Γιατί εύχομαι να μην υπάρξει συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και ΕΕ

Βεντιμίλια,Σύνορα Ιταλίας-Γαλλίας 

                                                              Ουκρανία σήμερα

του Τζόρτζιο Κρεμάσκι *

Ηλίθιοι! Λέγεται ότι αυτό ήταν το σχόλιο του Γάλλου πρόεδρου Νταλαντιέ απευθυνόμενος στα παραληρούντα πλήθη που τον καλωσόριζαν μετά τη συμφωνία του Μονάχου το 1938, όπου η μεγάλη Γερμανία του Χίτλερ ταπείνωνε τη μικρή Τσεχοσλοβακία με την υποστήριξη όλης της Ευρώπης. Βέβαια σήμερα  όλα είναι διαφορετικά και οι συγκρίσεις είναι πάντα παρατραβηγμένες, εξαιτίας  τριών μοναδικών συμπτώσεων.

Η πρώτη είναι ότι η μικρή Ελλάδα με ΑΕΠ μικρότερο από το  2% της ΕΕ κάθεται σε ένα τραπέζι  διαπραγματεύσεων με ένα συσχετισμό δυνάμεων σε βάρος της όπως η Τσεχοσλοβακία το 1938.

Η δεύτερη είναι ότι οποιαδήποτε συμφωνία στις Βρυξέλλες, στην Ευρώπη θα προκαλέσει μια ευφορία παρόμοια με εκείνη 77 χρόνια πριν.

Η  τρίτη είναι ότι η συμφωνία, τουλάχιστον για την Ελλάδα, δεν θα λύσει τίποτα, αναβάλλοντας  για λίγο μόνο την  αναμέτρηση με τις προσπάθειες της χώρας να εγκαταλείψει τις πολιτικές λιτότητας.

Δυστυχώς, χωρίς βαθιές  αλλαγές στις οικονομικές πολιτικές της Γερμανίας και σε ολόκληρη την ΕΕ, μια πιθανή συμβιβαστική λύση που δεν θα βελτιώνει ουσιαστικά τους ισχύοντες κανόνες και θα  χαλαρώνει τον κλοιό των πιστωτών στην  Ελλάδα, στο μόνο που θα βοηθούσε θα ήταν να  φθείρει την  αξιοπιστία και τη συναίνεση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, θακατέληγε στην "Ρέντσοποίηση " του Τσίπρα. Στη συνέχεια, κάποια στιγμή Τρόικα και  ΕΕ θα περάσουν και πάλι στην επίθεση, για να νικήσουν  οριστικά το μοναδικό αριστερό πολιτικό πείραμα σε μια Ευρώπη που έχει πληγεί από την κρίση, και θα συνεχίσουν με ακόμη μεγαλύτερη αδιαλλαξία  την  πολιτική της  λιτότητας.

Οι εκτιμήσεις αυτές δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση κριτική στην ελληνική κυβέρνηση. Καμία ευρωπαϊκή αριστερά δεν έχει τώρα το δικαίωμα να προτείνει  ή να υποδείξει στους Έλληνες, μετά από τη σιωπή, τη συνενοχή, την παραίτηση, που σε ολόκληρη την ήπειρο συνόδευσαν την επέμβαση της τρόικας στη χώρα αυτή.

 Τα μεγάλα συνδικάτα, τα σοσιαλιστικά κόμματα ή  ήταν συνένοχοι των πιστωτών ή κράτησαν παθητική στάση.
Η ριζοσπαστική αριστερά δεν κατάφερε να κάνει τίποτα σημαντικό.
Οι νέες δυνάμεις των αγανακτισμένων είναι πολύ νέες και πολύ δεμένες με την κρίση των χωρών τους για να μπορέσουν ναπάρουν μια διεθνή πρωτοβουλία. Η ευρωσκεπτικιστική συντηρητική δεξιά και η φασιστική,  εννοείται πως μόνο να κερδίσουν έχουν από την κατάρρευση των ελπίδων που δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ.
 Με λίγα λόγια, η Ελλάδα είναι μόνη της και εμείς μπορούμε να καθόμαστε και να βλέπουμε τα γεγονότα έχοντας ενοχές. Παρ 'όλα αυτά, ελπίζουμε η άνιση σύγκρουση των Βρυξελλών να ολοκληρωθεί  χωρίς συμφωνία και η Ευρώπη να  βυθιστεί στη συστημική κρίση που της αξίζει και είναι αναγκαία, για να αλλάξουν  τα πράγματα .

