Στην Κύπρο, όπου τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αναφύονται το ένα
μετά το άλλο, έχει συμβεί και το εξής:
Οι εκπρόσωποι των ιδιωτικών πανεπιστημίων ζήτησαν από το
Πανεπιστήμιο Κύπρου να αυξήσει τα δίδακτρά του σε συγκεκριμένα μεταπτυχιακά
προγράμματα ώστε το δημόσιο πανεπιστήμιο να μην τα ανταγωνίζεται αθέμιτα, να μη
«χαλάει την πιάτσα» με άλλα λόγια.
Το σκεπτικό της προσφυγής των ιδιωτικών πανεπιστημίων
κινούνταν στη λογική ότι το δημόσιο πανεπιστήμιο υποστηρίζεται οικονομικά από
το κράτος ενώ τα ιδιωτικά ιδρύματα περιμένουν να συντηρηθούν από τους φοιτητές
τους, άρα πρέπει να χρεώνουν αυξημένα δίδακτρα.
Το σκεπτικό έγινε αποδεκτό από τον σχετικό φορέα (λέγεται
ΔΙΠΑΕ) και αυξήσαμε τα δίδακτρα στα συγκεκριμένα προγράμματα, που προσφέρονται
και από ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Βεβαίως εδώ υπάρχουν δύο παράμετροι που παραγνωρίστηκαν:
α. Το δημόσιο πανεπιστήμιο προσφέρει δημόσια αγαθά, όχι
προϊόντα και
β. Το κυπριακό κράτος επιδοτεί ΚΑΘΕ φοιτήτρια και φοιτητή με
τη γενναιόδωρη «φοιτητική χορηγία», άρα εμμέσως και τη λειτουργία των ιδιωτικών
πανεπιστημίων.
Αυτή η ανάρτηση θα γίνει επίκαιρη στην Ελλάδα σε λίγα χρόνια,
γι' αυτό την αναρτώ δημοσία.
Θυμάστε τον Απόστολο Φουρνατζόπουλο, τον νεότατο σε ηλικία
αστυνομικό συντάκτη του Kontra Channel που έβγαινε με θάρρος σε ζωντανές
συνδέσεις και ρεπορτάζ και εξέθετε την ΕΛ.ΑΣ. και το υπηρεσιακό προσωπικό της
για πράξεις αυθαιρεσίας, βίας και άγριας καταστολής, διαφθοράς και παρανομίας,
έτσι;
Μαντέψτε!!!
Ο Απ. Φουρνατζόπουλος ήταν ο νεότατος σε ηλικία άνθρωπος τον
οποίο βρήκε νεκρό η ΕΛ.ΑΣ. πάνω σε έναν στύλο υψηλής τάσης του ΔΕΔΔΗΕ στο
Παλαιό Φάληρο την προηγούμενη Δευτέρα.
Στην αρχή η ΕΛ.ΑΣ. διέδιδε, περιέργως πώς, πως επρόκειτο για
νεαρό Ρομ που σκαρφάλωσε πάνω στον στύλο για να κλέψει τον χαλκό από τα
καλώδια. Μολονότι ο Φουρνατζόπουλος ως προς την εμφάνιση και τα φυσικά
χαρακτηριστικά επουδενί θύμιζε παιδιά αυτής της φυλής. Ούτε όμως και υπάρχει χαλκός
στα καλώδια υψηλής τάσης.
Στην επόμενη φάση, που αποκαλύπτεται η ταυτότητα του νεκρού, η
ΕΛ.ΑΣ. προβαίνει σε διαρροές για πράξη αυτοχειρίας. Ο νεαρός Φουρνατζόπουλος,
με άλλα λόγια, αποφασίζοντας να αυτοκτονήσει, δεν έπεσε από μπαλκόνι, δεν έκοψε
τις φλέβες του, δεν πήρε χάπια, δεν μπήκε με το σεσουάρ στο μπάνιο, δεν
κρεμάστηκε από δοκάρι, δεν μαχαιρώθηκε, δεν αυτοπυροβολήθηκε, δεν στούκαρε με
το αμάξι σε έναν τοίχο ή δεν το έριξε από καμιά προκυμαία, αλλά έκανε τον
αναρριχητή, τον Ταρζάν, ή την τσίτα, ανεβαίνοντας (πώς άραγε;) σε έναν στύλο
υψηλής τάσης.
Αν πράγματι αυτή είναι η εκδοχή της ΕΛ.ΑΣ., θα πρόκειται για
πιο “πρωτότυπη” αυτοχειρία ακόμη και από εκείνη του Κώστα Τσαλικίδη, που
κρεμάστηκε από σχοινί που είχε κομπους που δεν γνώριζε πώς να τους φτιάξει, που
πέθανε με ένα νηφάλιο χαμόγελο αποτυπωμένο στην όψη του και όχι με τους
σπασμούς της ασφυξίας και του στραγγαλισμού, που το βράδυ πριν τον θάνατο του
μιλούσε φυσιολογικά με τους γονείς του και τη μνηστή του. Ο Φουρνατζόπουλος,
όπως και ο Τσαλικίδης, ήταν εντάξει και με τα οικονομικά του και με τα
οικογενειακά του και με τα προσωπικά του και με όλα, σύμφωνα με τα οικεία του
πρόσωπα.
Η τελευταία εκδοχή που εμφανίζει η ΕΛ.ΑΣ. φέρεται να την έχει
δώσει γειτόνισσα, είναι πως ο Φουρνατζόπουλος είχε αναρριχηθεί στον στύλο
υψηλής τάσης του ΔΕΔΔΗΕ για να κατεβάσει ένα γατάκι που είχε παγιδευτεί ψηλά
πάνω. Ενδιαφέρον να δούμε ένα γατάκι να πραγματοποιεί κάτι που και για ενήλικη
γάτα είναι δύσκολο, ακόμη πιο ενδιαφέρον που αστυνομικός συντάκτης δεν γνωρίζει
ότι η πυροσβεστική είναι που καλείται σε τέτοιες περιπτώσεις, μέρος της
δουλειάς της είναι άλλωστε, και έχει πετύχει αμέτρητους απεγκλωβισμούς ζώων.
Καλησπέρα από την πατρίδα του Γιώργου Καραϊβάζ και του Σωκράτη
Γκιόλια, τη χώρα που εκδότης κάηκε ζωντανός στην εν κινήσει Cayenne του η οποία
αυτοαναφλέχτηκε και λίγο μετά η μάνα και ο αδελφός του έπεσαν με το αμάξι και
πνίγηκαν από προκυμαία της Δραπετσώνας, τον ρημαδότοπο που 11 μάρτυρες σε
υπόθεση γίγα-διακίνησης ηρωίνης πέθαναν από διαφορετικά αίτια ο ένας μετά τον
άλλον και οι εισαγγελείς και ανακριτές της υπόθεσηςπαραιτούνταν ή ακόμη και μετανάστευαν κ.ο.κ.
Στη φωτογραφία απεικονίζεται η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, η
περίφημη Γεωργία Αδεϊλίνη, η οποία είπε τους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών
όταν πήγαν να την επισκεφτούν για να την ενημερώσουν για τα νέα στοιχεία που
αποκαλύφθηκαν, πως καλό είναι να ηρεμήσουν και να απευθυνθούν για βοήθεια σε
κάποια εκκλησία!
Η εισαγγελέας του Αρείου Πάγουμετά την δημόσια κατακραυγή για την στάση της αυτή(και όχι μόνο)
απηύθυνε μόλις...προχθές επιστολή, μέσω της οποίας ζητεί την πλήρη διερεύνηση
των αιτίων της τραγωδίας των Τεμπών.
Και αυτό θα φαινόταν απολύτως λογικό, συνδεόμενο, μάλιστα, με
την συμπλήρωση ενός έτους από την τραγωδία.
Έχουν όμως μεσολαβήσει και άλλα γεγονότα και άλλες
τοποθετήσεις του Αρείου Πάγου επί του θέματος.
Και δυστυχώς, το ανώτατο δικαστήριο φαίνεται να αλλάζει στάση
και να υποπίπτει σε παλινωδίες με μοναδικό αποτέλεσμα να πλήττεται το ήδη υπό
αμφισβήτηση κύρος του.
Αργά θυμήθηκε να
ακούσει τους συγγενείς που φωνάζουν για συγκάλυψη εδώ και έναν χρόνο, η
Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, η Αδειλίνη.
Τα καλά νέα πάντως είναι ότι η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου
βάζει φρένο, έστω και στο παρά πέντε, στις ασφυκτικές κυβερνητικές πιέσεις για
να ολοκληρωθεί το συντομότερο η ανακριτική διαδικασία ώστε να αρχίσει όπως-όπως
η δίκη τον Ιούνιο.
Τα κακά νέα είναι ότι η Αδειλίνη παραδέχεται, εμμέσως πλην
σαφώς, με τη προχθεσινή παραγγελία προς την Εισαγγελία Εφετών Λάρισας, ότι έναν
χρόνο μετά την τραγωδία των Τεμπών υπάρχουν σημαντικά κενά στην έρευνα της
Δικαιοσύνης και πολλά κομμάτια του παζλ των ενδεχόμενων ευθυνών παραμένουν
άδεια.
Ο Άρειος Πάγος άραγε
επιχειρεί να σταθεί, με σημαντική καθυστέρηση , στο ύψος των περιστάσεων και
ζητά από τους ανακριτές στη Λάρισα να λάβουν υπ’ όψιν όλες τις καταγγελίες
οικογενειών των θυμάτων, όπως και τα δημοσιεύματα που αποκαλύπτουν, σχεδόν επί
καθημερινής βάσεις, νέες πτυχές της υπόθεσης;
Τελικά μοιάζει περισσότερο να συμμορφώθηκε στις υποδείξεις του
Ευρωπαικού Κοινοβουλίου και της Ευρωπαικής Εισαγγελίας και παρατείνει την
έρευνα για τα αίτια της έκρηξης στην εμπορική αμαξοστοιχία στα Τέμπη.
Να θυμίσουμε απλά πως μόλις την προηγουμένη εβδομάδα η
Ολομέλειά του ,το κατήγγειλε για παρέμβαση στα εσωτερικά της Δικαιοσύνης!
Η κυβέρνηση βεβαίως από την άλλη, κάνει τα πάντα για να
συγκαλύψει ευθύνες και πρόσωπα, πιέζοντας για τη βεβιασμένη έναρξη μιας δίκης
βασισμένης σε δικογραφία με σκόρπια, ασύνδετα και ελλιπή ευρήματα.
Η αποκάλυψη όμως για το εμπιστευτικό έγγραφο του πρώην
διευθύνοντος συμβούλου (που τελικώς παραιτήθηκε) της ΤΡΑΙΝΟΣΕ Φίλιππου Τσαλίδη,
που προειδοποιούσε επίσημα από το 2021 τον ΟΣΕ, τον Καραμανλή και την ίδια την
κυβέρνηση για μεγάλο δυστύχημα με Intercity, όπως συνέβη στα Τέμπη, δεν υπάρχει
καν στη δικογραφία!
