Υποκριτική η αγανάκτηση τους

Oleg Yasinski

 

Η αναμενόμενη νίκη της ακροδεξιάς στην Ιταλία προκάλεσε υποκριτική αγανάκτηση από ορισμένους και κοντόφθαλμη πανηγυρική ικανοποίηση από άλλους.

 

Αυτή η νίκη είναι το άμεσο αποτέλεσμα της εγκατάλειψης του ιστορικού ρόλου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και της προδοσίας των συμφερόντων των εργαζομένων. Και αυτό αφορά και την παγκοσμιοποιημένη, όπως ο πόλεμος, ντροπή μας - όχι μόνο την ευρωπαϊκή. Η Αριστερά αρνήθηκε να πολεμήσει τον καπιταλισμό, προτιμώντας την αίγλη του ουράνιου τόξου και τις διευθυντικές θέσεις των επιχειρήσεων. Φοβόντουσαν τα άβολα θέματα, τις ακατάλληλες ατζέντες και τις μη εκλεπτυσμένες τοποθετήσεις. Αποφεύγοντας την ουσιαστική συζήτηση, παρέδωσαν το μικρόφωνο στη Δεξιά και μαζί με αυτό τους αιώνες ηρωικού αγώνα των προκατόχων τους και τις διαψευσμένες ελπίδες των τελευταίων υποστηρικτών τους.

 

Σχετικά με τις ανησυχίες των ευρωπαϊκών αρχών για την "αναζωπύρωση του νεοναζισμού" - αυτό είναι ανακόλουθο. Αυτοί που υποστήριξαν τον καλό ουκρανικό ναζισμό με λόγια και λεφτά όλα αυτά τα χρόνια, τώρα φοβούνται τον κακό ιταλικό ναζισμό. Η οπτική της ευρωπαϊκής "αριστεράς" είναι τέτοια που ενώ ο ναζισμός σκοτώνει Ρώσους και κομμουνιστές στην ανατολή, είναι εντελώς αόρατος από τη δύση.

 

Το κενό που προέκυψε στη θέση των αριστερών κινημάτων στην Ευρώπη που πρώτα κοκκίνιζαν [από αιδώ] και μετά κιτρίνισαν συμπληρώνεται ταχύτατα από τον δεξιό εθνικισμό, που έχει μάθει να μιλάει μια γλώσσα κατανοητή από τους ανθρώπους. Μήπως αυτοί οι χαρακτήρες είναι πραγματικά κάτι χειρότερο από τους μαχητές των δικαιωμάτων των επιχειρήσεων, τους εραστές του ΝΑΤΟ και τους υπερασπιστές του ουκρανικού φασισμού; Τι είναι αλήθεια;

 

Ποιος ανέστησε τους ακροδεξιούς, γέμισε τα συνθήματά τους με νέα νοήματα και τους έδωσε ιστορία; Οι μουσουλμάνοι μετανάστες; Ο Πούτιν; Οι ήρωες του Τόλκιν; Ξωτικά και νάνοι;

 

Ποιος και πότε έμαθε στις ευρωπαϊκές ελίτ να χρησιμοποιούν καθρέφτες; Και το πιο σημαντικό - τι θα επακολουθήσει;"

 

[----->]

Χάρκοβο και επιστράτευση

 


Σχήμα 1-Από  έγγραφο της RAND Corporation του 2019 σχετικά με τον τρόπο αποσταθεροποίησης της Ρωσίας. Το έγγραφο αυτό δείχνει ότι οι ΗΠΑ στόχευαν σε μια εκστρατεία ανατροπής της Ρωσίας, όπου η Ουκρανία ήταν μόνο ένα εργαλείο.


Ζακ Φ. Μπάουντ

 

 

Η ανακατάληψη της περιοχής του Χάρκοβου στις αρχές Σεπτεμβρίου φαίνεται πως αποτελεί επιτυχία των ουκρανικών δυνάμεων. Τα μέσα ενημέρωσης πανηγύρισαν και αναμετέδωσαν την ουκρανική προπαγάνδα θέλοντας να μας δώσουν μια εικόνα που δεν είναι απολύτως ακριβής. Μια πιο προσεκτική όμως ματιά στο πεδίο των μαχών θα έπρεπε να είχε κάνει την Ουκρανία πιο προσεκτική.

 

Από στρατιωτική άποψη, η επιχείρηση  είναι μια τακτική νίκη των Ουκρανών αλλά και μια επιχειρησιακή /στρατηγική νίκη του ρωσικού συνασπισμού.

 

Από ουκρανικής πλευράς, το Κίεβο πιεζόταν να εμφανίσει κάποια επιτυχία στο πεδίο των μαχών. Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι φοβόταν την κόπωση της Δύσης και ότι η υποστήριξή της θα σταματούσε. Για το λόγο αυτό οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί τον πίεζαν να επιτεθεί στον τομέα της Χερσώνας. Οι επιθέσεις αυτές, που πραγματοποιήθηκαν με ανοργάνωτο τρόπο, με δυσανάλογες απώλειες και χωρίς επιτυχία, δημιούργησαν εντάσεις μεταξύ του Ζελένσκι και του στρατιωτικού του επιτελείου.

 

Εδώ και αρκετές εβδομάδες, δυτικοί εμπειρογνώμονες αμφισβητούν την παρουσία των Ρώσων στην περιοχή του Χάρκοβου, καθώς ήταν σαφές ότι δεν είχαν καμία πρόθεση να πολεμήσουν στην πόλη. Στην πραγματικότητα, η παρουσία τους στην περιοχή είχε το μοναδικό στόχο να απασχολήσει τα ουκρανικά στρατεύματα και να μην πάνε στο Ντονμπάς, που είναι και ο πραγματικός επιχειρησιακός στόχος των Ρώσων.

 

Τον Αύγουστο, όλες οι ενδείξεις έδειχναν ότι οι Ρώσοι σχεδίαζαν να εγκαταλείψουν την περιοχή πολύ πριν την έναρξη της ουκρανικής επίθεσης. Ετσι λοιπόν, αποχώρησαν με τάξη, μαζί με ορισμένους αμάχους που θα μπορούσαν να γίνουν αντικείμενο αντιποίνων. Απόδειξη , ότι η τεράστια αποθήκη πυρομαχικών στην Balaklaya ήταν άδεια όταν την βρήκαν οι Ουκρανοί, αφού οι Ρώσοι είχαν εκκενώσει με τάξη όλο το προσωπικό και τον εξοπλισμό αρκετές ημέρες νωρίτερα. Οι Ρώσοι είχαν εγκαταλείψει ακόμη και περιοχές στις οποίες η Ουκρανία δεν είχε επιτεθεί. Μόνο λίγοι στρατιώτες της ρωσικής εθνοφρουράς και της πολιτοφυλακής του Ντονμπάς παρέμειναν εκεί όταν οι Ουκρανοί μπήκαν στην περιοχή.

Οι Ουκρανοί από τον Αύγουστο είχαν επιτεθεί κάμποσες φορές στην περιοχή της Χερσώνας, και το αποτέλεσμα ήταν να υποστούν αλεπάλληλες ήττες  και τεράστιες απώλειες. Όταν οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες είδαν τους Ρώσους να αποχωρούν από την περιοχή του Χάρκοβου, το θεώρησαν σαν  μια ευκαιρία για τους Ουκρανούς να επιτύχουν μια νίκη και τους πέρασαν την πληροφορία. Τότε, η Ουκρανία αποφάσισε ξαφνικά να επιτεθεί στην περιοχή του Χάρκοβου, η οποία ήταν ήδη σχεδόν άδεια από ρωσικά στρατεύματα.

 

Προφανώς, οι Ρώσοι είχαν προβλέψει τη διοργάνωση δημοψηφισμάτων στις περιοχές Λουγκάνσκ, Ντονέτσκ, Ζαπορόζε και Χερσώνα. Συνειδητοποίησαν ότι το έδαφος του Χάρκοβου δεν είχε άμεση σχέση με τους στόχους τους και ότι η κατάσταση ήταν  ίδια όπως  στο Φιδονήσι τον Ιούνιο: η ενέργεια που θα ξόδευαν για την υπεράσπιση αυτού του εδάφους ήταν μεγαλύτερη από τη στρατηγική του σημασία.

 

Αποχωρώντας από το Χάρκοβο, ο ρωσικός συνασπισμός κατάφερε να εδραιώσει την αμυντική του γραμμή πίσω από τον ποταμό Όσκολ και να ενισχύσει την παρουσία του στο βόρειο τμήμα του Ντονμπάς. Ετσι,κατάφερε να κάνει μια σημαντική πρόοδο στην περιοχή του Μπαχμούτ, ένα σημείο-κλειδί στον τομέα Σλαβιάνσκ-Κραματόρσκ, που αποτελεί και τον πραγματικό επιχειρησιακό στόχο του ρωσικού συνασπισμού.

 

Καθώς δεν υπήρχαν πλέον στρατεύματα στο Χάρκοβο για να "καθηλώσουν" τον ουκρανικό στρατό, οι Ρώσοι έπρεπε να επιτεθούν στις υποδομές ηλεκτρικής ενέργειας για να μην επιτρέψουν στις ουκρανικές ενισχύσεις να φτάσουν με τρένα στο Ντονμπάς.

 

Το αποτέλεσμα, σήμερα είναι,πως όλες οι δυνάμεις του ρωσικού συνασπισμού βρίσκονται εντός αυτών που μπορούν να γίνουν τα νέα σύνορα της Ρωσίας μετά τα δημοψηφίσματα στις τέσσερις νότιες περιφέρειες της Ουκρανίας.

 

Για τους Ουκρανούς, είναι μια Πύρρειος νίκη. Προχώρησαν στο Χάρκοβο χωρίς να συναντήσουν αντίσταση και δεν έγινε σχεδόν καμία μάχη. Αντίθετα, η περιοχή έγινε μια τεράστια "ζώνη θανάτου" ("зона поражения"), όπου το ρωσικό πυροβολικό έβγαλε εκτός μάχης γύρω στους 4.000-5.000 Ουκρανούς (περίπου 2 ταξιαρχίες), ενώ ο ρωσικός συνασπισμός υπέστη μόνο οριακές απώλειες, καθώς δεν έγινε μάχη.

