Άδωνις και Μουρούτης πανηγυρίζουν

 Μετά το ανελέητο σφυροκόπημα των ελληνικών θέσεων και προτάσεων, ήρθε ώρα για τους πανηγυρισμούς.

Όχι για
το νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση, ούτε και για την αποδοχή της συνάντησης από Μέρκελ και Ολάντ.

Αλλά για τη νίκη Νετανιάχου στο

Ισραηλ!                                                                                                                            

[--->]

Ας ευχηθούμε την αποτυχία της Διατλαντικής Εταιρικής Σχέσης Εμπορίου και Επενδύσεων (ΤΤΙΡ)

Αύριο Παρασκευή στη σύνοδο κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου,μεταξύ άλλων θα συζητηθεί  και η ΤΤΙΡ, η Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων.Ευτυχώς όμως που υπάρχουν πολλοί άγνωστοι παράγοντες που  θα μπορούσαν τελικά να βάλουν στο αρχείο την υπογραφή της Συνθήκης  μεταξύ  Ευρωπαϊκής Ένωσης και  Ηνωμένων Πολιτειών , όπως  έγινε και με την MAI  (Πολυμερής Συμφωνία Επενδύσεων) πριν από μερικά χρόνια.

Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν ορίσει νέα καταληκτική ημερομηνία υπογραφής της ΤΤΙΡ τον Δεκέμβριο του 2015. Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ  ΗΠΑ και  ΕΕ για την ΤΤΙΡ – που ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 2013 με τον Ομπάμα και τον Μπαρόζο - διακόπηκαν το Δεκέμβριο του 2014. Ωστόσο,οι διαφωνίες που προέκυψαν οδήγησαν στην αναβολή της υπογραφής της συμφωνίας. 

Οι οκτώ μέχρι σήμερα συναντήσεις που έγιναν δεν κατέληξαν πουθενά και στο μόνο που υπήρξε συμφωνία ήταν σχετικά με τα πρότυπα στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας. Οι διαφωνίες εξακολουθούν να παραμένουν και μάλλον είναι έντονες π.χ.  ως προς τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες που οι ΗΠΑ θέλουν να τις αφήσουν εκτός Συνθήκης και ασφαλώς δεν πρόκειται για καποια λεπτομέρεια αφού το 70% των αμερικανικών επενδύσεων στην Ευρώπη αφορούν μόνο οικονομικές υπηρεσίες.

Το βασικό πρόβλημα για την υπογραφή της ΤΤΙΡ δεν είναι τόσο τα δασμολογικά εμπόδια μεταξύ ΗΠΑ και  ΕΕ (σχετικά μικρά), όσο τα «μη δασμολογικά» σε τομείς όπως η αυτοκινητοβιομηχανία, ο χημικοφαρμακευτικός τομέας,ο τομέας των τηλεπικοινωνιών και ο τομέας των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Πολλά από αυτά τα «εμπόδια» δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα νομικά πρότυπα, που αφορούν για παράδειγμα, τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, την έγκριση προϊόντων που μπορούν να έχουν επιπτώσεις στην υγεία (βλέπε μεταλλαγμένα), την προστασία των προσωπικών δεδομένων (και ειδικότερα τα Datagate ,την κατασκοπεία των ΗΠΑ στην Ευρώπη,  αρχηγών κρατών και επιχειρηματιών).

