Ελλάδα: Για ένα «όχι» με προοπτική

 kouve

Εφτασε βεβαίως για την κυβέρνηση, που εισπράττει τώρα τους πικρούς καρπούς μιας ολέθριας στρατηγικής, το ναυάγιο της οποίας είχε ήδη διαφανεί με την συμφωνία της 20ης Φλεβάρη..

Μοναδικό αποτέλεσμα όλων αυτών των μηνών της δήθεν «διαπραγμάτευσης» ήταν ο εγλωβισμός σε ένα εντεινόμενο καθοδικό σπιράλ, κατάληξη του οποίου είναι η αποδοχή του μνημονιακού πλαισίου και η απεμπόληση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης.

Η αντίφαση της αρχικής θέσης «αντιμνημονιακήλύση εντός ευρώ» λύθηκε μεταλασσόμενη στο δόγμα «πάση θυσία εντός ευρώ»που με αξιοθαύμαστη συνέχεια ακολουθούν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και μια πενταετία.

Ας ξεκαθαρίσουμε ότι, αν και έγιναν δεκτές ως «βάση διαπραγμάτευσης», οι προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης για μέτρα ύψους 8 δις εντός διετίας δεν αποτελούν το τέρμα του Γολγοθά.

Οι δανειστές κινούνται με απόλυτη συνέπεια στη λογική του «τα θέλουμε όλα», και δεν έχουν φυσικά απολύτως κανέναν λόγο να σταματήσουν, στο λίγο αλλά κρίσιμο διάστημα που απομένει, όταν αυτή η προσέγγιση αποδίδει τα επιδιωκόμενα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ετοιμαζόμενη συμφωνία θα είναι απεχθέστερη από την ελληνική πρόταση όπως επίσης δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα καταρρεύσουν εξαιρετικά γρήγορα τα επικοινωνιακά τεχνάσματα που προσπαθούν να την ντύσουν με το κοστούμι της «ανακατανομής των βαρών» – γιατί όχι και της «κοινωνικής δικαιοσύνης».

Στο κάτω-κάτω και η συμφωνία της Βάρκιζας, που άνοιξε τον δρόμο στους κατατρεγμούς και τον εμφύλιο, παρουσιάστηκε ως συμφωνία «ειρήνευσης» και δρομολόγησης «ομαλής εξέλιξης» της πολιτικής ζωής.
Οταν καταρρέει η πολιτική συμπαρασύρει μαζί της και το νόημα των λέξεων.

Η ώρα της αλήθειας δεν έφτασε όμως μόνο για όσους ακολούθησαν ή νομινοποίησαν αυτόν τον ολισθηρό δρόμο προς την αυτοαναίρεση.

Εφτασε και για όσους αντιτάχθηκαν σ’αυτόν, υπερασπιζόμενοι το πρόγραμμα του Σύριζα και το πνεύμα του αντιμνημονιακού αγώνα που δόθηκε από τα κάτω όλα αυτά τα χρόνια.

 Σε όσους δεν «έπαιξαν» απλά ρητορικά με την ιδέα της ρήξης, αλλά την εννοούσαν και καλούσαν την κοινωνία να μην τη φοβηθεί.

Το λιγότερο που μπορεί κανείς να περιμένει τώρα είναι να μην υποκύψουν στα εκβιαστικά διλήμματα που θα τους τεθούν, στις δήθεν «κομματικές πειθαρχίες» που καλύπτουν τις πιο απροκάλυπτες μεταστροφές και τις πιο κυνικές κωλοτούμπες.

Ενα «όχι» ωστόσο δεν αρκεί. Η στάση αρχών είναι ηθικά κρίσιμη, αφήνει πολύτιμη υποθήκη για το μέλλον και ελπίδα για την ιστορική επιβίωση της Αριστεράς. 

Δεν μπορεί όμως από μόνη της να φέρει ένα πολιτικό αποτέλεσμα. Διότι το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει είναι αν απορριφθεί η διαφαινόμενη συμφωνία, τότε τι;
Υπάρχει εναλλακτική πορεία;

Ποιά είναι τα προβλήματα αλλά και οι δυνατότητες που δημιουργούν η ρήξη και το ενδεχόμενο αλλαγής νομίσματος;

Η συζήτηση αυτή ως γνωστόν δεν έγινε ποτέ, με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται σήμερα ως μονόδρομος η υποταγή και η «πάση θυσία συμφωνία».