Οι απώλειες αυτές έρχονται να προστεθούν σε αυτές των επιθέσεων στη Χερσώνα. Σύμφωνα με τον Σεργκέι Σοϊγκού, το Ρώσο υπουργό Άμυνας, οι Ουκρανοί έχασαν περίπου 7.000 άνδρες τις τρεις πρώτες εβδομάδες του Σεπτεμβρίου. Αν και τα στοιχεία αυτά δεν μπορούν να επαληθευτούν, η τάξη μεγέθους τους ταιριάζει με τις εκτιμήσεις ορισμένων δυτικών εμπειρογνωμόνων. Με άλλα λόγια, φαίνεται ότι οι Ουκρανοί έχασαν περίπου το 25% από τις 10 ταξιαρχίες που συγκροτήθηκαν και εξοπλίστηκαν τους τελευταίους μήνες με τη βοήθεια της Δύσης. Αυτό απέχει πολύ από τον στρατό του ενός εκατομμυρίου ανδρών που αναφέρουν οι Ουκρανοί ηγέτες.

 

Από πολιτική άποψη, πρόκειται για μια στρατηγική νίκη των Ουκρανών και μια τακτική ήττα των Ρώσων. Είναι η πρώτη φορά που οι Ουκρανοί ανακαταλαμβάνουν τόσο μεγάλο έδαφος από το 2014, ενώ οι Ρώσοι φαίνεται να χάνουν. Οι Ουκρανοί κατάφεραν να εκμεταλλευτούν αυτή την ευκαιρία και να εκμεταλλευθούν επικοινωνιακά την τελική τους νίκη, δημιουργώντας αναμφίβολα υπερβολικές ελπίδες και κάνοντάς τους ακόμα λιγότερο πρόθυμους, να εμπλακούν σε διαπραγματεύσεις.

 

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, δήλωσε ότι "δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για κατευνασμό". Αυτή η πύρρειος νίκη είναι επομένως ένα δηλητηριώδες δώρο στην Ουκρανία αφού έκανε τη Δύση να υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες των ουκρανικών δυνάμεων και να τις ωθήσει να εμπλακούν σε περαιτέρω επιθέσεις, αντί να διαπραγματευτούν.

 

Οι λέξεις "νίκη" και "ήττα" θα πρέπει να χρησιμοποιούνται προσεκτικά. Οι διακηρυγμένοι στόχοι του Βλαντιμίρ Πούτιν για "αποστρατιωτικοποίηση" και "αποναζιστικοποίηση" δεν αφορούν την κατάκτηση εδαφών, αλλά την εξουδετέρωση των απειλών κατά του Ντονμπάς. Με άλλα λόγια, οι Ουκρανοί μάχονται για εδάφη, ενώ οι Ρώσοι επιδιώκουν να καταστρέψουν τις δυνάμεις των αντιπάλων τους. Κρατώντας εδάφη οι Ουκρανοί κατά κάποιον τρόπο,κάνουν τη δουλειά των Ρώσων πιο εύκολη. Μπορείτε πάντα να ανακτήσετε κάποια εδάφη – αλλά δεν μπορείτε να ανακτήσετε ανθρώπινες ζωές.

 

Με την πεποίθηση ότι αποδυναμώνουν τη Ρωσία, τα ΜΜΕ προωθούν τη σταδιακή εξαφάνιση της ουκρανικής κοινωνίας. Φαίνεται παράδοξο, αλλά αυτό συνάδει με τον τρόπο που οι ηγέτες μας βλέπουν την Ουκρανία. Δεν αντέδρασαν στις σφαγές των ρωσόφωνων Ουκρανών πολιτών στο Ντονμπάς από το 2014 μέχρι και το 2022, ούτε αναφέρουν τις απώλειες της Ουκρανίας σήμερα. Στην πραγματικότητα, για τα δικά μας μέσα ενημέρωσης και τις αρχές μας, οι Ουκρανοί είναι ένα είδος "Untermenschen" [υπανθρώπων], η ζωή των οποίων είναι μόνο για την ικανοποίηση των στόχων των πολιτικών μας.

 

Από τις 23 μέχρι τις 27 Σεπτεμβρίου, σε εξέλιξη είναι τέσσερα δημοψηφίσματα και οι τοπικοί πληθυσμοί πρέπει να απαντήσουν σε διαφορετικά ερωτήματα ανάλογα με την περιοχή τους. Στις αυτοανακηρυχθείσες δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, οι οποίες είναι επίσημα ανεξάρτητες, το ερώτημα είναι αν ο πληθυσμός θέλει να ενταχθεί στη Ρωσία ή όχι. Στις περιφέρειες Χερσώνα και Ζαπορόζε, οι οποίες εξακολουθούν να αποτελούν επίσημα μέρος της Ουκρανίας, το ερώτημα είναι αν ο πληθυσμός θέλει να παραμείνει εντός της Ουκρανίας, αν θέλει να είναι ανεξάρτητος ή αν θέλει να γίνει μέρος της Ρωσίας.

 

Ωστόσο,σε αυτή τη φάση υπάρχουν ακόμη κάποια άγνωστα ζητήματα , όπως το ποια θα είναι τα σύνορα των οντοτήτων που θα προσαρτηθούν στη Ρωσία. Θα είναι τα σύνορα των περιοχών που κατέχει σήμερα ο ρωσικός συνασπισμός ή τα σύνορα των ουκρανικών περιοχών; Εάν είναι το δεύτερο, τότε θα μπορούσαμε να έχουμε ακόμα ρωσικές επιθέσεις για την κατάληψη των υπόλοιπων περιοχών (oblasts).

 

Είναι δύσκολο να εκτιμηθεί το αποτέλεσμα των δημοψηφισμάτων, αν και μπορεί κανείς να υποθέσει ότι οι ρωσόφωνοι Ουκρανοί θα θελήσουν πιθανότατα να φύγουν από την Ουκρανία. Οι δημοσκοπήσεις, η αξιοπιστία των οποίων δεν μπορεί να εκτιμηθεί, δείχνουν ότι το 80-90% είναι υπέρ της ένταξης στη Ρωσία. Αυτό φαίνεται ρεαλιστικό εξαιτίας  διαφόρων παραγόντων.

 

Πρώτον, από το 2014, οι γλωσσικές μειονότητες στην Ουκρανία υπόκεινται σε περιορισμούς που τις έχουν καταστήσει πολίτες 2ης κατηγορίας. Το αποτέλεσμα είναι, η ουκρανική πολιτική να έχει κάνει τους ρωσόφωνους πολίτες να μην αισθάνονται πλέον Ουκρανοί. Η κατάσταση αυτή επιβαρύνθηκε ακόμη περισσότερο με τον νόμο για τα δικαιώματα των αυτόχθονων λαών τον Ιούλιο του 2021, ο οποίος κατά κάποιο τρόπο είναι ισοδύναμος με τους νόμους της Νυρεμβέργης του 1935, οι οποίοι έδιναν διαφορετικά δικαιώματα στους πολίτες ανάλογα με την εθνοτική τους καταγωγή. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Βλαντιμίρ Πούτιν έγραψε ένα άρθρο στις 12 Ιουλίου 2021 καλώντας την Ουκρανία να θεωρήσει τους ρωσόφωνους ως μέρος του ουκρανικού έθνους και να μην κάνει διακρίσεις εναντίον τους, όπως προτείνει ο νέος νόμος.

 

Φυσικά, καμία δυτική χώρα δεν διαμαρτυρήθηκε για τον νόμο αυτό, ο οποίος αποτελεί συνέχεια της κατάργησης του νόμου για τις επίσημες γλώσσες τον Φεβρουάριο του 2014, που ήταν και η αιτία για την απόσχιση της Κριμαίας και του Ντονμπάς.

 

Δεύτερον, στον αγώνα τους κατά της απόσχισης του Ντονμπάς, οι Ουκρανοί δεν προσπάθησαν ποτέ να κερδίσουν τις "καρδιές και τα μυαλά" των εξεγερμένων. Αντίθετα, έκαναν τα πάντα για να τους απομακρύνουν περισσότερο, βομβαρδίζοντάς τους, ναρκοθετώντας τους δρόμους τους, κόβοντας το πόσιμο νερό, σταματώντας την καταβολή συντάξεων και μισθών ή σταματώντας όλες τις τραπεζικές υπηρεσίες. Αυτό είναι το ακριβώς αντίθετο μιας αποτελεσματικής στρατηγικής κατά των εξεγέρσεων.

 

Τέλος, οι βομβαρδισμοί και οι πυραυλικές επιθέσεις κατά του πληθυσμού του Ντονέτσκ και άλλων πόλεων στην περιοχή Ζαπορόζε και Χερσώνα, προκειμένου να εκφοβίσουν τον πληθυσμό και να τον εμποδίσουν να πάει στις κάλπες, αποξενώνουν ακόμα περισσότερο τον τοπικό πληθυσμό από το Κίεβο. Σήμερα, ο ρωσόφωνος πληθυσμός φοβάται τα ουκρανικά αντίποινα σε περίπτωση που δεν γίνουν αποδεκτά τα δημοψηφίσματα.

 

Έτσι, έχουμε να κάνουμε με μια κατάσταση όπου οι δυτικές χώρες ανακοινώνουν ότι δεν θα αναγνωρίσουν αυτά τα δημοψηφίσματα, αλλά από την άλλη δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτα για να ενθαρρύνουν την Ουκρανία να ακολουθήσει μια πολιτική χωρίς αποκλεισμούς απέναντι στις μειονότητές της. Τελικά, αυτό που  μπορεί να αποκαλύψουν αυτά τα δημοψηφίσματα είναι ότι ποτέ δεν υπήρξε πραγματικά ένα ουκρανικό έθνος χωρίς αποκλεισμούς.

Επιπλέον, αυτά τα δημοψηφίσματα θα παγιώσουν μια κατάσταση και θα καταστήσουν τις κατακτήσεις της Ρωσίας μη αναστρέψιμες. Εχει ενδιαφέρον ότι αν η Δύση είχε αφήσει τον Ζελένσκι να προχωρήσει με την πρόταση που έκανε στη Ρωσία στα τέλη Μαρτίου του 2022, η Ουκρανία εδαφικά θα ήταν λίγο πολύ η ίδια όπως πριν από τον Φεβρουάριο του 2022. Θυμίζουμε ότι ο Ζελένσκι είχε υποβάλει ένα πρώτο αίτημα για διαπραγματεύσεις στις 25 Φεβρουαρίου, το οποίο οι Ρώσοι είχαν αποδεχθεί, αλλά το οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση αρνήθηκε παρέχοντας ένα πρώτο πακέτο 450 εκατομμυρίων ευρώ σε όπλα. Τον Μάρτιο, ο Ζελένσκι έκανε άλλη μια προσφορά, την οποία η Ρωσία καλωσόρισε και ήταν έτοιμη να συζητήσει, αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση ήρθε και πάλι να τη σαμποτάρει με ένα δεύτερο πακέτο 500 εκατομμυρίων ευρώ για όπλα.

