Ο Βλαδίμηρος Πούτιν και η Κοκκινοσκουφίτσα - 5
Οι Προκείμενες της σύγκρουσης
Την ίδια στιγμή που ο
Ρωσικός στρατός, προχωρά, σταματά, περικυκλώνει, χτυπά και δέχεται πλήγματα,
κάνει ελιγμούς, σκοτώνεται και σκοτώνει, ένα πλήθος από σενάρια, φήμες,
αναλύσεις, πληροφορίες και μύθοι κατακλύζουν τα μίντια. Αναλυτές,
δημοσιογράφοι, πολιτικοί, ταξιτζήδες διεθνολόγοι, κερδοσκόποι, βενζινοπώλες,
στρατιωτικοί, εξαγωγείς, φιλόδοξοι ανεπάγγελτοι, χρηματιστές, αστρολόγοι και
κάθε είδους ειδικοί μας δίνουν τα φώτα τους.
Υπήρχαν σχέδια της
Ουκρανικής πλευράς για μια αιφνίδια επίθεση για την ανακατάληψη του Ντονμπάς;
Ήξεραν οι Ρώσοι ότι
στην επόμενη σύνοδο του ΝΑΤΟ τον Ιούνιο στην Μαδρίτη η Ουκρανία θα γίνονταν
αιφνιδίως μέλος και θα βρίσκονταν προ τετελεσμένων;
Θεώρησαν ότι η δυτική
στρατιωτική εμπλοκή ήταν ήδη μη αναστρέψιμη;
Τα εργαστήρια βιολογικού πολέμου στην Ουκρανία, τι λόγο
έχουν; Γιατί είναι πολλά; Γιατί υπάρχουν
σε τόσες χώρες περιμετρικά της Ρωσίας; Οι Κινέζοι γιατί ανησύχησαν;
Είναι τα πυρηνικά
εργοστάσια της Ουκρανίας μια πραγματική απειλή; Κι αν είναι πρόσχημα γιατί
έσπευσαν πρώτα πρώτα να τα θέσουν υπό τον έλεγχό τους οι Ρώσοι;
Παγιδεύτηκαν από τους Αμερικανούς, που τους απάντησαν
απαξιωτικά για να τους σπρώξουν σ´ ένα “νέο Αφγανιστάν”;
Μήπως αυτοί οι ίδιοι
έθεσαν δημόσια και τελεσιγραφικά τις απαιτήσεις τους ώστε να αναγκάσουν τους
Αμερικανούς να απαντήσουν όπως απάντησαν, κι έτσι να δικαιολογείται η Ουκρανική
εκστρατεία στα μάτια του Ρωσικού λαού;
Δεν υπήρχε πια άλλος
δρόμος αντίστασης παρά η φυγή προς τα εμπρός;
Υπάρχουν αυτά και τόσα
άλλα ερωτήματα που θα μένουν μετέωρα πολύ καιρό μετά το τέλος της σύγκρουσης.
Οι ηγεσίες σίγουρα δέχονται χιλιάδες πληροφορίες που πρέπει να αξιολογήσουν για
να πάρουν τις αποφάσεις τους, στις οποίες εμείς φυσικά δεν έχουμε πρόσβαση. Δεν
είναι φιλοδοξία μας λοιπόν να μπούμε σ’ αυτά τα χωράφια.
Η Ρωσική “Έκρηξη”. Τρεις Ξεκάθαροι Λόγοι
Εμείς θα παραθέσουμε τους προφανείς λόγους για τους οποίους η
εκστρατεία της Ρωσίας ήταν αναπόφευκτη, στα πλαίσια πάντα των σχέσεων των
κρατικών σχηματισμών.
- Το Ντονμπάς και η συνεχής αιμορραγία του Ρωσικού πληθυσμού
στην Ουκρανία. Η βίαιη προσπάθεια Ουκρανοποίησής του ή εκδίωξής του, δεν
μπορούσε να γίνει αποδεκτή από το ρώσικο λαό. Η Ουκρανία δεν είναι Εσθονία,
όπου οι Ρώσοι μόνιμοι κάτοικοι είναι Μη Πολίτες, σε ένα πρωτοφανές apartheid
εντός της δικαιωματικής ΕΕ, για το οποίο δεν ακούμε κουβέντα. Η Ουκρανία είναι
στην καρδιά του ρωσικού κόσμου. Ήταν πληγή ο διαμελισμός και η απομάκρυνση από
τη Ρωσία, έτσι κι αλλιώς. Ποτέ όμως δεν μπορούσε να την αφήσει να μετατραπεί
στην αιχμή του δόρατος που θα την χτυπούσε.
