Πετάμε πραγματικά λεφτά σε καιρό φτώχειας και χρεοκοπίας για επιδοτήσεις του τίποτα

http://www.energypress.gr/news/Brethhkan-prosthetoi-poroi-Kleidwnei-sta-8-5-eyrw-to-telos-ETMEAR

Αν σήμερα, εξαφανιζόταν τα 1.700 αιολικά μεγαβάτ, το ρεύμα θα γινόταν πιο φτηνό, και δεν θα καταλαβαίναμε διαφορά στην ηλεκτροδότηση. Τόσο απλό.

1.700 αιολικά μεγαβάτ είναι περίπου €3 δις μπηγμένα σε Ελληνικά βουνά που ψάχνουν για εγγυημένη οικονομική απόδοση IRR από δοσίλογες (ή άσχετες) κυβερνήσεις που με κλέβουν για να εξυπηρετούν δεν ξέρω ποιόν (δηλαδή ξέρω και παραξέρω... 3-4 ξένους κατασκευαστές που έχουν αναδουλειές, και ισάριθμα ντόπια λαμόγια).

[--->]

Γιατί δεν πρέπει να κατηγορούν την Ελλάδα,την Ισπανία και την Ιρλανδία για τα δεινά της Ευρώπης

Ένα χρήσιμο άρθρο του Kash Mansori  που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στα τέλη του 2011 αλλά που παραμένει πάντα πολύ επίκαιρο,δυστυχώς, επειδή τα “παπαγαλάκια” του υπουργείου Προπαγάνδας εσ. και εξ. εξακολουθούν να  πουλάνε το παραμύθι του τζίτζικα και του μέρμηγκα , αν και πολλές μελέτες  τον διαψεύδουν ... Διαβάστε για να καταλάβετε! 

Για όλα φταίει η Ελλάδα. Αυτό πιστεύουν πολλοί Ευρωπαίοι κρυφά - ή μάλλον όχι και τόσο κρυφά - όταν διαμαρτύρονται μπροστά στην πιθανότητα να δώσουν περισσότερα χρήματα για να σώσουν την ευρωζώνη από την κρίση χρέους. Τι γίνεται όμως σε περίπτωση που αυτή η άποψη για το λόγο που η Ευρώπη έφτασε στη σημερινή της θέση δεν είναι μόνο απλουστευτική, αλλά και τελείως λάθος;

Ανοησίες, λένε οι γκρινιάρηδες. Είναι σίγουρο ότι η κρίση άρχισε, όταν το χρέος στην περιφέρεια της ευρωζώνης - Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία - αυξήθηκε τόσο , που οι επενδυτές φοβήθηκαν ότι ολόκληρες χώρες δε θα μπορούσαν πλέον να το ξεπληρώσουν. Εάν οι χώρες αυτές δεν είχαν συσσωρεύσει όλο αυτό το χρέος για να ζουν χωρίς αιδώ πάνω από τις δυνατότητές τους, τότε τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί. Αλλά από την ιστορία αυτή λείπει ένα βασικό στοιχείο της πραγματικής  αιτίας  της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης. Πιο συγκεκριμένα, λείπει το γεγονός ότι το ίδιο το σχέδιο του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος όχι μόνο ήταν η αιτία, αλλά έμελλε και να προκαλέσει μεγάλες πιστωτικές ροές από το κέντρο προς την περιφέρεια της ευρωζώνης. Επιπλέον, οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών δε θα μπορούσαν να κάνει και πολλά για να τις σταματήσουν. 

Μακράν από το να έχουν προκαλέσει οι ίδιες την κρίση, οι χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης βρέθηκαν απέναντι σε ισχυρές δυνάμεις που δεν μπορούσαν να ελέγξουν, δυνάμεις που κατά πάσα πιθανότητα έκαναν αναπόφευκτη αυτή τη κρίση, ανεξάρτητα του πόσο υπεύθυνα συμπεριφέρονταν μέχρι τότε οι χώρες αυτές. .

