Από την «κάτω πλατεία», πίσω από την πλατεία Συντάγματος

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

 Η κυβερνητική πρόταση συνταγματικής αναθεώρησης, η μικροδιαχείριση της πολιτικής συγκυρίας και τα τεράστια θεσμικά κενά που ανέδειξε η εμπειρία των μνημονίων 

Η λέξη «Σύνταγμα» αποτελεί συνεκδοχή τριών πραγμάτων ταυτόχρονα. Δηλώνει τον θεμελιώδη νόμου του κράτους, το ιστορικό γεγονός διεκδίκησης του πρώτου συντάγματος της χώρας με την εξέγερση του 1843 στον χώρο που σήμερα ονομάζεται «Σύνταγμα», και την πλατεία που, στη συμβολική και χωροταξική της σχέση με τη Βουλή, αποτελεί τη δημόσια, υλική, σωματική έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, η οποία τυπικά αποτελεί πηγή όλων των εξουσιών, όπως δηλώνεται στο πρώτο άρθρο του Συντάγματος.

Το εργαστήριο του «λαϊκού συντάγματος» του 2011 

Πριν από πέντε περίπου χρόνια, τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2011, η πλατεία Συντάγματος, όπως και δεκάδες άλλες πλατείες σε όλη τη χώρα, φιλοξένησε την πιο μαζική, πολύμορφη, συμμετοχική, αντιφατική, αλλά και πολιτικά αδιέξοδη έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, με άξονα την ψήφιση του τότε Μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Ήταν μια έκρηξη διαμαρτυρίας που είχε κυριολεκτικά τρομάξει και φέρει σε αμηχανία το πολιτικό σύστημα. Αλλά ήταν και το εκκολαπτήριο της μετέπειτα εκτόξευσης της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ. 

Τότε, ενώ η λεγόμενη «πάνω πλατεία», ο χώρος μπροστά από τη Βουλή, ήταν το πεδίο εκτόνωσης της λαϊκής δυσφορίας για την πλήρη υποταγή των μνημονιακών δυνάμεων στις απαιτήσεις των δανειστών, η «κάτω πλατεία» μετατράπηκε σε εργαστήριο άμεσης δημοκρατίας, ζωντανού διαλόγου και απόπειρας να διατυπωθεί ένα «σύνταγμα του λαού», με ριζοσπαστικές προτάσεις για το πολιτικό σύστημα, την οργάνωση του κράτους, τις κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις, τον δημόσιο πλούτο, τα κοινωνικά αγαθά, τις σχέσεις της χώρας με τους διεθνείς οργανισμούς και, φυσικά, το ζήτημα του χρέους.

 Η διεργασία της «κάτω πλατείας» Συντάγματος, στην οποία τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένης της Αριστεράς, κρατήθηκαν σε απόσταση ασφαλείας, δεν τελεσφόρησε. Αλλά εκ του αποτελέσματος προκύπτει ότι αυτός που κεφαλαιοποίησε πολιτικά την υπεραξία αυτής της ιδιότυπης λαϊκής συντακτικής διαδικασίας ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ.

 Η «πριβέ» τελετή και οι προηγούμενες αναθεωρήσεις 

Δεν ξέρουμε αν η σκηνοθεσία της προχθεσινής παρουσίασης της κυβερνητικής πρότασης για τη συνταγματική αναθεώρηση πήρε υπόψη αυτή την προϊστορία, οι συνειρμοί όμως είναι αναπόφευκτοι: σε αντίθεση με τη διεργασία της «κάτω πλατείας» στο Σύνταγμα που προϋποθέτει πλήθος κι ήταν εξ ορισμού δημόσια και ανοιχτή , η παρουσίαση έγινε πίσω από το Σύνταγμα, στον προαύλιο χώρο της Βουλής, ως μια «πριβέ» τελετή με καλεσμένους τα μέλη του κλειστού κλαμπ της πολιτικής και θεσμικής ελίτ.