Είναι το έγγραφο που
οδήγησε στο αυθημερόν και άρον άρον κλείσιμο της Εξεταστικής Επιτροπής, με
ψήφους μόνο των βουλευτών της ΝΔ!
Όμως, αυτό το κρίσιμο
στοιχείο που αποδεικνύει την ψευδορκία του Καραμανλή στην Εξεταστική, αλλά και
των στελεχών της ΤΡΑΙΝΟΣΕ (Hellenic Train), του ΟΣΕ και του υπουργείου
Μεταφορών έλειπε από τη δικογραφία!
Κάτι που σημαίνει ότι από τα γραφεία των ανακριτών δεν έχει
περάσει έναν χρόνο μετά την έναρξη των ερευνών ούτε καν ο Φίλιππος Τσαλίδης,
μια σημαντική παράλειψη.
Διόλου τυχαία στις 25 Ιανουαρίου με δηλώσεις του στον Σκάι ο
Φλωρίδης έσπευσε να προκαταλάβει την ολοκλήρωση της ανάκρισης, διότι ''με τον
ποινικό κώδικα που φέρνουμε στη Βουλή'', όπως είπε, ''αφαιρούμε από τις
υποθέσεις αυτές ένα στάδιο της προδικασίας που ήταν χρονοβόρο''. Εκτιμώντας ότι
''προς το τέλος της άνοιξης η υπόθεση αυτή θα μπορούσε να πάει στο ακροατήριο.
Το Μάτι έκανε πέντε χρόνια, η υπόθεση αυτή θα κάνει έναν χρόνο και κάτι''.
Παρόμοιες δηλώσεις έκανε ο υπουργός Δικαιοσύνης Γ.Φλωρίδης και
πρόσφατα, στις 20 Φεβρουαρίου, (πάλι στον Σκάι), λέγοντας ότι ''η ανάκριση για
το δυστύχημα στα Τέμπη ολοκληρώνεται τις επόμενες ημέρες, μόλις σε έναν
χρόνο'', προσθέτοντας ότι ''τον Ιούνιο κατά πάσα πιθανότητα θα ξεκινήσει η
δίκη''.
Όμως η φωνή της κοινωνίας που ζητά δικαιοσύνη και τιμωρία των
όποιων υπεύθυνων έχει γίνει πιο δυνατή έναν χρόνο μετά και η οργή και ο θυμός,
γίνεται ποτάμι.
Το έγκλημα των Τεμπών
δεν έχει ξεχαστεί, όπως ίσως περίμεναν οι ακόμα καλά κρυμμένοι ένοχοι.
Περισσότεροι από 760.000 πολίτες είχαν υπογράψει μέχρι χθες στο αίτημα για άρση
της υπουργικής και βουλευτικής ασυλίας.
Οι οικογένειες των
θυμάτων έχουν καταγγείλει τις χυδαίες ειρωνείες που άκουσαν ακόμα και από τους
ίδιους τους αρεοπαγίτες, όπως η εν λόγω κυρία.
Σημαντικές αποκαλύψεις έρχονται στο φως ακόμα και τις
τελευταίες μέρες, (όπως η επιστολή Τσαλίδη), η κυβερνητική παρέμβαση στο
Ελεγκτικό Συνέδριο για τον έλεγχο της σύμβασης 717, η αλλοίωση από τον Κώστα
Αχ. Καραμανλή της ευρωπαϊκής νομοθεσίας απαλείφοντας διάταξη Οδηγίας που ορίζει
την άμεση κεντρική ευθύνη για τη συνολική σιδηροδρομική ασφάλεια.
'Ολα αυτά δεν μπορούν να μείνουν αδιερεύνητα.
Η Αδειλίνη αποδέχεται
ότι η παραπομπή των κατηγορουμένων σε δίκη σε εξαιρετικά σύντομο χρόνο είναι
πράγματι ένας στόχος, όμως,
''επ’ ουδενί δεν
αποτελεί αυτοσκοπό, ούτε και μπορεί να αντιστρατεύεται την ίδια την απονομή της
δικαιοσύνης, οδηγώντας σε συγκεκριμένες ανακριτικές ενέργειες ή αποκλείοντας
άλλες, τυχόν επιβεβλημένες για την ανεύρεση της αλήθειας''.
Η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, δηλαδή, θεωρεί ότι, αν κλείσει
γρήγορα η ανάκριση, όπως διατυπώνει διαρκώς η κυβέρνηση, τότε αυτή η επιτάχυνση
''αντιστρατεύεται την ίδια την απονομή δικαιοσύνης''.
Και προσθέτει: ''Διαμαρτυρίες και καταγγελίες συγγενών θυμάτων
για αναπάντητα ερωτήματα, αποδεικτικά στοιχεία που δεν ελήφθησαν υπόψη ή δεν
εκτιμήθηκαν σωστά, ανακριτικές ενέργειες που παραλείφθηκαν, ακόμα και για
συγκάλυψη ευθυνών από τη Δικαιοσύνη, εξακολουθούν να διαχέονται στο εσωτερικό
της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό, υποστηριζόμενες και από μερίδα του Τύπου''.
'' Κατόπιν αυτών επιτακτική παρίσταται η ανάγκη να
μεριμνήσετε, ώστε να ερευνηθεί και να απαντηθεί, μετά από αξιολόγηση, κατά την
κρίση σας, κάθε ισχυρισμός και καταγγελία που προβάλλεται από συγγενείς θυμάτων
ή θύματα και τους συνηγόρους τους, ώστε το πέρας της ανάκρισης να μην αφήσει
ουδεμία αμφιβολία ως προς το ότι οι εισαγγελικές και ανακριτικές Αρχές
διερεύνησαν κάθε πτυχή της υπόθεσης, επιτελώντας στο ακέραιο το καθήκον τους''.
Την ισχύ να φτάσουν στο τέλος αυτής της υπόθεσης την έχουν
μόνο οι ανακριτικές Αρχές, όχι η όποια ''Εξεταστική Επιτροπή'' κυβερνητικής
συγκάλυψης.
Η αλήθεια θα λάμψει μόνο αν ολοκληρωθεί άνευ πιέσεων η έρευνα
κι αν οι ανακριτικές Αρχές φτάσουν, όπως και σε άλλες υποθέσεις (π.χ. σκάνδαλο
Τσοχατζόπουλου), σε ευθύνες ακόμα και πολιτικών προσώπων.
Ότι κι αν απαιτεί η
εκάστοτε κυβέρνηση, προέχει η απαίτηση της κοινωνίας να μάθει γιατί έχασε τα 57
παιδιά της...
Η ομιλία του καθηγητή Ίλαν Παπέ στην ετήσια Ημέρα Μνήμης
Γενοκτονίας της IHRC (Ισλαμική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων), που
πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο στις 21 Ιανουαρίου 2024
.................................
Η άποψη ότι ο σιωνισμός είναι εποικιστική αποικιοκρατία δεν
είναι καινούργια. Οι Παλαιστίνιοι μελετητές του Ερευνητικού Κέντρου της PLO στη
Βηρυτό τη δεκαετία του 1960 είχαν ήδη συνειδητοποιήσει ότι αυτό που
αντιμετώπιζαν στην Παλαιστίνη δεν ήταν ένα κλασικό αποικιακό σχέδιο. Δεν
κατέτασσαν απλά το Ισραήλ ως βρετανική ή αμερικανική αποικία, αλλά ως ένα
φαινόμενο που υπήρχε και αλλού στον κόσμο, το οποίο προσδιόριζαν ως εποικιστική
αποικιοκρατία. Είναι ενδιαφέρον ότι για 20-30 χρόνια η έννοια του σιωνισμού ως
εποικιστική αποικιοκρατία είχε εξαφανιστεί από τον πολιτικό και ακαδημαϊκό
διάλογο. Επέστρεψε όταν μελετητές από άλλα μέρη του κόσμου, ιδιαίτερα από τη
Νότια Αφρική, την Αυστραλία και τη Βόρεια Αμερική, συμφώνησαν ότι ο Σιωνισμός
είναι ένα φαινόμενο παρόμοιο με το κίνημα των Ευρωπαίων που δημιούργησε τις
Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και τη Νότια
Αφρική. Η ιδέα αυτή μας βοηθά να κατανοήσουμε πολύ καλύτερα τη φύση του
σιωνιστικού σχεδίου στην Παλαιστίνη από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα και
μας δίνει μια ιδέα για τι πρέπει να περιμένουμε στο μέλλον.
Πιστεύω ότι αυτή η συγκεκριμένη άποψη της δεκαετίας του 1990,
που συνδέει τόσο καθαρά τις πράξεις των Ευρωπαίων εποίκων, ειδικά σε μέρη όπως
η Βόρεια Αμερική και η Αυστραλία, με αυτές των εποίκων που έφτασαν στην
Παλαιστίνη στα τέλη του 19ου αιώνα, αποσαφηνίζει τις προθέσεις των Εβραίων
εποίκων που αποίκισαν την Παλαιστίνη και τη φύση της τοπικής παλαιστινιακής
αντίστασης ενάντια σε αυτόν τον εποικισμό. Οι έποικοι ακολούθησαν τη βασική
λογική που υιοθέτησαν τα αποικιοκρατικά κινήματα εποικισμού, ότι δηλαδή για να
υπάρξει μια επιτυχημένη αποικιακή κοινότητα εκτός Ευρώπης, πρέπει να εξοντωθεί
ο γηγενής πληθυσμός όπου έχουν εγκατασταθεί. Αυτό σημαίνει ότι η αντίσταση του
γηγενούς πληθυσμού σε αυτή τη λογική ήταν ένας αγώνας ενάντια στον αφανισμό
τους και όχι απλά ένας απελευθερωτικός αγώνας. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό
όταν αναφέρεται κανείς στην επιχείρηση της Χαμάς και άλλων παλαιστινιακών
αντιστασιακών επιχειρήσεων από το 1948.
Οι ίδιοι οι έποικοι, όπως και πολλοί Ευρωπαίοι που ήρθαν στη
Βόρεια Αμερική, την Κεντρική Αμερική ή την Αυστραλία, ήταν πρόσφυγες και θύματα
διώξεων. Κάποιοι από αυτούς ήταν λιγότερο άτυχοι και απλώς αναζητούσαν μια
καλύτερη ζωή και ευκαιρίες. Οι περισσότεροι όμως ήταν περιθωριοποιημένοι στην
Ευρώπη και προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια Ευρώπη σε άλλο μέρος, μια νέα
Ευρώπη, αντί για την Ευρώπη που δεν τους ήθελε. Στις περισσότερες περιπτώσεις,
επέλεξαν ένα μέρος όπου ζούσε ήδη κάποιος άλλος, οι γηγενείς. Έτσι, ο
σημαντικότερος πυρήνας ανάμεσά τους ήταν οι ηγέτες και οι ιδεολόγοι που
παρείχαν θρησκευτικές και πολιτιστικές δικαιολογίες για τον αποικισμό της γης
κάποιου άλλου. Σε αυτό θα πρέπει να προστεθεί και η ανάγκη να στηριχτούν σε μια
Αυτοκρατορία για την έναρξη του αποικισμού και τη συνέχειά του, αν και εκείνη
την εποχή οι άποικοι επαναστάτησαν εναντίον της Αυτοκρατορίας που τους είχε
βοηθήσει και απαίτησαν και απέκτησαν την ανεξαρτησία τους, την οποία σε πολλές
περιπτώσεις αφού την απέκτησαν στη συνέχεια ανανέωσαν τη συμμαχία τους με την
Αυτοκρατορία. Η αγγλο-σιωνιστική σχέση που μετατράπηκε σε αγγλο-ισραηλινή
συμμαχία είναι ένα τέτοιο παράδειγμα.
