Τα «αινίγματα» της Μεσογείου, ο κίνδυνος πολέμου, η προειδοποίηση Κωσταράκου
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Δεν γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή ποιος και γιατί πήρε την απόφαση
να στείλει τη φρεγάτα «Νικηφόρος Φωκάς» και ένα υποβρύχιο στην πορεία του
τουρκικού «Μπαρμπαρός», στρατιωτικοποιώντας την αντιπαράθεση με την Τουρκία ως
προς τα δικαιώματα ερευνών μεταξύ Κύπρου και Καστελόριζου. Ούτε γνωρίζουμε ποια
«συνέχεια» προβλέπει αυτό το σχέδιο, αν υπάρχει δηλαδή κάποιο ολοκληρωμένο
σχέδιο πίσω από την απόφαση της αποστολής. Γιατί βέβαια ακόμα και ένα παιδί καταλαβαίνει
ότι αν στείλεις τον Φωκά εκεί που τον έστειλαν, το αποτέλεσμα δεν θα είναι να
φύγει το Μπαρμπαρός, αλλά να στείλουν οι Τούρκοι μια υπέρτερη αεροναυτική
δύναμη, όπερ και έγινε!
Ποιος αποφάσισε την αποστολή Φωκά;
Ο Πρωθυπουργός, ο Υπουργός
Άμυνας, το ΓΕΕΘΑ;
Ποιος δηλαδή μπορεί να πάρει αποφάσεις που μπορούν, δυνητικά,
να οδηγήσουν σε πόλεμο Ελλάδας-Τουρκίας;
Εντάσσονται αυτές οι αποφάσεις σε κάποια στρατηγική, ή
λαμβάνονται αποσπασματικά και «στα κουτουρού». Σχεδιάζονται αυτά τα πράγματα
στην Αθήνα ή τα συζητάμε, πριν τα κάνουμε, με «ενδιαφερόμενους τρίτους»;
Η εντύπωση που αποκομίζει ένας παρατηρητής διαχρονικά είναι
ότι η ελληνική δράση καθορίζεται εμπειρικά και αποσπασματικά, με αποτέλεσμα,
όπως έγινε και στα Ίμια το 1996, να φτάνει τάχιστα στο δίλημμα «Κατεβάζουμε τα
βρακιά, ή πάμε σε γενικό πόλεμο, διακινδυνεύοντας πλήρη καταστροφή».
Στην πραγματικότητα χάνουμε πριν αρχίσει η μάχη…
Το προηγούμενο των Ιμίων
Ανάλογα φαινόμενα με τα εν εξελίξει τωρινά, είχαν παρατηρηθεί
και στην μίνι κρίση των Ιμίων τον περασμένο Φεβρουάριο. Τότε κάποιος αποφάσισε
στις 11 το βράδυ να στείλει το μόνο άοπλο πλοίο του Λιμενικού στα Ίμια, όπου
και το εμβόλισαν οι Τούρκοι. Ποτέ δεν μάθαμε ποιός ήταν ο λόγος αυτής της
αποστολής την οποία δεν γνώριζε εκ των προτέρων ο Πρωθυπουργός!
Είναι φυσικά πολύ δυσάρεστο το γεγονός ότι τα Ίμια είναι
περιοχή περιορισμένης κυριαρχίας. Αλλά αυτό έχει προκύψει ως αποτέλεσμα της
συμφωνίας Σημίτη με τις Ηνωμένες Πολιτείες και των τελευταίων με την Τουρκία.
Αν η Αθήνα επιδιώκει να μεταβάλλει αυτό το καθεστώς οφείλει να έχει κάποιο
σοβαρό σχέδιο, αλλοιώς τα υπόλοιπα είναι επικίνδυνοι τυχοδιωκτισμοί.
Πάιατ και Νετανιάχου σε ρόλο Προφητών
Μια ακόμα ομοιότητα μεταξύ της μίνι κρίσης των Ιμίων και της
ακόμα εν εξελίξει στην Αν Μεσόγειο, είναι το γεγονός ότι προανηγγέλθησαν από
το… εξωτερικό, λίγες μέρες πριν γίνουν. Της κρίσης των Ιμίων προηγήθηκε η
συνέντευξη Πάιατ στον Σκάι, όπου εξέφραζε τους φόβους του για ελληνοτουρκικό
πόλεμο. Της κρίσης στην αν. Μεσόγειο προηγήθηκε η δήλωση του Νετανιάχου ότι
βλέπει επεισόδιο στην περιοχή.
