κουβέντες της βραδινής βάρδιας

στο ραδιόφωνο έπαιζε αυτό ακριβώς το τραγούδι, όταν χαμήλωσε

ταχύτητα, μη φτάσουμε πριν να τελειώσει το κομμάτι στον προορισμό

μας, και μονολόγησε "παλιά γράφονταν ωραία λαϊκά"- η έμφαση στο

"παλιά".  Έκανα την ερώτηση βαριεστημένα, πιο πολύ για να τον

πικάρω...να τον φέρω στη δύσκολη θέση να εξηγεί κόβοντας τις

διαπιστώσεις που είχα κι άλλες φορές ακούσει: "και γιατί πιστεύεις

πως συμβαίνει αυτό". Εκείνος, ένας ξερακιανός, κοντός ανθρωπάκος,

σκαμμένο πρόσωπο με ασπρόμαυρα μαλλιά, ταξιτζής της βραδινής

βάρδιας από Ομόνοια πλας, σώπασε λίγο κι έπειτα είπε τόσο απλά

και αφιλόδοξα, που δε σήκωνε καμία αντίρρηση: "γιατί είχε

περισσότερο νόημα η ζωή".

[--->]

θυμάται κανείς την καμπύλη Φίλιπς;

Χθες (12/7), η ΕΚΤ ζήτησε και πάλι να πέσουν οι μισθοί για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα. Στο άρθρο αυτό ο Πολ Κρούγκμαν εξηγεί- αναθεωρώντας, προφανώς, κάποιες πρόσφατες θέσεις του - ότι αυτό δεν θα ωφελήσει σε τίποτα και ότι, βασικά, οι κυβερνήσεις το κάνουν για να αυξήσουν την ανεργία. Η καμπύλη Φίλιπς [ * ]- δηλαδή, η εμπειρική σχέση μεταξύ διακύμανσης μισθών (ή πληθωρισμού) και ανεργίας - δείχνει την "στρατηγική" που ακολουθεί η κυβέρνηση των Συντηρητικών.

 

ΜΑΤΑΙΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΙΣΠΑΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

Δεν είναι ευχάριστο να είναι κανείς πρωθυπουργός ενός κράτους οφειλέτη, χωρίς το δικό του νόμισμα. Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ ή το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ισπανία δεν έχει εύκολες επιλογές.

Τούτου λεχθέντος, τα νέα μέτρα λιτότητας που ανακοίνωσε σήμερα ο Ραχόι δεν έχουν κανένα νόημα.

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, ο Ραχόι ανακοίνωσε  65 δισεκατομμύρια από αυξησεις φόρων και περικοπές δαπανών, και αυτό σαφώς θα βαθύνει την ισπανική ύφεση. Αλλά σε τι θα βοηθήσουν τα μέτρα αυτά;

Σκεφτείτε την Ισπανία, που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα σε τρία επίπεδα. Το υψηλότερο επίπεδο είναι το πρόβλημα των τραπεζών, αλλά  ας το αφήσουμε κατά μέρος προς το παρόν. Από κάτω είναι το πρόβλημα του δημόσιου χρέους. Αυτό που κάνει το πρόβλημα του χρέους τόσο σοβαρό, όμως, είναι το βασικό πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας: Η Ισπανία πρέπει να αυξήσει τις εξαγωγές της για να αντισταθμίσει τις θέσεις εργασίας που χάνονται μετά την έκρηξη της ισπανικής φούσκας των ακινήτων. Και θα έχει να αντιμετωπίσει χρόνια ισχυρής οικονομικής ύφεσης, μέχρι τα κόστοι  να κατέβουν αρκετά σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη ώστε να έχει το ανάλογο όφελος με όρους ανταγωνιστικότητας.

Τα νέα μέτρα λιτότητας θα συμβάλουν στην επίλυση αυτών των προβλημάτων;

Τα ελλείμματα της Ισπανία θα είναι μικρότερα. Οχι  κατά 63 δισεκατομμύρια ευρώ, αφού η περαιτέρω οικονομική ύφεση θα μειώσει τα έσοδα, ας πούμε 40 ή 45 δισεκατομμύρια λιγότερο χρέος, στο 4 τοις εκατό περίπου του ισπανικού ΑΕΠ. Πιστεύει κανείς ότι αυτό θα δημιουργήσει μια αισθητή διαφορά στον προϋπολογισμό μακροπρόθεσμα ή θα αποκαταστήσει  την εμπιστοσύνη των επενδυτών;

Και τι να πούμε για την ανταγωνιστικότητα; Ας προσπαθήσουμε να είμαστε ειλικρινείς και σκληροί: η ευρωπαϊκή στρατηγική για τις οφειλέτριες χώρες στοχεύει ουσιαστικά    στον αποπληθωρισμό μέσω σχετικά υψηλού ποσοστού ανεργίας. Ας δούμε τι μας λέει η καμπύλη του Φίλιπς:

Σχεδίασα την καμπύλη αυτή πολύ επίπεδη με υψηλά ποσοστά ανεργίας, όπως μας δείχνουν όλα τα εμπειρικά στοιχεία. Αν μη τι άλλο, αυτή η κρίση έχει δώσει συντριπτικά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η ακαμψία προς τα κάτω των ονομαστικών μισθών είναι πραγματική και αυτό είναι ένας σημαντικός παράγοντας.

