Μια αγορά τίτλων ενός τρισεκατομμυρίου θα έχει ασήμαντες επιπτώσεις στον πληθωρισμό

Στη γερμανική εφημερίδα "FAZ" αναλύευαι το πολυσυζητημένο πρόγραμμα  αγοράς κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ. Σύμφωνα με τις πηγές της F.A.Z. οι επιπτώσεις στον πληθωρισμό θα είναι ασήμαντες, και  θα περιορίζονται μόνο στην πτώση της αξίας του ευρώ έναντι του δολαρίου και την ανάκαμψη των εξαγωγών. Η συζήτηση στη Γερμανία είναι έντονη, και αυτό κάνει πολύ σαφές ότι μια ενιαία νομισματική πολιτική για όλους είναι μια σίγουρη πηγή δυσαρέσκειας...

Jens Weidmann, πρόεδρος της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας,της Bundesbank:"Αν η ΕΚΤ αγοράσει κρατικά ομόλογα χαμηλότερης αξιολόγησης, τότε όλα τα ρίσκα της οικονομικής πολιτικής θα πρέπει να τα αναλάβει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, παρακάμπτοντας τις κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια".

Από τον ιταλικό τύπο: ''Η Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο έμπιστος της υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε συνεχίζουν να σφυροκοπούν σκληρά την ποσοτική χαλάρωση που υποστηρίζει ο διοικητής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι. Στην πραγματικότητα,σε αντίθεση με αυτό που θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε η προπαγάνδα του Βερολίνου, η Γερμανία ήταν και εξακολουθεί να είναι η χώρα μέλος που παρέκαμπτε και  παρακάμπτει με τη μεγαλύτερη ευκολία τις κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια για να προωθήσει τα συμφέροντα της.''

 του Philip Plickert

Η ΕΚΤ εξετάζει το μεγαλύτερο πρόγραμμα αγοράς τίτλων στην ιστορία της.Δεν είναι σαφές ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες από ένα τέτοιο πρόγραμμα. Σύμφωνα με πηγές της FAZ,οι επιπτώσεις φαίνεται πως θα είναι περιορισμένες.

Η ΕΚΤ προχωρεί σε προσομοιώσεις, σύμφωνα με πηγές της FAZ, για τις πιθανές συνέπειες από το μεγαλύτερο πρόγραμμα αγοράς τίτλων στην ιστορία της. Η αγορά τίτλων, κυρίως κρατικών ομολόγων, ύψους 1,000 δισεκατομμυρίων ευρώ, θα έχει περιορισμένα αποτελέσματα όσον αφορά την μαζική χρηματοδότηση και τους πολιτικούς κινδύνους. Οι διάφορες μακροοικονομικές προσομοιώσεις, σύμφωνα με πηγές προσκείμενες στην ΕΚΤ, δείχνουν ότι με το πρόγραμμα αγοράς ο πληθωρισμός θα αυξηθεί από 0,15% έως 0,60%.

Περί Γερμανίας: συνοπτικά, για τους πολιτικούς

Αγαπητέ πολιτικέ, ας υποθέσουμε ότι περνάς μπροστά από μία βιτρίνα και βλέπεις κάτι που  χρειάζεσαι, που σου αρέσει, που είναι καλής ποιότητας. Τι μπορεί να σε κάνει να μην  το αγοράσεις; Δύο μόνο πράγματα: είτε η πολύ υψηλή τιμή του, ή αν η ποιότητα δικαιολογεί την υψηλή τιμή (οπότε, θα ήσουν πρόθυμος να το αγοράσεις),ότι δεν διαθέτεις το ανάλογο χρηματικό ποσό. Η τιμή του μπορεί να είναι πολύ υψηλή π.χ., επειδή το εμπόρευμα αυτό αρέσει σε όλους, όλοι το θέλουν, οπότε ο έμπορος προσαρμόζει ανάλογα την τιμή του: αυτό ονομάζετε νόμος της προσφοράς και της ζήτησης.Αυτό οι οικονομολόγοι, το ονομάζουν "θεωρία της ζήτησης", και η ζήτηση ενός εμπορεύματος εξαρτάται από το εισόδημα του πελάτη και την τιμή του εμπορεύματος.


Αν αυτό το καταλαβαίνεις, αγαπητέ πολιτικέ, τότε θα καταλάβεις και:

1) το λόγο που δημιουργήθηκε τυ ευρώ, και:

2) το λόγο που θα τιναχτεί στον αέρα.

Και ας αφήσουμε κατά μέρος , παρακαλώ, την πλούσια (γεω) πολιτική ανεκδοτολογία (ο Μιτεράν, που ήθελε να εκμεταλλευτεί τον Κολ, κ.λπ. , κλπ.) :όλα αυτά είναι αλήθεια, αλλά και αηδίες. Ο Μιτεράν ήταν ένας άνθρωπος βαθύτατα δογματικός, άσχετος με τα οικονομικά και πολύ φιλόδοξος.
 

Το πιο σημαντικό είναι ότι συνδέοντας το μάρκο με τα νομίσματα των κυριότερων πελατών της, η Γερμανία δεν επέτρεπε να ανατιμηθεί το μάρκο κάθε φορά που ανέβαινε η ζήτηση για γερμανικά προϊόντα. Αυτό έγινε σε όλη τη δεκαετία του ΄80 : το μάρκο είχε ανατιμηθεί έξι φορές στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (European Monetary System), έναντι τεσσάρων υποτιμήσεων της ιταλικής λίρας. Αλλά με το ευρώ, όλα αυτά θα έπαιρναν ένα τέλος, δηλαδή, ουσιαστικά,οι Γερμανοί επιχειρηματίες θα μπορούσαν με πλήρη ασφάλεια να ασκήσουν μια πολιτική συμπίεσης των μισθών. Και λοιπόν; θα μου πείτε.

