ΑΦΗΣΤΕ ΑΥΤΑ (τα λίγα και παλιά) ΠΟΥ ΞΕΡΕΤΕ.
Γιώργος Μπλάνας
Για όποιον διατηρεί -μέσα στον παραλογισμό των ημερών μας- την πίστη του στην χρησιμότητα της λογικής, αυτό που έγινε σήμερα αποδεικνύει πως σωστά τα πολιτικά κόμματα (και πλήθος Ελλήνων) θεωρούσαν ότι η στάση της κυβέρνησης απέναντι στο ενδεχόμενο πορείας προς την αμερικανική πρεσβεία δεν είχε σχέση με την προστασία της δημόσιας υγείας, αλλά με την βήμα προς βήμα κατάργηση της επετείου.
Μπροστά στο ενδεχόμενο να πληγεί ο υπερφίαλος και επικίνδυνος
καισαρισμός του πρωθυπουργού, το υπέρτατο αγαθό της ζωής, πήγε περίπατο. Η
κατάσταση που δημιούργησε η αστυνομία (αλλά και η κατάσταση στην οποία
εκτέθηκε) αποτελεί εστία μετάδοσης του Κορονοϊού, με πιθανά θύματα τόσο τους
διαδηλωτές, όσο και τους αστυνομικούς.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης,
η εφιαλτική αυτή μετενσάρκωση των πολιτικών προσώπων, που προετοίμασαν
το έδαφος για το Πραξικόπημα του 1967, ο πολιτικός τυχοδιώκτης που μεταμόρφωσε
ένα συντηρητικό φιλελεύθερο κόμμα όπως η Νέα Δημοκρατία σε φωλιά ακροδεξιών -αν
όχι απροκάλυπτα φασιστικών- στοιχείων, φαίνεται πως είναι έτοιμος να θυσιάσει
τα πάντα στον βωμό της μειοψηφικής εξουσίας του.
Αν υπολόγιζε το αγαθό της ζωής δεν θα μετέβαλλε μιαν εκδήλωση,
η οποία τηρούσε όλα τα μέσα προστασίας, σε χάος.
Πρόκειται για έναν αδίστακτο τυχοδιώκτη, που εκμεταλλεύτηκε
την τραυματική -το λιγότερο- αδυναμία της προηγούμενης κυβέρνησης να δείξει
ήθος, σθένος, ευφυΐα αριστερού κόμματος.
Στρατολόγησε τα πιο αντικοινωνικά, ανεύθυνα, θρασύδειλα
στοιχεία από όλες της σφαίρες της κοινωνίας και τους έδωσε την εξουσία να
ενεργούν παράλογα, ανήθικα, άσχημα, να καταστρέφουν τα -ομολογουμένως ρηχά και
πολύ ευάλωτα- θεμέλια της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ναι, ήθελε -με την ευκαιρία- να τελειώνει με το θέμα του
Πολυτεχνείου, το οποίο ήδη έμμισθες πέννες: μετανοούσες Μαγδαληνές των Τεχνών,
των Γραμμάτων και των Επιστημών, προσπαθούσαν από καιρό να «απομυθοποιήσουν».
Και, παρεμπιπτόντως, σε αυτούς συγκαταλέγονται πολλοί που έχουν κάνει
ιδεολογικό στίγμα τους την «απομυθοποίηση» του 1821.
Του 1821, του οποίου τον μη εορτασμό έκανε τάχα σπουδαίο, δημοφιλές, επιχείρημα, αναζωπυρώνοντας -ο βλαξ, ερασιτέχνης Καίσαρας- την ιδέα, που επί 200 χρόνια υπάρχει στο βάθος της ταλαιπωρημένης σκέψης των Ελλήνων: πως τα αιτήματα του 1821 δεν ικανοποιήθηκαν όλα, όπως και του Πολυτεχνείου. Αυτή είναι μια τεράστιας σημασίας ομοιότητα ανάμεσα στα δύο εθνικά ορόσημα.