Η ιδέα ότι μπορείς να εξαλείψεις με τη βία τον λαό της χώρας
που θέλεις να εποικίσεις γίνεται μάλλον πιο κατανοητή - όχι δικαιολογημένη - με
φόντο τον 16ο, 17ο και 18ο αιώνα, επειδή συμβάδιζε με την πλήρη αποδοχή του
ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας και τροφοδοτήθηκε από την κοινή σε όλους
τάση της απανθρωποποίησης άλλων μη δυτικών και μη ευρωπαϊκών λαών. Οταν
αποανθρωποποιείς τους ανθρώπους, τους εξοντώνεις πιο εύκολα. Ο Σιωνισμός ως
αποικιοκρατικό κίνημα εποικισμού εμφανίστηκε στη διεθνή σκηνή σε μια εποχή που
οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είχαν αρχίσει να επανεξετάζουν το δικαίωμα να
εξολοθρεύουν τους γηγενείς πληθυσμούς και έτσι μπορούμε να καταλάβουμε την
προσπάθεια και την ενέργεια που επένδυσαν οι Σιωνιστές και αργότερα το κράτος
του Ισραήλ στην προσπάθεια να καλυφθεί ο πραγματικός στόχος ενός
αποικιοκρατικού κινήματος εποικισμού όπως ο Σιωνισμός, που ήταν η εξόντωση του
γηγενούς πληθυσμού.
Σήμερα όμως στη Γάζα εξολοθρεύουν τον ντόπιο πληθυσμό μπροστά
στα μάτια μας, οπότε πώς και παραιτήθηκαν σχεδόν από τα 75 χρόνια προσπαθειών
να καλύψουν τις πολιτικές τους εξόντωσης; Για να το καταλάβουμε αυτό θα πρέπει
να εκτιμήσουμε τη μεταμόρφωση της φύσης του Σιωνισμού στην Παλαιστίνη με την
πάροδο των χρόνων.
Στα πρώτα στάδια του σιωνιστικού αποικιακού σχεδίου, οι ηγέτες
του ακολουθούσαν τις πολιτικές εξόντωσης με μια γνήσια προσπάθεια να
τετραγωνίσουν τον κύκλο, υποστηρίζοντας ότι ήταν δυνατό να οικοδομηθεί μια
δημοκρατία και ταυτόχρονα να εξοντωθεί ο ντόπιος πληθυσμός. Υπήρχε μια έντονη
επιθυμία να ανήκουν στην κοινότητα των πολιτισμένων εθνών και οι ηγέτες του
υπέθεσαν, ειδικά μετά το Ολοκαύτωμα, ότι οι πολιτικές εξόντωσης δεν θα
απέκλειαν το Ισραήλ από αυτή τη σύνδεση.
Θέλοντας να τετραγωνίσει τον κύκλο, η σιωνιστική ηγεσία
επέμεινε ότι οι πράξεις εξόντωσης των Παλαιστινίων ήταν "αντίποινα" ή
"απάντηση" στις παλαιστινιακές ενέργειες. Αλλά πολύ σύντομα, όταν
αυτή η ηγεσία θέλησε να προχωρήσει σε πιο ουσιαστικές ενέργειες εξόντωσης,
εγκατέλειψε το ψευδές πρόσχημα της "αντεκδίκησης" και σταμάτησε να
δικαιολογεί τις πράξεις της.
Από την άποψη αυτή, υπάρχει ένας συσχετισμός στον τρόπο με τον
οποίο εξελίχθηκε η εθνοκάθαρση το 1948 και τις επιχειρήσεις των Ισραηλινών στη
Γάζα σήμερα. Το 1948, η ηγεσία δικαιολογούσε στον εαυτό της κάθε σφαγή που
διαπράττονταν, συμπεριλαμβανομένης της διαβόητης στο Deir Yassin στις 9
Απριλίου, ως αντίδραση σε μια εχθρική πράξη των Παλαιστινίων: η οποία μπορούσε
να είναι η ρίψη μιας πέτρας σε ένα λεωφορείο ή η επίθεση σε έναν εβραϊκό
οικισμό, αλλά αυτό θα έπρεπε να παρουσιάζεται στο εσωτερικό και στο εξωτερικό
της χώρας ως κάτι που δεν ήρθε από το πουθενά ,αλλά ως αυτοάμυνα. Ο πραγματικός
λόγος για τον οποίο ο ισραηλινός στρατός ονομάζεται Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας
είναι ακριβώς αυτός. Επειδή όμως πρόκειται για ένα αποικιοκρατικό σχέδιο
εποικισμού, δεν μπορεί πάντα να μιλά για "αντίποινα".
Οι σιωνιστικές δυνάμεις άρχισαν την εθνοκάθαρση κατά τη
διάρκεια της Νάκμπα τον Φεβρουάριο του 1948 και επί ένα μήνα όλες αυτές τις
επιχειρήσεις τις παρουσίαζαν ως αντίποινα στην αντίθεση των Παλαιστινίων στο
σχέδιο διαμελισμού του ΟΗΕ τον Νοέμβριο του 1947. Στις 10 Μαρτίου 1948, η
σιωνιστική ηγεσία σταμάτησε να αναφέρεται σε αντίποινα και υιοθέτησε ένα γενικό
σχέδιο εθνοκάθαρσης της Παλαιστίνης. Από τον Μάρτιο του 1948 έως το τέλος του
1948, η εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης, η οποία οδήγησε στην εκδίωξη του μισού
παλαιστινιακού πληθυσμού, στην καταστροφή των μισών χωριών και στην
αποαραβικοποίηση των περισσότερων πόλεων, πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο ενός
συστηματικού και σκόπιμου γενικού σχεδίου εθνοκάθαρσης.
Παρόμοια, μετά την κατάληψη της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας
της Γάζας τον Ιούνιο του 1967, κάθε φορά που το Ισραήλ ήθελε να αλλάξει ριζικά
την πραγματικότητα ή να εμπλακεί σε μια μεγάλης κλίμακας επιχείρηση
εθνοκάθαρσης, αρνιόταν την ανάγκη αιτιολόγησης.
Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες ενός παρόμοιου μοτίβου. Στην αρχή οι
πράξεις αυτές παρουσιάστηκαν ως αντίποινα για την Επιχείρηση Tufun al-Aqsa,
αλλά τώρα πρόκειται για τον λεγόμενο πόλεμο "Ξίφος του πολέμου", ο
οποίος έχει στόχο να επαναφέρει τη Γάζα υπό τον άμεσο ισραηλινό έλεγχο και να
εκκαθαρίσει εθνοτικά τον πληθυσμό της μέσω μιας εκστρατείας γενοκτονίας.
Το βασικό ερώτημα είναι: γιατί οι δυτικοί πολιτικοί,
δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί έπεσαν στην ίδια παγίδα που έπεσαν το 1948; Πώς
μπορούν ακόμα και σήμερα να πιστεύουν ότι το Ισραήλ υπερασπίζεται τον εαυτό του
στη Λωρίδα της Γάζας; Ότι αντιδρά στις ενέργειες της 7ης Οκτωβρίου;
Ή μήπως δεν πέφτουν στην παγίδα και γνωρίζουν ότι αυτό που
κάνει το Ισραήλ στη Γάζα είναι ότι χρησιμοποιεί την 7η Οκτωβρίου ως πρόσχημα.
Σε κάθε περίπτωση, μέχρι στιγμής, η επίκληση κάποιου
προσχήματος από το Ισραήλ κάθε φορά που επιτίθεται στους Παλαιστίνιους βοηθά το
κράτος να διατηρεί την ασπίδα της ασυλίας που του επιτρέπει να συνεχίζει τις
εγκληματικές πολιτικές του χωρίς να φοβάται οποιαδήποτε ουσιαστική αντίδραση
από τη διεθνή κοινότητα. Το πρόσχημα βοήθησε να τονιστεί η εικόνα του Ισραήλ ως
μέρος του δημοκρατικού και δυτικού κόσμου, άρα είναι πέρα από καταδίκες και
κυρώσεις. Η όλη συζήτηση περί άμυνας και αντιποίνων έχει σημασία λόγω της
ασπίδας ασυλίας που απολαμβάνει το Ισραήλ από τις κυβερνήσεις του παγκόσμιου
Βορρά.
Αλλά όπως και το 1948, η επιχείρηση του Ισραήλ σήμερα αφήνει
πίσω της τα προσχήματα και αυτή είναι η στιγμή που ακόμη και οι μεγαλύτεροι
υποστηρικτές του δυσκολεύονται να υποστηρίξουν την πολιτική του. Η κλίμακα της
καταστροφής, οι μαζικές δολοφονίες στη Γάζα, η γενοκτονία, είναι τόσο μεγάλη
που ακόμη και οι Ισραηλινοί δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να πείσουν τους
εαυτούς τους ότι αυτό που κάνουν είναι στην πραγματικότητα αυτοάμυνα ή
αντίδραση. Οπότε, είναι πιθανό στο μέλλον όλο και περισσότεροι θα δυσκολεύονται
να αποδεχτούν αυτή την ισραηλινή δικαιολογία για τη γενοκτονία στη Γάζα.
Για τους περισσότερους ανθρώπους, είναι σαφές ότι χρειάζεται
ένα πλαίσιο και όχι ένα πρόσχημα. Ιστορικά και ιδεολογικά, είναι ξεκάθαρο ότι η
7η Οκτωβρίου χρησιμοποιείται ως πρόσχημα προκειμένου να ολοκληρωθεί αυτό που το
σιωνιστικό κίνημα δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το 1948.
