Toυ
ΧΟΥΑΝ ΡΑΜΟΝ ΡΟΤΣΑ*
Παρατηρώ
ανθρώπους που εκτονώνονται βρίζοντας για ασήμαντη αφορμή τον γείτονα, ή
τον διπλανό οδηγό στα φανάρια. Δεν ξέρω αν φταίνε τα δελτία ειδήσεων,
που ισχυρίζονται διαρκώς πως «δεν γίνεται αλλιώς». Ξέρω όμως ότι κάθε
κοινωνία που βιώνει τέτοια περιπέτεια χρειάζεται ελπίδα κι αυτή δεν τη
βρίσκεις στη μοιρολατρία. Ούτε στην έχθρα προς το διπλανό.
Άκουσα το
τελευταίο διάστημα, στην Ελλάδα, αναφορές στη μεγάλη κρίση που βασάνισε
την Αργεντινή, πριν από μια δεκαετία. Υπάρχουν πολλές ομοιότητες, αλλά και
διαφορές.
Ο κόσμος στην
Αργεντινή ακόμη αποφεύγει να προφέρει το όνομα του Μένεμ, που κυβέρνησε
στη δεκαετία του ΄90. Ο Μένεμ υποσχέθηκε ενίσχυση των ασθενέστερων
κοινωνικών στρωμάτων. Η πολιτική του έκανε το αντίθετο, διαλύοντας
και τη μεσαία τάξη, όπως και την οικονομία. Καταστροφικές αποδείχθηκαν οι συνεχείς
ιδιωτικοποιήσεις κι οι «συνταγές» του ΔΝΤ, τις οποίες εφήρμοζε πιστά ο
Μένεμ. Καταστροφική αποδείχθηκε και η ισοτιμία «ένα προς ένα» του
νομίσματος, του πέσο, με το δολάριο (1991).
Όλα αυτά
οδήγησαν στη χρεοκοπία του κράτους, αλλά η κοινωνία είχε χρεοκοπήσει νωρίτερα. Ο κόσμος εξεγέρθηκε το Δεκέμβριο του
2001 κι ανέτρεψε τέσσερις προέδρους σε 13 ημέρες! Μάλιστα ο ένας, ο
Ντε Λα Ρούα, αυτός που έφυγε με ελικόπτερο από την ταράτσα του
προεδρικού μεγάρου, δικάζεται το Νοέμβριο. Αυτό είναι μια
δικαίωση για τον κόσμο.