Διαφορές υπάρχουν και σε  ζητήματα προστασίας της πρόσβαση στις συμβάσεις του δημόσιου, εμπόδια που είναι πιο πολλά στις ΗΠΑ παρά στην Ευρώπη. Ετσι,, ενώ η ΕΕ είναι «ανοικτή» στις ξένες εταιρείες κατά 85%,στο θέμα των προμηθειών του δημοσίου,στις ΗΠΑ είναι μόνο  32% .Ο Emiliano Μπρανκάτσιο, στην ομιλία του σε συνέδριο στην Πάρμα, τόνισε ότι τα τελευταία χρόνια έχουν εισαχθεί τουλάχιστον 600 μέτρα προστατευτισμού, ιδίως στις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Άλλα ζητήματα διαφωνίας έχουν να κάνουν με τον τομέα της ενέργειας και των τηλεπικοινωνιών, αλλά ειδικότερα, όπως είδαμε, τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, οι οποίες αντιπροσωπεύουν το 70% των αμερικανικών επενδύσεων στην ΕΕ και τις οποίες οι ΗΠΑ δεν προτίθεται να συμπεριλάβουν στα θέματα προς διαπραγμάτευση.

Σε έκθεση του Ινστιτούτου Διεθνών Υποθέσεων αναφέρεται ότι οι ευρωπαϊκές επενδύσεις στις ΗΠΑ ήταν 123 δισεκατομμύρια ευρώ ενώ αυτές των ΗΠΑ στην Ευρώπη 150 δισεκατομμύρια ευρώ. Η ανταλλαγή υπηρεσιών μεταξύ των δύο περιοχών είναι περίπου  282 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ οι ΗΠΑ αγοράζουν αγαθά από την ΕΕ ύψους 264 δις ευρώ και πωλούν στην ΕΕ προϊόντα ύψους 192 δισεκατομμύρια ευρώ. Σύμφωνα με κάποιες αρχικές προβλέψεις, αν εγκριθεί η ΤΤΙΡ οι ευρωπαϊκές εξαγωγές προς τις ΗΠΑ θα αυξηθούν κατά 2%, ενώ οι εξαγωγές των ΗΠΑ στην ΕΕ κατά 6%, τρεις φορές περισσότερο, μια σαφής ασυμμετρία. Τέλος, υπάρχει ένα ζήτημα βαρύ όσο ένα βουνό: με ποιο νόμισμα θα γίνονται οι  ανταλλαγές  στα πλαίσια της ΤΤΙΡ; Το ευρώ ή το δολάριο και αν θα γίνονται και με τα δύο ποια θα είναι η  σχέση ανταλλαγής; Η ιδανική θα ήταν  «1 προς 1», αλλά αυτό περιπλέκει πάρα πολλά πράγματα και στους δύο πόλους.

Εν ολίγοις, όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο φαίνεται να απομακρύνεται η πιθανότητα να καταλήξει κάπου η αμφιλεγόμενη Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων  (ΤΤΙΡ).  Αν και οι δύο πλευρές στις επίσημες δηλώσεις τους συνεχίζουν να λένε ότι προτίθενται να προχωρήσουν στην υπογραφή της Συνθήκης, τα γεγονότα λένε άλλα. Στις Βρυξέλλες επίσημα κανείς δεν θέλει να το παραδεχτεί - πολύ λιγότερο η Επίτροπος Εμπορίου Cecilia Malmström,  αλλά στα παρασκήνια πολλοί διαπραγματευτές θεωρούν τη ΤΤΙΡ σχεδόν τελειωμένη υπόθεση . «Δεν θα υπάρξει κάποια κατάληξη, οι διαπραγματεύσεις δεν έχουν προχωρήσει επί της ουσίας, ούτε ένα χιλιοστό», ομολογεί ένας αξιωματούχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Από τη μία πλευρά κατά της υπογραφής της ΤΤΙΡ παίζει ρόλο ο παράγοντας χρόνος. Ο μεγαλύτερος εχθρός της ΤΤΙΡ - και της ΕΕ. – είναι ο χρόνος. Οι διαπραγματεύσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες δυσκολεύτηκαν να πάρουν μπροστά, εν μέρει λόγω της ισχυρής αντίθεσης που προβάλλουν στη Συνθήκη ορισμένοι τομείς στην Ευρώπη - Αν δεν θα είναι δυνατό να επιτευχθεί κάποια συμφωνία μέχρι τις επόμενες αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2016, το ΤΤΙΡ κινδυνεύει να γίνει ένα άδειο κέλυφος.