Ένας από τους βασικούς στόχους του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος ήταν πάντα η προώθηση μεγαλύτερης ενοποίησης των χρηματοπιστωτικών αγορών μεταξύ των χωρών μελών. Περίμεναν ότι το ενιαίο νόμισμα, θα διευκόλυνε τους επενδυτές μιας  χώρας του ευρώ να βρουν καλές επενδυτικές ευκαιρίες σε άλλες χώρες της ευρωζώνης, επειδή δεν θα χρειαζόταν πλέον να ανησυχούν για την αστάθεια των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Με άλλα λόγια, ένα από τα αναμενόμενα οφέλη του ευρώ ήταν ακριβώς για να διευκολύνει τη ροή των κεφαλαίων από τις χώρες με άφθονα κεφάλαια, και κατά συνέπεια σχετικά χαμηλές αποδόσεις των επενδύσεων, προς τις φτωχές σχετικά χώρες από κεφάλαια που πρόσφεραν ως εκ τούτου υψηλότερες αποδόσεις . Αυτό θεωρείται ότι αποτελεί βασικό παράγοντα στη διαδικασία οικονομικής σύγκλισης, όπου οι λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες θα μπορούσαν να φτάσουν τις  πιο ανεπτυγμένες.

Στην περίπτωση της Ευρώπης, οι πλούσιες σε κεφάλαια χώρες, ήταν αυτές του πυρήνα της ευρωζώνης: η Γερμανία, η  Γαλλία, το Benelux (Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο), η Αυστρία και η Φινλανδία. Η υιοθέτηση του ευρώ από τις περιφερειακές χώρες το 1999 επέτρεψε στους πιστωτές του κέντρου της ευρωζώνης να επωφεληθούν από τα σχετικά υψηλά ποσοστά απόδοσης των κεφαλαίων στην περιφέρεια. Και οι περιφερειακές χώρες, με τη σειρά τους, επωφελήθηκαν από την εισροή κεφαλαίων επειδή έτσι μειώθηκε το κόστος δανεισμού. Εν ολίγοις, η υιοθέτηση του ευρώ ως ενιαίου νομίσματος είχε ως στόχο να κατευθύνει  μεγάλες ροές κεφαλαίων από το κέντρο προς την περιφέρεια της ευρωζώνης, και είναι αυτές οι ροές κεφαλαίων, που έβαλαν τις βάσεις για την κρίση.

Στις αρχές του 2000 οι συνέπειες αυτής της μεγάλης  ροής κεφαλαίων από το κέντρο προς την περιφέρεια ήταν αρκετά προφανείς. Η ροή κεφαλαίων προς  μια χώρα μετριέται από το έλλειμμα των τρεχουσών συναλλαγών της, το αρνητικό υπόλοιπο σημαίνει ότι η χώρα είναι αποδέκτης διεθνούς δανεισμού, ενώ ένα πλεόνασμα σημαίνει ότι τα κεφάλαια της χώρας επενδύονται στο εξωτερικό. Και το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών των περιφερειακών χωρών αυξήθηκε πολύ τα χρόνια μετά την υιοθέτηση του ευρώ το 1999, ενώ οι χώρες του κέντρου ήταν οι πηγές εκροής των κεφαλαίων.



Αυτό έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα, φυσικά, και τα επιτόκια στο κέντρο και την περιφέρεια της ευρωζώνης, γλήγορα συνέκλιναν. Οι επενδυτές του κέντρου ήταν ευχαριστημένοι με τις σχετικά υψηλές αποδόσεις των κεφαλαίων τους στην περιφέρεια, ενώ οι περιφερειακές χώρες γνώρισαν μια οικονομική άνθηση που χρηματοδοτήθηκε  εν μέρει από αυτή την ευκολότερη πρόσβαση στα άφθονα κεφάλαια του κέντρου, και οι εξαγωγές από το κέντρο προς την περιφέρεια αυξήθηκαν. Το 2004 δεν υπήρχε σχεδόν καμία διαφορά μεταξύ των επιτοκίων των περιφερειακών χωρών και αυτών της Γερμανίας.

ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ "η πρώτη φορά που βλέπουμε  μια μεγάλη εισροή κεφαλαίων στις χώρες που κατάργησαν τα οικονομικά και χρηματοπιστωτικά εμπόδια. Το ίδιο συνέβη και στο Μεξικό μετά τη δημιουργία της NAFTA στις αρχές της δεκαετίας του '90,το ίδιο και στην Ανατολική Ασία στα μέσα της δεκαετίας του '90. Όταν οι λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες ενσωματώνονται περισσότερο με τον υπόλοιπο κόσμο, οι επενδυτές, γενικά, προσπαθούν να επωφεληθούν μετακινώντας τεράστια ποσά κεφαλαίων προς αυτή την κατεύθυνση.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι αυξήσεις στις ροές κεφαλαίων εξαρτώνται από τις ιδιοτροπίες των διεθνών επενδυτών, και ως εκ τούτου έχουν τη συνήθεια να "διακόπτονται ξαφνικά" σε περίπτωση που αλλάξουν τα "συναισθήματα" των επενδυτών. Και όταν αυτό συμβαίνει, συχνά ακολουθεί μια σοβαρή οικονομική κρίση.Η ερευνητική εργασία της Carmen και του Vincent Reinhart  μας δείχνει ότι η  "μπουνάτσα" (δανείζομαι τον όρο από τους ίδιους) της ροής κεφαλαίων αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο χρηματοπιστωτικής κρίσης. Και πράγματι,οι συγγραφείς αποδεικνύουν  ότι τέτοια περιστατικά προηγούνται συστηματικά των  κρίσεων δημόσιου χρέους, γιατί από η στιγμή που θα διακοπεί  η ροή κεφαλαίων, η δανειολήπτρια χώρα, ξαφνικά, δεν είναι πλέον σε θέση να αναχρηματοδοτήσει  το χρέος που έχει συσσωρεύσει. Όπως αναφέρει ο Rudi Dornbusch, στα πλαίσια εργασίας του για την μεξικανική κρίση του 1994 δεν είναι, η ταχύτητα που σκοτώνει, αλλά το απότομο φρενάρισμα.

Βασικά, η ξαφνική διακοπή της εισροής κεφαλαίων μπορεί να συμβεί ακόμα και όταν μια χώρα εφαρμόσει  όλες τις σωστές μακροοικονομικές πολιτικές. Οι χρηματοπιστωτικές  κρίσεις της δεκαετίας του '90 στην Ασία και το Μεξικό είναι καλά παραδείγματα. Στην περίπτωση της ζώνης του ευρώ, η ξαφνική διακοπή της ροής κεφαλαίων το 2009 έπληξε αδιάκριτα όλες τις περιφερειακές χώρες, ανεξάρτητα από τον τρόπο που είχαν διαχειριστεί τα οικονομικά τους.

Η Ισπανία και η Ιρλανδία, για παράδειγμα, τα χρόνια της αλματώδους ανάπτυξης, δημοσιονομικά ήταν πιο υπεύθυνες από τη Γαλλία ή τη Γερμανία, αλλά αυτό δεν έφτανε για να τις προστατέψει από την ξαφνική διακοπή της ροής κεφαλαίων. Έτσι, ακόμη και αν η Ελλάδα και η Πορτογαλία (που είχαν μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα) δείγματα της δημοσιονομικής σύνεσης, ήταν πρωταθλητές δημοσιονομικής σύνεσης, είναι πολύ πιθανό ότι θα επηρεαζόντουσαν εξίσου από την ξαφνική διακοπή. Να γιατί η καλύτερη ένδειξη για το ποιες χώρες θα έπληττε η κρίση αυτή δεν ήταν τα ελλείμματα, αλλά πιο πολύ ο όγκος της ροής των κεφαλαίων που κατέληγαν σε αυτές.

  

Τι λοιπόν προκάλεσε την ξαφνική διακοπή της ροής κεφαλαίων, αν όχι η ανεύθυνη συμπεριφορά των περιφερειακών χωρών; Η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και η συνακόλουθη βαθιά ύφεση το 2009 είναι ίσως μια επαρκής εξήγηση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι περιφερειακές χώρες έκαναν τα πάντα τέλεια, η Ελλάδα και η Πορτογαλία έπρεπε να μειώσουν περισσότερο το έλλειμμα του προϋπολογισμού τους όταν είχαν την ευκαιρία στις καλές εποχές (αν και θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο πράγμα και για τις Ηνωμένες Πολιτείες ), και σίγουρα δεν βοήθησε ότι η ελληνική κυβέρνηση πιάστηκε να πλαστογραφεί  τα επίσημα  στατιστικά στοιχεία.

