Οι ισπανοί ανθρακωρύχοι παραλύουν τις Asturias και τις περιοχές της βιομηχανίας εξόρυξης

Mαζική ήταν η συμμετοχή στη γενική απεργία που κηρύχτηκε προχθές σε όλη  την εξορυκτική βιομηχανία της Ισπανίας και ειδικότερα στις Asturias, ενάντια στις περικοπές της κυβέρνησης. 17 μπλόκα σε οδικές αρτηρίες και 2 σιδηροδρομικές γραμμές, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στους δρόμους, ανθρακωρύχοι κλεισμένοι στα πηγάδια και τα δημαρχεία. Ο αγώνας συνεχίζεται.




Μετά από μια ακόμη αποτυχία των διαπραγματεύσεων με τους εκπροσώπους της εκτελεστικής εξουσίας, τα συνδικάτα απείλησαν ότι αν ο πρωθυπουργός Rajoy δεν θέλει οι περιοχές των ορυχείων της Ισπανίας να γίνουν  πεδίο μάχης, τότε θα πρέπει να δώσει εντολή στους δικούς του να καθίσουν και πάλι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους εκπροσώπους των εργαζομένων.

Μετά από 18 ημέρες απεργίας, διαδηλώσεων, αποκλεισμούς και συγκρούσεων μεγάλης έντασης με την αστυνομία ,την Παρασκευή στο Pozo del Sotón, 30 χλμ. από το Oviedo - οι εργαζόμενοι και οι συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς που τους υποστηρίζουν περίμεναν  μια σθεναρή αντίδραση των  αστυνομικών δυνάμεων που τελικά ήταν μικρότερη του αναμενόμενου. Σε πολλές περιπτώσεις οι ανθρακωρύχοι  για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους από πιθανές βίαιες επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής είχαν «θωρακίσει» τις εισόδους των ανθρακωρυχείων και είχαν κλείσει με οδοφράγματα  ορισμένους πολυσύχναστους δρόμους και αυτοκινητοδρόμους.

 Η ένταση ήταν στα ύψη, και διαπερνούσε ακόμα και τα καλυμμένα,για την αποφυγή αντιποίνων, πρόσωπα των εργαζόμενων. Στο τέλος όμως η ημέρα κύλισε σχετικά ήρεμα, με σχεδόν 100% συμμετοχή στην απεργία όχι μόνο στα ορυχεία της Leon και στην Asturias, αλλά και σε όλους τους άλλους τομείς του κόσμου της εργασίας - και του δημόσιου τομέα – ως ένδειξη  αλληλεγγύης για τον αγώνα των ανθρακωρύχων. Σε πολλές περιοχές, ειδικά στην Asturias, πέρα από το μπλοκάρισμα της κυκλοφορίας σε δρόμους και αυτοκινητόδρομους ταχείας κυκλοφορίας, οι εργαζόμενοι έστησαν μπλόκα και στις γραμμές του τρένου. Στη διάρκεια της ημέρας έγιναν πολλές διαδηλώσεις στα κέντρα μεγάλων και μικρών πόλεων. Στη Leon γύρω στους 15.000 διαδηλωτές  κατευθύνθηκαν προς την έδρα της επαρχίας, όπου είναι κλεισμένοι σε ένδειξη διαμαρτυρίας έξι ανθρακωρύχοι από τα τις 4 Ιουνίου. Η πιο μαζική κινητοποίηση όμως, έγινε στο Llangreu της Asturias, όπου διαδήλωσαν  πάνω από 50 χιλιάδες άνθρωποι.

Απεργίες και μπλόκα και σε ορισμένους δήμους της Aragones και της Castilla-La Mancha.

Παρά τις διαμαρτυρίες των ανθρακωρύχων και του υπόλοιπου πληθυσμού  των ανθρακωρυχείων, η κυβέρνηση δεν φαίνεται να υποχωρεί από την απόφασή της να περικόψει το 64% των κονδυλίων για τη στήριξη της βιομηχανίας εξόρυξης της χώρας μια απόφαση που θα οδηγήσει στο σταδιακό κλείσιμο πολλών ορυχείων και την απώλεια 40.000 θέσεων εργασίας, και τώρα την απόφαση αυτή θα πρέπει να την εγκρίνει μέσα στις επόμενες ώρες και η  Γερουσία. Τα συνδικάτα της εξορυκτικής βιομηχανίας έχουν ανακοινώσει για τις την επόμενες  μέρες μια πορεία με τα πόδια στη Μαδρίτη και μια νέα διαμαρτυρία έξω από το Υπουργείο Βιομηχανίας.

