Συρραφή σκανδαλωδών παροχών σε εγχώρια και ξένη
διαπλοκή το πολυνομοσχέδιο-Οι αβάντες των εταίρων και η επιχείρηση αναστροφής
του πολιτικού κλίματος
του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Το πολυνομοσχέδιο που καλούνται να ψηφίσουν με τη
συνήθη εκβιαστική διαδικασία (και τη συνήθη παράσταση «αντάρτικου») αρχίζει με
τις διατάξεις περί κοινωνικού πλεονάσματος. Δεν περιέχουν τίποτα συγκεκριμένο,
πέραν του ότι το «φιλοδώρημα» θα δοθεί σε δύο δόσεις, αναθέτει σε Υπουργικές
Αποφάσεις τη συγκεκριμενοποίηση των όρων χορήγησης του και των πιθανών
αποδεκτών του, αλλά η συμβολική του τοποθέτηση εκεί προδίδει την εκλογική
αγωνία και στόχευση της κυβέρνησης.
Παρ' ότι το σύνολο των διατάξεων του
νομοσχεδίου ανοίγει καινούργιες πληγές στην καθημαγμένη, από το Μνημόνιο,
κοινωνία και οικονομία, η κυβέρνηση προσπαθεί να το κρύψει κάτω από τα ψιμύθια
του πλεονάσματος, υπονοώντας ότι θεωρεί τους πολίτες ή πολύ βλάκες ή πολύ
απελπισμένους.
Το πολυνομοσχέδιο είναι, στην πραγματικότητα, ένα τρίτο Μνημόνιο (έστω και μισό) γιατί, προφανώς, εφόσον ψηφιστεί κι εφόσον η κυβέρνηση αντέξει στην εκλογική δοκιμασία του Μαΐου, θα συμπληρωθεί με ένα ακόμη «μεταρρυθμιστικό» εγχειρίδιο, με τα πολλά ακόμη μέτρα της «εργαλειοθήκης» του ΟΟΣΑ, αλλά με νέες παρεμβάσεις στην αγορά εργασίας και στην κοινωνική ασφάλιση που έχει στη δική της «εργαλειοθήκη» η τρόικα. Αλλά, ταυτόχρονα, το πολυνομοσχέδιο που οι βουλευτές καλούνται να ψηφίσουν με τη συνήθη παρωδία κοινοβουλευτικής διαδικασίας, είναι μια συρραφή ρουσφετιών.
Το «κοινωνικό μέρισμα» είναι το πιο ανώδυνο απ' αυτά, αντίστοιχο των καλύτερων παραδόσεων του πελατειακού παλαιοκομματισμού. Το μεγάλα, σκανδαλώδη ρουσφέτια είναι άλλα.
Με πρώτο το σκάνδαλο της επανιδιωτικοποίησης των τραπεζών με τους όρους που περιγράφονται στο ένα από τα τρία άρθρα του νομοσχεδίου.