Ας ξεκαθαρίσουμε το τοπίο από της δημοκρατικές και ηθικές αξίες τις οποίες αυτή η Ευρώπη έχει ρίξει στα βράχια της Βεντιμίλια [1] και στα σύνορα του ουκρανικού Ντονμπάς, όπου υποστηρίζει στρατεύματα που  επαίρονται  για τα ναζιστικά σύμβολα.
Η σημερινή Ευρώπη δεν υπερασπίζεται παρά μόνο τα πλούτη της και τους πλούσιους  της, και προσπαθεί να στοιχίσει τους  όλο και περισσότερους  φτωχούς της  στον αγώνα ενάντια στον υπόλοιπο  κόσμο.
Δεν υπάρχει τίποτα προοδευτικό και προηγμένο σε μια ήπειρο που καταστρέφει το πιο σημαντικό επίτευγμα της, το κράτος πρόνοιας, και στη συνέχεια προσπαθεί να στρέψει την οργή των αποκλεισμένων της, ενάντια σε αυτούς που βρίσκονται εκτός Ευρώπης. Από ηθική πλευρά μιας τέτοιας Ευρώπης σάβανο το μόνο που της αξίζει είναινα αλλάξει ριζικά.

Αλλά και από οικονομική άποψη να ευχηθούμε τη ρήξη. Η αξία των λεγόμενων διαπραγματεύσεων μεταξύ  ελληνικής κυβέρνησης και  τρόικας είναι ότι οι Έλληνες ανάδειξαν δύο βασικές αλήθειες. Η  πρώτη  είναι ότι στην ΕΕ ηγείται η Γερμανία,  ένα πλανητικό σύστημα με κέντρο τον γερμανικό ήλιο . Δίπλα σαυτό το σύστημα  υπάρχει το σύστημα που περιστρέφεται γύρω από τις ΗΠΑ, το ΔΝΤ, ακόμη και τις χώρες των BRICS. Αλλά σύμφωνα πάντα με τα συμφέροντα και τους κανόνες που υπαγορεύει η χώρα οδηγός, Ευρώπη δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο Γερμανία. Η δεύτερη αλήθεια είναι αυτή που παραδέχτηκε στυγνά ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε, όταν είπε ότι  ευρώ και  λιτότητα είναι ένα και το αυτό.

Είναι αλήθεια ότι το ευρώ δεν είναι απλά ένα νόμισμα, αλλά ένα μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης. Αρκεί να δει κανείς τις συνθήκες σύστασής  του, το Μάαστριχτ, το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας και το τέρας των  συνταγματικά ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. Το ευρώ και οι πολιτικές λιτότητας  έχουν βγει από την ίδια μήτρα, έχουν την ισχύ νόμιμου χρήματος και, εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Την κυριαρχία  στην ευρωπαϊκή ήπειρο ενός συστήματος άγριου καπιταλισμού που συνθλίβει εργασιακά δικαιώματα, συμβάσεις, υπηρεσίες, συντάξεις και δημόσιο σχολείο.

 Ένα αμερικανικό μοντέλο με οδηγό τη γερμανική οικονομία είναι το ευρώ. Μπορεί να αλλάξει; Η περίπτωση της Ελλάδας  τους  τελευταίους  μήνες  αποδεικνύει πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο.
Το πρόβλημα  δεν είναι το χρέος. Ένας  μήνας ποσοτικής χαλάρωσης με το οποίο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα χρηματοδοτεί το τραπεζικό σύστημα για τη χρηματοδότηση του χρέους, είναι 70 δισεκατομμύρια ευρώ. Η Ελλάδα ζητά μόνο 7. 

Όταν τον Ιούνιο του 2011, ο Πρόεδρος Ναπολιτάνο διακήρυσσε την ανάγκη για μεγαλύτερες θυσίες ώστε να μειωθεί το  χρέος, το δημόσιο χρέος της Ιταλίας ήταν  1,9 τρισ. Ευρώ. Σήμερα το δημόσιο χρέος της Ιταλίας φτάνει στα  2.200 δισεκατομμύρια, τριακόσια δισεκατομμύρια περισσότερα, ένα ποσό όσο το σύνολο  του ελληνικού  χρέους.

Η Ιταλία όμως θεωρείται  αξιόπιστη  γιατί έκοψε τις συντάξεις και εγγυήθηκε τις ελεύθερες  απολύσεις, ακόμη και την κατασκόπευση των εργατών. Η Ιταλία είναι αξιόπιστη επειδή κάνει τις  «μεταρρυθμίσεις» που ζητούν οι  τράπεζες και προσθέτει κι άλλες ιδιωτικοποιήσεις στις  τόσες  καταστροφικές που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί. Η Ιταλία είναι αξιόπιστη επειδή η κυβέρνησή της χειροκροτείται από τον  Μαρκιόνε, τον πρόεδρο της Φίατ.

 Η νέα  ελληνική κυβέρνηση, αντίθετα,  επιχείρησε  με δειλά βήματα να ακολουθήσει μια άλλη πολιτική, γι αυτό και έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος.

