Η πάλη των λέξεων

 του Σωκράτη Μαντζουράνη 

Οι λέξεις είναι καρφιά για να κρεμάμε πάνω  τους ιδέες. Κάπου το διάβασα και το κράτησα.

Κατά πως φαίνεται και στο ΣΥΡΙΖΑ τους άρεσε  κι όχι μόνο το κράτησαν, αλλά αποφάσισαν να  το προσαρμόσουν δημιουργικά στις πολιτικές  τους ανάγκες.

Κι  επειδή  είναι  πανελληνίως  γνωστό  πως  «πίσω  από  τις  λέξεις  βρίσκεται  ο  Αλέξης»,οργανώθηκε η επιστράτευση των λέξεων στην  «ταξική πάλη» της πρώτης φοράς  αριστεράς.

Η  συνταγή  είναι  παλιά  και  εγγυημένη  και  ο  σημερινός «αριστερός» κόουτς των λέξεωνεπιδέξιος. Μόλις το σύστημα φτάσει την κοινωνία στα όρια της ανοχής της, επιστρατεύουν τις λέξεις. Λέξεις όμορφες, επαναστατικές, λέξεις παραποιημένες, κακοποιημένες, ακατανόητες,  λέξεις τρυφερές, τσεκουράτες, λέξεις κάθε  χρήσης και ενός μόνο στόχου: Το μυαλό και  τη συνείδηση της κοινωνίας. Λέξεις-μονομάχοι,   επιστρατευμένες,στην   πολύ παλιά μάχη.

 Ο κόσμος τους ενάντια στα όνειρά μας.

Λέξεις με το όπλο παρά πόδα!

Να γίνει το μαύρο άσπρο, να έρθει η πραγματικότητα στα μέτρα της εξουσίας, να εξαφανιστεί το «τούνελ» και να φαίνεται μόνο το  ανύπαρκτο «φως» στην ανύπαρκτη άκρη του,να καταλαγιάσει το συλλογικό «όχι».

Όταν η κοινωνία είναι εξαθλιωμένη, η νεολαία  άνεργη  στις  ουρές  του  ΟΑΕΔ,  οι  απόμαχοι  της δουλειάς στους σκουπιδοτενεκέδες, τα  παιδάκια στα συσσίτια, κάτι πρέπει να κάνεις.

Όταν τελειώσουν τα ψέματα, βάζεις στη μάχη  τις λέξεις για να πεις μεγαλύτερα και πιο πειστικά ψέματα.

Η ώρα της πάλης των λέξεων!

Ας πούμε π.χ. κοινωνικό μέρισμα. Μοιράζουμε στη κοινωνία  λεφτά!

Όμορφες και δυνατές λέξεις. κάνουν το ξεροκόμματο από τα κλεμμένα, κοινωνική πολιτική και την ληστεία της κοινωνίας, «κανονικότητα».Και πριν συνέλθεις, οι λέξεις ξανά στη μάχη.

«Το  κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης είναι  απάντηση στη βαρβαρότητα, είναι αξιοπρέπεια». Και τούτη η αισχρή φράση ονομάζεται «αριστερό αποτύπωμα».

Είναι αμείλικτες οι λέξεις...

Αμείλικτος κι ο Αλέξης, κρυμμένος πίσω από  τις λέξεις, μας ρωτά ξεδιάντροπα:

- Να μην τα δώσουμε στους αναγκεμένους;

Ξέρω χιλιάδες κατάλληλες λέξεις για να του απαντήσω.Γιατί να το κάνω;

Καρφιά οι λέξεις και πάνω τους μπορεί ο καπιταλισμός να κρεμά την ιδεολογία του και οιυπάλληλοι του, οι τυχοδιώκτες της ιστορίας, την πολιτική τους επιβίωση.

Το  σύστημα  επιστρατεύει  τις  λέξεις  για  να  φτιάξει  τη  δική  του  πραγματικότητα  και  να  την κάνει κοινωνικά αποδεκτή.

