Η συγκεκριμένη συμφωνία είναι η αρχή για την εφαρμογή του σχεδίου
Σόιμπλε. Το τρίτο μνημόνιο πέρα από μία μη βιώσιμη συμφωνία είναι
ουσιαστικά η αποδοχή του τέλους για τη χώρα στο ευρώ.
[--->]
[--->]
το τελευταίο τσιτάτο του Τσίπρα
Αντιγραφή όπως και τα προηγούμενα από το τετράδιο εκθέσεων του Γεωργίου Α. Παπ.:
'' Επαναστατικό είναι να ανοίγεις δρόμους, όχι να αποδράς από την πραγματικότητα''
Το δρόμο του Μνημονίου εννοεί, αλλά και σ'αυτό έρχεται τρίτος.
'' Επαναστατικό είναι να ανοίγεις δρόμους, όχι να αποδράς από την πραγματικότητα''
Το δρόμο του Μνημονίου εννοεί, αλλά και σ'αυτό έρχεται τρίτος.
Στο εξής, στην άγονη γραμμή μόνο με ιδιωτικές θαλαμηγούς;
Μικρή μείωση στα ναύλα των ακτοπλοϊκών πλοίων λόγω κατάργησης του επίναυλου!
Η κατάργηση του επίναυλου, που αποτελούσε αίτημα των ακτοπλοϊκών εταιρειών, έγινε με το λεγόμενο «Μνημόνιο 3» (νόμος 4336/15).
Ωστόσο, η πραγματική μείωση για τους επιβάτες είναι πολύ μικρή της τάξης του ενός ευρώ, αφού ο επίναυλος επιβαλλόταν επί του καθαρού ναύλου.
Οι νέες τιμές ισχύουν από την Παρασκευή 21/8
[--->]
«ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΕ ΔΡΑΧΜΗ» ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ ΔΕΚΑΡΑΣ
Θα προτιμούσαμε να ανεχθούμε, να μην
ασχοληθούμε ή ακόμη και να ακούσουμε με κάποια συμπάθεια τα
«επιχειρήματα» του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα στο απεγνωσμένο διάγγελμά του
προς τον ελληνικό λαό αν τα περισσότερα από αυτά δεν είχαν πρόθεση να
αποπροσανατολίσουν, να εξωραΐσουν τη μνημονιακή του «κωλοτούμπα» με έναν
ακόμη εμπαιγμό, να «ψαρέψουν στα θολά νερά» και να δικαιολογήσουν τα
αδικαιολόγητα.
Και, προ πάντων, αν δεν περιείχαν μια σειρά από ψευδολογίες επενδυμένες με αφοριστικές σοφιστείες και αν δεν δομούσαν την πλήρη διαστροφή της πραγματικότητας.
Δυστυχώς για τον ίδιο, η στροφή της «κυβερνώσας αριστεράς» της οποίας προΐσταται προς τη μνημονιακή κατηφόρα της υποταγής, παρά και ενάντια τις προεκλογικές και μετεκλογικές του εξαγγελίες και παρά την αμέριστη και επανειλημμένη στήριξη που είχε από τον ελληνικό λαό, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, όσα «σημεία και τέρατα» επικαλεστεί.
Όσο κι αν προσπαθεί ο Α. Τσίπρας να ρίξει την ευθύνη για τις εσπευσμένες πρόωρες εκλογές σε άλλους, τον προδίδουν οι ίδιοι οι καλύτεροί του εσχάτως σύμμαχοι, όπως η καγκελάριος της Γερμανίας Α. Μέρκελ η οποία φέρεται να σχολίασε για τις εξελίξεις στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της συνάντησής της με την Πρόεδρο της Βραζιλίας, Ντ. Ρούσεφ πως «η παραίτηση του Τσίπρα είναι μέρος της λύσης και όχι μέρος της κρίσης»!
Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, η βιασύνη της προσφυγής στις κάλπες είναι μέρος του ευρύτερου σχεδιασμού – εντός και εκτός Ελλάδας - για να απαλλαγεί ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση από τα «βαρίδια» όσων εμμένουν στο προεκλογικό αντιμνημονιακό τους πρόγραμμα, δηλαδή από την Αριστερή Πλατφόρμα.
Οι εκλογές, επομένως, γίνονται για ένα και μόνο λόγο: Για να επισημοποιηθεί και εκλογικά η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και για να εφαρμοστεί απερίσπαστα το 3ο μνημόνιο που θα δέσει χειροπόδαρα την Ελλάδα στο άρμα της νεοαποικιακής κηδεμονίας και τους Έλληνες στα νεοφιλελεύθερα δεσμά της διαρκούς λιτότητας, από τους οποίους τώρα ζητά να ψηφίσουν «ναι» σ' αυτήν την πολιτική που περισφίγγει τη θηλιά στο λαιμό τους!
