Μαφιόζοι από κάλπη

 Του Γιάννη Λαζάρου
Περιμέναμε μια κυβέρνηση με καθαρά και άφθαρτα πρόσωπα για να μάθουμε ότι για να στηριχθεί η Δημοκρατία πρέπει να είσαι μεγάλο λαμόγιο, μεγάλος μπαταχτσής και μεγάλο καθίκι.
Δημοκρατία που δεν είναι κομματική δεν είναι δημοκρατία. Αν όλα τα κόμματα δεν στηρίξουν τα κόμματα που έχουν φάνε τον άμπακο και δεν έδωσαν ποτέ λογαριασμό, τότε θα έρθουν οι συνταγματάρχες και οι βασιλιάδες.

Αυτά δεν τα ακούς στα καφενεία του χωριού από χαραμοφάηδες που μετά από δέκα τσίπουρα δεν ξέρουν πού πατάνε και πού βρίσκονται αλλά τα ακούς στην Βουλή των Ελλήνων και μάλιστα από τον εξοχότατο αριστερούλη πρόεδρο αυτής, Νικόλαο Βούτση.

Όπως μάθαμε από τον εξοχότατο δημοκρατικό και πάνω απ' όλα αριστερότατο προεδράρα, τους τελευταίους τρεις μήνες οι δανειστές πιέζουν να καταργηθεί το ακατάσχετο που ισχύει για το 40% της κρατικής επιχορήγησης προς τα κόμματα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι υπάρχει το ενδεχόμενο να πληγούν βαρύτατα το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, που είναι υπερχρεωμένα και έχουν στηρίξει τις ρυθμίσεις του δανεισμού τους στην κρατική επιχορήγηση. Αντί, λοιπόν, ο αριστερότατος να τρίβει τα χέρια του λέγοντας "εδώ θα τα πληρώσετε όσα φάγατε και λογαριασμό δεν δώσατε στέλνοντας την Ελλάδα στον πάτο με τα πανηγύρια σας" πήρε απάνω του το θέμα και έκρουσε κώδωνα κινδύνου.

Ακούστε τι είπε ο προεδράρας: "Αυτό σημαίνει άμεση χρεοκοπία δύο μεγάλων και ιστορικών κομμάτων". Ώπα, τα ιστορικά κόμματα το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν από τις στοίβες χρημάτων που έκαναν από κρατικές επιχορηγήσεις και από τα δάνεια τραπεζών και ο Σύριζα φόρεσε μαύρη πλερέζα. Όχι δεν φόρεσε τα μαύρα, ούτε δάκρυ έχυσε για όσα ψηφίζει ακατάπαυστα εναντίον των πολιτών που τους οδηγεί σε χρεοκοπία ζωής αλλά για τους Νουδούληδες και τους Πασοκούληδες που θα χάσουν τους ναούς τους που προσκυνούσαν δεκαετίες για ένα ρουσφέτι λαμογέικο σκίζουν τις δαντελένιες τους κιλότες.

Ο προεδράρας δεν σταμάτησε εκεί αλλά παίρνοντας αφορμή από την οικονομική καταστροφή των κομμάτων χρόνιας κλεψιάς είπε και το απίστευτο που πρέπει να γραφτεί με χρυσά γράμματα κάτω από τους μεγάλους θεωρητικούς της (πραγματικής) Αριστεράς που θυμάται ο πρωθυπουργάρας όταν δεν συναντιέται με δικτάτορες τύπου Αιγυπτίου αλ Σίσι και μακελάρηδες τύπου Νετανιάχου.

"Να βοηθήσουμε όλοι να βγούμε από την κρίση με πανίσχυρα δημοκρατικά κόμματα, με διαφάνεια και θεσμική ενίσχυση. Είμαι κάθετα αντίθετος με την προσπάθεια να απαξιωθεί και να πεθάνει το παρόν πολιτικό σύστημα και τα κόμματα και να αναζητήσουμε, άλλοι λοχίες και άλλοι βασιλιάδες".

Δηλαδή, αν δεν έχουμε όλα αυτά τα υπέροχα, υπέρλαμπρα, πεντακάθαρα κόμματα τότε η Δημοκρατία κινδυνεύει από αυτούς που θα φέρουν Κονδύληδες και Βασιλιάδες Παύλους. Ή θα έχουμε όλους αυτούς ή πάμε για χούντα και βασιλεία.

