17/7/2013
Η τοποθέτηση της πολύ καλής Σοφίας Σακοράφας από τη συζήτηση στην ολομέλεια της Βουλής για το πολυνομοσχέδιο.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Εδώ και τρία χρόνια, άλλοτε με τις ομιλίες μου εντός Βουλής, άλλοτε εκτός, άλλοτε με συνεντεύξεις ή αρθρογραφία, έχω διεξοδικά και τεκμηριωμένα τοποθετηθεί για αυτή τη βαρβαρότητα, αυτή την ανωμαλία, πολιτική, θεσμική, οικονομική και κοινωνική που επιβάλλεται στην πατρίδα μας και το λαό μας.
Σε όλη αυτήν την πορεία των τριών χρόνων η προσέγγισή μου ήταν άκρως πολιτική, ακόμη και όταν εισήγαγα σκληρές εκφράσεις στο δημόσιο βίο, όπως η “κατοχική βουλή”. Έκφραση που σήμερα μαζί με την “κατοχική κυβέρνηση”, αποτελούν λογικά συμπεράσματα του λαού μας.
Εκφράσεις όπως “γκαουλάιντερ” για την ξένη επιτροπεία που έχει επιβληθεί στην πατρίδα μας και που αποδεικνύουν τη μετατροπή της σε νεοαποικία και άρα το περιορισμένο της κυριαρχίας της, δεν ακούγονται μόνο από στόματα αριστερών ή με τη συναισθηματική φόρτιση που γεννά μια διαδήλωση που χτυπιέται βίαια και ανελέητα.
Ακούγονται και γράφονται από έγκριτα χείλη ή από έγκριτο ευρωπαϊκό τύπο.
Ήδη, όχι ένας επαναστάτης ή ένας επαναστατημένος ή ένας αντιεξουσιαστής, αλλά η Γαλλίδα υπουργός Πολιτισμού χαρακτήρισε τραγωδία αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ.
Μια τραγωδία που ξεκίνησε από το πρώτο μνημόνιο και εξελίσσεται με πολλές κορυφώσεις με το μεσοπρόθεσμο, με τα διάφορα πολυνομοσχέδια, με τις Πράξεις Νομοθετικού, με τα αποφασίζομεν και διατάζομεν τούτης της κυβέρνησης κοινωνικής μειοψηφίας.
Αυτή είναι η μία όψη της τραγωδίας. Η θεσμική, η πολιτική.
Η άλλη όψη, η οποία αποτελεί και ευθεία συνέπεια της πολιτικής σας, είναι αυτή που εξελίσσεται στην κοινωνία.
Προσπαθείτε, ψελλίζοντας πολιτικές ανοησίες, οι οποίες με τη βοήθεια και τη συνεργασία των διαπλεκόμενων ΜΜΕ παίρνουν τη μορφή επικίνδυνης και φασίζουσας λογικής, αυτής του κοινωνικού αυτοματισμού, να δικαιολογήσετε τον κηρυγμένο πόλεμο εναντίον του δημοσίου, με πρόσχημα τον αδικημένο ιδιωτικό τομέα.
Χυδαία λογική, με την απόλυτη χυδαιότητα που μπορεί να έχει μια κυβέρνηση που βάζει τους κάτω να τσακώνονται, ώστε οι νοσηρές κορυφές, οι τράπεζες και το παρασιτικό ή μη κεφάλαιο να μένει ανέγγιχτο.
Να εξακολουθεί να συσσωρεύει πλούτη μέσα στην κρίση, να εισπράττει το κέρδος των δικών της πτωμάτων.
Προσπαθείτε, ψελλίζοντας πολιτικές ανοησίες, που και πάλι με την αγαστή συνεργασία των εργολάβων – μεγαλοκαναλαρχών αποκτούν την προσχηματική σοβαρότητα μιας κυβέρνησης που θέλει δήθεν να κάνει μεταρρυθμίσεις και έλεγχο των δημοσιονομικών δαπανών.