Δείτε τώρα τι κάνει η Ισπανία : με λίγα λόγια, κινείται από το Α στο Β, ανεβάζοντας το ποσοστό ανεργίας ακόμη πιο ψηλά. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε ελαφρά βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της Ισπανίας. Ίσως. Αλλά όχι σημαντική.

Ο Ραχόι επιβάλλει σκληρή λιτότητα που θα αυξήσει την ανεργία, χωρίς να επηρεάσει σημαντικά ούτε το δημοσιονομικό πρόβλημα ούτε την ανταγωνιστικότητα. Τι έννοια έχουν όλα αυτά ;

[--->]      

...και του ελληνικού 

[ * ] Μια θεωρία του τύπου "πληθωρισμός ή ανεργία" είναι η λεγόμενη "Καμπύλη του Φίλιπς". Ο βασικός συλλογισμός του Αγγλου οικονομολόγου Φίλιπς περιστρεφόταν γύρω από το επίπεδο της ανεργίας και την αύξηση των μισθών. Η αύξηση των μισθών, προκαλεί δήθεν πίεση στις τιμές, πράγμα που οδηγεί στον πληθωρισμό και για να καταπολεμηθεί ο πληθωρισμός, πρέπει να αυξάνεται η ανεργία. Δηλαδή, όταν η ανεργία αυξάνεται, τα ημερομίσθια τείνουν να μειωθούν, όταν όμως οι εργατικές αποδοχές αυξάνονται, η ανεργία μειώνεται. Στην προκειμένη περίπτωση η αστική οικονομική σκέψη προσπαθεί να πετύχει με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια: να αποσείσει τις ευθύνες για τον πληθωρισμό και για την ανεργία από την κυρίαρχη αστική τάξη και να τις φορτώσει στους εργαζόμενους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη από την αντίληψη, η οποία μετατοπίζει τις ευθύνες από τα μονοπώλια, από το σύγχρονο κράτος, και τις επιρρίπτει στους εργαζόμενους

Φυγαδεύοντας τα κέρδη: ο μυστικός κόσμος των διεθνών πετρελαϊκών και μεταλλευτικών κολοσσών

Revealed: Secret world of global oil and mining giants: TBIJ.
“Οι φυσικοί πόροι θα έπρεπε να βοηθούν τα φτωχά κράτη να ξεφύγουν από τη φτώχεια έθνη, αλλά η αδιαφάνεια κρύβει τα κέρδη”.

Μια νέα μελέτη που έρχεται από τη Νορβηγία και συγκεκριμένα από την οργάνωση Publish What You Pay Norway (PWYPN) αποκαλύπτει πώς οι γίγαντες της εξορυκτικής βιομηχανίας εξαφανίζουν τα κέρδη μέσα από φορολογικούς παραδείσους και μυστικές δικαιοδοσίες, όπως το Delaware των ΗΠΑ και η Ολλανδία. Αντίγραφο της έκθεσης “Piping profits: the secret world of oil, gas and mining giants” μπορείτε να κατεβάσετε από εδώ.

Και επειδή το θέμα ΔΕΝ ΑΦΟΡΑ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ, ακολουθεί σχόλιο…
Ψάχνοντας στις ετήσιες εκθέσεις και στις καταχωρήσεις στο χρηματιστήριο δέκα από τις πιο ισχυρές εταιρείες εξόρυξης πετρελαίου, μετάλλων και φυσικού αερίου στον κόσμο, όπως η BP, η ExxonMobil και η Glencore, η πεντάμηνη έρευνα του PWYPN διαπίστωσε ότι:

• Μόνο αυτές οι 10 εταιρείες κατέχουν τον εντυπωσιακό αριθμό των 6.038 θυγατρικών
• Το ένα τρίτο από αυτες βρίσκονται σε “μυστικές δικαιοδοσίες”, με πρώτο το Delaware και έπειτα την Ολλανδία