Η συμπίεση των μισθών έχει δύο επιπτώσεις: αυξάνει τα κέρδη (όταν ένα κομμάτι της πίτας μικραίνει, το άλλο μεγαλώνει), και κάνει τα εγχώρια αγαθά φθηνότερα (αν μειώσεις το κόστος  εργασίας, μπορείς να κρατήσεις σχετικά χαμηλά την τιμή των εμπορευμάτων σου).Αυτή η δεύτερη  είναι πολύ, πολύ σημαντική, αφού αν κόψεις χρήματα από τους εργαζομένους σου, μειώνοντας τους μισθούς τους, τότε για να έχεις κέρδη θα πρέπει να πουλήσεις τα εμπορεύματα σου στο εξωτερικό, επειδή οι εργαζόμενοι σου δεν θα έχουν πλέον χρήματα να τα αγοράσουν!

Αυτό το καταλαβαίνετε αγαπητοί πολιτικοί; Αν το καταλαβαίνετε, συνεχίζεται να με ρωτάται τι σχέση έχουν οι ισοτιμίες με όλα αυτά ;

Φυσικά, και έχουν. Τι θα είχε συμβεί στη δεκαετία του '80 ή του '90, αν η Γερμανία ακολουθούσε μια επιθετική πολιτική κοινωνικού ντάμπινγκ (για παράδειγμα, πουλώντας "κάτω από το κόστος", περικόπτοντας τους μισθούς των εργαζομένων της, αν ασκούσε δηλαδή μια πολιτική "εσωτερικής υποτίμησης");  Χαμηλότεροι μισθοί ,σημαίνει χαμηλότερες τιμές, και  κάποιος από το εξωτερικό θα είχε συμφέρον να αγοράσει  στη Γερμανία, έτσι , όμως θα ανέβαζε τη ζήτηση για μάρκα προκειμένου να αγοραστούν γερμανικά προϊόντα, και το μάρκο θα ήταν πιο ακριβό, οπότε θα τον συνέφερε λιγότερο να αγοράσει στη Γερμανία. 

Στο τέλος ,οι ξένοι αγοραστές, από τη διαφορά της τιμής του μάρκου θα έχαναν ότι είχαν κερδίσει αγοράζοντας γερμανικά προϊόντα με μάρκα, και θα επέστρεφαν πάλι πίσω στο σημείο εκκίνησης. Τότε οι Γερμανοί επιχειρηματίες θα έμεναν με μια εγχώρια ζήτηση συμπιεσμένη (λόγω της περικοπής των μισθών), αλλά με μια εξωτερική ζήτηση, ίδια όπως και πριν!

Απεργούμε

DE BELLO GALLICO (ξεχάστε το Σεντάν *)

Η γνωστή πλέον θέση του Γάλλου υπουργού Οικονομικών Michel Sapin (ότι "η Γαλλία απορρίπτει τη λιτότητα" και ότι για να "επανέλθει η χώρα στον σωστό δρόμο" δεν θα εφαρμόσει το στόχο για έλειμμα 3% μέχρι το 2017!),και ταυτόχρονα να ζητά από τη Γερμανία να εφαρμόσει τις συμφωνίες μειόνοντας το πλεόνασμα της, βάζει τη Γαλλία μπροστά σε μια κατάσταση σχεδόν υποχρεωτική 
 

Η τρόικα απειλούσε με πτώχευση την Ιρλανδία

Ο Διοικητής της ΚΤ της Ιρλανδίας,Honohan, αποκαλύπτει: Η Τρόικα απειλούσε με πτώχευση την Ιρλανδία ,αν η κυβέρνηση της "έκαιγε" τους κατόχους ομολόγων του ιρλανδικού δημοσίου.

Η Irish Independent δημοσιεύει την αποκάλυψη του Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Ιρλανδίας σχετικά με τις πιέσεις της τρόικας στην κυβέρνησή της Ιρλανδίας, για να μπει σε πρόγραμμα διάσωσης. Παρά το γεγονός ότι ο ρόλος του Honohan στην όλη ιστορία είναι αρκετά  διφορούμενος, η αποκάλυψη ενισχύει τις ενδείξεις για την αλαζονεία της ΕΚΤ ως προς την προάσπιση των συμφερόντων των πιστωτών στην κρίση του 2011 (http://www.forbes.com/sites/karlwhelan/2012/08/17/the-ecbs-secret-letter-to-ireland-some-questions/), και την επιφυλακτικότητα και αδιαφάνεια των Επιτρόπων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίοι αν και τους ασκείται δριμύτατη κριτική για το θέμα ,  επιλέγουν τη σιωπή.

ευρώ και ύφεση

Τι έκπληξη: βρισκόμαστε σε ύφεση! Κοιτάς γύρω σου και αναρωτιέσαι: γιατί είχαμε βγει; Τεχνικά, ναι. Το 4ο τρίμηνο του 2013, το ΑΕΠ της Ιταλίας αυξήθηκε κατά 0,13% σε σύγκριση με το τρίτο τρίμηνο, και σε ετήσια βάση στο "συναρπαστικό" -1.85%. Αυτή η αύξηση, μετά από εννέα συνεχόμενες μειώσεις, ήταν η αχτίδα φωτός στο βάθος του τούνελ. Στη συνέχεια, το 1ο τρίμηνο του 2014 ήταν αρνητικό, τώρα ξέρουμε ότι ήταν και το δεύτερο: βρισκόμαστε και πάλι μέσα στην ύφεση, και όχι μια κρίσι οποιαδήποτε. Τα τρία τελευταία χρόνια, το ΑΕΠ αυξήθηκε  μόνο σε ένα τρίμηνο. Αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία της ενωμένης Ιταλίας, με εξαίρεση την περίοδο του πολέμου.

