ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΝΗΜΗΣ & ΑΓΩΝΑ: ΑΠΟ ΤΟ ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΑΞΟΝΑ, ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ & ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ!

Ο γερο – Τσεκούρας,μαυροσκούφης του Αρη, ο γηραιότερος αντάρτης του ΕΛΑΣ, στα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας! (φωτο: Σπύρος Μελετζής)

 Σάββατο 27.10 και ώρα 11πμ στο Πολύκεντρο του Δήμου Ηρακλείου

Κεντρικός ομιλητής θα είναι ο Καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ Γιώργος Μαργαρίτης, ο οποίος μας έστειλε και την περίληψη της εισήγησής του (ακολουθεί). Σας περιμένουμε! Χρόνια πολλά!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ

"28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940: Ο ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΠΟΤΕ;"

Στις 28 Οκτωβρίου 1940 η Ελλάδα, με τη σειρά της μπήκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν μπήκε όπως άλλες χώρες της Ευρώπης. Αλλού κατήφεια και φόβος συνόδεψαν το άγγελμα του πολέμου. Εδώ, το βλέπουμε στις εικόνες, συνέβη το ασυνήθιστο. Οι φαντάροι, οι επίστρατοι χαμογελούν φεύγοντας για τον πόλεμο.

Το ΟΧΙ στον φασίστα εισβολέα που έκφρασε ο λαός μας δεν ήταν διπλωματική συμβατική υποχρέωση όπως το «Όχι» του προσδεδεμένου στα αγγλικά συμφέροντα δικτάτορα Μεταξά. Ήταν βαθιά απόφαση του λαού μας να σταματήσει τον φασισμό, να πολεμήσει τον Άξονα, να υπερασπίσει την πατρίδα. Το επανέλαβε πολλές φορές το δικό του όχι ο λαός μας, στα βουνά της Αλβανίας, στη μάχη της Κρήτης.

Ήρθε μετά η Κατοχή και οι κατακτητές εκδικήθηκαν με τον δικό τους τρόπο. Λεηλάτησαν την χώρα, τη ρήμαξαν, έφεραν πείνα και θανατικό, έστειλαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στα στρατόπεδα του θανάτου, ακόμα περισσότερους στους χώρους καταναγκαστικής εργασίας, εκτέλεσαν πολλές χιλιάδες, έκαψαν χωριά και συνοικίες, πολλές φορές μαζί με τους κατοίκους τους. «Τιμώρησαν» με την αλαζονεία του ισχυρού και του αφέντη ένα λαό, μια χώρα που δεν υποτάχθηκαν, που δεν γονάτισαν. Και ο λαός μας απάντησε στη φωτιά με τη φωτιά, στο θάνατο με θάνατο πολεμώντας τους κατακτητές μέσα από την Εθνική Αντίσταση, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο το ΕΑΜ και τον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό, τον ΕΛΑΣ και τις άλλες αντιστασιακές οργανώσεις στην Κρήτη και σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Ο ναζισμός ηττήθηκε, η Γερμανία ηττήθηκε και, θα νόμιζε κανείς ότι ήρθε η ώρα της απονομής δικαιοσύνης. Και όμως αυτό το απλό αίτημα για δικαιοσύνη ακόμα εκκρεμεί. Η Γερμανία δεν αναγνωρίζει τα εγκλήματα που ο στρατός της διέπραξε, τη λεηλασία από την οποία το κράτος της επωφελήθηκε. Ψελλίζει ένα «συγγνώμη» με σχεδόν ανάλογη αλαζονεία με εκείνη των τότε καιρών. Και με αυτή τη «συγγνώμη» θεωρεί ότι οι νεκροί ξεχάστηκαν, τα χωριά αναστήθηκαν, οι ζημιές επουλώθηκαν. Η σημερινή γερμανική κυβέρνηση μας ζητά να συμβάλλουμε στην «θεραπεία του τραύματος» στις σχέσεις των χωρών μας, λες και το «τραύμα» το προκάλεσε ο δικός μας λαός, η δική μας χώρα, λες και τα θύματα είναι συνυπεύθυνα με τους θύτες για τα όσα φρικτά έγιναν.

Και δυστυχώς, σήμερα όπως και τότε, βρίσκονται συμπατριώτες μας πρόθυμοι να ξεσκονίσουν τα παπούτσια του ισχυρού, πρόθυμοι να του κάνουν τα χατήρια, να επιλέξουν τα δικά του επιχειρήματα σε βάρος του δίκιου του λαού μας. Με αντάλλαγμα το ίδιο όπως και τότε: κάποιες «δουλειές», κάποιες «επενδύσεις», κάποια «ανταλλάγματα» σε όφελος των λίγων αυτών. Δεν ταιριάζει αυτή η συναλλαγή, αυτό το προσκύνημα στους αγώνες του λαού μας.

Ας αναλογιστούν πόσο βαθιά προσβάλλουν την ιστορία μας οι περιφερειάρχες, οι δήμαρχοι και οι εκπρόσωποι μιας κυβέρνησης που άλλα έλεγε ότι πίστευε, όταν ενεργά μετέχουν στα γερμανικά σχέδια για «τροποποίηση» της ιστορίας και για εκμαυλισμό του δίκιου.

  

[---->]