Η Γερμανία αρχίζει να κάνει τους υπολογισμούς της με το ευρώ

του Vladimiro Giacché

Τελευταία, η ερμηνεία των ομιλιών των ευρωπαίων ηγετών δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει, ως προς την πολυπλοκότητα, την ερμηνεία των ομιλιών των σοβιετικών ηγετών, που απασχολούσαν  άκρως ειδικευμένους αναλυτές, τους λεγόμενους σοβιετολόγους. Επί μήνες, τώρα, κάθε μέρα, πλήθη ευρωλόγων σπάνε το κεφάλι τους για να κατανοήσουν το νόημα της τελευταίας συνέντευξης της Μέρκελ ή την τελευταία δήλωση του Ντράγκι: και σύμφωνα με όσα κατάλαβαν αγοράζουν ή πωλούν τίτλους του δημοσίου.Ετσι,και αυτό το Σαββατοκύριακο οι ευρωλόγοι βρέθηκανμπροστά σε τεράστιο φόρτο εργασίας, μετά τη συνέντευξη του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στο "Welt am Sonntag".

Η γενική εντύπωση είναι ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών ελίσσεται με δυσκολία, χτυπώντας μία στο καρφί, και μία στο πέταλο. Από τη μία, ο  Σόιμπλε επιμένει ότι η αδυναμία της Ελλάδας να πετύχει τους στόχους που θέτει η Τρόικα οφείλεται στο ότι δεν εφαρμόζει σωστά τα προγράμματα που επιβάλλει το ΔΝΤ,η ΕΚΤ και η ΕΕ  και όχι ότι αυτά είναι προβληματικά. Προσθέτει δε, ότι δεν υπάρχει πλέον έδαφος για " επιπλέον παραχωρήσεις" (sic) στην Ελλάδα. 

Οσο αφορά την Ισπανία επιχειρεί χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία ένα σλάλομ, υποβαθμίζοντας αρχικά το μέγεθος του προβλήματος των-πολύ υψηλών- αποδόσεων  των ισπανικών κρατικών ομολόγων ("δε θα είναι και το τέλος του κόσμου, αν σε μια δημοπρασία κρατικών ομολόγων θα πρέπει να πληρώσουν κάνα δυο ποσοστιαίες μονάδες παραπάνω"), δηλώνοντας στη συνέχεια ότι η βοήθεια που προσφέρθηκε μέχρι τώρα είναι επαρκής και αρνείται, αν και είναι απολύτως σαφές, ότι έχουν κάποια βάση οι φήμες περί επικείμενου αίτηματος βοήθειας από την Ισπανία. 

Αυτά τα σημεία της συνέντευξης του κ. Σόιμπλε μπορούν και από μόνα τους να τροφοδοτήσουν τον σκεπτικισμό αναφορικά με τις πραγματικές δυνατότητες του Ντράγκι να παρέμβει "έως ότου χρειαστεί" προκειμένου να αντιμετωπίσει την έκρηξη της απόδοσης των ισπανικών και ιταλικών κρατικών ομολόγων. Και από αυτή την άποψη δεν υπάρχει τίποτα το νεώτερο: εδώ και τουλάχιστον ένα με ενάμιση χρόνο η γερμανική κυβέρνηση μας έχει συνηθίσει σε δηλώσεις που ρίχνουν λάδι στη φωτιά, ενισχύοντας την πεποίθηση ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία λύση από ευρωπαϊκής πλευράς στο πρόβλημα των χωρών που έχουν αδυναμία πρόσβασης στις κεφαλαιαγορές .

Στη συνέντευξη όμως,υπάρχουν και άλλα. Για παράδειγμα, ο Σόιμπλε αναφέρει ρητά  ότι "η Γερμανία επωφελείται από το κοινό νόμισμα, περισσότερο από κάθε άλλη χώρα". Κατά συνέπεια, αποσαφηνίζει με δυσφορία τη συζήτηση γύρω από ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδα από το ευρώ (που είχε ανακινήσει ο Γερμανός αναπληρωτής Ρέσλερ πριν λίγες ημέρες), αλλά κυρίως δίνει ηχηρό ράπισμα στους καθηγητές του γερμανικού ερευνητικού κέντρου Ifo, που είχαν δηλώσει ότι η έξοδος της Ελλάδα από το ευρώ θα κοστίσει στη Γερμανία "μόνο" 82 δισ. ευρώ, σε σύγκριση με τα 89 που θα χρειαζόντουσαν για να την σώσουν αν αυτή παρέμενε εντός του ενιαίου νομίσματος. Και ιδού η απάντησή του: "Πιστεύω πως  αυτό δεν είναι δουλειά των καθηγητών.

Αλλη θα έπρεπε να είναι η δουλειά τους. Από ανθρώπους με ακαδημαϊκούς τίτλους και επιστημονικά ιδρύματα που χρηματοδοτούνται με τα λεφτά των φορολογουμένων περιμένουμε να έχουν μια ιδιαίτερη  αίσθηση ευθύνης. " Αυτή η αίσθηση ευθύνης, εδώ δεν υπάρχει, αφού κατά τους υπολογισμούς του IFO  "οι κίνδυνοι παραβάλλονται μόνο με τις απώλειες του κρατικού προϋπολογισμού, κάτι "απολύτως ανακριβές ".

Ο Σόιμπλε ,σ’ αυτό το σημείο, έχει απόλυτο δίκιο. Και είναι αποκαλυπτικός.Στη Γερμανία, σήμερα, πολλοί είναι αυτοί που υπολογίζουν τι θα σημάνει το τέλος του ευρώ. Η απάντηση σαυτό είναι μόνο μία: οικονομική καταστροφή. Εχει σημασία ότι τελευταία, κάποια από τα συμπεράσματα και τους υπολογισμούς τους, έχουν περάσει και στα καθεστωτικά  μμε.

 Και μόνο από μια ενδεχόμενη πτώχευση της Ελλάδα το γερμανικό χρέος θα αυξηθεί κατά 3,5% . Αλλά αυτό που τρομάζει κυριολεκτικά είναι μια πιθανή πτώχευση της Ισπανίας ή της Ιταλίας. Εδώ οι υπολογισμοί είναι απλοί: οι δύο αυτές χώρες από τώρα έως το τέλος του 2013 θα πρέπει να αντλήσουν 750 δισεκατομμύρια ευρώ από τις αγορές. Πρόκειται για 110 δισ. ευρώ, περισσότερα από όσα διαθέτει  το ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης των κρατών (Esm) και ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Χρηματοπιστωτικής Σταθεροποίησης (EFSM), όπως υποστηρίζει στην εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung, ο Lars Feld, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ.

Αλλά, στο μέγεθος της επιβάρυνσης αναφέρεται ο Michael Heise, ο επικεφαλής οικονομολόγος της Allianz Group, ο οποίος εξηγεί τι θα πάθαινε η Γερμανία, σε περίπτωση που κατέρρεε το ευρώ και  η Γερμανία γύριζε στο μάρκο. Ήδη η ύφεση στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, προκαλεί τεράστια προβλήματα στη Γερμανία, δεδομένου ότι το 40 τοις εκατό των γερμανικών εξαγωγών κατευθύνεται προς την ευρωζώνη. Αλλά, πάνω απ’ όλα, η ανατίμηση του γερμανικού νομίσματος κατά 15-20 τοις εκατό, θα σήμαινε τη μείωση των εξαγωγών της μέχρι και ένα πέμπτο. Και επειδή η συμμετοχή των εξαγωγών της στο ΑΕΠ είναι σήμερα το 50 τοις εκατό, ακόμα κι αν τα ενδιάμεσα αγαθά που συμμετέχουν στην παραγωγή των εξαγόμενων αγαθών ισούται με το 40 τοις εκατό της αξίας των τελευταίων, θα ακολουθούσε μια πτώση του πλούτου κατά 5 τοις εκατό. Λαμβάνοντας υπόψη την επιδείνωση της οικονομικής ύφεσης και την κρίση του τραπεζικού συστήματος που θα ακολουθούσε  την κατάρρευση του ευρώ, σε διάστημα δύο χρόνων, η σωρευτική απώλεια του προϊόντος, θα έφτανε στο 15 τοις εκατό.