Χυδαία πρακτική, με την απόλυτη χυδαιότητα που μπορεί να έχει μια κυβέρνηση που χτυπάει τους πάντες, σήμερα τη δημοτική αστυνομία, τους σχολικούς φύλακες και την τεχνική εκπαίδευση, χτες την ΕΡΤ, τους εργαζόμενους στη ΒΙΟΜΕ, τον εμπορικό κόσμο, ενώ τους φίλους του πολιτικού και οικονομικού λόμπι τους αφήνει προνομιακά και τελικά ξεδιάντροπα ασύδοτους.
Προσπαθείτε, ψελλίζοντας πολιτικές ανοησίες, με τη γνωστή στήριξη των ΜΜΕ, να καταρρακώστε την Τοπική Αυτοδιοίκηση και μαζί καταρρακώνετε το σύνταγμα, την αυτοτέλεια του θεσμού, φτάνετε στο σημείο επί της ουσίας να τον καταργείτε, αφού το παρατηρητήριο τώρα θα ελέγχει εκ των προτέρων το σχέδιο του προϋπολογισμού του κάθε δήμου.
Και εάν τελικά δεν τα βρουν, ποιος θα δώσει τη λύση;
Μα ο διορισμένος υπουργός οικονομικών, κ. Στουρνάρας.
Η αποθέωση της άμεσης δικτατορίας!
Στο δε κομμάτι του νομοσχεδίου που αφορά στον κατώτατο μισθό, εδώ ξεπερνάτε και τους πολιτικούς σας εμπνευστές, ακόμη και την κ. Θάτσερ, αφού διαλύετε κάθε πρόσχημα και μόνοι σας θα αποφασίζετε τον κατώτατο μισθό.
Την αγγίξατε την κ. Θάτσερ στην απεργία πείνας του Κώστα Σακκά, με ένα νομικό πραξικόπημα βγαλμένο από τη εμπειρία της Αγγλίας του ’80, με θύμα τον Μπόμπι Σαντς και σήμερα την ξεπερνάτε με τις αντικοινωνικές νεοφιλελεύθερες επιλογές σας.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Και η τραγωδία συνεχίζεται με πολλές κορυφώσεις :
Με Δύο εκατομμύρια άνεργους, με 4.000 αυτοκτονίες, με τη νέα γενιά στη μετανάστευση, με την πλειοψηφία της κοινωνίας κάτω από το όριο της φτώχειας, με την παιδεία και την υγεία κατεστραμμένες, με ότι θυμίζει άμεση δημοκρατία καταργημένο, με το σύνταγμα τσαλακωμένο και τη βουλή ακυρωμένη.
Ξέρετε, πολλοί στην Ευρώπη, ακόμη και συνδαιτυμόνες σας, κάνουν λόγο για τραγωδία.
Ξεχνούν όμως κάτι.
Το μεγαλείο της Αρχαίας τραγωδίας είναι ότι υπάρχει πάντοτε στο τέλος λύση και κυρίως κάθαρση.
Με κάποιον τρόπο δηλαδή ο θεατής μέσα από την αποκατάσταση της ηθικής τάξης, λυτρώνεται, γιατί ικανοποιείται το περί δικαίου αίσθημα και αποκαθίσταται η τάξη πραγμάτων.
Και είναι απαραίτητη αυτή η αποκατάσταση γιατί σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, οι παλιές ιστορίες που απλώς “θάφτηκαν”, θα βγαίνουν στην επιφάνεια με την πρώτη ευκαιρία και θα στοιχειώνουν κάθε νέα πράξη των εμπλεκομένων.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Στην Ελλάδα και στην ταραγμένη μας ιστορία πολλές ιστορίες θάφτηκαν, από τα παλιά έως και τώρα.