Και η Ιταλία έτοιμη να ζητήσει βοήθεια με έμμεσο τρόπο

Ο ιταλός  Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Enzo Moavero ανακοινώνει ότι κατά τη συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών της Ε.Ε αυτή την εβδομάδα, η Ιταλία θα επιδιώξει την εισαγωγή ενός ημιαυτόματου μηχανισμού όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή το μόνιμο ταμείο διάσωσης (ESM Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας), σε μια προσπάθεια να μειώσει τα σπρεντ με τα γερμανικά ομόλογα, όπως αναφέρει το Reuters. Πολύ διφορούμενος ο σχολιασμός της είδησης  ​​που κυκλοφορεί σε όλες τις τράπεζες του κόσμου, και που στην Ιταλία την αναφέρει μόνο η Γουώλ Στρητ Ιταλία, υπό την απόλυτη σιωπή των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των πρακτορείων ειδήσεων (αυτο-λογοκρισία στα όρια του νόμου της σιωπής).

Όταν  ο ιταλός Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων ρωτήθηκε αν θα έπρεπε η ΕΚΤ να ξαναβάλει και πάλι μπροστά το πρόγραμμα αγοράς  ομολόγων , ο Moavero απάντησε: "Δε ζητάμε αυτό, επειδή σεβόμαστε την αυτονομία της ΕΚΤ, αλλά εννοείται ότι οποιαδήποτε κίνηση για τον περιορισμό της αύξησης των σπρεντ  θα ήταν καλοδεχούμενη. "

Ο Moavero είπε επίσης ότι δεν πιστεύει ότι το ESM θα αρχίσει να λειτουργεί από τον Ιούλιο, όπως είχε προγραμματιστεί, λόγω του χρόνου που απαιτείται για την επικύρωση του από τις χώρες της Ευρωζώνης.

[--->] 



 

Συστημική κρίση . Όπως αναφέρθηκε χθες από την Wall Street Italia, και μετά από την πίεση του Ομπάμα, το σχέδιο οικονομικής βοήθειας σε Ισπανία και Ιταλία θα συζητηθεί στις 28 Ιουνίου στις Βρυξέλλες. " Είναι ήδη έτοιμα 745 δις " από το ESM για την αγορά ομολόγων  της  Μαδρίτης και της Ρώμης, ακόμη και αν προσπαθεί να το υποβαθμίσει ο Μόντι: "Θέμα βοήθειας προς εμάς απλά δεν τίθεται." 

Ναι, αλλά αυτό ακριβώς ζητούσε η Ιταλία.

[--->]

Η αληθινή απολογία του Σωκράτη

Απόσπασμα από το έργο του Κώστα Βάρναλη (1934) 

   

Κατ΄ επιθυμίαν του «Δάσκαλου» η έκδοση του 1974 εικονογραφήθηκε από τον Γιάννη Ρίτσο, αν και ο μεγάλος μας ποιητής θεωρούσε ότι σε αυτό το «αριστούργημα της νεοελληνικής πεζογραφίας, όπου αίσθημα, στόχαση, λόγος, δένονται σε μια μοναδική αδιάσπαστη ενότητα», «η γλώσσα είναι τόσο νευρώδης, ακριβόλογη, καίρια, παραστατική που δεν έχει ανάγκη από καμμιάν εικαστική επικουρία, από καμμιάν άλλη παράσταση». 

Γι΄ αφτά που δίδαξα, θα πρεπε να με κάνετε χρυσόνε και να με προσκυνάτε. Γι΄ αφτά που θα ΄κανα, αν εζούσα, θα ΄πρεπε με το δίκιο σας όχι να με σκοτώσετε μοναχά, μα να με κοπανίσετε ζωντανό μέσα στο γουδί, όπως ο τύραννος ο Νέαρχος θα κοπανίσει το Ζήνωνα τον Ελεάτη, για να μάθει να διδάσκει την αρετή όσο θέλει, μα να μη μιλάει για την παλιανθρωπιά των αρχόντων. Θα ΄πρεπε να μου κόψετε τη γλώσσα, καθώς ο βασιλιάς Αντίπατρος θα κόψει τη γλώσσα του Υπερείδη του ρήτορα, για να μάθει, πως μπορεί να προδίνει την πατρίδα του, μα δεν κάνει να βρίζει και τον ξένο μισθοδότη... Θα ΄μουνα πραγματικά επικίντυνος στη δημόσια τάξη, στο «συμφέρον του κρείττονος». Και να ρίχνατε το κουφάρι μου μακριά στον Κορινθιακό ή σε κανένα φαράγγι του Κιθαιρώνα -«μη ταφήναι εν γη αττική!» Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ατιμία και προδοσία από το να λες την αλήθεια!.. 