Ο Βούτσης μπορεί να έφαγε ένα ταψί τσιζ κέικ πριν ανεβεί στο βήμα αλλά ο εγκέφαλός του μια χαρά λειτουργεί όταν θέλει να βάλει το δίλημμα: Απατεώνες ή τανκς. Ο λαός πουθενά στο λογίδριο του Βούτση. Ο λαός είναι ένας μαλάκας ο οποίος αν χαθούν τα λαμογιοκόμματα τότε θα πέσει με τα μούτρα σε λοχίες και βασιλιάδες ως φαστιστολαός που είναι. Τα κόμματα έφεραν την δημοκρατία στην Ελλάδα και όχι ο λαός κι αν ο λαός πληρώνει τις απατεωνιές που έφεραν χρέος και επιβαλλόμενο χρέος συν κατοχή το 2010 στην Ελλάδα, πρέπει να τα στηρίξουμε διότι χωρίς αυτά πάμε χαμένοι.

Ξέρει πολύ καλά ο Βούτσης να δουλεύει για όλα τα στρατόπεδα. Πέρα από την στήριξη που δείχνει στα κολλητάρια του Πασόκους και ΝΔκρατες βγάζει λάδι παράλληλα τις δικτατορίες και τις βασιλείες που άλωσαν το κορμάκι του λαού αφού εμμέσως πλην σαφώς ο Βούτσης μάς είπε ότι αυτοί δεν καταχράστηκαν χρήμα και ο λαός θα τους επιλέξει αν καταρρεύσει το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Δεν έβαλε τυχαία τα κόμματα και το πολιτικό σύστημα στην ίδια φράση. Για τον Βούτση και την παρέα του μόνο κομματικό σύστημα υπάρχει και όχι πολιτικό. Όποιος είναι εκτός κομμάτων είναι και εκτός δημοκρατικού τόξου (που έλεγε και ο μνημονιακός αριστερός μπάρμπα Φώτος Κουρέλας)

Δεν κρατούν πλέον ούτε τα προσχήματα, τόσο για όσα αντιλαϊκά ψηφίζουν όσο και για το πόσο φασιστοειδή είναι. Λειτουργούν φανερά ως μία Κόζα Νόστρα μέσα στο κοινοβούλιο που ο ένας καλύπτει τα νώτα του άλλου και πετάνε στον λαό την απειλή ότι χωρίς τους μαφιόζους θα έρθει η ΕΣΑ να μάς σύρει στα υπόγεια της Ασφάλειας για μια βραδιά φάλαγγας.

Παίρνουν τον όρκο για ομερτά μπροστά στα μούτρα μας μετατρέποντας την Βουλή από σπίτι του λαού σε μαφιόζικη γιάφκα. Στήνουν καρτέρι στην Δημοκρατία όποτε κινδυνεύει η φατρία τους και κονομάνε μέσω φόρων όλοι μαζί βάζοντάς σου ως όπλο την απειλή κάθε μέρα στο κούτελο.

Νονοί παντός καιρού και με την επιχείρηση "Κόμμα" ως τέλεια κάλυψη.-

Στον τοίχο

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2015/12/blog-post_876.html#ixzz3uC3keA2p

Αυτός που πέταξε απο το χειρουργείο στον δρόμο ανασφάλιστο ασθενή το 2014 παραμένει και σήμερα διοικητής στο νοσοκομείο "Ευαγγελισμός'

 Καταγγέλλει ο  γιατρός  του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου  Ελληνικού Γιώργος Βήχας
(απο τη σελίδα του στο f/b):

Ο Αναστάσιος Γρηγορόπουλος σύμφωνα με δημοσίευμα στο Health report παραμένει Διοικητής στον Ευαγγελισμό. 

Ποιός είναι ο κύριος; Διορισθής από τον Γεωργιάδη (τον Νοέμβριο του13), επί διοικήσεως του τον Μάιο του 2014 πέταξαν στην κυριολεξία από το χειρουργείο τον ασθενή Γ.Δ. ενώ όλα ήταν έτοιμα να του τοποθετήσουν οι γιατροί εμφυτεύσιμο απινιδωτή. 
Ένα μηχάνημα που θα του έσωζε τη ζωή του η οποία κινδύνευε κάθε στιγμή από θανατηφόρες αρρυθμίες. 
Ο λόγος που τον πέταξαν από το χειρουργείο ήταν γιατί ο ασθενής ως ανασφάλιστος δεν μπορούσε να καλύψει το κόστος της συσκευής μόνος του ή κάποιο ταμείο. 
Με τον συγκεκριμένο κύριο ασχοληθήκαμε πολλές φορές, κατά κανόνα τα χρέη των ανασφάλιστων ασθενών μεταφέρονταν στην εφορία. Μόνο για αυτό το γεγονός, το ότι πέταξαν από το χειρουργείο ασθενή με σοβαρό κίνδυνο για τη ζωή του επί διοικήσεως του, δεν θα έπρεπε να παραμείνει στη θέση του. Λυπάμαι πολύ εάν είναι αυτή τελικά η επιλογή της ηγεσίας του υπουργείου υγείας...
 