- Η προγραμματισμένη, διακηρυγμένη, συνεχής, μεθοδική και
πιεστική προώθηση της δυτικής πολεμικής μηχανής στα Ρωσικά σύνορα, παρά τις
έγγραφες ή μη συνθήκες και διαβεβαιώσεις που υπήρχαν. Η Ρωσία ένοιωθε πια την
απειλή στην πόρτα της. Την Κόκκινη Γραμμή όταν δεν έχεις σκοπό να την
υπερασπιστείς, χίλιες φορές να μην την βάλεις. Για να πούμε την αλήθεια, οι
Ρώσοι ήδη την είχαν κάνει λάστιχο.
- Ο συνεχής πόλεμος στα ρωσικά συμφέροντα και επιχειρηματικά
σχέδια, εδραίωσε την πεποίθηση στην Ρωσία, ότι ποτέ η δύση δεν θα επέτρεπε την
οικονομική ενδυνάμωση μιας ανεξάρτητης Ρωσίας. Η κατάληξη του Nord Stream 2
ήταν καταλυτική. Αλλά, σημειολογικά, ας δούμε ότι ούτε το εμβόλιο Sputnik δεν
έχει εγκρίνει ακόμη ο “υπερεθνικός” ΠΟΥ, κι ας ήταν το πρώτο εμβόλιο που
καταχωρήθηκε, κι ας έχει επαινεθεί κι από τον ίδιο τον Φάουτσι.
Αυτοί οι τρεις, πολύ
σοβαροί λόγοι, είναι αρκετοί να δικαιολογήσουν τις ρωσικές αντιδράσεις από
μόνοι τους. Καμιά ισχυρή κρατική οντότητα δεν θα μπορούσε να τους παραβλέψει,
παρότι η Ρωσία αλλά και “ο Πούτιν” προσπάθησαν αρκετά. Από την άλλη όμως δεν
είναι παρά κομμάτια της μεγάλης εικόνας, πιόνια στη μεγάλη σκακιέρα, για την
οποία θα μιλήσουμε στη συνέχεια του αυτού του σημειώματος.
Η Μεγάλη Σκακιέρα
Οι προσωπικές επιθέσεις στον Πούτιν, ξεκινούν από τα ανώτατα,
επίσημα, δυτικά χείλη και κατεβαίνουν ή γίνεται προσπάθεια να κατέβουν, μέσω
των “ενσωματωμένων” ΜΜΕ, στους πολίτες. Υπάρχει μια αλήθεια, που κάνει τον
Πούτιν αντιπαθή στην συλλογική δύση. “Το μάζεψε το Μαγαζί”.
Τελευταία παρουσιάζουν αναλύσεις των μυστικών υπηρεσιών τους
που τον βγάζουν ψυχοπαθή. Πάνε οι εποχές του “όποιος δεν είναι μαζί μας είναι
εναντίον μας”. Τώρα πια το μότο είναι “όποιος δεν είναι μαζί μας δεν είναι στα
καλά του”. Προσπαθούν να συσκοτίσουν από τους λαούς γενικά, αλλά και από τον
Ρώσικο λαό ειδικότερα, τον πραγματικό στόχο της δυτικής εκστρατείας, που
κυκλοφορεί κατά τ’ άλλα ελεύθερα στον τύπο ειδικού ενδιαφέροντος και σε
στρατηγικά φόρα.
Ο στόχος αυτός είναι η διάλυση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, σε
μικρότερα, ανίσχυρα σχετικά κράτη.
Η Ρωσία είναι πολύ μεγάλη έλεγε ο Μπρζεζίνσκι.
Ένας στόχος φανερά διατυπωμένος από πληθώρα δεξαμενών σκέψης
και από κέντρα στρατηγικού σχεδιασμού στη δύση. Ένας στόχος που δεν μένει στο
επίπεδο θεωρητικών διακηρύξεων αλλά προωθείται από πολλά κέντρα στις ΗΠΑ και
στις σύμμαχες χώρες. Ένας στόχος που ξεπερνά την παλαιότερη πολιτική του δυτικού μπλοκ απέναντι στη ΕΣΣΔ
που συνοψίζονταν στον περιορισμό (containment). Ένας στόχος που από τα κέντρα
αυτά θεωρείται ως μια φυσιολογική αναβάθμιση, αναμενόμενη μετά την νίκη στον
ψυχρό πόλεμο. Ένας στόχος που είχε μπει σε τροχιά εκπλήρωσης την εποχή
Γιέλτσιν.