Η μία ερμηνεία είναι ότι ο νικητής είναι τελικά αυτός που καλείται να οργανώσει την κάθαρση, κι έτσι θάβει κάτω από τόνους χιονιού τις βρώμικες ιστορίες, όπως γίνεται για παράδειγμα με τη λίστα Λαγκάρντ, που την πλήρωσε -και δικαίως αλλά τελικά ΜΟΝΟΝ- ο εντελλόμενος και όχι ο εντολέας.
Η άλλη ερμηνεία – και θα μείνω σε αυτήν- είναι ότι τελικά όσο η πολιτική και ιστορική ευθύνη αποδίδεται με τρόπο γενικό, με χαρακτηρισμούς που χωρούν εκτεταμένες κοινωνικές ομάδες, η ευθύνη τελικά δεν καταλογίζεται.
Δείτε τι συνέβη με τους δοσίλογους της κατοχής.
Δεν κατονομάστηκαν κι έτσι μετά την εγκληματική τους προδοσία γινήκανε ευυπόληπτα μέλη της μεταπολεμικής Ελλάδας, χωρίς να ξεχνούν βέβαια την παλιά τους δράση. Και τους ξανασυναντάμε το ’63 στον Λαμπράκη, το ’65 στον Πέτρουλα, το ’67 σαν πυλώνες της χούντας και τους γιους τους άξιους συνεχιστές και συνδαιτυμόνες-προστατευόμενους συγκεκριμένης υπουργού της κυβέρνησης του 2004.
Δείτε τι συνέβη επί χούντας.
Οι χαφιέδες δεν κατονομάστηκαν ή καλύτερα ελάχιστοι χαφιέδες ταυτοποιήθηκαν. Άλλοι συνέχισαν ανενόχλητοι τη δράση τους μέσα σε ένα σύστημα που τελικά δεν αποχουντοποιήθηκε ποτέ, αφού οι χτεσινοί τραμπούκοι σήμερα είναι αρχηγοί κόμματος, αφού οι χτεσινοί τσεκουροφόροι σήμερα έχουν δεσπόζουσα θέση στο κοινοβούλιο.
Έτσι λοιπόν θα αναγκαστώ να μιλήσω για μια ευθύνη άλλου τύπου.
Μια ευθύνη σαφώς πολιτική, σαφώς ιστορική, σαφώς κατά την άποψή μου στα όρια της προδοσίας του λαού μας, αλλά που έχει ονοματεπώνυμο.
Δε θα διαφωνήσω ότι φταίει το σάπιο πολιτικό σύστημα, δεν θα διαφωνήσω και με τους συντρόφους του ΚΚΕ, ότι φταίει ο καπιταλισμός που παράγει αυτά τα φαινόμενα.
Όμως κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Τούτα τα μέτρα και τα προηγούμενα για να περάσουν κάποιοι τα έχουν υπογράψει.
Τα μνημόνια κάποιοι – διαβασμένοι ή μη- αυτό μου είναι αδιάφορο, κάποιοι τα υπέγραψαν.
Το ξαφνικό θάνατο χιλιάδων εργαζομένων, κάποιοι τον υπογράφουν.
Το πραξικοπηματικό μαύρο στις οθόνες, κάποιοι το υπέγραψαν.
Τη διάλυση της υγείας, κάποιοι την υπέγραψαν και την υπογράφουν.
Κάποια στιγμή και στην πατρίδα μας θα πρέπει να μιλήσουμε και για την προσωπική ευθύνη.
Για την προσωπική πολιτική ευθύνη του κ. Βενιζέλου, για τον οποίο ανασύρω ένα μόνο παράδειγμα, το κούρεμα, το οποίο είχε καταστροφικές επιπτώσεις στα ταμεία, στους μικροκαταθέτες, ακόμη και στην κυπριακή τραγωδία.
Για την προσωπική ευθύνη του κ. Στουρνάρα, του εκπροσώπου μόνον των τραπεζών, καθώς δεν απολαμβάνει την θεσμική ιδιότητα του αιρετού, που οδηγεί την κοινωνία στα βράχια και την οικονομία στο τέλμα.