Γιώργος Βήχας : Αν ο οποιοσδήποτε αμφισβητεί την γνησιότητα αλλά και την αλήθεια του περιεχομένου... 

[--->]

ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΑΝΤΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ

Του ΑΛΕΚΟΥ ΚΑΛΥΒΗ

Ο συντάκτης της Αυγής Δ. Χρήστου για πολλοστή φορά χυδαιολόγησε κατά της ΛΑ.Ε. με αφορμή τώρα τη θέση της στο θέμα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, κατατάσσοντάς την στα σκυλιά που ουρλιάζουν και κατηγο­ρώντας την για ασχετοσύνη, αφού σύμφωνα με τον ίδιο δεν αντιλαμβάνεται πως δημιουργούνται οι αξίες και συνεπώς ορθά έκανε η κυβέρνηση και ξεμπέρ­δεψε έτσι φθηνά με τις αποστεωμένες τράπεζες. Σε άρθρο του στην κυριακάτι­κη ΑΥΓΗ, αφού ξεπετά με αφορισμούς την ΛΑ.Ε. συνεχίζει με μια πλήρη δι­καιολόγηση της πολιτικής της κυβέρνησης, η οποία δήθεν μείωσε το χρέος, έλυ­σε το πρόβλημα των τραπεζών και γλύτωσε τους καταθέτες, ενώ αφού οι τράπεζες έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί, τώρα πλέον θα προχωρήσει η αποκα­τάσταση της ρευστότητας κ.ά. Όλα καλά, όλα ωραία λοιπόν.

Θα μπορούσε να αγνοήσει κανείς την προπαγανδιστική ευκολία του συγκε­κριμένου άρθρου, αλλά επειδή από ό,τι δείχνουν τα πράγματα, αυτό το άρθρο αντα­νακλά περισσότερο την κυβερνητική λογική, αξίζει να ασχοληθεί κάποιος με αυτό.

Το λέμε αυτό διότι την ίδια μέρα ένα κυβερνητικό στέλεχος, ο Θ. Παρα­σκευόπουλος έγραψε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο left.gr για το ίδιο θέμα. Το άρθρο ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί, ωστόσο είναι γραμμένο σε διαφορε­τικό ύφος ενώ δεν λείπουν κριτικές αναφορές στο εγχείρημα της κυβέρνησης. Για πα­ράδειγμα αναγνωρίζεται ως αρνητική η απώλεια που υπέστησαν οι μι­κρομέτοχοι, καθώς και η κερδοσκοπική διάθεση των κεφαλαίων που μπήκαν στις τράπε­ζες, επισημαίνεται ο φόβος για διεύρυνση της ιδιωτικοποίησης και ο κίνδυνος να αναπτυχθούν νέες φούσκες, ενώ υπογραμμίζεται ότι είναι αβέβαιη η παροχή ρευστότητας στην οικονομία.

Εν κατακλείδι, υποστηρίζε­ται η κυβερνητική θέση, αλλά με κρύα καρδιά και ως αναγκαίο κακό και όχι με τους διθυράμβους του Δ. Χρήστου.

ΣΤΟΝ ΚΑΛΑΘΟ ΤΩΝ ΑΧΡΗΣΤΩΝ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΡΑ­ΠΕΖΕΣ

Αυτό στο οποίο δεν μπορεί κανείς μα κανείς να διαφωνήσει ούτε καν ο Δ. Χρή­στου, είναι ότι η τωρινή στάση της κυβέρνησης ουδεμία σχέση έχει με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, εκτός αν κάποιος διεκδικεί το βραβείο Γκίνες στην πο­λιτική απάτη ισχυριζόμενος ότι η κοινωνικοποίηση των τραπεζών περνά πρώτα από την πλήρη ιδιωτικοποίησή τους. Στο κομμάτι του τραπεζικού συ­στήματος, η κυβέρνηση έχει κάνει την πιο συντηρητική μετατόπισή της. 