Ακόμα και ο πρώην
Ουκρανός υπουργός εξωτερικών, λίγο πριν την έναρξη του πολέμου, αναρωτήθηκε
δημόσια σε συνέντευξή του: δεν θα ήταν καλύτερα για την δύση αν η Ρωσία ήταν
χωρισμένη σε 10 κράτη, χωρίς πυρηνικά, υπό την στέγη της δύσης; Το ‘χε πιάσει
το νόημα, αλλά ήταν και αρκετά προπέτης ώστε να το ξεφουρνίσει.
Όλα τα παραπάνω, μην
τα βλέπετε σαν μια συνωμοσία που κάποιοι αφιερωμένοι προσπαθούν υπογείως να την
κάνουν πραγματικότητα πάση θυσία. Δεν λειτουργεί έτσι το σύστημα. Υπάρχουν
πολλά εναλλακτικά σενάρια. που κάθε μεγάλο κράτος τα έχει. Εμπλέκονται χιλιάδες
άνθρωποι, Ινστιτούτα, Think Tanks, Τράπεζες, Διεθνείς Οργανισμοί, Πανεπιστήμια,
Ακαδημαϊκοί, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, Ομάδες Πίεσης, Φιλάνθρωποι και πολλοί
άλλοι. Πολλοί απ’ αυτούς έχουν αγαθές προθέσεις. Όλος αυτός ο μηχανισμός
κινείται προς μια κατεύθυνση, που χαράσσεται από τον συνδυασμό επί μέρους
projects, που κάθε ένα απ’ αυτά χωριστά δεν είναι απαραίτητα κακό. Κατά την
πορεία αυτός ο μηχανισμός μπορεί να λοξοδρομήσει, να αποδεχτεί κάτι άλλο,
λιγότερο φιλόδοξο, ή να δει ευκαιρίες για ακόμη πιο προωθημένα αποτελέσματα.
Είναι μια διαρκής πάλη ανάμεσα στα κράτη που κρατά αιώνες.
Αχ, Ευρώπη.
Η Ευρώπη, αγαπά τον
ρόλο επαρχιακού Νωματάρχη που της έχει ανατεθεί. Θυμάται το ένδοξο
αποικιοκρατικό παρελθόν της, δείχνοντας αποφασιστικότητα και σκληρότητα σε
κράτη αδύναμα, “που την παίρνει”. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτή ξεκίνησε την
διαδικασία διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας. Η Αμερική σύρθηκε σχεδόν στην σύρραξη
αυτή. Το ίδιο ακριβώς έγινε και στη Λιβύη. Η Ευρώπη ξεκίνησε τους
βομβαρδισμούς, αλλά τα θαλάσσωσε και ζήτησε και πάλι από την Αμερική να
καθαρίσει. Λέγεται μάλιστα ότι ο στρατηλάτης, και καταδικασμένος σήμερα σε φυλάκιση για διαφθορά, Σαρκοζί
ξεκίνησε τον βομβαρδισμό της Λιβύης για να κρύψει τις δωροδοκίες από τον
Καντάφι. Αυτά τα γράφω γι αυτούς τους αφελείς, ή τους δόλιους, που εναγωνίως
ζητούν, στο όνομα της Δημοκρατίας και της Ειρήνης, να εξοπλιστεί η Ευρώπη, να
ενωθεί πολιτικά η Ευρώπη, να δυναμώσει η Ευρώπη. Τα γράφω γι αυτούς που, αντί
να ανατριχιάζουν, χαίρονται που θα εξοπλιστεί η Γερμανία.
Στην κρίση αυτή
βέβαια, η Ευρώπη θα την πληρώσει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Υποχρεώνεται
να κάνει χαρακίρι σε κοινή θέα. Παρόλα αυτά ξιφουλκεί. Η Volkswagen λέει δεν θα
πουλά αυτοκίνητα στη Ρωσία. Τέτοια τιμωρία μιλάμε. Κλαίνε οι Ρώσοι με μαύρο
δάκρυ.
Η Ευρώπη δηλώνει
αποφασισμένη να πολεμήσει την Ρωσία … έως τον τελευταίο Ουκρανό. Φυσικό
επόμενο, αφού ξέρουν "οι μοιραίοι" ότι αφού τελειώσουν οι Ουκρανοί,
τότε η Αμερική θα πολεμήσει την Ρωσία έως τον τελευταίο "Ευρωπαίο".