Από την άλλη βαρύνει και η αυξανόμενη λαϊκή αντίθεση στην υπογραφή μιας συνθήκης με την οποία οι εργαζόμενοι και οι χρήστες των υπηρεσιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης  έχουν να χάσουν τα πάντα. Ήδη 1,3 εκατομμύρια Ευρωπαίοι έχουν υπογράψει μια λαϊκή πρωτοβουλία για να σταματήσουν οι διαπραγματεύσεις της ΤΤΙΡ, και ένας συνασπισμός από 350 οργανώσεις,  συνδικάτα,  κοινωνικά δίκτυα έχουν ενωθεί στην πρωτοβουλία "Stop ΤΤΙΡ." Η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο Renzi  πρόσφατα επανέλαβαν την υποστήριξή τους στην υπογραφή της ΤΤΙΡ. Αλλά, σύμφωνα με μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο από το Pew Research Center, μόνο το 39% των Γερμανών είπε ότι υποστηρίζει τη συμφωνία, ενώ στην  Ιταλία, εκείνοι που είναι υπέρ είναι το 58%, αλλά προηγούμενη έρευνα της Pew το 2014 έδειξε ότι, το 59% των Ιταλών φοβούνται μήπως χάσουν τις θέσεις εργασίας τους, ενώ ένα 52% τη μείωση  των μισθών τους.

Ακόμη πιο ισχυρή είναι η λαϊκή αντίθεση (και όχι μόνο) στον ISDS, δηλαδή, το μηχανισμό  επίλυσης των διαφορών μεταξύ κρατών και  πολυεθνικών (επενδυτών), που αναθέσει την άσκηση της προσφυγής όχι στα δικαστήρια, αλλά στη διαιτησία ενός τρίτου ακυρώνοντας την ισχύ των εθνικών νομοθεσιών. 

Η Ουάσιγκτον είναι αμετακίνητη στο ότι οι ρήτρες διαιτησίας πρέπει να συμπεριληφθούν στη Συνθήκη, ενώ το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν φαίνονται διατεθειμένο να το εγκρίνει. Σε πρόσφατη δημόσια διαβούλευση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία έληξε τον περασμένο Ιούλιο, συγκεντρώθηκαν 150 χιλιάδες απαντήσεις, εκ των οποίων το 97% από μεμονωμένους πολίτες Το αποτέλεσμα ήταν σαφές. 

Από τις απαντήσεις φαίνεται ότι υπάρχει μια ευρύτερη αντίθεση στην ISDS και στην ΤΤΙΡ  και η μεγάλη πλειοψηφία των απαντήσεων είναι σε γενικές γραμμές  ενάντια στην ΤΤΙΡ» γράφει η Επιτροπή, χωρίς όμως να δίνει συγκεκριμένα ποσοστά..

Βασικά μπορούμε να πούμε ότι οι πιθανότητες να υπογραφεί η ΤΤΙΡ ή να μπει στο αρχείο, είναι ίσες.Κατά βάθος αυτό που  βαραίνει δίχως αμφιβολία είναι ο ανταγωνισμός μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών, με τη πρόσφατη συμμετοχή ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών προς την Τράπεζα Επενδύσεων και Υποδομών της Ασίας (κινέζικη ουσιαστικά) και την οργισμένη αντίδραση των ΗΠΑ, να αποτελεί ακόμα μία απόδειξη
 

Αλλά από την όλη συζήτηση και την κινητοποίηση σχετικά την ΤΤΙΡ, αυτές οι τόσο σημαντικές «λεπτομέρειες» φαίνεται να λείπουν τελείως, όπως ακριβώς συνέβη στα πρώτα χρόνια του αιώνα μας στο κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, όπου λίγα δέντρα τα εξέλαβαν ως δάσος. Η Attac και η Le Monde Diplomatique είναι σοβαροί άνθρωποι και παράγουν πολύ ενδιαφέρουσες καταστάσεις, αλλά εξακολουθούν να έχουν μια πολύ ευρωκεντρική και πολύ περιορισμένη αντίληψη όσον αφορά τις αντιφάσεις της διεθνούς πραγματικότητας, η οποία - δυστυχώς ή ευτυχώς - φαίνεται πολύ πιο σοβαρή και πολύπλοκη.