Αυτή η Ευρώπη δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, όπως  δεν μπορούσε όταν κυριαρχούσε η  Ιερά Συμμαχία των αυτοκρατοριών του 1848. Βέβαια, εάν ξεσπάσει μια επανάσταση στη Γερμανία όλα θα αλλάξουν. Αλλά μέχρι τότε, ο μόνος τρόπος να οικοδομηθεί μια εναλλακτική πολιτική στη λιτότητα είναι η ρήξη με  την ευρωπαϊκή μηχανή και το  ευρώ. 

Οι μέσες λύσεις δεν θα κάνουν τίποτε περισσότερο από το να καθυστερήσουν για μικρό χρονικό διαστημα την καταστροφή. Το ίδιο ισχύει και με τα κοινωνικά δικαιώματα,τα οποία δεν συμβιβάζονται  με τη λιτότητα,μέση λύση δεν υπάρχει.
Γι 'αυτό μία ρήξη στις Βρυξέλλες θα μας οδηγούσε σε αχαρτογράφητα νερά, όπως είπε ο Ντράγκι, όπου οι παλιές πολιτικές λιτότητας δεν θα μπορούν πλέον να επιβληθούν και να προχωρήσουν με τον αυτόματο πιλότο. 

Φυσικά δεν θα πρόκειται για μια επιστροφή στην Εδέμ, αλλά τότε  οι δημόσιες πολιτικές και οι πολιτικές κοινωνικής ισότητας, θα έχουν μια ευκαιρία, μια δυνατότητα την οποία το υπάρχον ευρωπαϊκό σύστημα αρνείται τελείως Η κρίση του ευρώ θα φέρει την Ιταλία στην Ελλάδα, την Ισπανία, πιο κοντά με χώρες με παρόμοια οικονομικά προβλήματα και ίσως αυτό να ακύρωνε  και την πορεία προς την αγωνιώδη και καταστροφική στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Ρωσία.

Με λίγα λόγια η ρήξη με την Ευρώπη του ευρώ δεν θα είναι η λύση, αλλά η προϋπόθεση για να βρεθεί μια δίκαιη λύση στην κρίση. Η Ελλάδα στην αρχή βέβαια θα δεχτεί κάθε είδους απειλές και  πιθανά αντίποινα και θα πρέπει να έχει την αλληλεγγύη  που μέχρι στιγμής δεν της έχει δωθεί. Αλλά στο τέλος, ίσως  με κατάλληλες συμφωνίες με τις χώρες BRICS, η χώρα θα δείξει σε ολόκληρη την ήπειρο ότι το άγνωστο είναι πιο ελπιδοφόρο  από την πεπατημένη που δεν οδηγεί πουθενά.

Εδώ όμως θα σταματήσω , επειδή είναι πολύ πιο πιθανό να καταλήξουν τελικά σε μια δήθεν συμφωνία οπότε όλα θα συνεχίσουν  να κινούνται προς την άβυσσο. Τότε η  ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και τα χρηματιστήρια θα γιορτάσουν ότι διέφυγαν  τον κίνδυνο. Ηλίθιοι.

[--->]

*  Πρόεδρος της FIOM της ομοσπονδίας μετάλλου της Ιταλίας την περίοδο 2010-2012
[1]  http://www.candianews.gr/2015/06/19/sinora-italias-gallias-sta-vrachia-giortasan-i-metanastes-to-ramazani-vinteo/

Σύνορα Ιταλίας- Γαλλίας: Στα βράχια «γιόρτασαν» οι μετανάστες το Ραμαζάνι 

 Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν στήσει στα βράχια αυτοσχέδιες σκηνές, περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία να περάσουν στις γαλλικές ακτές, την ώρα που οι αρχές της Γαλλίας τους επαναπροωθούν στην ιταλική πόλη Βεντιμίγκλια.

 Στιγμιότυπο από παλιότερη διαμαρτυρία στα ίδια βράχια...

«Στη χώρα είναι πολύ δύσκολο ακόμα και το να βρούμε να φάμε. Προσεύχομαι στο Θεό να αλλάξει αυτή η κατάσταση προς το καλύτερο», δήλωσε ένας από τους μετανάστες.

Με το πρόβλημα να οξύνεται όλο και περισσότερο, Γαλλία- Ιταλία και Γερμανία συμφώνησαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους στο ίδιο απάνθρωπο πλαίσιο: της «επαναπροώθησης μεταναστών σε χώρες της ΕΕ ή στην πατρίδα τους, εάν οι αιτήσεις για άσυλο που έχουν υποβάλει απορριφθούν».
left.gr  

-------------------------------------------------------------------------------------
Από  https://el.wikipedia.org/ :