 Τα συνθήματα σε κόκκινο φόντο, πίσω από τις δωρικές κολώνες του περιστήλιου -Νέο Σύνταγμα, Νέα Μεταπολίτευση, Νέα Ελλάδα- απέπνεαν κάτι πατερναλιστικό, που θύμιζε έντονα Καραμανλή του 1974 και Παπανδρέου του 1981 και υπογράμμιζε την αντίληψη ότι τα ιστορικά ορόσημα δεν προϋποθέτουν τίποτα άλλο πέραν της βούλησης του ηγέτη.

 Διόλου τυχαία, σχεδόν όλοι οι πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης θέλησαν να συνδέσουν τη θητεία τους ως σημείο ιστορικής καμπής με μια συνταγματική αναθεώρηση. Παρ’ όλα αυτά, οι τρεις αναθεωρήσεις του Συντάγματος του 1974 δεν κατάφεραν παρά να προκαλέσουν μικρές, ερμηνευτικές και συχνά συγχυτικές «αναπηρίες» σε ένα κείμενο που, αν και προϊόν συμβιβασμού ανάμεσα στον μεταδικτατορικό αστικό κόσμο και την έντονα ριζοσπαστικοποιημένη κοινωνία, ήταν ένα από τα πιο προωθημένα συντάγματα της μεταπολεμικής Ευρώπης.

 Πιθανότατα και η τέταρτη αναθεώρηση δεν ξεφεύγει από τα όρια των τριών προηγουμένων.

 Οι κυβερνητικές προτάσεις για την αναθεώρηση σε γενικές γραμμές είναι περιορισμένες, μάλλον συντηρητικές και σε κάθε περίπτωση αναντίστοιχες με τη ριζοσπαστική αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος , του κρατικού και οικονομικού μοντέλου που εκφράστηκε στα χρόνια των Μνημονίων. Ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο τους είναι η προτεινόμενη διαδικασία αναθεώρησης, που δανείζεται στοιχεία από το ισλανδικό παράδειγμα μακράς λαϊκής διαβούλευσης για το νέο Σύνταγμα της Ισλανδίας στη μετά τη χρεοκοπία εποχή.

Ωστόσο, το αν αυτή η «αμεσοδημοκρατική» διαδικασία θα είναι γνήσια, εξαρτάται και από τη σύνθεση και τις αρμοδιότητες της οργανωτικής επιτροπής που θα την εγγυηθεί. Τα όρια και οι αντιφάσεις των 15 προτάσεων Όσον αφορά τις κυβερνητικές προτάσεις για τους πέντε άξονες και τα δεκαπέντε σημεία αναθεώρησης, επιγραμματικά μπορεί κανείς να επισημάνει τα εξής: 

- Η πρόταση συνταγματικής κατοχύρωσης της απλής αναλογικής ως έκφρασης της θεμελιώδους διάταξης για την ισότητα των πολιτών ενώπιον του νόμου έχει νόημα μόνο αν απαγορεύει κάθε καταστρατήγηση αυτής της αρχής. Η παραβίαση της ισότητας ψήφου με τη διατήρηση ορίων εισόδου στη βουλή, όπως τώρα με το 3%, αφήνει παράθυρα ακόμη πιο κραυγαλέας φαλκίδευσης με κατά βούληση αυξομειώσεις του ορίου αυτού. Στην Τουρκία, ως γνωστόν, η νόμιμη καλπονοθεία έχει όριο το 10%.