Ομως δεν είναι μόνο αυτό: επειδή η ανατίμηση του νομίσματος οδηγεί σε αύξηση του κόστους παραγωγής ως προς το εξωτερικό, πολλές εταιρείες θα μετέφεραν τις δραστηριότητες τους στο εξωτερικό ή θα έβγαζαν τα κεφάλαιά τους από τη Γερμανία. Και σήμερα – όπως παρατηρεί σωστά ο Heise - αυτό το είδος κινήσεων γίνονται με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα παρά στο παρελθόν. Το κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων, θα επιδεινώσει τη γενικότερη οικονομική κατάσταση και λόγω των αρνητικών συνεπειών που θα προκύψουν στα συναφή επαγγέλματα και τις γύρω περιοχές.

Συνολικά, ο Heise υπολογίζει την απώλεια του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της Γερμανία 4-5 χρόνια μετά τη διάλυση του ευρώ, στο 25 τοις εκατό. Και καταλήγει: "δεν θα επρόκειτο για  κινδυνολογία αν κάποιος υποστήριζε ότι η διάλυση του ευρώ θα προκαλούσε ένα σοκ πολύ χειρότερο από την κρίση που ακολούθησε την πτώχευση της Lehman Brothers".

Τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι, και εξάλλου βρισκόμαστε ήδη σε μία φάση όπου τα οικονομικά προβλήματα πολλών Ευρωπαίων εταίρων απειλούν σοβαρά την ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας: η εμπιστοσύνη των επιχειρήσεων ακολουθεί πτωτική πορεία για τρίτο συνεχή μήνα, και οι προβλέψεις για την ανάπτυξη το 2012, αν και πολύ μικρή (+0,7 τοις εκατό), θεωρούνται μάλλον αισιόδοξες. 

Πρακτικά, με τη μέχρι στιγμής εξτρεμιστική τους στάση, οι Γερμανοί πριονίζουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται.

Εμείς,όμως, ξαναδιαβάζοντας τη συνέντευξη Σόιμπλε, συμφωνούμε περισσότερο με τον τίτλο: "Δεν έχουν ακόμα καταλάβει όλοι τη στρατηγική μας." 

Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά αυτό έχει και συνέπειες. Αν την εποχή των σοβιετολόγων οι ειδικοί διαφωνούσαν ως προς την ερμηνεία που θα έπρεπε να δοθεί σε κάποιες αινιγματικές δηλώσεις των μελών του Πολιτικού Γραφείου, και οι δυτικές κυβερνήσεις ενεργούσαν ανάλογα, διαφορετικά τη Δευτέρα από την Πέμπτη,  θα βρεθούν κάποιοι που θα αγοράσουν ή δεν θα αγοράσουν τίτλους του  ιταλικού ή του ισπανικού δημοσίου, ανάλογα και με φράσεις από τη συνέντευξη που θα θεωρήσουν ότι έχουν ζωτική σημασία.

Αν υπερισχύσουν τα αδιάθετα κρατικά ομόλογα, τότε, οι αποδόσεις των ιταλικών και ισπανικών κρατικών ομολόγων θα αυξηθούν περισσότερο. Και το τέλος του ευρώ θα έλθει πιο κοντά.

[--->]

Η αριστερά χρειάζεται μια στρατηγική εξόδου από το ευρώ

 Ο σχολιασμός μου για τις εκλογές στην Ελλάδα, με τίτλο Ο ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει την αμφισημία του, προκάλεσε έντονη συζήτηση στο διαδίκτυο.Στην ενδιαφέρουσα συζήτηση συμμετείχαν και μέλη της ιταλικής αριστεράς. Μεταφέρω παρακάτω μια συνέντευξη μου στον Τonino Bucci, στην οποία, μεταξύ άλλων, επαναλαμβάνω και αναπτύσσω τις απόψεις μου για τις  ελληνικό εκλογές.

Emiliano Brancaccio: " Η αριστερά χρειάζεται μια στρατηγική εξόδου από το ευρώ"

του Tonino Bucci


Υποτίθεται ότι θα ήταν μια μεγάλη δοκιμασία για το ευρώ. Αντί γιαυτό, οι ελληνικές εκλογές, πριν καν ολοκληρωθεί η καταμέτρηση των ψήφων, πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα,από την επομένη άρχισαν και πάλι οι επιθέσεις των κερδοσκόπων στα ισπανικά κρατικά ομόλογα. Ακόμη και το ότι στην  Ελλάδα κέρδισε ένα κόμμα προγραμματικά υπέρ της λιτότητας, δεν κατάφερε να ηρεμήσει τις  χρηματοπιστωτικές αγορές. Από όσα έγιναν θα πρέπει να βγάλουμε δύο συμπεράσματα: το πρώτο είναι ότι οι παράγοντες που προκαλούν την κρίσης του ευρώ δεν είναι τα κινήματα διαμαρτυρίας ή της ριζοσπαστικής αριστεράς, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.

 Η κρίση οφείλεται στην αστάθεια του συστήματος και στις εσωτερικές αντιφάσεις του υπάρχοντος  νομισματικού συστήματος. Δεύτερον, η νίκη των πολιτικών δυνάμεων που επιθυμούν τη συνέχιση των προγραμμάτων  λιτότητας, δεν βοηθά καθόλου στην επίλυση αυτής της κρίσης, η οποία μάλιστα αναπαράγεται στη ζώνη του ευρώ έχοντας μια δικιά της δυναμική. Από εδώ, μέχρι το σενάριο της πιθανής κατάρρευσης – ας πούμε, από δικούς του  λόγους– του ενιαίου νομίσματος, η απόσταση είναι μικρή. Με άλλα λόγια, η πιθανότητα να καταρρεύσει όλο το οικοδόμημα του νομίσματος  από μόνο του μέσα σε λίγους μήνες είναι μια υπόθεση αληθοφανής. 

Σε μια τέτοια περίπτωση τι θα συνέβαινε; Ποιες δυνάμεις και προς το συμφέρον τίνος θα διαχειριζόντουσαν ενδεχομένως την έξοδο από το ευρώ; Ο οικονομολόγος Εμιλιάνο  Μπρανκάτσιο, σχολιάζοντας τα αποτελέσματα των ελληνικών εκλογών, δημοσίευσε  στην  ιστοσελίδα  του μια θέση που ανακατεύει τα χαρτιά στο τραπέζι. "Αν το σκεφτούμε καλύτερα - γράφει ο οικονομολόγος - δεν είναι σίγουρο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τις εκλογές λόγω του ριζοσπαστισμού του." 

Τα τέσσερα ευρω-ψέματα

Τέσσερις ιταλοί οικονομολόγοι καταρρίπτουν  τα τέσσερα  πιο σημαντικά στερεότυπα που κυριαρχούσαν  στις σελίδες των εφημερίδων τις ημέρες πριν τη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών στις 28 και 29 Ιουνίου. Τα οικονομικά επιχειρήματα επαναλαμβάνονται ως Μάντρας, αν και ψευδή, από θεωρητική και εμπειρική άποψη. Τέσσερις οικονομολόγοι "κριτικοί",  εξηγούν τους λόγους που οι βασικές αρχές της νεοφιλελεύθερης οικονομίας, δεν είναι η λύση αλλά το πρόβλημα.

 1.Για να σωθεί το ευρώ θα πρέπει να προχωρήσουμε στην πολιτική ένωση της Ευρώπης με βάση τη λιτότητα; ΟΧΙ

Ασφαλώς όχι, αν ως πολιτική ένωση της Ευρώπης εννοούμε αυτό που επανειλημμένα έχει τονίσει η Άνγκελα Μέρκελ. Η Ευρώπη της  Μέρκελ δημιουργεί σοβαρά προβλήματα αφού απαλλοτριώνεται οριστικά το δημοκρατικό δικαίωμα των πολιτών να αποφασίζουν σε θέματα προϋπολογισμού, που θα τα διαχειρίζονται οι Βρυξέλλες. Σε αντάλλαγμα, η Γερμανία προτείνει ένα " ταμείο σωτηρίας" στο οποίο οι χώρες θα αμοιβαιοποιήσουν το μέρος του χρέους τους που υπερβαίνει το 60 τοις εκατό του ΑΕΠ τους, με την υπόσχεση να το επιστρέψουν σε είκοσι χρόνια. 