Αλλά γνωρίζουμε ότι ένα από τα βασικά  χαρακτηριστικά της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008 ήταν ότι ξαφνικά οι επενδυτές δεν είχαν πλέον κανένα συμφέρον να τοποθετήσουν τα χρήματα τους σε οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο, εκτός από εκείνα που θεωρούνται πιο ασφαλή. Έτσι, όταν επρόκειτο για επενδύσεις στην περιφέρεια της ευρωζώνης, αποφάσισαν πως ήταν καιρός να εξαργυρώσουν τα τσιπς τους. Προσθέστε σε αυτό και την ύφεση που ακολούθησε, η οποία εκτόξευσε στα ύψη τα δημοσιονομικά ελλείμματα στην περιφέρεια - μαζί με όλα τα άλλα - και ίσως αυτές τις χώρες να μην είχαν καμία τύχη, ανεξάρτητα του πόσο υπεύθυνα είχαν διαχειριστεί τα οικονομικά τους.

ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ότι η ίδια η δημιουργία του ενιαίου νομίσματος ήταν αυτή που έβαλε τις βάσεις για αυτή την κρίση, και όχι η συμπεριφορά των περιφερειακών χωρών. Αν και αυτές οι χώρες δεν έκαναν κατ 'ανάγκην όλα σωστά, ωστόσο, έπαιζαν με σημαδεμένη τράπουλα. Αλλά αν η απλουστευτική  εξήγηση αυτής της κρίσης – ότι δηλαδή, προκλήθηκε από την ανεύθυνη συμπεριφορά των περιφερειακών χωρών - δεν είναι η σωστή απάντηση, τότε θα πρέπει να ξαναδούμε  τον τρόπο διαχείρισης  της κρίσης.

Ετσι, για αρχή, αν η κρίση είναι το αποτέλεσμα αδυσώπητων δυνάμεων, πέρα από τον έλεγχο των περιφερειακών χωρών, τότε δεν είναι σκόπιμο να κουνάμε απειλητικά το δάχτυλο  ή να τιμωρούμε τις χώρες αυτές με το πικρό φαρμάκι μιας ανεπαρκούς βοήθειας. Η κρίση αυτή δεν πρέπει να μετατραπεί σε ένα παραμύθι ηθικής.
Και το πιο σημαντικό,δεδομένου ότι η περιφέρεια της ζώνης του ευρώ ήταν αυτή που έφερε το μεγαλύτερο φορτίο των συστημικών κινδύνων που ενυπάρχουν στην κοινή νομισματική ζώνη, ενώ τα οφέλη τα μοιράστηκαν τόσο το κέντρο όσο και η περιφέρεια,ότι είναι μεγάλη αδικία τα βάρη της επίλυσης της κρίσης να τα έχουν φορτωθεί σε τέτοιο βαθμό οι χώρες της περιφέρειας μέσω των εξουθενωτικών μέτρων λιτότητας που απαιτούν οι χώρες του κέντρου. Οι χώρες του κέντρου της ευρωζώνης, όπως η Γαλλία και η Γερμανία ήταν στη θέση του οδηγού, τη στιγμή δημιουργίας αυτού του συστήματος, και ήταν ευτυχισμένοι όταν κέρδιζαν από το ενιαίο νόμισμα, όταν αυτό τους βόλευε. Τώρα λοιπόν οι δύο  αυτές χώρες θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι η ευθύνη να ξεκαθαρίσει αυτό το χάλι βαρύνει κυρίως αυτές.

Ο Kash Mansori είναι οικονομολόγος και σύμβουλος για οικονομικά και χρηματοπιστωτικά θέματα

[--->]

η ολυμπιακή σημαία στα χέρια των στρατιωτικών

 

 

Η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος ανέθεσε την έπαρση της σημαίαςαυτή με τους πέντε Ολυμπιακούς κύκλους,ένα υποτίθεται σύμβολο ειρήνης, σε μια ομάδα 16 Βρετανών στρατιωτών, από αυτούς με τις περισσότερες διακρίσεις στους πρόσφατους πολέμους.


Επικεφαλής της ομάδας, που αποτελείτο και από τα τρία στρατιωτικά όπλα, ο Ταλ Lambert, ο υπεύθυνος επικοινωνιών των αεροπορικών βάσεων Lyneham και Brize Norton, στρατιωτικό ορμητήριο πέρυσι, στην επιδρομή κατά της Λιβύης. Από τη RAF, ο λοχίας Raval, που διακρίθηκε στους πολέμους στα Βαλκάνια και το Ιράκ.Από το Πολεμικό Ναυτικό και το Σώμα των Πεζοναυτών, ο αξιωματικός Hiscock, ο οποίος τιμήθηκε με το μετάλλιο ανδρείας της Βασίλισσας για τη δράση του στην εισβολή στο Ιράκ. Από το πεζικό, ο λοχίας Reains που διέπρεψε στη μάχη στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, όπου και τραυματίστηκε, και ο δεκανέα Rainey, που συμμετείχε σε δύο επικίνδυνες αποστολές στο Αφγανιστάν.