 Ενα «όχι» μπορεί να την ανοίξει αλλά μόνο η δημόσια κατάθεση συγκεκριμένων προτάσεων, που υπάρχουν και κυκλοφορούν ήδη σε στενούς κύκλους, είναι σε θέση να του δώσει προοπτική. Είμαστε προφανώς ήδη και στο «παρά πέντε».

Αυτή τη στιγμή η συμφωνία όχι μόνο δεν έχει υπογραφεί αλλά ούτε καν αποκτήσει την οριστική της μορφή. Πολύ περισσότερο δεν έχει εγκριθεί ούτε από τα όργανα του Σύριζα ούτε από την κοινοβουλευτική του ομάδα ούτε από τη Βουλή. Το ανεπανόρθωτο δεν έχει (ακόμη) συμβεί, άρα μπορεί να αποτραπεί.

Σε τέτοιες στιγμές, ο καθένας αναλογίζεται τις ευθύνες του και παίρνει τις ανάλογες αποφάσεις, συνειδητοποιώντας ότι αυτές θα τον δεσμεύσουν για μια ολόκληρη περίοδο.

Οι οργανώσεις και τα όργανα του Σύριζα πρέπει να συγκληθούν άμεσα και να τοποθετηθούν.

Οι βουλευτές που εκλέχτηκαν με εντολή τον τερματισμό των μνημονιακών πολιτικών οφείλουν να την τιμήσουν, και, μαζί της, να τιμήσουν την δημοκρατία .

Τίποτε θετικό δεν μπορεί όμως να προκύψει χωρίς την ενεργοποίηση της κοινωνίας, το σπάσιμο του κλίματος τρομοκρατίας, εκβιασμού και πανικού που καλλιεργούν τα ΜΜΕ και τα συστημικά φερέφωνα όλων των αποχρώσεων.

Ο ελληνικός λαός και η οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη. Την ώρα του μέγιστου κινδύνου, το κάθε τι αποκτά μια διαφορετική σημασία. Οι μόνοι αγώνες που είναι χαμένοι από χέρι είναι αυτοί που δεν έχουν δοθεί.
του Στάθη Κουβελάκη 

 πηγή: thepressproject 

[--->]

Wikileaks: Επαφές Ολάντ υπό τον φόβο Grexit το 2012


Ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ είχε συγκαλέσει κρυφά το υπουργικό συμβούλιο για να συζητήσει για τις πιθανές συνέπειες μιας εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη από τον Μάιο του 2012, σύμφωνα με τον ιστότοπο WikiLeaks, ο οποίος αναφέρθηκε χθες σε μυστικές εκθέσεις της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας (NSA) των ΗΠΑ. 

η καθημερινότητα στα Κατεχόμενα



 
Το βίντεο δείχνει τους ισραηλινούς στρατιώτες να χτυπούν βάναυσα  και να χλευάζουν έναν παλαιστίνιο  στον προσφυγικό καταυλισμό Jalazone κοντά στη Ραμάλα στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, την Παρασκευή.

Τη μετάδωσε ο τηλεοπτικός σταθμςό Palestine Public Broadcasting Corporation και διαδόθηκε ευρύτατα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Στα βράχια

  by To Skouliki Tom

Μια ανάσα πριν πετάξει τη χώρα στα βράχια βρίσκεται ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, αφού η ελληνική πρόταση κρίθηκε πολύ καλή από τους εταίρους, αν και υπάρχουν περιθώρια να γίνει ακόμα χειρότερη.

Πιστός στις προεκλογικές του δεσμεύσεις, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε στην Άνγκελα Μέρκελ μία πρόταση που δε μπορούσε να αρνηθεί, ενώ εξερχόμενος από τη Σύνοδο Κορυφής είπε ότι πρόκειται για μια βιώσιμη λύση που εξασφαλίζει την αναπτυξιακή πορεία της χώρας.


Αυτό κάτι μου θυμίζει αλλά τί; Α, ναι! Τα ίδια έλεγαν και όλοι οι προηγούμενοι πριν υπογράψουν τις δικές τους συμφωνίες με τους δανειστές.

First we take Berlinα [*]-Και το χρέος βιώσιμο

Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του
του Αιρετικού.
 Και τώρα κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Το πακέτο "βαρύ",  δυσβάστακτο για εκείνους που γονάτισαν απο τα προηγούμενα Μνημόνια.