 [--->]

Ο σχιζοφρενής Αλέξης Τσίπρας

 του Βασίλη Μουλόπουλου

Η ενορχηστρωμένη επίθεση των γερμανικών (και όχι μόνο) ΜΜΕ κατά της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε στις 31 Ιανουαρίου, μόλις έξι ημέρες μετά τις εκλογές και μία εβδομάδα πριν από τις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή.

Στις 31 Ιανουαρίου το περιοδικό "Der Spiegel" βγήκε με εξώφυλλο του Αλέξη Τσίπρα και τίτλο: "Der Geisterfahrer", κατά κυριολεξία "ο οδηγός - φάντασμα". Με αυτή την έκφραση (όπως γράφει ο Marco Bascetta σχολιάζοντας το εξώφυλλο στο "Il Manifesto") χαρακτηρίζουν οι Γερμανοί εκείνους τους οδηγούς που μπαίνουν στους αυτοκινητοδρόμους σε αντίθετη κατεύθυνση.

Και επειδή μιλάμε για έναν λαό απολύτως σίγουρο για τις πεποιθήσεις του (συμπληρώνει ο Bascetta), ο Geisterfahrer συνεχίζει την πορεία του βλαστημώντας όλους όσοι κινούνται αντίθετα από αυτόν, μέχρις ότου τον σταματήσει η αδιαμφισβήτητη αρχή της τροχαίας.

Από τότε κλιμακώνεται συνεχώς η μιντιακή επίθεση των mainstream media (πρωτοστατούντων του "Der Spiegel" και της "Bild") εναντίον της Ελλάδας, η οποία, έχοντας στο τιμόνι τον Αλέξη Τσίπρα, ταξιδεύει στον ευρωπαϊκό αυτοκινητόδρομο ενάντια στο ρεύμα, βρίσκοντας υποστηρικτές και μέσα στη χώρα μας.

Στις "αναλύσεις" τους πολλοί δημοσιογράφοι καταφεύγουν ακόμη και στην ψυχιατρική για να αναλύσουν τις θέσεις και τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις.

Οι κόκκινες γραμμές, οι ασάφειες και οι αμφισημίες των Ελλήνων διαπραγματευτών (με ιδιαίτερη στοχοποίηση του Βαρουφάκη), σύμφωνα με τον πολιτικό αναλυτή του "Der Spiegel" Jan Fleichauser, οφείλονται σε μια ψυχωτική προδιάθεση ενάντια στις ευρωπαϊκές πολιτικές λιτότητας.

Η "πραγματικότητα", δηλαδή, είναι το Μνημόνιο και όχι οι ανάγκες και το μέλλον του ελληνικού λαού. Και όποιος δεν το βλέπει είναι ψυχικά ασθενής διότι αρνείται να δει την "πραγματικότητα". Άρα, ο Τσίπρας είναι τρελός, ο Βαρουφάκης είναι τρελός, στην Αθήνα υπάρχει μια κυβέρνηση σχιζοφρενών.

Μια παλαβή Αριστερά πλανάται πάνω από την Ευρώπη, όπως θα έλεγε και ο φίλος μου ο Πάσχος. Αυτή η ψυχιατρική προσέγγιση είναι αποκαλυπτική. Οι νεοφιλελεύθερες αρχές της οικονομίας δεν είναι μόνο "φυσικός νόμος", αλλά ορίζουν πλέον και τα όρια μεταξύ του "φυσικού" και του "παρά φύσιν". Όποιος ζητεί να επαναδιαπραγματευτεί ένα χρέος το οποίο αδυνατεί να εξυπηρετήσει δεν είναι μόνον αφερέγγυος, αλλά μουρλός.