 

Όπως εξηγεί η Ukraïnskaya Pravda, ο Μπόρις ΤζόνσονBoJo ]τηλεφώνησε στον Ζελένσκι στις 2 Απριλίου ζητώντας του να αποσύρει την πρότασή του, διαφορετικά η Δύση θα σταματούσε να τον υποστηρίζει. Στη συνέχεια, στις 9 Απριλίου, κατά την επίσκεψή του στο Κίεβο, ο "BoJo" επανέλαβε το ίδιο πράγμα στον Ουκρανό πρόεδρο. Η Ουκρανία ήταν λοιπόν έτοιμη να διαπραγματευτεί με τη Ρωσία, αλλά η Δύση δεν θέλει διαπραγματεύσεις, όπως ξεκαθάρισε ξανά ο "BoJo" κατά την τελευταία του επίσκεψη στην Ουκρανία τον Αύγουστο.

 

Είναι βέβαιο ότι η προοπτική να μην υπάρξουν διαπραγματεύσεις είναι αυτή που ώθησε τη Ρωσία να προχωρήσει στα δημοψηφίσματα. Υπενθυμίζεται ότι μέχρι τώρα ο Βλαντιμίρ Πούτιν απέρριπτε πάντα την ιδέα της ενσωμάτωσης των εδαφών της νότιας Ουκρανίας στη Ρωσία.

 

Θα πρέπει επίσης να θυμίσουμε ότι αν η Δύση πίστευε τόσο πολύ στην Ουκρανία και την εδαφική της ακεραιότητα,τότε η Γαλλία και η Γερμανία θα είχαν σίγουρα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους βάσει των συμφωνιών του Μινσκ πριν από τον Φεβρουάριο του 2022. Επιπλέον, θα είχαν αφήσει τον Ζελένσκι να προχωρήσει στην προτεινόμενη από αυτόν συμφωνία με τη Ρωσία τον Μάρτιο του 2022. Το πρόβλημα είναι ότι τη Δύση δεν την ενδιαφέρει το συμφέρον της Ουκρανίας, αλλά η αποδυνάμωση της Ρωσίας.

 

Μερική κινητοποίηση

 

Όσον αφορά την ανακοίνωση του Βλαντιμίρ Πούτιν για μερική κινητοποίηση, θα πρέπει να θυμίσουμε ότι η Ρωσία έχει επέμβει στην Ουκρανία με σημαντικά λιγότερα στρατεύματα από αυτά που η Δύση θεωρεί απαραίτητα για τη διεξαγωγή μιας επιθετικής εκστρατείας. Υπάρχουν δύο λόγοι γιαυτό. Πρώτον, οι Ρώσοι βασίζονται στη μαεστρία τους στην "τέχνη των στρατιωτικών επιχειρήσεων" και παίζουν με τις επιχειρησιακές τους μονάδες στο πεδίο των μαχών όπως ένας σκακιστής. Αυτό είναι που τους επιτρέπει να είναι αποτελεσματικοί με λιγότερο ανθρώπινο δυναμικό. Με άλλα λόγια, ξέρουν πώς να διεξάγουν επιχειρήσεις αποτελεσματικά.

 

Ο δεύτερος λόγος που τα μέσα ενημέρωσης αγνοούν σκόπιμα είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των πολεμικών ενεργειών στην Ουκρανία διεξάγεται από τις πολιτοφυλακές του Ντονμπάς. Αντί να λένε "οι Ρώσοι", θα έπρεπε (αν ήταν ειλικρινείς) να λένε "ο ρωσικός συνασπισμός" ή "ο ρωσόφωνος συνασπισμός". Με άλλα λόγια, ο αριθμός των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία είναι σχετικά μικρός. Επιπλέον, η ρωσική πρακτική είναι να παραμένουν στρατεύματα μόνο για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα στην περιοχή των επιχειρήσεων. Αυτό σημαίνει ότι αλλάζουν τα στρατεύματα συχνότερα από ό,τι η Δύση.

 

Εκτός από αυτές τις γενικές εκτιμήσεις, υπάρχουν και οι πιθανές συνέπειες των δημοψηφισμάτων στη νότια Ουκρανία, τα οποία ίσως επεκτείνουν τα ρωσικά σύνορα κατά σχεδόν 1000 χιλιόμετρα. Αυτό θα απαιτήσει πρόσθετους πόρους για τη δημιουργία ενός πιο ισχυρού αμυντικού συστήματος, την κατασκευή εγκαταστάσεων για τα στρατεύματα κ.λπ. Υπό αυτή την έννοια, η μερική αυτή  κινητοποίηση είναι μια καλή ιδέα και λογική συνέπεια των όσων είδαμε παραπάνω.

Στη Δύση έχει γίνει πολύς λόγος για εκείνους που προσπάθησαν να εγκαταλείψουν τη Ρωσία προκειμένου να αποφύγουν την στράτευσή τους. Σίγουρα τέτοιοι υπάρχουν, όπως και χιλιάδες Ουκρανοί που προσπάθησαν να αποφύγουν την επιστράτευση και τους βλέπουμε να κυκλοφορούν στους δρόμους των Βρυξελλών  με αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού και ακριβά γερμανικά σπορ αυτοκίνητα! Πολύ λιγότερη δημοσιότητα έχουν λάβει οι μεγάλες ουρές νέων έξω από τα γραφεία στρατολόγησης και οι λαϊκές διαδηλώσεις που είναι υπέρ της απόφασης για επιστράτευση !

 

Πυρηνική απειλή

 Όσον αφορά την πυρηνική απειλή, ο Βλαντιμίρ Πούτιν στην ομιλία του στις 21Σεπτεμβρίου , αναφέρθηκε στον κίνδυνο πυρηνικής κλιμάκωσης του πολέμου. Φυσικά, τα συνωμοσιολογικά μέσα ενημέρωσης (δηλαδή εκείνα που κατασκευάζουν αφηγήσεις από άσχετες πληροφορίες) μίλησαν αμέσως για "πυρηνικές απειλές".

 

Αυτό,όμως, δεν αληθεύει. Αν διαβάσουμε τη διατύπωση της ομιλίας του Πούτιν, θα δούμε ότι δεν απείλησε με χρήση πυρηνικών όπλων και δεν το έχει κάνει ποτέ από την έναρξη αυτής της σύγκρουσης το 2014. Ωστόσο, έχει προειδοποιήσει τη Δύση όταν τάχθηκε ενάντια στη χρήση τέτοιων όπλων. Θα σας θυμίσω ότι στις 24 Αυγούστου, η Λιζ Τρας είχε δηλώσει ότι είναι αποδεκτό να χτυπηθεί η Ρωσία με πυρηνικά όπλα και ότι είναι έτοιμη να το κάνει, ακόμη και αν αυτό θα οδηγούσε σε "παγκόσμιο αφανισμό"! Δεν είναι η πρώτη φορά που η σημερινή Βρετανίδα πρωθυπουργός κάνει μια τέτοια δήλωση, η οποία είχε προκαλέσει την αντίδραση του Κρεμλίνου τον Φεβρουάριο. Επιπλέον, θα ήθελα να σας θυμίσω ότι τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους, ο Τζο Μπάιντεν αποφάσισε να εγκαταλείψει την πολιτική των ΗΠΑ να μην κάνουν αυτές πρώτες χρήση των πυρηνικών όπλων και έτσι διατηρεί το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν πρώτα αυτές πυρηνικά όπλα.

 

Είναι λοιπόν σαφές ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν εμπιστεύεται τη συμπεριφορά της Δύσης που είναι εντελώς παράλογη και ανεύθυνη και η οποία είναι έτοιμη να θυσιάσει τους ίδιους της τους πολίτες προκειμένου να επιτύχει στόχους που καθοδηγούνται από δογματισμό και ιδεολογία. Αυτό συμβαίνει αυτή τη στιγμή στον τομέα της ενέργειας και των κυρώσεων, και αυτό είναι έτοιμη να κάνει η Λιζ Τρας με τα πυρηνικά όπλα. Ο Πούτιν σίγουρα ανησυχεί για τις αντιδράσεις των ηγετών μας, οι οποίοι βρίσκονται σε όλο και πιο δυσάρεστη θέση εξαιτίας της καταστροφικής οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης που έχουν δημιουργήσει με την ανικανότητά τους. Η πίεση αυτή στους ηγέτες μας θα μπορούσε να τους οδηγήσει στην κλιμάκωση της σύγκρουσης μόνο και μόνο για να μην χάσουν το κύρος τους.

 

Στην ομιλία του, ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν απείλησε ότι θα χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα, αλλά άλλους τύπους όπλων. Σκέφτεται φυσικά τα υπερηχητικά όπλα, τα οποία δεν χρειάζεται να είναι πυρηνικά για να είναι αποτελεσματικά και τα οποία μπορούν να ανατρέψουν τις δυτικές άμυνες. Επιπλέον, σε αντίθεση με ό,τι λένε τα τα δικά μας μμε, η χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων δεν περιλαμβάνεται πλέον στο ρωσικό δόγμα πολέμου εδώ και πολλά χρόνια και σε αντίθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία δεν ακολουθεί την πολιτική του ‘’προληπτικού χτυπήματος’’ με πηρυνικά.

 

Με άλλα λόγια, οι Δυτικοί και η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά τους είναι οι πραγματικοί παράγοντες ανασφάλειας.

 

Δεν είμαι βέβαιος αν οι πολιτικοί μας έχουν μια σαφή και αντικειμενική άποψη της κατάστασης. Τα πρόσφατα tweets του Προέδρου της Ελβετικής Συνομοσπονδίας, Ινιάτσιο Κασίς δείχνουν ότι το επίπεδο ενημέρωσής του είναι χαμηλό. Πρώτα απ' όλα, όταν αναφέρει τον ρόλο και την ουδετερότητα της Ελβετίας προσφέροντας τις καλές της υπηρεσίες, δείχνει ότι δεν γνωρίζει και τόσο γεωγραφία. Για τη Ρωσία, η Ελβετία έχει ήδη εγκαταλείψει το καθεστώς ουδετερότητάς της και αν θέλει να διαδραματίσει εποικοδομητικό ρόλο σε αυτή τη σύγκρουση, θα πρέπει να αποδείξει την ουδετερότητά της. Είμαστε πολύ, πολύ μακριά από αυτό.