[...] Οι αποφάσεις της Κυβέρνησης Νταλαντιέ είχαν κεφαλαιώδη σημασία για την μετέπειτα εξέλιξη των γεγονότων στην Ευρώπη και τον Κόσμο. Μια από τις πλέον σημαντικές ευρωπαϊκές συσκέψεις, στις οποίες συμμετείχε ο νέος Πρωθυπουργός ήταν τον Σεπτέμβριο του 1938 στο Μόναχο. Έχοντας αποφασίσει από κοινού με τον Άγγλο Πρωθυπουργό Νέβιλ Τσάμπερλεν να ακολουθήσουν την αποκαλούμενη "πολιτική του κατευνασμού", υπογράφει την Συμφωνία του Μονάχου (29 Σεπτεμβρίου 1938), με την οποία η Γαλλία (όπως και η Αγγλία) υπαναχώρησε απέναντι στην Τσεχοσλοβακία και συμφώνησε στη διάσπασή της και την απόδοση της Σουδητίας στην Γερμανία. Ο Νταλαντιέ δεν είχε αυταπάτες ως προς τις πραγματικές βλέψεις του Χίτλερ και ήδη από τις πρώτες του συναντήσεις με τον Άγγλο ομόλογό του, του είχε επισημάνει ότι "ο Χίτλερ αποβλέπει στην απόλυτη κυριαρχία της Ευρώπης και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που οι Ναπολεόντειες βλέψεις ωχριούν μπροστά της". Πριν τη σύναψη της Συμφωνίας του Μονάχου του είχε, επίσης, πει: "Σήμερα είναι η σειρά της Τσεχοσλοβακίας. Αύριο θα έρθει η σειρά της Πολωνίας και της Ρουμανίας και, όταν το Τρίτο Ράιχ θα εξασφαλίσει τις προμήθειες σε τρόφιμα και πετρέλαιο που έχει υπολογίσει, θα στραφεί προς Δυσμάς". Τα λεγόμενά του δεν έπεισαν τον Τσάμπερλεν, ο οποίος ήθελε πάση θυσία να αποφύγει ένα πόλεμο. Ο Νταλαντιέ, σκεπτόμενος την τεράστια πληθυσμιακή αιμορραγία που είχε υποστεί η χώρα του κατά τον Πρώτο πόλεμο, υποχώρησε και συνέπλευσε με τους Άγγλους. Επιστρέφοντας στο Παρίσι, περίμενε να βρει ένα έξαλλα αντιτιθέμενο πλήθος. Αντίθετα, βρήκε ένα πλήθος να τον επευφημεί. Η αντίδρασή του ήταν να πει εμπιστευτικά στον βοηθό του, Αλεξίς Λεζέ (Alexis Léger): "Α, τους ανόητους!" ^[4].

Μαυτό το πλευρό να κοιμάσαι Παπαδημούλη

Πως όποιαδήποτε συμφωνία κι αν φέρει ο Τσίπρας θα εγκριθεί από τη δεδηλωμένη πλειοψηφία,δηλαδή από ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ

Ο Παπαδημούλης διαβεβαίωσε, επίσης, πως, κανείς δεν πρόκειται να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια του Τσίπρα. "Αν ο πρωθυπουργός φέρει συμφωνια στη βουλή θα εγκριθεί από τη δεδηλωμένη πλειοψηφία", είπε χαρακτηριστικά.

Τελικά ποιά ήταν η αντικυβερνητική συγκέντρωση;

 
Λάβαμε και δημοσιεύουμε τις παρακάτω σκέψεις (που εν πολλοίς είχαμε κάνει και εμείς) από τον Γιώργο Καρυστινό 

«Συμβαίνει το εξής παράδοξο και θα ήθελα να το επισημάνω.
Από τις δύο τελευταίες συγκεντρώσεις που έλαβαν χώρα στο Σύνταγμα, εκείνη της Πέμπτης με τον Άδωνι, τον Μουρούτη, τη Σιδέρη και το μισό Κολωνάκι ήταν η φιλοκυβερνητική, ενώ η χθεσινή (της Κυριακής), στην οποία καλούσε και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η αντιπολιτευτική προς την κυβέρνηση.

Τα πλακάτ που κρατούσαν την Πέμπτη οι υποστηρικτές των μνημονίων ήταν σε μεγαλύτερη σύμπνοια με την πολιτική της κυβέρνησης, η οποία προσπαθεί να κλείσει μια συμφωνία εντός ευρώ τελείως διαφορετική από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, τον αντιπολιτευτικό της λόγο όλα αυτά τα χρόνια και τις συνεδριακές αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

 Τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη παρερμηνεύουν το εκλογικό αποτέλεσμα, μιλώντας για εντολή λύσης εντός της ευρωπαϊκής ένωσης, ο Πρωθυπουργός απέκλεισε αυτό που ζητούσε τόσα χρόνια, το δημοψήφισμα, ενώ το πρόγραμμα των 47 σελίδων δεν έχει καμία σχέση με τις προεκλογικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης.

Τι ζητούσαν λοιπόν οι διαδηλωτές την Πέμπτη; Ότι λέει και η κυβέρνηση. Να παραμείνουμε στην Ε.Ε., να μην έρθουμε σε ρήξη, να υπογράψουμε συμφωνία, να ξεπληρώσουμε τα χρέη μας, ένα Γκρέξιτ θα ήταν καταστροφή κτλ. Για του λόγου το αληθές να και μερικά πλακάτ..

