Λατομεία-ζόμπι

Αυτοί που τις προηγούμενες ημέρες έγραφαν τα πανηγυρικά "μεταλλεία βωξίτη τέλος" και "ο Τσίπρας έσωσε τα Μέγαρα από το βωξίτη" ας κάνουν έναν κόπο να διαβάσουν τι εκτρωματικό θα ψηφιστεί τη Δευτέρα στη Βουλή και που θα αφορά ΤΗ ΜΕΤΑΛΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΑΔΕΙΟΔΟΤΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΕΣΗΣ Μ.Π.Ε. (άρθρα 68 - 76) ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΜΕ ΜΙΑ ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΙΚΕΙΟ ΔΗΜΟ και...μετά να δούμε που θα βρουν λαγούμι να κρυφτούν για να γλυτώσουν που αρκέστηκαν στα λόγια αυτού που αντί να ελευθερώσει τη χώρα από τα δεσμά των μνημονίων την ξεπούλησε στους δανειστές με αντάλλαγμα την καρέκλα!


 

Λατομεία-ζόμπι και η μεταλλειοποίηση των λατομείων #skouries 

Το νέο πλην παλιό (ετοιμάζεται από τις αρχές της δεκαετίας του 2000) λατομικό νομοσχέδιο περί «Έρευνας και εκμετάλλευσης λατομικών ορυκτών» τέθηκε σε ...
ANTIGOLDGR.ORG

[--->]

Η Ελληνικός Χρυσός στην αγκαλιά της Δικαιοσύνης





Για τη βεβαιωμένη ρύπανση και υποβάθμιση του περιβάλλοντος από την Ελληνικός Χρυσός, το αρμόδιο Υπουργείο αρκέστηκε σε απλά διοικητικά πρόστιμα χωρίς να λάβει άλλα μέτρα για να αναγκάσει την εταιρεία-παραβάτη σε συμμόρφωση. Δύο χρόνια μετά, τα πρόστιμα ακυρώνονται από το Διοικητικό Πρωτοδικείο για τυπικούς λόγους. Με την προκλητική απροθυμία του Υπουργείου να δράσει για να προστατεύσει τον τόπο και τις προκλητικές δικαστικές αποφάσεις υπέρ της πολυεθνικής, η καταστροφή της Χαλκιδικής συνεχίζεται.

Με σειρά ελέγχων που πραγματοποίησαν τα έτη 2013 και 2014 οι Επιθεωρητές Περιβάλλοντος, μια υπηρεσία με κρίσιμο ρόλο αλλά τραγικά υποστελεχωμένη, κατέγραψαν 21 σοβαρές παραβάσεις της περιβαλλοντικής νομοθεσίας και των εγκεκριμένων περιβαλλοντικών όρων από την Ελληνικός Χρυσός στα υποέργα Ολυμπιάδας και Μαύρων Πετρών/Στρατωνίου. Ο περιβαλλοντικός έλεγχος προχώρησε με τη νόμιμη διαδικασία (απολογητικό υπόμνημα της εταιρείας, εξέτασή του από τους Επιθεωρητές, έκδοση Πράξεων Βεβαίωσης Παράβασης) αλλά με μεγάλα χρονικά κενά και κατέληξε στην επιβολή προστίμων συνολικού ύψους 1.734.000 ευρώ, τον Ιανουάριο 2016.

Το Τριμελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών στο οποίο προσέφυγε η Ελληνικός Χρυσός έκρινε οτι το διάστημα των 33 μηνών που μεσολάβησε από την έναρξη των ελέγχων μέχρι την την επιβολή του προστίμου «υπερβαίνει τον εύλογο χρόνο εντός του οποίου όφειλε η Διοίκηση να ολοκληρώσει την περιβαλλοντική επιθεώρηση» και ακύρωσε τις πράξεις επιβολής προστίμων. Εάν η απόφαση αυτή τελεσιδικήσει, αφού εκδικαστεί και η έφεση του ΥΠΕΝ, τα 1.734.000 ευρώ θα πρέπει να επιστραφεί στην εταιρεία, με τόκο φυσικά. Αλλά και αν κερδηθεί η υπόθεση στο δεύτερο βαθμό, είναι φανερό οτι το ποσό αυτό δεν είναι παρά μια «ασπιρίνη» μπροστά στην τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή που συντελείται στη Χαλκιδική, την οποία το ΥΠΕΝ παρακολουθεί χωρίς να επεμβαίνει.

Δεν πρόκειται για ασήμαντες παραβάσεις: 9 από αυτές προκάλεσαν αποδεδειγμένα «ρύπανση και υποβάθμιση του περιβάλλοντος», ενώ άλλες 11 προκάλεσαν «κίνδυνο ρύπανσης και υποβάθμισης του περιβάλλοντος» (εδώ και εδώ). Οι περισσότερες δεν αφορούν μεμονωμένα περιστατικά ρύπανσης αλλά παράνομες πρακτικές της εταιρείας που συνεχίζουν, μέχρι σήμερα, να προκαλούν ρύπανση ή κίνδυνο ρύπανσης. Ενδεικτικά: διάθεση ανεπαρκώς επεξεργασμένων υγρών αποβλήτων στη θάλασσα, απόκρυψη επικινδυνότητας στερεών αποβλήτων, απόθεση επικίνδυνων αποβλήτων σε ακατάλληλους χώρους, κατασκευαστικές παραβάσεις στο χώρο απόθεσης επικινδύνων αποβλήτων Κοκκινόλακκα κ.λ.π.