Το 1948, το αποικιοκρατικό κίνημα εποικισμού του Σιωνισμού
χρησιμοποίησε ένα συγκεκριμένο σύνολο ιστορικών συνθηκών, για τις οποίες έχω
γράψει λεπτομερώς στο βιβλίο μου Η εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης, προκειμένου να
εκδιώξει το μισό παλαιστινιακό πληθυσμό. Όπως αναφέρθηκε, κατά τη διαδικασία
αυτή κατέστρεψαν τα μισά παλαιστινιακά χωριά, ισοπέδωσαν τις περισσότερες
παλαιστινιακές πόλεις, ωστόσο οι μισοί Παλαιστίνιοι παρέμειναν εντός της
Παλαιστίνης. Οι Παλαιστίνιοι που έγιναν πρόσφυγες εκτός των συνόρων της
Παλαιστίνης συνέχισαν την αντίσταση των Παλαιστινίων, οπότε το αποικιοκρατικό
ιδεώδες του εποικισμού που αποσκοπούσε στην εξάλειψη της ντόπιας παρουσίας δεν
υλοποιήθηκε και, σταδιακά, το Ισραήλ χρησιμοποίησε όλη του τη δύναμη από το
1948 μέχρι σήμερα για να συνεχίσει αυτή τη διαδικασία εξόντωσης.
Η εξόντωση του γηγενούς πληθυσμού, από την αρχή μέχρι το
τέλος, δεν περιλαμβάνει μόνο μια στρατιωτική επιχείρηση, με την οποία
καταλαμβάνει κανείς έναν τόπο, σφαγιάζει ανθρώπους ή τους εκδιώκει. Η εξόντωση
πρέπει να δικαιολογείται ή να συνεχίζεται με τη δύναμη της αδράνειας, και ο
τρόπος για να γίνει αυτό είναι μέσω της συνεχούς απανθρωποποίησης αυτών που
σκοπεύει κανείς να εξοντώσει. Δεν μπορείτε να σκοτώσετε μαζικά ή να διαπράξετε
γενοκτονία σε έναν άλλο άνθρωπο αν δεν τον αποανθρωποποιήσετε. Έτσι, η απανθρωποποίηση
των Παλαιστινίων είναι ένα ρητό και σιωπηρό μήνυμα που μεταφέρεται στους
Ισραηλινούς Εβραίους μέσω του εκπαιδευτικού τους συστήματος, του συστήματος
κοινωνικοποίησής τους στο στρατό, των μέσων ενημέρωσης και του πολιτικού λόγου
και αυτό το μήνυμα πρέπει να μεταδοθεί και να διατηρηθεί αν πρόκειται να
ολοκληρωθεί η εξόντωση.
Γινόμαστε επομένως μάρτυρες μιας νέας και σκληρής προσπάθειας
να ολοκληρωθεί η εξόντωση. Ωστόσο, δεν είναι όλα μάταια. Κατά περίεργο τρόπο,
αυτή η συγκεκριμένη απάνθρωπη καταστροφή της Γάζας δείχνει την αποτυχία του
σιωνιστικού αποικιοκρατικού σχεδίου. Αυτό μπορεί να ακούγεται παράλογο, επειδή
περιγράφω μια σύγκρουση μεταξύ ενός μικρού κινήματος αντίστασης, του
παλαιστινιακού απελευθερωτικού κινήματος, και ενός ισχυρού κράτους με μια
στρατιωτική μηχανή και ιδεολογική υποδομή που επικεντρώνεται αποκλειστικά στην
καταστροφή του γηγενούς λαού της Παλαιστίνης.
Το απελευθερωτικό αυτό κίνημα δεν έχει μια ισχυρή συμμαχία
πίσω του, ενώ το κράτος που αντιμετωπίζει απολαμβάνει μια ισχυρή συμμαχία πίσω
του - από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι τις πολυεθνικές εταιρείες, τις εταιρείες
ασφαλείας της στρατιωτικής βιομηχανίας, τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και την
κυρίαρχη ακαδημαϊκή κοινότητα - μιλάμε για κάτι που μοιάζει σχεδόν απελπιστικό
και καταθλιπτικό, επειδή υπάρχει αυτή η διεθνής ασυλία για τις πολιτικές
εξόντωσης που ξεκινούν από τα πρώτα στάδια του σιωνισμού μέχρι σήμερα.
Πιθανότατα αυτό θα μοιάζει με το χειρότερο κεφάλαιο της ισραηλινής προσπάθειας
να ανεβάσουν τις πολιτικές εξόντωσης σε ένα νέο επίπεδο, σε μια πολύ πιο
συγκεντρωμένη προσπάθεια να σκοτώσουν χιλιάδες ανθρώπους σε σύντομο χρονικό
διάστημα, όπως δεν έχουν τολμήσει να κάνουν ποτέ στο παρελθόν.
Πώς λοιπόν μπορεί να είναι και μια στιγμή ελπίδας; Πρώτα απ'
όλα, αυτού του είδους η πολιτική οντότητα, ένα κράτος, το οποίο πρέπει να
διατηρεί την απανθρωποποίηση των Παλαιστινίων για να δικαιολογήσει την εξόντωσή
τους, είναι ένα πολύ αδύναμο θεμέλιο, αν κοιτάξουμε στο απώτερο μέλλον.
Αυτή η δομική αδυναμία ήταν ήδη εμφανής πριν από την 7η
Οκτωβρίου, και μέρος αυτής της αδυναμίας είναι το γεγονός ότι αν εξαιρέσει
κανείς το σχέδιο της εξόντωσης, υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα που ενώνουν την
ομάδα των ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται ως εβραϊκό έθνος στο Ισραήλ.
Αν εξαιρεθεί η ανάγκη να πολεμήσουν και να εξοντώσουν τους
Παλαιστίνιους, παραμένουν δύο αντιμαχόμενα εβραϊκά στρατόπεδα, τα οποία τα είδαμε
να συγκρούονται στους
δρόμους του Τελ Αβίβ και της Ιερουσαλήμ μέχρι τις 6
Οκτωβρίου 2023. Τεράστιες διαδηλώσεις των κοσμικών Εβραίων, αυτών που αυτοαποκαλούνται
έτσι - κυρίως ευρωπαϊκής καταγωγής - που πιστεύουν ότι είναι δυνατόν να
δημιουργηθεί ένα πλουραλιστικό δημοκρατικό κράτος διατηρώντας την κατοχή και το
απαρτχάιντ κατά των Παλαιστινίων μέσα στο Ισραήλ, έχουν έρθει αντιμέτωπες με
ένα νέο είδος μεσσιανικού σιωνισμού που έχει αναπτυχθεί στους εβραϊκούς
οικισμούς στη Δυτική Όχθη, αυτό που έχω αποκαλέσει Κράτος της Ιουδαίας, το
οποίο εμφανίστηκε ξαφνικά ανάμεσά μας, πιστεύοντας ότι έχει τον τρόπο να
δημιουργήσει ένα είδος σιωνιστικής θεοκρατίας χωρίς να έχει καμία σχέση με τη
δημοκρατία, και θεωρεί ότι αυτό είναι το μοναδικό όραμα για ένα μελλοντικό
εβραϊκό κράτος.
Μεταξύ αυτών των δύο οραμάτων δεν υπάρχει τίποτα κοινό, εκτός
από ένα πράγμα: και τα δύο στρατόπεδα δεν νοιάζονται για τους Παλαιστίνιους,
και τα δύο στρατόπεδα πιστεύουν ότι η επιβίωση του Ισραήλ εξαρτάται από τη
συνέχιση των πολιτικών εξόντωσης των Παλαιστινίων. Αυτό δεν θα ισχύσει. Θα
διαλυθεί και θα καταρρεύσει εκ των έσω, γιατί στον 21ο αιώνα δεν μπορείς να
κρατήσεις ένα κράτος και μια κοινωνία ενωμένη στη βάση ότι η κοινή τους αίσθηση
είναι ότι αποτελούν μέρος ενός γενοκτονικού σχεδίου εξόντωσης. Μπορεί σίγουρα
να λειτουργήσει για κάποιους, αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει για όλους.
Είχαμε ήδη μια ένδειξη γι' αυτό πριν από τις 7 Οκτωβρίου:
Ισραηλινοί που έχουν ευκαιρίες σε άλλα μέρη του κόσμου λόγω της διπλής τους
υπηκοότητας, των επαγγελμάτων τους και των οικονομικών τους δυνατοτήτων,
σκέφτονται σοβαρά να μεταφέρουν τα χρήματά τους και οι ίδιοι εκτός Ισραήλ. Αυτό
λοιπόν που θα απομείνει θα είναι μια οικονομικά αδύναμη κοινωνία, η οποία θα
καθοδηγείται από αυτό το είδος συγχώνευσης του μεσσιανικού σιωνισμού, του
ρατσισμού και των πολιτικών εξόντωσης απέναντι στους Παλαιστίνιους.
Ναι, στην αρχή ο συσχετισμός δυνάμεων θα είναι υπέρ των
εξολοθρευτών και όχι υπέρ των θυμάτων της εξόντωσης, αλλά αυτές οι σχέσεις δεν
είναι μόνο τοπικές, αλλά περιφερειακές και διεθνείς, και όσο πιο καταπιεστικές
είναι οι πολιτικές εξόντωσης (και είναι τρομερό να το λέω αυτό, αλλά είναι αλήθεια),
τόσο λιγότερο μπορούν να δικαιολογηθούν ως "απάντηση" ή ως
"αντίποινα" και τόσο περισσότερο θα θεωρούνται ως μια βίαιη πολιτική
γενοκτονίας. Ως εκ τούτου, η ασυλία που απολαμβάνει σήμερα το Ισραήλ είναι
λιγότερο πιθανό να συνεχιστεί στο μέλλον.
Έτσι, πιστεύω
πραγματικά ότι σε αυτή τη σκοτεινή στιγμή, αυτό που βιώνουμε - και είναι μια
σκοτεινή στιγμή επειδή η εξόντωση των Παλαιστινίων έχει περάσει σε νέο επίπεδο
- είναι κάτι πρωτοφανές. Όσον αφορά τον λόγο που χρησιμοποιεί το Ισραήλ και την
ένταση και το εύρος των πολιτικών εξόντωσης, δεν έχει υπάρξει παρόμοια περίοδος
στην ιστορία, αυτή είναι μια νέα φάση βιαιότητας κατά των Παλαιστινίων. Ακόμη
και η Νάκμπα, που ήταν μια αδιανόητη καταστροφή, δεν μπορεί να συγκριθεί με
αυτό που βλέπουμε τώρα και με αυτό που θα δούμε τους επόμενους μήνες. Κατά τη
γνώμη μου, διανύουμε τους πρώτους τρεις μήνες μιας διετούς περιόδου που θα
δούμε το χειρότερο είδος φρίκης που μπορεί να προκαλέσει το Ισραήλ στους
Παλαιστίνιους.
Αλλά ακόμη και σε αυτή
τη σκοτεινή περίοδο θα πρέπει να καταλάβουμε ότι τα χειρότερα μέσα
χρησιμοποιούνται πάντα για να προσπαθήσουν να σώσουν τα καταρρέοντα σχέδια
εποικισμού. Αυτό συνέβη στη Νότια Αφρική και στο Νότιο Βιετνάμ. Δεν το λέω αυτό
ως ευσεβή πόθο ή ως πολιτικός ακτιβιστής: το λέω ως μελετητής του Ισραήλ και
της Παλαιστίνης, με όλη την αυτοπεποίθηση των προσόντων μου ως μελετητής. Με
βάση μια νηφάλια επαγγελματική ανάλυση της κατάστασης, δηλώνω ότι είμαστε
μάρτυρες του τέλους του σιωνιστικού σχεδίου, χωρίς καμία αμφιβολία.