Για την προσωπική ευθύνη του κ. Καψή -αυτά θα τα πούμε και μεθαύριο- που μετέτρεψε τη δημόσια τηλεόραση στο πειρατικό του καπετάν Μπόμπολα.
Για την προσωπική ευθύνη του κ. Μητσοτάκη, ο οποίος γόνος πιστός της εκτροπής, δεν κατηγορείται μόνο για πολιτική εκτροπή, αλλά για την εκτροπή της ζωής και αξιοπρέπειας χιλιάδων ανθρώπων στο βωμό των εντολών που λαμβάνει από αυτούς που με οικογενειακή συνέχεια και συνέπεια υπηρετεί.
Και βέβαια για προσωπική ευθύνη του ενορχηστρωτή αυτής της πολιτικής παρέας, η οποία διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά της συμμορίας της καταστροφής, όπως τη χαρακτήρισε και ο Πρόεδρος μας, Αλέξης Τσίπρας, για προσωπική πολιτική ευθύνη του κ. Σαμαρά.
Πριν δύο περίπου χρόνια από τούτο το βήμα είχα καταθέσει την πρόταση για τη σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Δημόσιου χρέους.
Μια ιστορία που φυσικά και τα κόμματα της εξουσίας δεν την αποδέχτηκαν για πολλούς λόγους.
Ένας από τους σημαντικότερους υπήρξε ότι αυτός ο έλεγχος θα έδινε ονοματεπώνυμα, θα έδινε πράξεις ή σκόπιμες παραλείψεις, συγκεκριμένων ανθρώπων, σε συγκεκριμένα υπουργεία, συγκεκριμένες στιγμές, προς όφελος συγκεκριμένων συμφερόντων.
Σήμερα, με όλα αυτά που συμβαίνουν, τα οποία δεν αποτελούν απλώς σοκ και δέος, αλλά ένα βαθύ και προμελετημένο έγκλημα, η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου είναι αναγκαία, αλλά δεν αρκεί.
Σήμερα έχουμε ανάγκη και από μία προσωπική πολιτική δέσμευση:
καμία προσπάθεια συμψηφισμού των υποθέσεων με σκοπό τον μηδενισμό του κοντέρ, δε θα υπάρξει ούτε καν σαν σκέψη.
Με την πολιτική υποχρέωση, το ηθικό καθήκον που μου αντιστοιχεί ως βουλευτού του ελληνικού κοινοβουλίου και της αριστεράς, δεσμεύομαι ότι τούτα τα εγκλήματα θα προσπαθήσω να μη μείνουν ατιμώρητα.
Να μη θαφτούν όπως αυτά που διέπραξαν οι προκάτοχοι ή οι πρόγονοι αρκετών από αυτούς που σήμερα υπογράφουν με μόνο κύρος αυτό που έχει ένας εντολοδόχος.
Ο καθείς και τα όπλα του.
Ο εκβιασμός, ο φόβος, η καταστολή τα δικά σας όπλα.
Η κάθαρση και η απόδοση δικαιοσύνης τα δικά μας όπλα.
Η δε τιμωρία, προϋπόθεση της κάθαρσης, σαφώς δεν αποτελεί όπλο σε προσωπική φαρέτρα, αλλά το όπλο του λαού μας, το οποίο σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές το ενεργοποίησε.
Όταν… “ο λαός είναι εχθρός”,
Όταν… “η μετανάστευσις είναι ευλογίαν δια τον τόπον”,
Όταν θέλετε… “χίτες σκυλιά λυσσασμένα να γαυγίζουν”,
Όταν τα νομικά πραξικοπήματα… “είναι ο Παρθενών της συγχρόνου Ελλάδος”,
Τότε η προσωπική δέσμευση ενέχει τη θέση της μεγαλύτερης πολιτικής δέσμευσης
και η πραγματοποίησή της μετατρέπεται σε κορυφαία πολιτική πράξη.