Τί­ποτε από όσα έλε­γε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν εφαρμόζεται, ούτε σε ό,τι έχει σχέση με τα κόκ­κινα δάνεια, ούτε με τον ενδιάμεσο δημόσιο φορέα δια­χείρισης των δανείων, ούτε με την αλλαγή της πιστωτικής πολιτικής, πολύ δε περισσότερο με την δη­μόσια ιδιοκτησία και τον κοινωνικό έλεγχο των τρα­πεζών. Όσο, δε, για τον περι­βόητο έλεγχο και διερεύνηση των σκανδάλων των προηγούμενων ανακεφα­λαιοποιήσεων, δεν υπάρχει μεγαλύτερο άλλοθι στην προηγούμενη κυβέρνηση από την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση της κυβέρνησης Τσίπρα.

Διερωτάται, πάντως, ο κάθε καλόπιστος πολίτης διαβάζοντας τα γραφόμενα του Δ. Χρήστου: πράγματι η θέση των τραπεζών είναι αρνητική. Αυτό όμως το γνώριζε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όταν διατύπωνε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πορεία η κατάσταση έγινε χειρότερη με τα κόκκινα δάνεια και αυτό είναι αλή­θεια. Την κατάσταση αυτή, όμως, τη γνωρίζουν και τα διάφορα funds. Τότε γιατί μπήκαν μέσα στις τράπεζες; 

Μήπως τους κοροϊδέψαμε τους κουτόφρα­γκους και τους δώσαμε ένα βαρέλι δίχως πάτο; Δεν τολμά να το ισχυριστεί ανοιχτά κανείς, διότι θα ήταν ανόητος, αφού αυτά τα επενδυτικά κεφάλαια γνωρίζουν τα πάντα και μετράνε με χειρουργική ακρίβεια τις κινήσεις τους σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. 

Μήπως πήραν τις μετοχές των τραπεζών επειδή ήθελαν να μας κάνουν χάρη ή για την ψυχή της μάνας τους; Όχι φυσικά. Μπήκαν για να κερδίσουν, από τις υπεραξίες που θα δημιουργηθούν μέσα από την απομόχλευ­ση και από την διαχείριση των κόκκινων δανείων, ιδιαίτερα των επιχειρηματι­κών αλλά και των σπιτιών της λεηλατημένης μεσαίας τάξης.

Γιατί λοιπόν στην μηδενική, σχεδόν, τιμή αγοράς ανά μετοχή δεν μπήκε μέσα το κράτος για να ασκήσει μια διαχείριση, η οποία – πέραν της αναπτυξιακής μετα­στροφής των τραπεζών – θα εξασφάλιζε, τουλάχιστον, μια δυνατότητα ανάκτη­σης ενός μέρους των τεράστιων απωλειών του; 

Γιατί επιλέχθηκε μια ρύθμιση η οποία μαζί, πράγματι, με τις προηγούμενες ανακεφαλαιοποιήσεις εξαε­ρώνει στην κυριολεξία τα 40 δισ. που έβαλε το κράτος με δανεισμό του; 
Γιατί, ενώ είχε μια πολύ σημαντική παρουσία στο μετοχικό τους κεφάλαιο, εκ­χώρησε, τελικά, μπιρ-παρά τις τράπεζες, οι οποίες θα διαχειριστούν σε δεύτερη φάση και επ’ ωφελία των νέων ιδιοκτητών τα κόκκινα δάνεια και ταυτόχρονα θα καθορί­σουν την εκκαθάριση κεφαλαίων, καθώς και την οικονομική διάρ­θρωση της χώρας;

Σε αυτά τα ερωτήματα δεν υπάρχει άλλη λογική απάντηση, εκτός από το ότι αν κάνεις ένα βήμα πίσω τότε ακολουθούν πολλά μέχρι την πλήρη υποταγή.

Αυτό, λοιπόν, έκανε η κυβέρνηση πετώντας στην κυριολεξία στα σκουπίδια το πρόγραμμά της, τις προσδοκίες των λαϊκών στρωμάτων, την ταξική μερολη­ψία και κάθε έννοια κυριαρχικού δικαιώματος της χώρας μας.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται, επίσης, ότι με την μετατροπή των προνομιούχων σε κοινές μετοχές ενισχύεται η παρέμβαση του Δημοσίου. Πρόκειται για αστήρι­κτο ισχυρισμό. Ούτε πριν διασφαλιζόταν ούτε και τώρα διασφαλίζεται η πα­ρέμβαση του Δημοσίου στη διοίκηση. Μετά, μάλιστα, από τον πιο ισχυρό έλεγχο του ΤΧΣ από το κουαρτέτο των δανειστών και την μέθοδο απολιτικοποίησης των τραπεζών που εγχώρησε με υπογραφή της η συγκυβέρνηση, ο ισχυρισμός αυ­τός είναι κενό γράμμα.