Άλλωστε δεν είχε να αντιμετωπίσει κανένα απολύτως πρόβλημα κυβερνητικής βιωσιμότητας ο Α. Τσίπρας, αφού τον στήριξαν «με χίλια» όλες οι μνημονιακές δυνάμεις από τη ΝΔ ως το ΠΑΣΟΚ και το «Ποτάμι». Άρα η οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία ούτε ως επικοινωνιακό τρυκ δεν στέκει.
Είπε, ωστόσο, ο πρωθυπουργός: «Θέλω να είμαι απολύτως ειλικρινής απέναντί σας. Δεν πετύχαμε τη συμφωνία που προσδοκούσαμε πριν τις εκλογές του Γενάρη. Δεν αντιμετωπίσαμε όμως και την αντίδραση που υπολογίζαμε».
Πώς θα μπορούσε όμως να επιτευχθεί μια «καλή συμφωνία»; Όλο αυτό το εξάμηνο διάστημα που έχει προηγηθεί ο ελληνικός λαός είδε μια κυβέρνηση – ή μάλλον τον σκληρό πυρήνα μιας αρχηγικού και μονεταριστικού τύπου παράταξης - να υποχωρεί και να υποτάσσεται διαρκώς σε όλο και σκληρότερες μνημονιακές θέσεις, δεχόμενη τα τελεσίγραφα και τους εκβιασμούς των θεσμικών δανειστών.
Είδε μια κυβέρνηση να παραιτείται και να αρνείται να χρησιμοποιήσει το μοναδικό «όπλο» που είχε για μια σοβαρή διαπραγμάτευση: Το «όπλο» της ρήξης, της εναλλακτικής λύσης που εδράζεται στη στάση πληρωμών, την εθνικοποίηση των τραπεζών και την έξοδο από την λυκοφωλιά της ευρωζώνης.
Αλλά στο όνομα του μονόδρομου της ευρωζώνης αυτό το «όπλο» ούτε καν βγήκε από το θηκάρι. Απορρίφθηκε μετά βδελυγμίας, εκ των προτέρων και χωρίς να εξεταστεί ποτέ σοβαρά.
Και παρότι βγήκε ενισχυμένο από το μεγαλειώδες και θριαμβευτικό «ΟΧΙ» του 62% του ελληνικού λαού από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.
Υπό αυτές τις προϋπόθεσεις, όμως, η τραγική κατάληξη των διαπραγματεύσεων και η υπογραφή μιας επονείδιστης συνθηκολόγησης και μιας επώδυνης συμφωνίας ήταν σαφώς προδιαγεγραμμένη.
Μας θύμισε, λοιπόν, ο πρωθυπουργός το στίχο του παλιού τραγουδιού «Στρατιώτη μου τον πόλεμο τον χάνει όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει»!
Μόνο που στην περίπτωσή μας είναι ακόμη πιο τραγικός ο απολογισμός, αφού οδηγεί στην καταστροφή και στον εξανδραποδισμό ενός ολόκληρου λαού κι όχι μονάχα ενός στρατιώτη...
Λέει τώρα ο πρωθυπουργός:
«Θα μας κρίνετε όλους. Κι εκείνους που δώσαμε τη μάχη μέσα και έξω από τη χώρα, για να μη βρεθεί η Ελλάδα στο απόσπασμα.
Κι εκείνους, που επικαλούμενοι ιδεολογική συνέπεια, εισηγούμενοι την άποψη ότι η Ελλάδα χρειάζεται δανεισμό, δηλαδή μνημόνιο, αλλά με δραχμή, διέπραξαν την ακραία ασυνέπεια να μετατρέψουν σε κοινοβουλευτική μειοψηφία την πλειοψηφία που ο λαός μας έδωσε στην πρώτη στο τόπο, κυβέρνηση της Αριστεράς».
Εδώ ο Α. Τσίπρας προσπαθεί να καλύψει ένα προμελετημένο πολιτικό «έγκλημα» επιφέροντας πολλαπλά κατάγματα στην κοινή λογική. Και φυσικά θα κριθεί και γι' αυτό, όπως οι προηγούμενοι κήνσορες των μνημονίων στις εκλογές που έσπευσε να προκαλέσει.
Διότι η Ελλάδα με το 3ο και πιο εξοντωτικό μνημόνιο που τελικά υπέγραψε ο ίδιος η Ελλάδα όχι μόνο βρέθηκε στο απόσπασμα, αλλά υποτάχθηκε, χωρίς καν μάχη, στους νεοαποικιοκράτες δανειστές και τέθηκε υπό κηδεμονία της γερμανοκρατούμενης ΕΕ.
Και βέβαια ο ελληνικός λαός καταδικάστηκε να ζει για δεκαετίες σε μια «Ειδική Οικονομική Ζώνη» με μισθούς και συντάξεις πείνας, με ανύπαρκτα δικαιώματα και υπαρκτή μόνο τη διαρκή εξαθλίωσή του!