 

Δεύτερον, όταν ο Κασίς εξέφρασε την ανησυχία του για τη χρήση πυρηνικών όπλων στον Λαβρόφ, είναι σαφές ότι δεν κατάλαβε το μήνυμα του Βλαντιμίρ Πούτιν. Το πρόβλημα με τους σημερινούς ηγέτες στη Δύση είναι ότι κανένας από αυτούς δεν έχει προς το παρόν τη διανοητική ικανότητα να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που οι ίδιοι δημιούργησαν με τη δική τους ανοησία. Ο Κασίς θα ήταν μάλλον καλύτερο να εκφράσει τις ανησυχίες του στην Τρας και στον Μπάιντεν!

Οι Ρώσοι -και ιδίως ο Βλαντιμίρ Πούτιν- ήταν πάντα πολύ σαφείς στις δηλώσεις τους και έκαναν με συνέπεια και μεθοδικότητα αυτό που είπαν ότι θα έκαναν. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Μπορεί βέβαια κανείς να διαφωνεί με αυτά , αλλά είναι μεγάλο λάθος ίσως ακόμη και εγκληματικό να μην ακούει κανείς αυτά που λέει. Γιατί αν τα είχαμε ακούσει, θα μπορούσαμε να είχαμε αποτρέψει την κατάσταση και δεν θα είχε γίνει αυτό που έγινε.

 

Εχει επίσης ενδιαφέρον να συγκρίνουμε τη σημερινή γενική κατάσταση με αυτό που περιγράφεται στις εκθέσεις της RAND Corporation που δημοσιεύθηκε το 2019 ως σχέδιο για την προσπάθεια αποσταθεροποίησης της Ρωσίας.

Όπως βλέπουμε, αυτό που παρακολουθούμε σήμερα είναι το αποτέλεσμα ενός προσεκτικά σχεδιασμένου σεναρίου. Είναι πολύ πιθανό οι Ρώσοι να πρόβλεψαν αυτό που σχεδίαζε η Δύση εναντίον τους οπότε η Ρωσία ήταν σε θέση να προετοιμαστεί πολιτικά και διπλωματικά για την κρίση που επρόκειτο να ξεσπάσει. Αυτή η ικανότητα στρατηγικής πρόβλεψης είναι που δείχνει ότι η Ρωσία είναι πιο σταθερή, πιο αποτελεσματική και πιο αποδοτική από τη Δύση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύω ότι αν αυτή η σύγκρουση κλιμακωθεί, θα είναι περισσότερο λόγω της δυτικής ανικανότητας παρά λόγω ρωσικών υπολογισμών.

https://www.thepostil.com/kharkov-and-mobilization/?fbclid=IwAR3H0lxBGEbRdKc6MFSkLel--nql15xAxcQ8uo1VzC8oPUVUXMooTaxRy8U

 

 

Ψιλά γράμματα

 


Διαβάζοντας το πρωτοσέλιδο της ΕΦΣΥΝ

Νέα  επιστημονική έρευνα  του καθηγητή  κ. Θεόδωρου Λύτρα για το διάστημα Σεπτεμβρίου 2021 ΄έως και Απριλίου 2022 . Τεράστια θνητότητα διασωληνωμένων εντός και εκτός ΜΕΘ και μεγάλη αύξηση θνητότητας στην χώρα  σε σχέση με προηγούμενη χρονιά (όπου δεν υπήρχαν ακόμη εμβολιασμοί). . 97,7 % των εκτός ΜΕΘ διασωληνωμένων και 72,7 % των εντός ΜΕΘ διασωληνωμένων πέθαναν. Αυτό  λέγεται  ιατρική και νοσοκομειακή εκατόμβη.  Γιατί συνέβη άραγε;  Όποιοι τα έλεγαν αυτά πέρυσι ήταν "αντιδιαφωτιστές", ακροδεξιοί, , ψεκασμένοι,  και όργανα του διαβόλου περίπου και κινδύνευαν να δικαστούν για διασπορά ψευδών ειδήσεων. 

Φέτος τα λένε έρευνες έγκυρων  γιατρών που κινούνται εντός του συστήματος. Ήταν όλοι αυτοί που ομαδικά διασωληνώθηκαν, ουσιαστικά με κεντρική υγειονομική επιλογή,  ανεμβολίαστοι; 

Και  πέθαναν από τον ιό ή από την διασωλήνωση;  

Ποιά είναι η βασική αιτιώδης σχέση; 

Αν ισχύει το δεύτερο, κάτι έχει πάει πάρα πολύ στραβά στο βασίλειο της Δανιμαρκίας και ο πρωθυπουργός όπως και ο Υπουργός Υγείας οφείλουν να πάρουν δημόσια  θέση. Θυμάστε όταν ο πρωθυπουργός αποφάσισε πριν  από λίγους μήνες  να μετρώνται  οι νεκροί  με το σύστημα  "με κόβιντ" αντί για το σύστημα "από κόβιντ";  Μήπως ήξερε κάτι;

Δώστε μας τα ακριβή  και πλήρη στατιστικά στοιχεία. 

  Θα συνεχίσουν η κυβέρνηση , το πολιτικό σύστημα αλλά και τα ανώτατα δικαστήρια να θεωρούν την "επίσημη" ( θα έλεγα "κρατική αλήθεια" ή "επιχειρηματική αλήθεια" )  ιατρική άποψη αδιαμφισβήτητη και να λειτουργούν ως να μην συνέβη τίποτε; Και  η "εμβολιαστική Αριστερά" θα αρχίσει να κάνει την  ριζική αυτοκριτική της; Ή ζητάω πολλά; ή θα μπει και αυτό ακόμη το τερατώδες συμπέρασμα  κάτω από το τραπέζι;

  Αν τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας επιβεβαιώνονται εγείρονται θέμα  βαρύτατων  πολιτικών αλλά και νομικών ευθυνών για  διευθύνοντες γιατρούς και πολιτικά πρόσωπα. . Ίσως όμως στην χώρα που παραγράφει τα αδικήματα των στελεχών της Siemens,   αυτά  φαίνονται ψιλά γράμματα. Τι λέτε;

[----->]

Ανεμογεννήτριες φυτρώνουν στα καμένα.

Κωνσταντίνα Ιωακειμίδου

 Σε απόρρητη έκθεση της Διεύθυνσης Αντιμετώπισης Εγκλημάτων Εμπρησμού (ΔΑΕΕ) προς την ηγεσία του Πυροσβεστικού Σώματος για τα αίτια της πρόκλησης πυρκαγιών στη Ν. Εύβοια, υπογραμμιζόταν ότι υπάρχουν σαφείς ενδείξεις πως αυτές οφείλονται στην εγκατάσταση και λειτουργία των ανεμογεννητριών στην περιοχή. Οπως χαρακτηριστικά σημειωνόταν, η θέση αυτή «ενισχύεται από το γεγονός ότι αρκετές πυρκαγιές εξ αυτών εμφανίζονται είτε με τη διαδικασία της έγκρισης εγκατάστασης ή της έναρξης των εργασιών τους».

Και: «Από τις περιπτώσεις που ερευνήσαμε και οδηγηθήκαμε από μαρτυρικές καταθέσεις φαίνεται ότι στη Ν. Εύβοια ως κίνητρα πολλών πυρκαγιών είναι τα ακόλουθα: Προκειμένου να εγκατασταθούν ανεμογεννήτριες απαιτείται εκκαθάριση των εκτάσεων από δένδρα και θάμνους έτσι ώστε να γίνεται ευκολότερα η διέλευση βαρέων μηχανημάτων, οι απαιτούμενες εργασίες για την εγκατάσταση και λειτουργία των ανωτέρω ανεμογεννητριών.

Τούτο δε ενισχύεται από το γεγονός ότι αρκετές πυρκαγιές εξ αυτών εμφανίζονται ή με τη διαδικασία της έγκρισης εγκατάστασης ή της έναρξης εργασιών τους. Ισως είναι διαμάχη των ιδιοκτητών αγροτεμαχίων και της Δασικής Αρχής, των εταιρειών που προτίθενται να εγκαταστήσουν τις ανεμογεννήτριες στην περιοχή ή και διαμάχη μεταξύ των ενδιαφερομένων εταιρειών προς εγκατάσταση και λειτουργία των ανεμογεννητριών.

 

Σε κάθε περίπτωση «... οι άδειες εγκρίσεων επέμβασης που χορηγούνται από τη Δ/νση Δασών Ν. Ευβοίας ουσιαστικά επιφέρουν: αλλαγή χρήσης γης, μειώσεις βοσκοτόπων, οχλήσεις οπτικές και ηλεκτρομαγνητικές των κατοίκων των πλησίον περιοχών...Για αυτούς τους λόγους θεωρούμε ότι στις ιδιωτικές εταιρείες για την εγκατάσταση των αιολικών πάρκων τους δίδεται κακώς άδεια έγκρισης επέμβασης σε δάση ή δασικές εκτάσεις (ακόμα και αν αυτές οι εκτάσεις έχουν χαρακτηριστεί ζώνες κτηνοτροφικές ή έχουν κηρυχθεί αναδασωτέες ή έχουν χαρακτηριστεί από το ίδιο όργανο ως πλέον άγονες)...Κατά τη γνώμη μας...η συχνότητα και έκταση των πυρκαγιών θα ήταν τότε μικρότερη...».

 

Την εν λόγω έκθεση υπέγραφε ο επικεφαλής της νεοσύστατης τότε ΔΑΕΕ Ανδριανός Γκουρμπάτσης. Είκοσι ένα χρόνια μετά, ο υπαρχηγός ε.α του Π.Σ. και πραγματογνώμονας διερεύνησης εγκλημάτων εμπρησμού κ. Γκουρμπάτσης επανέρχεται με πολυσέλιδη και εξαιρετικά αναλυτική μελέτη του στο θέμα της διασύνδεσης ανεμογεννητριών και πυρκαγιών εστιάζοντας στην περίπτωση της Καρυστίας στη Ν. Εύβοια.

