Το κείμενο της Νάντιας Βαλαβάνη που ακολουθεί συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο της ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ – Θέματα τέχνης και πολιτικής (Εκδόσεις Ταξιδευτής, Αθήνα 2011).
Στηρίζεται
σε ομιλία που γράφτηκε με αφορμή τα 40χρονα της εξέγερσης και έγινε στο
πλαίσιο της συζήτησης, Σαββατόβραδο 17.5.2008, με θέμα «1968: Η χρονιά
που άλλαξε τον κόσμο και την Αριστερά. Συμπεράσματα, επικαιρότητα,
προοπτικές», στην οποία συμμετείχαν επίσης οι Γιάννης Μπανιάς, Αντώνης Νταβανέλος, Ρούντι Ρινάλντι, Γιώργος Σαπουνάς & Νίκος Χουντής. Με τη συζήτηση αυτή έκλεισε το τότε διήμερο εκδηλώσεων του ΣΥΡΙΖΑ στην Τεχνόπολη (Γκάζι) με τίτλο «Το παγκόσμιο ’68 και ο Γαλλικός Μάης» (16-17.5.2008).
Μετά από μια πολιτική ήττα δεν ξεστρατίζουν μόνο οι άνθρωποι αλλά και οι ιδέες. Το συμπέρασμα όμως ενός απ’ τους πρωτεργάτες του γαλλικού Μάη, του Αλέν Ζοσμάρ, ότι αν δεν είχε προηγηθεί ο Μάης του ’68 δεν θα είχε υπάρξει ο νεοσυντηρητισμός, οδηγεί πολύ μακριά. Πρώτον, επειδή υπονοεί ότι πίσω από τις νεοφιλελεύθερες ιδέες, που στη συνέχεια κυριάρχησαν, βρίσκεται ο βασικός πυρήνας ιδεών του ίδιου του Μάη, και όχι η διαστροφή τους. Δεύτερον, επειδή ανάγει αυτές τις ιδέες στη διαπάλη σε μια αυτοτελή σφαίρα ιδεών, ξεχνώντας την υλική βάση διαμόρφωσής τους, τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση: τη βαθύτερη καπιταλιστική ανασυγκρότηση από την εποχή της υπέρβασης, κατά κύριο λόγο μέσω του κεϋνσιανού μοντέλου, του μεγάλου συστημικού κραχ, της παγκόσμιας δομικής καπιταλιστικής κρίσης του ‘29-‘30.