Τίποτα περισσότερο δηλαδή,από μια ενισχυμένη εκδοχή του λεγόμενου Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας (fiscal compact) που ήδη έχει επιβάλει το Βερολίνο: δύο δεκαετίες εξασφαλισμένης λιτότητας σε μια Ευρώπη διαιρεμένη σε πλούσιους και φτωχούς. Πρόκειται για μια προοπτική απαράδεκτη και καταστροφική. Περισσότερη Ευρώπη, ωστόσο, θα βοηθούσε αν ο στόχος ήταν να εξασφαλιστεί η ανάπτυξη των πλέον υποβαθμισμένων  περιοχών της. 

Οποιαδήποτε λύση θα πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που βρίσκεται πίσω από την κρίση : το ενιαίο νόμισμα έχει βαθύνει το χάσμα ανταγωνιστικότητας μεταξύ ασθενέστερων και ισχυρών ευρωπαϊκών οικονομιών. Αυτό έχει προκαλέσει  μια δεκαετία στασιμότητας και στη συνέχεια κρίση στην Ιταλία, ενώ η Ισπανία έκρυβε το πρόβλημα πίσω από μία χάρτινη ανάπτυξη, ή ακόμα καλύτερα από τούβλα, η οποία χρηματοδοτήθηκε  με  τις εισροές γερμανικών κεφαλαίων και τώρα είναι βουτηγμένη μέχρι το λαιμό στο χρέος.

Θύελλα πάνω από στο Βερολίνο

 Joseph Halevi

Η αντίσταση του Φρανσουά Hollande στην κυρία Μέρκελ δεν πήγε πιο μακριά από τις δηλώσεις του νέου προέδρου. Σε άρθρο του Romaric Godin στην ημερήσια οικονομική εφημερίδα La Tribune,  χθες 21 Ιουνίου τονίζεται ότι "ο πρωθυπουργός Jean-Marc Ayrault υποχωρεί  από τις θέσεις του." Σε συνέντευξη του στην εβδομαδιαία  εφημερίδα Die Zeit, ο πρώην καθηγητής γερμανικών λέει τώρα ότι " για την αμοιβαιοποίηση των χρεών θα απαιτηθεί υποχρεωτικά μεγαλύτερη πολιτική ολοκλήρωση, για την οποία θα χρειαστούν  αρκετά χρόνια." Ο,τι δηλαδή είπαν, στην ομιλία τους ο υπουργός  Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ μετά την εκλογή του Φρανσουά Hollande, στις 6η του Μάη. Το άρθρο υπενθυμίζει ότι ο Hollande έθεσε τα ευρωομόλογα μεταξύ των πιο σημαντικών στόχων της κυβέρνησής του. Για τον Godin η νέα κυβέρνηση  εγκαταλείπει το ευρωπαϊκό πρόγραμμά της και "ανοίγει το δρόμο για την αντιπληθωριστική πολιτική που προτείνει η Γερμανία."

Η παράδοση του Παρισιού δεν ήταν απαραίτητη επειδή η Γερμανία είναι ολοένα και πιο δέσμια της πολιτικής του  εξαναγκασμού της υπόλοιπης ευρωζώνης να αποδεχθεί τους όρους της. Η Ελληνο-Ιβηρική κρίση έχει οδηγήσει σε μαζική εξαγωγή κεφαλαίων από αυτές τις χώρες - και από την Ιταλία και τη Γαλλία – προς τη Γερμανία, βασικά προς την αγορά ομολόγων του γερμανικού δημοσίου. Η τιμή των γερμανικών ομολόγων είναι επομένως ιδιαίτερα υψηλή, ενώ οι αποδόσεις τους σε ιστορικά χαμηλά. 

Ατζέντηδες του ναζισμού

---

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται η προεκλογική εκστρατεία τις τελευταίες μέρες περισσότερο θυμίζει υπόνομο παρά εκλογές.]
 Η συκοφαντία, η χυδαιότητα, το ψεύδος, η βία και η ανανδρία δεν αφήνουν ούτε σπιθαμή χώρου για να διεξαχθεί μια στοιχειωδώς αξιοπρεπής πολιτική συζήτηση.

 Καθόλου παράξενο, αφού αυτό συμβαίνει συστηματικά τα τελευταία δύο «μνημονιακά» χρόνια – πάντα με τα ίδια θύματα και τους ίδιους θύτες.


Αυτά τα δύο χρόνια η Ελλάδα ζει, μεταξύ πολλών άλλων, μια απίστευτη, από κάθε άποψη, καθημερινή λασπολογία – εκ μέρους πολιτικών, «τεχνοκρατών», δημοσιογράφων και... διανοουμένων (!) – εις βάρος όλων όσοι τολμούν, με οποιονδήποτε τρόπο, να διατυπώνουν ακόμη και μέτριες σε ύφος, αλλά ουσιαστικές, αντιρρήσεις στην επιλογή της κυβέρνησης Παπανδρέου να σύρει τη χώρα στον «μνημονιακό μονόδρομο» της Μέρκελ και του ΔΝΤ.

Τώρα οι ίδιοι επιχειρούν κάτι εξ ίσου απίστευτο: να αποδώσουν την πρωταγωνιστική εγκατάσταση της Χρυσής Αυγής στην πολιτική σκηνή σε όσους επιχείρησαν με οποιονδήποτε τρόπο να αντισταθούν στο... «μνημόνιο». Ή απλώς να εκφράσουν την αντίρρηση, την αγανάκτηση ή την απόγνωσή τους. Θα ήταν γελοίο, αν δεν ήταν τραγικό, το ότι οι πραγματικοί ατζέντηδες της Χρυσής Αυγής σήμερα ολοφύρονται για την... επιτυχία τους.

Δεν είναι πολύ δύσκολο να διακρίνει κάποιος πόσα από τα βασικά επιχειρήματα, πρακτικές και επιδιώξεις του «μνημονιακού» τόξου αποτελούν την πεμπτουσία του ναζισμού. Ας δούμε τα κυριότερα.

Η «συλλογική ευθύνη»
Η κλασική ναζιστική αρχή συμπυκνώθηκε άριστα στην αντίληψη ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», όλοι είμαστε συνένοχοι για την οικονομική καταστροφή της χώρας.

● Εφοπλιστές και εργολάβοι ίσα κι όμοια με τους πένητες συνταξιούχους.

● Μεγαλοεκδότες και λοιποί μεγαλοεπιχειρηματίες ίσα κι όμοια με τους χωρίς ελπίδα ανέργους.

● Αιωνίως κρατικοδίαιτοι και πλέον πάμπλουτοι «καλλιτέχνες» και διανοούμενοι, διεφθαρμένοι έως το κόκαλο κρατικοί υπάλληλοι, διαρκώς ευνοούμενοι του κράτους ιδιώτες επιχειρηματίες, απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου που πλούτισαν υπό τη σκέπη του συστήματος εξουσίας, λαμόγια του χρηματιστηρίου και των κοινοτικών προγραμμάτων, παροχείς και αποδέκτες απίστευτων ποσοτήτων μαύρου χρήματος ίσα κι όμοια με συνεπείς και αδιάφθορους πολίτες, με εργαζομένους των 1.000 ευρώ που πλέον είναι άνεργοι ή δουλεύουν απλήρωτοι και τζάμπα.

● Πολιτικοί και κόμματα που ζούσαν από μίζες και εξαρτούσαν την αναπαραγωγή και την επιβίωσή τους αφενός από την καταστροφή της οικονομίας και των θέσεων παραγωγικής εργασίας και αφετέρου από την αναγκαστική εξαγορά ανθρώπων, συνειδήσεων και ψήφων ίσα κι όμοια με τους υπό εκβιασμό συμβασιούχους στους οποίους οι ίδιοι «πουλούσαν» θέσεις εργασίας.
Κύριοι φορείς του «όλοι μαζί τα φάγαμε» είναι σταθερά οι – μακροχρόνια ή περιστασιακά – ωφελημένοι από το ξέφρενο πάρτι της διαφθοράς, οι οποίοι εξομοιώνουν τους εαυτούς τους με... «όλους».

Ο «κοινωνικός αυτοματισμός»
Κάθε κοινωνική, επαγγελματική ή άλλη ομάδα που διεκδικούσε είτε τη διατήρηση δικαιωμάτων είτε τη διάσωση των στοιχειωδών μισθολογικών ορίων επιβίωσης στιγματίζεται ως... «συντεχνία» η οποία καταχράται τον δημόσιο πλούτο.
Οι «κατήγοροι» συνήθως κατέχουν όχι μόνο δυσανάλογο με τη δραστηριότητά τους πλούτο, αλλά και άτυπη – έως και παράτυπη και πάντως δυσανάλογη – εξουσία, την οποία ασκούν με στόχο την απομόνωση και την οικονομική εξόντωση πολυπληθέστατων οικονομικών και επαγγελματικών ομάδων.