[--->]
Η τοποθέτηση της πολύ καλής Σοφίας Σακοράφας από τη συζήτηση στην ολομέλεια της Βουλής για το πολυνομοσχέδιο.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Εδώ και τρία χρόνια, άλλοτε με τις ομιλίες μου εντός Βουλής, άλλοτε εκτός, άλλοτε με συνεντεύξεις ή αρθρογραφία, έχω διεξοδικά και τεκμηριωμένα τοποθετηθεί για αυτή τη βαρβαρότητα, αυτή την ανωμαλία, πολιτική, θεσμική, οικονομική και κοινωνική που επιβάλλεται στην πατρίδα μας και το λαό μας.
Σε όλη αυτήν την πορεία των τριών χρόνων η προσέγγισή μου ήταν άκρως πολιτική, ακόμη και όταν εισήγαγα σκληρές εκφράσεις στο δημόσιο βίο, όπως η “κατοχική βουλή”. Έκφραση που σήμερα μαζί με την “κατοχική κυβέρνηση”, αποτελούν λογικά συμπεράσματα του λαού μας.
Εκφράσεις όπως “γκαουλάιντερ” για την ξένη επιτροπεία που έχει επιβληθεί στην πατρίδα μας και που αποδεικνύουν τη μετατροπή της σε νεοαποικία και άρα το περιορισμένο της κυριαρχίας της, δεν ακούγονται μόνο από στόματα αριστερών ή με τη συναισθηματική φόρτιση που γεννά μια διαδήλωση που χτυπιέται βίαια και ανελέητα.
Ακούγονται και γράφονται από έγκριτα χείλη ή από έγκριτο ευρωπαϊκό τύπο.
Ήδη, όχι ένας επαναστάτης ή ένας επαναστατημένος ή ένας αντιεξουσιαστής, αλλά η Γαλλίδα υπουργός Πολιτισμού χαρακτήρισε τραγωδία αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ.
Μια τραγωδία που ξεκίνησε από το πρώτο μνημόνιο και εξελίσσεται με πολλές κορυφώσεις με το μεσοπρόθεσμο, με τα διάφορα πολυνομοσχέδια, με τις Πράξεις Νομοθετικού, με τα αποφασίζομεν και διατάζομεν τούτης της κυβέρνησης κοινωνικής μειοψηφίας.
Αυτή είναι η μία όψη της τραγωδίας. Η θεσμική, η πολιτική.
Η άλλη όψη, η οποία αποτελεί και ευθεία συνέπεια της πολιτικής σας, είναι αυτή που εξελίσσεται στην κοινωνία.
Προσπαθείτε, ψελλίζοντας πολιτικές ανοησίες, οι οποίες με τη βοήθεια και τη συνεργασία των διαπλεκόμενων ΜΜΕ παίρνουν τη μορφή επικίνδυνης και φασίζουσας λογικής, αυτής του κοινωνικού αυτοματισμού, να δικαιολογήσετε τον κηρυγμένο πόλεμο εναντίον του δημοσίου, με πρόσχημα τον αδικημένο ιδιωτικό τομέα.
Χυδαία λογική, με την απόλυτη χυδαιότητα που μπορεί να έχει μια κυβέρνηση που βάζει τους κάτω να τσακώνονται, ώστε οι νοσηρές κορυφές, οι τράπεζες και το παρασιτικό ή μη κεφάλαιο να μένει ανέγγιχτο.
Να εξακολουθεί να συσσωρεύει πλούτη μέσα στην κρίση, να εισπράττει το κέρδος των δικών της πτωμάτων.
Προσπαθείτε, ψελλίζοντας πολιτικές ανοησίες, που και πάλι με την αγαστή συνεργασία των εργολάβων – μεγαλοκαναλαρχών αποκτούν την προσχηματική σοβαρότητα μιας κυβέρνησης που θέλει δήθεν να κάνει μεταρρυθμίσεις και έλεγχο των δημοσιονομικών δαπανών.
