Αποκαλυπτικό Βίντεο: Ο Σαμαράς, χωρίς την άδεια της Μέρκελ, δεν μπορεί να νομοθετήσει

Το παρακάτω βίντεο, μας το έστειλε, ο φίλος Βασιλης Πολυχρονης , και είναι από την συνάντηση του Ελληνου-Γερμανικού Επιμελητηρίου, και στο συγκεκριμένο απόσπασμα μιλάει ο πρόεδρος των Γερμανικών Επιμελητηρίων.

Στο 6:00 του βίντεο, ο Γερμανός απαντάει σε ερώτηση, για το αν μίλησε με τον πρωθυπουργό (τυπικά έχει την θέση, ουσιαστικά θα δείτε, ότι πρόκειται περί υπαλλήλου) για την νομοθέτηση πραγμάτων υπέρ των αιτημάτων των εδώ Επιμελητηρίων, και η απάντηση ήταν καθηλωτική!

"Ο Σαμαράς ήταν υπέρ των αιτημάτων των Επιμελητηρίων, αλλά είχε δεμένα τα χέρια από την τρόικα.Δεν μπορούσε να κάνει κάτι, γιατί έπρεπε να εισπράξει τα λεφτά της δόσης.". Και συνεχίζει ο αθεόφοβος, ξεφτιλίζοντας τον ίδιο και την χώρα την οποία δήθεν κυβερνά "Ζήτησε από τον Γερμανό Πρόεδρο των Επιμελητηρίων, όταν δει την Μέρκελ στις 12 Μαΐου να της ζητήσει, η ίδια να συντάξει μια επιστολή στην τρόικα, για να προωθηθεί το αίτημα"....Δηλαδή, ούτε καν το θάρρος να επικοινωνήσει ο ίδιος με την Μέρκελ

Και συμπλήρωσε, ο Γερμανός, ξεφτιλίζοντας ακόμα πιο πολύ τον Σαμαρά, ότι κατά την γνώμη του δεν θα το έκανε, δεν θα του ζήταγε "ρουσφέτι", αν δεν ήταν τώρα οι εκλογές....

 [--->]

Εν πλω διαμαρτυρία στην Κρήτη ενάντια στα χημικά της Συρίας

                    

Κινήματα Εν πλω διαμαρτυρία ενάντια στην εξουδετέρωση των χημικών όπλων της Συρίας στη Μεσόγειο θα ξεκινήσει σήμερα, Κυριακή 27 Απριλίου, από τα Σφακιά.

Μετά από συνέλευσή της, η Συντονιστική Επιτροπή Χανίων κατά της εξουδετέρωσης των χημικών της Συρίας στη Μεσόγειο αποφάσισε την κλιμάκωση των δράσεων της με οργάνωση, κινητοποίηση, συγκέντρωση και εν πλω διαμαρτυρία που θα ξεκινήσει από το λιμάνι της Χώρας των Σφακίων στις 12 το μεσημέρι.

http://stokokkino.gr/article/7746/En-plo-diamarturia-stin-Kriti-enantia-sta-ximika-tis-Surias-

ΜΗΝ ΜΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ

  [--->]

Απαιτείται σοβαρότητα

Βαθύτερα ελλείμματα και αδυναμίες αναδεικνύουν οι χειρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση της Σαμπιχά Σουλεϊμάν

Η απόφαση να μη συμπεριλη­φθεί η Σαμπιχά Σουλεϊμάν στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε γεγονός όχι μικρής σημασίας. Δρομολόγησε εξελίξεις και γέν­νησε ερωτηματικά και προβληματισμούς, αναδεικνύοντας σοβαρά ζητήματα. Ας πάρουμε, λοιπόν, τα γεγονότα από την αρχή.

Η πρόταση για τη συγκεκριμένη υποψη­φιότητα τέθηκε υπ' όψιν των οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να προκύψει, μέχρι και τη συνεδρίαση της Κ. Ε. του κόμματος, κάποια σοβαρή ένσταση ή αντίρρηση. Κανένα στοιχείο δεν παρουσιάστηκε εναντίον της υποψηφιότητας, που συγκέντρωσε 152 θετικές ψήφους σε σύνολο ι8ο στην Κεντρική Επιτροπή.