-Το 1999 εκδηλώνεται πυρκαγιά στην περιοχή Πολυποτάμου της ΔΕ Στυρέων. Στην καμένη περιοχή το 2001 εμφανίζεται εταιρεία με άδεια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με την εγκατάσταση αιολικού πάρκου

Το 1999 εκδηλώνεται πυρκαγιά στη θέση Μαρμάρι Στην κατεστραμμένη περιοχή εταιρείες με άδεια παραγωγής ηλ. ενέργειας εμφανίζονται το 2001 με την εγκατάσταση αιολικού πάρκου

Έτος 2000

Το έτος 2000 προκαλείται εκ νέου πυρκαγιά στην περιοχή Πολυποτάμου της ΔΕ Στυρέων. Στην καμένη περιοχή εμφανίζονται το 2001 εταιρείες με άδεια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με την εγκατάσταση αιολικού πάρκου (Εικόνα 4), ενώ στις 17-8-2000 εκδηλώνεται πυρκαγιά στη θέση Στενό-Χάνια της ΔΕ Μαρμαρίου. Στα καμένα εμφανίζονται το 2001 εταιρείες με άδεια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας το έτος 2001

Έτος 2001

Προκαλείται πυρκαγιά μεταξύ της περιοχής Κελλιά και της θέσης «Εξώστης» της ΔΕ Στυρέων. Στην καμένη περιοχή και πιο συγκεκριμένα στη θέση «Βαθύρρεμα» εμφανίζεται εταιρεία με άδεια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας το 2003 με την εγκατάσταση αιολικού πάρκου

Έτος 2002

Προκαλείται πυρκαγιά στην περιοχή Πολυποτάμου της ΔΕ Στυρέων, όπου είχε προκληθεί πάλι και το 1999 αλλά και το 2000. Στην καμένη έκταση εμφανίζεται εταιρεία με άδεια παραγωγής το έτος 2001 με την εγκατάσταση αιολικού πάρκου στη θέση «Γκέρκι/Πυργάρι/Πολυποτάμου», ενώ στη θέση «Ευαγγελίστρια/Φίθκι» της ΔΕ Στυρέων εμφανίζεται η εγκατάσταση δύο Α/Γ άλλης εταιρείας με άδεια παραγωγής το έτος 2003

Έτος 2005

Προκαλείται πυρκαγιά στη θέση «Πόρτες/Κοκκινόχωμα/Λουμπάρδα/Πλακωτά» της ΔΕ Καρύστου. Στην κατεστραμμένη έκταση και πιο συγκεκριμένα στη θέση «Πόρτες/Κοκκινόχωμα/Λουμπάρδα/Πλακωτά» της Καρύστου εμφανίζεται εταιρεία με άδεια παραγωγής το 2003 και με ανανέωση το 2005 για την εγκατάσταση αιολικού πάρκου

Έτος 2007

Εκδηλώνεται μεγάλη πυρκαγιά που ξεκίνησε από ΤΚ Μεσοχωρίου (βορείως Τσακαίων) και έφτασε μέχρι Νιμπορειό και παραλία Λάφια της ΔΕ Στυρέων. Στην αρκετά μεγάλη καμένη περιοχή εμφανίζεται εταιρεία με άδεια ΠΗΕ το 2006 και άδεια λειτουργίας το 2007 εγκαθιστώντας αιολικό πάρκο. Επίσης στην καμένη αυτή περιοχή και πιο συγκεκριμένα ανατολικά της καμένης έκτασης υπάρχει μεγάλος αριθμός αιολικών σταθμών που βρίσκονται σήμερα στη φάση αξιολόγησης από τη ΡΑΕ, ενώ υπάρχουν και πολλές εγκαταστάσεις αιολικών σταθμών με άδεια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας .

Έτος 2009

Το 2009 προκαλείται μεγάλη πυρκαγιά ΒΑ της Καρύστου στη θέση Πλατανιστός. Στη θέση αυτή πλησίον της καμένης έκτασης εμφανίζεται εταιρεία με άδεια παραγωγής το 2009 και με τροποποίηση το 2010 και το 2012 με την εγκατάσταση αιολικού πάρκου

Έτος 2012

Τη χρονιά αυτή προκαλούνται πυρκαγιές σε περιοχές της Καρύστου κοντά στον Πλατανιστό καθώς και στη θέση Κούρμαλη/Λυστός/Μανδριά Πασσά από το Καστρί. Στις θέσεις αυτές βρίσκονται εγκαταστάσεις αιολικών σταθμών και εταιρείες που βρίσκονται είτε στη φάση αξιολόγησης είτε διαθέτουν ήδη άδεια ΠΗΕ

Π» μετάβαση άνευ πρασίνου

Η περιγραφή των φαραωνικών εγκαταστάσεων που απαιτούνται για τη λειτουργία των αιολικών και οι συνακόλουθες επιπτώσεις στο περιβάλλον περιγράφονται παράλληλα στη μελέτη.

-Έτος 2022

Στο ηλεκτρονικό μητρώο του ΥΠΕΝ δημοσιεύτηκε πρόσφατα με σκοπό τη δημόσια διαβούλευση η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων εταιρείας που ενδιαφέρεται για την εγκατάσταση συνολικά (19) Α/Γ στις θέσεις Λυκόρεμα (15) και (4) Λιβαδάκι της ΔΕ Καρύστου. Οπως προκύπτει από τον χάρτη (Εικόνα 13) στην ευρύτερη περιοχή έχουν προκληθεί αρκετές πυρκαγιές, με πιο πρόσφατη το 2016 αλλά και κατά τα έτη 2013, 2012, 2009 κτλ. Στις περιοχές αυτές, όπως προκύπτει και από τον χάρτη της ΡΑΕ, υπάρχουν εταιρείες με άδεια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας αλλά και άλλες υπό αξιολόγηση.





[----->]

Η ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΗ ΦΥΛΑΚΉ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ

 

 

Carlo Formenti

Ο εκδότης Fazi εξέδωσε ένα βιβλίο του οποίου ο τίτλος - Η μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου, Ιστορία των Κατεχομένων - υποδηλώνει ήδη την άποψη του συγγραφέα για την ισραηλινή πολιτική απέναντι στον παλαιστινιακό λαό. Κι αν ο τίτλος δεν είναι αρκετός, η αφιέρωση διαλύει κάθε αμφιβολία: "Στα παιδιά της Παλαιστίνης, που σκοτώθηκαν, τραυματίστηκαν και έζησαν τραυματικές εμπειρίες στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου". Μήπως πρόκειται για το έργο ενός κομμουνιστή διανοούμενου προκατειλημμένου κατά του Ισραήλ, ενός εκφραστή της αντισημιτικής δεξιάς, ενός συμπαθούντα τη Χαμάς ή ενός ειρηνιστή; Όχι, ο συγγραφέας του βιβλίου είναι ο Ίλαν Παπέ , ένας επιφανής ισραηλινός ιστορικός (καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Exeter, στην Αγγλία), συγγραφέας ήδη πολλών μπεστ σέλερ, μεταξύ των οποίων "Παλαιστίνη και Ισραήλ: τι να κάνουμε;" (με τον Νόαμ Τσόμσκι).

 

Ο Παπέ είναι σαν τη μύγα μες το γάλα σε μια χώρα όπου οι μόνες δυνάμεις που καταγγέλλουν την ισραηλινή πολιτική στα κατεχόμενα εδάφη ως άδικη, σκληρή, για να μην πω εγκληματική, είναι το μικρό Κομμουνιστικό Κόμμα, μερικά μικροσκοπικά αντισιωνιστικά κινήματα και αυτή η μικρή μειοψηφία των "πεφωτισμένων" διανοουμένων, των οποίων ο ίδιος ο Ίλαν Παπέ είναι εκπρόσωπος. Ωστόσο, το έργο του δεν αποτελεί ούτε ιδεολογικό κήρυγμα ούτε ηθικό (ή ακόμη χειρότερα ηθικιστικό) κήρυγμα, αλλά μάλλον μια αυστηρή έκθεση ιστορικών γεγονότων συνοδευόμενη από εκτενή τεκμηρίωση (πρακτικά κυβερνητικών συνεδριάσεων, απομνημονεύματα των πρωταγωνιστών, εθνικά και διεθνή χρονικά, αποφάσεις στρατιωτικών και πολιτικών δικαστηρίων, κείμενα νόμων, διαταγμάτων, κανονισμών που εκδόθηκαν από τις αρχές κατοχής, δηλώσεις των ηγετών των κομμάτων κ.λπ.). Ένας τόσο τεράστιος όγκος υλικού που όσοι δεν έχουν παρακολουθήσει με ιδιαίτερη προσοχή τα γεγονότα της παλαιστινιακής σύγκρουσης από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών (1967) μέχρι σήμερα κινδυνεύουν να χαθούν μέσα σε αυτό (όταν λέω προσοχή, δεν αναφέρομαι τόσο στη μαχητική δραστηριότητα των φιλοπαλαιστινιακών κινημάτων όσο στη συνεχή προσπάθεια τεκμηρίωσης της πραγματικότητας των γεγονότων). Για τον λόγο αυτό, προκειμένου να αφηγηθώ το βιβλίο και να αναδείξω τα σημαντικότερα στοιχεία του, θα οργανώσω την έκθεση κατά θεματικά κεφάλαια.

 

Το Ισραήλ δεν ήθελε πόλεμο και απλώς αντέδρασε στις απειλές των αραβικών χωρών; Είναι ψέμα.

 

Οι πηγές που παραθέτει ο Παπέ δεν συμφωνούν μεταξύ τους, σε σημείο που να μην αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας: κανένας από τους πολέμους κατά των Αράβων που διεξήγαγε το Ισραήλ από το 1948 έως σήμερα δεν προέκυψε από την ανάγκη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις και τις απειλές ενός εχθρού αποφασισμένου να εξαφανίσει το εβραϊκό κράτος από τον χάρτη. Η αλήθεια είναι ότι επρόκειτο μάλλον για ένα εξαιρετικό στρατηγικό σχέδιο,προμελετημένο που ακολούθησε με αδίστακτη αποφασιστικότητα.