Χυδαία πρακτική, με την απόλυτη χυδαιότητα που μπορεί να έχει μια κυβέρνηση που χτυπάει τους πάντες, σήμερα τη δημοτική αστυνομία, τους σχολικούς φύλακες και την τεχνική εκπαίδευση, χτες την ΕΡΤ, τους εργαζόμενους στη ΒΙΟΜΕ, τον εμπορικό κόσμο, ενώ τους φίλους του πολιτικού και οικονομικού λόμπι τους αφήνει προνομιακά και τελικά ξεδιάντροπα ασύδοτους.
Προσπαθείτε, ψελλίζοντας πολιτικές ανοησίες, με τη γνωστή στήριξη των ΜΜΕ, να καταρρακώστε την Τοπική Αυτοδιοίκηση και μαζί καταρρακώνετε το σύνταγμα, την αυτοτέλεια του θεσμού, φτάνετε στο σημείο επί της ουσίας να τον καταργείτε, αφού το παρατηρητήριο τώρα θα ελέγχει εκ των προτέρων το σχέδιο του προϋπολογισμού του κάθε δήμου.
Και εάν τελικά δεν τα βρουν, ποιος θα δώσει τη λύση;
Μα ο διορισμένος υπουργός οικονομικών, κ. Στουρνάρας.
Η αποθέωση της άμεσης δικτατορίας!
Στο δε κομμάτι του νομοσχεδίου που αφορά στον κατώτατο μισθό, εδώ ξεπερνάτε και τους πολιτικούς σας εμπνευστές, ακόμη και την κ. Θάτσερ, αφού διαλύετε κάθε πρόσχημα και μόνοι σας θα αποφασίζετε τον κατώτατο μισθό.
Την αγγίξατε την κ. Θάτσερ στην απεργία πείνας του Κώστα Σακκά, με ένα νομικό πραξικόπημα βγαλμένο από τη εμπειρία της Αγγλίας του ’80, με θύμα τον Μπόμπι Σαντς και σήμερα την ξεπερνάτε με τις αντικοινωνικές νεοφιλελεύθερες επιλογές σας.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Και η τραγωδία συνεχίζεται με πολλές κορυφώσεις :
Με Δύο εκατομμύρια άνεργους, με 4.000 αυτοκτονίες, με τη νέα γενιά στη μετανάστευση, με την πλειοψηφία της κοινωνίας κάτω από το όριο της φτώχειας, με την παιδεία και την υγεία κατεστραμμένες, με ότι θυμίζει άμεση δημοκρατία καταργημένο, με το σύνταγμα τσαλακωμένο και τη βουλή ακυρωμένη.
Ξέρετε, πολλοί στην Ευρώπη, ακόμη και συνδαιτυμόνες σας, κάνουν λόγο για τραγωδία.
Ξεχνούν όμως κάτι.
Το μεγαλείο της Αρχαίας τραγωδίας είναι ότι υπάρχει πάντοτε στο τέλος λύση και κυρίως κάθαρση.
Με κάποιον τρόπο δηλαδή ο θεατής μέσα από την αποκατάσταση της ηθικής τάξης, λυτρώνεται, γιατί ικανοποιείται το περί δικαίου αίσθημα και αποκαθίσταται η τάξη πραγμάτων.
Και είναι απαραίτητη αυτή η αποκατάσταση γιατί σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, οι παλιές ιστορίες που απλώς “θάφτηκαν”, θα βγαίνουν στην επιφάνεια με την πρώτη ευκαιρία και θα στοιχειώνουν κάθε νέα πράξη των εμπλεκομένων.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Στην Ελλάδα και στην ταραγμένη μας ιστορία πολλές ιστορίες θάφτηκαν, από τα παλιά έως και τώρα.