Αλλά από πού κι ως που προκύπτει πως η Αριστερή Πλατφόρμα εισηγήθηκε την άποψη ότι η Ελλάδα «χρειάζεται δανεισμό» και επομένως «ένα νέο μνημόνιο, αλλά με δραχμή»;
Τι μας λέει εδώ ο πρωθυπουργός – που κατά τα άλλα δεν είχε καν ακούσει για κάποια εναλλακτική πρόταση και λύση, όπως υποστήριζε ο ίδιος όλο το προηγούμενο διάστημα;
Μας λέει απλά ότι αναγκαστικά η καταφυγή στο εθνικό νόμισμα προϋποθέτει και ...μνημόνιο!
Εδώ αγγίζουμε το άκρον άωτον της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας.
Κάτι ανάλογο με τα ... «εμπνευσμένα» σενάρια για τα δήθεν γιουρούσια στο Εθνικό Νομισματοκοπείο και τη σύλληψη του Γ. Στουρνάρα που με εκτοξευτήρες τους «παπατζήδες» της προεδρικής φρουράς του Μαξίμου γέμισαν με λάσπη τα ντόπια και ξένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Σε πείσμα της ανερμάτιστης επιχειρηματολογίας του Αλέξη Τσίπρα, η πραγματικότητα, είναι εντελώς διαφορετική. Ευρωζώνη και μνημόνια είναι σιαμαία αδέλφια.
Το παραδέχτηκε, σαφέστατα προ ημερών ο υπουργός Υγείας Π. Κουρουπλής λέγοντας ωμότατα πως «Αν βγούμε από τα μνημόνια θα βγούμε και από την Ευρώπη»!
Αυτό ακριβώς έλεγε εδώ και χρόνια και επιμένει και η Αριστερή Πλατφόρμα και όλες οι αντιμνημονιακές δυνάμεις και η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που βροντοφώναξε το μεγαλειώδες «ΟΧΙ» στις 5 Ιουλίου:
Αν δεν θέλουμε μνημόνια, η μόνη λύση είναι η απεμπλοκή μας από το μονόδρομο της ευρωζώνης και κατ' επέκταση αυτής της ΕΕ των καταναγκαστικών οδηγιών της εξόντωσης της ελληνικής κοινωνίας και της αποσάρθρωσης του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, που μας κατάντησαν τον ουραγό της Ευρώπης σε όλους τους οικονομικούς και άλλους δείκτες.
Σε αντίθεση, λοιπόν, με τα κουτοπόνηρα κυβερνητικά σοφίσματα, η έξοδος από τη λυκοφωλιά του ευρώ και της ΕΕ αποτελεί απαραίτητο όρο για να λάβουν επιτέλους τέλος τα μνημόνια.
Για να τερματιστεί η διαρκής λιτότητα και ότι να δοθεί η ευκαιρία, παρά τις πρόσκαιρες δυσκολίες, για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, που θα έχει ως καρπό την καταπολέμηση της ανεργίας και την εμπέδωση της εθνικής ανεξαρτησίας.
Όσον αφορά την κυβερνητική πλειοψηφία η οποία τάχα χάθηκε από αυτούς που ψήφισαν «ΟΧΙ» στη μνημονιακή μετάλλαξη της κυβέρνησης, ας κοιτάξει πρώτα ο πρωθυπουργός τον εαυτό του στον καθρέφτη: Εκεί θα δει ξεκάθαρα ποιος εγκατέλειψε ποιον.
Ποιος από εκεί που θα έσκιζε τα μνημόνια αποδείχτηκε και καλαμοκαβαλάρης και καλαμοσχίστης!
Όλα τα άλλα είναι επιχειρήματα της δεκάρας, αντίστοιχα των υπερασπιστών της δήθεν ευμάρειας του ευρώ...
[--->]
Και, προ πάντων, αν δεν περιείχαν μια σειρά από ψευδολογίες επενδυμένες με αφοριστικές σοφιστείες και αν δεν δομούσαν την πλήρη διαστροφή της πραγματικότητας.
Δυστυχώς για τον ίδιο, η στροφή της «κυβερνώσας αριστεράς» της οποίας προΐσταται προς τη μνημονιακή κατηφόρα της υποταγής, παρά και ενάντια τις προεκλογικές και μετεκλογικές του εξαγγελίες και παρά την αμέριστη και επανειλημμένη στήριξη που είχε από τον ελληνικό λαό, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, όσα «σημεία και τέρατα» επικαλεστεί.
Όσο κι αν προσπαθεί ο Α. Τσίπρας να ρίξει την ευθύνη για τις εσπευσμένες πρόωρες εκλογές σε άλλους, τον προδίδουν οι ίδιοι οι καλύτεροί του εσχάτως σύμμαχοι, όπως η καγκελάριος της Γερμανίας Α. Μέρκελ η οποία φέρεται να σχολίασε για τις εξελίξεις στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της συνάντησής της με την Πρόεδρο της Βραζιλίας, Ντ. Ρούσεφ πως «η παραίτηση του Τσίπρα είναι μέρος της λύσης και όχι μέρος της κρίσης»!
Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, η βιασύνη της προσφυγής στις κάλπες είναι μέρος του ευρύτερου σχεδιασμού – εντός και εκτός Ελλάδας - για να απαλλαγεί ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση από τα «βαρίδια» όσων εμμένουν στο προεκλογικό αντιμνημονιακό τους πρόγραμμα, δηλαδή από την Αριστερή Πλατφόρμα.
Οι εκλογές, επομένως, γίνονται για ένα και μόνο λόγο: Για να επισημοποιηθεί και εκλογικά η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και για να εφαρμοστεί απερίσπαστα το 3ο μνημόνιο που θα δέσει χειροπόδαρα την Ελλάδα στο άρμα της νεοαποικιακής κηδεμονίας και τους Έλληνες στα νεοφιλελεύθερα δεσμά της διαρκούς λιτότητας, από τους οποίους τώρα ζητά να ψηφίσουν «ναι» σ' αυτήν την πολιτική που περισφίγγει τη θηλιά στο λαιμό τους!
Άλλωστε δεν είχε να αντιμετωπίσει κανένα απολύτως πρόβλημα κυβερνητικής βιωσιμότητας ο Α. Τσίπρας, αφού τον στήριξαν «με χίλια» όλες οι μνημονιακές δυνάμεις από τη ΝΔ ως το ΠΑΣΟΚ και το «Ποτάμι». Άρα η οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία ούτε ως επικοινωνιακό τρυκ δεν στέκει.
Είπε, ωστόσο, ο πρωθυπουργός: «Θέλω να είμαι απολύτως ειλικρινής απέναντί σας. Δεν πετύχαμε τη συμφωνία που προσδοκούσαμε πριν τις εκλογές του Γενάρη. Δεν αντιμετωπίσαμε όμως και την αντίδραση που υπολογίζαμε».
Πώς θα μπορούσε όμως να επιτευχθεί μια «καλή συμφωνία»; Όλο αυτό το εξάμηνο διάστημα που έχει προηγηθεί ο ελληνικός λαός είδε μια κυβέρνηση – ή μάλλον τον σκληρό πυρήνα μιας αρχηγικού και μονεταριστικού τύπου παράταξης - να υποχωρεί και να υποτάσσεται διαρκώς σε όλο και σκληρότερες μνημονιακές θέσεις, δεχόμενη τα τελεσίγραφα και τους εκβιασμούς των θεσμικών δανειστών.
Είδε μια κυβέρνηση να παραιτείται και να αρνείται να χρησιμοποιήσει το μοναδικό «όπλο» που είχε για μια σοβαρή διαπραγμάτευση: Το «όπλο» της ρήξης, της εναλλακτικής λύσης που εδράζεται στη στάση πληρωμών, την εθνικοποίηση των τραπεζών και την έξοδο από την λυκοφωλιά της ευρωζώνης.
Αλλά στο όνομα του μονόδρομου της ευρωζώνης αυτό το «όπλο» ούτε καν βγήκε από το θηκάρι. Απορρίφθηκε μετά βδελυγμίας, εκ των προτέρων και χωρίς να εξεταστεί ποτέ σοβαρά.
Και παρότι βγήκε ενισχυμένο από το μεγαλειώδες και θριαμβευτικό «ΟΧΙ» του 62% του ελληνικού λαού από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.
Υπό αυτές τις προϋπόθεσεις, όμως, η τραγική κατάληξη των διαπραγματεύσεων και η υπογραφή μιας επονείδιστης συνθηκολόγησης και μιας επώδυνης συμφωνίας ήταν σαφώς προδιαγεγραμμένη.
Μας θύμισε, λοιπόν, ο πρωθυπουργός το στίχο του παλιού τραγουδιού «Στρατιώτη μου τον πόλεμο τον χάνει όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει»!
Μόνο που στην περίπτωσή μας είναι ακόμη πιο τραγικός ο απολογισμός, αφού οδηγεί στην καταστροφή και στον εξανδραποδισμό ενός ολόκληρου λαού κι όχι μονάχα ενός στρατιώτη...
Λέει τώρα ο πρωθυπουργός:
«Θα μας κρίνετε όλους. Κι εκείνους που δώσαμε τη μάχη μέσα και έξω από τη χώρα, για να μη βρεθεί η Ελλάδα στο απόσπασμα.
Κι εκείνους, που επικαλούμενοι ιδεολογική συνέπεια, εισηγούμενοι την άποψη ότι η Ελλάδα χρειάζεται δανεισμό, δηλαδή μνημόνιο, αλλά με δραχμή, διέπραξαν την ακραία ασυνέπεια να μετατρέψουν σε κοινοβουλευτική μειοψηφία την πλειοψηφία που ο λαός μας έδωσε στην πρώτη στο τόπο, κυβέρνηση της Αριστεράς».