Γιατί να συμβαίνει αυτό σήμερα;
Ακούστε καλύτερα τον υπεύθυνο αυτής της καταστροφής, ο οποίος ομολόγησε την αυστηρή οικονομική λογική της. Το πρώτο τρίμηνο του 2012, το ΑΕΠ της Ιταλίας ήταν -1%, μια πτώση συγκρίσιμη μόνο με την περίοδο μετά τη χρεοκοπία της Lehman. Τον επόμενο Μάιο, σε δημοσιογράφο του CNN που τον ρώτησε πού σκεπτόταν να τραβήξει με τη λιτότητα, ο Μάριο Μόντι απάντησε με μια φράση βγαλμένη από τα εγχειρίδια πολιτικής οικονομίας (αλλά όχι πολιτική): "Με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις καταφέραμε να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί. Μέσω της δημοσιονομικής εξυγίανσης καταστρέφουμε την εσωτερική ζήτηση ". Τι εννοούσε ο τότε πρωθυπουργός; 

Πριν από το ευρώ όταν ήθελε κανείς να αγοράσει ένα Audi ή μια BMW έπρεπε να αγοράσει μάρκα: αν οι Ιταλοί προτιμούσαν τα "γερμανικά προϊόντα", τότε η αξία του μάρκου ανέβαινε, οπότε κάποιοι θέλοντας και μη θα κατέληγαν σε μια Alfa Romeo.Η καρδιά δεν ελέγχεται, αλλά και με το πορτοφόλι δεν πρέπει να αστειεύεσαι. Το ευρώ εμποδίζει τη λειτουργία αυτού του μηχανισμού της αγοράς και επομένως ενισχύει τις εισαγωγές στο Νότο, των προϊόντων του Βορρά. Μια χώρα είναι σαν μια οικογένεια: αν εισάγει περισσότερα από ό, τι εξάγει, τότε τη διαφορά θα πρέπει να την καλύψει με δανεικά. Έχετε δει γερμανικούς φορείς χρηματοδότησης να δίνουν δάνεια σε τιμές ευκαιρίας για την αγορά γερμανικών αυτοκινήτων; Οποίος επωφελήθηκε από μια τέτοια ευγενική προσφορά, συνέβαλε και αυτός στην αύξηση του ιταλικού εξωτερικού χρέους.

Σημειώστε ότι για το Βορρά το να δανείσει το Νότο δεν είναι πρόβλημα, επειδή το ευρώ, πέρα  από το ότι ναρκώνει την ανταγωνιστικότητα, εξαλείφει και τους κινδύνους ισοτιμίας. Κάποτε όμως έρχεται η στιγμή που τα χρέη θα πρέπει να αποπληρωθούν, ίσως επειδή ξέσπασε κρίση, και ο οφειλέτης θα πρέπει να "επιστρέψει" τα δανεικά. Το πρώτο πράγμα σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι να σταματήσουν να δανείζονται, και επομένως, μια χώρα θα πρέπει να μειώσει τις εισαγωγές της. Αλλά πώς να το κάνει, όταν οι αναλογίες των τιμών ευνοούν τα ξένα προϊόντα, και η συναλλαγματική ισοτιμία δεν μπορεί να τις διορθώσει, επειδή δεν απαντά στους νόμους της αγοράς; 

Είναι απλό: περικόπτοντας τα εισοδήματα των πολιτών (αυξάνοντας τους φόρους, ή μη ανανεώνοντας τις συμβάσεις εργασίας). Αν δεν έχεις λεφτά, δεν μπορείς να τα ξοδέψεις, δεν μπορείς να δημιουργήσεις "ζήτηση" για τα εμπορεύματα, ακόμη και για τα ξένα εμπορεύματα."Καταστροφή της ζήτησης" σημαίνει περικοπή εισοδημάτων για να μειωθούν οι εισαγωγές, και να ισοσκελιστεί το ισοζύγιο πληρωμών.

Μήπως πιστέψατε ότι η λιτότητα χρησιμεύει για να μειωθεί το δημόσιο χρέος; 

Ο κάθε οικονομολόγος γνωρίζει πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει : στην ύφεση η λιτότητα μειώνει τα εισοδήματα και τα δημόσια έσοδα, επιδεινώνοντας την κατάσταση. Αφήστε ότι πριν τον Μόντι δεν υπήρχε πρόβλημα δημόσιου χρέους, όπως είπε και ο σημερινός υπουργός οικονομικών Padoan! Στο ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών, ωστόσο, η λιτότητα κάνει θαύματα. Μεταξύ 2011 και 2013, ο Μόντι μείωσε το λόγο Δαπάνες/ ΑΕΠ μόνο 0,7 τοις εκατό του ΑΕΠ, αλλά το ΑΕΠ κατέρρευσε μέσα σε δύο χρόνια πάνω από 4%, και στη συνέχεια ο λόγος χρέους / ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 12 μονάδες. Καταστροφή είπατε; Για εμάς, ναι, για τους ξένους πιστωτές όχι: το ισοζύγιο πληρωμών έγινε πλεονασματικό.

Φυσικά, τα δάνεια θα πρέπει να αποπληρωθούν. Αλλά ακόμα και ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δήλωσε ότι οι τράπεζες του Βορρά ήταν απρόσεκτες! Να καταστρέφεται η οικονομία μιας χώρας για να υπακούσει στο τελεσίγραφο των απρόσεκτων πιστωτών είναι ανήθικο (διότι οι πιστωτές θα πρέπει και αυτοί να αναλάβουν το βάρος των δικών τους κακών επιλογών), αλλά πάνω απ’όλα ανόητο. Και το αποτέλεσμα ποιο είναι; Αυτό που βλέπουμε σήμερα σε άλλες ειδήσεις: 

Τον περασμένο μήνα οι παραγγελίες της γερμανικής βιομηχανιας μειώθηκαν περισσότερο από 3%. Πνίγοντας τους οφειλέτες τους, που είναι η κύρια αγορά τους, η Γερμανία στραγγαλίζει τον ίδιο της τον εαυτό. Η μόνη προοπτική σωτηρίας είναι αυτή που προσφέρουν ευγενικά οι υποστηρικτές του δημοψηφίσματος "κατά της λιτότητας". Ναι! Γιατί αφού μας ξεζούμισε για να πάρει πίσω το "θησαυρό της", τώρα το γερμανικό Γκόλουμ, αν θέλει κάποιος να αγοράσει υα εμπορεύματα του, θα πρέπει να βάλει πάλι μπροστά τη ζήτηση στην Ευρώπη. Τι θα μπορούσε να είναι καλύτερο από το να επιτρέψει στο Νότιο να αρχίσει και πάλι να δανείζεται; Θα δείτε: Η Μέρκελ θα δείξει σύντομα το ανθρώπινο πρόσωπο της, όχι για να ευχαριστήσει τους συναδέλφους που είναι "κατά της λιτότητας",αλλά επειδή τη συμφέρει. 