 - Η εκλογή του Προέδρου από τον λαό, έστω και ως τρίτη ψηφοφορία, εκ πρώτης όψεως είναι αδιάφορη. Κανένας κανόνας, όμως, δεν επιβάλει ότι η άμεση εκλογή σημαίνει και μετατροπή του πολιτεύματος σε ελαφρώς προεδρική δημοκρατία. Η «λελογισμένη αύξηση αρμοδιοτήτων» αποτελεί βαθιά συντηρητική επιλογή. Πολύ περισσότερο που συνδυάζεται με τη συγκρότηση «ειδικού γνωμοδοτικού οργάνου» από δικαστές που θα αποφαίνεται επί της συνταγματικότητας νόμου. Αυτό, άραγε, δεν υπάγεται στην «τεχνοκρατική ιδεολογία», στην οποία ο πρωθυπουργός αποδίδει την «ήττα της μεταπολίτευσης»;.

 - Η «εποικοδομητική ψήφος δυσπιστίας», δηλαδή πρόταση μομφής που συνοδεύεται από πρόταση νέου πρωθυπουργού αποτελεί κλασική φιλελεύθερη προσέγγιση κατά την οποία η «κατάχρηση» της προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία πρέπει να αποφεύγεται και να δίνονται εκ των ενόντων λύσεις διακυβέρνησης. Ορθά προτείνεται ότι ο πρωθυπουργός πρέπει να είναι αιρετός, παράδοξη είναι όμως η πρόταση για «κόφτη» οκτώ ετών στη θητεία βουλευτή. Αντιθέτως, θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να αναζητηθούν δυνατότητες ανάκλησης βουλευτή όταν θεωρείται ότι παραβιάζει την εντολή του. Η κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας ακούγεται αυτονόητη, αλλά απαιτούνται πολλές δικλίδες ασφαλείας για να μην εξελιχθεί σε μηχανισμό ομηρίας των βουλευτών από ορατές και αόρατες εξουσίες. 

- Τα δημοψηφίσματα είναι μια δοκιμασμένη διαδικασία άμεσης δημοκρατίας, αρκεί να έχουν δεσμευτικό και όχι γνωμοδοτικό χαρακτήρα. Προφανώς πρέπει να είναι υποχρεωτικά όταν πρόκειται για συνθήκες που εκχωρούν κρατική κυριαρχία, αλλά το μείζον ερώτημα είναι πώς θα αποφευχθεί η δια του συντάγματος κατοχύρωση της ήδη εκχωρημένης κυριαρχίας, μέσω Μνημονίων και ευρωπαϊκών συνθηκών. Αίφνης, για ποιο λόγο εξαιρούνται από τα δημοψηφίσματα λαϊκής πρωτοβουλίας οι «δημοσιονομικοί νόμοι», πρακτικά κάθε νομοθέτημα που πηγάζει από τα μνημόνια ή από τη δημοσιονομική επικυριαρχία της Ε.Ε.; 

- Ο κοινοβουλευτικός έλεγχος των ανεξάρτητων αρχών είναι μια «ασπιρίνη» για το μείζον πρόβλημα, την ιδιωτικοποίηση των πιο ζωτικών, επιτελικών λειτουργιών του κράτους, ιδιαίτερα στο πεδίο της ρύθμισης των αγορών ή στην κραυγαλέα περίπτωση της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων. Μια αληθινά δημοκρατική μεταρρύθμιση θα ήταν ο δημόσιος και κοινωνικός έλεγχος αυτών των λειτουργιών του κράτους.

 - Η διακήρυξη της «θρησκευτικής ουδετερότητας» του κράτους δεν έχει το παραμικρό αντίκρισμα χωρίς τον σαφή διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας. Η κυβέρνηση παραιτείται απ’ αυτόν τον στοιχειώδη εκσυγχρονισμό, δεδομένο εδώ και δεκαετίες στο μεγαλύτερο μέρος του δυτικού κόσμου.

 - Η πρόταση για ρητή απαγόρευση της άρσης του δημοσίου ελέγχου στο νερό και στην ενέργεια, θα ήταν ευπρόσδεκτη αν δεν βρισκόταν σε κραυγαλέα αντίφαση με την ιδιωτικοποίηση του… σύμπαντος μέσω του τρίτου Μνημονίου.