Η τακτική του στιγματισμού με στόχο την απρόσκοπτη και κοινωνικά αποδεκτή εξάλειψη μεγάλων κοινωνικών κατηγοριών είναι ευθέως ανάλογη της ναζιστικής πρακτικής εις βάρος Εβραίων, Τσιγγάνων, ομοφυλόφιλων, αναπήρων, κομμουνιστών κ.λπ.


Η «ηθικοποίηση» της πολιτικής
Η σκληρή δουλειά, ο ασκητικός βίος, η συστηματική αποταμίευση και η χωρίς (διεφθαρμένους, εννοείται) συνδικαλιστικούς ενδιάμεσους σχέση του εργαζομένου με τον εργοδότη του, ο οποίος ασκεί την «ελέω Θεού» απόλυτη εξουσία του, αποτελεί τον «ηθικό κώδικα» του εργαζομένου. Μπορεί ο κώδικας αυτός να παραπέμπει στον Μαξ Βέμπερ και το κλασικό έργο του «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού», όμως τα πράγματα είναι μάλλον χειρότερα.

Ο μέσος Έλληνας, είτε ως εργαζόμενος είτε ως πολίτης είτε ως... Έλληνας, οφείλει να αναγνωρίσει την «εκ Θεού» (γερμανική) αντίληψη για το τι είναι η Ευρώπη, τον «αδιαμφισβήτητο» τρόπο λειτουργίας του ευρώ και να υποταχθεί πλήρως στη διεθνή και εγχώρια τοκογλυφία, η οποία ένιωσε κάπως... ανασφαλής και δοκιμάζει την πίστη και την ηθική του.

Η όποια ταξική, εθνική, ιδεολογική, πολιτική και προσωπική του ταυτότητα πρέπει να εγκαταλειφθεί στο όνομα της «παραμονής στο ευρώ» και ο ίδιος πρέπει όχι μόνο να εκπροσωπείται πλέον αποκλειστικά από τους διακηρύσσοντες πίστη στην ευρωθρησκεία (ακόμη και όταν αυτοί είναι είτε διαπιστωμένα ανίκανοι είτε έως και κοινοί κλέφτες), αλλά και να αποδεχθεί την τιμωρία του για το γεγονός ότι αυτή η Ευρώπη και αυτό το ευρώ κινδυνεύουν να οδηγηθούν στην καταστροφή.

Όποιος διαχωρίζεται από τη θρησκευτικού τύπου πίστη στην κυρίαρχη αντίληψη περί Ευρώπης προβάλλοντας οικονομικούς ή εθνικούς λόγους είναι ηθικά ρυπαρός διότι επιδιώκει την καταστροφή της χώρας, των συμπολιτών του, των παιδιών του.

Εν τέλει ανήκει στο Κόμμα της Δραχμής, το οποίο, παρότι πολιτικά ανύπαρκτο, συμβολίζει την Κόλαση – μια έννοια η οποία χρησιμοποιείται συστηματικά για να περιγράψει την «επιστροφή στη δραχμή».

Τι θαυμάσιο έδαφος η αντιπολιτική «ηθική» για την αναπαραγωγή των σαπρόφυτων του ναζισμού. Η δεκαετία του 1930 στη Γερμανία δεν δίδαξε κανέναν (;)...


***
Στη διάρκεια αυτών των δύο χρόνων οι ερασιτέχνες Γκαίμπελς κατάφεραν να δημιουργήσουν το πιο αντιπολιτικό κλίμα των τελευταίων δεκαετιών και το γηπεδικού τύπου σύνθημα «Να καεί - να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» είναι η μικρότερη παρενέργεια.

Στο έδαφος της ισοπεδωτικής απαξίωσης κάθε έννοιας διεκδίκησης, αμφισβήτησης, αντίστασης οι ατζέντηδες έσπειραν το μίσος, τη συλλογική αυτοενοχοποίηση, τον ευτελισμό της πολιτικής, το μίσος για τους ίδιους και η Χρυσή Αυγή «θερίζει», κυριολεκτικά και μεταφορικά, τους καρπούς της σποράς τους.

Όσοι, χωρίς περίσκεψη και ντροπή, αποτέλεσαν το κέλυφος για το αυγό του φιδιού, τώρα που αυτό έσπασε και το φίδι πήρε τον δρόμο του, οι ίδιοι απέμειναν μόνο ως τσόφλια. Τώρα ο θρήνος τους δεν συγκινεί κανέναν. Ακόμη και όταν έχουν δίκιο να λένε πως η χώρα βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου...






[--->]

---

Πόσος χρόνος μένει μέχρι το τέλος;

Το ερώτημα από ένα φανατικό ευρωπαϊστή,τον  Wolfgang Münchau, στο περιοδικό Σπήγκελ

Η πλειοψηφία των πολιτών δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν ότι το τέλος  του ευρώ έχει ήδη αρχίσει: τα ευρωπαϊκά κράτη, ή θα προχωρήσουν  αμέσως στην πολιτική ένωση της Ευρώπης ή η νομισματική ένωση θα διαλυθεί. Δεν έχει σημασία ποια διαδρομή θα επιλέξουν - αλλά για μια λύση χαμηλού κόστους είναι πλέον πολύ αργά.

Τελευταία ταξίδευα με το τρένο από τις Βρυξέλλες στη Γερμανία, προς το εσωτερικό της,το κρατίδιο της Βεστφαλίας. Όπως άκουγα ανθρώπους να μιλούν στο βαγόνι, ξαφνικά κατάλαβα ότι δεν υποψιάζονται καν τι θα μπορούσε σύντομα να τους συμβεί. Όλα βέβαια είχαν κάτι να πουν για το ευρώ. Μιλούν για το ευρώ σαν ένα πρόβλημα που δεν τους αφορά, ενός κόσμου μακρινού.

Η Γερμανία και η υπόλοιπη Ευρώπη αισθάνονται αυτή τη στιγμή σαν 2 παράλληλα σύμπαντα. Στις Βρυξέλλες, συμμετείχα σε  μια συζήτηση μεταξύ διαχειριστών hedge funds ( εταιρείες αντισταθμιστικών  αμοιβαίων κεφαλαίων (υψηλού κινδύνου). Ελεγαν,μήπως ο κ. George Soros με την πρόβλεψή του για το τέλος του ευρώ σε διάστημα 3 μηνών, ήταν υπερβολικά αισιόδοξος. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί ακόμα πιο γρήγορα.

Ένας από τους δύο διαχειριστές  ήταν σίγουρος ότι το ευρώ δεν θα βγάλει τον Ιούνιο. Ότι αργά ή γρήγορα θα έλθει το τέλος του ευρώ, στον τομέα μας θεωρείται πλέον δεδομένο. Και είναι η πρώτη φορά που και επαγγελματίες αρχίζουν να στοιχηματίζουν σχετικά με τη διάλυση της ζώνης του ευρώ. Και αυτή τη φορά όχι μόνο οι κερδοσκόποι. Ο τζόγος για το τέλος  του ευρώ έχει αρχίσει.

Ο λόγος αυτής της απαισιοδοξίας είναι οι αυξανόμενες ανισορροπίες στο εσωτερικό της ζώνης του ευρώ.Είναι κάποια  τεχνικά στοιχεία που μέχρι τώρα κανείς δεν τους είχε δώσει σημασία: για παράδειγμα, η ραγδαία άνοδος των γερμανικών δανείων στο σύστημα πληρωμών "Target 2" ή η αύξηση του αριθμού των δανείων έκτακτης ανάγκης που χορηγούν  οι  εθνικές κεντρικές τράπεζες. Όλα αυτά είναι ενδείξεις ότι το σύστημα έχει γίνει πάρα πολύ ασταθές και είναι έτοιμο να διαλυθεί σε κομμάτια.

Γιατί η Ισπανία θα πρέπει  να εξοφλήσει τα χρέη της;
Δεν θα δώσω τις ακριβείς εκτιμήσεις που οι διαχειριστές των hedge funds έχουν ήδη κάνει. Είδαμε τον περασμένο Δεκέμβριο ότι η ΕΚΤ μπορεί να εξουδετερώσει αυτές τις προβλέψεις, αν αποφασίσει να κρατήσει ζωντανό το σύστημα για λίγο ακόμα με ενέσεις  ρευστότητας.