«Ταμάμ...»

Σε αντίθεση με υποτιθέμενους διάλογους που παρουσιάζονται από Μέσα Ενημέρωσης να έγιναν στη συγκεκριμένη συνεδρία­ση, η πραγματικότητα είναι διαφορετι­κή. Στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ (από το χώρο της μειονότητας) χωρίς να παρουσιάσει στοιχεία ή καταγγελίες,δήλωσε απλά ότι η συγκεκριμένη υποψηφιότητα δεν εκ­φράζει τη μουσουλμανική μειονότητα στο σύνολο της. Όταν του απαντήθηκε ότι δεν πρόκειται να εμφανιστεί ως εκπρόσωπος όλης της μειονότητας και ρωτήθηκε αν έτσι θα λυνόταν το θέμα, η απάντηση ήταν μονολεκτική: «Ταμάμ...». 

Λίγα 24ωρα αργότερα, και χωρίς να εί­ναι σαφές τι μεσολάβησε,άρχισαν να σημειώνονται μεγάλες αντιδράσεις από παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ που απαιτούσαν τον αποκλεισμό της Σ. Σουλεϊμάν από το ψηφοδέλτιο, παρά το γεγονός ότι η υποψηφιότητα είχε την έγκριση της Κ.Ε.

Οι αντιδράσεις από Οργανώσεις Μελών δεν φαίνεται να αποτελούν πειστική απάντηση για τον τρόπο που ελήφθη η απόφαση της άμεσης αποπομπής, μια και σε ανάλογες πρόσφατες περιπτώσεις,δεν έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στις τελικές αποφάσεις του κόμματος. 

Δεν είναι στην πρόθεση μας να κρίνουμε όλες τις προτεινόμενες υποψηφιότητες -τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα τους. Ούτε και αυτήν της Σ. Σουλεϊμάν. 

Το ζήτημα είναι ότι οι χειρισμοί που έγι­ναν, όχι μόνο έβλαψαν (για μια ακόμα φορά) την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και αναδεικνύουν μια σειρά ελλείμματα πο­λιτικής, όπως και ηθικής τάξης. Γιατί δεν βρέθηκε μια άλλη λύση όπως, για παράδειγμα, της τοποθέτησης και ενός αριστερού υποψηφίου από το πλειοψη­φικό τμήμα της μειονότητας, χωρίς την αποπομπή της Σ. Σουλεϊμάν; 

Ακόμα κι αν κάποιος έχει σοβαρές εν­στάσεις για τη συγκεκριμένη υποψηφι­ότητα, τι εξυπηρέτησε η εξαπόλυση μιας τέτοιας επίθεσης (χωρίς τις αντίστοιχες αποδείξεις) σε ένα πρόσωπο που το ίδιο το κόμμα και οι διαδικασίες του ανέδειξαν πριν από λίγες μέρες;

Η επανεμφάνιση του DEP

Υπάρχει, όμως, ένα γενικότερο πλαίσιο το οποίο δεν μπορεί να διαφεύγει της προσοχής μας. Είναι γνωστό ότι με την υποστήριξη του τουρκικού προξενείου, στις Ευρωεκλογές επανεμφανίστηκε και κατέρχεται αυτόνομα με επικεφαλής τον Μουσταφά Αλί Τσαβούς (της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης), το Κόμμα Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας (DEP) του μακαρίτη μειονοτικού Αχμέτ Σαδίκ. Με βάση αυτή την εξέλιξη, μια σειρά παράγοντες της μειονότητας έχουν δεχθεί πιέσεις να μην κατέβουν υποψήφιοι με κανένα άλλο κόμ­μα. Χαρακτηριστική είναι η άρνηση του στελέχους της ΔΗΜΑΡ, Ιλχάν Αχμέτ, να αποδεχθεί την πρόταση του Φώτη Κουβέλη να μετάσχει στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος «χάριν της διασφάλισης ενότητας και ομοψυχίας στη μειονότητα μας».

