“Oυδείς δικαιούται να παριστάνει τον ανυποψίαστο”

Τη δική της απάντηση σε έντονο ύφος έδωσε το βράδυ της Δευτέρας η Ζωή Κωνσταντοπούλου στην καταγγελία του του αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη Γιάννη Πανούση, ότι η πρόεδρος της Βουλής δεν έδωσε άδεια στα ΜΑΤ να εισέλθουν στη Βουλή, για να κάνουν χρήση της τουαλέτας.

Η κ. Κωνσταντοπούλου εξέδωσε ανακοίνωση αναφερόμενη στα ρεπορτάζ, καταγγελίες, διαρροές που αποδίδονται σε «κύκλους της Προέδρου» ή «κύκλους της ασφάλειας της Βουλής», με την οποία υπογραμμίζει:
• Η Πρόεδρος της Βουλής και η Βουλή δεν ομιλούν μέσω «κύκλων»
• Μοναδική αρμόδια αστυνομική δύναμη για την ασφάλεια της Βουλής είναι η Φρουρά της Βουλής.
• Η οπλοφορία οιουδήποτε προσώπου εντός του χώρου της Βουλής, πέραν των εχόντων άδεια μελών της Φρουράς, απαγορεύεται
• Η είσοδος προσώπων στο χώρο της Βουλής πραγματοποιείται σύμφωνα με τους ισχύοντες κανόνες για την Ασφάλεια και δεν εξαιρείται της εφαρμογής των κανόνων αυτών ούτε το αστυνομικό προσωπικό
• Πρόσωπα που διεκδικούν να εισέρχονται στο χώρο της Βουλής χωρίς έλεγχο ταυτότητας και οπλοφορώντας προδήλως διεκδικούν την παραβίαση των κανόνων ασφαλείας της Βουλής. Αστυνομικοί οι οποίοι διεκδικούν να εισέρχονται στο χώρο της Βουλής ανά δυάδες ή και τετράδες οπλοφορώντας και χωρίς να υποβάλλονται σε έλεγχο ταυτότητας γνωρίζουν ότι διεκδικούν την παραβίαση των κανόνων ασφαλείας της Βουλής.

Στη συνέχεια της ανακοίνωσής της, η πρόεδρος της Βούλης καταφέρθηκε ευθέως κατά του κ. Πανούση:
«Με αυτά τα δεδομένα, τα οποία είναι γνωστά και συνομολογημένα από το αρμόδιο Υπουργείο σε σχέση με τις δυνάμεις που υπάγονται στην ευθύνη του, προξενεί κατάπληξη το γεγονός ότι, για πολλοστή φορά, υποδαυλίζεται με δηλώσεις του αρμοδίου Αν. Υπουργού, η εκ μέρους Αστυνομικών Δυνάμεων αμφισβήτηση των κανόνων ασφαλείας της Βουλής ή της αρμοδιότητας της Φρουράς της Βουλής και τροφοδοτείται αντιπαράθεση της Αστυνομίας προς το Κοινοβούλιο ή και διαρκείς επιθέσεις προς την Πρόεδρό του.

Η δήλωση ‘ο ένας θεσμός πρέπει να σέβεται τον άλλον’, που έγινε από τον Αν. Υπουργό που προΐσταται των Αστυνομικών Δυνάμεων αφ’ ενός υποβαθμίζει το Κοινοβούλιο, που αποτελεί πυλώνα της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και μία εκ των τριών ανεξάρτητων λειτουργιών της Δημοκρατίας, αφ’ ετέρου αναβιβάζει τις αστυνομικές δυνάμεις σε ισότιμο θεσμό με τη Βουλή και εκ τρίτου, δυστυχώς, μεταφράζεται στην πράξη αλλά και μέσω της εξειδίκευσής της ως πλήρης άρνησης σεβασμού στη λειτουργία του Κοινοβουλίου, στο οποίο οι αστυνομικές δυνάμεις διεκδικούν να έχουν “ελευθέρας” χωρίς κανέναν έλεγχο και ενοχλούνται από το γεγονός ότι σε αυτήν την περίοδο έχει εφαρμοσθεί ο νόμος ως προς όλους.