Όμως η κατεύθυνση της ανάλυσης είναι σωστή. Βαδίζουμε προς ένα σταυροδρόμι που μας αναγκάζει να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο δρόμους εξαιρετικά δαπανηρούς: μια πολιτική ένωση που πρέπει να αποτελέσει άμεσα αντικείμενο διαπραγμάτευσης και να εγκριθεί πολύ γρήγορα, ή μια επιστροφή στα εθνικά νομίσματα.

Η καγκελάριος Μέρκελ και οι άλλοι αρχηγοί κρατών δεν έχουν ακόμη προετοιμάσει τους ψηφοφόρους τους για το τι θα συμβεί τους επόμενους μήνες. Το χειρότερο δεν είναι όλες αυτές οι υποσχέσεις που δεν μπορούν να ικανοποιηθούν. Αλλά το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό κόστος, της απόφασης ανεξάρτητα από την κατάληξη της.

Αν αφήσουμε τη νομισματική ένωση να καταρρεύσει, τότε η Γερμανία θα επιβαρυνθεί με ένα τεράστιο κόστος. Το 650 δισεκατομμύρια των δανείων που έχει δώσει η  Bundesbank στο σύστημα "Target 2" θα γίνουν καπνός  σε μεγάλο βαθμό. Από τα υπόλοιπα 200 δισεκατομμύρια που έχουν πάει στο ταμείο διάσωσης θα σωθούν μόνο κάτι ψιλά.

Σε αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε εκατοντάδες δισεκατομμύρια που  η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πρέπει να βρει, για να τροφοδοτήσει τις τράπεζες με νέα κεφάλαια. Οι απαιτήσεις των γερμανικών τραπεζών  προς την Ισπανία ή την Πορτογαλία, με μια έξοδο  των χωρών αυτών από τη ζώνη του ευρώ, θα επιβαρυνθούν με τεράστιες απώλειες που οι ίδιες οι τράπεζες δεν θα μπορέσουν  να καλύψουν. Και γιατί η Ισπανία θα πρέπει να πληρώσει αυτά τα χρέη; Όταν βρεθεί η χώρα σε αυτή την κατάσταση, θα έχει  σίγουρα να σκεφτεί άλλα.

Για διάσωση είναι μάλλον πολύ αργά.
Η πορεία προς την αντίθετη κατεύθυνση μπορεί να είναι εξίσου δύσκολη, ανάλογα με τι θα γίνει στη συνέχεια. Το πρώτο βήμα προς ένα ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό κράτος θα είναι η τραπεζική Ένωση  και η ασφάλιση όλων των καταθέσεων. Η εγγύηση αυτή θα πρέπει να περιλαμβάνει από 4 μέχρι 9.000 δισεκατομμύρια ευρώ. Ενδεικτικά  θα είναι μεταξύ δύο και πέντε φορές το σύνολο των δαπανών για τη γερμανική ενοποίηση. Η ασφάλιση αυτή είναι απαραίτητη για να σταματήσει η καταιγίδα που έχει πλήξει τις τράπεζες των χωρών που βρίσκονται σε κρίση.

Μια τραπεζική  Ενωση θα ήταν στην προκειμένη περίπτωση μια επανάσταση. Οι τράπεζες θα είναι τότε ευρωπαϊκές όπως είναι σήμερα οι αγρότες. Θα μπορούσε για παράδειγμα, μια ωραία πρωία ένας ευρωπαίος αξιωματούχος να μπει στην έδρα μιας τράπεζας και να αποφασίσει να την κλείσει. Οι τράπεζες τότε δεν θα είναι πια ούτε γερμανικές ούτε ισπανικές, αλλά μόνο ευρωπαικές. Εδώ και ένα χρόνο τώρα μιλάμε για λύσεις μίνιμαλ. Τώρα δεν ξέρουμε καν αν οι μαξιμαλιστικές λύσεις μπορεί να φτάσουν.

Μέχρι τώρα νόμιζα ότι κανένας λογικός πολιτικός θα δεχόταν μια ανεξέλεγκτη κατάρρευση της νομισματικής ένωσης. Εξακολουθώ να το πιστεύω, αλλά νομίζω ότι είναι πια πολύ αργά για ένα σχέδιο διάσωσης. Υπάρχει πραγματικός κίνδυνος τα  γεγονότα να είναι καταιγιστικά και η πολιτική να μη μπορέσει  να αντιδράσει.

Ο Van Rompuy, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ήθελε να οικοδομήσει γρήγορα μια Ενωση τραπεζική, δημοσιονομική και  πολιτική.Πρακτικά, αυτό θα ήταν μια σημαντική εξέλιξη. Αλλά μπορεί να το πετύχει μέσα σε λίγες εβδομάδες ή μήνες; Οι επενδυτές στις χρηματαγορές θέλουν να δουν συγκεκριμένες αποφάσεις, ούτε δηλώσεις, και σίγουρα όχι μισές δουλειές.

Στο ταξίδι μου με το τρένο, μέσα από τα χωριά της Βεστφαλίας, συμπτωματικά έγινα μάρτυρας μιας συνομιλίας που δια μιας μου ξεκαθάρισε τα πολιτικά προβλήματα. Ένας περιφερειακός εκπρόσωπος των Χριστιανοδημοκρατών που μόλις είχε εκλεγεί κάθισε  στη  καμπίνα μας, όπου καθόταν ένας άλλος άνδρα, ο οποίος του συστήθηκε ως ψηφοφόρος του. Ήταν ένας φωνακλάς μικροεπιχειρηματίας. Μίλησε στον  πολιτικό για το ευρώ και ξεκαθάρισε τη θεωρία του: οι Έλληνες είναι σαν τους μαθητές λυκείου, που τους είχαν στείλει στο πανεπιστήμιο, αλλά εκεί δεντα κατάφεραν να γίνουν  ανταγωνιστικοί. Ο χριστιανοδημοκράτης βρέθηκε στο στοιχείο, αλλά άφησε το ποτάμι των προκαταλήψεων να ρέει.

Ολες οι ιστορίες γύρω από αυτή τη κρίση είναι πια εκτός ελέγχου, και η πολιτική δεν ξέρει πια πώς θα τα μαζέψει. Δεν είναι και πολύ διαφορετικό για την Μέρκελ. Ίσως να υπάρξει η πολιτική ένωση της Ευρώπης. Ίσως το ενιαίο νόμισμα να καταρρεύσει. Ένα από τα δύο όμως θα γίνει  και η Γερμανία δεν είναι έτοιμη για κανένα από τα 2 σενάρια.

 [--->]

Ιδιο θέμα και κλίμα :  Το τέλοςτου ευρώ.Οδηγός επιβίωσης

Η Ελλάδα αιχμάλωτη

του Gabriele Pastrello

 27 Μαϊου 2012

Ονομάζεται zugzwang, (Τσούγκτσβανγκ) και είναι ένας ευρέως διαδεδομένος όρος στη σκακιστική βιβλιογραφία. Η λέξη χρησιμοποιείται για να περιγραφεί αποκλειστικά μία ειδική κατάσταση επάνω στη σκακιέρα.Είναι η στιγμή που ο ένας από τους δύο αντιπάλους, λόγω των απειλών που δέχτηκε, βρίσκεται ξαφνικά στη δύσκολη θέση να μην μπορεί να κάνει καμιά απολύτως ικανοποιητική κίνηση, δηλαδή ενώ είναι η σειρά του να παίξει, οποιο πιόνι ή κομμάτι μετατοπίσει, καταστρέφει αμέσως μια εύθραυστη ισορροπία στην άμυντική τακτική του, με αποτέλεσμα να χάσει τη παρτίδα. Με λίγα λόγια, τη παρτίδα τη χάνει εξαιτίας της αναγκαστικής κίνησης που υποχρεώνεται να κάνει. Αυτό μοιάζει με τη σημερινή θέση της Ελλάδας, να μείνει ή να φύγει  από το ευρώ. Αν μείνει και τηρήσει τις συμφωνίες, όπως της ζητούν να κάνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η καγκελάριος  Άνγκελα Μέρκελ, τότε αυτό πολύ απλά θα σημάνει τη σταδιακή εξαθλίωση της. 