Η εξέλιξη αυτή γίνεται σε μια στιγμή που οι γεωπολιτικές αναστατώσεις σε όλη την ευρύτερη περιοχή, κάθε άλλο παρά έχουν κοπάσει. Ο διαγκωνισμός Ρωσίας και «Δύσης», οι εξελίξεις στην Ουκρανία, οι επιδιώξεις της Τουρκίας και του Ισραήλ, ο πόλεμος στη Συρία, όσα δρομολογούνται στην Κύπρο φαντάζουν σε εμάς μακρινά; Προφανώς και δεν είναι μακρινά, οπότε οι κινήσεις που γίνονται σε αυτές τις συνθήκες δεν μπορούν παρά να μελετώνται με σοβαρότητα. 

Είναι ανα­κόλουθο όσοι δηλώνουν ότι στρατεύονται στο «διμέτωπο αγώνα» ενάντια σε δύο εθνικισμούς (ελληνικό και τουρκικό) να συμπεριφέρονται στην πραγματικότητα σαν να μην υπάρχει, μέσα σε αυτό το περιβάλλον, κανένα θέμα τουρκικού εθνι­κισμού, επιθετικότητας ή επεκτατισμού. Χαρακτηριστική, από αυτή την άποψη, είναι μια άλλη περίπτωση, αυτή του Αχμέτ Κουρκ, προέδρου της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης, υποψήφιου περιφερειακού συμβούλου για την Ανατολική Μακεδονία-Θράκη.

Ο Κουρκ, όπως έγινε γνωστό, όχι μόνο υποστήριξε ανοιχτά το τοπικό μειονοτι­κό κόμμα για τις Ευρωεκλογές (και όχι τον ΣΥΡΙΖΑ), αλλά είχε στο παρελθόν συναντηθεί και φωτογραφηθεί και με τον ηγέτη του εθνικιστικού κόμματος των Γκρίζων Λύκων. Ο Κουρκ, βεβαίως, μετά από αυτά παραι­τήθηκε αλλά μάλλον προς δυσαρέσκεια στελεχών που, κατά τ' άλλα, εμφανίζονται σε διμέτωπη αντιπαράθεση με όλους τους εθνικισμούς.

Ταυτόχρονα, πρέπει να πούμε ότι δεν συνιστούν απάντηση οι αιτιάσεις πως και στο χώρο της Νέας Δημοκρατίας πλήθος στελεχών διατηρούν άριστες σχέσεις με το τουρκικό προξενείο ή ότι έχουν δηλώσει αναφανδόν υποστήριξη στο DEB. 

 Είναι γνωστό ότι τα κυβερνητικά κόμματα, στο παρελθόν, από τη μια μεριά ενορχήστρω­ναν την καταπίεση της μειονότητας και από την άλλη εγκόλπωναν στο εσωτερικό τους στελέχη φιλικά προς την τουρκική πολιτική, προς άγραν ψήφων. Αυτό φυσικά και πρέπει να επισημαίνεται -και ίσως βραχυπρόθεσμα «ισοφαρίζει» κάποιες εντυπώσεις. Δεν είναι, όμως, σαφές ότι ο κόσμος από την Αριστερά είναι που περιμένει μια άλλη πολιτική κι όχι δηλώσεις που επιτείνουν την αίσθηση ότι «όλοι ίδιοι είναι»;

Ζητείται σοβαρότητα...

Σε πρόσφατη τηλεοπτική συζήτηση, απαντώντας στην τοποθέτηση υποψή­φιου ευρωβουλευτή με το κόμμα του Στ. Θεοδωράκη που δήλωνε άγνοια για βασικά θέματα της πολιτικής ζωής, ο Π. Σκουρλέτης εύστοχα ρώτησε: «Γιατί το λέτε Ποτάμι το κόμμα και όχι... Ελβετία;».

Αντίστοιχα, κινδυνεύει να βρεθεί εκτός πραγματικότητας οποιαδήποτε πολιτική δύναμη επιδιώκει, σήμερα, σημαντικούς μετασχηματισμούς στην Ελλάδα χωρίς να λαμβάνει υπ' όψιν το γενικότερο πε­ριβάλλον στο οποίο βρίσκεται η χώρα.