 

Μετά την εθνοκάθαρση του 1948 - που πραγματοποιήθηκε με εκφοβισμούς, πολιορκία παλαιστινιακών χωριών, βομβαρδισμούς, αναγκαστική εκδίωξη των τοπικών πληθυσμών (παγιδεύοντας τα χαλάσματα με δυναμίτη για να εμποδίσει την επιστροφή τους) - η ισραηλινή πολιτικοστρατιωτική ελίτ περίμενε μια ευνοϊκή ιστορική ευκαιρία για να βάλει στο χέρι και τη Δυτική Όχθη. Μια αναμονή που κράτησε μετά το 1956,το έτος της αποτυχημένης προσπάθειας της ανατροπής του Νάσερ με την υποστήριξη της Γαλλίας και της Βρετανίας. Δεν είναι τυχαίο, υποστηρίζει ο Παπέ  ότι η συζήτηση για τη διαχείριση των κατεχόμενων αραβικών περιοχών βρισκόταν ακόμη σε εξέλιξη το 1963, όταν διεξήχθη μια άσκηση κατά την οποία προσομοιώθηκαν οι πρώτες ημέρες της κατάληψης της εξουσίας. Στην πραγματικότητα, προσθέτει ο Παπέ, τα έγγραφα επιβεβαιώνουν ότι από τότε είχαν καθοριστεί οι κανόνες συμπεριφοράς για την ενθάρρυνση των συνεργατών και την τιμωρία όσων πρόβαλαν αντίσταση.Τα έγγραφα επιβεβαιώνουν ακόμα ότι η ενδεχόμενη κατοχή νέων εδαφών δεν είχε ποτέ σχεδιαστεί ως ένα παροδικό γεγονός, και στην πραγματικότητα τα μεταγενέστερα ιστορικά γεγονότα επιβεβαίωσαν ότι για το Ισραήλ η απόλυτη κυριαρχία στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη είναι αδιαπραγμάτευτη. Για να μην μιλήσουμε για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία ποτέ δεν έκρυψαν την ύπαρξη ενός "αυτοκρατορικού" σχεδίου, της δημιουργίας του Μεγάλου Ισραήλ.

 

Στα χρόνια λίγο πριν τον Πολέμο των Έξι Ημερών, καταβλήθηκαν προσπάθειες να προετοιμαστεί η εγχώρια και διεθνής κοινή γνώμη για την επικείμενη σύγκρουση με το φάντασμα του αραβικού "ριζοσπαστισμού" (το καθεστώς Νάσερ στην Αίγυπτο και το καθεστώς Μπάαθ στη Συρία), μια απειλή με την οποία επεδίωκαν να κερδίσουν τη δυτική -ιδίως την αμερικανική- υποστήριξη παρουσιάζοντάς την ως ένα είδος κομμουνισμού με αραβική σάλτσα. Γι' αυτό, το '67, δεν ήταν μόνο ο στρατός έτοιμος για πόλεμο: ο γραφειοκρατικός μηχανισμός που θα διαχειριζόταν τις κατακτήσεις ήταν κι αυτός έτοιμος. Όσον για την αφήγηση της ανάγκης να εξαπολυθεί ένα προληπτικό χτύπημα για να εξουδετερωθούν οι δυνάμεις ενός εχθρού που ετοιμαζόταν να εξοντώσει το Ισραήλ, πρόκειται για ένα ψέμα ανάλογο της υποτιθέμενης επίθεσης των Βιετναμέζων σε αμερικανικά πλοία στον Κόλπο του Τόνκινου και των "αποδείξεων" για όπλα μαζικής καταστροφής των Ιρακινών. Η αλήθεια, υποστηρίζει ο Ίλαν Παπέ , είναι ότι οι ισραηλινές ελίτ γνώριζαν την αραβική στρατιωτική κατωτερότητα και ότι η Συρία και η Αίγυπτος την γνώριζαν εξίσου και ούτε που θα τους περνούσε ποτέ από το μυαλό να επιτεθούν πρώτες.


 

Σιωνισμός: κοινή ιδεολογική μήτρα της Δεξιάς και της Αριστεράς

 Για να κατανοήσουμε σε ποιο βαθμό οι πιο αμφισβητήσιμες πλευρές της ισραηλινής πολιτικής έναντι του παλαιστινιακού λαού είναι το λογικό αποτέλεσμα της σιωνιστικής ιδεολογίας, υποστηρίζει ο Παπέ, θα πρέπει να ανατρέξουμε στο πνεύμα της "μεσσιανικής αποικιοκρατίας" στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Το όραμα της επιστροφής στους βιβλικούς χρόνους (και τόπους) είναι η βάση του σιωνισμού. Δημιούργημα μιας αναζήτησης ενός ασφαλούς καταφυγίου ενάντια στον αντισημιτισμό και ενός χώρους που θα διαμόρφωνε τον Ιουδαϊσμό ως έθνος, ο Σιωνισμός δεν θα είχε γνωρίσει τον σημερινό εκφυλισμό του αν, για να πραγματοποιήσει τις νόμιμες φιλοδοξίες του, δεν είχε επιλέξει ένα ήδη κατοικημένο χώρο, γεγονός που τον μετέτρεψε αναπόφευκτα σε ένα αποικιοκρατικό σχέδιο (παρεμπιπτόντως: στην Αμερική και την Αυστραλία παρόμοια σχέδια περιελάμβαναν τη συστηματική εξόντωση των γηγενών πληθυσμών).

 

Η υλοποίηση του σχεδίου σήμαινε τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους της ιστορικής Παλαιστίνης και τη δραστική μείωση του αριθμού των Παλαιστινίων που ζούσαν εκεί- ο στόχος ήταν, εν ολίγοις, η οικοδόμηση ενός εθνοτικά-θρησκευτικά "καθαρού" εβραϊκού κράτους, η επιθυμία (κρυφή από ορισμένους, διακηρυγμένη από άλλους) ήταν ότι στην αρχαία γη του Ισραήλ θα έπρεπε να υπάρχουν μόνο Εβραίοι. Ως εκ τούτου, η εθνοκάθαρση του 1948 κατέστη δυνατή: 1) από τη βρετανική απόφαση να εγκαταλείψει τα εδάφη που κυβερνούσε επί 30 χρόνια- 2) τον αντίκτυπο του Ολοκαυτώματος στη δυτική κοινή γνώμη- 3) την πολιτική αναταραχή στον παλαιστινιακό αραβικό κόσμο. Αρπάζοντας την ευκαιρία, μια εξαιρετικά αποφασιστική σιωνιστική ηγεσία εκδίωξε μεγάλο μέρος του ντόπιου πληθυσμού καταστρέφοντας τα χωριά και τις πόλεις τους, έτσι ώστε μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα το 80% της υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνης να γίνει το εβραϊκό κράτος του Ισραήλ.

 

Αναφερόμενος στις δρακόντειες αποφάσεις σχετικά με τη διαχείριση των κατεχομένων εδαφών που έλαβε η κυβέρνηση που ηγήθηκε της χώρας στον πόλεμο του '67, ο Pappé τονίζει πως αυτή περιλάμβανε όλα τα ιδεολογικά ρεύματα: Εργατικούς, κοσμικούς φιλελεύθερους, θρησκευόμενους και φανατικούς θρησκευόμενους, αντιπροσωπεύοντας έτσι την ευρύτερη δυνατή σιωνιστική συναίνεση. Για τη σκληρότητα των αποφάσεων θα επανέλθουμε αργότερα, αυτό που είναι σημαντικό να τονιστεί καταρχήν είναι η απουσία ουσιαστικών διαφορών μεταξύ δεξιάς και αριστεράς. Μια ενότητα προθέσεων που επικυρώθηκε από το γεγονός ότι ούτε καν η εναλλαγή μεταξύ των Εργατικών (που κυβέρνησαν μέχρι το 1977) και της Δεξιάς (το Λικούντ κυριάρχησε την επόμενη δεκαετία, από το 1977 έως το 1987), δεν επέφερε κάποια ουσιαστική αλλαγή εκτός από την "αφήγηση": οι Εργατικοί ήταν επιδέξιοι στο να εξαπατούν τον κόσμο σχετικά με τις ειρηνευτικές προθέσεις του Ισραήλ (ο Σιμόν Πέρες τα κατάφερε τόσο καλά που του απονεμήθηκε βραβείο Νόμπελ), αλλά δεν άλλαξαν ούτε ίχνος από τη στρατηγική που υιοθετήθηκε το 67. Όσον αφορά το Λικούντ, η μόνη πραγματική αλλαγή συνίστατο στη δημιουργία όλο και στενότερων δεσμών του με το κίνημα των εποίκων (Gush Emunim). Κατά την εν λόγω δεκαετία, οι υπερορθόδοξοι είχαν τη δυνατότητα να δημιουργούν θεοκρατικούς θύλακες με διαφορετικούς κανόνες και νομικές διαδικασίες από εκείνους που ισχύουν στο Ισραήλ. Ο εβραϊκός φονταμενταλισμός εξουσιοδοτήθηκε de facto να παίξει ρόλο στη "στρατιωτικοποίηση" των εποίκων, μέχρι του σημείου να δημιουργηθούν ομάδες αυτοδικίας που πραγματοποιούσαν τιμωρητικές εκστρατείες με την ανοχή του κράτους (από 48 δολοφονίες με δράστες βίαιους εποίκους που δρούσαν σε οργανωμένες συμμορίες, αναφέρει ο Παπέ , μόνο ένας παραπέμφθηκε σε δίκη).

 

Το μαστίγιο και το καρότο. Η μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου

 Αλλά,ας έρθουμε στις προκλήσεις που οδήγησαν το Ισραήλ να δημιουργήσει αυτό που ο Παπέ αποκαλεί τη μεγαλύτερη φυλακή όλων των εποχών (αρχικά ενάμισι εκατομμύριο "κρατούμενοι", που αργότερα αυξήθηκε στα 4 εκατομμύρια) και στις μεθόδους με τις οποίες διοικείται και εξακολουθεί να διοικείται. Στην πραγματικότητα, στους κατοίκους της Δυτικής Όχθης και της Γάζας επιλέχθηκε η επέκταση της στρατιωτικής εξουσίας, που είχε ήδη επιβληθεί στην παλαιστινιακή μειονότητα εντός του Ισραήλ και για το λόγο αυτό εμπνεύστηκαν από τους κανονισμούς έκτακτης ανάγκης που είχαν εκδώσει οι Βρετανοί, και τους οποίους οι ίδιοι οι σιωνιστές ηγέτες είχαν χαρακτηρίσει ναζιστικούς. Αρκεί να αναφέρουμε την οδηγία 109 (η οποία επέτρεπε στον στρατιωτικό διοικητή να εκδιώκει τον πληθυσμό), την οδηγία 110 (η οποία του έδινε το δικαίωμα να καλεί κάθε πολίτη σε αστυνομικό τμήμα) και την περιβόητη 111 (η οποία επέτρεπε διοικητικές συλλήψεις επ' αόριστον χωρίς κατηγορία ή δίκη). Ακόμη και το σύστημα στρατολόγησης συνεργατών το αντέγραψαν από αυτό που ακολουθούσε η βρετανική αποικιακή κυβέρνηση στην Αίγυπτο και την Ινδία.