Σε συνθήκες ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ύφεσης, η πολιτική μείωσης του λόγου χρέους προς ΑΕΠ δεν οδηγεί παρά στην αύξηση του λόγου αυτού. Το χρέος, στην πραγματικότητα, δεν μπορεί παρά να αυξάνεται, αφού το έλλειμμα του ελληνικού δημοσίου δεν μπορεί παρά να χρηματοδοτείται με ευρωπαϊκά κονδύλια από το ευρωπαϊκό ταμείο στήριξης.

 Η άλλη εναλλακτική λύση, η έξοδος της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ δεν είναι ούτε αυτή σπαρμένη με ροδοπέταλα. Η επιστροφή στη δραχμή, θα οδηγούσε στη  μεγάλη υποτίμηση της κάτι που πολύ  γρήγορα θα μεταφραζόταν σε υψηλό πληθωρισμό. Επισης, λόγω της μεγάλης φοροδιαφυγής, που είναι πιο μεγάλη από αυτή της Ιταλίας, θα είχαμε μια δυναμική υπερπληθωρισμού, όπως στη Γερμανία των  αρχών της δεκαετίας του 1920. Παίρνοντας μάλιστα υπόψη και το χαμηλό ειδικό βάρος του τομέα των εξαγωγών της Ελλάδας, τα πλεονεκτήματα μιας ενδεχόμενης εξόδου της θα μπορούσαν να μην είναι και τόσο  μεγάλα.

 Δηλαδή,εαν η Ελλάδα δεν είχε ενταχθεί στο ευρώ, θα μπορούσε να έχει πλεονεκτήματα, σε περίπτωση που εγκαταλείψει το ευρώ φαίνεται πως θα έχει μόνο μειονεκτήματα. Μια λύση θα μπορούσε να είναι αυτή που προτείνει  το κόμμα της αριστεράς,ο  ΣΥΡΙΖΑ: παραμονή στη ζώνη του ευρώ, αλλά επαναδιαπραγμάτευση των  όρων των συμφωνιών. Η γραμμή αυτή μοιάζει, ωστόσο, να βρίσκει ένα φαινομενικά ανυπέρβλητο εμπόδιο. Δεδομένου ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να δανειστεί από τις χρηματαγορές, η βιωσιμότητα του δημοσιονομικού ελλείμματος, σήμερα, εξαρτάται από τη διαθεσιμότητα του Ευρωπαϊκού Ταμείου στήριξης, με την προϋπόθεση ότι θα τηρούνται οι δεσμεύσεις.

 Έτσι, αν η ελληνική κυβέρνηση καταγγείλει τις συμφωνίες αυτές, ένας οποιοσδήποτε  αξιωματούχος του Ταμείου θα μπορούσε να κλείσει τη στρόφιγγα, και να μην επιτρέψει στην ελληνική κυβέρνηση να  κάλυψη τις τρεχούσες ανάγκες της. 

Το θέμα είναι από μόνο του απαράδεκτο, αλλά θα μπορούσε και να συμβεί. Μόνο μια πολιτική απόφαση θα μπορούσε να υποχρεώσει την Ελλάδα να εγκαταλείψει το ευρώ αναστέλλοντας τη χρηματοδότησης  της . Αν όμως η διακοπή της χρηματοδότησης γίνει  αυτόματα, τότε η έξοδος θα μπορούσε να είναι υποχρεωτική πολύ πριν επαναληφθεί ο πολιτικός  διάλογος. 

Joseph Halevi: Η ύφεση είναι παγκόσμια

Ο Joseph Halevi, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο πανεπιστήμιο του Sydney της  Αυστραλίας, μιλά στην εφημερίδα il manifesto

Cinzia Gubbini: Η διαφορά επιτοκίων δανεισμού (σπρεντ), σήμερα, αυξήθηκε και  πάλι. Αλλά,δε μας έλεγαν ότι τα πράγματα θα φτιάξουν  μετά το πρόγραμμα  μεταρρυθμίσεων του Monti;

 Joseph Halevi: Ο Monti ελάχιστα ευθύνεται ως προς αυτό, ενώ, αντίθετα, ο Draghi πολύ. Τα σπρεντ μειώθηκαν όταν  ο Draghi  αποφάσισε να ανοίξει τις στρόφιγγες της ρευστότητας, τώρα όμως ακόμα και αυτό  το  παραισθησιογόνο δεν αρκεί.

Cinzia Gubbini: Οπότε η χώρα μας,η δυνατή  και αξιόπιστη, δεν ασκεί πλέον  καμία  επιρροή στις αγορές;
Joseph Halevi: Δεν είναι πια ισχυρή, αυτός είναι ένας μύθος  που καλλιεργήθηκε  από τους πολιτικούς ηγέτες και τους τεχνοκράτες τους. Δεν ασκεί πλέον καμία επιρροή, τελεία και παύλα.

Cinzia Gubbini: Άρα λοιπόν τα σπρεντ ανεβαίνουν επειδή βρισκόμαστε και πάλι μπροστά σε μια κρίση ρευστότητας;
Joseph Halevi: Δεν νομίζω ότι ο λόγος είναι αυτός. Είναι επειδή η οικονομική ύφεση πλήττει όλη την άρρωστη Ευρώπη, περνώντας ξυστά από τη Γερμανία, συν το γεγονός ότι η Κίνα δεν αναπτύσσεται όσο θα έπρεπε, αν και αυτό ήταν ένα άπιαστο όνειρο από την αρχή.

Cinzia Gubbini: Αρα, κάπου κάπου, οι αγορές αντιδρούν σωστά σε μια δύσκολη πραγματικά οικονομική κατάσταση;
Joseph Halevi: Εδώ και κάποιο διάστημα οι αγορές έχουν δίκιο, θα έλεγα εδώ και ένα χρόνο περίπου. Το πρόβλημα έχει δύο όψεις : οι καθημερινές τάσεις με τις  χρηματοπιστωτικές αγορές και τις εταιρείες αμοιβαίων κεφαλαίων να προσπαθούν  να επωφεληθούν, και τις εκτιμήσεις τους, ας τις ονομάσουμε διαρθρωτικές, και τότε  η εικόνα αποκτά πιο ρεαλιστικά χαρακτηριστικά.

Cinzia Gubbini: Ετσι λοιπόν  σήμερα δεχόμαστε ένα «χτύπημα» ρεαλισμού;
Joseph Halevi: Ναι, γιατί τα νέα τόσο από τις ΗΠΑ όσο και  από την Κίνα δεν είναι καλά, για την Κίνα ειδικά, η εικόνα είναι πιο περίπλοκη, διότι  η Κίνα είναι αυτή που μας δείχνει ότι το καπιταλιστικό σύστημα δαγκώνει την ουρά του, σε μια επίδειξη κανιβαλισμού.
 

Cinzia Gubbini: Πράγματι, ο βασικός υπεύθυνος της πτώσης της αγοράς αυτή τη στιγμή είναι η Κίνα. Αλλά για πιο λόγο;

 Joseph Halevi: Και για το λόγο, ότι οι εξαγωγές της Κίνας,σε μηνιαία βάση, έχουν μειωθεί, κυρίως προς την Ευρώπη,αλλά  και γιατί οι εισαγωγές της Κίνας μειώνονται. Στην πρώτη περίπτωση το μήνυμα είναι ότι η ζήτηση δεν πάει καλά οπότε η δυναμική των κινέζικων εξαγωγών μειώνεται, και αυτό θα μειώσει την ανάπτυξη της Κίνας που με τη σειρά της θα μειώσει τις εισαγωγές της από τον υπόλοιπο κόσμο, γεγονός που θα επιδεινώσει την έλλειψη της παγκόσμιας ζήτησης.

Cinzia Gubbini: Αυτή τη στιγμή, από όσα μας λέτε, οι εισαγωγές της Κίνας έχουν μειωθεί ...
Joseph Halevi: Επιπλέον, οι χρηματοπιστωτικές αγορές, ιδιαίτερα του  Λονδίνου, της Νέας Υόρκης, της αγοράς παραγώγων του Σικάγου,ο δείκτης Nikkei (Τόκιο) στηρίζονται στην κινεζική φούσκα που είναι τεράστια. Μέχρι τώρα οι Κινέζοι  χρηματοδοτούν τη φούσκα, αλλά στο βαθμό που μειώνεται η ανάπτυξή στην Κίνα αυτό θα δημιουργήσει ακόμα περισσότερα προβλήματα.