Για τους άλλους, εκείνους που θησαύρισαν απο την κρίση ,ανάσα και σημάδι ότι θα εξακολουθήσουν να βγάζουν λεφτά...
Η προοπτική ελάφρυνσης τους χρέους μακρυνή. Όσο και αν προσπαθήσει κάποιος να δεί την θετική πλευρά της συμφωνίας θα δυσκολευτεί πολύ. Το μοναδικό επιχείρημα εξακολουθεί να είναι ότι : "Μείναμε στην ευρωζώνη".
Σίγουρα, όλοι εκείνοι που πάλεψαν για ανατροπή των Μνημονίων θα πρέπει να αισθάνονται την απογοήτευση να τους διαπερνά.

Δεν είναι μικρό πράγμα άλλωστε να αφιερώνει κανείς χρόνο και ενέργεια απο την ζωή του και ξαφνικά να νοιώθει ότι σήμερα , σχεδόν πέντε χρόνια απο τότε που  ένας Παπανδρέου μας παρέδωσε στους πιο άθλιους εκμεταλλευτες, βρίσκεται στο ίδιο ακριβώς σημείο απο όπου ξεκίνησε, ακούγοντας τα ίδια επιχειρήματα και βιώνοντας τους ίδιους εκβιασμούς .

 Σε αυτή την πενταετή διαδρομή ίσως το μόνο παρήγορο είναι ότι ξαφνικά κάποιοι εγχώριοι υμνητές των δανειστών φοβήθηκαν και βγήκαν στους δρόμους. Δυστυχώς ,  ο φόβος τους είναι η μοναδική απόδειξη ότι υπάρχουμε.
Φυσικά, ο κ. Τσίπρας και οι περί αυτόν , τις επόμενες μέρες θα χρησιμοποιήσουν κατα κόρον το επιχείρημα ότι δεν "είχαν πάρει εντολή για ρήξη".
Επίσης, απο το κόμμα του θα εμφανιστούν κάποιοι που θα ξεσκίζουν το ρούχα τους για το περιεχόμενο της Συμφωνίας διεκδικώντας το ρόλο του επόμενου "Φωτισμένου" πολέμιου του Μνημονίου.
Φυσικά , σχεδόν όλοι τους γνωρισαν την δυστυχία των Μνημονίων μόνο απο τις εικόνες της TV. Για τους ευρωπαϊστές τι να πεί κανείς;
Πλέον για αυτούς : "Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται".
Σίγουρα , τώρα που "κύβος ερρίφθη" , κάποιοι θα αναρωτηθούν για τις ηγεσίες. Κάποιοι άλλοι θα σκεφτούν για το κατά πόσο ο ιδεαλισμός μπορεί να νικήσει τον ρεαλισμό. Θα υπάρξουν και εκείνοι που απλώς θα καταθέσουν τα όπλα και θα αναζητήσουν την γαλήνη "σε άλλη γη σε άλλη θάλασσα καλύτερη απο αυτή...
"Τέλος κάποιοι θα προβληματιστούν αν μπορούσαν τα πράγματα να είναι αλλιώς ή για να το πούμε καλύτερα αν οι έλληνες θα ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν την "απεξάρτηση" ...
Ένα όμως είναι σίγουρο. Η ηγεσία της Αριστεράς απέτυχε
Επειδή δεν ήθελε; 
Επειδή δεν μπορούσε; 
Επειδή φοβήθηκε; 
Επειδή αισθάνθηκε απομονωμένη; 
Επειδή δεν θέλησε να ρισκάρει; 
Επειδή συνειδητοποίησε ότι υπάρχει διαφορά μεταξυ του  προεκλογικού εξωστη και του σαλονιού του Μεγαρου Μαξίμου; 
Επειδή...

Οποιαδήποτε και αν είναι η αιτία των επιλογών της το βάρος που κουβαλά στους ώμους της είναι τεράστιο. Και κάθε μέρα που θα περνά θα γίνεται ακόμα πιο βαρυ. Πως μπορείς άραγε να είσαι το ζωντανό παράδειγμα της "παράδοσης"; 

Πως μπορείς να αντέξεις να σε παινεύουν αυτοί που μέχρι χθές σε λοιδορούσαν και σε κατηγορούσαν  ως ζωντανό παράδειγμα ανευθυνότητας ; 

Πως μπορείς να ανεχθείς τον Ραχόϊ αύριο να απευθύνεται στους Podemos και στους ισπανούς έχοντας στα χέρια την ελληνική συμφωνία;