Η ανάθεση σε στρατιωτικούς της έπαρσης όχι μόνο της αγγλικής σημαίας αλλά και αυτής  των Ολυμπιακών Αγώνων, ήταν μια χειρονομία ιδιαίτερα συμβολική. Μια επιβεβαίωση ότι οι δυνάμεις του Ηνωμένου Βασιλείου και των άλλων χωρών του ΝΑΤΟ δεν διεξάγουν πολέμους επιθετικούς, αλλά επιχειρήσεις ειρηνευτικές και ,φυσικά, προς το συμφέρον της ανθρωπότητας. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή που ενέκρινε αυτή την επιλογή, η οποία κανονικά θα έπρεπε να απαγορευθεί σε οποιαδήποτε  χώρα διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων, υπέπεσε σε βαρύ ατόπημα. Άλλο τόσο σοβαρό είναι  και ότι ο διεθνής Τύπος, που παρίσταται  στο Λονδίνο με χιλιάδες δημοσιογράφους,  έκανε πως δεν το είδε, και προτίμησε να ασχοληθεί με την περιγραφή του καπέλου(άνευ φτερού!) της Αυτού Μεγαλειότητας, κατά την έπαρση της σημαίας των Ολυμπιακών αγώνων από ένα στρατιωτικό άγημα που ξαναφέρνει στο νου  τις παλιές ένδοξες μέρες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

[--->] 

Η Γερμανία αρχίζει να κάνει τους υπολογισμούς της με το ευρώ

του Vladimiro Giacché

Τελευταία, η ερμηνεία των ομιλιών των ευρωπαίων ηγετών δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει, ως προς την πολυπλοκότητα, την ερμηνεία των ομιλιών των σοβιετικών ηγετών, που απασχολούσαν  άκρως ειδικευμένους αναλυτές, τους λεγόμενους σοβιετολόγους. Επί μήνες, τώρα, κάθε μέρα, πλήθη ευρωλόγων σπάνε το κεφάλι τους για να κατανοήσουν το νόημα της τελευταίας συνέντευξης της Μέρκελ ή την τελευταία δήλωση του Ντράγκι: και σύμφωνα με όσα κατάλαβαν αγοράζουν ή πωλούν τίτλους του δημοσίου.Ετσι,και αυτό το Σαββατοκύριακο οι ευρωλόγοι βρέθηκανμπροστά σε τεράστιο φόρτο εργασίας, μετά τη συνέντευξη του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στο "Welt am Sonntag".

Η γενική εντύπωση είναι ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών ελίσσεται με δυσκολία, χτυπώντας μία στο καρφί, και μία στο πέταλο. Από τη μία, ο  Σόιμπλε επιμένει ότι η αδυναμία της Ελλάδας να πετύχει τους στόχους που θέτει η Τρόικα οφείλεται στο ότι δεν εφαρμόζει σωστά τα προγράμματα που επιβάλλει το ΔΝΤ,η ΕΚΤ και η ΕΕ  και όχι ότι αυτά είναι προβληματικά. Προσθέτει δε, ότι δεν υπάρχει πλέον έδαφος για " επιπλέον παραχωρήσεις" (sic) στην Ελλάδα. 

Οσο αφορά την Ισπανία επιχειρεί χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία ένα σλάλομ, υποβαθμίζοντας αρχικά το μέγεθος του προβλήματος των-πολύ υψηλών- αποδόσεων  των ισπανικών κρατικών ομολόγων ("δε θα είναι και το τέλος του κόσμου, αν σε μια δημοπρασία κρατικών ομολόγων θα πρέπει να πληρώσουν κάνα δυο ποσοστιαίες μονάδες παραπάνω"), δηλώνοντας στη συνέχεια ότι η βοήθεια που προσφέρθηκε μέχρι τώρα είναι επαρκής και αρνείται, αν και είναι απολύτως σαφές, ότι έχουν κάποια βάση οι φήμες περί επικείμενου αίτηματος βοήθειας από την Ισπανία. 