Η μία ερμηνεία είναι ότι ο νικητής είναι τελικά αυτός που καλείται να οργανώσει την κάθαρση, κι έτσι θάβει κάτω από τόνους χιονιού τις βρώμικες ιστορίες, όπως γίνεται για παράδειγμα με τη λίστα Λαγκάρντ, που την πλήρωσε -και δικαίως αλλά τελικά ΜΟΝΟΝ- ο εντελλόμενος και όχι ο εντολέας.
Η άλλη ερμηνεία – και θα μείνω σε αυτήν- είναι ότι τελικά όσο η πολιτική και ιστορική ευθύνη αποδίδεται με τρόπο γενικό, με χαρακτηρισμούς που χωρούν εκτεταμένες κοινωνικές ομάδες, η ευθύνη τελικά δεν καταλογίζεται.
Δείτε τι συνέβη με τους δοσίλογους της κατοχής.
Δεν κατονομάστηκαν κι έτσι μετά την εγκληματική τους προδοσία γινήκανε ευυπόληπτα μέλη της μεταπολεμικής Ελλάδας, χωρίς να ξεχνούν βέβαια την παλιά τους δράση. Και τους ξανασυναντάμε το ’63 στον Λαμπράκη, το ’65 στον Πέτρουλα, το ’67 σαν πυλώνες της χούντας και τους γιους τους άξιους συνεχιστές και συνδαιτυμόνες-προστατευόμενους συγκεκριμένης υπουργού της κυβέρνησης του 2004.
Δείτε τι συνέβη επί χούντας.
Οι χαφιέδες δεν κατονομάστηκαν ή καλύτερα ελάχιστοι χαφιέδες ταυτοποιήθηκαν. Άλλοι συνέχισαν ανενόχλητοι τη δράση τους μέσα σε ένα σύστημα που τελικά δεν αποχουντοποιήθηκε ποτέ, αφού οι χτεσινοί τραμπούκοι σήμερα είναι αρχηγοί κόμματος, αφού οι χτεσινοί τσεκουροφόροι σήμερα έχουν δεσπόζουσα θέση στο κοινοβούλιο.
Έτσι λοιπόν θα αναγκαστώ να μιλήσω για μια ευθύνη άλλου τύπου.
Μια ευθύνη σαφώς πολιτική, σαφώς ιστορική, σαφώς κατά την άποψή μου στα όρια της προδοσίας του λαού μας, αλλά που έχει ονοματεπώνυμο.
Δε θα διαφωνήσω ότι φταίει το σάπιο πολιτικό σύστημα, δεν θα διαφωνήσω και με τους συντρόφους του ΚΚΕ, ότι φταίει ο καπιταλισμός που παράγει αυτά τα φαινόμενα.
Όμως κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Τούτα τα μέτρα και τα προηγούμενα για να περάσουν κάποιοι τα έχουν υπογράψει.
Τα μνημόνια κάποιοι – διαβασμένοι ή μη- αυτό μου είναι αδιάφορο, κάποιοι τα υπέγραψαν.
Το ξαφνικό θάνατο χιλιάδων εργαζομένων, κάποιοι τον υπογράφουν.
Το πραξικοπηματικό μαύρο στις οθόνες, κάποιοι το υπέγραψαν.
Τη διάλυση της υγείας, κάποιοι την υπέγραψαν και την υπογράφουν.
Κάποια στιγμή και στην πατρίδα μας θα πρέπει να μιλήσουμε και για την προσωπική ευθύνη.
Για την προσωπική πολιτική ευθύνη του κ. Βενιζέλου, για τον οποίο ανασύρω ένα μόνο παράδειγμα, το κούρεμα, το οποίο είχε καταστροφικές επιπτώσεις στα ταμεία, στους μικροκαταθέτες, ακόμη και στην κυπριακή τραγωδία.
Για την προσωπική ευθύνη του κ. Στουρνάρα, του εκπροσώπου μόνον των τραπεζών, καθώς δεν απολαμβάνει την θεσμική ιδιότητα του αιρετού, που οδηγεί την κοινωνία στα βράχια και την οικονομία στο τέλμα.