Η διαφορά μεταξύ του τώρα και του χθες είναι ότι η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έκα­νε ρουσφέτι στους Έλληνες τραπεζίτες με χρήματα του Δημοσίου, ενώ τώρα το ρουσφέτι πάλι «δημοσία δαπάνη» γίνεται στα ξένα επενδυτικά κεφάλαια (εξ’ όσων γνωρίζουμε, διότι δεν αποκλείεται να έχουν γίνει συμμαχίες με τμήμα­τα του ελληνικού τραπεζικού κεφαλαίου). 
Άρα, τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα. Η δυ­νατότητα παρέμβασης του Δημοσίου είναι εξαιρετικά εξασθενημένη. Ο Θ. Πα­ρασκευόπουλος έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται ότι το Δημόσιο όχι μόνο δεν θα κρα­τήσει τις θέσεις του στο τραπεζικό σύστημα, αλλά στην πρώτη ευκαιρία θα αναγκαστεί να πουλήσει και τις μετοχές που έχει, με την προσδοκία να ανα­κτήσει κάποια ψίχουλα από τις απώλειές του.

ΠΛΗΡΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Από όποια πλευρά και να πιάσεις το θέμα, το συμπέρασμα είναι ότι η ανακεφα­λαιοποίηση της κυβέρνησης συνιστά μια σκανδαλώδη, πρωτοφανή και προ­κλητική ρύθμιση.

Η εκ των υστέρων επιστολή του Γ. Δραγασάκη, βασικού υπεύθυνου από κυ­βερνητικής πλευράς για την ανακεφαλαιοποίηση, ο οποίος αφού πρώτα δη­μιούργησε τετελεσμένα, έρχεται εκ των υστέρων να ρίξει μελάνι σαν τη σου­πιά και να θολώσει τα νερά, δείχνει και ενοχή και ευθυνοφοβία. Οι ευθύνες, όμως, δεν παρα­γράφονται και, κυρίως, δεν παραγράφονται στη συνείδηση του λαού.

Σε άλλα κράτη, όπως στην Αμερική, όταν προέκυψε η κρίση στο τραπεζικό σύ­στημα, προηγήθηκε η κρατικοποίηση ακόμη και του κολοσσού της Citygroup και στην πορεία το κράτος κέρδισε από την μεταπώληση στον ιδιωτικό τομέα. Αυτή είναι μια μορφή καπιταλιστικής διαχείρισης και με όρους αγοράς, αλλά τουλάχιστον ήταν μια διαδικασία που προστατεύτηκαν τα συμφέροντα του Δημοσίου. 

Στη χώρα μας, με αριστερή κυβέρνηση (κατά δήλωσή της), ούτε καν αυτό έγινε. Προτιμήθηκε να καθοριστούν οι κανόνες μόνο από την επιθυμία και τα συμφέροντα των δανειστών και των διεθνών κερδοσκοπικών κεφαλαίων και να θυσιαστεί το δημόσιο συμφέρον.

Η επιλογή που έγινε αφοπλίζει πλήρως κάθε κυβέρνηση, η οποία θα ήθελε να ασκήσει μια διαφορετική πιστωτική πολιτική και να διοχετευτούν οι έστω και περιορισμένοι πόροι για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Οι τράπεζες θα παραμείνουν ζόμπι, χωρίς δυνατότητα παροχής ρευστότητας, απλά θα επιδιωχθεί η διαμόρφωση μεγαλύτερης αξίας στο μετοχικό κεφάλαιο από τη διαχείριση του ενεργητικού τους, σε όφελος των κερδοσκοπικών πολυεθνικών κεφαλαίων.

Τέλος, όσα ακούστηκαν από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης για παράλληλο τραπεζικό σύστημα, είναι έπεα πτερόεντα. Η ιδέα να δημιουργήσεις νέες τράπεζες που δεν θα υπάγονται στον έλεγχο της ΕΚΤ έχει την σημασία της, όμως στα σημερινά ασφυκτικά πλαίσια του ευρωσυστήματος η υλοποίησή της θα είναι κάτι σαν το παράλληλο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή μια μαγική εικόνα.