 Αλλά μια βαθιά δημοκρατική συνταγματική μεταρρύθμιση θα είχε νόημα να προσδιορίζει από την αρχή το σύνολο των δημοσίων και κοινών αγαθών που απαγορεύεται να φεύγουν από τον δημόσιο έλεγχο, από τον αιγιαλό μέχρι τα δίκτυα μεταφορών, και από το ψηφιακό φάσμα μέχρι τον ορυκτό πλούτο. Θα έπρεπε, επίσης, να ξαναπροσδιορίσει τις έννοιες του δημοσίου συμφέροντος και της κοινής ωφέλειας, τόσο βάναυσα τραυματισμένες στην εποχή της τραπεζοκρατίας, της χρεοκρατίας και της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

 - Τέλος, η συνταγματική κατοχύρωση της ελευθερίας των συλλογικών διαπραγματεύσεων ως μοναδικού μέσου προσδιορισμού του μισθού ακούγεται ενδιαφέρουσα, αν και έχει προφανώς αμυντικό χαρακτήρα ενόψει της δεύτερης αξιολόγησης. Στην πραγματικότητα προσθέτει μόνο ένα ερμηνευτικό στοιχείο στην ήδη ισχύουσα και επαρκή συνταγματική διάταξη (άρθρο 22, παρ. 2), που έχει παραβιαστεί από τις μνημονιακές διατάξεις. Ίσως μάλιστα δημιουργήσει ανάγκες λεπτομερούς προσδιορισμού του τι άλλο πρέπει να ρυθμίζουν οι ΣΣΕ, προκειμένου να αποφευχθούν ερμηνείες ασφυκτικού περιορισμού του περιεχομένου τους. 

Συνολικά, η προτεινόμενη συνταγματική αναθεώρηση αφήνει ανέγγιχτα τα τεράστια ζητήματα που ανέδειξε η εμπειρία των Μνημονίων και αφορούν μεταξύ άλλων:

 τα συνταγματικά όρια στους περιορισμούς της κρατικής κυριαρχίας έναντι διεθνών οργανισμών και, πολύ περισσότερο, έναντι των πιστωτών της χώρας, είτε είναι ιδιώτες είτε κράτη και διακρατικοί θεσμοί που συμβάλλονται ως ιδιώτες (Μνημόνιο), τον προσδιορισμό του δημοσίου συμφέροντος ιδιαίτερα στις συγκρούσεις του με το ιδιωτικό συμφέρον (δικαιοδοσία στην επίλυση διαφορών κράτους και ιδιώτη επενδυτή, διασώσεις τραπεζών κλπ), την επικαιροποίηση της προστασίας των δημοσίων και κοινών αγαθών καθώς και των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών που απειλούνται από την ανεξέλεγκτη ισχύ των ιδιωτικών συμφερόντων και της αγοράς κ.α. 

Η χρηματοπιστωτική κρίση και η κρίση χρέους έχει ανοίξει εκ των πραγμάτων μια μεγάλη ατζέντα θεσμικών – και συνταγματικών- κενών για τα όρια μεταξύ έθνους κράτους, διακρατικών ολοκληρώσεων και δυνάμεων της αγοράς. Χωρίς συνταγματικούς φραγμούς τα κενά αυτά θα τα κατακλύσουν η νεοφιλελεύθερη απορρύθμιση και η ηγεμονία των ισχυρών χωρών.
[--->]

Γιγάντια και επιδοτούμενη διαφήμιση απάτης στα Τέμπη (και όχι μόνο)

"Εκπαιδευτικό" αιολικό "πάρκο" -- Ή, η λαμογιά δεν έχει όρια.

Ο Κίσσαβος απειλείται να γίνει βιομηχανική ζώνη, με 84 ανεμογεννήτριες γιγαντιαίων διαστάσεων!
Ζητούν ακύρωση εγκατάστασης 84 ανεμογεννητριών στον Κίσσαβο

Και "εταίροι" της "επιμορφωτικής| εταιρίας, οι Σάλλας και Λάλας και η ...WWF. Δεν έχω να πω τίποτα άλλο. Αυτή κατάντησε η Ελλάδα.