Εδώ ο Α. Τσίπρας προσπαθεί να καλύψει ένα προμελετημένο πολιτικό «έγκλημα» επιφέροντας πολλαπλά κατάγματα στην κοινή λογική. Και φυσικά θα κριθεί και γι' αυτό, όπως οι προηγούμενοι κήνσορες των μνημονίων στις εκλογές που έσπευσε να προκαλέσει.
Διότι η Ελλάδα με το 3ο και πιο εξοντωτικό μνημόνιο που τελικά υπέγραψε ο ίδιος η Ελλάδα όχι μόνο βρέθηκε στο απόσπασμα, αλλά υποτάχθηκε, χωρίς καν μάχη, στους νεοαποικιοκράτες δανειστές και τέθηκε υπό κηδεμονία της γερμανοκρατούμενης ΕΕ.
Και βέβαια ο ελληνικός λαός καταδικάστηκε να ζει για δεκαετίες σε μια «Ειδική Οικονομική Ζώνη» με μισθούς και συντάξεις πείνας, με ανύπαρκτα δικαιώματα και υπαρκτή μόνο τη διαρκή εξαθλίωσή του!
Αλλά από πού κι ως που προκύπτει πως η Αριστερή Πλατφόρμα εισηγήθηκε την άποψη ότι η Ελλάδα «χρειάζεται δανεισμό» και επομένως «ένα νέο μνημόνιο, αλλά με δραχμή»;
Τι μας λέει εδώ ο πρωθυπουργός – που κατά τα άλλα δεν είχε καν ακούσει για κάποια εναλλακτική πρόταση και λύση, όπως υποστήριζε ο ίδιος όλο το προηγούμενο διάστημα;
Μας λέει απλά ότι αναγκαστικά η καταφυγή στο εθνικό νόμισμα προϋποθέτει και ...μνημόνιο!
Εδώ αγγίζουμε το άκρον άωτον της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας.
Κάτι ανάλογο με τα ... «εμπνευσμένα» σενάρια για τα δήθεν γιουρούσια στο Εθνικό Νομισματοκοπείο και τη σύλληψη του Γ. Στουρνάρα που με εκτοξευτήρες τους «παπατζήδες» της προεδρικής φρουράς του Μαξίμου γέμισαν με λάσπη τα ντόπια και ξένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Σε πείσμα της ανερμάτιστης επιχειρηματολογίας του Αλέξη Τσίπρα, η πραγματικότητα, είναι εντελώς διαφορετική. Ευρωζώνη και μνημόνια είναι σιαμαία αδέλφια.
Το παραδέχτηκε, σαφέστατα προ ημερών ο υπουργός Υγείας Π. Κουρουπλής λέγοντας ωμότατα πως «Αν βγούμε από τα μνημόνια θα βγούμε και από την Ευρώπη»!
Αυτό ακριβώς έλεγε εδώ και χρόνια και επιμένει και η Αριστερή Πλατφόρμα και όλες οι αντιμνημονιακές δυνάμεις και η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που βροντοφώναξε το μεγαλειώδες «ΟΧΙ» στις 5 Ιουλίου:
Αν δεν θέλουμε μνημόνια, η μόνη λύση είναι η απεμπλοκή μας από το μονόδρομο της ευρωζώνης και κατ' επέκταση αυτής της ΕΕ των καταναγκαστικών οδηγιών της εξόντωσης της ελληνικής κοινωνίας και της αποσάρθρωσης του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, που μας κατάντησαν τον ουραγό της Ευρώπης σε όλους τους οικονομικούς και άλλους δείκτες.
Σε αντίθεση, λοιπόν, με τα κουτοπόνηρα κυβερνητικά σοφίσματα, η έξοδος από τη λυκοφωλιά του ευρώ και της ΕΕ αποτελεί απαραίτητο όρο για να λάβουν επιτέλους τέλος τα μνημόνια.
Για να τερματιστεί η διαρκής λιτότητα και ότι να δοθεί η ευκαιρία, παρά τις πρόσκαιρες δυσκολίες, για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, που θα έχει ως καρπό την καταπολέμηση της ανεργίας και την εμπέδωση της εθνικής ανεξαρτησίας.
Όσον αφορά την κυβερνητική πλειοψηφία η οποία τάχα χάθηκε από αυτούς που ψήφισαν «ΟΧΙ» στη μνημονιακή μετάλλαξη της κυβέρνησης, ας κοιτάξει πρώτα ο πρωθυπουργός τον εαυτό του στον καθρέφτη: Εκεί θα δει ξεκάθαρα ποιος εγκατέλειψε ποιον.
Ποιος από εκεί που θα έσκιζε τα μνημόνια αποδείχτηκε και καλαμοκαβαλάρης και καλαμοσχίστης!
Όλα τα άλλα είναι επιχειρήματα της δεκάρας, αντίστοιχα των υπερασπιστών της δήθεν ευμάρειας του ευρώ...