Αλλά εμάς, αντί να αρχίσουμε και πάλι να χρεωνόμαστε για να την βοηθήσουμε, συμφέρει να εγκαταλείψουμε το ευρώ, ένα σύστημα στο οποίο η λιτότητα είναι ο μόνος μηχανισμός ρύθμισης των εξωτερικών ελλειμμάτων.

[--->]

100 τιτιβίσματα για την κρίση

του Riccardo Bellofiore

Σε ένα μυθιστόρημα πολύ της μόδας , όταν ήμουν νέος , Το Ζεν και η τέχνη συντήρησης της μοτοσικλέτας * του Ρόμπερτ Πίρσιγκ, σε κάποιο σημείο του υπάρχει ο εξής προβληματισμός :

" Ναι και όχι ... αυτό ή εκείνο ... ένα ή μηδέν. Όλη η ανθρώπινη γνώση έχει κτιστεί πάνω σ’ αυτή τη στοιχειώδη βάση διαχωρισμού. Μια απόδειξη αυτού του πράγματος βρίσκεται στη μνήμη των υπολογιστών που αποθηκεύει όλη της την γνώση με τη μορφή δυαδικών πληροφοριών .Πολλά ένα πολλά μηδέν , τίποτα άλλο .

 Συνήθως δεν βλέπουμε,επειδή δεν το έχουμε συνηθίσει, ότι υπάρχει κι ένας τρίτος λογικός όρος, ισοδύναμος με το ναι και το όχι, που είναι ικανός να διευρύνει την κατανόηση μας προς μία μη αναγνωρισμένη κατεύθυνση. Δεν έχουμε καν ένα όρο που να τον περιγράψει και γι αυτό θα χρησιμοποιήσω το γιαπωνέζικο MU.

Το MU σημαίνει "μη τίποτα". Όπως και η "Ποιότητα", με το δάχτυλό δείχνει πέρα από τη διαδικασία του δυαδικού διαχωρισμού.

Το MU λέει απλά : "μη τάξη , μη ένα,μη μηδέν , μη ναι μη όχι". Δηλώνει ότι το περιεχόμενο της ερώτησης είναι τέτοιο που μια απάντηση ναι- όχι είναι λανθασμένη και δεν θα έπρεπε να δοθεί . "Πάρε πίσω την ερώτηση" είναι αυτό που σου λέει.

Το MU γίνεται κατάλληλο όταν το περιεχόμενο της ερώτησης γίνεται πολύ μικρό για την αλήθεια της απάντησης".

διδάγματα από την κρίση

Διδάγματα από την κρίση : γιατί το Ευρωκοινοβούλιο θα πρέπει να μην εμπιστεύεται την Ευρωπαϊκή Επιτροπή
( Το κείμενο της ομιλίας του Alberto Bagnai στο συνέδριο " Θα πεθάνουμε για το ευρώ ; " ,που διοργανώθηκε από την ομάδα EFD στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 3 του Δεκέμβρη 2013 . Εδώ το αρχικό βίντεο ) .

( η ομιλία στα αγγλικά εδώ )




Στην ομιλία μου θα προσπαθήσω να βάλω τα προβλήματα που βιώνουμε στη σωστή τους διάσταση. Το πρώτο που  θα δείξω είναι ότι οι οικονομικές ανισορροπίες , και οι κρίσεις χρέους , πηγάζουν πολλές φορές από ανισορροπίες στην κατανομή του εισοδήματος . Αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το υποτιμάμαι , επειδή μας δίνει ένα θετικό μήνυμα για το τι πρέπει να κάνουμε όταν εγκαταλείψουμε το ευρώ .Το δεύτερο, ότι το πάντρεμα ενιαίου νομίσματος και οικονομικών μεταρρυθμίσεων είναι πολύ δύσκολο . Μας είπαν ότι το ενιαίο νόμισμα θα μας έκανε να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις απολύτως απαραίτητες , τώρα όμως από τη βιβλιογραφία γνωρίζουμε ότι η οικονομική επιστήμη έχει πολλά επιχειρήματα για να αντικρούσει αυτή τη θέση και να στηρίξει μια αντίθετη άποψη, ότι δηλαδή, οι σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες , ή ακόμα χειρότερα το ενιαίο νόμισμα , στην πραγματικότητα είναι χρήσιμα εργαλεία για την αναβολή των οικονομικών μεταρρυθμίσεων . Στη συνέχεια θα παρουσιάσω τα δύο βασικά διδάγματα που προκύπτουν από την κρίση : το πρώτο είναι ότι θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο , το δεύτερο , ότι πρέπει να απαλλαγούμε από το ευρώ .

Αυτές είναι δύο αναγκαίες προϋποθέσεις για τους λόγους που θα εξηγήσω σύντομα .

Η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιρλανδία "βοηθούν" τους κερδοσκόπους

Φοβάμαι πως ετοιμάζουν την επίθεση,.Στις αγορές επικρατεί μεγάλη ηρεμία. Το πολιτικό μήνυμα που φτάνει από την Ιταλία μετά τις εκλογές, η μόνη από τις PIIGS που αν τιναχτεί στον αέρα θα τιναχτούν τα πάντα, είναι σαφές: όχι στις πολιτικές λιτότητας, όχι στις συνταγές της τρόικας. Οχι λοιπόν στο αίτημα της ΕΚΤ για ενεργοποίηση του προγράμματος OMT, τη λεγόμενη ασπίδα
αντι-spread. Συνεπώς, τα μέτρα  εκφοβισμού της  Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κατά της κερδοσκοπίας χάνουν την αξία και το ειδικό βάρος τους, καθιστώντας πιθανή μια προσπάθεια επίθεσης, απλά για να δοκιμάσουν τις πραγματικές προθέσεις και το χώρο παρέμβασης του Mario Draghi. Από την άλλη όμως, οι άνθρωποι έχουν κουραστεί από τη λιτότητα, όπως φαίνεται από τα τελευταία νέα  από τρεις χώρες των PIIGS.