Το διοικητικό δικαστήριο δεν αμφισβήτησε την ουσία των παραβάσεων, οι οποίες άλλωστε είχαν στέρεα τεκμηριωθεί από τους Επιθεωρητές, αλλά στάθηκε μόνο στην υπέρβαση του «εύλογου χρόνου»… Όμως η αόριστη έννοια του «εύλογου χρόνου» είναι στην απόλυτη κρίση του δικαστηρίου: Κατά κανόνα, ο εύλογος χρόνος που παρέχεται στη Διοίκηση για τη διαπίστωση, επιβολή και ταμειακή βεβαίωση διοικητικού προστίμου είναι μία πενταετία από την τέλεση της παράβασης. Η πενταετία είναι ο κανόνας για την επιβολή προστίμων τόσο στη φορολογική νομοθεσία, όσο και στην ασφαλιστική, την τελωνειακή, την πολεοδομική και τη χρηματιστηριακή.

Η υπόθεση της Ελληνικός Χρυσός, όπου έχουμε βεβαιωμένη και μη αμφισβητούμενη ρύπανση και διακινδύνευση μιας περιοχής και των κατοίκων της, φαίνεται να είναι η πρώτη περίπτωση που ο «εύλογος χρόνος» ερμηνεύθηκε τόσο στενά – αφού, όπως φαίνεται οι δικαστές δεν βρήκαν κανένα λόγο ουσίας για να ακυρώσουν τα πρόστιμα. Το διοικητικό δικαστήριο έφτασε μέχρι το σημείο να ψέξει τους Επιθεωρητές Περιβάλλοντος επειδή αντιμετώπισαν το κάθε υποέργο συνολικά και σε βάθος χρόνου – συγκέντρωσαν δηλαδή σε δύο μεγάλες εκθέσεις όλες τις παραβάσεις της νομοθεσίας που προέκυψαν από τις 7 αυτοψίες και τις 4 επιπλέον δειγματοληψίες που πραγματοποίησαν, ελέγχοντας στο μεταξύ την εξέλιξη των έργων και τη συμμόρφωση της εταιρείας.
 Αυτό, κατά την άποψη του δικαστηρίου, αύξησε αδικαιολόγητα (;) το χρόνο της περιβαλλοντικής επιθεώρησης. Η δικαστική απόφαση ζύγισε-σύγκρινε την προκληθείσα περιβαλλοντική βλάβη και τον χρόνο που χρειαζόταν απαραίτητα να δράσει η Διοίκηση και έκρινε ότι η υποβάθμιση του περιβάλλοντος μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, κλείνοντας έτσι το μάτι στην εταιρεία-παραβάτη.

Οι δικαστικές αποφάσεις κρίνονται, όπως κρίνονται όλοι και όλα, με κριτήρια όχι μόνο καθαρά νομικά αλλά και με «το κοινό περί δικαίου αίσθημα». Η στενή ερμηνεία της νομοθεσίας που αφήνει ατιμώρητους τους κατά συρροή παραβάτες ούτε τον στόχο της προστασίας του περιβάλλοντος και του κοινωνικού συνόλου υπηρετεί, ούτε το αίσθημα των πολιτών περί δικαιοσύνης ικανοποιεί. Τουναντίον δημιουργεί την βεβαιότητα προειλημμένης απόφασης με προσχηματική αιτιολογία. Επιπλέον, το δεδικασμένο αυτής της απόφασης δημιουργεί αμφιβολίες και για την τύχη των επόμενων περιβαλλοντικών επιθεωρήσεων στα έργα της Ελληνικός Χρυσός, π.χ. του 2015 και του 2016, για τις οποίες δεν έχουν εκδοθεί ακόμα πράξεις καταλογισμού.

Πέρα από τον καταλογισμό του προστίμου που είναι η ηπιότερη δυνατή διοικητική κύρωση, το Υπουργείο δεν έκανε τίποτα για να υποχρεώσει την εταιρεία σε συμμόρφωση με την περιβαλλοντική νομοθεσία και τους εγκεκριμένους περιβαλλοντικούς όρους. Κατά το νόμο 1650/1986 μπορούν να επιβληθούν και άλλες  κυρώσεις ανάλογα με την έκταση και τη βαρύτητα της παράβασης, όπως η προσωρινή ή οριστική διακοπή της ρυπογόνου δραστηριότητας. Το ΥΠΕΝ αρκέστηκε σε ένα απλό πρόστιμο, επιτρέποντας να συνεχίζεται η ρύπανση και η διακινδύνευση του περιβάλλοντος από τη δράση της Ελληνικός Χρυσός.

Τώρα που το πρόστιμο για τυπικούς λόγους ακυρώθηκε, η διαπίστωση των παραβάσεων, με όλη τη σχετική τεκμηρίωση έμεινε μετέωρη και ουσιαστικά «εξουδετερώθηκε». Οι παραβάσεις υπάρχουν και συνεχίζονται, αλλά πλέον δεν μπορεί να ληφθεί κανένα άλλο διοικητικό μέτρο κατά της εταιρείας αφού θα ήταν εκ προοιμίου εκπρόθεσμο. Ερωτηματικά ωστόσο δημιουργούνται για το περιθώριο κινήσεων της Διοίκησης, όταν υπάρχει μια τόσο «φιλική» προς την εταιρεία δικαιοσύνη.