Αντίθετα η χθεσινή συγκέντρωση (της Κυριακής) ήταν στον αντίποδα της κυβερνητικής πολιτικής.
Οι διαδηλωτές στα πανό τους ζητούσαν να μη γίνει καμία υποχώρηση, ούτε βήμα πίσω, να μην παραβιαστούν οι κόκκινες γραμμές, να έρθουμε σε ρήξη αν χρειαστεί, να μην υπογραφεί καμία συμφωνία σαν αυτή των 47 σελίδων, να διαγραφεί το παράνομο χρέος, δημοψήφισμα, αντίσταση στην οικονομική τρομοκρατία κ.α.

Άλλωστε οι συγκεντρωμένοι την Κωνσταντοπούλου χειροκροτούσαν και όχι τον Παπαδημούλη αν καταλαβαίνετε τι θέλω να πω…

 Δεν ξέρω αν το έχουν αντιληφθεί εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ ή τα πολλά πάρε δώσε με την τρόϊκα και τα αλλεπάλληλα eurogroup τους έκαναν να χάσουν την επαφή με τη βάση τους αλλά πρέπει άμεσα να πάρουν μια απόφαση.

 Ή θα βασιστούν στο κίνημα και σε αυτούς που τους έφεραν στην εξουσία, οι οποίοι τους ψήφισαν για πολύ συγκεκριμένα πράγματα, ακόμα και ρήξη αν χρειαστεί ή θα δικαιώσουν εκείνους που στήριζαν όλα αυτά τα χρόνια τα μνημόνια.

Αν κάνουν το πρώτο έχουν ελπίδα να πετύχουν μαζί και η χώρα την επομένη της απόφασής τους. Αν κάνουν το δεύτερο θα καταρρεύσουν άμεσα, έχοντας συμπαρασύρει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας όλη την αριστερά, περνώντας τα αντιλαϊκά μέτρα που δεν ολοκλήρωσε η δεξιά, νομιμοποιώντας και εξ’ αριστερών το παράνομο χρέος, καταδικάζοντας την κοινωνία να το ξεπληρώνει στο διηνεκές και ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα στην ακροδεξιά η οποία ανεβαίνει σε όλη την Ευρώπη.

Υ.Γ. Στην πλατεία έλαβε χώρα Ανοιχτή Συνέλευση η οποία κάλεσε σε νέα Ανοιχτή Συνέλευση στην πλατεία Συντάγματος την Τρίτη στις 6μ.μ.

Πιάνουμε το νήμα από κει που το αφήσαμε, προσπαθώντας να παράξουμε πολιτική από τα κάτω και ζητώντας την άμεση συμμετοχή μας στις αποφάσεις που αφορούν τις ζωές μας και το μέλλον μας».
[--->]

Η ρητορική της Εξόδου από τα Μνημόνια

Σε νέες δηλώσεις αποπροσανατολισμού της κοινωνικής πλειοψηφίας προέβη ο υπ.Οικ. Χάρης Γεωργιάδης. Μιλώντας πρόσφατα στο κρατικό κανάλι έκανε λόγο «για επιτυχή ολοκλήρωση του υφιστάμενου προγράμματος προσαρμογής» αφού «η Κύπρος μπαίνει στην τελευταία φάση εφαρμογής αυτού του προγράμματος, το οποίο ολοκληρώνεται σε 10 μήνες». «Είχαμε», είπε, «παραδείγματα χωρών, όπως η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, που λειτούργησαν έτσι και πριν καν ολοκληρωθεί το δικό τους πρόγραμμα, είχαν ήδη αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη στις διεθνείς αγορές και κατάφεραν να καλύψουν τις ανάγκες τους».

Για να δούμε, όμως, και την άλλη πλευρά -που τα αστικά επιτελεία δια του εκπροσώπου τους συντηρούν αθέατη- θα βασιστούμε στην πρόσφατη εμπειρία των δύο «εξόδων από τα μνημόνια», της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας.

το ιρλανδικό «θαύμα»
Στην περίπτωση της Ιρλανδίας αυτό που διαφάνηκε είναι ότι το μνημόνιο αποτέλεσε το πρόσχημα εγκαθίδρυσης βαθιά αντιλαϊκών πολιτικών και για την «μεταμνημονιακή» εποχή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση της ιδιωτικοποίησης του νερού που έγινε από την ιρλανδική κυβέρνηση συνασπισμού του Έντα Κένι και ήταν ένα άμεσο μέτρο που ελήφθη στη «μεταμνημονιακή» εποχή.