Αρχίζουμε από την Ιρλανδία, με τον επικεφαλής της συνδικαλιστικής συνομοσπονδίας, David Begg,να  χαρακτηρίζει τις δραστηριότητες της ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ ως εξής:  "Η τρόικα έχει κάνει μεγαλύτερη ζημιά στην Ιρλανδία απ’ότι 800 χρόνια βρετανικής κυριαρχίας. Η εικόνα της χώρας μας ως χώρα όπου δήθεν πέτυχε η συνταγή της λιτότητας και της ευρωπαϊκής ανάκαμψης δεν είναι παρά ένας μύθος που τον καλλιεργείται από τους Ευρωπαίους πιστωτές, που το μόνο τους ενδιαφέρον είναι πως να πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Τελικά οι ηγέτες του ΔΝΤ παραδέχθηκαν ότι είχαν κάνει λάθος, ενώ οι Ευρωπαίοι βλέπουν τα πράγματα εντελώς ιδεολογικά. Είναι όπως στον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι στρατηγοί θυσίαζαν τη ζωη εκατομμύριων για να κερδίσουν ένα μέτρο γης  και δεν άλλαζαν τις απόψεις τους με το τίποτα, παρά το προφανές της κατάστασης".

Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους: η εγχώρια κατανάλωση στην Ιρλανδία μειώθηκε κατά 26% και οι επενδύσεις έχουν φτάσει στο χαμηλότερο σημείο από τότε που η χώρα καταγράφει
τα σχετικά στοιχεία. Η υποαπασχόληση έχει φτάσει στο 23%, παρά το κύμα μετανάστευσης προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Αυστραλία και τις ΗΠΑ, που έπληξε και πάλι τη χώρα. Ξέχωρα από αυτό, τα συνδικάτα της Ιρλανδίας - ελαφρώς λιγότερο πολιτικοποιημένα από τα Ιταλικά -μόλις υπέγραψαν μια συμφωνία με την κυβέρνηση για περαιτέρω μείωση των μισθών στο
δημόσιο τομέα από 5,5% έως και 10% για τις υψηλότερες εισοδηματικές κατηγορίες, όπως οι γιατροί. Συν μια επιπλέον περικοπή κατά 14% που ήδη είχε γίνει. 

Ύστερα είναι και το ζήτημα του χρέους, στο 120% του ΑΕΠ το οποίο θα βγει εκτός ελέγχου αν οι πιστωτές δεν δεχτούν μια συμφωνία ανταλλαγής ομολόγων με σημαντικό κούρεμα του χρέους, πολλή περισσότερο που αν το τραπεζικό σύστημα δείχνει να έχει ομαλοποιηθεί μετά την εθνικοποίηση, ωστόσο εξακολουθεί να παραμένει άλυτο το πρόβλημα του κατασκευαστικού τομέα: η μέση τιμή των κατοικιών στην Ιρλανδία μειώθηκε κατά 50% και, παρά το ότι τα ιδρύματα επεκτείνουν το χρόνο αποπληρωμής των δανείων, αντί να προχωρήσουν σε κατασχέσεις, η κατάσταση θα είναι τρομερά επικίνδυνη αν δεν ανακάμψουν η οικονομία και η εγχώρια ζήτηση.

Και τι να πει κανείς για την Ισπανία, με τους πολιτικούς της να τα βάζουν με την Ιταλία, αφού η πολιτική αστάθεια της Ιταλίας επηρεάζει την οικονομία τους; Η Bankia, το μεγαθήριο που πρόεκυψε από τη συγχώνευση επτά ταμιευτηρίων που είναι σε κατάσταση πτώχευσης και εθνικοποιημένη, έκλεισε το 2012 με ρεκόρ ζημιών 19,193 δισεκατομμυρίων ευρώ, αφού σώθηκε χάρη στην ευρωπαϊκή βοήθεια ύψους  18 δισ. ευρώ. Τον περασμένο Νοέμβριο, η Bankia ανακοίνωσε ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης που προβλέπει  4.500 απολύσεις, το 22% δηλαδή του σημερινού εργατικού δυναμικού και το κλείσιμο πάνω από το ένα τρίτο των καταστημάτων της, αλλά και αυτό το δρακόντειο πρόγραμμα φαίνεται πολύ ανεπαρκές.

Η κατάσταση όμως της υγείας των τραπεζών αντανακλά την υγεία της χώρας. Η οικονομία της Ιβηρικής,η  τέταρτη οικονομία της ευρωζώνης συρρικνώθηκε για έβδομο συνεχόμενο τρίμηνο, τους τρεις τελευταίους μήνες του 2012, φθάνοντας στο  -0,8% το οποίο είναι πολύ χειρότερο από το προβλεπόμενο όσον αφορά την ύφεση.