Και καταλήγει η κ. Κωνσταντοπούλου: «Επειδή οι καιροί είναι πονηροί και ουδείς δικαιούται να παριστάνει τον ανυποψίαστο καλό θα ήταν ο καθένας να περιορίζεται και να υπηρετεί τον θεσμικό του ρόλο στη Δημοκρατία και να μην μετατρέπεται σε αυτόκλητο αναμορφωτή του πολιτεύματος».
tvxs.gr

Ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός ως οργανωμένο έγκλημα

 Του Φώτη Τερζάκη

Μία συνέπεια της δομής των παραγωγικών σχέσεων στον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό, όπως την παρουσίασα στο προηγούμενο άρθρο μου, είναι η παράλληλη ύπαρξη λιμναζόντων κεφαλαίων, από τη μία πλευρά, και τεράστιου όγκου αχρησιμοποίητης εργασίας (που πρακτικά μεταφράζεται σε ανεργία), από την άλλη. 

Γιατί τα δύο αυτά δεν μπορούν να συναντηθούν για την παραγωγή αληθινού πλούτου, και μάλιστα με ελάχιστο χρόνο εργασίας, για τις κοινωνίες; Όσο παράλογο κι αν ακούγεται, επειδή, από την άποψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, δεν συμφέρει πλέον. 

Καμία παραγωγική επένδυση «δεν συμφέρει» επειδή το μειούμενο ποσοστό κέρδους από την εκμετάλλευση της εργασίας (μειούμενο για τους λόγους που εξήγησα στα προηγούμενα άρθρα, κι εφόσον η εργασία αυτή δεν είναι ευτελισμένη σε βαθμό που, μέχρι προσφάτως τουλάχιστον, ήταν αδιανόητος σε «ανεπτυγμένες» χώρες) κρίνεται ως ανεπαρκές για τις υπέρογκες αξιώσεις κερδοφορίας των διαχειριστών του κεφαλαίου· οπότε η στρατηγική που επιλέγεται είναι η χρηματοπιστωτική αξιοποίηση.

Αν η χρηματοπιστωτική αξιοποίηση ισοδυναμεί, όπως είπα, με «κεφαλαιοποίηση του χρόνου», μένει να δούμε πώς μεταφράζεται αυτό στην πράξη. Ο χρόνος δεν έχει υλική υπόσταση· είναι μια υποστασιοποιημένη αφαίρεση που ανάγεται σε μια μήτρα υπολογισμών. 

Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι προσομοιώνεται μια δυνητικήπαραγωγή και δυνητικήαπόδοση, ως εάν είχαν λάβει χώρα, και προεισπράττεται ένα δυνητικό κέρδος. Είναι σαν να λέμε ότι η ανταλλακτική αξία αυτοαναπαράγεται εκθετικά χωρίς να εμπλέκεται καμία αξία χρήσης. Αυτό ακριβώς εννοούμε όταν λέμε «φούσκα»(κυριολεκτικά, για τη σφαίρα της κοινωνικής ζωής ό,τι για τη βιολογική ζωή ο καρκίνος). 

Επειδή όμως η προείσπραξη είναι πράξη που πρέπει να μεταφραστεί σε πραγματικούς υλικούς πόρους, προκύπτει μόνο από την αρνητική αναπαράσταση της υλικής παραγωγής, υπό τη μορφή διευρυνόμενου χρέους των παραγωγών: χρωστούν αυτά τα οποία δεν έχουν παραγάγει, σε αυτούς οι οποίοι δεν έχουν επιτρέψει, ως κάτοχοι των πραγματικών μέσων παραγωγής, την παραγωγική αξιοποίηση της εργατικής τους δύναμης. 

