χαιρετίστηκε στην Ελλάδα ως πολιτική επιτυχία της Επανάστασης και ως έμμεση αναγνώριση του Ελληνικού Κράτους.

 Πάντως, οι ελπίδες που στηρίχτηκαν πάνω του θα διαψευστούν οικτρά, καθώς θα χρησιμοποιηθεί για να κερδίσει η παράταξη Κουντουριώτη την εμφύλια διαμάχη.

Μεγάλη ευθύνη για τους δυσμενείς όρους σύναψης του δανείου είχαν και οι δύο διαπραγματευτές, ο Γιαννιώτης πολιτικός Ανδρέας Λουριώτης και ο Σπετσιώτης πλοιοκτήτης Ιωάννης Ορλάνδος, οι οποίοι σπατάλησαν μεγάλα ποσά στο Λονδίνο, ζώντας πολυτελώς, σε αντίθεση με τους αγωνιστές, που πολεμούσαν με μεγάλες στερήσεις.

Έτσι  τα χρήματα τόσο του πρώτου όσο και του δεύτερου δανείου, χρησίμευσαν για να λήξουν οι εμφύλιοι πόλεμοι τους οποίους τα  ίδια αυτά δάνεια κατά κύριο λόγο προκάλεσαν!

(συνεχίζεται...) 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ

1.Samuel Howe, Η σπατάλη του Ελληνικού Δανείου: κερδοσκοπίες και καταχρήσεις

2.Κυριάκος Σιμόπουλος, Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια. 3. Ιστορία του ελληνικού έθνους, Εκδοτική Αθηνών

4.Ιστορικό Αρχείο Διονυσίου Ρώμα

5. Ιστορία των Εθνικών Δανείων ( Α. Ανδρεάδου)

6.Αρχεία τής Ελληνικής Παλιγγενεσίας

7.Medelson-Baltordi , Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως.

8 H Απολογία Ιωάννου Ορλάνδου και Ανδρέου Λουριώτου,25 Οκτ. 1863.

9.Το πρώτο δάνειο της Ανεξαρτησίας ( Αν. Λιγνάδη).

10. Αυτόχθονες Έλληνες (Παπαζάχος Ζ.) κ.ά....

[---->]

Ξίνισε ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΟΥ 21

 

Ξίνισε ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΟΥ 21», στους πανηγυρικούς δεκάρικους που εκφωνούνται με προβαρισμένο τόνο και παλμό, αναντίστοιχο του εκφωνούντα και του ακροατήριου του.

Στα τσουγκρίσματα των κρυστάλλινων ποτηριών στα προεδρικά δείπνα με πουρέ γαρίδας, εις υγείαν ενός συντετριμμένου, πεινασμένου, άρρωστου, μα συνυπεύθυνου για τη μοίρα του, λαού. 

Στις εξέδρες των «επισήμων» κοτζαμπάσηδων που έχουν κάθε λόγο να γιορτάζουν τις αρπαχτές τους απ’ το δημόσιο κορβανά, τη λεηλασία του τόπου και το ξεπούλημα του για τα επόμενα 200 χρόνια.

Στην παραχαραγμένη ιστορία που διδάσκονται τα παιδιά, για να μη μάθουν ποτέ πως οι επαναστατημένοι ραγιάδες πολέμησαν τους Τούρκους, με την ίδια μάνητα που πολέμησαν τους Έλληνες φοροεισπράχτορες, τους Έλληνες, προεστούς και κοτζαμπάσηδες, για να μη μάθουν επίσης ποτέ πως ο Ρήγας αφορίστηκε ως τρομοκράτης και εχθρός της Υψηλής Πύλης απ’ το παπαδαριό των προνομίων στο Φανάρι, ο Καραϊσκάκης πήγε από το δολοφονικό χέρι  «πατριώτη», ο Ανδρούτσος φονεύτηκε από εγχώριους ρουφιάνους, ο Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε, ο  Νικηταράς σάπισε στη φυλακή κι έγινε ζητιάνος, η Μπουμπουλίνα μαχαιρώθηκε από Υδραίους  και η Μαντώ πέθανε από πείνα για να γίνει, 200 χρόνια μετά, κιτσάτο γούρι για πούλημα.