Υπάρχει επίσης και η «ποινική προστασία του περιβάλλοντος», δηλαδή η απόδοση ποινικών ευθυνών στους παραβάτες της περιβαλλοντικής νομοθεσίας που είναι ανεξάρτητη από τις διοικητικές κυρώσεις. Αλλά ούτε αυτή φαίνεται να λειτουργεί στην περίπτωση της Ελληνικός Χρυσός. Οι Πράξεις Βεβαίωσης Παράβασης των Επιθεωρητών Περιβάλλοντος διαβιβάστηκαν στον αρμόδιο Εισαγγελέα, αλλά καμία ποινική δίωξη δεν ασκήθηκε για τη διαπιστωμένη, πολλαπλή και κατά συρροή υποβάθμιση του περιβάλλοντος.

Για τους πολίτες που παρακολουθούν τα τεκταινόμενα, το συμπέρασμα είναι σαφές: Η «Δικαιοσύνη» έχει πάρει υπό την προστασία της την Ελληνικός Χρυσός που, έχοντας εξασφαλισμένη την ατιμωρησία, έχει αποθρασυνθεί.

Τυνησία : Ο στρατός στους δρόμους, 778 συλλήψεις

Μετά  το κύμα διαδηλώσεων και λίγο πριν την έβδομη επέτειο της επανάστασης, η κυβέρνηση απαντά με το στρατό και αρνείται κάθε συζήτηση  για την τροποποίηση του προϋπολογισμού σκληρής λιτότητας, του 2018. Λαϊκό  Μέτωπο: όλοι  στους δρόμους στις 14 Ιανουαρίου.

Lancio di pietre ad una manifestazione in Tunisia (Foto: Reuters)

Ρώμη, 12 Ιανουαρίου 2018, Nena News - Η Τυνησία, δύο ημέρες πριν την έβδομη επέτειο της επανάστασης των γιασεμιών  του 2011, έχει κατέβει στους δρόμους. Χθες το βράδυ οι διαμαρτυρίες συνεχίστηκαν, με συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας. Η κυβέρνηση μιλά για μια αργή επιστροφή στην ηρεμία, αλλά οι αριθμοί δείχνουν μια εκρηκτική κατάσταση: 778 διαδηλωτές έχουν συλληφθεί από τη Δευτέρα, λέει το υπουργείο Εσωτερικών.

Και αν το Λαϊκό Μέτωπο, το μεγαλύτερο  αριστερό κόμμα της αντιπολίτευσης, καλεί σε διαδηλώσεις για σήμερα, Παρασκευή ημέρα προσευχής για τους Μουσουλμάνους, και την Κυριακή, επέτειο της επανάστασης, η απάντηση της κυβέρνησης ήταν σκληρή: «Η κυβέρνηση δεν θα αναθεωρήσει τον προϋπολογισμό και δεν θα κάνει καμία τροποποίηση, για χάρη μιας ομάδας ταραχοποιών », ήταν το περιφρονητικό σχόλιο του Υπουργού Οικονομικών Zied Ladhari στον ραδιοσταθμό Mosaique. Από την πλευρά του, ο Πρωθυπουργός Youssef Chaled,  κατηγορεί την αντιπολίτευση ότι ενισχύει το κύμα διαδηλώσεων.

Λες  και  οι συνταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και ο δανεισμός της χώρας - 2,9 δισεκατομμύρια δολάρια μετά την έγκριση του προϋπολογισμού το Δεκέμβρη, μετά από δύο δόσεις 320 και 314 δισεκατομμυρίων  δολαρίων – και οι σκληρές οικονομικές μεταρρυθμίσεις  που ήταν η προϋπόθεση  για το δανεισμό δεν θα είχαν καμία επίπτωση στον πληθυσμός της χώρας. Η αύξηση του ΦΠΑ, η έλλειψη ελέγχου των τιμών, η περιθωριοποίηση των περιοχών μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα και η εκτίναξη του κόστους των προϊόντων βασικής ανάγκης – ο προϋπολογισμός  σκληρής λιτότητας του Δεκεμβρίου – εντάσσονται σε ένα κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο που δεν έχει σαφείς βελτιώσεις σε σχέση με την εποχή του Μπεν Αλι.

Μια «λύση» δίνει ο Υπουργείο Άμυνας, μια πρόταση που περιορίζει ακόμα περισσότερο την  πρόσβαση στον κόσμο της εργασίας και θα οξύνει τις εντάσεις: από τώρα και στο εξής, η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική, προκειμένου οι νέοι να βρουν εργασία τόσο στο δημόσιο τομέα όσο και  στον  ιδιωτικό.

Το μεγαλύτερο συνδικάτο  της Τυνησίας, η Ugtt,  αντιδρά, και ζητά  την αύξηση του ελάχιστου εγγυημένου μισθού, την αύξηση των  συντάξεων για τα φτωχότερα στρώματα,  τη μείωση των τιμών των ειδών πρώτης ανάγκης, την καταπολέμηση των μονοπωλίων και της φοροδιαφυγής.


Τα συνθήματα που ακούγονταν πριν από επτά χρόνια: «Ψωμί, νερό και κάτω ο  Μπεν Αλί» τώρα έχουν γίνει «Ψωμί, νερό και κάτω τα τα  Nidaa και Ennadha», τα δύο κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού, το Φιλελεύθερο και το Ισλαμιστικό, που ακολουθούν μεγάλη πτωτική πορεία. Ο κόσμος εδώ ζητάει επιτακτικά δουλειά , ανακατανομή του πλούτου και κοινωνική και οικονομική δικαιοσύνη. 