Μέσω της επιβολής φορολογίας στην κατανάλωση νερού ο ιρλανδικός λαός καλείται να πληρώνει έως και 500 ευρώ ετησίως για ένα φυσικό αγαθό, όταν το νερό ήταν μέχρι τώρα δωρεάν αγαθό. Όλα τα έσοδα που θα προέρχονται από αυτό το χαράτσι, θα διοχετεύονται στην αποπληρωμή του δανείου (80 δισ. ευρώ) που έλαβε η Ιρλανδία από την τρόικα το 2010. Αυτή ήταν μία από τις ρήτρες της συμφωνίας που συνυπέγραψε η Ιρλανδία με την τρόικα.

Οι περισσότεροι από 120.000 διαδηλωτές (σε πληθυσμό 4 εκ) που κατέβηκαν στο Δουβλίνο και όλες τις μεγάλες πόλεις κατηγορούσαν την κυβέρνηση για ενδοτισμό στις απαιτήσεις των δανειστών. Κυρίως λόγω ότι συνεχίζεται η σκληρή λιτότητα, οι δραστικές περικοπές, η ανεργία αλλά και τα χαράτσια, όπως αυτό που επιβλήθηκε στο νερό. Και όλα αυτά ένα χρόνο μετά την υποτιθέμενη «μεγάλη έξοδο» της Ιρλανδίας από το μνημόνιο.

Πορτογαλία: το μνημόνιο τελειώνει, η λιτότητα συνεχίζεται
Η Πορτογαλία ήταν η δεύτερη χώρα της ευρωζώνης μετά την Ιρλανδία που εξήλθε από ένα πλήρες πρόγραμμα μνημονίου, ύψους 78 δισ. ευρώ, το οποίο επέφερε σκληρή λιτότητα και οδήγησε την ανεργία στα ύψη. Μέχρι το 2035 εκπρόσωποι της ΕΕ και του ΔΝΤ θα επισκέπτονται δύο φορές τον χρόνο τη Λισαβόνα. Μέχρι τότε η χώρα αναμένεται να έχει αποπληρώσει μέρος του δανείου που έλαβε (75%) και όχι ολόκληρο. Χαρακτηριστικό της κατάστασης είναι, επίσης, το μήνυμα που έστειλε στους Πορτογάλους ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν Σιμ Κάλας. Με ύφος χιλίων καρδιναλίων έκανε σαφές πως η Λισαβόνα δεν έχει περιθώριο να παρεκκλίνει από τις δεσμεύσεις της για «υγιείς δημοσιονομικές πολιτικές και μεταρρυθμίσεις που θα ενισχύσουν την ανάπτυξη». Αυτό μεταφράζεται σε μείωση μισθών, αύξηση της ανεργίας και της ημιανεργίας, αύξηση της ποσόστωσης του κέρδους του κεφαλαίου και υλική εξαθλίωση των δυνάμεων της εργασίας.

Η Κύπρος στη (μετα)μνημονιακή εποχή
Προς αυτήν την κατεύθυνση βάδισε και βαδίζει και η Κύπρος. Αφού η κυπριακή κυβέρνηση εφάρμοσε κατά γράμμα το αντιλαϊκό της πρόγραμμα και το κούρεμα καταθέσεων, τώρα θα εφαρμόσει και τα νομοσχέδια για την «αφερεγγυότητα». Με αυτό τον τρόπο, δίνει τα διαπιστευτήρια της προκειμένου να βαδίσει στη «μεταμνημονιακή» εποχή της. Μια εποχή που θα έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά με σήμερα… ίσως και χειρότερα.

Μετά τον οδοστρωτήρα των μνημονίων, έχει μπει η βάση της «νέας εποχής χωρίς μνημόνια», αφού αυτά εκπλήρωσαν πλέον το σκοπό για τον οποίο επιβλήθηκαν. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στις χώρες που αναφέρθηκαν παραπάνω, οι πιο δυναμικοί κύκλοι του κεφαλαίου είδαν τα κέρδη τους να αυξάνονται για τα καλά. Την ίδια ώρα κατακτήσεις που κερδήθηκαν μέσα σε αιώνες ολόκληρους για τις δυνάμεις της εργασίας θυσιάστηκαν σε ένα διάστημα τριετίας.

Όλα αυτά σημαίνουν πρακτικά ότι η ρητορική της ακύρωσης των μνημονίων εύκολα μπορεί να αξιοποιηθεί από τα αστικά επιτελεία. Κυρίως όταν αυτή δε συνοδεύεται από ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα που θα έχει ως βάση του τις ανάγκες ενός λαού και δεν εξαντλείται μόνο στην τυπική ακύρωση τους.