Ξίνισε «το αθάνατο κρασι του 21», στη φουστανέλα που αλώνισε περήφανα τα καταράχια με το καριοφίλι, για να συρρικνωθεί και να γίνει τσαντικό της μποτοξαρισμένης Γιαννούλας .

Στο ραγιαδισμό που ανεβάζει, με μονότονη εναλλαγή, στον κοινοβουλευτικό θρόνο, τους γόνους των αρχικοτζαμπάσηδων, και καμώνεται τον πατριώτη με αποκριάτικες στολές και ανέχεται τον κατιμά του τόπου να διαχειρίζεται με ρόπαλα, εγκλεισμό και θάνατο τις ζωές μας.  .

 Φαίνεται πως «το αθάνατο κρασί του 21» είχε ξινίσει από τότε κιόλας που ο Μακρυγιάννης  έγραφε  « και λευτερωθηκαμεν από τους Τουρκους κι εσκλαβωθηκαμεν εις ανθρώπους κακορίζικους, οπού ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης».

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ

[----->]

Αυτό και τον Θούριο

Ενα απόσπασμα από το Μεγάλο μας Τσίρκο.

Η σκηνή που ο Ρωμιός και το Ρωμιάκι πιάνουν κουβέντα με το άγαλμα του Κολοκοτρώνη.

Το συγκεκριμένο κομμάτι που πολλές φορές αποπειράθηκε να λογοκρίνει η χούντα, έκλεινε με τον δακρυσμένο σε κάθε παράσταση Διονύση Παπαγιαννόπουλο να λέει:  

«Αύριο ξημερώνει πάλι 25 του Μάρτη... Θα ’ρθουνε με στεφάνια και τούμπανα... Εγώ θα ’μαι κει πάνω σαν άγαλμα... Και σαν έρθει η στιγμή να βγει μπροστά ο μαγκούφης που θα βγάλει το λόγο... «Στάσου!»... θα του πω... Κάθε χρόνο το λόγο τον εβγάνατε εσείς!... Φέτος θα τον βγάλουμε μεις... Και πρώτα πρώτα εσύ, κύριε ρήτορα, της ημέρας... Ελόγου σου δεν είσαι που ’ριξες φυλακή το Νικηταρά;... Κρύψε τα χαρτιά σου!... Για ακούτε, βρε τωρινοί Έλληνες... Άμα σας φέρνουνε για παράδειγμα εμάς τους πεθαμένους, μάθετε να ξεχωρίζετε με ποια πονηριά σάς το λένε... Κι άμα σας λένε για την ελευθερία που πολεμήσαμε, να τη βλέπετε πρώτα αν έχει τέσσερα μάτια. Δυο μάτια για να βλέπει τον Τούρκο και δυο πίσω, να βλέπει εκείνον που θέλει να φύγει ο Τούρκος για να γινεί αφέντης ατός του! Προσέχετε, Έλληνες κι αν θέτε στα αλήθεια να τιμήσετε εμάς τους παλιούς, μη μας τηράτε πλέον. Κάμετε το δικό σας δρόμο, πάτε μπροστά και λησμονήστε μας! Εμάς το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε και δε μοιάζει με το δικό σας. Μη σας λένε πως εμείς, αγράμματοι, μ ένα ξεροκόμματο και με την πίστη στο Χριστό κάναμε θάματα!...»

Και παρακάτω : «Αφήστε το δικό μας αγώνα και κοιτάτε το δικό σας... Πού είναι η 3η του Σεπτέμβρη;... Πού είναι το Σύνταγμά σας;... Ο Σεπτέμβρης είναι παιδί του Μάρτη κι εσείς παιδιά δικά μας». 

Σκασμός οι ρήτορες, οι ειδικοί, οι μαγκούφηδες, οι επίσημοι.

Στα τσακίδια στεφάνια, παρελάσεις, σημαιοστολισμοί.

Να διαβάσουν αυτό το απόσπασμα τα πιτσιρίκια.

Είναι αρκετό. Αυτό και τον Θούριο.

Παραπάνω από αρκετό για να γίνουν επικίνδυνοι ονειροπόλοι