Δυστυχώς, οι χειρισμοί που γίνονται φαί­νεται να υποτιμούν κάτι σημαντικό. Οι πολίτες είναι αρκετά ευαίσθητοι με τα εθνικά θέματα και απαιτούν σοβαρό­τητα από όσους χειρίζονται υποθέσεις που άπτονται τέτοιων θεμάτων. Μπορεί σε άλλα θέματα κάποιοι ερασιτεχνισμοί να συγχωρούνται ή να αποδίδονται σε μια σχετική απειρία, αλλά σε ζητήματα κρίσιμα αυτοί στοιχίζουν και βλάπτουν ανεπανόρθωτα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ακριβώς ένα μήνα πριν από μια σημαντική πολιτική μάχη. Η αναμέτρηση των Ευρωεκλογών θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό τις επόμενες πολιτικές εξελίξεις στη χώρα.

Θα διασωθεί το κυρί­αρχο πολιτικό σύστημα, μαζεύοντας τα κομμάτια του και διατηρώντας δυνάμεις; 

Ή μια ευρεία νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα ανοίξει το δρόμο σε άλλες, ελπιδοφόρες εξελίξεις;

Αυτό το δίλημμα επιβάλλει μια σοβαρή στάση που να ευθυγραμμίζεται με τη λα­ϊκή απαίτηση για μια μεγάλη αλλαγή, μακριά από εσωκομματικά επεισόδια και χειρισμούς που δείχνουν να κινούνται σε ένα εντελώς διαφορετικό κλίμα. 

Από την εφημερίδα δρόμος ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΣΑΒΒΑΤΟ 26 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2014

Πλεόνασμα βαρβαρότητας

Παναγιώτης Σωτήρης 

 

Η εξαγγελία Σαμαρά ότι το 2015 η χώρα θα μπορέσει να έχει όχι απλώς πρωτογενές πλεόνασμα αλλά και δημοσιονομικό πλεόνασμα, δηλαδή ακόμη και μετά την αποπληρωμή τόκων, στην πραγματικότητα ισοδυναμεί με προκαταβολική εξαγγελία κοινωνικού πολέμου.

Δεν θα σταθούμε στο στοιχείο εξαπάτησης που έχει,  ούτως ή άλλως, η εξαγγελία πλεονασμάτων, όταν αυτή στηρίζεται στην αυθαίρετη παραδοχή ότι οι τεράστιες ενισχύσεις δημόσιου χρήματος προς το τραπεζικό σύστημα δεν αποτελούν «δημόσια έξοδα» και κατά συνέπεια δεν αυξάνουν το πρωτογενές έλλειμμα, το οποίο, εάν συνυπολογίζονταν οι ενισχύσεις προς τις τράπεζες, θα έφθανε για το 2013 στο ύψος των 15,887 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Πάνω από όλα θα σταθούμε στην  ίδια την ουσία της εξαγγελίας Σαμαρά. Είναι προφανές ότι για να μπορέσει να υπάρξει ένα τόσο μεγάλο πλεόνασμα που να μπορεί να καλύπτει και τις ανάγκες αποπληρωμής τόκων και ληξιπρόθεσμων ομολόγων που για το 2014 προβλέπονται να φτάσουν τα 33,6 δισεκατομμύρια ευρώ και το 2015 τα 25,9 δισεκατομμύρια ευρώ, χρειάζεται μεγάλη αύξηση των εσόδων ή/και μείωση δαπανών. Όμως, με δεδομένη την όλη συνθήκη ύφεσης και συρρίκνωσης της οικονομίας αλλά και το γεγονός ότι τα μεγαλεπήβολα σχέδια για δεκάδες δισεκατομμύρια έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις μετατράπηκαν σε μαζική εκποίηση μπιρ παρά (αγγλιστί fire sale) δημόσιας περιουσίας, ένας μόνος δρόμος μένει: ένας ακόμη πιο άγριος γύρος δραματικών περικοπών δαπανών.