Δέλτα Τεχνική

Κάνουμε και υδραυλικά στην Θεσσαλονίκη, παρέα με την Πειραιώς και τον Λάλα!

Προφανώς βρήκαν τον τρόπο να επιδοτηθούν ακόμα και για το άρθρο στην Ελευθερία.  Πιο σίχαμα, πεθαίνεις.

"Εκπαίδευση" στην λαμογιά, στην απάτη, στην καταπάτηση, στην διαφθορά, την κλοπή και στα ασύστολα ψέματα.  Από όλη την λέρα της αιολικής απάτης, η διαφθορά νέων, παιδιών και φοιτητών, ειλικρινά με βγάζει από τα ρούχα μου. Αναρωτιέμαι αν θα υπάρξει ποτέ "δικαιοσύνη"... στην Ελλάδα του 2016, άλλο ανέκδοτο.

Επί της ουσίας, ούτε οι 2 ούτε άλλες 2.000 διακόσιες ανεμογεννήτριες, στα Τέμπη, στην Κρήτη, στην Θάσο, στα Άγραφα, ή οπουδήποτε, δεν θα μειώσουν καμία "εκπομπή CO2", δεν θα υποκαταστήσουν καμία συμβατική ηλεκτροπαραγωγή, ούτε θα εξοικονομήσουν μετρήσιμα καύσιμα.

Δεν το κατάφεραν στην Γερμανία, οπουδήποτε μετρήθηκαν, είτε σε μεμονωμένες χώρες είτε αθροιστικά, απολογιστικά και στατιστικά.
Το μόνο που κάνουν είναι να ακριβαίνουν τον λογαριασμό που πληρώνουμε.
Από τα λεφτά που τους δίνουμε, το 80% πάει κατ' ευθείαν έξω, στην κάθε Gamesa και την κάθε Enercon.
Από το 20% που περισσεύει, τα μισά πάνε σε lobbying, σε νομοθετικό "έργο", χάντρες και καθρεφτάκια, και το υπόλοιπο σε τσέπες. Μερικές με ονοματεπώνυμο, μερικές ανώνυμες.

Μόνο αηδία. 

[--->]

Λεφτά υπάρχουν (λαϊκισμοί)

Με τροπολογία με γενικό αριθμό 592 και ειδικό αριθμό 113 της 27.7.2016 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κατήργησε το όριο στις κρατικές δαπάνες για τα πρόσωπα που συνοδεύουν τον ΠτΔ, τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς Εξωτερικών, Οικονομικών και Εθνικής Άμυνας σε επίσημα ταξίδια και προέβλεψε ότι όλοι αυτοί οι συνοδοί θα δικαιούνται να μένουν σε ξενοδοχείο ίδιας κατηγορίας με τον υψηλό ταξιδιώτη που συνοδεύουν!

Κοινώς αν πηγαίνει για παράδειγμα ο πρωθυπουργός στη Νέα Υόρκη, θα πρέπει όλοι όσοι τον συνοδεύουν να μένουν και εκείνοι στο ίδιο ξενοδοχείο!
Και επειδή πρωθυπουργός είναι, λογικά σε 5αστερο ξενοδοχείο θα μείνει, αυτό σημαίνει ότι όσοι τον συνοδεύουν, θα μένουν και εκείνοι σε 5άστερο, εκτοξεύοντας το κόστος στα ύψη!

Η τροπολογία κατατέθηκε και ψηφίστηκε με την αιτιολογία του... επείγοντος προκειμένου να καλυφθεί και η επικείμενη κυβερνητική αποστολή στην Πάρο, την Παρασκευή, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.  

