ΤΟΝ ΑΠΡΊΛΙΟ ΤΟΥ 2022 Η ΡΩΣΊΑ ΚΑΙ Η ΟΥΚΡΑΝΊΑ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΚΟΝΤΆ ΣΕ ΣΥΜΦΩΝΊΑ. ΑΛΛΆ Ο ΤΖΟΝΣΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΗΠΑ ΑΝΤΙΤΆΧΘΗΚΑΝ.

 ΠΗΓΗ : https://news.antiwar.com/2023/06/08/russian-official-says-ukraine-was-ready-to-sign-peace-deal-early-in-the-war-but-gave-up-due-to-us-pressure/

Σύμφωνα με τον γραμματέα του ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας Νικολάι Πατρούσεφ, η Μόσχα είχε συμφωνήσει "κατ’αρχάς" με τις προτάσεις της Ουκρανίας κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων της Κωνσταντινούπολης: αποχώρηση των Ρώσων με αντάλλαγμα την ουδετερότητα των Ουκρανών. Αλλά ο Τζόνσον και οι ΗΠΑ αντιτάχθηκαν σε αυτό.

Ο γραμματέας του ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας Νικολάι Πατρούσεφ δήλωσε χθες ότι η Ουκρανία ήταν έτοιμη να υπογράψει ειρηνευτική συμφωνία με τη Ρωσία τις πρώτες ημέρες του πολέμου, αλλά εγκατέλειψε τις διαπραγματεύσεις λόγω των αμερικανικών πιέσεων.

 

"Αν οι Αμερικανοί δεν πίεζαν την ηγετική ομάδα που οι ίδιοι εγκατέστησαν να ηγηθεί της Ουκρανίας, αυτό που γίνεται σήμερα δεν θα είχε συμβεί. Οι ίδιοι οι Ουκρανοί ηγέτες ήταν έτοιμοι να υπογράψουν μια συνθήκη ειρήνης και υπέβαλαν γραπτές προτάσεις στη Ρωσία τις οποίες εμείς, κατ' αρχάς, εγκρίναμε", δήλωσε ο Πατρούσεφ και πρόσθεσε ότι υπάρχουν "ενδιαφερόμενα μέρη σε αυτή τη σύγκρουση", κυρίως οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο.

 

Οι Ρώσοι και Ουκρανοί διαπραγματευτές είχαν προσωπικές συνομιλίες στα τέλη Μαρτίου 2022 στην Κωνσταντινούπολη, ενώ ακολούθησαν διαβουλεύσεις μέσω τηλεδιασκέψεων. Σύμφωνα με τον απολογισμό πρώην Αμερικανών αξιωματούχων που μίλησαν στο Foreign Affairs, οι δύο πλευρές συμφώνησαν στο πλαίσιο μιας ενδιάμεσης συμφωνίας που θα περιλάμβανε την αποχώρηση της Ρωσίας με αντάλλαγμα την ουκρανική ουδετερότητα.

 Όμως, τον Απρίλιο του 2022, ο τότε Βρετανός πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον πήγε στο Κίεβο και προέτρεψε τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι να μην διαπραγματευτεί με τη Ρωσία. Σύμφωνα με άρθρο της Ukrainska Pravda, ο Τζόνσον είπε ότι ακόμη και αν ο Ζελένσκι ήταν έτοιμος να υπογράψει συμφωνία με τον Πούτιν, οι δυτικοί υποστηρικτές του Κιέβου δεν ήταν.

Σύμφωνα με την Ukrainska Pravda, η θέση του Τζόνσον ήταν ότι "η συλλογική Δύση, η οποία τον Φεβρουάριο [2022] είχε προτείνει στον Ζελένσκι να παραιτηθεί και να φύγει, αισθάνθηκε τώρα ότι ο Πούτιν δεν ήταν πραγματικά τόσο ισχυρός όσο νόμιζαν μέχρι τότε  και ότι εδώ ήταν μια ευκαιρία να τον "πιέσει"". Το άρθρο αναφέρει ότι η Ρωσία ήταν τότε ανοιχτή σε μια συνάντηση Πούτιν-Ζελένσκι, αλλά η πιθανότητα αυτή εξαφανίστηκε μετά την επίσκεψη του Τζόνσον.