Αυτό το ιστορικό σχέδιο έχει φτάσει στο τέλος του και είναι
ένα τέλος βίαιο - τέτοια σχέδια συνήθως καταρρέουν βίαια, οπότε είναι μια πολύ
επικίνδυνη στιγμή για τα θύματα αυτού του σχεδίου, και τα θύματα είναι πάντα οι
Παλαιστίνιοι μαζί με τους Εβραίους, επειδή οι Εβραίοι είναι επίσης θύματα του
Σιωνισμού. Ως εκ τούτου, η διαδικασία της κατάρρευσης δεν είναι μόνο μια στιγμή
ελπίδας, αλλά και η αυγή που θα ανατείλει μετά το σκοτάδι, το φως στην άκρη του
τούνελ.
Μια τέτοια κατάρρευση, ωστόσο, δημιουργεί ένα κενό. Το κενό
εμφανίζεται ξαφνικά- είναι σαν ένας τοίχος που διαβρώνεται αργά από ρωγμές,
αλλά στη συνέχεια καταρρέει ακαριαία. Και πρέπει να είναι κανείς
προετοιμασμένος για αυτές τις καταρρεύσεις, για την εξαφάνιση ενός κράτους ή
την αποσύνθεση ενός αποικιακού σχεδίου εγκατάστασης. Είδαμε τι συνέβη στον
αραβικό κόσμο, όταν το χάος του κενού δεν καλύφθηκε από κανένα εποικοδομητικό,
εναλλακτικό σχέδιο και εδώ το χάος συνεχίζεται.
Ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: όσοι σκέφτονται την εναλλακτική
λύση στο σιωνιστικό κράτος δεν πρέπει να αναζητούν στην Ευρώπη ή στη Δύση
μοντέλα για να αντικαταστήσουν το καταρρέον κράτος. Υπάρχουν πολύ καλύτερα
μοντέλα που είναι τοπικά και αποτελούν κληρονομιά του πρόσφατου και πιο
μακρινού παρελθόντος του Μασράκ (της ανατολικής Μεσογείου) και του αραβικού
κόσμου στο σύνολό του. Η μακρά οθωμανική περίοδος έχει τέτοια μοντέλα και
παρακαταθήκες που μπορούν να μας βοηθήσουν να πάρουμε ιδέες από το παρελθόν για
να κοιτάξουμε στο μέλλον.
Τα μοντέλα αυτά μπορούν να μας βοηθήσουν να οικοδομήσουμε ένα
πολύ διαφορετικό είδος κοινωνίας που θα σέβεται τις συλλογικές ταυτότητες και
τα ατομικά δικαιώματα και οικοδομείται από την αρχή ως ένα νέο είδος μοντέλου
που επωφελείται από τη γνώση των λαθών της αποαποικιοποίησης σε πολλά μέρη του
κόσμου, συμπεριλαμβανομένου του αραβικού κόσμου και της Αφρικής. Με αυτόν τον
τρόπο, ελπίζω να δημιουργηθεί ένα διαφορετικό είδος πολιτικής οντότητας που θα
έχει τεράστιο και θετικό αντίκτυπο στον αραβικό κόσμο στο σύνολό του.
Με το άρθρο αυτό θα θέλαμε να δώσουμε κάποια χείρα βοηθείας: να θυμίσουμε
ποιος ήταν ο Αλεξέι Ναβάλνι, ποιες ήταν οι πεποιθήσεις του, οι φράσεις του, οι
πράξεις του, πριν τα δυτικά μέσα ενημέρωσης -που τον παρουσιάζουν ως μάρτυρα
των δημοκρατικών/φιλελεύθερων αξιών- δημοσιεύσουν, όπως συνέβη ήδη με τον
Ζελένσκι, ένα νέο instant book με τις υποτιθέμενες απόψεις του.
Για το θάνατο του Ναβάλνι κατηγορείται ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν.
Οι κατηγορίες αυτές μπορεί να ισχύουν μπορεί και όχι- το όνομα του Πούτιν
συνδέεται εδώ και καιρό με τη δολοφονία πολιτικών του αντιπάλων.
Αλλά η εκστρατεία να εμφανιστεί ο Ναβάλνι ως "φιλελεύθερος ήρωας της
δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων" -που κορυφώθηκε με την
κυκλοφορία της ταινίας "Navalny" του 2022, η οποία κέρδισε το Όσκαρ
καλύτερου ντοκιμαντέρ, ενώ η δεύτερη κορύφωση βρίσκεται σε εξέλιξη- είναι
καθαρή μυθοπλασία, μια επινόηση της δυτικής προπαγάνδας [1].
Τώρα που ο Ναβάλνι είναι νεκρός, απαιτείται ψυχραιμία και σεβασμός μπροστά
στον πρόωρο θάνατό του και δεν νομίζουμε ότι πρέπει να αναβιώσουμε τα
προηγούμενα κατορθώματά του, πολλά από τα οποία δεν ήταν καθόλου αξιέπαινα.
Δεν μας αρέσει και δεν θα χειροκροτήσουμε ποτέ όταν άνθρωποι πεθαίνουν στις
φυλακές : στη Ρωσία, στην Κίνα, στις ΗΠΑ, στο Γκουαντάναμο, στη Γερμανία, στην
Ιταλία, παντού στον κόσμο.
Αλλά, σε όλη τη Δύση, συνεχίζεται μια εκστρατεία που εμφανίζει τον Ναβάλνι
εντελώς θετικά, ως μάρτυρα της ελευθερίας, μέσα σε ένα κύμα υστερίας που δεν
έχει καμια σχέση με την πραγματικότητα κάτι που είχαμε να το δούμε από την
εποχή του Ζελένσκι.
Θέλουμε λοιπόν να θυμίσουμε στους ζωντανούς στη Δύση τις απαράδεκτες
ψευδείς αφηγήσεις που εργαλειοποιούν έναν νεκρό Ρώσο και τον εμφανίζουν ως
ήρωα. Αλλά ενώ είναι αλήθεια ότι οι νεκροί αξίζουν σεβασμό, από όποια πλευρά
και αν προέρχονται, δεν μπορεί κανείς να απέχει από το δικαίωμα να επικρίνει
και να κρίνει τις πεποιθήσεις, τις επιλογές και τις πράξεις τους όταν αυτοί
ήταν ζωντανοί: ειδικά όταν άλλοι ζωντανοί, για λιγότερο ευγενείς σκοπούς και
όχι για χάρη της αλήθειας, προσπαθούν να βιάσουν την πραγματικότητα κατά το
δοκούν.
Ο Ναβάλνι, δυστυχώς, παραμένει ακόμη και μετά το θάνατο του, αυτό που ήταν
σε όλη του τη ζωή: ένας δηλωμένος ακροδεξιός ρατσιστής, είτε ήταν είτε δεν
ήταν, αντίπαλος του Πούτιν. Δεν αρκεί να είσαι αντίπαλος του Πούτιν για να
είσαι ο "σωστός άνθρωπος" ή έστω ο "νέος Μαντέλα" [2].
Ο Ναβάλνι ξεκίνησε ως ένας υπερεθνικιστής ακροδεξιός μπλόγκερ, ο οποίος
έχει δηλώσει επανειλημμένα τη βούλησή του να "διώξει όλους τους μετανάστες
από τη Ρωσία" [1-3].
Η πολιτική του καριέρα ξεκίνησε το 2000, όταν εντάχθηκε στο φιλοδυτικό
φιλελεύθερο κόμμα Jabloko, του οποίου έγινε ο τοπικός ηγέτης του στη Μόσχα. Από
το 2005 χρηματοδοτείται από τη NED (National Endowment for ‘’Democracy’’, δεν
είναι τυχαία τα εισαγωγικά), μια ΜΚΟ με έδρα την Ουάσινγκτον που
χρηματοδοτείται από το Κογκρέσο των ΗΠΑ.
Τα πρώτα προβλήματα του Ναβάλνι άρχισαν το 2006, όταν το δημαρχείο της
Μόσχας απαγόρευσε την ετήσια εθνικιστική διαδήλωσή του "Ρωσική
Πορεία", στιγματίζοντας τα ρατσιστικά και ξενοφοβικά χαρακτηριστικά της.
Λίγο αργότερα, το Jabloko τον διέγραψε από το κόμμα για τις εξτρεμιστικές του
απόψεις [1].
Το 2007, ίδρυσε το υπερεθνικιστικό πολιτικό κίνημα "Popolo" το
οποίο είχε πολλά κοινά σημεία με τα προγράμματα παρόμοιων κινημάτων,
συμπεριλαμβανομένης της δικής μας Λέγκας του Βορρά.
Αν και οι συγκρίσεις με άλλες χώρες μπορεί να είναι παραπλανητικές,
βλέποντας την πολύπλοκη πραγματικότητα της μετασοβιετικής Ρωσικής Ομοσπονδίας,
ωστόσο, μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας ότι ο Ναβάλνι ήταν ένας ακροδεξιός
ρατσιστής και Ρώσος εθνικιστής, που καταφερόταν εναντίον της μετανάστευσης και
συνέκρινε τους μουσουλμάνους με "μύγες και κατσαρίδες". Και είναι
καθαρή ειρωνεία ότι οι δυτικοί φιλελεύθεροι, οι οποίοι θεωρούν τον Ντόναλντ
Τραμπ ως μαριονέτα της Ρωσίας και του Πούτιν, θρηνούν ένα πρόσωπο του οποίου οι
πολιτικές σε όλες τις βασικές πτυχές τους μοιάζουν πολύ με αυτές του Τραμπ.
Συγκρίνετε την περιβόητη επίθεση του Τραμπ στους παράνομους μετανάστες το 2016
- "Όταν το Μεξικό στέλνει τους ανθρώπους του εδώ, δεν στέλνουν τους
καλύτερους ανθρώπους... Φέρνουν ναρκωτικά, φέρνουν εγκλήματα, είναι
βιαστές" - με τις παρατηρήσεις του Ναβάλνι σε συνέντευξή του το 2012:
"Οι μετανάστες από την Κεντρική Ασία φέρνουν [στη Ρωσία] ναρκωτικά".
[1]
Όπως και ο Τραμπ, έτσι και ο Ναβάλνι ενθάρρυνε και καλωσόριζε την
υποστήριξη των πιο ακραίων άκρων της ακροδεξιάς. Το 2007, το Yabloko, το
παλαιότερο φιλελεύθερο κόμμα της Ρωσίας, έδιωξε τον Ναβάλνι για τις "εθνικιστικές
του απόψεις" και τη συμμετοχή του στη Ρωσική Πορεία, μια ετήσια
συγκέντρωση που συγκεντρώνει χιλιάδες Ρώσους εθνικιστές, μοναρχικούς και
ακροδεξιούς υπερασπιστές της ανωτερότητας της λευκής φυλής με σύνθημα "η
Ρωσία στους εθνοτικούς Ρώσους".