Όπως συνέβη με το «πρωτογενές πλεόνασμα» έτσι και το «δημοσιονομικό πλεόνασμα» θα το μετρήσουμε σε νέα  μαζικά κύματα απολύσεων από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, σε νέες μειώσεις σε μισθούς και σε συντάξεις, σε ακόμη περισσότερα κλειστά σχολεία και νοσοκομεία. Αυτό θα σημαίνει ένα μόνιμο πλεόνασμα φτώχειας, ακύρωσης των όποιων πρακτικών αλληλεγγύης μεταξύ των γενεών, επιδείνωσης των πλευρών ανθρωπιστικής κρίσης που ήδη είναι παραπάνω από εμφανή, διάλυσης των δημόσιων υποδομών.

Ακόμη χειρότερα, η διάλυση του κοινωνικού ιστού και η αποπτώχευση μιας κοινωνίας γίνονται οι αναγκαίες συνθήκες για να «ψηφίσουν οι αγορές», για να χρησιμοποιήσουμε μια άλλη αγαπημένη έκφραση του πρωθυπουργού. Όσο περισσότερο ακυρώνεται κάθε έννοια δημοκρατικής συζήτησης και αντιπαράθεσης για τις κατευθύνσεις της οικονομικής πολιτικής, τόσο περισσότερο μεταβαίνουμε σε μια «δημοκρατία των επενδυτών», σε μια διαδικασία απόφασης όπου όλα κρίνονται με βάση την απαίτηση, ιδίως από τη μεριά των αγορών χρήματος, για άμεση απόδοση και εύκολη κερδοφορία.

Ότι αυτή η πλήρης υποταγή στις απαιτήσεις των αγορών, που αποτελεί άλλωστε και τον πυρήνα της αρχιτεκτονικής της ευρωζώνης, σήμερα επενδύεται ιδεολογικά σε εθνικό στόχο δεν αποτελεί μόνο ένδειξη της ηγεμονικής  ρηχότητας των οικονομικών και πολιτικών ελίτ. Αποτυπώνει, επίσης, και μια διεστραμμένη προσπάθεια να επενδυθεί φαντασιωτικά η κοινωνική καταστροφή, να αποτελεί αντικείμενο επιθυμίας η ίδια η συνθήκη της εξαθλίωσης. 

Αρκεί μια ματιά στη έντεχνα σκηνοθετημένη αναμονή των ανακοινώσεων πλεονασμάτων στα δελτία των 8 για να φανεί ο μηχανισμός αυτός.

Γι’ αυτό το λόγο και είναι δομικά αλυσιτελής κάθε προσπάθεια να αρθρωθεί μια άλλη πολιτική που δεν θα στηρίζεται σε μια δομική «αλλαγή παραδείγματος». Η συμμόρφωση προς την τήρηση των δανειακών συμβάσεων και των όρων αποπληρωμής του χρέους, η υπεράσπιση «εξ αριστερών» της δυνατότητας πλεονασμάτων, η αποδοχή του ευρώ ως απόλυτου ορίου, μικρά περιθώρια αφήνουν για ανακοπή ενός δρόμου καταστροφής, παρά μόνο με την μορφή επίσης φαντασιωτικών επικλήσεων για ένα «Σχέδιο Μάρσαλ».

Απέναντι στην κυνική βιοπολιτική της απελπισίας που σήμερα εκβιάζει τα θύματα να επενδύσουν ιδεολογικά στην ίδια τη συνθήκη απελπισίας τους, η όποια επικοινωνιακή διαχείριση της δυνατότητας ενός άλλου δρόμου μικρή υπηρεσία προσφέρει. Ακόμη χειρότερα, βάζοντας στο απυρόβλητο τον πυρήνα του ζητήματος –την πειθαρχική λειτουργία του ευρώ, των ευρωπαϊκών συνθηκών και του μηχανισμού του χρέους– συντηρούν την αίσθηση ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος» και τη μετατροπή της αγανάκτησης σε κυνικό εξατομικευμένο αγώνα για την επιβίωση. Μόνο που έτσι η ανατροπή γίνεται πολυκαιρισμένο σύνθημα σε αφίσα και όχι συλλογική δράση…

Ο Παναγιώτης Σωτήρης είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

 

 

[--->]