ΠΗΓΗ :  http://granazi.org/i_ritoriki_tis_eksodou_apo_ta_mnimonia/ 

Διαβάστε επίσης : 
Ισπανία: Η πραγματικότητα πίσω από ένα ακόμη ‘Success Story’

Θα έχει την τύχη της Lehman Brothers ;

Το μπλογκ NotQuant, κάνει έναν παραλληλισμό κάθε άλλο παρά υπερβολικό μεταξύ  της Lehman Brothers το 2007-2008 και της Deutsche Bank σήμερα. Σήμερα όπως και τότε, στον κόσμο περνάνε μια αίσθηση απόλυτης αξιοπιστίας και φερεγγυότητας της τράπεζας, αλλά τα σύννεφα που μαζεύονται δεν φαίνεται να καθησυχάζουν όσους έχουν μάθει να είναι πιο προσεκτικοί. Και όπως πάντα, η πραγματική απειλή για την οικονομία προέρχεται από την αλόγιστο και σπάταλο  ιδιωτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα ,και  όχι από το πολύ περιφρονημένο  δημόσιο.

Αν γυρίσουμε για λίγο πίσω και ξαναδούμε την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008, θα διαπιστώσουμε ότι η ταχύτητα με την οποία αυτή εξελίχτηκε ήταν εκπληκτική. Εκ των υστέρων βέβαια είδαμε ότι  κάποια  προειδοποιητικά σημάδια είχαν φανεί και από πριν, αλλά η πραγματική έκταση της καταστροφής έγινε γνωστή στο κοινό μόλις την τελευταία στιγμή, πριν γίνει ξεκάθαρο  ότι η Lehman ήταν καταδικασμένη.

  Πριν προχωρήσουμε σε  μια σύγκριση, ας συνοψίσουμε τα γεγονότα του 2007-2008:

Οι μέχρι τότε ενδείξεις  για τη δύσκολη θέση  της Lehmann ήταν ελάχιστες. Όσοι όμως είχαν εσωτερική πληροφόρηση, γνώριζαν τα πάντα: προς τα τέλη του 2007, η Goldman Sachs έριξε στην αγορά ένα τεράστιο ιδιωτικό στοίχημα  κατά της Lehman, γνωστό, στο εσωτερικό της, ως "Big Short" (Το Μεγάλο Σορτάρισμα[1], ένα στοίχημα το οποίο θα της απέφερε κέρδη κατά τη διάρκεια της κρίσης).

Το καλοκαίρι του 2007,στις αγορές, είχε αρχίσει να πέφτει η απόδοση των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων υψηλού ρίσκου. Τον Αύγουστο του 2007, η αγορά εμπορικών ομολόγων  ξέμεινε γρήγορα από μετρητά και οι χρηματοδοτικοί πόροι  για κάθε είδους  διασφαλισμένα ομόλογα (Asset-Backed Securities ,ABS) στέρεψαν.

Αλλά μέχρι και τα τέλη  του 2007, οι ενδείξεις ότι η Lehman  χαροπάλευε ήταν λίγες. Ισως η πρώτη δημόσια ένδειξη ότι η κατάσταση είχε πάρει την κατηφόρα για την Lehman να ήταν της 9ης Ιουνίου, 2008, όταν η Fitch υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα  της Lehman  σε AA-  με προοπτική προς τα κάτω (η ειρωνεία της τύχης ήταν, ότι ακριβώς επτά χρόνια αργότερα, η S & P υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της Deutsche Bank ).

Με ''προοπτική προς τα κάτω" σημαίνει ότι μια άλλη ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση  ήταν πιθανή. Αυτή, ήταν από τις πιο σημαντικές υποβαθμίσεις στην ιστορία.

Μόλις τρεις μήνες μετά, σε μία και μόνο εβδομάδα, η Lehman θα ανακοινώσει τεράστιες απώλειες και θα κηρύξει πτώχευση.
Τα υπόλοιπα είναι απλή ιστορία
Θα μπορούσε να συμβεί το ίδιο με την Deutsche Bank;

Κατ 'αρχάς, να πούμε το αυτονόητο: Αν η Deutsche Bank  έχει την τύχη της Lehman, αυτό δεν θα το μάθουμε  μέχρι τα γεγονότα  αρχίσουν να εξελίσσονται με ανεξέλεγκτη και επιταχυνόμενη ταχύτητα . Η φύση όλων των Τραπεζικών  Συστημάτων  Κλασματικών Αποθεμάτων - που εξ ορισμού είναι εκτεθειμένα στον κίνδυνο μιας πτώχευσης, ανά πάσα στιγμή - είναι να αποπνέουν  μια αύρα σταθερότητας μέχρις ότου οι ψευδαισθήσεις  αρχίσουν να διαλύονται.

Μια σύνοψη όσων έχουν συμβεί στην Deutsche Bank  τους τελευταίους 15 μήνες:Τον Απρίλιο του 2014, η Deutsche Bank αναγκάζεται να αυξήσει τα κεφάλαια της  "Tier 1" για να στήριξη την  κεφαλαιακή της διάρθρωση. Γιατί;
Ένα μήνα αργότερα, το Μάιο του  2014, ο αγώνας της DB  για αύξηση της ρευστότητα της συνεχίστηκε και η τράπεζα ανακοίνωσε την πώληση  μετοχών αξίας  8 δις ευρώ - με έκπτωση 30% επί της ονομαστικής τους αξίας. Για ποιο λόγο; Η κίνηση αυτή έχει προβληματίσει τα οικονομικά μέσα ενημέρωσης. Η φαινομενική ήρεμη εικόνα της Deutsche Bank δεν φαίνεται να αντικατοπτρίζει τις αγωνιώδεις προσπάθειες της να αναζητήσει ρευστότητα. Κάτι σοβαρό κρύβεται  πίσω από τις κουρτίνες.