Τον Φεβρουάριο, ο κ. Τσίπρας επικοινώνησε με τον Τούρκο
Πρωθυπουργό κ. Γιλντιρίμ και, στη συνέχεια, έριξε τους τόνους δηλώνοντας ότι ο
εμβολισμός του σκάφους του λιμενικού μπορεί να οφειλόταν και σε λάθος. Τα είπε
αυτά για να δει 24 ώρες αργότερα τους Υπουργούς του των Εξωτερικών και Άμυνας
περίπου να τον… διαψεύδουν, κάνοντας έντονα επιθετικές δηλώσεις και σχεδόν απευθύνοντας
τελεσίγραφα στην Άγκυρα. Ο κ. Γιλντιρίμ με δημόσια δήλωσή του κάλεσε τον κ.
Τσίπρα να θέσει υπό τον έλεγχό του τον κ. Κοτζιά!!!
Δεν αποκλείουμε με αυτά τα δεδομένα, ο κ. Τσίπρας να
ασχολείται τώρα με το πως θα τελειώσει την κρίση που ξεκίνησε με την
αντιπαράθεση ελληνικών και τουρκικών δυνάμεων στην Αν. Μεσόγειο.
Αλλά δεν το γνωρίζουμε. Και αυτές οι «αρρυθμίες» δεν
εμφανίζονται σε ένα τριτεύον θέμα, αλλά αφορούν την ασφάλεια της χώρας και την
πιθανότητα να πάει σε πόλεμο.
Ξαναμπαίνει στην ατζέντα ο πόλεμος!
Το ενδεχόμενο αυτό πλησιάζει ανησυχητικά λόγω των διεθνών
εξελίξεων. Μετά από πολλά χρόνια σχετικής ηρεμίας και ύφεσης στα
ελληνοτουρκικά, σε διάστημα λίγων μηνών είχαμε δύο επεισόδια, από αυτά που
μπορούν υπό όρους να πάνε τη χώρα σε πόλεμο, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Όλα αυτά επιβεβαιώνουν κατά τη γνώμη μας δύο πράγματα. Δεν
υπάρχει πιο ζωτικό, επείγον και σοβαρό καθήκον σήμερα για την ασφάλεια του
ελληνικού λαού από την εθνικό έλεγχο του κράτους, του πολιτικού συστήματος και
του συστήματος ενημέρωσης και διαμόρφωσης της εθνικής συνείδησης.
Δεύτερο, η «τελική λύση» για τους Έλληνες είναι αναπόφευκτο να
επέλθει, αν δεν αποκτήσουμε κράτος, ηγεσία και εθνικό σχέδιο.
Οι δηλώσεις Κωσταράκου
Με την ευκαιρία όλων αυτών θυμηθήκαμε και την δραματική
προειδοποίηση που απηύθυνε ο στρατηγός Κωσταράκος τον περασμένο Ιούνιο. Ο
στρατηγός υπήρξε αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων από το 2011 έως το 2015 και,
έκτοτε, είναι επικεφαλής της Στρατιωτικής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Εμείς δεν γνωρίζουμε τον κ. Κωσταράκο και δεν έχουμε καμία
άποψη για το πρόσωπό του, ούτε μας ενδιαφέρουν ή μας αφορούν οι διαμάχες
διαφόρων ομάδων στους κόλπους του στρατεύματος.
Αλλά βρίσκουμε εκπληκτικό ένας στρατιωτικός με αυτή τη θέση να
απευθύνει τόσο βαριές κατηγορίες εναντίον των αρχηγών του ΓΕΕΘΑ και του ΓΕΝ και
του Υπουργού Άμυνας αφήνοντας εμμέσως πλην σαφώς να εννοηθεί ότι επιχειρείται,
από την άνοιξη του 2017, η όξυνση των σχέσεων με την Τουρκία και, ακόμα
χειρότερα, ότι «εκκαθαρίζονται» στις κρίσεις όσοι ανώτεροι αξιωματικοί
αντιδρούν σε αυτή την επικίνδυνη πολιτική.