Είναι το κυριολεκτικά σχιζοφρενικό «διπλό αδιέξοδο» στο οποίο οι κεφαλαιοκρατικές ελίτ έχουν εγκλωβίσει τις ανθρώπινες συλλογικότητες στις ημέρες μας.

***

Από την άποψη των ζωτικών συμφερόντων της ανθρωπότητας μιλάμε χωρίς αμφιβολία για ειδεχθές έγκλημα. Επειδή όμως το νομικό εποικοδόμημα του κεφαλαιοκρατικού κόσμου εξακολουθεί να βασίζει στην αντεστραμμένη αναπαράσταση των κοινωνικών σχέσεων ως σχέσεων ιδιοκτησίας, αντιστρέφονται επίσης τα κριτήρια του εγκλήματος: από τη σκοπιά των κεφαλαιοκρατικών τάξεων και του νομικού τους οπλοστασίου, έγκλημα είναι το ίδιο το (με τους παραπάνω χειρισμούς παραγόμενο) χρέος, και ο οφειλέτης απογυμνώνεται σταδιακά από όλα τα αστικά του δικαιώματα υποβιβαζόμενος σε παρία ή οικονομικό σκλάβο.

Το δίκαιο αυτό δεν έχει βεβαίως άλλη νομιμοποίηση από τους μηχανισμούς ωμής βίας που κινητοποιούνται για την επιβολή του – και αυτό εξηγεί την παροξυσμική αυταρχικοποίηση του παγκόσμιου νομοθετικού πλαισίου και των κατασταλτικών του μηχανισμών τις τελευταίες δεκαετίες.

Αυτό το στοιχείο ωμής βίας μού φαίνεται ότι είναι το πιο παραγνωρισμένο συστατικό τού χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Ένα μεγάλο μέρος των εικονικά παραγόμενων «κερδών», βέβαια, ως πλασματικό εξαρχής καταλήγει να εξαερώνεται στην πράξη (εξ ου και οι αλυσιδωτές χρεωκοπίες γιγάντιων χρηματοπιστωτικών οργανισμών)· το υπόλοιπο όμως που όντως υλοποιείται, αν το παρακολουθήσουμε ως την άλλη του άκρη, παράγεται από τη σύνθλιψη μυριάδων υπάρξεων στον πλανήτη, ανθρώπινων και μη ανθρώπινων, υπό όρους που σε τίποτα δεν διαφέρουν από αυτό που καλούμε «οργανωμένο έγκλημα»: δουλική εργασία, μαστροπεία, εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, ληστρικούς εκβιασμούς και μεθοδευμένες οικοκτονίες. 

Αν φράσεις όπως «η ιδιοκτησία είναι κλοπή» και «νόμος είναι η θεσμοποιημένη βία» ηχούσαν στο παρελθόν ως προειδοποιητικές υπερβολές, στον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό έχουν πραγματωθεί με την πιο κυριολεκτική σημασία. Διότι αν κάποτε ο καπιταλισμός μπορούσε να αποσπά νομιμοποίηση με το επιχείρημα ότι αναπτύσσει τις παραγωγικές δυνάμεις της ανθρωπότητας, ή ότι εξασφαλίζει συνθήκες υλικής ευημερίας για ολοένα διευρυνόμενα στρώματα του πληθυσμού (πράγματα που ήταν εν μέρει αλήθεια), σήμερα δεν μπορεί πια να το επικαλεστεί: ο καπιταλισμός μόνον ως παραγωγή καταστροφής μπορεί να διαιωνίζει την ύπαρξή του.¹