Μάλιστα, όπως κατήγγειλαν στελέχη της αντιπολίτευσης στη συγκεκριμένη αποστολή θα μετέχουν συνολικά 54 άτομα! Ο αριθμός αυτός είναι τουλάχιστον εντυπωσιακός αν λάβει κανείς υπόψη ότι σκοπός του ταξιδιού είναι τα εγκαίνια του νέου αεροδρομίου του νησιού. 

Δείτε το: 






[--->]

Ιούλιος 2013 - Ιούνιος 2016: Μετατροπή 152.636 συμβάσεων πλήρους απασχόλησης σε ελαστικές σχέσεις

  

Kλαδικές συμβάσεις υπό εξαφάνιση λόγω απορρύθμισης στα εργασιακά - Υπ. Εργασίας: 79 επιχειρησιακές και μόλις έξι κλαδικές συμβάσεις υπεγράφησαν μέσα στο 2016

Οι δομικές αλλαγές που συντελέστηκαν στην αγορά εργασίας αλλά και στην ελληνική οικονομία, από το 2008 μέχρι σήμερα, αποτυπώνονται με ιδιαίτερα αποκαλυπτικό τρόπο στο πεδίο των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και στην οργάνωση των εργασιακών σχέσεων.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 2008 ο αριθμός των κλαδικών συμβάσεων εργασίας έφθανε τις 203 και ήταν κατάτι μικρότερος από τον αριθμό των επιχειρησιακών συμβάσεων, οι οποίες ήταν 230. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα των οκτώ ετών, δηλαδή στην περίοδο 2008-2016, οι επιπτώσεις της οικονομικής ύφεσης, της έκρηξης της ανεργίας, των ελαστικών μορφών απασχόλησης, της βύθισης των μισθών και κυρίως των μνημονιακών ρυθμίσεων που συρρίκνωσαν δραστικά το πεδίο των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων είχαν σωρευτικά καταλυτικές επιπτώσεις στον τρόπο και στους όρους οργάνωσης των μορφών εργασίας.

Αξίζει να επισημάνουμε ότι οι πιο δραστικές αλλαγές στην οργάνωση των εργασιακών σχέσεων και των συλλογικών διαπραγματεύσεων έγιναν με την υπογραφή του δεύτερου μνημονίου (ν. 4093/2012, έγκριση μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2013-2016, επείγοντα μέτρα εφαρμογής του ν. 4046/2012 και του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής).

Έτσι, η οικονομική κρίση, σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις των μνημονιακών νόμων, λειτούργησε σαν επιταχυντής της απορρύθμισης της αγοράς εργασίας. Το αποτέλεσμα είναι, μερικά χρόνια αργότερα, δηλαδή μέσα στο 2016, να έχουμε την υπογραφή μόνο έξι κλαδικών συμβάσεων εργασίας και 79 επιχειρησιακών. 

Τα αντίστοιχα στοιχεία για το 2015 είναι 23 κλαδικές και 264 επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας, ενώ ανέρχονται σε αρκετές δεκάδες οι συμβάσεις που υπέγραψαν οι «ενώσεις προσώπων».

  

Μετατροπές συμβάσεων

Εκτός από τους εντυπωσιακά ταχύτατους ρυθμούς περιορισμού των κλαδικών συμβάσεων εργασίας, το δεύτερο κυρίαρχο στοιχείο είναι η αλλαγή των συμβάσεων εργασίας με τις οποίες απασχολούνται εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στη χώρα μας.

 Από την ανάλυση της μισθωτής απασχόλησης του συστήματος Εργάνη προκύπτει ότι μέσα στη διετία 2014-2015 έγιναν 3.375.691 αναγγελίες προσλήψεων και ταυτόχρονα μέσα στην ίδια χρονική περίοδο είχαμε 3.176.869 αποχωρήσεις ή καταγγελίες συμβάσεων των εργαζομένων.