- Δεν είμαστε οι ιδιοκτήτες των μνημονίων που υπογράψαμε, της φτώχειας που προκαλέσαμε, της εξαθλίωσης που σας φέραμε. Γιατί εμείς είμαστε η Αριστερά!

- Οι «θεσμοί» με τους οποίους συνυπογράφουμε τη φτωχοποίησή σας, είναι αντίπαλοί μας.

- Οι «αγορές» που παρακαλούμε να μας αγοράσουν, είναι ταξικοί μας εχθροί.

γιατί εμείς είμαστε η Αριστερά!

- Βάλαμε φόρους, κόψαμε συντάξεις, καταργήσαμε επιδόματα, αλλά...

Αλλά έχουμε «πλεόνασμα»!

- Ας έγιναν οι πλούσιοι πλουσιότεροι, ας ζει η  μισή κοινωνία στη φτώχεια, ας έφυγε ο ανθός  των μυαλών στη ξενιτειά. Εμείς υλοποιούμε τη «δίκαιη ανάπτυξη».

Έστω, την «άνεργη δίκαιη ανάπτυξη»!

- Μπορεί να κάναμε τη χώρα προτεκτοράτο,αλλά μη φοβάστε. Εξασφαλίσαμε μια «καθαρή έξοδο» από το μεσαίωνά σας.Γιατί εμείς είμαστε η Αριστερά!

Γιατί εμείς έχουμε «ηθικό πλεόνασμα», όπως  σας διαβεβαίωσε ο Τσε-καρανίκας

Πόσες λέξεις-στρατιώτες, λέξεις-καρφιά, που  πάνω τους τόσο μαστορικά, κρεμά το σύστημα  μια φαντασιακή πραγματικότητα.

Πόσες λέξεις-σειρήνες, λέξεις-φαντάροι του  συστήματος,  σε  μια  κοινωνία  φοβισμένη,αμήχανη,  με  τα  όνειρά  της  ρημάδια  κι’  ένα  ερώτημα να την τσακίζει: 

Τι προτείνεις;Και να διστάζεις να φωνάξεις δυνατά τις δικές σου λέξεις-λάβαρα, να μην μπορείς να τιςκάνεις «καρφιά», να ξεχνάς πως έχεις κι’ εσύ  τις δικές σου δοκιμασμένες λέξεις-μαχητές.

Αγώνας, συλλογική δράση, κίνημα, αξιοπρέπεια,  οργάνωση,  ταξικός  αντίπαλος,  σοσιαλισμός!

Οι λέξεις είναι καρφιά για να κρεμάμε πάνω  τους ιδέες!

Να αναστήσουμε τις δικές μας λέξεις, να τις  ανατροφοδοτήσουμε  με  τα  όνειρά  μας  και πάνω στα «καρφιά τους να κρεμάσουμε την  όμορφη, εξεγερτική πρότασή μας:

Θέλουμε έναν κόσμο χωρίς την εκμετάλλευση  ανθρώπου από άνθρωπο.

Γιατί και οι ιδέες είναι καρφιά.

Μπορούμε ;
 ----------------------------------------------------

 ''Π'': παράδειγμα της νέας γλώσσας (New speak) :

Τέτοια τσακάλια

Εάν ήταν θεατρική επιθεώρηση θα είχε πλάκα. Δυστυχώς, δεν είναι. «Το μέρισμα είναι μέρος της στρατηγικής  για τα μεσαία στρώματα» αναφέρει σε τίτλο η Αυγή  (21 Νοεμβρίου) ότι δήλωσε ο Τσακαλώτος.

 Επειδή, όμως, τον κράξανε, με όριο για «νοικοκυριά με ένα μέλος»  εισόδημα  9.000  ευρώ,  προσπάθησε  να  τα  μπαλώσει λέγοντας «πιάνει το κατώτερο μέρος της  μεσαίας  τάξης»! 