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι, ενόψει όλων αυτών, ο καπιταλισμός μοιάζει να καταποντίζεται μέσα στις ίδιες του τις αντιφάσεις· και είναι από πολλές απόψεις σωστό.Το ότι όμως ο καταποντισμός του είναι σε θέση να συμπαρασύρειολόκληρο τον πλανήτη στην άβυσσο, κι εν πάση περιπτώσει το ότι, όσο διαρκεί, το κόστος σε ανθρώπινη οδύνη και αίμα είναι ανυπολόγιστο, φέρνει και πάλι στο προσκήνιο με δραματική οξύτητα το παλιό επαναστατικό ερώτημα: ποια ανθρώπινη συλλογικότητα είναι εκείνη που, μη αρκούμενη στην αυτόματη δικαιοσύνη οιωνδήποτε «νόμων της ιστορίας», θα θέσει με τη δράση της τέλος στη δολοφονική επιβίωση τού καπιταλισμού; 

Ποιες μορφές βίας πρέπει και μπορείνα μεταχειριστεί προκειμένου να εξουδετερώσει τις πανίσχυρες και αδίστακτες κεφαλαιοκρατικές ελίτ που κυβερνούν με ασύλληπτους μηχανισμούς ισχύος την οικουμένη; Και, πάνω απ’ όλα, πώς μπορεί να αποτρέψει το καθ’ υποτροπήν δράμα όλων των νεωτερικών επαναστάσεων – τη νεκρανάσταση του βαμπίρ ακόμη και όταν θα του έχει μπήξει την ξύλινη σφήνα στην καρδιά; Όποιος νομίζει ότι αυτά είναι ερωτήματα του παρελθόντος, ξεπερασμένα πια σήμερα, κινδυνεύει να γίνει ο ίδιος ένα θλιβερό απολίθωμα του παρελθόντος.

Σημειώσεις

(1) Αυτό άλλωστε είναι εμφανές και στη γεωστρατηγική των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σήμερα (εν πρώτοις του Ατλαντικού άξονα και των δορυφόρων του, που εξακολουθεί να δεσπόζει πολιτικοστρατιωτικά, και είναι μάλιστα αναγκαίος παράγων για την οικουμενική επιβολή του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού). 

Ενώ άλλοτε η δράση τους χαρακτηριζόταν από τη θετική επιδίωξη μονοπωλιακής πρόσβασης σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους και αγορές, σήμερα γίνεται όλο και περισσότερο αρνητική: στρατηγική της είναι πρωτίστως η αποτροπή ανάδυσης άλλων υπερδυνάμεων, ισχυρών ή έστω αξιόμαχων ανταγωνιστών σε οιαδήποτε κλίμακα, που στην πράξη σημαίνει μεθοδευμένη καταστροφή έστω και χωρίς άλλον διαφαινόμενο στόχο.

 Γιατί; Εύστοχη βρίσκω την εξήγηση της Έφης Κωτσάκη, σε πρόσφατο άρθρο της στον Δρόμο της Αριστεράς με τίτλο «Από το οικονομικό στο γεωπολιτικό χάος» (Σάββατο, 14-2-2015), απ’ όπου και παραθέτω: «Υποκείμενο λόγο αυτής της δραστικής μεταβολής παραδείγματος θεωρώ την οιονεί παγκόσμια μονοπώληση ισχύος και πλούτου εκ μέρους της δυτικής ελίτ (1%), συνδυασμένη με την αδυναμία της –αλλά και έλλειψη διάθεσης λόγω εξάντλησης σπανιζόντων πόρων, περιβαλλοντικής υποβάθμισης, κλπ.– να ανταγωνιστεί στο παραγωγικό επίπεδο σειρά σχετικά ανεξάρτητων και αναδυόμενων κέντρων συσσώρευσης και ισχύος (Κίνα, Ρωσία, λοιπές BRICS, κλπ.).

 Στην προσπάθειά της να διακόψει αυτή την ανταγωνιστική άνοδο, επιχειρεί με μαζική επιβολή πολιτικών “διαίρει και βασίλευε” και με εξαπάτηση, στηρίζοντας-κατασκευάζοντας-εξαπολύοντας-εξαπλώνοντας διάφορες «διαβολικές» δυνάμεις (ισλαμική και νεοφασιστική τρομοκρατία ιδίως), να προκαλέσει-ενισχύσει εμπρόθετα χαοτικές καταστάσεις, που εμμέσως στηρίζουν την ηγεμονία της και εμποδίζουν την ανάδυση των αντιπάλων της». 