[--->]

Περί Γερμανίας: συνοπτικά, για τους πολιτικούς

Αγαπητέ πολιτικέ, ας υποθέσουμε ότι περνάς μπροστά από μία βιτρίνα και βλέπεις κάτι που  χρειάζεσαι, που σου αρέσει, που είναι καλής ποιότητας. Τι μπορεί να σε κάνει να μην  το αγοράσεις; Δύο μόνο πράγματα: είτε η πολύ υψηλή τιμή του, ή αν η ποιότητα δικαιολογεί την υψηλή τιμή (οπότε, θα ήσουν πρόθυμος να το αγοράσεις),ότι δεν διαθέτεις το ανάλογο χρηματικό ποσό. Η τιμή του μπορεί να είναι πολύ υψηλή π.χ., επειδή το εμπόρευμα αυτό αρέσει σε όλους, όλοι το θέλουν, οπότε ο έμπορος προσαρμόζει ανάλογα την τιμή του: αυτό ονομάζετε νόμος της προσφοράς και της ζήτησης.Αυτό οι οικονομολόγοι, το ονομάζουν "θεωρία της ζήτησης", και η ζήτηση ενός εμπορεύματος εξαρτάται από το εισόδημα του πελάτη και την τιμή του εμπορεύματος.


Αν αυτό το καταλαβαίνεις, αγαπητέ πολιτικέ, τότε θα καταλάβεις και:

1) το λόγο που δημιουργήθηκε τυ ευρώ, και:

2) το λόγο που θα τιναχτεί στον αέρα.

Και ας αφήσουμε κατά μέρος , παρακαλώ, την πλούσια (γεω) πολιτική ανεκδοτολογία (ο Μιτεράν, που ήθελε να εκμεταλλευτεί τον Κολ, κ.λπ. , κλπ.) :όλα αυτά είναι αλήθεια, αλλά και αηδίες. Ο Μιτεράν ήταν ένας άνθρωπος βαθύτατα δογματικός, άσχετος με τα οικονομικά και πολύ φιλόδοξος.
 

Το πιο σημαντικό είναι ότι συνδέοντας το μάρκο με τα νομίσματα των κυριότερων πελατών της, η Γερμανία δεν επέτρεπε να ανατιμηθεί το μάρκο κάθε φορά που ανέβαινε η ζήτηση για γερμανικά προϊόντα. Αυτό έγινε σε όλη τη δεκαετία του ΄80 : το μάρκο είχε ανατιμηθεί έξι φορές στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (European Monetary System), έναντι τεσσάρων υποτιμήσεων της ιταλικής λίρας. Αλλά με το ευρώ, όλα αυτά θα έπαιρναν ένα τέλος, δηλαδή, ουσιαστικά,οι Γερμανοί επιχειρηματίες θα μπορούσαν με πλήρη ασφάλεια να ασκήσουν μια πολιτική συμπίεσης των μισθών. Και λοιπόν; θα μου πείτε.

Η συμπίεση των μισθών έχει δύο επιπτώσεις: αυξάνει τα κέρδη (όταν ένα κομμάτι της πίτας μικραίνει, το άλλο μεγαλώνει), και κάνει τα εγχώρια αγαθά φθηνότερα (αν μειώσεις το κόστος  εργασίας, μπορείς να κρατήσεις σχετικά χαμηλά την τιμή των εμπορευμάτων σου).Αυτή η δεύτερη  είναι πολύ, πολύ σημαντική, αφού αν κόψεις χρήματα από τους εργαζομένους σου, μειώνοντας τους μισθούς τους, τότε για να έχεις κέρδη θα πρέπει να πουλήσεις τα εμπορεύματα σου στο εξωτερικό, επειδή οι εργαζόμενοι σου δεν θα έχουν πλέον χρήματα να τα αγοράσουν!

Αυτό το καταλαβαίνετε αγαπητοί πολιτικοί; Αν το καταλαβαίνετε, συνεχίζεται να με ρωτάται τι σχέση έχουν οι ισοτιμίες με όλα αυτά ;

Φυσικά, και έχουν. Τι θα είχε συμβεί στη δεκαετία του '80 ή του '90, αν η Γερμανία ακολουθούσε μια επιθετική πολιτική κοινωνικού ντάμπινγκ (για παράδειγμα, πουλώντας "κάτω από το κόστος", περικόπτοντας τους μισθούς των εργαζομένων της, αν ασκούσε δηλαδή μια πολιτική "εσωτερικής υποτίμησης");  Χαμηλότεροι μισθοί ,σημαίνει χαμηλότερες τιμές, και  κάποιος από το εξωτερικό θα είχε συμφέρον να αγοράσει  στη Γερμανία, έτσι , όμως θα ανέβαζε τη ζήτηση για μάρκα προκειμένου να αγοραστούν γερμανικά προϊόντα, και το μάρκο θα ήταν πιο ακριβό, οπότε θα τον συνέφερε λιγότερο να αγοράσει στη Γερμανία. 