 Μεσαία  τάξη,  λοιπόν,  όποιος  έχει   εισόδημα 9.000:12=750 ευρώ το μήνα! Ανίδεος και  αστοιχείωτος είναι ή μεγάλος απατεώνας; 

Μέσα σε δύο χρόνια έχουν αυξήσει τους φτωχούς  και με θράσος τους βαφτίζουν «μεσαία τάξη» για να  χρυσώσουν το χάπι! Θα  γελάνε  ευχαριστημένοι  οι  τοκογλύφοι.  Τέτοια τσακάλια δεν έχουνε στας  Ευρώπας...

Λίνος Μπατζελής

  

ΠΗΓΗ :  δρόμος ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ,25/11/2017

Αρχή μιας νέας λεηλασίας ;;;

Swaps 30δις! Μετατόπιση της εξόφλησης των κουρεμένων ομολόγων των ταμείων. Αρχή μιας νέας λεηλασίας ;;;

Γιάννης Δούκας

Τα αποθεματικά των ταμείων διαχρονικά έχουν υποστεί μια τεράστια λεηλασία πολλών δισεκατομμυρίων €. Μια απ’ αυτές ήταν με το περιβόητο psi το 2012 όπου τότε σε μία νύχτα τα ασφαλιστικά ταμεία έχασαν το 53,5% της περιουσίας τους σε ομόλογα. Η ναυαρχίδα του ασφαλιστικού μας συστήματος το ΙΚΑ από 1 δισεκατομμύριο 408 εκατομμύρια € που είχε στην κατοχή του σε ομόλογα μετά το κούρεμα πήρε ομόλογα συνολικής ονομαστικής αξίας 655 εκατομμύρια € χάνοντας 753 €. Με εξαίρεση ένα μικρό μέρος ομολόγων που έληγε το 2013 και το 2014 το μεγαλύτερο μέρος των ομολόγων που εκδόθηκαν τότε είχε ημερομηνία λήξης από το 2023 έως το 2042. Το σύνολο των ασφαλιστικών ταμείων είχε χάσει τότε πάνω από 10 δισεκατομμύρια €.

Η σημερινή κυβέρνηση πατώντας στα χνάρια των προηγούμενων και αφού έχει αποτύχει παταγωδώς στη διαγραφή έστω και ενός μέρους του δημόσιου χρέους βρήκε πάλι το μόνιμο θύμα που είναι τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων.

Έτσι αυτό που σκέφτηκαν και κάνουν πράξη ήταν αυτά τα ομόλογα που κουρεύτηκαν το 2012 να τα πάνε ακόμη πιο πίσω ανταλλάσσοντάς τα με ομόλογα που θα λήγουν από ένα έως και πέντε χρόνια αργότερα. Τα ομόλογα που λήγουν από το 2023 έως το 2028 ανταλλάσσονται με ομόλογα λήξης το 2028 και για τις επόμενες πενταετίες το 2033, το 2038 και το 2042.

Δύο είναι τα βασικά θέματα που παρουσιάζονται ως όφελος για τα ταμεία.

Το πρώτο λέει ότι τα ομόλογα που δεν θα ανταλλαγούν θα αντιμετωπίσουν μεγαλύτερη μείωση ρευστότητας. Πρόκειται για αυθαίρετο συμπέρασμα καθώς συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο αφού τα παλαιά ομόλογα λήγουν από ένα έως και πέντε χρόνια νωρίτερα.

Το δεύτερο έχει να κάνει με την αναφορά πως τα ταμεία θα πάρουν την ημέρα της ανταλλαγής τους οφειλόμενους τόκους ανά ομόλογο. Οι τόκοι όμως οφείλονται έτσι κι’ αλλιώς.

Έτσι βαφτίζοντας το κρέας ψάρι μας λένε ότι είναι θετικό για τα ταμεία το γεγονός πως τα ομόλογα που έχουν στην κατοχή τους θα εξοφληθούν ένα έως πέντε χρόνια αργότερα ενώ θα έχουν όπως ομολογείται και στην προκήρυξη τις ίδιες αποδόσεις.