Το Μάρτιο του 2015 αποτυχάνει στα τραπεζικά τεστ αντοχής, με την αυστηρή προειδοποίηση να καλύψει τα κεφαλαιακά κενά της.
 Τον Απρίλιο toy 2015, η Deutsche Bank επιβεβαιώνει ότι έχει ήδη καταλήξει σε συμφωνία με τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, όσον αφορά την  χειραγώγηση του  LIBOR από μεριάς της. Η τράπεζα τιμωρείται με την υποχρέωση καταβολής μιας τεράστιας αποζημίωσης 2,1 δις στο Υπουργείο Δικαιοσύνης  των ΗΠΑ (ένα μικρό κλάσμα από τα κέρδη της από το εν λόγω έγκλημα).
  Τον Μάιο, ένας από τους διευθύνοντες  σύμβουλους της Deutsche Bank, ο Anshu Jain, ζήτησε και έλαβε αυξημένεςαρμοδιότητες  από το ΔΣ - κάτι που συνηθίζεται μόνο σε περιόδους κρίσης, όπου απαιτείται αυξημένη εκτελεστική εξουσία. Πιστεύουμε ότι η κίνηση αυτή οφείλεται σε μια κρίση. Σε περιόδους κρίσης, οι αρμοδιότητες του διαχειριστή πολλές φορές αυξάνονται.
 

Στις  5 Ιουνίου η Ελλάδα δεν πλήρωσε το ΔΝΤ, με τον κίνδυνο της αθέτησης πληρωμής των υποχρεώσεων της να αυξάνεται κατακόρυφα - γεγονός που θα είχε τεράστιες επιπτώσεις  στη γερμανική τράπεζα, λόγω των παραγώγων.
 

 Το αμέσως επόμενο Σαββατοκύριακο (6/7 Ιουνίου του 2015), μετά το ελληνικό συμβάν, ανακοινώθηκε απρόσμενα η αποχώρηση των δύο διευθυνόντων συμβούλων από την Deutsche Bank - αν και μόλις ένα μήνα πριν τους είχαν παραχωρηθεί αυξημένες αρμοδιότητες.  Ο  Anshu Jain θα αποχωρήσει πρώτος, στο τέλος του Ιουνίου. Ο Jürgen Fitschen θα φύγει τον επόμενο Μάιο.
 

Στις 9 Ιουνίου η S&P, η οποία στις 11 Ιουνίου υποβάθμισε την Ελλάδα και στις 12 τις ελληνικές τράπεζες, όπως συνήθως συμβαίνει, μείωσε την πιστοληπτική ικανότητα της Deutsche Bank σε ΒΒΒ+ (τρείς βαθμίδες πριν από τα σκουπίδια). Η βαθμίδα αυτή είναι χαμηλότερη από την αντίστοιχη της Lehman Brothers, τρεις μήνες πριν από τη χρεοκοπία της.

Πόσο άσχημα είναι τα πράγματα; Δεν γνωρίζουμε γιατί δεν μας επιτρέπεται να το κάνουμε. Αυτό όμως δεν χαρακτηρίζει  μια υγιή κοινωνία.

Πόσο εκτεθειμένη είναι η Deutsche Bank;
Το πρόβλημα με την Deutsche Bank είναι ότι τα κέρδη της δεν προέρχονται κυρίως από τις συμβατικές τραπεζικές δραστηριότητές της . Για να διατηρήσει τα περιθώρια κέρδους, η Deutsche Bank στράφηκε κυρίως σε πιο ριψοκίνδυνες κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων απ’ότι οι ανταγωνιστές της.

Η Deutsche Bank κατέχει πάνω από $ 75 τρισεκατομμύρια δολάρια σε παράγωγα στοιχήματα - ένα ποσό είκοσι φορές μεγαλύτερο από το γερμανικό ΑΕΠ. Η έκθεση της τράπεζας σε παράγωγα είναι μεγαλύτερη ακόμα και από την JP Morgan - κατά 5.000.000 εκατομμύρια δολάρια.

Με τέτοια έκθεση, ακόμα και σχετικά μικρές διακυμάνσεις μπορούν να προκαλέσουν τεράστιες απώλειες. Να επαναλάβουμε ότι η Ελλάδα μόλις καθυστέρησε να πληρώσει μια δόση στο ΔΝΤ - και αυτό δεν είναι διόλου απίθανο να συμβεί  και με άλλους.

 [--->]