Στο τέλος ,οι ξένοι αγοραστές, από τη διαφορά της τιμής του μάρκου θα έχαναν ότι είχαν κερδίσει αγοράζοντας γερμανικά προϊόντα με μάρκα, και θα επέστρεφαν πάλι πίσω στο σημείο εκκίνησης. Τότε οι Γερμανοί επιχειρηματίες θα έμεναν με μια εγχώρια ζήτηση συμπιεσμένη (λόγω της περικοπής των μισθών), αλλά με μια εξωτερική ζήτηση, ίδια όπως και πριν!

διδάγματα από την κρίση

Διδάγματα από την κρίση : γιατί το Ευρωκοινοβούλιο θα πρέπει να μην εμπιστεύεται την Ευρωπαϊκή Επιτροπή
( Το κείμενο της ομιλίας του Alberto Bagnai στο συνέδριο " Θα πεθάνουμε για το ευρώ ; " ,που διοργανώθηκε από την ομάδα EFD στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 3 του Δεκέμβρη 2013 . Εδώ το αρχικό βίντεο ) .

( η ομιλία στα αγγλικά εδώ )




Στην ομιλία μου θα προσπαθήσω να βάλω τα προβλήματα που βιώνουμε στη σωστή τους διάσταση. Το πρώτο που  θα δείξω είναι ότι οι οικονομικές ανισορροπίες , και οι κρίσεις χρέους , πηγάζουν πολλές φορές από ανισορροπίες στην κατανομή του εισοδήματος . Αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το υποτιμάμαι , επειδή μας δίνει ένα θετικό μήνυμα για το τι πρέπει να κάνουμε όταν εγκαταλείψουμε το ευρώ .Το δεύτερο, ότι το πάντρεμα ενιαίου νομίσματος και οικονομικών μεταρρυθμίσεων είναι πολύ δύσκολο . Μας είπαν ότι το ενιαίο νόμισμα θα μας έκανε να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις απολύτως απαραίτητες , τώρα όμως από τη βιβλιογραφία γνωρίζουμε ότι η οικονομική επιστήμη έχει πολλά επιχειρήματα για να αντικρούσει αυτή τη θέση και να στηρίξει μια αντίθετη άποψη, ότι δηλαδή, οι σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες , ή ακόμα χειρότερα το ενιαίο νόμισμα , στην πραγματικότητα είναι χρήσιμα εργαλεία για την αναβολή των οικονομικών μεταρρυθμίσεων . Στη συνέχεια θα παρουσιάσω τα δύο βασικά διδάγματα που προκύπτουν από την κρίση : το πρώτο είναι ότι θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο , το δεύτερο , ότι πρέπει να απαλλαγούμε από το ευρώ .

Αυτές είναι δύο αναγκαίες προϋποθέσεις για τους λόγους που θα εξηγήσω σύντομα .

Περισσότερη Ευρώπη (και λιγότερη Ισπανία) ή μήπως όχι ;

του Alberto Bagnai

Σε προηγούμενο  ποστ είχα  αναφερθεί σε έναν ετερόδοξο  οικονομολόγο, τον Pesce (ή κάπως έτσι), ο οποίος σε ένα επιστημονικό συνέδριο, πριν από χρόνια,είχε αναλύσει κάποια πράγματα πολύ επίκαιρα, τα οποία κατά καιρούς τα έχουμε σχολιάσει σε αυτό το ιστολόγιο. Χθες κάποιοι αναγνώστες μου ανέφεραν αυτό το άρθρο στην εφημερίδα la Republica, με τίτλο Ο φεντεραλισμός που μπορεί να σώσει την Ευρώπη και το οποίο υπογράφουν μεταξύ άλλων και οι Giuliano Amato,Jacques Attali,Emma Bonino,Romano Prodi…

Μάλιστα! Αφού, για να εκτιμήσουμε απόλυτα το βάρος ενός ακόμα ριμέικ του ιδεολογήματος "περισσότερη Ευρώπη", αντί να μπούμε (ή να ξαναμπούμε) στην ουσία του τι σημαίνει βέλτιστη νομισματική ζώνη, αρκεί να δούμε τον κατάλογο με τις υπογραφές, και να μετρήσουμε  τα ψέματα, τα πασιφανή ,τα  απλά,τα τολμηρά, τα αδιαμφισβήτητα ψέματα (με την έννοια της αντιστροφής και της στρεβλής παρουσίασης  της πραγματικότητας όπως μας τη δίνουν τα στατιστικά στοιχεία) στα οποία οι υπογράφοντες στηρίζουν την επιχειρηματολογία τους.