Όποια αμφισβήτηση των θεσπισμένων κανόνων δεν ανήκει στη σφαίρα της πολιτικής, αλλά της ψυχιατρικής. Αν ο ναζισμός (γράφει ο Bascetta) εξηγείται με την τρέλα του Χίτλερ, γιατί το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν μπορεί να εξηγηθεί με την τρέλα του Τσίπρα;

Μόνο που, αν μπούμε σε αυτό το παιχνίδι της ψυχοπολιτικής, η έκρηξη της κρίσης, η διάρκεια και οι καταστροφικές συνταγές που εφαρμόσθηκαν για την αντιμετώπισή της σίγουρα δεν συνηγορούν υπέρ της διανοητικής υγείας αυτών που τις επέβαλαν.

Αν θέλουμε να αναζητήσουμε "εμμονικούς", αρκεί να ψάξουμε στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες για να τους βρούμε.
Για να επιστρέψουμε, όμως, στην πολιτική, είναι σαφές ότι πίσω από τους εμμονικούς των Μνημονίων δεν βρίσκεται μια ομάδα τρελών, αλλά διαυγείς θεματοφύλακες που καθορίζουν ποιο πρέπει να είναι το οικονομικό μοντέλο και οι σχέσεις μεταξύ οικονομίας και πολιτικής χωρίς παρεκκλίσεις. Αν τώρα αυτό σημαίνει πως ο κόσμος έχει τρελαθεί, είναι μια άλλη ιστορία.
[--->]

Παράνομο το 60% του δημόσιου χρέους

Πώς μας την έστησαν γερμανικές, γαλλικές και ολλανδικές τράπεζες...

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΨΥΛΟΥ
«Μπορεί επισήμως ένας στους τρεις Έλληνες να αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης. Μπορεί ένα στα δύο νοικοκυριά στην Ελλάδα να μην καταφέρνει να βγάλει το δεκαπενθήμερο. Μπορεί η νέα γενιά να παίρνει τον δρόμο της ξενιτιάς για ένα μεροκάματο, αλλά όλα κι όλα: ο μηχανισμός στήριξης... έσωσε τη χώρα!».
Με μπόλικη ειρωνική διάθεση ο Γάλλος οικονομολόγος Μισέλ Χουσόν, επικεφαλής του Ινστιτούτου Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών του Παρισιού, ξιφουλκεί εναντίον των δανειστών της Ελλάδας. «Το 56% του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι παράνομο», λέει ο Γάλλος οικονομολόγος και εξηγεί: «Το ήμισυ του ελληνικού χρέους που αποκτήθηκε πριν από την κρίση, από το 1988 ως το 2000, οφειλόταν σε υπέρογκα επιτόκια και στη μείωση των κρατικών εσόδων από το 2000 λόγω της φορολογικής αμνηστίας προς τους πλουσίους. 

Αν δεν υπήρχαν οι δύο αυτοί παράγοντες, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα αντιστοιχούσε μόλις στο 49% του ΑΕΠ το 2007, αντί του 103% που ήταν. Μπορεί, λοιπόν, να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι το 56% του ελληνικού χρέους που αποκτήθηκε πριν από την κρίση ήταν παράνομο».

Από την πλευρά του ο Ζαν Γκαντρέ, επίτιμος καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Λιλ, υποστηρίζει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι παράνομο σε ποσοστό 70%! Σύμφωνα με τον Γκαντρέ, «περισσότερο από το μισό του συσσωρευμένου χρέους το 2007 είναι παράνομο, όπως παράνομο είναι και το σύνολο σχεδόν της αύξησης του χρέους από το 2007. Σύμφωνα με κάποιες προσεγγίσεις, το παράνομο χρέος θα μπορούσε να αποτελεί το 120%-130% του τρέχοντος ΑΕΠ ή περίπου το 70% του συνολικού ελληνικού δημόσιου χρέους».

Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά. Το 1981 η Νέα Δημοκρατία παρέδωσε το χρέος στο 34,5% στον Ανδρέα Παπανδρέου. Το 1988, τελευταία ολόκληρη χρονιά που ο Ανδρέας Παπανδρέου άσκησε την εξουσία, το δημόσιο χρέος ήταν πάνω από 30 ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο – είχε φτάσει στο 66,8% του ΑΕΠ.

Το 1990 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το παρέλαβε στο ύψος του 69,9% του ΑΕΠ.

Το απογείωσε, παραδίδοντάς το πάνω από 40 εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο, στο 111,6% του ΑΕΠ, το 1993.

Το 1994 και το 1995, που κυβέρνησε πάλι ο Ανδρέας Παπανδρέου, το δημόσιο χρέος μειώθηκε οριακά στο 109,3% και 110,1% του ΑΕΠ.

Την οκταετία του Κώστα Σημίτη (1996-2003) το δημόσιο χρέος της Ελλάδας παρέμεινε σταθερό σε αυτό το ύψος. Παραδόθηκε ελαφρώς μειωμένο το 2003, στο 107,8% του ΑΕΠ, έχοντας φτάσει στο μέγιστο το 2001, με 114,1% του ΑΕΠ, και στο ελάχιστο το 1999, με 104,6% του ΑΕΠ.

 Ο Κώστας Καραμανλής το παρέλαβε, λοιπόν, στο ύψος του 107,8% το 2004 και το παρέδωσε γύρω στο 115% του ΑΕΠ στα τέλη Σεπτεμβρίου, με το τελικό ύψος του για το 2009 –έπειτα από τρεις μήνες διακυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου και πολλές λαθροχειρίες της Στατιστικής Υπηρεσίας– να ανέρχεται στο 129,7% του ΑΕΠ!

Κατά τη μνημονιακή πενταετία 2010-2014, με τον Γιώργο Παπανδρέου πρωθυπουργό τα δύο πρώτα χρόνια και τους Λουκά Παπαδήμο και Αντώνη Σαμαρά στη συνέχεια, το ελληνικό δημόσιο χρέος από το 130% εκτινάχθηκε σχεδόν στο 180% του ΑΕΠ.Αυξήθηκε, δηλαδή, κατά 50 εκατοστιαίες μονάδες μέσα στην ολέθρια πενταετία του Μνημονίου και, μάλιστα, με «κούρεμά» του κατά 53% με το PSI. Όλα αυτά ως συνέπεια μιας πολιτικής που εξουθένωσε τους Έλληνες δήθεν για να... μειωθεί το χρέος!



 [--->]

Πολιτική τετελεσμένων

Με βάση το δίκαιο του πολέμου στην ωμότερη εκδοχή του, οι Γερμανοί κατακτητές, τον Μάρτιο του 1942, υπεξαίρεσαν από την Ελλάδα 45 εκατομμύρια χρυσές λίρες, υπό μορφήν αναγκαστικού δανείου.

 

του Παντελή Μπουκάλα

Το δίκαιο της ειρήνης μπορεί να μην πατάει γερά στα πόδια του, έτσι όπως εξευτελίζεται από ψυχρούς μικροπολέμους και από εισβολές που βαφτίζονται ανθρωπιστικές επεμβάσεις, το δίκαιο του πολέμου, όμως, έχει ακλόνητους κανόνες.