 Το ΑΕΠ το 2012 συρρικνώθηκε κατά 1, 4%, σε σύγκριση με μια αύξηση 0,4% το 2011 και η κυβέρνηση η ίδια παραδέχτηκε ότι η οικονομία θα συνεχίσει στην ίδια πορεία όλο το έτος. Φυσικά, ο λόγος ελλείμματος / ΑΕΠ το 2012 έπεσε στο 6,7% από 8, 96% το 2011, αλλά αυτό δεν είναι ευχάριστο, καθώς ο πρωθυπουργός Rajoy είχε πει ότι φέτος θα τηρηθεί ο στόχος του 3%. Η παραγωγή μειώθηκε κατά 4,7% λόγω της κατάρρευσης της εγχώριας ζήτησης, ενώ οι εξαγωγές αυξήθηκαν μόνο κατά 2,8% το τέταρτο τρίμηνο του περασμένου έτους, όπως αναφέρει η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία: οι αναλυτές ανέμεναν μείωση της παραγωγής μόλις κατά 0,7% το τρίμηνο που έληξε τον Δεκέμβριο. "Οι αριθμοί κλειδί της  Ισπανίας, ακολουθούν μια πτωτική τάση εδώ και καιρό - είπε ο Guillaume Menuet, ο επικεφαλής οικονομολόγος της Citigroup. Είναι μόνο θέμα χρόνου και τα στοιχεία της πραγματικής οικονομίας θα διαψεύσουν την ψευδή εικόνα που παρουσιάζουν πολλές ευρωπαϊκές χώρες τους τελευταίους έξι μήνες και θα επιβεβαιώσουν ότι η λιτότητα πλήττει την ανάπτυξη".

Τέλος, δυο λόγια για την Ελλάδα. Στη χώρα, ο όγκος των λιανικών πωλήσεων το  Δεκέμβρη μειώθηκε κατά  8,7% με συνέπεια οι πωλήσεις να συρρικνωθούν κατά 12,2% σε μέσα επίπεδα το 2012, και από την πτώση αυτή να μην εξαιρείται καμία κατηγορία καταστήματος (ακόμη και τα σούπερ μάρκετ). Αυτό ανακοίνωσε η Ελληνική Στατιστική Αρχή, εξηγώντας ότι η τάση αυτή συνοδεύτηκε από τη συνεχή ελεύθερη πτώση της εμπιστοσύνης των καταναλωτών σε μια χώρα που έχει εισέλθει πλέον στο έκτο συνεχόμενο έτος ύφεσης. 

Τα στοιχεία του  Δεκέμβριο ακολουθούν την κατάρρευση του (αναθεωρημένου)16,7%   του Νοέμβριου της λιανικής ζήτησης: αναλύοντας τα στοιχεία του δείκτη φαίνεται ότι τη μεγαλύτερη μείωση (μείωση 20% σε ετήσια βάση) εμφάνισαν φάρμακα και καλλυντικά, και ακολούθησε ο τομέας ένδυσης (-12,7%). Επίσης, τον Δεκέμβριο, μειώθηκε η κατανάλωση καύσιμων κατά 8, 5% (-16,7% τον προηγούμενο μήνα). 

Αλλά αυτό που φοβίζει κυρίως είναι ο τομέας των φαρμάκων, αφού πολλές πολυεθνικές εταιρείες μπλόκαραν τις παραδόσεις τους στη χώρα, λόγω της κρίσης και ο ίδιος ο Ερυθρός Σταυρός μείωσε σημαντικά την παροχή αίματος για μεταγγίσεις προς τη χώρα, γιατί δεν πλήρωσε στην ώρα τους τα οφειλόμενα: ο Ελληνικός Φαρμακευτικός Σύλλογος ανέφερε ότι σημειώνονται ελλείψεις για πάνω από 300 φάρμακα λόγω του ότι εξαντλούνται τα αποθέματα τους στη χώρα.

Επιπλέον, ο πρόεδρος του ελληνικού Εθνικού Οργανισμού φαρμάκου, Γιάννης Τούντας, γνωστοποίησε ότι "Οι μεγάλες πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρείες πιστεύουν ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα από την οποία μπορούν να βγάλουν κέρδη και φοβούνται ότι αν στείλουν στην Ελλάδα φάρμακα, αδίστακτοι έμποροι θα τα εξάγουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες για δικό τους όφελος". 
Από το 2011, το κράτος  χρωστάει στις φαρμακευτικές εταιρείες  1,9 δισεκατομμύρια ευρώ και με βάση την αρχική συμφωνία θα πρέπει να πληρωθούν σε μηνιαίες δόσεις των € 500 εκατομμύριων, κάτι που επί του παρόντος μοιάζει αδύνατο. Επιπλέον, το γεγονός ότι τα φάρμακα στην Ελλάδα κοστίζουν περισσότερο από 20% φτηνότερα τείνει να γίνει ένα νέο άλλοθι των βιομηχανιών του κλάδου που επιθυμούν να σταματήσουν να δίνουν φάρμακα: "Η κυβέρνηση πρέπει να παρέμβει, εάν θέλει να αποφύγει την αύξηση των εξαγωγών,"είπε στην Guardian ο διευθύνων σύμβουλος της Novartis στην Ελλάδα, Κωνσταντίνος Φρουζής.
 

Με απλά λόγια, η Ελλάδα είναι μια χώρα νεκρή. Σκοτωμένη από τη λιτότητα
Προσοχή στο συνδυασμό κακών πολιτικών, και λαϊκών αντιδράσεων: αν πάψει να υπάρχει η ασπίδα προστασίας της ΕΚΤ, τα πάντα θα τιναχτούν στον αέρα. Και μερικοί, πέραν του Ατλαντικού και στο Λονδίνο, θα αρχίσουν να σκέφτονται διάφορα.

[--->]

Οι παρενέργειες του τευτονικού μαγικού φίλτρου

Η συντηρητική FAZ.net, δίνει το βήμα στον οικονομολόγο των γερμανικών συνδικάτων Dierk Hirschel να εκθέσει τις απόψεις του: ας το σκεφτεί καλά το Παρίσι πριν πιει το μαγικό φίλτρο από γερμανική συμπίεση μισθών και απελευθέρωση της αγοράς εργασίας

Πρώτα η Άνγκελα Μέρκελ τα βαλε με τους  νότιο Ευρωπαίους. Τώρα, θέλει να βάλει και το γάλλο γείτονα της να χάσει κιλά. Αλλά πριν πιουν το τευτονικό μαγικό φίλτρο ο Φρανσουά και η Μαρί θα πρέπει να γνωρίζουν τους κινδύνους και τις παρενέργειες.