Θα πήγαινα, που λέτε, στους λαϊκούς μαχαλάδες της Αθήνας, στα βρωμοχώρια της Αττικής από τις Κάβο Κολόνες ίσαμε τα Κούντουρα κι από την Κούλουρη ίσαμε το Καπαντρίτι. Θα κατέβαινα στα σκοτεινά χαμόσπιτα, γεμάτα κοριούς και χτίκιασμα, θα ΄μπαινα στα μικρομάγαζα της φτωχολογιάς, στα καρβουνιάρικα του λιμανιού, γιομάτα λέρα και βόχα. Και θα ΄λεγα: 

«Λέφτεροι πολίτες! Αφτός ο τόπος, κι αν ακόμα βρισκότανε στη Σκυθία, όπου σπάνια ξεμυτίζει ο γήλιος ανάμεσ΄ από μάβρα σύνεφα και πάνου σ΄ άλιωτα χιόνια, πάλε θα ΄τανε ο καλύτερος απ' όλους, γιατί το θέλ' η καρδιά σας. Είναι η πατρίδα. Δικιά σας η πατρίδα, μα τίποτα δικό σας μέσα σ' αφτήνε: χωράφια και παλάτια, καράβια και χρήμα, θεοί κ΄ εξουσία, σκέψη και θέληση -όλα ξένα! Λιγοστοί σας έχετε τόσο μέρος, όσο να τρυπώνετε ζωντανοί και να θάβεστε πεθαμένοι και τόση λεφτεριά, όσο να κάνετε τη φυσική σας ανάγκη στη ρεματιά, όταν δε σας βλέπει χωροφύλακας... Και όταν βυθίζετε το μάτι σας πέρα στο γαλάζιο πέλαγος, οπού πάνε κ΄ έρχονται καΐκια και φρεγάδες κουβαλώντας από το στόμα του Νείλου κι απ΄ τον Κιμμέριο Βόσπορο κι απ΄ τις Ηράκλειες στήλες σιτάρι, χάλκωμα, μετάξι και γυναίκες, περηφανέβεστε, πως είναι δικά σας, γιατί ΄ναι «εθνικά!» Και κανένας δε συλλογάται, πως όλα τ' αγαθά μαζέβονται σε λίγα χέρια. Ατζέμηδες, Μοραίτες, Θηβαίοι και Κορθιανοί σας σκοτώνουνε μια φορά οι ξένοι με τα χέρια τ΄ αδερφικά σας σφίγγουνε το καρύδι του λαρυγγιού σ΄ όλη σας τη ζωή και σας δολοφονούνε κάθε μέρα. Όχι μονάχα τίποτα δικό σας γύρα, μα κι όλος ο εαφτός σας κ΄ η ψυχή σας είναι δικά τους». 

Ύστερα θα πήγαινα στα νταμάρια της Πεντέλης, στις μίνες του Δασκαλειού και του Λάβριου, στους ταρσανάδες του Περαία, στις φάμπρικες, που φκιάνουνε σκουτάρια και λουρίκια του πολέμου -στους δούλους! Θα κατέβαινα στ΄ αμπάρια των καραβιών, όπου χιλιάδες σκεβρωμένοι κουπηλάτες (άσπρα μαλλιά, μέτωπα καμένα με το πυρωμένο σίδερο) βροντάνε ρυθμικά τους χαλκάδες τους και ξεφωνίζουν από τα χτυπήματα του βούρδουλα, σαν τύχει και λιγοθυμίσουν από την κούραση, θα πήγαινα στα μεγάλα τσιφλίκια, σαν του Αλκιβιάδη στον Κουβαρά, όπου ζεμένοι με τα καματερά οργώνουνε τα κατσάβραχα και τα πουρνάρια, θα πήγαινα στην Ακρόπολη, στη Ραμνούντα, στα Κούντουρα, στις Κάβο Κολόνες, όπου σηκώνουνε με τα χέρια τους στον αψηλό ουρανό τους μαρμαρένιους κολοσσούς του πνέματός σας, τους Παρθενώνες. Και θαν τους έλεγα: 