Αυτά τα σημεία της συνέντευξης του κ. Σόιμπλε μπορούν και από μόνα τους να τροφοδοτήσουν τον σκεπτικισμό αναφορικά με τις πραγματικές δυνατότητες του Ντράγκι να παρέμβει "έως ότου χρειαστεί" προκειμένου να αντιμετωπίσει την έκρηξη της απόδοσης των ισπανικών και ιταλικών κρατικών ομολόγων. Και από αυτή την άποψη δεν υπάρχει τίποτα το νεώτερο: εδώ και τουλάχιστον ένα με ενάμιση χρόνο η γερμανική κυβέρνηση μας έχει συνηθίσει σε δηλώσεις που ρίχνουν λάδι στη φωτιά, ενισχύοντας την πεποίθηση ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία λύση από ευρωπαϊκής πλευράς στο πρόβλημα των χωρών που έχουν αδυναμία πρόσβασης στις κεφαλαιαγορές .

Στη συνέντευξη όμως,υπάρχουν και άλλα. Για παράδειγμα, ο Σόιμπλε αναφέρει ρητά  ότι "η Γερμανία επωφελείται από το κοινό νόμισμα, περισσότερο από κάθε άλλη χώρα". Κατά συνέπεια, αποσαφηνίζει με δυσφορία τη συζήτηση γύρω από ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδα από το ευρώ (που είχε ανακινήσει ο Γερμανός αναπληρωτής Ρέσλερ πριν λίγες ημέρες), αλλά κυρίως δίνει ηχηρό ράπισμα στους καθηγητές του γερμανικού ερευνητικού κέντρου Ifo, που είχαν δηλώσει ότι η έξοδος της Ελλάδα από το ευρώ θα κοστίσει στη Γερμανία "μόνο" 82 δισ. ευρώ, σε σύγκριση με τα 89 που θα χρειαζόντουσαν για να την σώσουν αν αυτή παρέμενε εντός του ενιαίου νομίσματος. Και ιδού η απάντησή του: "Πιστεύω πως  αυτό δεν είναι δουλειά των καθηγητών.

Αλλη θα έπρεπε να είναι η δουλειά τους. Από ανθρώπους με ακαδημαϊκούς τίτλους και επιστημονικά ιδρύματα που χρηματοδοτούνται με τα λεφτά των φορολογουμένων περιμένουμε να έχουν μια ιδιαίτερη  αίσθηση ευθύνης. " Αυτή η αίσθηση ευθύνης, εδώ δεν υπάρχει, αφού κατά τους υπολογισμούς του IFO  "οι κίνδυνοι παραβάλλονται μόνο με τις απώλειες του κρατικού προϋπολογισμού, κάτι "απολύτως ανακριβές ".

Ο Σόιμπλε ,σ’ αυτό το σημείο, έχει απόλυτο δίκιο. Και είναι αποκαλυπτικός.Στη Γερμανία, σήμερα, πολλοί είναι αυτοί που υπολογίζουν τι θα σημάνει το τέλος του ευρώ. Η απάντηση σαυτό είναι μόνο μία: οικονομική καταστροφή. Εχει σημασία ότι τελευταία, κάποια από τα συμπεράσματα και τους υπολογισμούς τους, έχουν περάσει και στα καθεστωτικά  μμε.

 Και μόνο από μια ενδεχόμενη πτώχευση της Ελλάδα το γερμανικό χρέος θα αυξηθεί κατά 3,5% . Αλλά αυτό που τρομάζει κυριολεκτικά είναι μια πιθανή πτώχευση της Ισπανίας ή της Ιταλίας. Εδώ οι υπολογισμοί είναι απλοί: οι δύο αυτές χώρες από τώρα έως το τέλος του 2013 θα πρέπει να αντλήσουν 750 δισεκατομμύρια ευρώ από τις αγορές. Πρόκειται για 110 δισ. ευρώ, περισσότερα από όσα διαθέτει  το ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης των κρατών (Esm) και ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Χρηματοπιστωτικής Σταθεροποίησης (EFSM), όπως υποστηρίζει στην εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung, ο Lars Feld, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ.