 

Η βασική αντίφαση που κατέστησε αναγκαία την προσφυγή σε αυτή την ανελέητη λύση ήταν το γεγονός ότι τα εδάφη που κατακτήθηκαν το 1967 μπορούσαν να προσαρτηθούν de facto αλλά όχι de jure, και αυτό για δύο λόγους: 1) το διεθνές δίκαιο τα θεωρούσε κατεχόμενα εδάφη, σε αντίθεση με εκείνα που αποκτήθηκαν το 1948, τα οποία αναγνωρίζονταν ως αναπόσπαστο τμήμα του κράτους του Ισραήλ- 2) οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούσαν να εκδιωχθούν αλλά ούτε και να ενσωματωθούν ως πολίτες με ίσα δικαιώματα, επειδή ο αριθμός τους και η δημογραφική τους αύξηση θα έθετε σε κίνδυνο την εβραϊκή πλειοψηφία. Η ταυτόχρονη επίτευξη τριών αντιφατικών στόχων - να διατηρηθούν τα εδάφη, να μην εκδιωχθούν οι κάτοικοί τους αλλά και να μην τους χορηγηθεί η ιθαγένεια - ήταν βέβαιο ότι θα δημιουργούσε μια απάνθρωπη πραγματικότητα, δηλαδή μια φυλακή που επιβλήθηκε όχι σε άτομα αλλά σε μια ολόκληρη κοινωνία. Ένας τεράστιος αριθμός προσωπικού ("η γραφειοκρατία του κακού", όπως την αποκαλεί ο Παπέ)  κλήθηκε να διαχειριστεί αυτή τη μεγα-φυλακή, επιφορτισμένος με τη διαχείριση σχεδόν πέντε εκατομμυρίων "κρατουμένων" που ήταν κλειδωμένοι σε περιοχές που κάποτε ήταν τα δικά τους εδάφη.

 

Για να επιτύχουν το έργο τους, οι δεσμοφύλακες κατέφυγαν σε μια πολιτική καρότου και μαστίγιου, επιβραβεύοντας όσους αποδέχονταν τους κανόνες που επέβαλε ο κατακτητής και τιμωρώντας όσους αντιδρούσαν σε αυτούς. Το στρατηγικό όπλο για την αποδυνάμωση των αόριστων προσπαθειών αντίστασης ήταν η εγκατάσταση ενός αυξανόμενου αριθμού Εβραίων εποίκων. Ο τόπος όπου εφαρμόστηκε υποδειγματικά αυτή η στρατηγική ήταν η Ανατολική Ιερουσαλήμ και οι παρακείμενες περιοχές. Η Μεγάλη Ιερουσαλήμ που έγινε η νέα πρωτεύουσα του Ισραήλ δημιουργήθηκε με κλοπή παλαιστινιακής γης από το Κράτος, απαλλοτριώσεις χωρίς αποζημίωση, κατεδαφίσεις σπιτιών και χωριών και την οικοδόμηση νέων συνοικιών που προορίζονται για τους Εβραίους πάνω στα ερείπια. Ήδη το 68, γράφει ο Παπέ , μόνο το 14% της έκτασης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ ανήκε στους Παλαιστίνιους, οι οποίοι μόλις ένα χρόνο νωρίτερα ήταν οι αποκλειστικοί ιδιοκτήτες της.

 

Στα υπόλοιπα κατεχόμενα εδάφη, η εγκατάσταση Εβραίων εποίκων βασίστηκε στη "στρατηγική της σφήνας", με στόχο την παρεμπόδιση της χωρικής συνέχειας και της γεωγραφικής ομοιογένειας των κατεχόμενων από τους Παλαιστίνιους περιοχών. Λειτουργεί ως εξής: μια απομακρυσμένη τοποθεσία αποικίζεται, και στη συνέχεια η περιοχή μεταξύ του Ισραήλ και του νέου οικισμού (συμπεριλαμβανομένων των δρόμων που οδηγούν σε αυτόν) διεκδικείται ως αποκλειστικά εβραϊκή. Αυτό δημιουργεί εδαφική συνέχεια μεταξύ των εβραϊκών οικισμών και ασυνέχεια μεταξύ των χωριών και των παλαιστινιακών πόλεων που γίνονται θύλακες απομονωμένοι ο ένας από τον άλλο και "ενσωματωμένοι" σε μια συνεχώς διευρυνόμενη συνέχεια εδαφών που προσαρτώνται στο Ισραήλ.

 

Αφού είπαμε ότι το μαστίγιο είναι πάντα αυτό του 1948 - κατεδαφίσεις σπιτιών, μαζικές συλλήψεις χωρίς δίκη, απαγόρευση κυκλοφορίας, βίαιες επιδρομές σε σπίτια κ.λπ. - τι είναι το καρότο; Η απάντηση παραπέμπει στη χρήση της οικονομίας ως ειρηνευτικού εργαλείου. Η πρόσληψη φτηνού παλαιστινιακού εργατικού δυναμικού, που παρουσιάζεται ως "ανταμοιβή" για την καλή συμπεριφορά (σε πείσμα του γεγονότος ότι οι Παλαιστίνιοι εργάτες δεν πληρώνονται όπως οι Εβραίοι εργάτες, πόσο μάλλον να απολαμβάνουν τα δικαιώματα και την προστασία τους), δημιούργησε μια κατάσταση σχετικής ευημερίας μέχρι το ξέσπασμα των δύο Ιντιφάντα. Ωστόσο, η κατάσταση αυτή δεν επέτρεψε την ανάπτυξη μιας αυτόνομης παλαιστινιακής οικονομίας, δεδομένου ότι υπάρχουν μόνο δύο ροές μεταξύ του Ισραήλ και των Κατεχόμενων εδαφών: της εισόδου ισραηλινών αγαθών και της εξόδου της εργατικής δύναμης των Παλαιστινίων, οπότε η μόνη άλλη πηγή πόρων είναι η διεθνής βοήθεια. Αυτό έφτανε για να κερδίσει το Ισραήλ τη συνεργασία μιας μειοψηφίας πλούσιων Παλαιστινίων (δήμαρχοι, έμποροι, δικηγόροι κ.λπ.), τουλάχιστον μέχρις ότου η συνεργασία σήμαινε ότι δεν θα διακινδύνευαν το τομάρι τους.

 

Οι δύο Ιντιφάντα

 Βασιζόμενη στη σχετική ευημερία των Κατεχόμενων που μόλις αναφέραμε, η ισραηλινή προπαγάνδα αποδίδει το ξέσπασμα της πρώτης Ιντιφάντα στην υποκινούμενη δράση των "τρομοκρατών". αποκρύπτοντας παράλληλα τους λόγους της δυσαρέσκειας του πληθυσμού (περιορισμός σε υπερπληθυσμιακές περιοχές, άρνηση των στοιχειωδών ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων, εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού κ.λπ.). Η περίφημη πρόκληση του Σαρόν (ο περίπατος στην Εσπλανάδα των Τζαμιών) ήταν μόνο μια συγκυριακή αφορμή που πυροδότησε τη λαϊκή οργή. Μια οργή που, όπως επισημαίνει ο Παπέ , εκφράστηκε αρχικά με ειρηνικές μεθόδους: απεργίες, μποϊκοτάζ ισραηλινών προϊόντων, άρνηση πληρωμής φόρων, στη χειρότερη περίπτωση με πετροπόλεμο, διαδηλώσεις στις οποίες ο στρατός αντέδρασε με πρωτοφανή βία προκαλώντας πολυάριθμους θανάτους και τραυματισμούς (τα δύο πρώτα χρόνια σχεδόν 30.000 παιδιά, το ένα τρίτο από αυτά κάτω των δέκα ετών, χρειάστηκε να αναζητήσουν ιατρική περίθαλψη για τα τραύματά τους), ενώ οι διεθνείς αντιδράσεις δεν ξεπέρασαν την ήπια κριτική για αυτό που κατ' ευφημισμόν ονομάζαν "υπερβολική χρήση βίας". Αυτή η αγριότητα ήταν το καύσιμο που τροφοδότησε τον ριζοσπαστισμό της Χαμάς και οι επιθέσεις της Χαμάς αποτέλεσαν με τη σειρά τους την αφορμή για την περαιτέρω αυστηροποίηση της καταστολής, η οποία, μεταξύ των πολλών μισητών πλευρών της, ήταν και η άρνηση της ελευθερίας της μετακίνησης και κάθε ιδιωτικής πρωτοβουλίας: στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι άρχισαν να ζητούν άδειες για τα πάντα, για να εργαστούν, να σπουδάσουν, να χτίσουν και να εμπορευτούν (άδειες που χορηγούνται ή απορρίπτονται κατά την απόλυτη κρίση των γραφειοκρατών).

 