Για την προσωπική ευθύνη του κ. Καψή -αυτά θα τα πούμε και μεθαύριο- που μετέτρεψε τη δημόσια τηλεόραση στο πειρατικό του καπετάν Μπόμπολα.
Για την προσωπική ευθύνη του κ. Μητσοτάκη, ο οποίος γόνος πιστός της εκτροπής, δεν κατηγορείται μόνο για πολιτική εκτροπή, αλλά για την εκτροπή της ζωής και αξιοπρέπειας χιλιάδων ανθρώπων στο βωμό των εντολών που λαμβάνει από αυτούς που με οικογενειακή συνέχεια και συνέπεια υπηρετεί.
Και βέβαια για προσωπική ευθύνη του ενορχηστρωτή αυτής της πολιτικής παρέας, η οποία διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά της συμμορίας της καταστροφής, όπως τη χαρακτήρισε και ο Πρόεδρος μας, Αλέξης Τσίπρας, για προσωπική πολιτική ευθύνη του κ. Σαμαρά.
Πριν δύο περίπου χρόνια από τούτο το βήμα είχα καταθέσει την πρόταση για τη σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Δημόσιου χρέους.
Μια ιστορία που φυσικά και τα κόμματα της εξουσίας δεν την αποδέχτηκαν για πολλούς λόγους.
Ένας από τους σημαντικότερους υπήρξε ότι αυτός ο έλεγχος θα έδινε ονοματεπώνυμα, θα έδινε πράξεις ή σκόπιμες παραλείψεις, συγκεκριμένων ανθρώπων, σε συγκεκριμένα υπουργεία, συγκεκριμένες στιγμές, προς όφελος συγκεκριμένων συμφερόντων.
Σήμερα, με όλα αυτά που συμβαίνουν, τα οποία δεν αποτελούν απλώς σοκ και δέος, αλλά ένα βαθύ και προμελετημένο έγκλημα, η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου είναι αναγκαία, αλλά δεν αρκεί.
Σήμερα έχουμε ανάγκη και από μία προσωπική πολιτική δέσμευση:
καμία προσπάθεια συμψηφισμού των υποθέσεων με σκοπό τον μηδενισμό του κοντέρ, δε θα υπάρξει ούτε καν σαν σκέψη.
Με την πολιτική υποχρέωση, το ηθικό καθήκον που μου αντιστοιχεί ως βουλευτού του ελληνικού κοινοβουλίου και της αριστεράς, δεσμεύομαι ότι τούτα τα εγκλήματα θα προσπαθήσω να μη μείνουν ατιμώρητα.
Να μη θαφτούν όπως αυτά που διέπραξαν οι προκάτοχοι ή οι πρόγονοι αρκετών από αυτούς που σήμερα υπογράφουν με μόνο κύρος αυτό που έχει ένας εντολοδόχος.
Ο καθείς και τα όπλα του.
Ο εκβιασμός, ο φόβος, η καταστολή τα δικά σας όπλα.
Η κάθαρση και η απόδοση δικαιοσύνης τα δικά μας όπλα.
Η δε τιμωρία, προϋπόθεση της κάθαρσης, σαφώς δεν αποτελεί όπλο σε προσωπική φαρέτρα, αλλά το όπλο του λαού μας, το οποίο σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές το ενεργοποίησε.
Όταν… “ο λαός είναι εχθρός”,
Όταν… “η μετανάστευσις είναι ευλογίαν δια τον τόπον”,
Όταν θέλετε… “χίτες σκυλιά λυσσασμένα να γαυγίζουν”,
Όταν τα νομικά πραξικοπήματα… “είναι ο Παρθενών της συγχρόνου Ελλάδος”,
Τότε η προσωπική δέσμευση ενέχει τη θέση της μεγαλύτερης πολιτικής δέσμευσης
και η πραγματοποίησή της μετατρέπεται σε κορυφαία πολιτική πράξη.
[--->]