Ενας εξ αυτών, σαδιστικών προδιαγραφών, προβλέπει ότι κάθε κατεχόμενη χώρα οφείλει να συντηρεί με έξοδά της τους κατακτητές της. Μπαίνω στο σπίτι σου με τον τσαμπουκά μου, δίχως καν μια φτηνή δικαιολογία, φυλακίζω δύο παιδιά σου, εκτελώ άλλα δύο, βιάζω τη γυναίκα σου, αρπάζω ό,τι έχεις σε ρευστό και κοσμήματα κι αποπάνω απαιτώ να κόψεις το κεφάλι σου για να με ταΐσεις.
Με όλα τα ελέη του Θεού, τον οποίο παρεμπιπτόντως προσκυνούμε και οι δύο. Αν δεν τα καταφέρεις, εκτελώ κι εσένα και μπουκάρω στο σπίτι του γείτονά σου.

Με βάση το δίκαιο του πολέμου στην ωμότερη εκδοχή του, οι Γερμανοί κατακτητές, τον Μάρτιο του 1942, υπεξαίρεσαν από την Ελλάδα 45 εκατομμύρια χρυσές λίρες, υπό μορφήν αναγκαστικού δανείου. Για να συντηρήσουν τα στρατεύματά τους (αλλά και τα ιταλικά και τα βουλγαρικά) τόσο στη χώρα μας όσο και στη Βόρεια Αφρική. Με βάση το δίκαιο της ειρήνης, γραπτό και άγραφο, η Ελλάδα δεν έπαψε να διεκδικεί, αν όχι πολεμικές επανορθώσεις, τουλάχιστον το κατοχικό δάνειο, που άλλωστε είχε αρχίσει να το αποπληρώνει η ίδια η χιτλερική Γερμανία.
Εστω κι αν το διεκδικούσε με φωνή πολύ χαμηλότερη από την απαιτούμενη, λόγω πολιτικών δοσοληψιών και ενδοευρωπαϊκών εξαρτήσεων, ουδέποτε συνομολόγησε στην παραγραφή του.

Δεν είναι, λοιπόν, κεραυνός εν αιθρία οι τωρινές αξιώσεις. Κι εμείς γνωρίζαμε (ανάμεσά μας και όσοι υποκρίνονται τώρα τους κεραυνόπληκτους) και οι Γερμανοί (που διά της κ. Μέρκελ και του κ. Σόιμπλε κήρυξαν το θέμα προ πολλού λήξαν) ήταν πληροφορημένοι και προϊδεασμένοι. Οχι μόνο οι ειδικευμένοι ιστορικοί αλλά και οι πολιτικοί.

Αλλά και η ίδια η γερμανική Βουλή, η νομική υπηρεσία της οποίας εκφράζει αμφιβολίες, όπως γράφει το «Spiegel», για το κατά πόσον η ομοσπονδιακή κυβέρνηση μπορεί να διατηρήσει επ’ άπειρον την τωρινή της αρνητική θέση. Μάλιστα, ο ειδικός του διεθνούς δικαίου, κ. Andreas Fischer-Lescano, χαρακτηρίζει στη «Handelsblatt» επαίσχυντη τη στάση της Γερμανίας απέναντι στις ελληνικές αξιώσεις και συνοψίζει με λίγες λέξεις την πολιτική του Βερολίνου: «Με αμείλικτη σκληρότητα, ασκούμε μια απόλυτη πολιτική τετελεσμένων, ώστε να δημιουργηθούν δεδικασμένα».

Το κατοχικό δάνειο δεν έχει καμιά σχέση με τα μνημόνια. Και το μείζον δεν είναι να υπολογιστεί εδώ και τώρα σε ποιο ποσόν αντιστοιχούν σήμερα οι κλεμμένες λίρες της Τράπεζας της Ελλάδος, στα 54 δισ. ευρώ κατά το πόρισμα του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, στα 11 κατά το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους ή στα 60 κατά τον -Πρόεδρο πλέον- κ. Προκόπη Παυλόπουλο. Ο προσδιορισμός θα γίνει όταν η γερμανική πλευρά, υπέρμαχος της «συνέχειας του κράτους», αποδεχτεί ότι αυτό ισχύει και για την ίδια.

[--->]