«Προληπτικό χτύπημα» κατά της απεργίας και των συνδικάτων





Έχουμε να κάνουμε με μια ρύθμιση η οποία στην πραγματικότητα πλήττει κυρίως τα μεγάλα πρωτοβάθμια σωματεία των ΔΕΚΟ και του Δημοσίου, που έχουν δείξει ικανότητα να κινητοποιούνται και να δημιουργούν προβλήματα σε κυβερνήσεις και «επενδυτές». Ούτε είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση στο ίδιο νομοσχέδιο φέρνει και το «αυτόματο» πέρασμα στο Υπερταμείο όλων των ΔΕΚΟ ουσιαστικά ανοίγοντας το δρόμο για την πλήρη ιδιωτικοποίησή τους. Θα έλεγε κανένας ότι επειδή η κυβέρνηση γνωρίζει ότι σύντομα θα υπάρξουν αντιδράσεις από σωματεία που όταν απεργούν κάνουν αισθητή την παρουσία τους (π.χ. αυτά των συγκοινωνιών) σπεύδει να τους απαγορεύσει ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία. 



Προληπτικό χτύπημα» κατά της απεργίας και των συνδικάτων

 του Παναγιώτη Σωτήρη

 Οι αλλαγές στους όρους με τους οποίους θα προκηρύσσουν απεργία τα πρωτοβάθμια σωματεία είναι μία από τις σημαντικότερες τομές που φέρνει το νέο πολυνομοσχέδιο για την τρίτη αξιολόγηση. Για την ακρίβεια, είναι η μεγαλύτερη ανατροπή στο δίκαιο περί της απεργίας τις τελευταίες δεκαετίες.

Όπως είναι γνωστό το άρθρο 211 του νομοσχεδίου για την τρίτη αξιολόγηση αναφέρει τα εξής:
«Μετά το τρίτο εδάφιο της παρ. 2 του άρθρου 8 του ν. 1264/1982 (Α’ 79) προστίθεται εδάφιο ως εξής: “Ειδικά για τη συζήτηση και λήψη απόφασης κήρυξης απεργίας απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον του ενός δευτέρου (1/2) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών”».

Η κυβέρνηση λέει ότι ουσιαστικά η αλλαγή αφορά μόνο την απαρτία που από το ένα τρίτο (1/3) πάει στο ένα δεύτερο (1/2). Βέβαια, και αυτό το 1/3 δεν ισχύει μια που στην πραγματικότητα το ισχύον καθεστώς για τα πρωτοβάθμια σωματεία ουσιαστικά όριζε το 1/5. Η ισχύουσα διατύπωση για την απαρτία είναι η ακόλουθη:
«Με την επιφύλαξη των άρθρων 99 και 100 του Α.Κ. όπως και κάθε άλλης διάταξης µε την οποία προβλέπεται ειδική απαρτία και εφόσον το καταστατικό δεν ορίζει διαφορετικά, για να γίνει συζήτηση και για να ληφθεί απόφαση, κατά τις Συνελεύσεις, απαιτείται η παρουσία τουλάχιστο του ενός τρίτου (1/3) των οικονοµικά τακτοποιηµένων µελών. Αν δεν υπάρχει απαρτία κατά την πρώτη συζήτηση συγκαλείται νέα συνέλευση µέσα σε δύο (2) µέχρι δεκαπέντε (15) µέρες, κατά την οποία απαιτείται η παρουσία τουλάχιστο του ενός τετάρτου (1/4) των οικονοµικά τακτοποιηµένων µελών. Εάν δεν υπάρξει απαρτία κατά τη δεύτερη συνέλευση συγκαλείται µέσα σε δύο (2) µέχρι δεκαπέντε µέρες Τρίτη κατά την οποία είναι αρκετή η παρουσία του ενός πέµπτου (1/5) των οικονοµικά τακτοποιηµένων µελών».

Βλέπουμε ότι το ισχύον καθεστώς δεν όριζε το 1/3 όπως λέει η κυβέρνηση, αλλά το 1/5, έναν αριθμό που και η εμπειρία όποιας/ου έχει περάσει έστω και από συνέλευση δείχνει ότι είναι ταυτόχρονα αντιπροσωπευτικός και τεχνικά εφικτός. Αντίθετα, τώρα η κυβέρνηση φέρνει αυξημένη πλειοψηφία για τις αποφάσεις για απεργία, καθώς ορίζεται ως απόλυτο όριο η παρουσία του 1/2 των ταμειακώς τακτοποιημένων μελών.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι έχει εξασφαλίσει ότι η ρύθμιση δεν αφορά τα πανελλαδικά σωματεία ή τα σωματεία που εκπροσωπούν εργαζομένους επιχείρησης ή κλάδου σε ευρύτερη περιφέρεια. Για την ακρίβεια αυτό δεν το εξασφάλισε η κυβέρνηση αλλά υπήρχε ως διατύπωση από ήδη στο άρθρο 20, παρ. 1 του ν. 1264/1982: «Η απεργία στις πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις ευρύτερης περιφέρειας ή πανελλαδικής έκτασης κηρύσσεται µε απόφαση του διοικητικού συµβουλίου, εκτός αν το καταστατικό ορίζει διαφορετικά.»

Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι, επειδή από κυβερνητική πλευρά έχουν γραφτεί διάφορα. Η έννοια της ευρύτερης περιφέρειας του 1982 αναφερόταν σε σωματεία που κάλυπταν σημαντικό μέρος της χώρας π.χ. σωματεία που είχαν αναφορά στη «Βόρεια Ελλάδα» ή «Αττική και νήσοι». Δεν αναφερόταν στην Αττική και γενικά στα όρια ενός νομού ή μιας περιφέρειας.