Στη συνέχεια, ο Ναβάλνι συνόψισε τη στάση του απέναντι στους μουσουλμάνους
και τις άλλες "φυλές" σε ένα εντυπωσιακό βίντεο- όπου παρουσιάζει τον
εαυτό του ως "πιστοποιημένο εθνικιστή" που θέλει να εξοντώσει τις
μουσουλμανικές "μύγες και κατσαρίδες", ενώ το ξέσπασμά του
διακόπτεται από πλάνα γενειοφόρων μουσουλμάνων ανδρών. Στο βίντεο, ο Ναβάλνι
βγάζει ένα όπλο και επιχειρεί να του επιτεθεί. Δείτε το
Όπως έχουμε δει να συμβαίνει σε κάθε σύγχρονη γενοκτονία, από το ναζιστικό
Ολοκαύτωμα μέχρι τη γενοκτονία στη Ρουάντα και την ισραηλινή επίθεση στη Γάζα,
η σύγκριση των ανθρώπων με έντομα και παράσιτα είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα
της προπαγάνδας υπέρ της γενοκτονίας που ανοίγει το δρόμο για μαζικές
δολοφονίες, αποανθρωποποιώντας την ανθρωπιά της διωκόμενης ομάδας.
Είναι λοιπόν πικρό, αλλά όχι παράξενο να βλέπουμε "συντηρητικούς"
πολιτικούς, ειδήμονες και διασημότητες να αγκαλιάζουν ρατσιστές και
υπερεθνικιστές που υποστηρίζουν μια ρητορική γενοκτονίας. Εξάλλου, η υποστήριξη
των ναζί και της γενοκτονίας είναι πλέον κάτι "φυσιολογικό" για τους
δυτικούς ιμπεριαλιστές: από τη βοήθεια στους νεοναζί στην Ουκρανία μέχρι το
θερμό χειροκρότημα του καναδικού κοινοβουλίου προς έναν βετεράνο των Waffen-SS,
μέχρι τη συνεχή υποστήριξη της γενοκτονίας των Παλαιστινίων στη Γάζα: είναι
λοιπόν φυσικό τα ίδια άτομα και οι ίδιοι θεσμοί να αγκαλιάζουν τον Ναβάλνι.
Ωστόσο, όταν οι "προοδευτικοί" αστοί πολιτικοί και τα μέσα
ενημέρωσης στη Δύση επιδοκιμάζουν παρόμοιους "άβολους συμμάχους",
προσπαθούν να αποσιωπήσουν τις δυσάρεστες ακροδεξιές απόψεις αυτών των προσώπων
και να τους παρουσιάσουν ως εικόνες της "ελευθερίας" και της
φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Ετσι,σε δηλώσεις του μετά το θάνατο του Ναβάλνι, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο
Μπάιντεν είπε ότι ο Πούτιν ευθύνεται για το θάνατο του Ναβάλνι και πρόσθεσε:
"Οι άνθρωποι σε όλη τη Ρωσία και τον κόσμο θρηνούν σήμερα τον Ναβάλνι
επειδή ήταν πολλά πράγματα που ο Πούτιν δεν ήταν: ήταν θαρραλέος. Είχε αρχές.
Ήταν αφοσιωμένος στην οικοδόμηση μιας Ρωσίας όπου το κράτος δικαίου υπήρχε και
ίσχυε για όλους". Ακριβώς, Τζο, ένας πραγματικός οσιομάρτυρας https://www.youtube.com/watch?v=hT0tCSaWZ9Q&t=9s
.
Στο σημείο αυτό παρατηρούμε ότι τα αφιερώματα ρεφορμιστών πολιτικών και
διασημοτήτων στον Ναβάλνι έρχονται σε αντίθεση για άλλη μια φορά με την
υποτιθέμενη περιφρόνησή τους στη ρατσιστική και ακροδεξιά πολιτική: μια
πολιτική που στο πρόσωπο του Ναβάλνι βλέπει τον ιδανικό "ιδεολόγο"
και αντίθετα, επικρατεί το τυπικό αστικό κριτήριο, σύμφωνα με το οποίο όσοι
υποστηρίζουν τα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού χαιρετίζονται ως
πρωταθλητές της "ελευθερίας", ενώ όσοι αντιτίθενται στα συμφέροντα
του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, δυσφημούνται.
Θυμηθείτε τη συναυλία του συγκροτήματος των U2, όπου ο Bono, παλιός φίλος
εγκληματιών πολέμου όπως ο Τζορτζ Μπους και ο Τόνι Μπλερ, ζήτησε από το κοινό
να τραγουδήσει το όνομα του Ναβάλνι. "Προφανώς ο Πούτιν δεν θα έλεγε ποτέ,
μα ποτέ το όνομά του", είπε ο Μπόνο. "Έτσι σκέφτηκα ότι απόψε οι
άνθρωποι που πιστεύουν στην ελευθερία θα πρέπει να πουν το όνομά του".
Θα το επαναλάβουμε: Ο Μπόνο έχει την άποψη ότι όλοι οι "άνθρωποι που
πιστεύουν στην ελευθερία" θα πρέπει να ψάλλουν το όνομα ενός Ρώσου
ρατσιστή και υπέρμαχου της ανωτερότητας της λευκής φυλής [1].
Αντίθετα με όσα θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ο Τζο Μπάιντεν, ο Μπόνο
και άλλα μέλη της χορωδίας, το να είσαι απλώς Ρώσος και να αντιτίθεσαι στον
Βλαντιμίρ Πούτιν δεν σε κάνει υποχρεωτικά υπέρμαχο της ελευθερίας. Ο
αμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοί του έχουν μακρά παράδοση στο να
εκπαιδεύουν και να χρηματοδοτούν ακροδεξιές δυνάμεις στο εξωτερικό, μέσω
αντιπροσώπων.
Για να αναφέρουμε ένα προφανές παράδειγμα, τη δεκαετία του 1980 οι ΗΠΑ
εξόπλισαν και χρηματοδότησαν τους Αφγανούς μουτζαχεντίν, οι οποίοι αργότερα
σχημάτιsαν τους Ταλιμπάν προκειμένου να αποδυναμώσουν τη Σοβιετική Ένωση μετά
την εισβολή της τελευταίας στο Αφγανιστάν.
Υπάρχουν πολλά άλλα παραδείγματα: στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ
χρηματοδότησαν κάθε δεξιό δικτάτορα στον οποίο μπορούσαν να βασιστούν για να
πολεμήσουν τον "κομμουνισμό", από τον Φρανσίσκο Φράνκο μέχρι τον Σάχη
του Ιράν και τον Αουγκούστο Πινοσέτ. Σήμερα, οι ΗΠΑ και η ΕΕ συνεχίζουν να
εξοπλίζουν και να υποστηρίζουν το γενοκτονικό καθεστώς του Νετανιάχου, το πιο
δεξιό καθεστώς στην ιστορία του Ισραήλ, καθώς πραγματοποιεί την εθνοκάθαρση και
την εξόντωση των Παλαιστινίων.
Το 2010 έχουμε μια πραγματική στροφή: ο Ναβάλνι συμμετείχε στο πρόγραμμα
Yale World Fellows, που οργάνωσε το Πανεπιστήμιο Yale για να υποστηριχτούν οι
νέοι ηγέτες: "νέοι ηγέτες" όπως ο Χουάν Γκουαϊδό, ο αυτοανακηρυχθείς
πρόεδρος της Βενεζουέλας, που τώρα βρίσκεται στη λήθη: με μια φράση τα μεγάφωνα
της CIA, [1,2,4].
Ο Ναβάλνι είχε επίσης νομικά προβλήματα για υπεξαίρεση, απάτη και
διαχείριση μεγάλων ποσών από το εξωτερικό [1,2]. Η μεγάλη δεξιότητά του ως
επικοινωνιολόγου ήταν να πλασάρει αυτές τις δίκες ως συνέπεια της πολιτικής του
δράσης και να πλασάρει τον εαυτό του ως πολιτικό κρατούμενο.
Τις περιόδους κράτησής του, στη Δύση προβλήθηκε ως "πολιτικός
κρατούμενος", τόσο από τη Διεθνή Αμνηστία όσο και από τη ΜΚΟ Memorial με
έδρα τη Μόσχα, η οποία χρηματοδοτείται επίσης από το αμερικανικό National
Endowment for “Democracy” ,Εθνικό Ίδρυμα για τη ‘’Δημοκρατία’’. Η Διεθνής
Αμνηστία αργότερα άλλαξε στάση και του αφαίρεσε το μετάλλιο του
"ήρωα" [4].
Ωστόσο, παραμένει το γεγονός ότι ο Αλεξέι Ναβάλνι έγινε, ακόμη και εν ζωή,
πολύ δημοφιλής στον δυτικό κόσμο, όπου, επίσης χάρη στην αυξανόμενη ρωσοφοβία,
απολάμβανε μια δημοτικότητα που δεν είχε στη Ρωσία.
Ερχόμενοι στα δικά μας μέσα ενημέρωσης , ότι ο Ναβάλνι ήταν ρατσιστής και
υπεροπτικός το έγραψε, άλλωστε, και η La Stampa https://www.lastampa.it/.../il-blogger-xenofobo-br-che.../
σε άρθρο του 2012 με έναν μάλλον σαφή τίτλο: "Ο ξενοφοβικός μπλόγκερ που
ενώνει την αντιπολίτευση ενάντια στον Τσάρο Πούτιν".
Αλλά οι χθεσινές εφημερίδες, ως γνωστόν, ειδικά οι ιταλικές, είναι για τα
σκουπίδια.
Ο Αλεξέι Ναβάλνι ήταν επομένως ένας υπέρμαχος της ανωτερότητας της λευκής
φυλής και η ιστορία του είναι γνωστή. Το συνολικό αφήγημα, μετά το θάνατό του,
από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης έχει διαγράψει τελείως την προηγούμενη ιστορία
του ακραίου και μοχθηρού ρατσισμού του.
Όταν αναφέρουν τις πολιτικές του απόψεις, τον αναφέρουν ευγενικά ως
"υπερεθνικιστή". Με το ζόρι αναφέρουν τα εκατομμύρια δολάρια από την
αμερικανική, βρετανική και γερμανική χρηματοδότηση της οργάνωσής του και σε
κάθε περίπτωση παραλείπουν από αυτή τη μεροληπτική τους αφήγηση τις λεπτομερείς
κατηγορίες των Ρώσων εισαγγελέων που κατηγορούν τον Ναβάλνι για
"αποκατάσταση του ναζισμού" και "χρηματοδότηση του
εξτρεμισμού".