Η μεγάλη ρευστότητα που υπάρχει στην αγορά εργασίας προκύπτει και από τον συνεχώς αυξανόμενο ρυθμό μετατροπών των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης σε συμβάσεις μερικής απασχόλησης.

 Από τον Ιούλιο του 2013 μέχρι και τον Ιούνιο του 2016 είχαμε τη μετατροπή 152.636 συμβάσεων πλήρους απασχόλησης σε συμβάσεις μερικής απασχόλησης ή εκ περιτροπής εργασίας. Ο αριθμός των συμβάσεων που μετατράπηκαν μέσα σε 36 μήνες (Ιούλιος 2013 - Ιούνιος 2016) σε συμβάσεις μερικής απασχόλησης, εάν αναχθεί στο σύνολο του αριθμού των μισθωτών που ασφαλίζονται στο ΙΚΑ, δεν είναι αμελητέος, διότι αντιστοιχεί περίπου στο 8%-10% του συνόλου της μισθωτής εργασίας του ιδιωτικού τομέα.

[--->]

Δεν πουλάνε αυτά που πουλάνε !!

Πρόκειται για τη γνωστή δοκιμασμένη συριζέικη συνταγή :

Και το δέκα τοις εκατό να το «φάει», πάλι κέρδος θα’ χουμε

________________________________________________________________________________

Με υπογραφή Σκουρλέτη η πώληση του 17% της ΔΕΗ

του Χάρη Φλουδόπουλου 

Μόλις 28 σελίδες αριθμεί το ΦΕΚ με αριθμό 1472/25/5/2016, στο οποίο δημοσιεύεται η απόφαση του κυβερνητικού συμβουλίου οικονομικής πολιτικής (ΚΥΣΟΙΠ) με την οποία εγκρίνεται το επιχειρησιακό πλάνο του ΤΑΙΠΕΔ. Σε αυτές τις 26 σελίδες καταγράφονται αναλυτικά τα επόμενα βήματα των αποκρατικοποιήσεων που έχει αναλάβει να φέρει σε πέρας το Ταμείο, συμπεριλαμβανομένης και της πώλησης του 17% της ΔΕΗ. 

Ειδικότερα, το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα του ΤΑΙΠΕΔ αναφέρει ρητά ως μέθοδο αξιοποίησης την πώληση του 17% των μετοχών της ΔΕΗ, ενδεχομένως και το 2016. Τα επόμενα βήματα που περιγράφονται είναι "Πρόσληψη συμβούλων από το ΤΑΙΠΕΔ μέχρι το 3ο τρίμηνο του 2016” ενώ τονίζεται ότι "η στρατηγική θα αποφασιστεί από το ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ”.

Η απόφαση αυτή που ελήφθη το Μάιο δε θα απασχολούσε τη σημερινή ειδησεογραφία, εάν ο αρμόδιος υπουργός περιβάλλοντος και Ενέργειας Π. Σκουρλέτης, δεν είχε κλιμακώσει τις προηγούμενες ημέρες την επίθεση κατά του ΤΑΙΠΕΔ, επιχειρώντας να διασκεδάσει τις ανησυχίες που εντείνονται στο εσωτερικό της ΔΕΗ, ότι μετά την απόσχιση του ΑΔΜΗΕ, παίρνει σειρά η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ.

Καθώς λοιπόν που ο κ. Σκουρλέτης χαρακτήριζε 100% προσωπική άποψη του κ. Πιτσιόρλα τα περί πώλησης του 17% της ΔΕΗ, δήλωνε ότι ξέρει καλύτερα από εκείνον τις προθέσεις της κυβέρνησης και ότι υπάρχει πολιτικό ζήτημα όταν ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ επιχειρεί να ασκήσει πολιτική και να μην υλοποιήσει  τις σαφείς κατευθύνσεις που του δίνει η κυβέρνηση, το συγκεκριμένο ΦΕΚ καθίσταται εκ νέου επίκαιρο. 