Δεν γνωρίζουμε αν οι επικρίσεις έχουν βάση ή όχι. Ξέρουμε ότι
είναι πρωτοφανείς και ότι κανείς, εξ όσων γνωρίζουμε, δεν ασχολήθηκε να τις
ανασκευάσει και να απαντήσει κανονικά στον Στρατηγό. Μπορεί αυτά που λέει ο
Κωσταράκος να είναι εντελώς αβάσιμα κι ο άνθρωπος αναξιόπιστος. Αλλά ο «καυγάς»
Κωσταράκου και Αποστολάκη-Καμμένου δεν αφορά κάποιο οικόπεδο αλλά την εθνική
ασφάλεια και άμυνα της Ελλάδας. Ιδού το σχετικό απόσπασμα από τις δηλώσεις του:
«Όλα άρχισαν τον Μάρτιο του 2017, όταν προσπάθησα να
προειδοποιήσω για την χωρίς ¨λόγο¨ και ¨σκοπό¨ προκλητική και επιθετική
συμπεριφορά των αρμοδίων πολιτικών στο διεθνή χώρο (ο σκοπός αποτελεί πάντοτε
την πρώτη και κυριότερη αρχή της οποιασδήποτε ένοπλης ή μη εμπλοκής), γιατί
αυτή εγκυμονούσε σημαντικούς κινδύνους για την χώρα.
Πιθανόν στην Ελλάδα δεν το
καταλάβαιναν.
Νόμιζαν ότι ήταν απλώς εθνικά υπερήφανες δηλώσεις.
Είναι όμως
γνωστό σε όσους ασχολούνται με τα θέματα αυτά, ότι επιθετικές δηλώσεις από
ανώτατους πολιτικούς (και στρατιωτικούς) παράγοντες μιας χώρας επηρεάζουν τους
ενδείκτες προειδοποίησης των γειτονικών χωρών και τις οδηγούν αυτόματα στην
έναρξη σχεδίασης άμυνας και αντίδρασης. Είναι το λεγόμενο build up (όρθωση) της
απειλής που επηρεάζει άμεσα την συνολική εκτίμηση και τη ενδεχόμενη σχεδίαση
αντίδρασης για τις απειλές που θεωρεί ότι έχει η κάθε χώρα. Όλα αρχίζουν απ
αυτό.
Αυτό θέλαμε;
Με βάση αυτές τις θέσεις, αισθανόμουν ότι κάποιοι θα
ενέπλεκαν τη χώρα σε περιπέτειες για ψηφοθηρικούς λόγους. Η στρατιωτική ηγεσία
αγνοούσε, αδιαφορούσε η αδυνατούσε να σταματήσει την επιδείνωση. Την ίδια εποχή
έγιναν κρίσεις στην ανώτατη ηγεσία όπου, μεταξύ των άλλων, κάποιοι συνετοί
αποστρατεύτηκαν. Η κατάσταση έβγαινε εκτός ελέγχου. Ευτυχώς όμως τελικά, η
ανώτατη πολιτική ηγεσία της χώρας κατάλαβε έγκαιρα το τι συνέβαινε, παρενέβη
άμεσα και τα δυσάρεστα αποφεύχθηκαν».
Το μόνο με το οποίο θα διαφωνήσουμε πλήρως με τον Στρατηγό
είναι ένα. Η αναφορά του στην ψηφοθηρία. Η Ελλάδα είναι μπλεγμένη σε πολύ
βαριές, διεθνείς στρατηγικές εξισώσεις, για να ερμηνεύουμε το τι μας συμβαίνει
με εσωτερικούς πολιτικούς ή ψυχολογικούς παράγοντες, που ασφαλώς υπάρχουν, αλλά
δεν είναι παρά εργαλεία πραγμάτωσης εισαγόμενων σχεδίων.
Για την υπόθεση Κωσταράκου δες μεταξύ άλλων