Cinzia Gubbini: Μιας και  τη ζούμε σε απευθείας μετάδοση, θέλετε να μας εξηγήσετε τι ακριβώς είναι η κινέζικη φούσκα;

 Joseph Halevi: Είναι μια τεράστια κερδοσκοπική φούσκα : στην Κίνα έχουν κατασκευάσει ολοκαίνουργιες πόλεις  εντελώς άδειες από κόσμο, πόλεις με πολλά αεροδρόμια και δίκτυα σύνδεσης υψηλής ταχύτητας που αυξάνουν την ήδη πλεονασματική ικανότητα των αεροδρόμιων. Και όλα αυτά με χρήματα που η κεντρική τράπεζα έριξε στο τραπεζικό σύστημα. Η φούσκα αυξήθηκε δραματικά με την κυκλική πολιτική που άρχισε το Νοέμβριο του 2008 προκειμένου να αντιμετωπίσουν την παγκόσμια ύφεση. Τα κατάφεραν παραμένοντας όμως εξαρτημένοι από τη φούσκα και μαζί τους έσυραν και τη Βραζιλία, την Αυστραλία, την Αργεντινή και ένα μεγάλο μέρος των ΗΠΑ, καθώς και τη γερμανική βιομηχανία και τις σκανδιναβικές χώρες.

Cinzia Gubbini: Μη μου πεις, μια στιγμή,αυτό τώρα τι σημαίνει; Πρέπει να μας το εξηγήσετε καλύτερα  :  το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά  χρηματοδοτούνται από την κεντρική τράπεζα της Κίνας, αλλά η παραγωγή δεν παίζει ηγετικό ρόλο  στην ανάπτυξη της χώρας; Και αυτό τι σχέση έχει με τη Βραζιλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες;
 Joseph Halevi: Η κεντρική τράπεζα της Κίνας ακολουθεί  μια πολιτική εύκολου δανεισμού, ας πούμε αλά Draghi, αλλά σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Η παραγωγή ξεπερνάει τη ζήτηση της χώρας και εξαρτάται πρακτικά από τις εξαγωγές που καθορίζουν ένα μεγάλο μέρος των εγχώριων επενδύσεων. Η Αυστραλία, η Βραζιλία, η Αργεντινή, και οι Ηνωμένες Πολιτείες, ειδικά από τις Μεσοδυτικές Πολιτείες ως τα δυτικά, εξάγουν πρώτες  ύλες σε ολοένα και μεγαλύτερες ποσότητες. Σκεφτείτε ότι η Κίνα παράγει πάνω από 700 εκατ. τόνους χάλυβα και πάνω από 1,2 δισεκατομμύρια τόνους τσιμέντου, πάνω από εξακόσια εκατομμύρια κινητά τηλέφωνα κλπ.. Ιδού από πού προκύπτει η ζήτηση για πρώτες ύλες που αποτελούν το κεντρικό στοιχείο στη διαμόρφωση των παράγωγων των χρηματιστηρίων.

οικονομία

Ευρώ: τέσσερις τρόποι για να πεθάνει. Ας αποφασίσει η ΕΕ τον τρόπο.

Τα βραχυπρόθεσμα σενάρια για το ευρωπαϊκό νόμισμα. Όλα θα αποτύχουν. Ακόμα και η υιοθέτηση αναπτυξιακών πολιτικών. Κίνδυνοι μεγάλων διαταραχών στο διεθνές τραπεζικό σύστημα, default, εκτός ευρωζώνης η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ισπανία. Στο τέρμα του τούνελ, το φως;


Νέα Υόρκη – «Το ευρώ δεν θα πεθάνει μέσα σε μια νύχτα, αλλά τώρα είναι όλο και πιο ξεκάθαρο ότι είναι μάλλον απίθανο να επιβιώσει, έτσι όπως το ξέρουμε».Αυτή είναι η θέση του οικονομικού αναλυτή Michael Sivy –σχολιαστή τηλεοπτικών καναλιών, όπως το ABC, το CBS, το NBC, το FOX –και συγγραφέα του άρθρου «4 Ways the Euro Could Fails», δηλαδή τέσσερι τρόποι πιθανής αποτυχίας του ευρώ. Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η ανάλυση του συμπίπτει με αυτό που πολλοί φοβούνται: όλα  τα μέτρα που μπορούν να παρθούν από τώρα και στο εξής, τελικά θα προκαλέσουν μία οικονομική κρίση. Η μικρότερη  ζημιά θα υπάρξει με πολιτικές ήπιας ανάπτυξης, που είναι και η καλύτερη λύση ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι απώλειες.Στο τέλος όμως, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι το ευρώ θα τα καταφέρει να επιβιώσει, δεν θα είναι ποτέ όπως πρώτα.

Ακολουθούν τα τέσσερα σενάρια, από το πιο πιθανό μέχρι το λιγότερο πιθανό, βραχυπρόθεσμα.

Πρώτο σενάριο:  «Η Γαλλία και άλλες χώρες πείθουν τη Γερμανία να υιοθετήσει αναπτυξιακές  πολιτικές». Η υπόθεση αυτή ενισχύεται από τις τελευταίες εξελίξεις  στην  ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Μεταξύ αυτών, «η κατάρρευση της ολλανδικής κυβέρνησης, που δυσκόλεψε πολύ το στόχο του ελλείμματος και, η υποψηφιότητα του Σοσιαλιστή Francois  Hollande, στη Γαλλία,ο οποίος πιθανότατα θα κερδίσει τις προεδρικές εκλογές την Κυριακή». Ο Hollande, συνεχίζουν οι Times , «ζήτησε να  υιοθετηθούν  πολιτικές ανάπτυξης, κάτι που έχει προκαλέσει ανησυχία στη Γερμανία. Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι η νοοτροπία της Ευρώπης έχει αλλάξει και ότι σε αυτό το σημείο,

« η Γερμανία θα μπορούσε και να μην έχει  άλλη επιλογή παρά να ακολουθήσει έναν διαφορετικό δρόμο, αποδεχόμενη ίσως μια αύξηση των δαπανών- και αύξηση του δανεισμού των κυβερνήσεων των κρατών μελών. Βραχυπρόθεσμα, μια τέτοια στρατηγική θα συνέβαλε στη μείωση της ανεργίας και τις επιπτώσεις της ύφεσης. Αλλά μακροπρόθεσμα το δημόσιο χρέος θα αυξηθεί. Επομένως, η υιοθέτηση αυτών των πολιτικών υπέρ της ανάπτυξης θα μετέθετε  χρονικά το πρόβλημα, αλλά δεν θα έλυνε την κρίση της ευρωζώνης. Η αύξηση του χρέους που θα ακολουθούσε  θα επιδείνωνε ακόμη περισσότερο την οικονομική κρίση. Αρα, αυτή η επιλογή αντιστοιχεί  στο μικρότερο κακό.

Δεύτερο σενάριο:  « Οι πολιτικές λιτότητας οδηγούν το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης σε ύφεση». Αυτή η δεύτερη υπόθεση είναι ήδη μια πραγματικότητα που συμβαίνει κάθε μέρα μπροστά στα μάτια μας. Το πρόβλημα είναι ότι μια ντουζίνα ευρωπαϊκές χώρες βρίσκονται  ήδη σε φάση συρρίκνωσης της οικονομίας τους». Σε μακροπρόθεσμη βάση –αν συνεχίσουν οι πολιτικές  λιτότητας που θέλει η Γερμανία  τότε- οι χώρες που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσχέρειες, θα πρέπει να μειώσουν  τις δαπάνες τους, να αυξήσουν τους φόρους, να  μειώσουν  το εργατικό κόστος και να περιορίσουν την πρόσβαση στο δανεισμό. Ωστόσο, τόσο γρήγορες  περικοπές θα δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο τη μείωση του ύψους του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ - και αυτό επειδή το ΑΕΠ μειώνεται».  Επομένως, αν υπερισχύσει η θέληση της Γερμανίας, τότε, οι πιο αδύναμες χώρες θα φτάσουν στο σημείο να μη μπορούν πλέον να πωλούν ομόλογα σε τιμές που να μπορούν να τις αντέξουν και οι ψηφοφόροι τουςμπορεί να αρνηθούν να υποστηρίξουν κι άλλο αυτές τις πολιτικές λιτότητας.Οπότε, μια επέκταση της ύφεσης, θα επηρεάσει  τις Ηνωμένες Πολιτείες και θα αυξήσει τις πιθανότητες  μιας στάσης πληρωμών (default). Το σενάριο αυτό θα μπορούσε να έχει ακόμα πιο καταστροφικές συνέπειες, και να συνδυάζει  την επιβράδυνση των οικονομιών  με μία μεγάλη αναταραχή στο διεθνές τραπεζικό σύστημα.

