του Μάριου Διονέλλη
Για μην ξεχνιόμαστε με τα «παρών» και τα τέσσερα «όχι» στην
ψηφοφορία για τις συμβάσεις των εξορύξεων, υπενθυμίζω αυτή τη φωτογραφία ως
μνημείο πολιτικού καιροσκοπισμού.
Πρώτα υπογράφω τις συμβάσεις για τις εξορύξεις σε Ιόνιο και
Κρήτη υπό το βλέμμα των πρέσβεων Γαλλίας και ΗΠΑ. Την ώρα που υπογράφω, γράφω
εκεί που δεν πιάνει μελάνι τις προειδοποιήσεις όλων των οικολογικών οργανώσεων
και των κινημάτων.
Όταν όμως μετά βρεθώ
στην αντιπολίτευση, σας καλώ σύντροφοι «δίπλα στις κόκκινες σημαίες να
σηκώσουμε τις πράσινες. Όχι όμως από το χρώμα του ΠΑΣΟΚ. Πράσινες από το χρώμα
της οικολογίας» (Κεντρική Επιτροπή 13/7/19).
Και όταν έρθουν οι συμβάσεις στη Βουλή ψηφίζω «παρών» επειδή
ξεπουλάνε τα ΕΛΠΕ (που κι εγώ είχα συμφωνήσει να τα ξεπουλήσω μέσω του
Υπερταμείου).
Αλλά «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είμαι εγώ, δεν είναι ο πρόεδρός του. Ο
ΣΥΡΙΖΑ είστε εσείς» (που τα πιστεύετε όλα αυτά) – Φεστιβάλ Νεολαίας (29/9/19).
Στο φεστιβάλ μάλιστα είχαμε καλέσει και τη Γκρέτα Τούνμπεργκ,
που μάχεται κατά της κλιματικής αλλαγής. Εκείνη όμως έριξε χυλόπιτα – ίσως να
της σφύριξαν ποιος ήταν που υπέγραψε τις συμβάσεις για τις εξορύξεις.
Κι έτσι λοιπόν έχετε να διαλέξετε. Μια δεξιά κυβέρνηση
δηλωμένα υπέρ των εταιριών και κατά του περιβάλλοντος ή έναν ΣΥΡΙΖΑ όπως
αυτόν. Που προσπαθεί να σώσει τα
προσχήματα με ένα «παρών» και τέσσερα «όχι».
Στην πραγματικότητα όμως είναι τραγικά ΑΠΩΝ από κάθε μάχη υπέρ του περιβάλλοντος
έχοντας περάσει ήδη στην απέναντι όχθη. Γιατί δεν είναι μόνο οι εξορύξεις.
Είναι το αεροδρόμιο στο Καστέλλι, είναι η μονή Τοπλού, είναι οι χαριστικές
διατάξεις για τον αιγιαλό, είναι οι θηριώδεις επενδύσεις των Ρώσων στην
Ελούντα, είναι το ξεμπλοκάρισμα των οικοδομικών συνεταιρισμών, είναι συνολικά η
λογική που έβαλε την «ανάπτυξη» πάνω από το περιβάλλον.
Ίσως να το ξανασκεφτείτε σύντροφοι. Ίσως θα ήταν καλύτερα να
σηκώσετε την άλλη πράσινη σημαία, του ΠΑΣΟΚ. Είναι πιο ελαφριά, δεν απαιτεί
θυσίες και σας ταιριάζει γάντι πια.