[--->]
Το ζήτημα δεν είναι αν θα τυπώσεις (χρήμα) ή δεν θα τυπώσεις
Ο καθ. Alberto Bagnai με
αρκετή δόση ειρωνείας σχολιάζει πρόσφατο
άρθρο στο Bloomberg για την
αποτυχία της ποσοτικής χαλάρωσης του
Ντράγκι. Ο Bagnai είχε προβλέψει την αποτυχία εδώ και καιρό, δεδομένου ότι
έχει να κάνει με την εφαρμογή των βάσεων της οικονομικής
πολιτικής. Το χρήμα δεν έχει καμία επίδραση όταν δημιουργείται, αλλά μόνο όταν
δαπανάται. Σε κάθε περίπτωση, η ΕΚΤ δεν
μπορεί να λύσει τις ενδο-περιφερειακές ανισότητες στην Ευρώπη, καθώς κινείται συγκεντρωτικά.
Ωστόσο, διαβάζοντας τον Τύπο ακόμα καιτον πολύ ειδικευμένο, φαίνεται ότι η κάθε κοινοτοπία «περνάει» σαν σημαντική
ανακάλυψη. Δυστυχώς, οι συνέπειες μιας τέτοιας
"άγνοιας" θα μπορούσαν να αποβούν μοιραίες.
Alberto Bagnai, 17 Αυγούστου 2015
Συνάδελφος από το Ευρωπαϊκό Μανιφέστο Αλληλεγγύης μου έστειλε αυτόν το σύνδεσμο. Φαντάζομαι ότι κάποιος, κάπου, θα εκπλαγεί διαβάζοντας τον τίτλο, διαφορετικά το άρθρο αυτό δεν θα είχε γραφτεί ποτέ: γιατί να δημοσιευτεί στον Τύπο μια "μη-είδηση ";
Στην πραγματικότητα, η αποτυχία της ποσοτικής χαλάρωσης είναι μια "μη-είδηση". Τίποτα δεν ήταν πιο προβλέψιμο (εκτός από το θάνατο).
Η απάντησή μου προς τον συνάδελφό ήταν αυτή :
Το άρθρο αυτό γράφτηκε πριν τρία χρόνια. Ο τίτλος του είναι: «Η στροφή του Ντράγκι είναι άχρηστη ,άρα επιβλαβής». Το άρθρο γράφτηκε μετά τη δήλωση του Ντράγκι "ό τι θα κάνω ότι χρειαστεί να σώσω το ευρώ" (η δήλωση από μόνη της ήταν μια παραδοχή αδυναμίας διότι, όταν δηλώνεις ευθαρσώς ότι θα κάνεις ό, τι χρειαστεί για να σώσεις κάτι, είναι σα να λες ότι χωρίς την υποστήριξή σου αυτό το κάτι θα καταρρεύσει). Το επιχείρημα ήταν πολύ απλό: δεν έχει σημασία ποια κεντρική νομισματική πολιτική θα ακολουθηθεί, οι ενδο-περιφερειακές ανισότητες στην Ευρώπη θα παραμείνουν οι ίδιες, ακριβώς όπως συνέβη στην Ιταλία.
Παράλληλα με αυτό το θεμελιώδες πρόβλημα (δηλαδή διαρθρωτικό), υπάρχει και ένα άλλο θεμελιώδες ελάττωμα στα μυαλά των υποστηρικτών της ποσοτικής χαλάρωσης.: οι ευρωπαϊστές ουσιαστικά δεν καταλαβαίνουν τον ενδογενή χαρακτήρα του χρήματος .
Ο ευρωπαϊσμός, με όλες τις ψευδαισθήσεις του, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η θεωρία του εξωγενούς χαρακτήρα του χρήματος στην ακραία του μορφή.
Το τυπικό «σκεπτικό» των ευρωπαϊστών είναι το εξής:
1) Το χρήμα δημιουργείται "με την εκτύπωση" (και το χρήμα το δημιουργεί το κακό κράτος)
2) Ο πληθωρισμός παράγεται με τη δημιουργία χρήματος
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι θα πρέπει να αφαιρεθεί η εξουσία δημιουργίας χρήματος από το κακό κράτος (επειδή ο πληθωρισμός είναι το Κακό).
Δεν θα καθήσω να συζητήσω τα συμπεράσματα. Ας υποθέσουμε, για χάρη της συζήτησης, ότι ο πληθωρισμός είναι το 666 (και ζητώ συγγνώμη επειδή δεν είμαι πρόθυμος να αναλάβω την άχαρη δουλειά να εξηγήσω γιατί ο αποπληθωρισμός δεν είναι ακριβώς ο παράδεισος επί της γης ...). Δεν έχει σημασία τι γνώμη έχετε για τον πληθωρισμό, αλλά τα σημεία (1) και (2) είναι κατάφωρα ψέμματα.
Το σημείο (1), το οποίο το αμφισβήτησαν πάντα οι μετακεϋνσιανοί οικονομολόγοι τώρα το διαψεύδουν και έγκριτα ιδρύματα και συντηρητικά όπως η Τράπεζα της Αγγλίας (για να μη μιλήσουμε για την επιστημονική βιβλιογραφία). Η ανακρίβεια του επιχειρήματος είναι προφανής ακόμη και στους αδαείς, οι οποίοι ως επί το πλείστον δεν είδαν ούτε ένα σεντς από τις τεράστιες ενέσεις τρισεκατομμυρίων ευρώ τα τρία τελευταία χρόνια.
