Δεν περιμέναμε, δυστυχώς, τη συνέντευξη του Άρη
Δαβαράκη στη Lifo στις 9 Νοεμβρίου 2016 για να μάθουμε ότι κάτι πολύ πιο σάπιο
υπάρχει στο βασίλειο του ενημερωτικού ίντερνετ.
ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ
Τα όσα δήλωσε όμως ο δημοσιογράφος και στιχουργός στην
εβδομαδιαία δωρεάν εφημερίδα Lifo με αφορμή την κυκλοφορία του νέο του βιβλίου
(περισσότερα εδώ) ήταν αποκαλυπτικά. Εν ολίγοις, ότι Νίκος
Παπάς και Αλέξης Τσίπρας του έδιναν 1.000 ευρώ το μήνα και 500 σε έναν βοηθό
του για να γράφει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Εννοείται μαύρα…
Η δημοσίευση της παραπάνω συνέντευξης στην εφημερίδα
Lifo έχει τους δικούς της συμβολισμούς καθώς, όπως είχαμε μάθει από τα
Wikileaks, η Lifo λειτουργεί σαν το μακρύ χέρι της αμερικάνικης πρεσβείας. Η
αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα «φύτευε» στις σελίδες της Lifo συνεντεύξεις με
την ίδια ευκολία που ένα έντυπο της Αριστεράς δημοσιεύει στις σελίδες του άρθρα
προβεβλημένων στελεχών του κόμματος που στηρίζει και χρηματοδοτεί την εφημερίδα.
Για του λόγου το αληθές το σχετικό τηλεγράφημα, με
ημερομηνία Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008:
Ας επιστρέψουμε όμως στα νεώτερα. Τι καινούργιο κομίζει ο Άρης Δαβαράκης
«δίνοντας» τόσο …στεγνά το Νίκο Παππά, νυν υπουργό Ψηφιακής Πολιτικής (που θα
απορροφήσει μεγάλο τμήμα του ΕΣΠΑ) Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης, το
Χριστόφορο Βερναρδάκη, υπουργό Επικρατείας, που ξέρει πολύ καλά την αγορά της
ενημέρωσης κι είχε την ιδέα για το σάιτ, όπως εντελώς αθώα εξομολογείται ο
Δαβαράκης και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα;
Γκρίζα
παραδημοσιογραφία
Ότι πλάι στην επίσημη ενημέρωση, με τις γνωστές και
χρόνιες πολιτικές εξαρτήσεις και οικονομικές δεσμεύσεις της (ενδεικτικά και
μόνον: εκδότες με κύριο επάγγελμα καράβια, κατασκευές και εμπόριο όπλων να
υπαγορεύουν και να …απαγορεύουν ρεπορτάζ, σεμινάρια ΔΝΤ, γραφεία Τύπου, μυστικά
κονδύλια Υπουργείου Εξωτερικών και μύρια άλλα), έχει αναπτυχθεί ένα παράλληλο
σύμπαν παραδημοσιογραφίας που είναι πολύ πιο ασφυκτικά ελεγχόμενο από πολιτικά
και οικονομικά κέντρα. Πίσω από την ανωνυμία και το λάιφ στάιλ δουλεύει για την
κυβέρνηση, επηρεάζει και διαμορφώνει την κοινή γνώμη, δημιουργώντας επίπλαστες
συναινέσεις που λειτουργούν ανατροφοδοτικά, προκαλώντας ένα πολλαπλασιαστικό
αποτέλεσμα υπέρ της κυρίαρχης άποψης.
Ομάδα στόχος είναι κυρίως η νεολαία που θεωρεί
ενημέρωση το φυλλομέτρημα 5-10 ιστοσελίδων και το διάβασμα των πρώτων τίτλων.
Σε εποχές ταχέων εξελίξεων όποιος ελέγχει τέτοια μαγαζιά μοιράζει και την
πολιτική τράπουλα! Ταυτόχρονα σεντράρει πολιτικούς αντιπάλους, όπως έκανε πχ
toportal.gr απέναντι στον Άρη Χατζηστεφάνου. (Περισσότερα εδώ).
Αυτό που συνέβαινε με το toportal.gr (και περιγράφηκε
με κάθε χρήσιμη και κατατοπιστική λεπτομέρεια εδώ) δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Δεκάδες
ιστοσελίδες έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια, διεκδικώντας ένα view πάνω σε
ένα τίτλο ή μια πιασάρικη συνέντευξη, που υπηρετούν τη γραμμή της κυβέρνησης.
Μιλάμε για ένα σκιώδη ενημερωτικό τομέα, που λειτουργεί υπό συνθήκες
αισθητικής, ενημερωτικής και εργασιακής ζούγκλας.
Άριστοι γεωμετρικά κώλοι και
πληθωρικά βυζιά υπό τη βινιέτα σελέμπριτις, γρήγορα αυτοκίνητα που θα ζήλευε
κάθε κάγκουρας, διανθισμένα όλα αυτά με πρωτότυπες συνταγές μαγειρικής
και μια δόση από νύχτα και κάπου στο ενδιάμεσο έκδηλη χαρά για την επιτυχημένη
τρίτη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών κι ένας κυβερνητικός υπουργός να δηλώνει
σίγουρος ότι η ανάπτυξη έρχεται και το μνημόνια τελειώνουν.
Στο παρασκήνιο
πλήθος από απλήρωτους και στη καλύτερη περίπτωση κακοπληρωμένους συντάκτες που
ο ένας κάνει rewriting στον άλλο, στα κάτω δώματα. Στα άνω δώματα οι γιάπηδες
της νέας κοπής με τα κονέ που φέρνουν τα χιλιάρικα από Παππά – Βερναρδάκη –
Τσίπρα.