Από κυβερνητική πλευρά η ρύθμιση αυτή έχει γίνει προσπάθεια να ωραιοποιηθεί μέσα από αναφορές στην ανάγκη να καταπολεμηθεί η γραφειοκρατία, να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι, να ανασυγκροτηθεί το εργατικό κίνημα. Πρόκειται για μια ιδιότυπη ιησουίτικη καζουιστική που αντιστρέφει την πραγματικότητα.

Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα ως προς το ποια σωματεία αφορά πραγματικά η ρύθμιση. Λέμε λοιπόν ότι η ρύθμιση αυτή δεν φτιάχτηκε για ένα επιχειρησιακό σωματείο σε μια επιχείρηση με 200 εργαζομένους όπου ψηφίζουν (και άρα καταβάλουν εισφορές και άρα είναι ταμειακώς τακτοποιημένοι) 100 εργαζόμενοι το οποίο μπορεί να έχει απαρτία με 51 εργαζομένους και απόφαση με 26.

 Ο λόγος είναι ότι ένα τέτοιο σωματείο ούτως ή άλλως είχε πάντα άλλα προβλήματα να αντιμετωπίσει σημαντικότερα από το θέμα της απαρτίας: την εργοδοτική τρομοκρατία και το γεγονός ότι θα κινδύνευαν να βρεθούν απολυμένοι, ούτως ή άλλως, οι συμμετέχοντες. Ένα τέτοιο σωματείο από μόνο του θα επεδίωκε πολύ μεγάλη συμμετοχή στη συνέλευση, δέσμευση ότι θα υπάρξει πλειοψηφική συμμετοχή, θα ζητούσε στήριξη από το υπόλοιπο εργατικό κίνημα. Ούτε φτιάχτηκε η ρύθμιση αυτή για ένα κλαδικό σωματείο των 200 ψηφισάντων σε έναν κλάδο 5000, όπου θα αρκούσε απαρτία 101 μελών και ψήφοι υπέρ 51.

 Και εδώ, εάν το σωματείο δεν θα ήθελε να είναι σφραγίδα ή απλώς «πολιτική πρωτοβουλία» (ή ακόμη χειρότερα μηχανισμός διαμόρφωσης συσχετισμών σε δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο), η έγνοια θα ήταν για ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή. Ή για να το πω διαφορετικά: τέτοια σωματεία χωρίς σκληρή δουλειά και συστηματική απεύθυνση απλώς με τα ενεργά τους μέλη δεν μπορούν να κάνουν απεργία με επιπτώσεις: δεν κατορθώνουν να κλείσουν ρολά ή να κατεβάσουν διακόπτες. Για να το κάνουν σημαίνει όντως πολύ μαζική συνέλευση και συσπείρωση.

Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι η ρύθμιση αυτή βάζει εμπόδια και σε αυτά τα σωματεία. Για παράδειγμα κλαδικά σωματεία του ιδιωτικού τομέα με αναφορά στην Αττική, που προσπαθούν να κάνουν μια μαζική δουλειά και να ανασυνθέσουν συνδικαλιστικές πρακτικές, και που σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν αρκετές εκατοντάδες ή και παραπάνω ενεργά μέλη και αυτά δυσκολεύονται να κηρύξουν απεργία ή υποχρεώνονται να ζητήσουν κάλυψη από τις ομοσπονδίες (να προκηρύξουν απεργία για λογαριασμό τους), παρότι σε ορισμένες περιπτώσεις τέτοια σωματεία φτιάχτηκαν ακριβώς για να ξεπεράσουν τις αγκυλώσεις των ομοσπονδιών και των εργατικών κέντρων.

Πολύ χειρότερα, όμως, θα γίνουν τα πράγματα σε μεγάλα πρωτοβάθμια σωματεία και του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ όπου όχι μόνο υπάρχει μαζική συμμετοχή στις εκλογές αλλά σε αρκετές περιπτώσεις οι εισφορές στα συνδικάτα εισπράττονται από όλους τους εργαζομένους κάθε αντίστοιχου κλάδου ή επιχείρησης, μέσω της μισθοδοσίας. Σε αυτά τα σωματεία «ταμειακώς τακτοποιημένοι» μπορεί να είναι το σύνολο των εργαζομένων, αφού τους παρακρατείται εισφορά υπέρ του σωματείου. Σε αυτά τα σωματεία είναι πρακτικά αδύνατο να πραγματοποιηθεί συνέλευση με το 50%+1 των εργαζομένων για τη λήψη απόφασης.

Ακόμη και εάν πάμε με τον αριθμό των ψηφισάντων στις τελευταίες αρχαιρεσίες πάλι πάμε σε τεράστιους αριθμούς που καθιστούν ανέφικτη την αυτοτελή κήρυξη απεργιών. Για παράδειγμα η ΕΙΝΑΠ είχε 3870 ψηφίσαντες στις τελευταίες αρχαιρεσίες της που σημαίνει ότι η απαρτία για απόφαση από συνέλευση είναι 1936!

Δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με μια ρύθμιση η οποία στην πραγματικότητα πλήττει κυρίως τα μεγάλα πρωτοβάθμια σωματεία των ΔΕΚΟ και του Δημοσίου, που έχουν δείξει ικανότητα να κινητοποιούνται και να δημιουργούν προβλήματα σε κυβερνήσεις και «επενδυτές». Ούτε είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση στο ίδιο νομοσχέδιο φέρνει και το «αυτόματο» πέρασμα στο Υπερταμείο όλων των ΔΕΚΟ ουσιαστικά ανοίγοντας το δρόμο για την πλήρη ιδιωτικοποίησή τους. Θα έλεγε κανένας ότι επειδή η κυβέρνηση γνωρίζει ότι σύντομα θα υπάρξουν αντιδράσεις από σωματεία που όταν απεργούν κάνουν αισθητή την παρουσία τους (π.χ. αυτά των συγκοινωνιών) σπεύδει να τους απαγορεύσει ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία.

