Του Κ. ΚΑΛΛΩΝΙΑΤΗ
Στην πρόσφατη διένεξη της εκπροσώπου του κόμματος της γερμανικής Αριστεράς Die Linke, Γκάμπι Τσίμερ, και του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών και προέδρου του ΠΑΣΟΚ κ. Βενιζέλου σχετικά με τη δυνατότητα ή μη κουρέματος του ελληνικού χρέους, ανέκυψε η έννοια του μη νομιμοποιημένου χρέους, σε αντιδιαστολή με το νομιμοποιημένο, έννοια που αξίζει να διευκρινισθεί καθώς δεν είναι ευρύτερα γνωστή και προκαλεί παρεξηγήσεις.
Ως μη νομιμοποιημένο χρέος νοείται αυτό που έχει επιβληθεί σε μία χώρα από κάποια πολιτικά πρόσωπα όχι επειδή αντιπροσώπευε και κάλυπτε πραγματικές ανάγκες της χώρας, αλλά για λόγους αισχροκέρδειας και καταχρηστικά υπό πιέσεις και εκβιασμούς της εξουσίας των κερδοσκόπων που οργανωμένα δέχονταν και υπέγραφαν δανειακές συμβάσεις που περιείχαν «ωφελήματα των δανειστών» και των ιδίων (βλ. μίζες), προφανώς δυσανάλογα υψηλά προς τις «παροχές τους». Είναι ακόμη αυτό που αντιστοιχεί σε τοκογλυφικούς όρους απόδοσης (μεγάλο ύψος επιτοκίου), επιβαλλόμενους παρά δανειστών που επιχειρούν τοκογλυφικές πράξεις κατ' επάγγελμα και κατά συνήθεια.
Πρόκειται για έναν γενικό ορισμό στον οποίο εμφιλοχωρούν και άλλες ερμηνείες, όπως η απεμπόληση του δικαιώματος μιας χώρας από κάθε ασυλία και εθνική κυριαρχία βάσει του εθνικού και διεθνούς Δικαίου, η υπογραφή συμβατικών όρων υπαγωγής των διαφορών της χώρας από ισχύουσες συμβάσεις σε ξένα δίκαια (π.χ. όπως της Ελλάδας στο αγγλικό Δίκαιο), η ολοκληρωτική δέσμευση για την είσπραξη εκ μέρους κάθε δανειστή της, παλαιού ή νέου, του συνόλου της δημόσιας περιουσίας (κινητή, ακίνητη, χρηματική και άλλες πηγές επίγειου, υπόγειου, υποθαλάσσιου πλούτου κ.λπ.), ή ακόμη και η συστηματική επιβολή μέτρων λιτότητας που περικόπτουν νομοθετημένους μισθούς και εργατικά δικαιώματα, με αποκλειστικό στόχο την εξυπηρέτηση των δανείων σε βάρος της ανάπτυξης της χώρας.
Αυτή είναι μία διασταλτική ερμηνεία του παράνομου ή απεχθούς χρέους, που μπορεί να είναι ή να μην είναι αποδεκτή από την ευρωπαϊκή Αριστερά, υπάρχει όμως στην Ελλάδα και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με την κατάλληλη τεκμηρίωση σαν επιχειρηματολογία για το κούρεμα του ελληνικού χρέους.
Συνεπώς, επειδή την Ελλάδα την ενδιαφέρει η με κάθε τρόπο απομείωση του όγκου του χρέους προκειμένου να αναπτυχθεί, η πρόταση της Τσίμερ να προχωρήσει σε έναν τέτοιο διαχωρισμό νόμιμου και μη νόμιμου χρέους (π.χ. περίπτωση αμυντικών δαπανών επί Τσοχατζόπουλου), ούτως ώστε να υπάρξει πολιτικό έρεισμα προβολής του ελληνικού αιτήματος για κούρεμα χρέους στη γερμανική και ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, θα έπρεπε να ληφθεί σοβαρά υπόψη αντί να λοιδορείται από την ελληνική κυβέρνηση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα έπρεπε να περιοριστεί στη διαφοροποίηση αυτή το αίτημα του κουρέματος.
Αν ενοχλεί, ωστόσο, ορισμένους, αυτό μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι τυχόν τεκμηρίωση απεχθούς χρέους συνδέεται με τη διαπλοκή και τη διαφθορά του ελληνικού πολιτικού συστήματος, το οποίο αγωνιά να μην εκτεθεί στη διαφάνεια και τους προβολείς της κοινής γνώμης.
Από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία,1/12/2013
