Δουλεύω στο καμπ προσφύγων στα Διαβατά. Όταν πηγαίνω με το
λεωφορείο κολλάμε ο ένας στον άλλο. Οι Ελληνίδες κυρίες κλείνουν με τα φουλάρια
τις μύτες τους και μουρμουρίζουν μίσος. Το λεωφορείο σταματάει στα Διαβατά και
μετά οι άνθρωποι το κόβουν με τα πόδια. Στο δρόμο που καταλήγει στο καμπ δεν
υπάρχουν φώτα. Δεν υπάρχει πεζοδρόμιο. Τρία χρόνια τώρα, 1000 άνθρωποι επιπλέον
που μένουν στα Διαβατά δεν δικαιούνται ένα παραπάνω λεωφορείο να τους
εξυπηρετεί, ένα φως να βλέπουν το δρόμο που πατάνε.
Καθημερινά βλέπω ανθρώπους να παλεύουν να ταίσουν τα παιδιά
τους, να δουν ένα γιατρό, να στήνουν και να ξεστήνουν νάυλον με πέτρες γύρω
γύρω αντί για σκηνές μήπως και μπορέσουν να κοιμηθούν το βράδυ χωρίς να τους
φάει η βροχή. Τους βλέπω τα βράδια να ανάβουν φωτιές και να έρχονται κοντά για
να ζεσταθούν. Άνθρωποι με πληγές στα πόδια και στην καρδιά, άνθρωποι με αμκα
και χωρίς, λες και αυτό είναι ταυτότητα τους πια.
Τα παιδιά παίζουν με
οτιδήποτε μπορεί να πάρει σχήμα. Έφηβοι μόνοι κολλημένοι στις οθόνες των
κινητών τους να παίζουν παιχνίδια, να βλέπουν σειρές, να κοιτάνε τριγύρω ένα
οικόπεδο γεμάτο τσαλαπατημένους ανθρώπους και να κατεβάζουν τα μάτια να χαθούν
στην οθόνη. Μόλις περάσει ένα αεροπλάνο από πάνω μας εκατοντάδες ζευγάρια μάτια
κοιτάζουν ψηλά και βλέπουν τη ζωή που θα παλέψουν να ζήσουν.
Προχθές ο Η., 17 χρονών έβαλε σιδεράκια και η χαρά του γέμισε
το δωμάτιο. Ο W. σταμάτησε το σχολείο μέχρι να βγει η απόφαση για το άσυλό του.
Δεν θέλει να κάνει τίποτα, λέει, γιατί δεν ξέρει που θα πρέπει να βρεθεί σε δυο
μήνες. Χθες ο R. 17 χρονών από το Μπαγκλαντες, με ρώτησε αν ξέρω κάποια καλή
λοσιόν καθαρισμού για να γίνει πιο άσπρο το δέρμα του. Τον ρώτησα γιατί και μου
είπε πως ένας συμμαθητής του, του είπε πως δεν μπορούν να κάνουν παρέα γιατί
είναι μαύρος. Πως να εξηγήσω στον R. τη σκατοψυχιά αυτού του κόσμου; Πως να του
πω πόσο σάπια είναι η κοινωνία μας που θα τον διώχνει από παντού επειδή είναι
φτωχός και μαύρος; Πως να του πω ότι η ζωή του δε μετράει το ίδιο με του
συμμαθητή του χωρίς να γκρεμίσω τα όνειρα και την ελπίδα του;
Στις 10 Νοεμβρίου στα Διαβατά κάποιοι πολύ Έλληνες, πολύ
Μακεδόνες και γενικώς πολύ μαλάκες, διοργανώνουν φασιστομπάρμπεκιου στα Διαβατά
με άφθονο χοιρινό και αλκοόλ για να γιορτάσουν το πόσο μικρά ανθρωπάρια είναι.
Η κόλαση είναι εδώ και είναι μέσα σας και όσο θα σιγοβράζετε στα καζάνια του
μίσους, ανίκανοι να νιώσετε την αγάπη και τον πόνο, όσο θα σκάτε από την
χοληστερίνη και την πίεση που αυτός ο κόσμος δεν είναι ασπρόμαυρος εμείς θα
τρώμε πακορέ, θα βάζουμε χρωματιστά λαστιχάκια στα σιδεράκια, θα κοιτάμε τα
αεροπλάνα, θα σας φτύνουμε και θα παλεύουμε το τέρας σας.