Και ερχόμαστε στη δεύτερη Ιντιφάντα, η οποία ξέσπασε μετά τις "ειρηνευτικές συμφωνίες" του Όσλο (1993). Ο Παπέ αμφισβητεί την αφήγηση των μέσων ενημέρωσης (όχι μόνο των ισραηλινών) που εκείνη την εποχή βασιζόταν σε δύο μυθεύματα: το πρώτο ήταν ότι επρόκειτο για μια γνήσια προσπάθεια ειρήνευσης- η δεύτερη ότι ναυάγησε σκόπιμα από τη στάση του Αραφάτ. Όσον αφορά το πρώτο ψέμα: η ισραηλινή πρόταση συνίστατο στη δημιουργία ενός αποστρατιωτικοποιημένου παλαιστινιακού μίνι-κράτους με πρωτεύουσα το Abu Dis (ένα χωριό κοντά στην Ιερουσαλήμ), το οποίο θα στερούνταν ένα μεγάλο μέρος της Δυτικής Όχθης, το οποίο δεν θα είχε το δικαίωμα να ασκεί ανεξάρτητη οικονομική και εξωτερική πολιτική και το οποίο θα έπρεπε να παραιτηθεί από τη διεκδίκηση του δικαιώματος επιστροφής των προσφύγων του '48. Αυτή η παρωδία, που πλασάρεται ως λύση "δύο κρατών", προέβλεπε ότι το Ισραήλ θα αποφάσιζε μονομερώς τόσο για το πόσα εδάφη θα παραχωρούσε όσο και για το τι θα συνέβαινε στα εν λόγω εδάφη. Όσον αφορά το υποτιθέμενο σαμποτάζ του Αραφάτ: η αλήθεια, υποστηρίζει ο Παπέ,  είναι ότι ορισμένοι όροι που καθορίστηκαν στη διαπραγμάτευση, αρχής γενομένης από τον όρο σύμφωνα με τον οποίο οι παλαιστινιακές αρχές θα έπρεπε να διαχειρίζονται την ασφάλεια των εδαφών, διασφαλίζοντας ότι δεν θα φιλοξενούσαν αντιστασιακές δραστηριότητες, ήταν αδύνατο να τηρηθούν. Αυτή η συνθηκολόγηση και η συνενοχή των αραβικών χωρών που την αποδέχθηκαν, εξόργισαν τον παλαιστινιακό πληθυσμό, ο οποίος θεώρησε τη συμφωνία ως "προδοσία του Όσλο", ενίσχυσε την ηγεμονία της Χαμάς και επανεκκίνησε τις διαμαρτυρίες με πολύ λιγότερο ειρηνικές μορφές από την πρώτη Ιντιφάντα, για την οποία η ισραηλινή αντίδραση ήταν ακόμη πιο βίαιη: όχι αστυνομικές επιχειρήσεις αλλά ένας πραγματικός πόλεμος: αντί να κυνηγούν τρομοκράτες, άρχισαν να χρησιμοποιούν βαρέα όπλα (τανκς και κανόνια) εναντίον του άμαχου πληθυσμού, υιοθετώντας την αρχή της συλλογικής τιμωρίας που εφάρμοζαν οι Ναζί ως αντίποινα μετά από επιθέσεις ανταρτών. Ειδικότερα, μετά την ανάληψη από τη Χαμάς του έλεγχου της Γάζας, η λωρίδα δέχθηκε επανειλημμένα επιθέσεις ως εχθρικό έθνος, μέσω στρατιωτικών επιχειρήσεων μεγάλης κλίμακας από ξηράς, αέρος και θαλάσσης που προκάλεσαν μεγάλες απώλειες μεταξύ των αμάχων. Οι τελευταίες σελίδες του βιβλίου είναι ένα χρονικό αυτού του υφέρποντος πολέμου που σέρνεται από τη δεκαετία του 1990 μέχρι σήμερα (η αρχική έκδοση είναι του 2017).


 

Η ανικανότητα της εγχώριας και διεθνούς κοινής γνώμης

 Αναφερθήκαμε στην ακραία αδυναμία των δυνάμεων της ισραηλινής αντιπολίτευσης, που καταδυναστεύονται  από τη σιωνιστική ιδεολογία με την οποία ταυτίζονται όλα τα μεγάλα κόμματα, δεξιά και αριστερά, κοσμικά και θρησκευτικά, που σκεπάζεται τη φωνή τους από ένα σύστημα ενημέρωσης ομόφωνα ευθυγραμμισμένο με το σχέδιο του Μεγάλου Ισραήλ και αποτελούν μειοψηφία ακόμη και στους τομείς του ακαδημαϊκού και λογοτεχνικού πολιτισμού. Οι δυτικές αντιδράσεις ήταν σχεδόν ανύπαρκτες: στην πρώτη φάση της διαδικασίας - την εθνοκάθαρση του 1948 - η Ευρώπη έπρεπε να εξιλεωθεί για τα εγκλήματα που είχαν διαπραχθεί στο έδαφός της κατά των Εβραίων προκειμένου να επιτύχει ειρήνη και συμφιλίωση, οπότε αποδέχθηκε την εβραϊκή αποικιοκρατία χωρίς να διστάσει καθόλου, τη στιγμή που η διεθνής κοινότητα χαρακτήριζε την αποικιοκρατία ως μισητή κληρονομιά του παρελθόντος. Από το 1967 και μετά, η άνευ όρων υποστήριξη της Δύσης στο Ισραήλ έγινε βασικό στοιχείο του Ψυχρού Πολέμου, καθώς το εβραϊκό κράτος λειτούργησε ως προκεχωρημένο φυλάκιο στον αγώνα κατά των καθεστώτων της περιοχής που συμμάχησαν με τη Μόσχα και, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, κατά των αραβικών χωρών που επέμεναν να αντιτίθενται στη δυτική ηγεμονία (από τον Τζόνσον και μετά, κανένας Αμερικανός πρόεδρος δεν αρνήθηκε να παράσχει στους Ισραηλινούς τα πιο προηγμένα όπλα). Πριν κλείσω, θα ήθελα να επισημάνω ότι παρέλειψα, για λόγους χώρου, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές του έργου του Παπέ, δηλαδή την ακριβή ανάλυση των νομικών μηχανισμών με τους οποίους το Ισραήλ νομιμοποίησε ακόμη και τις πιο αποτρόπαιες ενέργειες του στρατού του (και των συμμοριών των υπερορθόδοξων εποίκων). Θα περιοριστώ στο να υπενθυμίσω όσα σημειώνει ο συγγραφέας σχετικά με την εμπλοκή του Ανώτατου Δικαστηρίου: καλούμενο να παίξει το ρόλο του εγγυητή, περιορίστηκε στο να νομιμοποιεί τις πράξεις των στρατιωτικών αρχών στα εδάφη, καλύπτοντάς τες με τον μανδύα της νομιμότητας.

 

Μερικές παρατηρήσεις

 Σε δύο περιπτώσεις (αναφέρομαι στην κριτική για τους κανόνες της Βρετανικής Εντολής που εκδόθηκε από τους ίδιους Σιωνιστές οι οποίοι με τη σειρά τους,τους  υιοθέτησαν, και στη μέθοδο της συλλογικής τιμωρίας που πλήττει μια ολόκληρη κοινότητα αντί για τον ένοχο) χρησιμοποίησα το χαρακτηρισμό ναζί. Θα ήθελα να επισημάνω ότι στο βιβλίο του Παπέ, το οποίο είναι μια από τις πιο σκληρές καταγγελίες των ισραηλινών εγκλημάτων που έχω διαβάσει ποτέ, η αντιπαράθεση αυτή ("απαγορευμένη" όχι μόνο λόγω της εβραϊκής ευαισθησίας στη μνήμη του Ολοκαυτώματος, αλλά και την πολιτική ορθότητα που κυριαρχεί στις δυτικές χώρες) δεν προτείνεται ποτέ. Επομένως, εναπόκειται σε μένα να απαντήσω στο ερώτημα αν και σε ποιο βαθμό θεωρώ ότι είναι δικαιολογημένη.

 

Ο κατάλογος των γεγονότων που θα μπορούσαν να με ωθήσουν να αμφισβητήσω την κατηγορία του αντισημιτισμού, η οποία θα έπληττε αμέσως όποιον τολμούσε να το κάνει (στην πραγματικότητα, σήμερα κινδυνεύει κανείς με μια τέτοια κατηγορία για πολύ λιγότερα), είναι μακρύς: εθνοκάθαρση (αν και εδώ διακυβεύεται η θρησκευτική και όχι η εθνοτική καθαρότητα: οι Εβραίοι αφρικανικής καταγωγής, για παράδειγμα, δεν υφίστανται διακρίσεις), βία κατά του άμαχου πληθυσμού (άνδρες, γυναίκες, ηλικιωμένοι και παιδιά), παραβίαση των στοιχειωδέστερων πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εντατική εκμετάλλευση της εργασίας, παραβίαση του διεθνούς δικαίου κ.λπ. Ωστόσο, ένας βασικός παράγοντας λείπει: δεν υπήρξε συστηματική εξόντωση του παλαιστινιακού λαού. Ετσι, είμαι πολύ λιγότερο σίγουρος ότι η κατηγορία της γενοκτονίας μπορεί να απορριφθεί αν εφαρμόσει κανείς τα κριτήρια εκείνου που επινόησε τον όρο, του Πολωνού νομικού εβραϊκής καταγωγής Ραφαέλ Λέμκιν, ο οποίος μίλησε για την "καταστροφή ενός έθνους ή μιας εθνοτικής ομάδας", εννοώντας όχι μόνο τη φυσική εξόντωση, αλλά και πρακτικές όπως η καταστολή των θεσμών αυτοδιοίκησης, η καταστροφή της κοινωνικής δομής, η στέρηση των μέσων διαβίωσης, η καταστροφή των χώρων λατρείας, ο εξευτελισμός και η ηθική υποβάθμιση. Όπως βλέπουμε, είναι θεμιτό να αμφιβάλουμε για περισσότερα από ένα ζητήματα.

 

Ο σκοπός αυτού του σύντομου σημειώματος, ωστόσο, δεν είναι να δείξει περαιτέρω με το δάχτυλο τις ευθύνες του ισραηλινού κράτους, αλλά να εκθέσει την αφόρητη υποκρισία της δυτικής προπαγάνδας: Ο Μιλόσεβιτς δικάστηκε για εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία (με αφορμή τα ευρωπαϊκά γεωπολιτικά συμφέροντα, πρώτα και κύρια τα γερμανικά)- για τα υποτιθέμενα κινεζικά εγκλήματα κατά των λαών του Θιβέτ και των Ουιγούρων, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης χύνουν ποταμούς δακρύων κάθε μέρα- τέλος, από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, βιώνουμε την πιο φρενήρη αντιρωσική εκστρατεία από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Όσον αφορά το τελευταίο σημείο, θα ήθελα να επισημάνω ότι, ανεξάρτητα από τη νομιμότητα της στρατιωτικής επέμβασης στο Ντόμπας (η οποία, από τη Μόσχα, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί, με πιο ισχυρά επιχειρήματα από εκείνα που προέβαλε το Ισραήλ το 1967, ως προληπτική κίνηση για να αποφευχθεί η περικύκλωσή της από το ΝΑΤΟ), η Ρωσία εισέβαλε σε περιοχές που κατοικούνται από ρωσόφωνες μειονότητες που αποτέλεσαν αντικείμενο εθνοκάθαρσης από τις παραφασιστικές πολιτοφυλακές του Κιέβου και όχι, όπως στην περίπτωση των ισραηλινών πολέμων, σε περιοχές που κατοικούνται επί αιώνες από έναν λαό που δεν είχε επιτεθεί ούτε απειλήσει κανέναν. Αν και αυτό δεν αρκεί για να ξυπνήσει κανείς τα φαντάσματα του ναζισμού ή να μιλήσει για γενοκτονία, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι πρόκειται για επιθετικές ενέργειες αποικιοκρατικού χαρακτήρα, ούτε ότι η Δύση τις αθωώνει εφαρμόζοντας διπλά μέτρα και σταθμά, μια στάση που υπαγορεύεται από το πιο κυνικό γεωπολιτικό συμφέρον και στην οποία οι αρχές και οι αξίες δεν έχουν καμία βαρύτητα.

 [----->]