Και αυτό διότι στην τελευταία σελίδα του υπάρχουν 5 υπουργικές υπογραφές, που δίνουν και το πολιτικό στίγμα των προθέσεων της κυβέρνησης. Ποιοι υπογράφουν την απόφαση έγκρισης του επιχειρησιακού πλάνου του ΤΑΙΠΕΔ που περιλαμβάνει την πώληση του 17% της ΔΕΗ; Εκτός από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκη και τους υπουργούς Ανάπτυξης Γ. Σταθάκη, Οικονομικών Ε. Τσακαλώτο, Αν. Υπ. Οικονομικών Γ. Χουλιαράκη, υπογράφει και ο υπουργός περιβάλλοντος και ενέργειας Παναγιώτης Σκουρλέτης (βλέπε φωτογραφίες ΦΕΚ). 

 

Σημειώνεται ότι χθες ο κ. Σκουρλέτης μιλώντας στο "Κόκκινο", δήλωνε απαντώντας σε ερώτηση για τις δηλώσεις του κ. Πιτσιόρλα "Θα σας έλεγα με λίγα λόγια καλύτερα να καθίσει στ’ αυγά του παρά να κάνει πολιτική”.

Σήμερα οι μνηστήρες για ΑΔΜΗΕ

Ανεξάρτητα από τα παιχνίδια τακτικής του υπουργείου ενέργειας σε σχέση με την πώληση του 17% της ΔΕΗ, σήμερα λήγει η προθεσμία για έναν άλλο διαγωνισμό, αυτόν της πώλησης του 24% του ΑΔΜΗΕ σε στρατηγικό επενδυτή. 

Πρόκειται για την πρώτη φάση της διαδικασίας, κατά την οποία θα εκδηλωθεί το ενδιαφέρον και θα κατατεθούν τα απαραίτητα δικαιολογητικά από τις εταιρείες που θα θελήσουν να περάσουν στην επόμενη φάση. Θυμίζουμε ότι με βάση τους όρους της πρόσκλησης ο επενδυτής θα πρέπει να είναι πιστοποιημένος  διαχειριστής μέλος του ENTSO-E ενώ η εταιρεία του θα πρέπει να εμφανίζει ίδια κεφάλαια άνω των 350 εκατ. ευρώ στις τελευταίες 3 οικονομικές χρήσεις. 

Οι προετοιμασίες από πλευράς ΔΕΗ και ΑΔΜΗΕ για το διαγωνισμό έχουν κορυφωθεί και το virtual data room είναι έτοιμο να ανοίξει στις 8 Αυγούστου, μόλις θα έχει ολοκληρωθεί η προεπιλογή και θα ξεκινήσουν οι διαδικασίες της δεύτερης φάσης με την κατάθεση δεσμευτικών προσφορών που θα ολοκληρωθεί στις 31 Οκτωβρίου.

 Η συναλλαγή, στην οποία σύμβουλοι είναι η HSBC, η Citigroup, η NBG Securities και η Rokas Law Firm, θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί στις 28 Φεβρουαρίου 2017, ενώ σε περίπτωση που διαπιστωθεί εμπλοκή μέχρι τον Οκτώβριο μπαίνει σε εφαρμογή το πλάνο πώλησης του 100% της θυγατρικής της ΔΕΗ, η οποία σύμφωνα με τον κυβερνητικό σχεδιασμό που τρέχει θα παραμείνει υπό τον έλεγχο του Δημοσίου σε ποσοστό 51%.

Χθες στη βουλή ο κ. Σκουρλέτης μάλιστα χαρακτήρισε το μοντέλο ΑΔΜΗΕ ως το επιθυμητό μοντέλο διαχωρισμού και τόνισε ότι εάν ήταν στο χέρι της κυβέρνησης θα ακολουθείτο το ίδιο μοντέλο και στην περίπτωση του ΔΕΣΦΑ. 

 [--->]