«Θρακιώτες, Ασιάτες, Αφρικανοί και Σκύθες και Ρωμιοί! Οικέτες, θεράποντες, επιστάτες, παιδαγωγοί, τσογλάνια. Μαντινούτες του γυναικωνίτη κι άγιες πόρνες των θεών και των ανθρώπων. Σκλάβοι δημόσιοι και σκλάβ΄ ιδιωτικοί. Η ξετσίπωτη φιλοσοφία δασκαλέβει, πως είσαστε γεννημένο σκλάβοι. Μα μήτε οι θεοί μήτε κ' η φύση διατάξανε το σπέρμα του πατέρα σας να σας γεννήσει τέτιους. Η τύχη σάς έκανε κι η συνήθεια σάς αποτέλειωσε. Είσαστε σκλάβοι εσείς, για να μαστ' εμείς οι λέφτεροι. Σηκώστε το κεφάλι και κοιτάχτε τον ανοιξιάτικο ουρανό. Έχετε ξεχάσει το βάθος και το χρώμα του. Στην πατρίδα σας όμοια γελάνε τ΄ ακρογιάλια κι αστροβολάνε κάμποι και γήλιος. Κάποτες είσαστε και σεις λέφτεροι κι άδικοι, για να γίνετ΄ εδώ σκλάβοι κι αδικημένοι -σεις, οι προγονοί σας, αδιάφορο! Είσαστε το μεγάλο ψυχομέτρι. Νιώστε τη δύναμη σας κ΄ ενωθείτε με τους αδικημένους λέφτερους. Να σηκώσετε μοναχά τα σφυριά, τα δρεπάνια, τα πελέκια, τα κρικέλια σας και θα γίνει κουρνιαχτός ολάκερ΄ η δημοκρατία των «αρίστων». Να τους πάρετε τ΄ αγαθά και να τους βάνετε να δουλέβουνε, για να τρώνε». 

-«Και να καθόμαστ΄ εμείς», θ΄ απαντούσανε μερικοί μαθημένοι να σέρνονται σα ραγιάδες στην κοιλιά μπροστά στους δυνατούς και να ξεκοιλιάζουνε τους αδύνατους. 

-«Όχι», θα φώναζα εγώ. «Θα δουλέβουνε κ΄ αφτοί και σεις. Κοινή δουλειά, κοινά τ΄ αγαθά κι η λεφτεριά...» 

 -«Αμ τότες ας λείπει τέτια λεφτεριά. Δε μας κάνει...» 

 -«Μην πειράζεστε! Σαν έρτει κείν' η ώρα, θα μπείτε σε δρόμο να γίνετε άνθρωποι» να λυτρώσετε, θέλοντας και μη, το σώμα σας, την ψυχή σας και το πνέμα σας». 

-«Ποιοι, μωρέ, θα μας βάλουνε σε δρόμο;» πάλε θα ξεφωνούσανε. 

-«Οι Σκύθες!». 

Μια βροντερή φωνή πετάχτηκε ξαφνικά, σα ρουκέτα: «Τέλειωσε το νερό!» Είταν ο κλητήρας. Οι δικαστάδες τινάχτηκαν άπανον μ΄ ορμή ξεφωνίζοντας και βλαστημώντας και τρέξαν όλοι πατείς με πατώ σε κατά την πόρτα. Δεν είτανε πυρκαϊά. Δεν είτανε σεισμός. Τρέχανε, στριμωγνόντανε, χτυπιόντουσαν αναμεταξύ τους ποιος θα πάει πρώτος στο ταμείο να πάρει το μιστό του! Ακόμα κ΄ οι κλητήρες ορμήσανε κατά την πόρτα για την ίδια δουλειά κι αφήσανε το Σωκράτη μοναχό του πάνου στο βήμα να πικρογελά. Και κείνος, με την παντοτινή του γαλήνη στην ψυχή και στο πρόσωπο, κατεβαίνοντας από το βήμα παρακάλεσε τον Πλάτωνα, που στεκότανε σαστισμένος εκεί κοντά, να τον οδηγήσει στη φυλακή: «Δεν ξέρω, καημένε, μήτε που βρίσκεται μήτε κι από ποιο δρόμο πάνε!»