Alberto Bagnai, 17 Αυγούστου 2015
Συνάδελφος από το Ευρωπαϊκό Μανιφέστο Αλληλεγγύης μου έστειλε αυτόν το σύνδεσμο. Φαντάζομαι ότι κάποιος, κάπου, θα εκπλαγεί διαβάζοντας τον τίτλο, διαφορετικά το άρθρο αυτό δεν θα είχε γραφτεί ποτέ: γιατί να δημοσιευτεί στον Τύπο μια "μη-είδηση ";
Στην πραγματικότητα, η αποτυχία της ποσοτικής χαλάρωσης είναι μια "μη-είδηση". Τίποτα δεν ήταν πιο προβλέψιμο (εκτός από το θάνατο).
Η απάντησή μου προς τον συνάδελφό ήταν αυτή :
Το άρθρο αυτό γράφτηκε πριν τρία χρόνια. Ο τίτλος του είναι: «Η στροφή του Ντράγκι είναι άχρηστη ,άρα επιβλαβής». Το άρθρο γράφτηκε μετά τη δήλωση του Ντράγκι "ό τι θα κάνω ότι χρειαστεί να σώσω το ευρώ" (η δήλωση από μόνη της ήταν μια παραδοχή αδυναμίας διότι, όταν δηλώνεις ευθαρσώς ότι θα κάνεις ό, τι χρειαστεί για να σώσεις κάτι, είναι σα να λες ότι χωρίς την υποστήριξή σου αυτό το κάτι θα καταρρεύσει). Το επιχείρημα ήταν πολύ απλό: δεν έχει σημασία ποια κεντρική νομισματική πολιτική θα ακολουθηθεί, οι ενδο-περιφερειακές ανισότητες στην Ευρώπη θα παραμείνουν οι ίδιες, ακριβώς όπως συνέβη στην Ιταλία.
Παράλληλα με αυτό το θεμελιώδες πρόβλημα (δηλαδή διαρθρωτικό), υπάρχει και ένα άλλο θεμελιώδες ελάττωμα στα μυαλά των υποστηρικτών της ποσοτικής χαλάρωσης.: οι ευρωπαϊστές ουσιαστικά δεν καταλαβαίνουν τον ενδογενή χαρακτήρα του χρήματος .
Ο ευρωπαϊσμός, με όλες τις ψευδαισθήσεις του, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η θεωρία του εξωγενούς χαρακτήρα του χρήματος στην ακραία του μορφή.
Το τυπικό «σκεπτικό» των ευρωπαϊστών είναι το εξής:
1) Το χρήμα δημιουργείται "με την εκτύπωση" (και το χρήμα το δημιουργεί το κακό κράτος)
2) Ο πληθωρισμός παράγεται με τη δημιουργία χρήματος
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι θα πρέπει να αφαιρεθεί η εξουσία δημιουργίας χρήματος από το κακό κράτος (επειδή ο πληθωρισμός είναι το Κακό).
Δεν θα καθήσω να συζητήσω τα συμπεράσματα. Ας υποθέσουμε, για χάρη της συζήτησης, ότι ο πληθωρισμός είναι το 666 (και ζητώ συγγνώμη επειδή δεν είμαι πρόθυμος να αναλάβω την άχαρη δουλειά να εξηγήσω γιατί ο αποπληθωρισμός δεν είναι ακριβώς ο παράδεισος επί της γης ...). Δεν έχει σημασία τι γνώμη έχετε για τον πληθωρισμό, αλλά τα σημεία (1) και (2) είναι κατάφωρα ψέμματα.
Το σημείο (1), το οποίο το αμφισβήτησαν πάντα οι μετακεϋνσιανοί οικονομολόγοι τώρα το διαψεύδουν και έγκριτα ιδρύματα και συντηρητικά όπως η Τράπεζα της Αγγλίας (για να μη μιλήσουμε για την επιστημονική βιβλιογραφία). Η ανακρίβεια του επιχειρήματος είναι προφανής ακόμη και στους αδαείς, οι οποίοι ως επί το πλείστον δεν είδαν ούτε ένα σεντς από τις τεράστιες ενέσεις τρισεκατομμυρίων ευρώ τα τρία τελευταία χρόνια.