Οι πολυάριθμες δηλώσεις του Ναβάλνι, η συμμετοχή του σε ρατσιστικές πορείες
με σβάστικες και άλλα ναζιστικά σύμβολα και οι λεηλασίες μικρών καταστημάτων
που ανήκουν σε μετανάστες είναι γνωστές [6]. Παρόλα αυτά, τα δυτικά μέσα
ενημέρωσης έπλεκαν πάντα το εγκώμιο του Ναβάλνι και τον χρηματοδοτούσαν μαζικά.
Τώρα, με το θάνατό του, τον συγκρίνουν σκανδαλωδώς με τον Δρ Μάρτιν Λούθερ
Κινγκ Τζούνιορ και τον Νέλσον Μαντέλα. Στη Δύση, τα μέσα ενημέρωσης
εμφανίζονται σοκαρισμένα από τον θάνατο του Ναβάλνι και τις κακές συνθήκες
φυλάκισής του αλλά δεν δείχνουν καμία ανησυχία για πολιτικούς κρατούμενους όπως
ο Mumia Abu-Jamal, ο Leonard Peltier ή ο Julian Assange και πολλοί άλλοι. Η
διαφορά είναι ότι ο Assange και ο Abu-Jamal αμφισβήτησαν την εξουσία της
άρχουσας τάξης των ΗΠΑ, ενώ ο Ναβάλνι την σφικταγκάλιασε.
Οι ακροδεξιοί ιστότοποι του Ναβάλνι στο YouTube έχουν 8 εκατομμύρια
συνδρομητές και προσωπικό 130 ατόμων. Το βίντεο που δείχνει τον Ναβάλνι να
αποκαλεί τους λαούς της Κεντρικής Ασίας και τους μουσουλμάνους του Καυκάσου στη
Ρωσία "κατσαρίδες που πρέπει να εξολοθρευτούν", ενώ πυροβολούσε,
εξακολουθεί να είναι αναρτημένο στο YouTube. Τα βίντεο από τις ρατσιστικές
πορείες εξαφανίζονται λογοκριμένα, αλλά κάποια επιβιώνουν [6].
Ο Πούτιν για τον Τζο Μπάιντεν είναι μεγάλος μπελάς και για το ζήτημα του
γιου του Χάντερ, ο οποίος έχει μεγάλα μπλεξίματα στην μετά το 2014 Ουκρανία.
Την ίδια στιγμή που οι Δημοκρατικοί του Κογκρέσου προσπαθούσαν να παραπέμψουν
τον Τραμπ για το φασιστικό αμόκ στις 6 Ιανουαρίου, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν
εξέφραζε την υποστήριξή του σε έναν Ρώσο πολιτικό ηγέτη: τον Ναβάλνι, που
εκείνη την εποχή ήταν σύμμαχος με μια συμμορία συγκρίσιμη με τους νεοφασίστες
Proud Boys στις ΗΠΑ [1].
Στην πρώτη του επαφή με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν ως πρόεδρος των
ΗΠΑ, ο Μπάιντεν επέμεινε αμέσως στην απελευθέρωση του "αντι-Πούτιν
υποψηφίου" Ναβάλνι και το αφήγημα για τον Ναβάλνι, ως αντιφρονούντα
δημοσιογράφου, ερευνητή μπλόγκερ ή ακτιβιστή κατά της διαφθοράς, απογειώθηκε.
Αλλά αυτή ήταν μια δύσκολη επιλογή για να κρατήσει επάπειρον, ακόμη και για
τη δυτική προπαγάνδα. Ο Ναβάλνι δεν ήταν άγνωστος. Για πολλά χρόνια βρισκόταν
στο προσκήνιο, στα μέσα ενημέρωσης, σε βίντεο και στους δρόμους σε φασιστικές
κινητοποιήσεις που ζητούσαν την εκδίωξη όλων των μη ρωσικών λαών από τη Ρωσία.
Ο Ναβάλνι υπήρξε κινητήρια δύναμη πίσω από την ετήσια αντιμουσουλμανική,
αντισημιτική και αντιμεταναστευτική "ρωσική πορεία" στη Μόσχα. Τα
κεντρικά του συνθήματα ήταν "Ας πάρουμε τη Ρωσία πίσω ", "Η
Ρωσία στους Ρώσους" και "Σταματήστε να ταΐζετε τον Καύκασο" - το
τελευταίο ήταν έκκληση για να σταματήσει η ομοσπονδιακή επιδότηση στις
φτωχότερες, λιγότερο ανεπτυγμένες και σε μεγάλο βαθμό μουσουλμανικές περιοχές
της Ρωσίας. Με τη δέουσα αναλογία, τα αιτήματα της δικιάς μας Λέγκα του Βορρά
[3].
Οι διαδηλώσεις του ρωσικού Μαρτίου ήταν συγκεντρώσεις ναζιστικών στοιχείων,
μοναρχικών και ορθόδοξων θρησκευτικών ομάδων. Στις συγκεντρώσεις τους υπήρχαν
σβάστικες, σημαίες της Συνομοσπονδίας, θρησκευτικά διακριτικά και εκκλήσεις για
"λευκή εκδίκηση". Αυτές οι υπερεθνικιστικές διαδηλώσεις συγκρούστηκαν
πολλές φορές με αριστερές διαδηλώσεις υπό την ηγεσία του Ρωσικού Αντιφασιστικού
Μετώπου, προοδευτικών ακτιβιστών του δρόμου και νεαρών κομμουνιστών [3-4] κάτι
που δεν μάθαμε ποτέ στη χώρα μας....
Ο Ναβάλνι είναι ο οργανωτής του "Κινήματος κατά των παράνομων
μεταναστών" και της "Μεγάλης Ρωσίας"- έχει ζητήσει την απέλαση
όλων των μη λευκών και μη ρωσικών λαών από τον Καύκασο και την Ασία, είτε
πρόκειται για πολίτες που ζουν σε αυτό που εξακολουθεί να είναικομμάτι της
Ρωσικής Ομοσπονδίας είτε από τις γύρω δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας που
διαχωρίστηκαν μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Σε βίντεο, ο Ναβάλνι υποδαύλιζε τη θρησκευτική βία χαρακτηρίζοντας τον
πληθυσμό του Καυκάσου ως "σάπια δόντια που πρέπει να βγουν" και
"κατσαρίδες που πρέπει να εξοντωθούν".
Ο Ναβάλνι έχει ζητήσει την επιθετική ιδιωτικοποίηση των περισσότερων ρωσικών
βιομηχανιών, περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, πλήρη ελευθερία για τις
επιχειρήσεις και δραματική αντιστροφή των κοινωνικών εγγυήσεων και παροχών που
εξακολουθούν να υπάρχουν στη Ρωσική Ομοσπονδία [1,2,3,4].
Ο χαρακτηρισμός ακτιβιστής "κατά της διαφθοράς" είναι το πιο
πρόσφατο ξέπλυμα του Ναβάλνι, όταν ο υπερεθνικισμός έπαψε να ακούγεται καλά στη
Δύση [3,4]. Το κακό όμως είναι ότι ο Ναβάλνι έχει συλληφθεί πολλές φορές με
κατηγορίες για διαφθορά και υπεξαίρεση από πρώην συνεργάτες του και πολλές από
τις κατηγορίες βασίζονται στη λεηλασία των οργανώσεων που ίδρυσε.
Αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους Ρώσους ολιγάρχες και τους δυτικούς οργανισμούς
να χρηματοδοτούν το "Ίδρυμα κατά της διαφθοράς" του ή να τον βοηθούν
να διατηρεί γραφεία και προσωπικό σε 43 πόλεις σε όλη τη Ρωσία. Αυτό δεν
εμπόδισε το Εθνικό Ίδρυμα για τη ‘’Δημοκρατία’’( National Endowment for
Democracy) των ΗΠΑ να χρηματοδοτήσει με 5 εκατομμύρια δολάρια τον Ναβάλνι και
άλλες εκστρατείες "κατά της διαφθοράς". Φυσικά πάντα στο σπίτι
κάποιου άλλου.
Όπως και στην περίπτωση του Μπολσονάρου στη Βραζιλία ή του Τραμπ στις ΗΠΑ,
οι αντιδραστικές του απόψεις έχουν μεταμφιεστεί σε "εκστρατείες κατά της
διαφθοράς". Φυσικά και υπάρχει διαφθορά στη Ρωσία. Ο καπιταλισμός, ένα
οικονομικό σύστημα που βασίζεται στην κλοπή της ανθρώπινης εργασίας και στην
ιδιωτική απαλλοτρίωση των δημόσιων πόρων, είναι από τη φύση του διεφθαρμένο.
Οι "εκστρατείες κατά της διαφθοράς" μπορεί να προσελκύσουν
ανθρώπους εξοργισμένους από την κατάφωρη ανισότητα του συστήματος. Αλλά,
σκόπιμα, τέτοιες εκστρατείες δεν έχουν καμία πολιτική ατζέντα πέρα από την
αντικατάσταση των σημερινών πολιτικών που βρίσκονται στην εξουσία με κάποιους
άλλους και μόνο αυτό.
Το 2021, ο Ναβάλνι προσπάθησε να αλλάξει προσωπείο αντιδρώντας στους νέους
κανονισμούς για τις συντάξεις που αυξάνουν την ηλικία συνταξιοδότησης.
Πρόκειται για μια αντιστροφή της θέσης που ο ίδιος και το "Κόμμα της
Προόδου" του υποστήριζαν επί χρόνια: αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και
κατάργηση του κρατικού συνταξιοδοτικού ταμείου.
Η πρότασή του να αυξηθεί η ηλικία συνταξιοδότησης από τα 60 στα 65 έτη για
τους άνδρες έως το 2028 και από τα 55 στα 63 έτη για τις γυναίκες έως το 2034
είναι καταγεγραμμένη [3].
Ο Ναβάλνι αναφέρεται συνεχώς από τους Δυτικούς ως "φιλελεύθερος"
αντιφρονών. Αυτό υπονοεί ότι είναι προοδευτικός. Αλλά το
"φιλελεύθερος" έχει πολύ διαφορετικό σημασία στη Ρωσία απ’ ότι στις
ΗΠΑ, όπου το "φιλελεύθερος" ταυτίζεται με μια αόριστη έκκληση για
περισσότερα κοινωνικά προγράμματα, μεγαλύτερη ένταξη ή φιλελευθεροποίηση των
αντιδραστικών νόμων για τις αμβλώσεις και τα δικαιώματα των LGBTQ2S+.
Το να είσαι "φιλελεύθερος" στη Ρωσία σημαίνει να υποστηρίζεις τη
"φιλελευθεροποίηση", δηλαδή τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και την
απεριόριστη οικονομία της ελεύθερης αγοράς. Ένας πιο ακριβής όρος είναι
"φιλελεύθεροι της αγοράς", δηλαδή όσοι υποστηρίζουν ακόμη μεγαλύτερη
ελευθερία για τις καπιταλιστικές αγορές. Απελευθέρωση σημαίνει
"άνοιγμα" του εμπορίου και χαλάρωση των κυβερνητικών κανονισμών που
βάζουν όρια στις επιχειρήσεις των πολυεθνικών εταιρειών.