Ναι, αλλά δεν πρέπει η απόφαση για κινητοποίηση να γίνεται από τις/τους ίδιες/ους τις/τους εργαζόμενες/ους; Σωστό, αλλά αυτό αφορά τη δημοκρατία στα συνδικάτα, αφορά την προσπάθεια να οργανώνονται συνελεύσεις και να είναι όσο πιο μαζικές, αφορά πρακτικές που να εξασφαλίζουν ότι οι διοικήσεις των σωματείων είναι υπόλογες απέναντι στα μέλη και δεν αποφασίζουν ερήμην των μελών. Αυτό δεν έχει σχέση με τη θέσπιση ορίων απαρτίας που απλώς καθιστούν απαγορευτική την κήρυξη απεργίας από πρωτοβάθμια σωματεία.

Και βέβαια όλες κι όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι τέτοιες ρυθμίσεις είναι μόνο η αρχή. Η προσπάθεια να περιοριστεί το δικαίωμα στην απεργία, κύρια μέσα από ρυθμίσεις που επιβάλλουν μεγάλες πλειοψηφίες και κάθε λογής υποχρεωτικής διαβουλεύσεις πριν από την κήρυξη, υπήρξε βασική πλευρά των αστικών πολιτικών και διεκδίκηση των εργοδοτικών ενώσεων, σε παγκόσμια κλίμακα, εδώ και δεκαετίες.

 Εάν περάσει αυτή τη ρύθμιση, ανοίγει ο δρόμος για ακόμη μεγαλύτερες ανατροπές και συνολική αποδόμηση του εργατικού δικαίου. Ανοίγει ο δρόμος για αποφάσεις για επέκταση αυτή της ρύθμισης και στα πανελλαδικά ή «ευρύτερης περιφέρειας» σωματεία (που σημαίνει μεγάλο μέρος των ενεργών σήμερα σωματείων των τραπεζών, των Υπουργείων, ορισμένων ΔΕΚΟ), για ρυθμίσεις καθολικής ψηφοφορίας όλων των εργαζομένων, για επέκταση τέτοιων πρακτικών και στις ομοσπονδίες και συνολικά για ένα τοπίο όπου θα είναι πολύ πιο δύσκολο να απεργήσει οποιοσδήποτε κλάδος.

Ένας λόγος παραπάνω για να κατέβουμε στο δρόμο αυτές τις μέρες. Γιατί όντως για κάποια δικαιώματα χύθηκε πολύ αίμα, κυριολεκτικά, για να τα αφήσουμε να καταργηθούν.


[--->]

Το παιχνίδι είναι στημένο



 Σχετική εικόνα

 Ορισμένες επισημάνσεις για την διαιτησία μεταξύ Ελληνικού Δημοσίου και ELDORADO GOLD
Μοιάζει να είναι η πρώτη στα χρονικά περίπτωση διαιτησίας στην οποία εκείνος που την προκαλεί,το Ελληνικό Δημόσιο,έχει και σχεδόν όλες τις πιθανότητες να χάσει. Και δεν θα φταίνε γι'αυτό κυρίως οι διαιτητές αλλά οι συγγραφείς του κειμένου της,γιατί το παιχνίδι φαίνεται να έχει συμφωνηθεί ήδη από τα αποδυτήρια

 
της Μαρίας Καδόγλου


Η δικαστική διαιτησία προβάλλεται από τον Υπουργό ΠΕΝ κ. Σταθάκη ως ο μόνος τρόπος να δοθεί «μόνιμη λύση» στη διαφορά μεταξύ Ελληνικού Δημοσίου και «Ελληνικός Χρυσός».  Η διαδικασία προβλέπεται να  λήξει στις αρχές  Απριλίου  2018,έχοντας ήδη πάρει δίμηνη παράταση από την αρχικώς προβλεπόμενη τρίμηνη διάρκεια. 

Η διαφορά την οποία καλείται να «λύσει» το διαιτητικό δικαστήριο είναι αυτή που προέκυψε με τις από 5/6/2016 και 2/11/2016 αποφάσεις της αρμόδιας τεχνικής υπηρεσίας του ΥΠΕΝ,με υπογραφή του τότε Υπουργού Π. Σκουρλέτη. Είναι  δηλαδή  η,  οριστική  από  πλευράς  του  Υπουργείου, απόρριψη της μεταλλουργικής μεθόδου  της  ακαριαίας  τήξης  η  οποία  είχε  αδειοδοτηθεί περιβαλλοντικά το 2011.
Είναι τελικά η παραβίαση του άρθρου 3 παρ. 2 της Σύμβασης που θέτει ως βασική υποχρέωση της εταιρείας την καθετοποίηση της παραγωγής μέσω της μεταλλουργίας χρυσού και η συνακόλουθη ακύρωση κάθε προοπτικής εσόδων του Δημοσίου από την καταστροφή που συντελείται στη Χαλκιδική.

Αυτό και μόνο αυτό είναι αντικείμενο  της  διαιτησίας  και  όχι  οι  άλλες  μονομερείς από την εταιρεία τροποποιήσεις του  Επενδυτικού  Σχεδίου  στις  Σκουριές,  τα  ζητήματα νομιμότητας και επικινδυνότητας του ΧΥΤΕΑ Κοκκινόλακκα και το πλήθος των παραβάσεων των περιβαλλοντικών όρων.