Υπάρχει
όμως και μια διαφορά. Το 1821 είναι πάνδημα καταξιωμένο. Κάθε Έλληνας -από την
δική του άποψη- το θεωρεί προϋπόθεση της ύπαρξής του. Το Πολυτεχνείο -όπως και
η Εθνική Αντίσταση- απαξιώνονται επίμονα από τμήμα του ελληνικού λαού, δεν
θεωρούν αυτά τα ορόσημα προϋποθέσεις της ύπαρξής τους, ενώ είναι και με το
παραπάνω. Συνεπώς η επέτειοί τους δεν έχουν μόνον χαρακτήρα τελετουργικό, μιας
ευκαιρίας για την ανανέωση της ψυχικής συμμετοχής μας στην εθνική κοινότητα,
αλλά και χαρακτήρα αγωνιστικό, πρακτικό: οι Έλληνες πρέπει να μάθουν πως επίσης
δεν θα υπήρχαν -τουλάχιστον σαν ελεύθεροι, πολιτισμένοι άνθρωποι- χωρίς αυτά τα
γεγονότα. Το αν αυτά τα γεγονότα έχουν αριστερή -εν πολλοίς κομμουνιστική-
απόχρωση είναι ζήτημα της Ιστορίας. Οι κοινωνίες, τα έθνη, οι λαοί,
παρουσιάζουν πάνω την απόχρωση που τους κρατάει ζωντανούς κι ελεύθερους. Όση
πηχτή μπογιά κι αν πέσει πάνω τους, κάποτε ξεφτίζει.
Τα χάλια μας έχουμε σαν κοινωνία, αλλά φοβόμαστε την λήθη. Δεν
θέλουμε να ξεχνάμε ό,τι μας κρατά ζωντανούς. Άλλη μια τραγική αρετή, που
υπερβαίνει κατά πολύ συμβάντα όπως την περιστασιακή άνοδο στην εξουσία ενός
τυχοδιώκτη.
Ας αφήσουν, λοιπόν, αυτά τα αραχνιασμένα που ξέρουν. Το μέλλον
κρύβει πολλές εκπλήξεις.
Κουμής, Κανελλοπούλου, Μιχάλης Καλτεζάς. Το Πολυτεχνείο δεν τέλειωσε για εμάς
Το Πολυτεχνείο δεν είναι γιορτή. Είναι αγώνες ταξικοί, λαϊκοί,
εργατικοί, φοιτητικοί, μαθητικοί. Είναι το αίμα και η ζωή που άφησαν τα αδέλφια
μας κάτω από τη μπότα της αστυνομικής βίας, τη βία και τρομοκρατία του
κράτους, της αστικής εξουσίας.
Πορεία του Πολυτεχνείου 16 Νοεμβρίου 1980
Στην πορεία του Πολυτεχνείου, δολοφονήθηκαν
από κράτος- κυβέρνηση, ο Κύπριος
φοιτητής Ιάκωβος Κουμής και η εργάτρια από το Περιστέρι, Σταματίνα
Κανελλοπούλου
Η εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου, δολοφονήθηκε άγρια από
αλλεπάλληλα χτυπήματα αστυνομικών κλομπ στην οδό Πανεπιστημίου. Μεταφέρθηκε
αναίσθητη στο Ιπποκράτειο όπου άφησε την τελευταία της πνοή.
Για την δολοφονία της, δεν δόθηκε ποτέ καμία απάντηση, δεν
τιμωρήθηκε ποτέ κανείς.Την ίδια ημέρα,στην πλατεία Συντάγματος έπεφτε βαριά
τραυματισμένος και κλινικά νεκρός ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής, μετά
από άγρια επίθεση των ΜΑΤ.