Κλείνοντας να πούμε ότι η ανταλλαγή δεν αφορά μόνο τα ασφαλιστικά ταμεία αλλά όλους τους οργανισμούς που το 2012 συμμετείχαν στο κούρεμα των ομολόγων και έχουν στην κατοχή τους ομόλογα που λήγουν από το 2023 έως το 2042.

  

 [--->]

Η ακτινογραφία ενός φιάσκου

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου 

Οι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες «ομολογίες» του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου για το καταστροφικό μνημονιακό πείραμα – Η ευρωπαϊκή κρίση ειλικρίνειας και ελληνική αταραξία

Την ώρα που τα μπαζωμένα ρέματα της Αττικής μετατρέπονταν σε υγρό τάφο για τουλάχιστον δεκάξι ανυποψίαστους ανθρώπους, μια ακόμη έκθεση ευρωπαϊκού θεσμικού οργάνου ακτινογραφούσε με τεχνοκρατική ψυχραιμία την καταστροφή που έχει συντελεστεί στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, απαγορεύοντας μεταξύ άλλων και στοιχειώδεις δημόσιες επενδύσεις που θα περιόριζαν το θανατηφόρο πέρασμα της καταιγίδας. Ο λόγος για την ειδική έκθεση του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου (ΕΕΣ) που δόθηκε προ ημερών στη δημοσιότητα, αποτυπώνοντας με στρογγυλές μεν εκφράσεις αλλά με αποκαλυπτικούς αριθμούς την παταγώδη αποτυχία των μνημονίων ακόμη και στους διακηρυγμένους στόχους τους.

Η «αστοχία» σε αριθμούς

Η έκθεση των 150 σελίδων είναι ένα εξαιρετικά χρήσιμο ντοκουμέντο, παρότι εκπονήθηκε κυρίως για να «ξεπλύνει» τις ευρωπαϊκές συνιστώσες της τρόικας των δυο πρώτων μνημονίων και του κουαρτέτου του τρίτου. Σε έναν χαρακτηριστικό πίνακα που συνοδεύει την έκθεση αποτυπώνονται οι αποκλίσεις των εκτιμήσεων που έκαναν η Κομισιόν και οι λοιποί της τρόικας για τα βασικά μακροοικονομικά μεγέθη από την πραγματικότητα, την περίοδο 2010-2014. Οι εκτιμήσεις της τρόικας, λοιπόν, σωρευτικά σ’ αυτήν την πενταετία έπεσαν έξω στην πρόβλεψη για το ΑΕΠ κατά 22 ποσοστιαίες μονάδες, στην πτώση της ιδιωτικής κατανάλωσης κατά 23 μονάδες, στη μείωση των επενδύσεων κατά 59 μονάδες και στην αύξηση της ανεργίας κατά 30 ποσοστιαίες μονάδες. Αυτό δεν το λες απόκλιση, αλλά προμελετημένο έγκλημα!

Εξ ίσου χαρακτηριστικά το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο, εξετάζοντας ιδιαίτερα τον ρόλο της Κομισιόν, επισημαίνει ότι η δράση της στο πλαίσιο των μνημονίων εξελίχθηκε εντός νομικού κενού ως προς τις Συνθήκες της Ε.Ε., ότι τα μνημόνια σχεδιάστηκαν εκτός θεσμικού πλαισίου, ότι οι μακροοικονομικές προβλέψεις και οι εκτιμήσεις για τις επιπτώσεις των δημοσιονομικών μέτρων λιτότητας ήταν ατεκμηρίωτες, ότι οι μεταρρυθμίσεις που επιβλήθηκαν δεν ήταν αποτελεσματικές και ότι ενώ κατά την εφαρμογή των Μνημονίων διαπιστώνονταν οι «αστοχίες», αυτά –ιδιαίτερα τα δυο πρώτα– δεν αξιολογήθηκαν ποτέ. Εν ολίγοις, η έκθεση του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου περιγράφει ένα φιάσκο, επιβεβαιώνοντας την πεποίθηση της ελληνικής και ευρωπαϊκής κοινής γνώμης ότι η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε κυριολεκτικά σαν πειραματόζωο και σαν δομικό υλικό για να κερδίσει χρόνο η Ευρωζώνη.