Αλλά, στο μέγεθος της επιβάρυνσης αναφέρεται ο Michael Heise, ο επικεφαλής οικονομολόγος της Allianz Group, ο οποίος εξηγεί τι θα πάθαινε η Γερμανία, σε περίπτωση που κατέρρεε το ευρώ και  η Γερμανία γύριζε στο μάρκο. Ήδη η ύφεση στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, προκαλεί τεράστια προβλήματα στη Γερμανία, δεδομένου ότι το 40 τοις εκατό των γερμανικών εξαγωγών κατευθύνεται προς την ευρωζώνη. Αλλά, πάνω απ’ όλα, η ανατίμηση του γερμανικού νομίσματος κατά 15-20 τοις εκατό, θα σήμαινε τη μείωση των εξαγωγών της μέχρι και ένα πέμπτο. Και επειδή η συμμετοχή των εξαγωγών της στο ΑΕΠ είναι σήμερα το 50 τοις εκατό, ακόμα κι αν τα ενδιάμεσα αγαθά που συμμετέχουν στην παραγωγή των εξαγόμενων αγαθών ισούται με το 40 τοις εκατό της αξίας των τελευταίων, θα ακολουθούσε μια πτώση του πλούτου κατά 5 τοις εκατό. Λαμβάνοντας υπόψη την επιδείνωση της οικονομικής ύφεσης και την κρίση του τραπεζικού συστήματος που θα ακολουθούσε  την κατάρρευση του ευρώ, σε διάστημα δύο χρόνων, η σωρευτική απώλεια του προϊόντος, θα έφτανε στο 15 τοις εκατό.

Ομως δεν είναι μόνο αυτό: επειδή η ανατίμηση του νομίσματος οδηγεί σε αύξηση του κόστους παραγωγής ως προς το εξωτερικό, πολλές εταιρείες θα μετέφεραν τις δραστηριότητες τους στο εξωτερικό ή θα έβγαζαν τα κεφάλαιά τους από τη Γερμανία. Και σήμερα – όπως παρατηρεί σωστά ο Heise - αυτό το είδος κινήσεων γίνονται με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα παρά στο παρελθόν. Το κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων, θα επιδεινώσει τη γενικότερη οικονομική κατάσταση και λόγω των αρνητικών συνεπειών που θα προκύψουν στα συναφή επαγγέλματα και τις γύρω περιοχές.

Συνολικά, ο Heise υπολογίζει την απώλεια του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της Γερμανία 4-5 χρόνια μετά τη διάλυση του ευρώ, στο 25 τοις εκατό. Και καταλήγει: "δεν θα επρόκειτο για  κινδυνολογία αν κάποιος υποστήριζε ότι η διάλυση του ευρώ θα προκαλούσε ένα σοκ πολύ χειρότερο από την κρίση που ακολούθησε την πτώχευση της Lehman Brothers".

Τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι, και εξάλλου βρισκόμαστε ήδη σε μία φάση όπου τα οικονομικά προβλήματα πολλών Ευρωπαίων εταίρων απειλούν σοβαρά την ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας: η εμπιστοσύνη των επιχειρήσεων ακολουθεί πτωτική πορεία για τρίτο συνεχή μήνα, και οι προβλέψεις για την ανάπτυξη το 2012, αν και πολύ μικρή (+0,7 τοις εκατό), θεωρούνται μάλλον αισιόδοξες. 

Πρακτικά, με τη μέχρι στιγμής εξτρεμιστική τους στάση, οι Γερμανοί πριονίζουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται.

Εμείς,όμως, ξαναδιαβάζοντας τη συνέντευξη Σόιμπλε, συμφωνούμε περισσότερο με τον τίτλο: "Δεν έχουν ακόμα καταλάβει όλοι τη στρατηγική μας." 

Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά αυτό έχει και συνέπειες. Αν την εποχή των σοβιετολόγων οι ειδικοί διαφωνούσαν ως προς την ερμηνεία που θα έπρεπε να δοθεί σε κάποιες αινιγματικές δηλώσεις των μελών του Πολιτικού Γραφείου, και οι δυτικές κυβερνήσεις ενεργούσαν ανάλογα, διαφορετικά τη Δευτέρα από την Πέμπτη,  θα βρεθούν κάποιοι που θα αγοράσουν ή δεν θα αγοράσουν τίτλους του  ιταλικού ή του ισπανικού δημοσίου, ανάλογα και με φράσεις από τη συνέντευξη που θα θεωρήσουν ότι έχουν ζωτική σημασία.

Αν υπερισχύσουν τα αδιάθετα κρατικά ομόλογα, τότε, οι αποδόσεις των ιταλικών και ισπανικών κρατικών ομολόγων θα αυξηθούν περισσότερο. Και το τέλος του ευρώ θα έλθει πιο κοντά.

[--->]