Πηγή: Κώστας Βάρναλης, η Αληθινή Απολογία του Σωκράτη, 4η Έκδοση, Κέδρος, Αθήνα, 1974, σελ. 95-99.

Δημοσιεύτηκε από: Γεφυριστές

18/6/12

[--->] 

Κρούγκμαν:To εκλογικό αποτέλεσμα δεν είναι αρκετό, έτσι κι αλλιώς η Ελλάδα θα βγει από το ευρώ

«Τώρα θα ασκήσουν πολιτικές αποδεδειγμένα αναποτελεσματικές». Αυτή είναι η άποψη του βραβείου Νόμπελ Οικονομικών, Πολ Κρούγκμαν, στους  New York Times. Το συντηρητικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας κέρδισε τις εκλογές στην Ελλάδα, - λέει ο Κρούγκμαν - η Αθήνα, όμως,θα βγει το ίδιο από το ευρώ, επειδή θα συνεχίσει να εφαρμόζει αποτυχημένες πολιτικές.

«Σε περίπτωση που οι σημερινές πολιτικές αποτύχουν τελείως, κάτι που θεωρείται δεδομένο, και  η Ελλάδα βγει ούτως ή άλλως από το ευρώ, κάτι που θεωρείται πολύ πιθανό, αυτό θα πλήξει συνολικά την αξιοπιστία της κεντρώας πολιτικής. Θα ήταν λοιπόν προτιμότερο να πληγεί η αξιοπιστία των ριζοσπαστών», γράφει ο Κρούγκμαν.

Ο Κρούγκμαν προβλέπει, έστω και έμμεσα, ότι θα υπάρξουν δυσκολίες στο σχηματισμό της νέας κυβέρνησης. «Όπως και εγώ έτσι και το  Business Insider θεωρεί ότι το ΠΑΣΟΚ, το οποίο υπέστη μεγάλη φθορά ταυτιζόμενο  με σειρά αποτυχημένων  πολιτικών, μπορεί να μην συμμετέχει σε ένα κοινό κυβερνητικό σχήμα αν δεν συμμετέχει και ο ΣΥΡΙΖΑ και αυτό εγείρει ένα ερώτημα: Γιατί να το κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ;».*

Ο Κρούγκμαν δεν είναι ο μόνος που αμφιβάλει για τις δυσκολίες της ΝΔ να σχηματίσει  κυβέρνηση  συνασπισμού ικανή να κυβερνήσει  και να υλοποιήσει  τις δεσμεύσεις της σε συνθήκες βαθιάς ύφεσης.

Στην ψήφο των Ελλήνων γράφει η  Wall Street Journal - βάρυνε «πιο πολύο φόβος παρά ο θυμός».  

[--->]

Η Δημοκρατία ενοχλεί

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΟΥΛΓΑΡΗ

Οι Κορυσχάδες είναι η Δημοκρατία, κ. Τάκη Θεοδωρόπουλε και όσοι άλλοι «ανησυχούντες»...

 Το πανέμορφο αυτό χωριό της Ευρυτανίας είχε την τύχη να αναχθεί σε   συμβολικό χώρο: εκφράζει την επιμονή στο πρόταγμα της Δημοκρατίας, ακόμα και κάτω από τις πλέον αντίξοες συνθήκες, όπως ήταν αυτές του Β' παγκοσμίου πολέμου και της Κατοχής. Εκεί συνήλθε, τον Μάιο του 1944, το  Εθνικό Συμβούλιο, δηλαδή το σώμα των εκλεγμένων αντιπροσώπων από τα περισσότερα μέρη της τότε κατεχόμενης χώρας, το οποίο συμβολίζει όχι  απλά μια προσπάθεια ανασύστασης της (παραπαίουσας) μεσοπολεμικής Δημοκρατίας, αλλά το βάθεμά της, αφού στις εκλογικές διαδικασίες πήραν μέρος για πρώτη φορά οι γυναίκες, καθώς και οι νέοι από 18 ετών, ενώ αποτέλεσε τη νομιμοποιητική βάση για μια σειρά από θεσμικές καινοτομίες,  εκδημοκρατισμού, λαϊκής συμμετοχής, αυτοδιοίκησης.