Στην Ευρώπη, οι γείτονες τσακώνονται. Την αρχή έκανε η Άνγκελα Μέρκελ  που επέπληξε τους νότιο Ευρωπαίους. Λιγότερες διακοπές,περισσότερη δουλειά- και η οικονομία θα ξαναπάρει μπροστά, βροντοφώναζε από το Βερολίνο. Τώρα όμως στρέφεται κατά του γάλλου γείτονα της. Ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θέλει να δείξει στο Παρίσι πώς γίνονται οι σωστές πολιτικές μεταρρυθμίσεις. Η Ευρώπη θα πρέπει να γιατρευτεί  με γερμανικό φίλτρο.

Φαίνεται, ότι τελικά η Γερμανία είναι η τελευταία χώρα στο νοσοκομείο Ευρώπη που είναι ακόμα υγιής. Μια οικονομία που αναπτύσσεται, ένα θαύμα απασχόλησης, πολλοί πρωταθλητές τεξαγωγών και ένας δημόσιο προϋπολογισμό χωρίς πρόβλημα χρέους, μιλούν από μόνα τους. Στη Γαλλία, αντίθετα, η οικονομία βρίσκεται σε στασιμότητα, η ανεργία αυξάνεται, το εξωτερικό εμπόριο είναι στο κόκκινο και τα χρέη αυξάνονται.

Για το λόγο αυτό, ο πρώην καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ συμβούλεψε  τον Γάλλο Πρόεδρο να παραδειγματιστεί από τον ίδιο και να μην τηρήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις του. Έτσι, φτάνει πια με το φόρο επί των πλουσίων και τη σύνταξη στα 60 , αντ΄αυτών Agenda 2010 αλά γαλλικά. Η οικονομία θα ξαναρχίσει να αναπτύσσεται και πάλι με λιγότερους φόρους και εισφορές, λιγότερους δημόσιους υπάλληλους και πιο εύκολες απολύσεις .

Προσοχή όμως, πριν πιουν το τευτονικό μαγικό φίλτρο ο Φρανσουά και η  Μαρί πρέπει να γνωρίζουν τους κινδύνους και τις παρενέργειες. Σε αντίθεση με την επίσημη εκδοχή, η Agenda 2010 και ο νόμος Hartz IV δεν έχουν δημιουργήσει καμία θέση απασχόλησης Jobwunder(θέσεις ευκαιρίας). Η υποτιθέμενη έκρηξη απασχόλησης δεν προχώρησε πέρα ​​από μια συνήθη οικονομική ανάκαμψη. Η απασχόληση αυξήθηκε – ανάλογα με τη διαφορετική διάρκεια της ανάκαμψης -όχι περισσότερο από ότι συνέβαινε και πριν τις μεταρρυθμίσεις. Οι συνεχείς αναγγελίες σχετικά με τα υποτιθέμενα νέα ρεκόρ απασχόλησης παραποιούν την πραγματικότητα. Όταν οι επιχειρήσεις τις  θέσεις πλήρους απασχόλησης τις μετατρέπουν σε θέσεις μερικής απασχόλησης ή Minijobs,τότε οι  στατιστικολόγοι της   Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Απασχόλησης (Bundesagentur fuer Arebit) αισθάνονται πανευτυχείς. Στην πραγματικότητα, “σπάνε” τις διαθέσιμες θέσεις εργασίας  σε νέες προσωρινές θέσεις εργασίας .Ετσι,από το Ρόστοκ μέχρι το  Μόναχο οι εργαζόμενοι απασχολούνται, λιγότερο από ό, τι πριν από 20 χρόνια.

Μόνο στην Αμερική υπάρχει ένα υψηλότερο ποσοστό χαμηλόμισθων
Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κατά τη διάρκεια της κρίσης πάνω από ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας διασώθηκαν χάρη στη μείωση των ωρών εργασίας. Με λίγα λόγια: όση σχέση έχουν “οι μεταρρυθμίσεις” με την τρέχουσα αύξηση της απασχόλησης, τόση σχέση έχει το ποσοστό γεννήσεων με τον αριθμό των πελαργών. Μια χρονολογική σειρά – η ανάπτυξη έρχεται μετά τις μεταρρυθμίσεις - δεν είναι τυχαία.

Το μαγικό φίλτρο, όμως, δημιούργησε στην αγορά εργασίας μια ανώμαλη κατάσταση. Σήμερα,ένας εργαζόμενος στους πέντε δουλεύει για λιγότερα από € 9 την ώρα μικτά. Μόνο στην Αμερική υπάρχει ένα υψηλότερο ποσοστό χαμηλόμισθων. Η επισφαλής εργασία και η φυγή από την κάλυψη των συλλογικών συμβάσεων εξασφαλίζει ότι οι συμφωνίες της IG Metall, Ver.di και των άλλων συνδικαλιστικών ενώσεων ισχύουν μόνο για 3 στους 5 εργαζομένους. Οι γερμανοί εργάτες υποχρεώθηκαν να υποστούν μια αναγκαστική δίαιτα. Η Γερμανία είχε τη χειρότερη δυναμική  μισθών στην Ευρώπη.