Ο πιο γνωστός από τους υπογράφοντες, ο καθηγητής Πρόντι, πίεσε σκληρά για να μπει η Ιταλία στη ζώνη του ευρώ, υποστηρίζοντας ότι αυτό θα έχει μεγάλα πλεονεκτήματα για μας. Τώρα που το ευρώ αποδεικνύεται μη βιώσιμο, έρχεται να μας πει, ωστόσο, ότι δεν πρέπει να βγούμε από αυτό γιατί αυτό βολεύει ... όχι πια εμάς (όπως έλεγε παλιότερα), αλλά τη Γερμανία! Μια δήλωση σουρεαλιστική, που δεν εκπλήσσει τόσο για το περιεχόμενο της, το οποίο είναι απολύτως προφανές  (έχουμε επανειλημμένα εξηγήσει το πώς και το γιατί οι ασυμμετρίες του ευρώ ευνοούν ορισμένες χώρες έναντι των άλλων, βάζοντας τις βάσεις για τη διάλυση της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής και πολιτικής ζωής αυτής της ηπείρου),όσο η αφοπλιστική ξεδιαντροπιά. Προφανώς ο καθηγητής Πρόντι έχει την εντύπωση  ότι οι τόσες οικογένειες που τελευταία βυθίστηκαν σε κάθε είδους πένθος (από τους νεκρούς εργάτες στην Thyssen-Krupp, ως τις αυτοκτονίες  των  τελευταίων ημερών), οι οικογένειες που βάζουν τα δραματικά  ερωτήματα που όλοι μας αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να βάλουμε, για το ποιο είναι το νόημα της ζωής, θα παρηγορηθούν αν μάθουν ότι η δραματική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει, όλα αυτά  έγιναν για τη δόξα της Γερμανίας .

One (labour) market, one money-Μία αγορά εργασίας,ένα νόμισμα

Του Alberto Bagnai

 Οι τρεις σωματοφύλακες
Τον Οκτώβριο του 1990 στο Ευρωπαϊκή Οικονομία (European Economy), στο περιοδικό της Γενικής Διεύθυνσης Οικονομικών και Χρηματοδοτικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, δημοσιεύτηκε  μία μελέτη με τον χαρακτηριστικό τίτλο: Μία αγορά, ένα νόμισμα (One market,one money), και τον επεξηγηματικό υπότιτλο: Δυνητικά  ωφέλη και  κόστοι οικοδόμησης  μιας οικονομικής και νομισματικής ένωσης (An evaluation of the potential benefits and costs of forming an economic and monetary union). Η σύνταξη της μελέτης ανατέθηκε, που σημαίνει επί πληρωμή, από την Επιτροπή, σε οικονομολόγους. Αξίζει τον κόπο να τους αναφέρω, γιατί, αντίθετα με ότι συμβαίνει  με τα εθνικά νομίσματα, οι συντάκτες αυτής της όμορφης μελέτης κυκλοφορούν ακόμα: συντονιστής ήταν ο Michael Emerson (Διευθυντής οικονομικής αξιολόγησης των πολιτικών της ΕΕ) και βασικοί συγγραφείς οι Pisany Ferry και Jean-Daniel Gros (σύμβουλοι), και σε πιο χαμηλό επίπεδο, πολλοί άλλοι μικρότερου βεληνεκούς (ολλανδοί, άγγλοι, γερμανοί, γάλλοι, βέλγοι).

Η απόφαση να ξεκινήσει η διαδικασία που θα κατέληγε στο ευρώ είχε ήδη παρθεί και σε μεγάλο (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δουβλίνου, τον Απρίλιο  του 1990), αλλά, για λόγους, εθιμοτυπικούς, έπρεπε να υπάρχει και  μια «επιστημονική» μελέτη που να «αποδεικνύει»  ότι  επρόκειτο για μια καλή ιδέα. Ζούμε σε μια οικονομία της αγοράς που σημαίνει ότι αν πληρώσεις, θάχεις τη  σωστή μελέτη. Γιατί, όπως αντιλαμβάνεστε πολύ καλά,οι συγγραφείς, λόγω των χρημάτων που είχαν  λάβει, δεν θα μπορούσαν παρά να καταλήξουν, όπως και κατέληξαν, στο συμπέρασμα ότι η " Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) θα έχει καταπληκτικά αποτελέσματα. Ο γάιδαρος, ξέρετε, κάθεται εκεί που τον δένει  το αφεντικό του. Νομίζω ότι είναι στοιχειώδης  κανόνας  καλής συμπεριφοράς.