Οι “μυστικές δικαιοδοσίες” είναι μέρη όπου υπάρχουν ελάχιστες απαιτήσεις από τις εταιρείες για τη δημοσίευση ισολογισμών και στοιχείων ιδιοκτησίας καθώς και  πλήθος άλλων βασικών πληροφοριών, οι οποίες μπορούν να μένουν κρυφές από τη δημόσια θέα. Οι μυστικές δικαιοδοσίες διευκολύνουν τις παράνομες χρηματικές ροές από τις οποίες οι αναπτυσσόμενες, αλλά πλούσιες σε ορυκτούς πόρους χώρες χάνουν 1 τρισεκατομμύριο δολάρια το χρόνο.
Καμία από τις εταιρείες δεν παραβιάζει κανένα νόμο, ούτε ενδεχόμενες κανονιστικές απαιτήσεις της χρηματιστηριακής αγοράς. Όμως, σύμφωνα με την Mona Thowsen, εθνική συντονιστρια του PWYPN: “Αυτό που η μελέτη δείχνει είναι ότι η ιδιοκτησιακή δομή της εξορυκτικής βιομηχανίας  και η τεράστια χρήση των μυστικών δικαιοδοσιών μπορεί να λειτουργήσει ενάντια στην επείγουσα ανάγκη να μειωθεί η διαφθορά και η επιθετική φοροαποφυγή στον εξορυκτικό τομέα”. Πίσω από την ευγενική διατύπωση, αυτό που λέει αυτή η κυρία είναι ότι “η ιδιοκτησιακή δομή της εξορυκτικής βιομηχανίας ΕΥΝΟΕΙ τη διαφθορά και την επιθετική φοροαποφυγή”.

Η ΑΧΙΛΛΕΙΟΣ ΠΤΕΡΝΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ!

Του ΑΡΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ*

Η μεγάλη παγίδα για τον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία και τον άφησε απροετοίμαστο και εκτεθειμένο στην προεκλογική φοβολογία του κατεστημένου, είναι η θέση του για το ευρώ. Κι αυτή η παγίδα του ευρώ γίνεται για τον ΣΥΡΙΖΑ όλο και πιο βασανιστική, όσο και αν προσπαθεί να την αγνοεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ (δια της πλειοψηφίας του), στο όνομα ενός κακώς νοούμενου «ευρωπαϊσμού», έχει εγκλωβιστεί σε μια επιλογή που θεωρεί ως «μονόδρομο», την παρουσία της Ελλάδας στην ευρωζώνη και ακόμα χειρότερα ως, περίπου, καταστροφική την έξοδο από αυτήν.

Έτσι, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ αλείφουν με λίπος το κινδυνολογικό σχοινί που έστησε ο αστικός κόσμος για να τις κρεμάσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, εγκλωβισμένος στο μονόδρομο του ευρώ, ήταν και είναι αφοσιωμένος να υποστηρίζει ότι η κατάργηση και ακύρωση του μνημονίου, χωρίς τη συναίνεση της τρόικας, όχι μόνο είναι συμβατή με την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη αλλά και ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αμφισβητήσει αυτήν την παραμονή.

Ως προέκταση αυτής της άποψης, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος να υποστηρίζει (πλειοψηφικά) ότι η κατάργηση του μνημονίου δεν πρόκειται να θέσει, σε καμιά περίπτωση και με κανένα τρόπο, υπό ερώτημα τη χρηματοδότηση της τρόικας προς τη χώρα μας.

Κι αυτό διότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ εδέχετο ότι θα μπορούσε να επέλθει διακοπή της τροϊκανής χρηματοδότησης, τότε η Ελλάδα θα εκδήλωνε αναγκαστικά αδυναμία αποπληρωμής του χρέους, με αυτονόητη συνέπεια τη σύγκρουση με τους εταίρους της και τη γρήγορη έξοδο της από την ευρωζώνη, ως μόνου δρόμου για να αποφύγει την πλήρη κατάρρευσή της.

Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ Η ΤΡΟΪΚΑΝΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ.

Μπορεί, όμως, να υπάρξει κατάργηση και ακύρωση του μνημονίου χωρίς να μην υπάρχει καμία πιθανότητα να αμφισβητηθεί η τροϊκανή χρηματοδότηση; Ή με άλλα λόγια είναι δυνατή η συνολική αθέτηση των μνημονιακών δεσμεύσεων και την ίδια ώρα να υπάρχει απόλυτη βεβαιότητα ότι η τροϊκανή χρηματοδότηση θα συνεχίζεται ακώλυτη και αδιατάρακτα;

Ο ΣΥΡΙΖΑ απαντάει περίπου ναι!

Συγκεκριμένα, η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα, με το χρέος, κρατάει στα χέρια της μια «βόμβα» προς τους πιστωτές της. Επομένως, αν η Ελλάδα προχωρήσει, χωρίς τη συναίνεση της τρόικας, σε ακύρωση του μνημονίου, η τελευταία δεν θα προχωρήσει σε αναστολή ή και διακοπή της χρηματοδότησης προς τη χώρα μας, διότι θα υποχρέωνε την Ελλάδα σε διακοπή αποπληρωμής του χρέους , θέτοντας έτσι, σε κίνδυνο όχι μόνο τα συμφέροντα των πιστωτών αλλά και την ίδια την ευρωζώνη!

Ας υποθέσουμε προς στιγμήν ότι αυτός ο συλλογισμός είναι σωστός και ας δούμε τις προεκτάσεις του.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν, έρχεται κυβέρνηση με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή καταργεί το μνημόνιο αλλά η τρόικα απτόητη, για να μην καταρρεύσει η ευρωζώνη, συνεχίζει ακώλυτα την χρηματοδότηση!

Τι γίνεται από κει και πέρα;