 Φυσικά, όλα αυτά διατυπώνονται με διπλωματική γλώσσα, αλλά ταυτοχρόνως με θράσος, αφού η Κομισιόν ομολογεί τη συνέργειά της στην ισοπέδωση της ελληνικής οικονομίας κάνοντας αποδεκτές και τις 11 «συστάσεις» του Ελεγκτικού Συνεδρίου προς συμμόρφωση στο μέλλον.

Μεταμνημονιακές «συστάσεις»

Απ’ αυτές τις «συστάσεις» ίσως μεγαλύτερη σημασία έχει η ενδέκατη. Σ’ αυτήν η Κομισιόν καλείται «να αναλύει ποιο είναι το καταλληλότερο πλαίσιο για την παροχή υποστήριξης και την άσκηση εποπτείας μετά τη λήξη των προγραμμάτων». 

Είναι μια σύσταση που αφορά τη λεγόμενη μετα-μνημονιακή εποχή για την οποία πολλά πράγματα δεν είναι ακόμη σαφή: θα έχουμε την πολυπόθητη «καθαρή έξοδο» από τα Μνημόνια, με απλή μετάβαση στην αυξημένη επιτήρηση υπερχρεωμένου κράτους μέλους μέχρι εξοφλήσεως του 70% του χρέους του που αντιστοιχεί στον δανεισμό; 

Θα υπάρξει κάποιας μορφής χρηματοδοτική στήριξη από τον ESM –το πολυσυζητημένο «μαξιλάρι» από τα υπόλοιπα του δανείου των 86 δις. του ESM–, ώστε να υπάρξει εγγυημένη επιστροφή στις αγορές; 

Ή θα υπάρξει το υβριδικό μεταμνημονιακό σχήμα για το οποίο έχει μιλήσει αξιωματούχος του ESM; Η Κομισιόν, που αποδέχεται τη σχετική σύσταση του Ελεγκτικού, με την υποχρέωση μάλιστα να ανταποκριθεί άμεσα, μάλλον αδυνατεί να περιγράψει το μεταμνημονιακό μέλλον της Ελλάδας, πριν κλείσει η αξιολόγηση, αλλά και πριν ληφθούν αποφάσεις για τη θεσμική ολοκλήρωση της Ευρωζώνης, στη σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου. Τον πρώτο λόγο σ’ αυτό έχουν οι δανειστές και πρωτίστως η υπό διαπραγμάτευση νέα γερμανική κυβέρνηση.

Δυο αποκαλυπτικά «καρφιά»

Η ειδική έκθεση του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου έχει σημασία και βαρύτητα όχι τόσο γιατί προσθέτει άγνωστες πληροφορίες για το φιάσκο του μνημονιακού πειράματος στην Ελλάδα –στην πραγματικότητα όλα τα στοιχεία είναι λίγο πολύ γνωστά–, όσο γιατί το κατ’ εξοχήν ελεγκτικό θεσμικό όργανο της Ε.Ε., παρά τον διακοσμητικό του ρόλο, αποδέχεται ότι όλα όσα έχουν συμβεί από το 2010 έγιναν ουσιαστικά εκτός ακόμη και της προβληματικής «ευρωπαϊκής νομιμότητας». 