Το βράδυ της ημέρας των επεισοδίων ο Ανδρέας Παπανδρέου (αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης) δηλώνει ότι «μικρές ομάδες ανευθύνων στοιχείων και προβοκατόρων άγνωστης και ύποπτης προέλευσης
Ο πρωθυπουργός, Γ.Ράλλης, μία
εβδομάδα μετά, στη συζήτηση που έγινε στη βουλή για τις δολοφονίες
Κουμή-Κανελλοπούλου,δήλωνε : «Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα
χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη».
Το βράδυ της 17ης Νοέμβρη 1985, μετά τη διαδήλωση του Πολυτεχνείου, ο 15χρονος μαθητής Μιχάλης Καλτεζάς, δολοφονήθηκε πισώπλατα με μια σφαίρα στο κεφάλι από τον αστυφύλακα Αθανάσιο Μελίστα.
Ο Αθανάσιος Μελίστας, ο δολοφόνος αστυνομικός που πυροβόλησε πισώπλατα και σκότωσε τον 15χρονο Καλτεζά, τιμήθηκε από το κράτος με το μετάλλιο ευδόκιμης αστυνομικής υπηρεσίας (ως επιβράβευση), με υπουργική απόφαση (ΦΕΚ Γ/31/8.2.2002) υπογεγραμμένη από τον τότε υπουργό
Δημόσιας Τάξης, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη . Ενάμισι μήνα μετά, 28 Μαρτίου 2002, ο Μελίστας συνταξιοδοτήθηκε με τον βαθμό του υπαστυνόμου, ανέγγιχτος και βραβευμένος
Οι παραιτήσεις των προϊσταμένων του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης,
Τσούρα και Κουτσόγιωργα, για την δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά, δεν έγιναν
δεκτές από τον Α. Παπανδρέου. Φοιτητές και μαθητές ξεσηκώθηκαν. Γίνεται
κατάληψη του Χημείου. Τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο Χημείο και προχώρησαν σε 37
συλλήψεις. Το άσυλο είχε καταλυθεί.
Χιλιάδες διαδηλωτές βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας, σε συνεχείς
συγκρούσεις με την αστυνομία. Προχωρούν σε
κατάληψη του ΕΜΠ. Οι συγκρούσεις στο κέντρο της Αθήνας συνεχίστηκαν
για ημέρες με το κράτος να εχει συμμάχους για άλλη μια φορά τους φασίστες
πολιτικούς απόγονους της Χούντας,
εναντίον των διαδηλωτών φοιτητών και μαθητών.
Χθες, σήμερα, αύριο και πάντα, τούτες οι μέρες δεν
είναι γιορτή. Χρωστάμε τη δικαίωση των νεκρών αδελφών μας. Χρωστάμε τους αγώνες
που δεν τελείωσαν, τις νίκες που δεν ήρθαν. Έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς με
την αστική εξουσία.
Σήμερα που δεχόμαστε μια άνευ προηγουμένου ταξική
επίθεση, μας καλούν οι νεκροί μας σε αγώνες ταξικούς, εργατικούς, λαϊκούς,
φοιτητικούς, μαθητικούς…
Κουμής, Κανελλοπούλου, Μιχάλης Καλτεζάς. Το
Πολυτεχνείο δεν τέλειωσε για εμάς.
e-prologos.gr
Τα κορίτσια της βροχής - Οι γυναίκες που βασανίστηκαν από την χούντα μιλούν
Το κύκνειο άσμα της Αλίντας Δημητρίου, που ολοκληρώνει την τριλογία για τις γυναίκες στους πολιτικούς αγώνες στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα.
Αποφασίζομεν και διατάσσομεν σε νιου λουκ
Από 15 μέχρι 18 Νοέμβρη απαγορεύεται η δημόσια συνάθροιση πάνω από τριών ατόμων ! Καθολική απαγόρευση συναθροίσεων σημαίνει αναστολή ισχύος άρθρου 11 του Συντάγματος
Για να δούμε πότε άλλοτε έγινε αυτό;
Στις 21 Απριλίου 1967
και στις 17/11/1973
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)