Μπορεί ο Ντράγκι να
τυπώνει, αλλά οι τράπεζες δεν δανείζουν. Πού βρίσκεται το λάθος;
Το σημείο (2) αντικρούεται, μεταξύ άλλων, και από άρθρο του Bloomberg: Μετά την εκτύπωση τρισεκατομμύρια επί τρισεκατομμυρίων έχουμε αποπληθωρισμό! Ο μόνος τρόπος που μια κυβέρνηση μπορεί να διασφαλίσει ότι το "τυπωμένο" χρήμα θα ξοδευτεί, είναι να το ξοδέψει , δηλαδή η νομισματοποίηση του ελλείμματος. Τότε, και μόνο τότε , μπορεί να εξασφαλιστεί η ανάκαμψη της συνολικής ζήτησης (και, μαζί με αυτήν, των τιμών). Αλλά σ’ αυτό ακριβώς αντιτίθενται οι ευρωπαϊστές, λόγω των προφανών συνεπειών της στην κατανομή του εισοδήματος.
Ο Κέυνς υπήρξε πολύ σαφής : ο αποπληθωρισμός διαταράσσει την ισορροπία στην κατανομή του εισοδήματος υπέρ των «εισοδηματιών» [όσοι ζουν από εισοδήματα, σ.σ.] (σελ.32). Δυστυχώς, οι «εισοδηματίες» συνήθως δεν αντιλαμβάνονται ότι για να κερδίζουν αυτοί, θα πρέπει να υπάρχει κάποιος άλλος που να δημιουργεί αξία στην πραγματική οικονομία και ο αποπληθωρισμός αυτή ακριβώς τη διαδικασία αποτρέπει (δηλαδή, αυτό που ευνοεί τους εισοδηματίες βραχυπρόθεσμα, τους σκοτώνει μεσοπρόθεσμα. Μακροπρόθεσμα ξέρετε τι γίνεται ... και αν δεν ξέρετε, βλέπε σελίδα 80 του βιβλίου A Tract on Monetary Reform...).
Οι συνάδελφοι ευρωπαϊστές είναι ψεύτες, κατά συρροή δολοφόνοι των προφανέστερων οικονομικών αληθειών. Υποθέτω ότι λίγο πολύ όλοι έχουμε επίγνωση ποια θα είναι η αναπόφευκτη κατάληξη μιας μακράς παρατεταμένης φάσης αποπληθωρισμού. Αυτό σημαίνει πόλεμος (βλέπε σελίδα 36: «Εκτός από τον πόλεμο»). Δεν θα πρέπει ναμας εκπλήσσει ιδιαίτερα αν οι αμερικανικές εφημερίδες, προετοιμάζουν σιγά σιγά το εκλογικό σώμα.
Το ζήτημα δεν είναι αν θα τυπώσεις (χρήμα)
Το σημείο (2) αντικρούεται, μεταξύ άλλων, και από άρθρο του Bloomberg: Μετά την εκτύπωση τρισεκατομμύρια επί τρισεκατομμυρίων έχουμε αποπληθωρισμό! Ο μόνος τρόπος που μια κυβέρνηση μπορεί να διασφαλίσει ότι το "τυπωμένο" χρήμα θα ξοδευτεί, είναι να το ξοδέψει , δηλαδή η νομισματοποίηση του ελλείμματος. Τότε, και μόνο τότε , μπορεί να εξασφαλιστεί η ανάκαμψη της συνολικής ζήτησης (και, μαζί με αυτήν, των τιμών). Αλλά σ’ αυτό ακριβώς αντιτίθενται οι ευρωπαϊστές, λόγω των προφανών συνεπειών της στην κατανομή του εισοδήματος.
Ο Κέυνς υπήρξε πολύ σαφής : ο αποπληθωρισμός διαταράσσει την ισορροπία στην κατανομή του εισοδήματος υπέρ των «εισοδηματιών» [όσοι ζουν από εισοδήματα, σ.σ.] (σελ.32). Δυστυχώς, οι «εισοδηματίες» συνήθως δεν αντιλαμβάνονται ότι για να κερδίζουν αυτοί, θα πρέπει να υπάρχει κάποιος άλλος που να δημιουργεί αξία στην πραγματική οικονομία και ο αποπληθωρισμός αυτή ακριβώς τη διαδικασία αποτρέπει (δηλαδή, αυτό που ευνοεί τους εισοδηματίες βραχυπρόθεσμα, τους σκοτώνει μεσοπρόθεσμα. Μακροπρόθεσμα ξέρετε τι γίνεται ... και αν δεν ξέρετε, βλέπε σελίδα 80 του βιβλίου A Tract on Monetary Reform...).
Οι συνάδελφοι ευρωπαϊστές είναι ψεύτες, κατά συρροή δολοφόνοι των προφανέστερων οικονομικών αληθειών. Υποθέτω ότι λίγο πολύ όλοι έχουμε επίγνωση ποια θα είναι η αναπόφευκτη κατάληξη μιας μακράς παρατεταμένης φάσης αποπληθωρισμού. Αυτό σημαίνει πόλεμος (βλέπε σελίδα 36: «Εκτός από τον πόλεμο»). Δεν θα πρέπει ναμας εκπλήσσει ιδιαίτερα αν οι αμερικανικές εφημερίδες, προετοιμάζουν σιγά σιγά το εκλογικό σώμα.
Το ζήτημα δεν είναι αν θα τυπώσεις (χρήμα)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)