Και αν ομολογούνται σήμερα, αυτό γίνεται εκ του ασφαλούς, αφού δεν υπάρχει κάποιος μηχανισμός κυρώσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και στο πλαίσιο της έρευνας του Ελεγκτικού, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αρνήθηκε να συνεργαστεί και να παράσχει στοιχεία που της ζητήθηκαν για τον ρόλο της στα Μνημόνια, υποστηρίζοντας ότι δεν έχει καμιά τέτοια υποχρέωση. Κι αυτό το «καρφώνει» διακριτικά η έκθεση του ΕΕΣ.

Όπως «καρφώνει» και κάτι ακόμη σημαντικό: ότι οι μνημονιακές ανακεφαλαιοποιήσεις στων τραπεζών έχουν κοστίσει στο ελληνικό Δημόσιο 45 δισ. επιβαρύνοντας την κοινωνία με αντίστοιχο χρέος, από τα οποία είναι ζήτημα αν θα ανακτηθούν 9 δισ. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά οι συστημικές τράπεζες, αν και ήταν σχεδόν ολοκληρωτικά κρατικοποιημένες το 2014, γλίτωσαν με εξαιρετικά ύποπτο τρόπο τον διοικητικό τους έλεγχο από το κράτος. 

Είτε γιατί οι μνημονιακές δεσμεύσεις εξασφάλιζαν διεξόδους διαφυγής των μεγαλομετόχων τους, είτε γιατί η τότε κυβέρνηση φρόντισε να κάνει τα στραβά μάτια.

 Αυτό αποτελεί έμμεση ομολογία σκανδάλου για το οποίο σήμερα έχει επιβληθεί «ομερτά», μήπως και θιγεί η σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Γιατί τώρα τόση «ειλικρίνεια»;

Η «κρίση ειλικρίνειας» του ευρωπαϊκού ιερατείου –που συμπληρώνεται από την ομολογία Ντάισελμπλουμ ότι ήταν λάθος να δοθούν πολλά λεφτά των φορολογούμενων στις τράπεζες, αλλά και του Μοσκοβισί ότι το ελληνικό κοινοβούλιο εκβιαζόταν να υπερψηφίζει ό,τι του έστελνε η τρόικα– φαίνεται παράδοξη, αλλά δεν είναι ανεξήγητη.

 Πρώτον, γιατί εκδηλώνεται εκ του ασφαλούς, αφού δεν υπάρχει θεσμικό πλαίσιο λογοδοσίας. Κανείς δεν θα πάθε τίποτα, όσο τερατώδες κι αν είναι αυτό που θα παραδεχθεί.

 Δεύτερον, γιατί η πολιτική συγκυρία στην Ελλάδα δεν εμπνέει ανησυχία. Έχει διαμορφωθεί συναντίληψη με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, ενώ και μνημονιακή αντιπολίτευση δεν αμφισβητεί την ελεγχόμενη έξοδο από τα Μνημόνια, παρά τις αντιπολιτευτικές κορώνες.

 Τρίτον, διότι όλοι οι παίκτες θέλουν να κλείσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η ελληνική «παρένθεση» –και στο μεταξύ και η τρίτη αξιολόγηση, για την οποία στο τέλος του μηνός υπάρχει προγραμματισμένο ραντεβού με το κουαρτέτο–, ώστε να αφοσιωθούν στα μείζονα του μέλλοντος της Ευρωζώνης, για το οποίο οι διεργασίες σχηματισμού κυβέρνησης στο Βερολίνο εκπέμπουν κύματα ανασφάλειας.

 Τέταρτον, γιατί πέραν της ασφάλειας που εμπνέει το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα, τίποτα αληθινά ανησυχητικό δεν υπάρχει και στο κοινωνικό πεδίο. Αν αυτές οι «ομολογίες» εκστομίζονταν το 2011 ή το 2014 οι δρόμοι κι οι πλατείες ίσως ξεχείλιζαν από οργή, κι όχι από τα νερά της καταιγίδας. Άπνοια και αταραξία.

Πηγή: e-dromos.gr


Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2017/11/blog-post_399.html#ixzz4zM0vsjUe