Αυτό το ενημερωτικό νέφος, όπως αποδεικνύεται, έχει
όνομα κι επίθετο: Νίκος Παπάς.
Να θυμίσουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που το όνομα
του πρώην υπουργού Επικρατείας και alter ego του πρωθυπουργού αναμιγνύεται σε
υποθέσεις, με τελικό ζητούμενο τον έλεγχο της ενημέρωσης. Στη δικογραφία της
ΕΛΑΣ για την υπόθεση των εκβιασμών εκ μέρους του εκδότη της εφημερίδας
Ακρόπολη, Παναγιώτη Μαυρίκου (ολόκληρη εδώ) περιγράφεται πλήθος περιστατικών με
παράνομες χρηματοδοτήσεις κυρίως ηλεκτρονικών, αλλά και έντυπων ΜΜΕ, με στόχο
την κάλυψη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ.
Στην δικογραφία της ΕΛΑΣ αποκαλύπτεται ότι η επιχείρηση – φιάσκο για τις
τηλεοπτικές άδειες υποστηριζόταν από σωρεία βρόμικων δημοσιευμάτων – επιτομή
της διαπλοκής, που στόχο είχαν να στηρίξουν το σχέδιο αδειοδότησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Αποκαλύπτεται επίσης ότι πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή
την επιχείρηση, που πολύ παράδοξα αποσιωπήθηκε και ξεχάστηκε πολύ γρήγορα, είχε
ο Νίκος Παππάς, ο οποίος περιγράφεται ως «Αρχιμανδρίτης». Χαρακτηρισμός
που παραπέμπει σε μαφιόζικές πρακτικές και δεν αποδίδεται σε άβουλα εκτελεστικά
όργανα και αμέτοχους θεατές…
Πολλά θα μπορούσαν ακόμη να ειπωθούν…
Κρατάμε ωστόσο και ως προς το παρόν τρία συμπεράσματα.
Πρώτον, η σχέση των ΣΥΡΙΖΑίων με τη διαπλοκή πέρασε
από το μηδέν στο άπειρο σε χρόνο dt. Δεν τους βρήκε, δεν τους αναζήτησε, δεν
κουράστηκε να τους στρατολογήσει, χρησιμοποιώντας τρίτους και τεχνάσματα… Πήγαν
και τη βρήκαν διψασμένοι, δηλώνοντας ότι είναι έτοιμοι για όλα, την ίδια ώρα
που πούλαγαν ελπίδα και κατέθεταν οι πολιτικοί απατεώνες γαρύφαλλα στο
σκοπευτήριο.
Η αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται απέναντι στην
παλιά διαπλοκή, όπως εκφράζεται πχ γύρω από το «συγκρότημα». Ωστόσο, ταχύτατα
και πριν ακόμη σχηματίσει κυβέρνηση ανέπτυξε τη δική του διαπλοκή με
επιχειρηματίες και αεριτζήδες αγνώστου επαγγέλματος που δέχθηκαν να παίξουν τα
λεφτά τους στο καινούργιο άλογο διεκδικώντας μια καλύτερη θέση. Το μαύρο χρήμα
που κυκλοφορεί στα χέρια της κυβέρνησης από τον Ιανουάριο του 2015, αφήνοντας
όμως εντελώς ασυγκίνητους εισαγγελείς και αξιωματούχους ταγμένους επισήμως στον
πόλεμο κατά της διαφθοράς, επιτάχυνε αυτή την διαδικασία, καθώς μια στρατιά
δημοσιογράφων κι επαγγελματιών της ενημέρωσης που μόνιμα κινούνται στην
ανωνυμία πλέον δουλεύει επί χρήμασι για τον Τσίπρα και τον Παππά. Το έργο τους
θα το ζήλευαν Πανταγιάδες, τα γατάκια των σόσιαλ του ΓΑΠ και Μουρουτοτρόλ.
Δεύτερον, η ενημέρωση έχει δεχθεί ένα επιπλέον
συντριπτικό πλήγμα μέσα από έναν πρωτοφανή καταιγισμό «δημοσιογραφικών»
ιστοσελίδων – πολιτικά βαποράκια που είναι εργαλεία εύκολου πλουτισμού για τους
«εκδότες» τους, αναλαμβάνοντας να φέρουν σε πέρας την προώθηση μιας βρόμικης
πολιτικής φτωχοποίησης και λεηλασίας. Με αυτό τον τρόπο το ευγενικό όνειρο
χιλιάδων, ειδικά νέων, που λάτρεψαν το blogging καθώς μέσα από τις δυνατότητές
του είδαν τη δυνατότητα της αδιαμεσολάβητης πληροφόρησης των ίδιων των πολιτών
μετατράπηκε σε οργουελικό εφιάλτη για τους πολλούς. Η ιντερνετική πολυφωνία
αποδείχθηκε ο βασιλικός δρόμος μέσα από τον οποίο εμπεδώθηκε η μνημονιακή
μονοφωνία.
Τρίτον και σημαντικότερο, ζητείται … εναλλακτική
ενημέρωση! Απέναντι σε αυτή την ΣΥΡΙΖΑίικη δυσωδία που συμπληρώνει και
επαυξάνει την παλιάς κοπής Δεξιά και ΠΑΣΟΚική διαφθορά του συμβατικού Τύπου,
απαιτείται η ανάπτυξη και η στήριξη πραγματικά εναλλακτικών μορφών
δημοσιογραφίας που να αξιοποιούν τις ανεπανάληπτες δυνατότητες που προσφέρει η
νέα τεχνολογία στην κατεύθυνση της αποκάλυψης, της έρευνας, της ενημέρωσης, της
γνώσης…
Το άρθρο
δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην ιστοσελίδα Kommon