Χείρα βοηθείας στην Eldorado Gold
Η διαφορά που αφορά τη μεταλλουργία έχοντας ακολουθήσει τη νόμιμη πορεία, έχει ήδη παραπεμφθεί από την εταιρεία στο μόνο αρμόδιο όργανο, το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ). Δεν υπήρχε κανένας λόγος να τεθεί το θέμα  στην  κρίση  ενός  άλλου  σώματος  –και  μάλιστα ενός υποδεέστερου ιδιωτικού» δικαστηρίου συμβιβασμών – εκτός εάν πρόθεση του κ. Σταθάκη ήταν να βγάλει την εταιρεία από το νομικό αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει, λόγω της δικής της κακής διαχείρισης.

 Η διαιτησία είναι μια ad hoc διαδικασία για να αποφευχθεί η νόμιμη οδός του ΣτΕ που προβλέπεται ότι θα έχει αρνητικό για την εταιρεία  αποτέλεσμα,  λόγω  της  αυστηρά τεχνικής φύσης του θέματος.
Η απροθυμία του (πάντα φιλικού προς την εταιρεία) ΣτΕ να εκδικάσει τη συγκεκριμένη προσφυγή είναι παραπάνω από φανερή. Εδώ και ένα ολόκληρο χρόνο  δεν  έχει  ορίσει  ούτε  την  ημερομηνία συζήτησης, ενώ σε άλλες υποθέσεις της Ελληνικός Χρυσός έσπευδε να εκδώσει απόφαση μέσα σε ελάχιστους μήνες. 

Η διαιτησία προβλέπεται να είναι μια κλειστή και αδιαφανής διαδικασία. Το δικόγραφο της διαιτησίας έδωσε στη δημοσιότητα όχι το Υπουργείο αλλά το «Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων» και από την ανάλυσή του ισχυροποιείται η άποψη ότι πρόκειται για ένα «στημένο παιχνίδι». 

Από το κείμενο έχουν ταχυδακτυλουργικά εξαφανιστεί οι δύο κρίσιμες για την υπόθεση αποφάσεις της Διοίκησης (αποφάσεις Σκουρλέτη) που περιέχουν την λεπτομερή τεχνική και νομική τεκμηρίωση  των  λόγων  για  τους  οποίους  η  «καρδιά» της σύμβασης, η μεταλλουργία, δεν μπορεί να αδειοδοτηθεί και οι σχετικοί όροι της σύμβασης δεν τηρούνται.

Ζητείται από το διαιτητικό δικαστήριο να αναγνωρίσει ότι υπάρχει «ipso facto» (αναπόφευκτη εκ των πραγμάτων) μονομερής τροποποίηση του Επενδυτικού  Σχεδίου  και  παραβίαση  της  Σύμβασης εκ μέρους της εταιρείας, χωρίς όμως να δίνεται στο δικαστήριο η τεχνική βάση για να καταλήξει σε αυτήν την κρίση. Το ερώτημα είναι τόσο αδύναμο τεχνικά που φαίνεται να είναι φτιαγμένο για να καταρρεύσει. 

Και όχι μόνο να καταρρεύσει, αλλά και να οδηγήσει στην απαλλαγή της εταιρείας από τη σημαντικότερη υποχρέωσή της που,με δική της ευθύνη, δεν τήρησε.

Κερδισμένη η εταιρεία σε κάθε περίπτωση.
Το Δημόσιο μπορεί να «κερδίσει» τη διαιτησία και  να  ακολουθήσει  τροποποίηση  της  σύμβασης  με  αφαίρεση  της  υποχρέωσης  κατασκευής  μεταλλουργίας  ή  να  τη  «χάσει»,  να  αποφανθεί δηλαδή το διαιτητικό δικαστήριο ότι όλα είναι καλά και δεν υπάρχει παραβίαση της  σύμβασης. Με  τη  βοήθεια  «κατάλληλα  επιλεγμένων» (και με το κατάλληλο κίνητρο) τεχνικών  πραγματογνωμόνων,  οι  διαιτητές  θα μπορούσαν να οδηγηθούν στην κρίση ότι η  ακαριαία  τήξη  είναι  τεχνικά  εφαρμόσιμη  και ασφαλής όπως εγκρίθηκε περιβαλλοντικά – παρά το ότι κατά την αρμόδια τεχνική υπηρεσία  του  Δημοσίου  δεν  είναι. 

 Και  ότι  μια  μονάδα  μεταλλουργίας  στην  οποία  θα  πτητικοποιούνται ετησίως 20.000 τόνοι του τοξικότατου στοιχείου αρσενικού (παγκόσμιο ρεκόρ έκθεσης της δημόσιας υγείας σε κίνδυνο) μπορεί να λειτουργήσει με ασφάλεια στη Χαλκιδική, ενώ παρόμοιας επικινδυνότητας μονάδα δεν λειτουργεί πουθενά στον κόσμο. Έτσι η μεταλλουργία απλά θα στοιχειώσει στα συρτάρια του ΥΠΕΝ, αφού μια μη εφαρμόσιμη τεχνολογία δεν μπορεί να γίνει με δικαστική απόφαση εφαρμόσιμη.Και στις δύο περιπτώσεις η εταιρεία φαίνεται να πετυχαίνει το στόχο της: τη συνέχιση μιας κουτσουρεμένης «επένδυσης» χωρίς το βασικότερο κομμάτι της, από το οποίο αποκλειστικά εξαρτάται το δημόσιο όφελος: τη μεταλλουργία.