Μια ανάπτυξη που εξαρτάται από τις εξαγωγές σε βάρος των γειτόνων
Η ισχνότητα των μισθών επιβράδυνε την εσωτερική αγορά και τόνωσε τους τομείς της οικονομίας που συνδέονται  με τις εξαγωγές. Η λιανική πώληση και η βιοτεχνία υποφέρουν από την έλλειψη αγοραστικής δύναμης. Η βιομηχανία των εξαγωγών από την άλλη πλευρά, εκτός από την υψηλή ποιότητα, ήταν σε θέση να προσφέρει στους πελάτες του εξωτερικού και ελκυστικές τιμές. Η Γερμανία ήταν η μόνη ευρωπαϊκή χώρα όπου το εξωτερικό συνέβαλε στην ανάπτυξη περισσότερο από ό, τι η εγχώρια ζήτηση. Αλλά χωρίς επιτυχία. Πριν από την οικονομική κρίση, η οικονομία και η απασχόληση αυξήθηκε με βραδύτερους ρυθμούς από ό, τι στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Επιπλέον, η ανάπτυξή μας που εξαρτάται από τις εξαγωγές έγινε σε βάρος των γειτόνων μας. Οι άλλες χώρες της ευρωζώνης πουλούν όλο και λιγότερα προϊόντα στη στεγνή γερμανική εγχώρια αγορά. Αλλά ούτε αυτό ήταν αρκετό: ο ανταγωνιστικές τιμές των γερμανικών εταιρειών έχουν στριμώξει τους ανταγωνιστές στη Νότια Ευρώπη. Στο εμπόριο μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας αυτό ενέπλεξε τα γαλλικά κεφαλαιουχικά αγαθά, τα επεξεργασμένα προϊόντα και τα προϊόντα χημικής βιομηχανίας. Έτσι δημιουργήθηκαν ανισορροπίες στο εμπόριο και τις ροές κεφαλαίων. Ενώ το γερμανικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών αυξανόταν χώρες που βρίσκονται σε κρίση κινδύνευαν να πνιγούν από τα χρέη.

Το ευρώ δεν κινδυνεύει
Το Μεγάλο Έθνος αντίθετα, με την εισαγωγή του ευρώ συμπεριφέρθηκε υποδειγματικά. Οι μισθοί ακολούθησαν  το ρυθμό αύξησης της παραγωγικότητας και τον πληθωρισμό, μέσω μιας μεγαλύτερης  κάλυψης των συλλογικών διαπραγματεύσεων και τους  κατώτερους  μισθούς να καθορίζονται με νόμο. Η αύξηση των πραγματικών μισθών τόνωσε την εγχώρια οικονομία. Και αυτό έφερε αποτελέσματα. Πριν από την κρίση στις χρηματοπιστωτικές αγορές, η γαλλική οικονομία αναπτυσσόταν πιο γρήγορα από τη γερμανική. Ενώ στα αριστερά του Ρήνου, η ανεργία μειωνόταν, στη δεξιά όχθη αυξανόταν. Επιπλέον, η Γαλλία δεν αναπτυσσόταν σε βάρος των γειτόνων της. Εάν όλες οι χώρες είχαν ακολουθήσει το γαλλικό παράδειγμα, το ευρώ τώρα δεν θα κινδύνευε.

Η γαλλική οικονομία περνάει δυσκολίες, και η αιτία δεν είναι ο αργός ρυθμός των μεταρρυθμίσεων, αλλά πιο πολύ η μη αλληλέγγυα γερμανική πολιτική του "Ζητιάνου Γείτονα μου" και στις υπαγορεύσεις της Μέρκελ για λιτότητα. Η Peugeot και η  Renault αντιμετωπίζουν προβλήματα με την κατάρρευση των αγορών της Νότιας Ευρώπης. Η ωρολογιακή βόμβα στην καρδιά της Ευρώπης δεν είναι η Γαλλία,αλλά η Γερμανία. Μία  "πολιτική μεταρρυθμίσεων" με εξαγωγικό προσανατολισμό γερμανικού τύπου θα επιδεινώσει την κρίση.

Μια λύση εθνικής οικονομικής πολιτικής δεν είναι δυνατή
Οι Γάλλοι θα πρέπει επομένως να μείνουν μακριά από το  ανθυγιεινό τευτονικό φίλτρο. Αυτό όμως θα έχει κάποιο θετικό αποτέλεσμα; Σε χρηματοπιστωτικές αγορές χωρίς κανόνες και σε μια Ευρώπη που κυβερνάται από τις αγορές μια αλλαγή τύπου εθνικής οικονομικής πολιτικής δεν είναι πλέον δυνατή. Όποιος απομακρύνεται από τη συναίνεση του Bruessel απειλείται από μια φυγή των επιχειρήσεων και των χρηματοπιστωτικών αγορών τιμωρητική. Η κατάσταση θα αλλάξει μόνο όταν η πολιτική αποφασίσει να πάρει την εξουσία από τις αγορές. Για το λόγο αυτό η Γαλλία έχει ανάγκη από συμμάχους.

[--->]

Το 2012 θα το θυμόμαστε με νοσταλγία...

Ο Wolfgang Munchau στο Der Spiegel, με πνεύμα αισιοδοξίας θυμίζει στους Γερμανούς ότι το 2012 δεν ήταν μια καλή χρονιά, αλλά το 2013 θα είναι χειρότερο. Καλές γιορτές!

Άλλη μια χρονιά κρίσης τελείωσε όπως ακριβώς ξεκίνησε: με διάθεση καλύτερη από την πραγματικότητα.Τι θα πρέπει να περιμένουμε για το 2013; Οι ψευδαισθήσεις των πολιτικών τους επόμενους μήνες θα καταρρεύσουν.

Η ηρεμία στις αγορές το φθινόπωρο οφείλεται αναμφίβολα στην ανακοίνωση του Μάριο Ντράγκι το καλοκαίρι και την πρόθεση της ΕΚΤ να αγοράσει απεριόριστο αριθμό κρατικών ομολόγων . Πολλοί σ’ αυτή την ανακοίνωση διέγνωσαν το τέλος της κρίσης.

Η ΕΚΤ μέχρι στιγμής έχει κάνει μόνο  ένα "Μπουου!" και δεν έχει αγοράσει κανένα τίτλο. Αλλά για τις αγορές  η ανακοίνωση αυτή ήταν αρκετή. Το καλοκαίρι, ένας επενδυτής μου έλεγε ότι δεν ξέρει γιατί θα πρέπει να στοιχηματίσει κατά του ευρώ: Ο Ντράγκι του είχε κάνει τη ζωή δύσκολη. Συγχαρητήρια! Η κίνηση αυτή ήταν πράγματι η κίνηση ενός δάσκαλου της νομισματικής πολιτικής.