Οι πολιτικές παραδόσεις, οι αναφορές που ανακαλεί αυτή διαδικασία δημοκρατικής θεσμικής συγκρότησης, ανάγονται προφανώς στη Γαλλική Επανάσταση, αλλά και στην αρχαία ελληνική Δημοκρατία: το δημόσιο αγαθό της Δημοκρατίας δεν είναι πολυτέλεια, ακόμα και σε καιρούς πείνας, στερήσεων και θανάτου, δεν είναι πολυτέλεια για ένα μαχόμενο (πολιτικά ή και στρατιωτικά) λαϊκό κίνημα, αλλά είναι εκ των ων ουκ άνευ στοιχείο του, συνιστά την ταυτότητά του. Με αυτή την έννοια, οι Κορυσχάδες συμβολίζουν ένα ζήτημα σχεδόν φιλοσοφικής τάξης, ένα ζήτημα κοσμοθεωρίας. Γι’ αυτό, το 1955, έγινε μια απόπειρα το χωριό, δηλαδή αυτός ο συμβολισμός του, να εξαφανιστεί από τον γεωγραφικό και τον ιστορικό χάρτη: μετονομάστηκε σε «Κυψέλη», αλλά η παραχάραξη άντεξε μόλις δέκα χρόνια, αφού το 1965 ο οικισμός επανήλθε στην κανονική ονομασία του.


Αυτό ακριβώς το συμβολισμό, αυτό το ζήτημα κοσμοθεωρίας έρχονται τις τελευταίες μέρες να αμφισβητήσουν εκατοντάδες δημοσιεύματα στο Διαδίκτυο, αλλά και ο συγγραφέας κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος στα Νέα, με αφορμή τη σχετική αναφορά στις Κορυσχάδες της υποψήφιας του ΣΥΡΙΖΑ, στο επεισόδιο στον «Αντέννα» με πρωταγωνιστή τον Κασιδιάρη.


Κατ’ αρχήν, το όνομα του χωριού είναι γένους θηλυκού, κ. Θεοδωρόπουλε... Άρα, γράφουμε «στις» και όχι «στους» Κορυσχάδες. Κατά δεύτερον, ως συγγραφέας ιστορικών μυθιστορημάτων, τα περισσότερα από τα οποία «ηθογραφούν» την αρχαία ελληνική Δημοκρατία και τις ιδέες της, ο κ. Θεοδωρόπουλος συνεχώς παίρνει θέση σε άπειρα ζητήματα της αρχαίας ελληνικής ιστορίας, ζητήματα που έχει μελετήσει ενδελεχώς η παγκόσμια ιστορική κοινότητα. Καλώς κάνει και παίρνει θέση, είναι δικαίωμα της τέχνης αυτό, δικαίωμα που δεν υποκαθιστά την επιστήμη. Τι γίνεται όμως όταν η συζήτηση φθάνει στις Κορυσχάδες;

Εδώ, το άνυσμα της σκέψης και της αφήγησης του κ. Θεοδωρόπουλου συρρικνώνεται απελπιστικά. Αντί, ως συστηματικά ασχολούμενος με την αρχαία ελληνική Δημοκρατία, να φωτίσει το δημοκρατικό πρόταγμα που αποτυπώθηκε στις Κορυσχάδες, στο φόντο εκείνων των αρχαίων ιδεών και της ιστορικότητάς τους, οχυρώνεται πίσω από την «αναρμοδιότητα» του λογοτέχνη: «Ποια είναι η σημασία του ψηφίσματος των Κορυσχάδων για την ελληνική Ιστορία αφήνω άλλους, αρμοδιότερους από μένα, για να την κρίνουν».

Έστω. Θα μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε την άρνηση του λογοτέχνη να εμπλακεί σε ζητήματα της πρόσφατης νεοελληνικής ιστορίας, αφού ειδικεύεται και προτιμά μόνο τα υψιπετή και τα διαχρονικά... Ναι, θα μπορούσαμε, αλλά την παραπάνω φράση του ακολουθεί απνευστί η επόμενη: «Όμως, όσο ελάχιστη Ιστορία κι αν ξέρεις, δεν μπορεί, κάτι θα έχεις ακούσει για τον Δεκέμβρη του '44 ή για το αιματοκύλισμα που ακολούθησε το 1946».