 Το Δημόσιο δεν θα πάρει ούτε ένα  ευρώ  και  η  Χαλκιδική  θα  καταλήξει  με  εκατοντάδες εκατομμύρια τόνους επικίνδυνων αποβλήτων και ένα ρημαγμένο περιβάλλον. Η  Ελληνικός  Χρυσός  κατάφερε  να  κάνει  το  παιχνίδι «κορώνα κερδίζω, γράμματα χάνεις». Μοιάζει να είναι η πρώτη στα χρονικά περίπτωση διαιτησίας στην οποία εκείνος που την προκαλεί έχει και σχεδόν όλες τις πιθανότητεςνα χάσει. Και δεν θα φταίνε γι’ αυτό κυρίως οι διαιτητές αλλά οι συγγραφείς του κειμένου της, γιατί το παιχνίδι φαίνεται να έχει συμφωνηθεί ήδη από τα αποδυτήρια.

Οι άνθρωποι του Σταθάκη
Υπενθυμίζεται ότι το προσχέδιο της διαιτησίας έχει  συντάξει  το  δικηγορικό  γραφείο  του  κ.  Δρυλλεράκη, γνωστού για τη σχέση του με τα Μεταλλεία  Κασσάνδρας  καθώς  ήταν  μέλος  του ΔΣ της προηγούμενης εκμεταλλεύτριας εταιρείας  και  συνάδελφος  των  σημερινών  ανώτατων  στελεχών  της  Ελληνικός  Χρυσός. 

 Επιδιαιτητής  στο  τριμελές  διαιτητικό  δικαστήριο –και προφανώς αυτός που θα κρίνει το τελικό αποτέλεσμα– έχει οριστεί ο κ. Κωνταντίνος Μενουδάκος, που ήταν πρόεδρος του ΣτΕ το 2013 όταν κρίθηκαν οι προσφυγές των κατοίκων κατά της ΚΥΑ έγκρισης περιβαλλοντικών όρων της Ελληνικός Χρυσός.

 Ο κ. Μενουδάκος είναι γνώστης της απάτης με την ακαριαία τήξη από τον Ιανουάριο 2013, διότι το ζήτημα του εκτέθηκε αναλυτικά από επιτροπή κατοίκων της Χαλκιδικής που τον επισκέφθηκε.

Κατόπιν δικής του προτροπής, το αναλυτικό υπόμνημα με τα στοιχεία κατατέθηκε στην εισηγήτρια σύμβουλο της υπόθεσης, κα Σακελλαροπούλου. Εν τέλει το ΣτΕ αγνόησε την  έλλειψη  τεκμηρίωσης  της  μεταλλουργικής μεθόδου της οποίας έλαβε γνώση αν και εκπρόθεσμα  και  δεν  ακύρωσε  την  ΚΥΑ  που  ήταν προϊόν εξαπάτησης του Δημοσίου από την εταιρεία. 
 Έτσι βρισκόμαστε 5 χρόνια μετά να συζητάμε το ίδιο ακριβώς ζήτημα σε ένα διαιτητικό δικαστήριο, με αρνητικούς όρους για το Δημόσιο και με τα έργα της εταιρείας να έχουν προχωρήσει και σχεδόν ολοκληρωθεί. Στη  διαιτησία  λοιπόν  που  ήταν  προσωπική επιλογή του κ. Σταθάκη, οι κατάλληλοι άνθρωποι μπήκαν στις κατάλληλες θέσεις. 

Αυτογκόλ της ελληνικός Χρυσός; 
 Μέχρι πριν από λίγες μέρες το σενάριο όπου το Δημόσιο χάνει τη διαιτησία, φαινόταν να είναι και το επικρατέστερο. Αυτό μέχρι την προβολή του ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ1 «Άγια Σκουριά» στις 29 Νοεμβρίου 2017. Εκεί ο διευθύνων σύμβουλος της Ελληνικός Χρυσός, Δημήτρης Δημητριάδης, αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι δεν υπάρχει στον κόσμο άλλο εργοστάσιο μεταλλουργίας σαν αυτό που υποτίθεται ότι θα φτιάξει η εταιρεία του στη Χαλκιδική και ότι η εφαρμογή της ακαριαίας τήξης σε πυρίτες δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτα περισσότερο από μια «πατέντα».

 Με τις δηλώσεις του ο κ. Δημητριάδης σημείωσε ένα μεγαλοπρεπέστατο αυτογκόλ και η πιθανότητα η διαιτησία να βεβαιώσει την παραβίαση της
σύμβασης φαίνεται πλέον αρκετά πιθανή.

Το τι θα συμβεί από εκεί και πέρα δεν είναι υπόθεση  του  διαιτητικού  δικαστηρίου  αλλά  κυβερνητική απόφαση. Η θετικότερη για το δημόσιο συμφέρον και τον τόπο επιλογή είναι η  δυνατότητα που δίνει το άρθρο 4 της σύμβασης: αναστροφή της μεταβίβασης, επαναφορά του συνόλου των περιουσιακών στοιχείων των Μεταλλείων Κασσάνδρας στην ιδιοκτησία του Δημοσίου και απαίτηση αποζημιώσεων λόγω υπαιτιότητας της Ελληνικός Χρυσός.

 Στη συνέχεια επανεξέταση της συνολικής αναπτυξιακής προοπτικής της ανατολικής Χαλκιδικής από μηδενική βάση και με κριτήρια αειφορίας ώστε να κλείσει μια για πάντα αυτή η πληγή. Αλλά τίποτα αυτά δεν φαίνεται να είναι στον ορίζοντα επιλογών της παρούσας κυβέρνησης.
 

Δημοσιεύθηκε στο Φύλλο 389 - 6/1/2018,του δρόμου της Αριστεράς