[--->]

Τα παραλειπόμενα της μεγάλης εικόνας

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Η πρόκληση των δανειστών, η συγκυρία της διαπραγμάτευσης και ο ρόλος της ελληνικής παρωνυχίδας στους οικουμενικούς σχεδιασμούς της καπιταλιστικής «Διεθνούς» 

 «Η ψευδαίσθηση ότι αρκεί η πολιτική αλλαγή για την αντιμετώπιση του ελληνικού οικονομικού προβλήματος διελύθη στην κυριολεξία.Με άλλα λόγια,ο μεταπολιτευτικός πολιτικός κύκλος ολοκληρώθηκε ».

Αυτά συνέβησαν την περασμένη Πέμπτη,σύμφωνα με αρθρογράφο κορυφαίου συστημικού ΜΜΕ,όταν αποκαλύφθηκε η πρόταση- τελεσίγραφο των δανειστών.

Παρ'ότι ο μεταπολιτευτικός κύκλος έχει κλείσει δεκάδες φορές την τελευταία δεκαετία,ώστε να δώσουμε βάση σε μια ακόμη προαγγελία του τέλους του, το πρώτο σκέλος της παρατήρησης είναι ακριβές. 

Η πολιτική αλλαγή του Γενάρη δεν ήταν η μόνη αναγκαία και ικανή συνθήκη εξόδου από την κρίση.Και υποθέτουμε ότι ακόμη οι πρωταγωνιστές της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές δεν είχαν την ψευδαίσθηση ότι αρκούσε.

Ωστόσο,η μακρά επανάπαυση στη λογική της ανάθεσης έχει αυτή την καθοριστική παρενέργεια:Καθιστά εξαιρετικά δύσκολητην κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα,τώρα που θεωρείται ξανά αναγκαίος.Ακόμη και υπό το «αίσθημα πατριωτικής ευθύνης» που επικαλέστηκε ο πρωθυπουργός στη Βουλή.

Η τακτική της πολιτικής και κοινωνικής εξουθένωσης είναι σταθερό στοιχείο της «μηχανικής» που ακολουθούν εδώ και πέντε χρόνια οι δανειστές στο ολοκληρωτικό πείραμα το οποίο εφαρμόζουν στην Ελλάδα. Και επαναλήφθηκε με το τελευταίο χτύπημα της τρόικας που επανήλθε δριμύτερη,χωρίς την καθωσπρέπει περιβολή των θεσμών,με προφανή στόχο να ωθήσει την κοινωνία ένα μέτρο πιο μέσα στο βάλτο της μοιρολατρία; και της ΤΙΝΑ (There Is No Alternative).

[…] Σ’ όλον αυτό το σχεδιασμό οικουμενικής διακυβέρνησης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, η ελληνική εκκρεμότητα παραμένει μια ενοχλητική παρωνυχίδα. 

Αλλά με όλες τις προϋποθέσεις να εξελιχθεί σε αληθινή γάγγραινα. 

Μια σωστή σύνθεση της μεγάλης αλλά και τόσο εύθραυστης εικόνας καταδεικνύει τις δυνατότητες που έχει ακόμη και σήμερα η κυβέρνηση να έχει καταλυτική, ριζοσπαστική επίδραση στις εξελίξεις. 

Παραδόξως, ακόμη και στη χειρότερη φάση της, όπως συνέβη τον Ιούνιο του 2011,η Ελλάδα παραμένει  υπερδύναμη της κρίσης 

.Αρκεί να χρησιμοποιήσει τα όπλα της.