Τρίτο σενάριο:  «Οι ασθενέστερες χώρες εγκαταλείπουν η μία μετά την άλλη από την ευρωζώνη». «Αν η κατάσταση συνεχίσει  όπως είναι αυτή τη στιγμή, τότε οι πιο αδύναμες χώρες θα πρέπει να προσφέρουν ολοένα και υψηλότερα επιτόκια για να διαθέσουν τα ομόλογά τους, και τελικά δεν θα  καταφέρουν πλέον να παραμείνουν στην Ευρωζώνη. Η Ελλάδα πολύ πιθανό θα είναι η πρώτη που θα το κάνει, κάτι που πιθανό να αυξήσει τις κερδοσκοπικές πιέσεις και την  έξοδο και της  Πορτογαλίας, της  Ισπανίας ακόμη και της Ιταλίας. Αυτή η κατάσταση θα προκαλέσει ένα φαύλο κύκλο, και θα σπρώξει  τα επιτόκια ακόμα περισσότερο προς τα πάνω». Προβλέψεις : βραχυπρόθεσμα, το σενάριο αυτό είναι το λιγότερο πιθανό, ωστόσο, είναι δύσκολο να το αποφύγουμε αν δεν αλλάξει κάτι όσον αφορά τις βασικές αρχές. Πόσο επώδυνο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο; Προσμετρώντας τα αρνητικά, με την αποχώρηση  χωρών από τη ευρωζώνη θα μπορούσαν  να προκληθούν μια σειρά από οδυνηρά  σοκ  στις μεγάλες τράπεζες που έχουν το χρέος τους. Αν δούμε όμως τα  «θετικά»,  είναι αλήθεια ότι μετά την έξοδό τους από την ευρωζώνη, οι χώρες θα μπορούσαν να ξαναβάλουν τις οικονομίες τους σε θετική τροχιά και στο δρόμο της ανάκαμψης. Ενδεικτική είναι η περίπτωση της Αργεντινής, η οποία, όταν σύνδεσε  το νόμισμά της με το δολάριο στις αρχές της δεκαετίας του '90, υπέστη μια σοβαρή ύφεση μετά την υποτίμηση του  νομίσματος της το 2001. Ομως μέχρι το 2003, η οικονομία της σημείωσε  και πάλι άνθηση.

Τέταρτο σενάριο:  «Η Ευρωζώνη διασπάται σε δύο διαφορετικές νομισματικές ζώνες». Δηλαδή, τη ζώνη ευρώ Α’ κατηγορίας και τη ζώνη ευρώ Β’ κατηγορίας. «Τότε, η πιο λογική λύση - αλλά με τις λιγότερες πιθανότητες για λόγους πολιτικούς – θα ήταν η Γερμανία και ορισμένοι άλλοι σύμμαχοι της, όπως η Ολλανδία, να εγκαταλείψουν την ευρωζώνη και να δημιουργήσουν ένα  δικό τους νόμισμα. Το ευρώ θα παρέμενε  το νόμισμα των χωρών του ευρωπαϊκού νότου και θα μπορούσε να υποτιμηθεί ώστε  να εκτονωθεί η πίεση στις χώρες αυτές. Πρόβλεψη: οι χώρες της Νότιας Ευρώπης θα βρεθούν σε τροχιά ύφεσης για ένα περίπου έτος. Οι τράπεζες θα καταγράψουν  απώλειες σε ομολογιακούς τίτλους, πιο πολύ  λόγω της πτώσης της αξίας τους παρά εξαιτίας της  άμεσης άρνησης πληρωμών. Θεωρητικά, αυτή θα μπορούσε να είναι η καλύτερη και λιγότερο καταστροφική λύση. «Αλλά τελικά, ιδανική λύση ίσως και να μην υπάρχει. Και τα τέσσερα αυτά σενάρια περιλαμβάνουν  την οικονομική κρίση στο σκεπτικό τους και διαφέρουν μόνο ως προς την ένταση της κρίσης και το χρονοδιάγραμμα. Βέβαια, οι χειρότερες πολιτικές είναι οι ακραίες:  Να μη κάνει κανείς τίποτα, ή να πάρει πολύ σκληρά μέτρα. Ο πιο ρεαλιστικός στόχος είναι να διατηρηθούν σε ισχύ ορισμένα μέτρα οικονομικής ανάπτυξης, εμποδίζοντας τις ήδη υπερχρεωμένες χώρες να καταφύγουν σε περαιτέρω δανεισμό. Ο πιο ρεαλιστικός στόχος ως προς αυτό θα μπορούσε να είναι στο πώς θα μπορούσε να αποφευχθεί η επιδείνωση της κατάστασης στην Ευρωζώνη και η ελαχιστοποιηση των απωλειών», γράφει ο αναλυτής στο κύριο άρθρο των Times.

[-->]

------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

PIMCO : Η Γερμανία σε ύφεση, μείνετε μακριά από το χρέος της Ε.Ε.

«Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο  να υποτιμηθεί και άλλο το χρέος». Η έκθεση για την απασχόληση στις ΗΠΑ θα είναι απογοητευτική και η οικονομία της θα αποδυναμωθεί. Άσχημα τα χρηματιστήρια .

Νέα Υόρκη - Διόλου αισιόδοξες  οι προβλέψεις της PIMCO, που διαχειρίζεται το μεγαλύτερο αμοιβαίο ομολογιακό fund στον κόσμο, για τις αγορές μετοχών και την οικονομία  των ΗΠΑ και της Γερμανίας, οι οποίες προς το παρόν άντεξαν στις  πιέσεις της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους.

Ο διαχειριστής της εταιρείας Mohamed El-Erian, υποστηρίζει ότι η  PIMCO σκοπεύει να προχωρήσει σε  επενδύσεις με βάση όμως μία " αδύναμη " αμερικάνικη οικονομία  μετά την έκθεση για την απασχόληση που θα δημοσιοποιηθεί την Παρασκευή και η οποία θα είναι απογοητευτική.

«Η στρατηγική μας αυτή την περίοδο βασίζεται σε μια αδύναμη οικονομία», είπε χθες στο CNBC. «Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε, είναι μια επανάληψη των όσων αντιμετωπίσαμε το 2008, το 2009 και το 2010, όπου τα χρηματιστήρια μετά από ένα συγκρατημένο ξεκίνημα , σημείωσαν πτώση»


Σύμφωνα πάντα με τον El-Erian, η Ευρώπη θα πέσει σε ύφεση, το ίδιο και η Γερμανία. «Η Γερμανία δεν θα είναι ο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας, αλλά δεν θα αποφύγει το μπλέξιμο.

Ο δείκτης μεταποίησης, PMI, στη Γερμανία τον Απρίλιο υποχώρησε  στα χαμηλότερα των τελευταίων  33 μηνών, στα 46,2, από 48,4 το Μάρτιο. Αναλύοντας τις επιμέρους συνιστώσες, πρόκειται για την πρώτη μείωση της παραγωγής από το Δεκέμβριο του περασμένου έτους.

Και άλλοι ειδικοί στα μακροοικονομικά και τις αγορές προειδοποιούν  ότι οι ΗΠΑ ετοιμάζονται να περάσουν μια δύσκολη περίοδο.



[-->] , [-->]

Οι παγίδες της θεωρίας της "επανατοπικοποίησης" της παραγωγής

Η αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία βρίσκεται σε φάση ανάκαμψης• 
η γερμανική βιομηχανία αυξάνει τις εξαγωγές της• 
και φαίνονται πλέον τα πρώτα συμπτώματα « επανατοπικοποίησης » της παραγωγής, δηλαδή της επιστροφής των παραγωγικών μονάδων  στον τόπο καταναλωσης των προϊόντων τους, τον οποίο είχαν εγκαταλείψει για να μεταφερθούν σε χώρες  χαμηλού εργατικού κόστους και ανύπαρκτες περιβαλλοντικές προδιαγραφές… 
Ωστόσο, πίσω από τις δηλώσεις κρύβονται καταστάσεις ελάχιστα ελπιδοφόρες.

 [-->]