Τώρα, ο λογοτέχνης παίρνει θέση, δημιουργώντας μάλιστα και μια ιστορική αλληλουχία. Αν δεχθούμε την «ιστορική» λογική του κ. Θεοδωρόπουλου, η Γαλλική Επανάσταση θα πρέπει να κατηγορηθεί για τους ευρωπαϊκούς πολέμους που ακολούθησαν, ίσως και για τους δύο Παγκοσμίους πολέμους. Αλλά και η αρχαία ελληνική Δημοκρατία θα πρέπει να θεωρηθεί υπεύθυνη για την παρακμή του αρχαίου κόσμου, για τη ρωμαϊκή κατάκτηση, για τον βυζαντινό σκοταδισμό, για την άλωση της Πόλης, για τα 400 χρόνια σκλαβιάς, ακόμα και για τον Δεκέμβρη του 2008, που έλαβε χώρα στις παρυφές της Ακροπόλεως...

Δεν είναι σχήμα λόγου. Τον Δεκέμβρη του 2008, ο κ. Θεοδωρόπουλος, μαζί με τους επίσης λογοτέχνες κ.κ. Δοξιάδη και Μάρκαρη, σε σχετικό μανιφέστο τους, διαμαρτύρονταν για τη «δυνατότητα» που απολάμβανε «κάθε ομάδα ‘επαναστατημένων’ νεαρών να μαγαρίζει ανενόχλητη την Ακρόπολη»...

Ναι, η Δημοκρατία ενοχλεί. Ενοχλεί πρωτίστως τη μουσειακή «τακτοποίησή» της, γιατί μόνο ως ζώσα συνείδηση, ως κίνηση και ενέργημα πολιτών, ως αυτοθεσμιζόμενη πραγματικότητα υπάρχει. Αλλιώς, μετατρέπεται σε μουσειακή λατρεία παρελθόντων μεγαλείων, σε μήτρα από την οποία βλασταίνουν ποικίλες αντιλήψεις, συγγενείς όμως μεταξύ τους: ο ιστορικοφανής (και φυσικά όχι καλλιτεχνικός-αισθητικός, ούτε καν ιστορικός) αριστοκρατισμός του κ. Θεοδωρόπουλου και του Κασιδιάρη μήπως είναι «ομογάλακτοι»;

Ο πρόεδρος της ΠΕΕΑ των Κορυσχάδων, ο διαπρεπής συνταγματολόγος Αλέξανδρος Σβώλος, αυτός ο χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του νομικού θετικισμού, αλλά και της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, ήταν και παραμένει απέναντί τους, ως μέτρο της Δημοκρατίας. Αλλά μαζί με την εθνοσυνέλευση των Κορυσχάδων, με τον ίδιο σκαιό και ανιστόρητο τρόπο διασύρεται και ο ομοφώνως ψηφισθείς πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου της, ο στρατηγός Νεόκοσμος Γρηγοριάδης, επικεφαλής των «Αριστερών Φιλελευθέρων», ενός από τα κόμματα που στελέχωσαν το ΕΑΜ και εν συνεχεία την ΕΔΑ, αναδεικνύοντας μια διαφορετική αλλά επίσης ουσιώδη συγγένεια: ανάμεσα στην Αριστερά και τη δημοκρατική παράδοση που καταφάσκει τις αξίες του πολιτικού φιλελευθερισμού. Ο Γρηγοριάδης, φυσικά, δεν υπήρξε κάποιος θρυλούμενος ως αιμματοβόρος κονσερβοκούτης. Υπήρξε, όμως, εξέχουσα φυσιογνωμία τού αγώνα για πολιτικό αυτοκαθορισμό. Αυτός ο τελευταίος, όταν λείπει, η ιστορία κακοπαθαίνει.

Επίσης κακοπαθαίνει η λογοτεχνία, από τα αυτάρεσκα και «αφυπνιστικά» ιστορικά μυθιστορήματα, αρχής γενομένης με το «ιπποτικό μυθιστόρημα» Ο Αυθέντης του Μωρέως, του Αλεξάνδρου Ρίζου Ραγκαβή, μια παράδοση που για ενάμιση αιώνα καλά κρατεί, φθάνοντας μέχρι τον κ. Θεοδωρόπουλο. Πρόκειται για μια ακόμη, χαρακτηριστική συγγένεια, η οποία βέβαια, ήδη από εκείνα τα χρόνια, έχει απέναντί της τον ριζοσπαστικό ευρωπαϊσμό του Εμμανουήλ Ροΐδη και το πρόταγμα του αισθητικού αυτοκαθορισμού. Αλλά αυτή, όπως λένε, είναι μια άλλη συζήτηση. Ε, λοιπόν, δεν είναι...


[--->]