Όταν τα οικονομικά μέσα ενημέρωσης στις ΗΠΑ ή την ΕΕ χειροκροτούν τον
Ναβάλνι ως την "καλύτερη ελπίδα της Ρωσίας για φιλελευθεροποίηση",
εννοούν την επιστροφή στην ανοιχτή λεηλασία της βιομηχανίας και των πόρων από
τους δυτικούς καπιταλιστές όπως επί εποχής Μπόρις Γέλτσιν την περίοδο
1991-2000.
Η "φιλελευθεροποίηση" αυτή έχει χαρακτηριστεί ως η πιο
καταστροφική οικονομική κατάρρευση σε καιρό ειρήνης μιας βιομηχανικής χώρας.
Στο παράρτημα παραθέτουμε μια σύντομη ιστορία της Ρωσίας του Γέλτσιν, προκειμένου
να κατανοήσουμε τι καταστροφή μπορεί να σημαίνει ο όρος
"φιλελεύθερος" στη Ρωσία [3,4].
Για να συνοψίσουμε.
Συνοψίζουμε λέγοντας ότι η παραβολή και ο θάνατος του Ναβάλνι είναι μια
πολύ θλιβερή ιστορία: από φανατικός Ρώσος υπέρμαχος της ανωτερότητας της λευκής
φυλής σε άγριο υπερφιλελεύθερο "για το καλό της Ρωσίας", λάβαρο
τελικά της δυτικής ρωσοφοβίας και ελπίδα για μια νέα λεηλασία της χώρας.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: Τα χρόνια του Γέλτσιν και η ελεύθερη αγορά [3,4].
Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991, υπό τον πρόεδρο Γέλτσιν, αποτέλεσε την ρήξη
με τη σχεδιασμένη σοσιαλιστική οικονομία και την πλήρη κρατική ιδιοκτησία της
βιομηχανίας. Η εισαγωγή μιας καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς οδήγησε στη
λεηλασία όλων σχεδόν των τομέων της οικονομίας, ιδίως της μεταποίησης, της
ενέργειας και των τραπεζών. Τα κρατικά αγροκτήματα διαμελίστηκαν χωρίς σχέδιο
και οι κρατικές επιδοτήσεις προς τη βιομηχανία και τη γεωργία περικόπηκαν. Οι
έλεγχοι των τιμών τερματίστηκαν. Μέσα σε δύο χρόνια περισσότερες από 15.000
επιχειρήσεις πέρασαν από το κράτος σε ιδιώτες.
Μια πλημμύρα κεφαλαίων από τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και άλλες χώρες της ΕΕ
μπήκε στη Ρωσία -για να αγοράσουν δημόσια αγαθά και πόρους σε τιμές ευκαιρίας-
οδήγησε σε ένα χαοτικό "όλοι εναντίον όλων", ακολούθησε οικονομική
ύφεση, υπερπληθωρισμός και μαζική ανεργία. Το εθνικό σύστημα υγείας και τα
κοινωνικά προγράμματα καταργήθηκαν πλήρως, το προσδόκιμο ζωής έπεσε κατακόρυφα
και η βρεφική θνησιμότητα εκτοξεύτηκε στα ύψη.
Ταυτόχρονα, μια μικρή ομάδα ολιγαρχών, μεγιστάνων και στην κυριολεξία
πειρατών έγιναν δισεκατομμυριούχοι και μετέφεραν όσο το δυνατόν περισσότερο
πλούτο σε δυτικές τράπεζες και εξωχώριους λογαριασμούς. Τίποτα από αυτόν τον
κλεμμένο πλούτο δεν επανεπενδύθηκε στον εκσυγχρονισμό της ρωσικής βιομηχανίας.
Στην Τσετσενία, τη Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν ξέσπασαν αποσχιστικοί
πόλεμοι, όλοι λόγω του ανταγωνισμού για τον έλεγχο των ιδιωτικοποιημένων πλέον
πόρων.
Ο Γέλτσιν ήταν απόλυτα υποχωρητικός στις απαιτήσεις των Αμερικανών και
Ευρωπαίων καπιταλιστών. Καθώς η Σοβιετική Ένωση ως παγκόσμια δύναμη κατέρρεε, η
ίδια βίαιη "ελεύθερη αγορά" ξεδιπλώθηκε σε όλη την Ανατολική Ευρώπη
.Τη δεκαετία του 1990 επεκτάθηκε στην Ανατολική Ευρώπη η στρατιωτική συμμαχία
του ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και αυτή η ανακατάκτηση μιας τεράστιας περιοχής
υπήρξε μια αδίστακτη διαδικασία.
Η Ρωσία τερμάτισε τις εμπορικές και στρατιωτικές συμμαχίες της με τις χώρες
της Ανατολικής Ευρώπης, τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας, την Κούβα και τις
αναπτυσσόμενες χώρες της Δυτικής Ασίας και της Αφρικής. Αυτό επέτρεψε ένα κύμα
αμερικανικών πολέμων επαναποικισμού στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο,
συμπεριλαμβανομένου του Ιράκ και του Αφγανιστάν και τον πόλεμο που διέλυσε
βίαια τη Γιουγκοσλαβία.
Στις 31 Δεκεμβρίου του 1999 ένα κύμα μαζικής οργής και μια δεύτερη απόπειρα
παραπομπής για διαφθορά οδήγησαν στην αιφνίδια παραίτηση του Γέλτσιν, με
αντάλλαγμα την υπόσχεση ασυλίας του. Ετσι έγινε προσωρινά πρόεδρος, ο
πρωθυπουργός Βλαντιμίρ Πούτιν.
Ο Πούτιν δεν ανέτρεψε την καπιταλιστική ιδιοκτησία στη Ρωσία, άρχισε όμως
να αναδιοργανώνει τη ρωσική βιομηχανία, να επιβάλλει ελέγχους στην ανοιχτή
λεηλασία από τους δυτικούς καπιταλιστές και να επανεθνικοποιεί ορισμένες
βασικές βιομηχανίες. Ο υπερπληθωρισμός κρατήθηκε υπό έλεγχο.
Η ρωσική οικονομία σήμερα είναι μικρότερη από αυτή της Βραζιλίας. Οι πρώτες
ύλες - πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ορυκτά, σιτηρά και ξυλεία - είναι οι κύριες
εξαγωγές της. Η βιομηχανική ικανότητα της Ρωσίας έχει καταστραφεί και δεν είναι
πλέον η υπερδύναμη που ήταν πριν από 30 χρόνια.
Το 2014, κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Ομπάμα/Μπάιντεν, οι ΗΠΑ
χρηματοδότησαν ένα φασιστικό πραξικόπημα στην Ουκρανία, την πρώην Σοβιετική
Ένωση. Αυτό οδήγησε στην πρώτη αντίσταση στην 15ετή επέκταση των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ. Ο
Πούτιν υποστήριξε την εξέγερση κατά του φασισμού στις βαριά βιομηχανοποιημένες
περιοχές του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ στην ανατολική Ουκρανία. Εμπόδισε την
κατάληψη της Κριμαίας από το ΝΑΤΟ, όπου βρίσκεται η ναυτική βάση της
Σεβαστούπολης και το μοναδικό λιμάνι θερμού νερού της Ρωσίας.
Για την αντίσταση αυτή -για να αποφευχθεί η πλήρης διάλυση της Ρωσίας ως
χώρας- οι ΗΠΑ και η ΕΕ επέβαλαν μια σειρά οικονομικών κυρώσεων στη Ρωσία. Η
ελπίδα της Wall Street ήταν ότι η προκύπτουσα οικονομική αναστάτωση και ο
πληθωρισμός θα ωθούσαν τους ολιγάρχες να ανατρέψουν τον Πούτιν.
Οταν η Ρωσία ήρθε σε βοήθεια της Συρίας το 2015 της επιβλήθηκαν κι άλλες
κυρώσεις. Στη Συρία η Ρωσία επέμβηκε μετά από τέσσερα χρόνια επιχειρήσεων των
ΗΠΑ για την ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ, χρηματοδοτώντας δεκάδες χιλιάδες
μισθοφορικές δυνάμεις και συντονισμένους βομβαρδισμούς που εκτόπισαν το 25% του
συριακού πληθυσμού.
Προς μεγάλη οργή της Ουάσιγκτον, οι ρωσικές στρατιωτικές βιομηχανίες
αποτελούν μέρος της εθνικής άμυνας της χώρας και δεν έχουν ποτέ
ιδιωτικοποιηθεί. Η ρωσική διπλωματία και οι πωλήσεις όπλων παρέχουν κάποια
προστασία από τις επιθετικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ από το Ιράν ως τη Βενεζουέλα.
Οι στενότερες εμπορικές συμφωνίες με την Κίνα έχουν βοηθήσει τη Ρωσία να
παρακάμψει το ασφυκτικό δίχτυ των κυρώσεων.
Όλα αυτά απειλούν τους Ρώσους ολιγάρχες, των οποίων ο πλούτος είναι
αποθηκευμένος σε δυτικές τράπεζες και οι οποίοι αναζητούν νέες σχέσεις με τον
ιμπεριαλισμό.Η συμμαχία της Ρωσίας με την Κίνα και τις πρώην σοβιετικές
δημοκρατίες δεν είναι προς το συμφέρον τους. Αυτοί είναι τα πολιτικά και
οικονομικά στηρίγματα του Ναβάλνι.
Αναφορές
[1] Matthew Puddister, Alexei Navalny Was an Ultra-Right Nationalist Who
Compared Muslims to Cockroaches, Medium 22.02.2024
[2] Lorenzo Poli, Non si può paragonare il razzista Aleskej Navalny a
Nelson Mandela (Δεν μπορεί κανείς να συγκρίνει τον ρατσιστή Αλέσκεϊ Ναβάλνι με
τον Νέλσον Μαντέλα), Invicta Palestine, 21/01/2021
[3] Sara Flounders, Who was Alexei Navalny? A
violent white supremacist and fascist on U.S. payroll, Workers World February
20, 2024. https://www.workers.org/2024/02/77031/
Η ομιλία του Ναβάλνι από σκηνής κατά τη διάρκεια της ρωσικής πορείας του
2011. Πριν και μετά από κάποιους νεοναζί καλεσμένους, ο Ναβάλνι μιλάει περίπου
από το λεπτό 3:20.
Ρατσιστικό και ξενοφοβικό βίντεο του Ναβάλνι που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα
Narod: αναφέρεται στους μουσουλμάνους με ρατσιστικούς όρους, υποστηρίζει τη
χρήση όπλων στη Ρωσία για τους "Πραγματικούς Ρώσους". Δυστυχώς γι'
αυτόν. Μπορεί να βρεθεί στο αρχείο του Διαδικτύου.