[...>]

τώρα θέλουν να εφαρμόσουν και την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ (Χατζηδάκη)

  Παράδειγμα:

 Την Τετάρτη κατεβάζουν ρολά τα φαρμακεία όλης της χώρας

Οι φαρμακοποιοί εκφράζουν την πλήρη και κατηγορηματική τους αντίθεση στη θέση που περιλαμβάνεται στην πρόταση της Ελληνικής Κυβέρνησης ,προς τους θεσμούς περί πώλησης των Μη Συνταγογραφούμενων Φαρμάκων (ΜΗΣΥΦΑ) στα σούπερμάρκετ.

Πέραν του ότι θα αποτελέσει μία τεράστια επιβάρυνση στα οικονομικά των πολιτών, θα δημιουργήσει,όπως έχουν δείξει όλες οι μελέτες στην Ευρώπη, τεράστιο πρόβλημα στη δημόσια υγεία λόγω των παρενεργειών που έχουν τα φάρμακα αυτά, κατά την ανεξέλεγκτη χορήγηση τους,

Η διατυπωμένη θέση, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όλες τις προεκλογικές δεσμεύσεις και τοποθετήσεις όλων των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. 

Ο Φαρμακευτικός Σύλλογος Αττικής καλεί την κυβέρνηση να επανεξετάσει άμεσα την θέση της, να εναρμονιστεί με τις ανάγκες του λαού ,αλλά και με τις προεκλογικές της δεσμεύσεις

 http://www.fsa.gr/

 Για την ιστορία:

 Ευ. Τσακαλώτος: Δεν συζητάμε την «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ 

"Απάτη του Χατζηδάκη η λεγόμενη εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ"  

Τσίπρας: Η εργαλειοθήκη ήταν του Χατζηδάκη, όχι του ΟΟΣΑ

Η "εργαλειοθήκη" δεν ήταν του ΟΟΣΑ αλλά του Σαμαρά 

ΠΦΣ: "Όχι" στον εκβιασμό της τρόικας και την "εργαλειοθήκη" του ΟΟΣΑ

 Παππάς απαντάει σε Χαρακόπουλο για την εργαλειοθήκη ΟΟΣΑ

 Τσίπρας:  Δε θα μετανιώσετε για την επιλογή σας. Εμείς δε θα σας προδώσουμε

Το κουρδικό κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών (HDP) εκλέγει 31 γυναίκες βουλευτές στο κοινοβούλιο της Τουρκίας

Η φωτογραφία από το foreignpolicy.com

                    Σύμφωνα με τα ανεπίσημα μέχρι στιγμής αποτελέσματα το κουρδικό κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών (HDP) στέλνει 80 βουλευτές στο τούρκικο κοινοβούλιο από τους οποίους 31 γυναίκες

Το κουρδικό κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών (HDP) για άλλη μια φορά  αποδεικνύεται ως το κόμμα των γυναικών.Με καταμετρημένο πάνω από 90% των ψηφοδελτίων το HDP συγκεντρώνει περίπου 5.300.000 ψήφους και ποσοστά 12.1% σε όλη την Τουρκία και το Βόρειο Κουρδιστάν,και αναμένεται να καταλάβει γύρω στις 80 (78-79) έδρες στο κοινοβούλιο, το 40 τοις εκατό των οποίων γυναίκες. 

Υποστηρίζοντας την ισότητα των φύλων και την εφαρμογή του συστήματος  της συμπροεδρίας, το HDP συμμετέχει δραστήρια  σε πολλούς τομείς της πολιτικής.

HDP has 31 women parliamentarians

According to unofficial results, HDP sends 80 deputies to the parliament, 31 of whom are women.

NEWS DESK - ANF Sunday, June 7, 2015 at 11:15 PM   

ΠΗΓΕΣ :

http://en.firatajans.com/women/hdp-has-31-women-parliamentarians 

http://www.kurdpress.ir/En/NSite/FullStory/News/?Id=10569