 

 


Ο τότε Ισραηλινός πρωθυπουργός Naftali Bennett ο οποίος τονΜάρτιο του 2022 προσπαθούσε να μεσολαβήσει μεταξύ Πούτιν και  Ζελένσκι έδωσε μια παρόμοια περιγραφή της θέσης της Δύσης. Είπε ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους είχαν "μπλοκάρει" τη διαμεσολαβητική του προσπάθεια και ότι πίστευε ότι υπήρχε μια "νόμιμη απόφαση εκ μέρους της Δύσης να συνεχίσει να χτυπά τον Πούτιν" και να μην διαπραγματεύεται.

 

Μετά τη ματαίωση των ειρηνευτικών συνομιλιών τον Απρίλιο του 2022, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου δήλωσε ότι περίμενε ότι η σύγκρουση θα τελείωνε μετά τις συνομιλίες της Κωνσταντινούπολης, αλλά στη συνέχεια συνειδητοποίησε ότι ορισμένες χώρες του ΝΑΤΟ ήθελαν να παρατείνουν τον πόλεμο για να "αποδυναμώσουν" τη Ρωσία. Λίγες ημέρες μετά τα σχόλια του Τσαβούσογλου, ο υπουργός Άμυνας Λόιντ Όστιν παραδέχθηκε ότι ένας από τους στόχους των ΗΠΑ για την υποστήριξη της Ουκρανίας είναι να δουν τη Ρωσία "αποδυναμωμένη".

 

Η κυβέρνηση Μπάιντεν δεν έχει εγκαταλείψει την αντίθεσή της στις ειρηνευτικές συνομιλίες: ο υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν απέρριψεπρόσφατα την ιδέα της κατάπαυσης του πυρός και υποσχέθηκε να συνεχίσει να ενισχύει τον ουκρανικό στρατό.

 



"Λιώνουν οι πάγοι της Ανταρτικής"

 


Στη φωτογραφία που βλέπετε με μπλε χρώμα είναι οι εκτάσεις όπου αυξήθηκαν οι πάγοι της Ανταρκτικής και με κόκκινο οι περιοχές που μειώθηκαν..

Η μελέτη της EGU (European Geosciences Union) και που διήρκησε μια δεκαετία 2009 - 2019 και δημοσιεύτηκε στην επίσημη ιστοσελίδα  της  https://tc.copernicus.org/articles/17/2059/2023/tc-17-2059-2023.html?fbclid=IwAR3BbfPtAQNKYVGaBlz3OkdZQjFkgz0Qu_yxJXQ4ShC7kQ9vlacZvqZUTVc ... πέταξε στο κάδο των απορριμμάτων τόνους επιχειρημάτων και μοντέλων, που σκαρφίστηκαν και προωθούσαν συστηματικά οι κλιματολάγνοι.

Τι λέει η μελέτη; λέει ότι οι πάγοι στην Ανταρκτική αυξήθηκαν κατά 661 Gt (Γιγατόνους) σε μάζα και σε κάλυψη συνολικής έκτασης παγοκρηπίδων και ύφαλων πάγων 14.028+3.532 = 17.560 τετραγωνικών χιλιομέτρων, έναντι συνολικών απωλειών 12.256 Km2.

Η Ανταρκτική κέρδισε με πραγματικά δεδομένα 661 δισεκατομμύρια τόνους πάγου κατά την περίοδο 2009-2019 έναντι "πρόβλεψης" απώλειας 20.000 δισεκατομμυρίων τόνων, που "προέβλεπαν"΄ κάτι Νοστράδαμοι "περιβαλλοντολόγοι" της λεγόμενης ""κλιματικής αλλαγής"", οι οποίοι αφού διαπίστωσαν ότι και επιστημονικά είναι λάθος ο όρος, άλλαξαν έστειλαν φαξ και εμαιλ στα παπαγαλάκια τους στα πολιτικά φερέφωνα τον καινούργιο όρο που πρέπει να χρησιμοποιούν και λέγεται "κλιματική κρίση". Και όπως σίγα σιγά και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα αποδείχθηκε πως ότι τελικά εκφράζει την κρίση των ιδίων και των κρατών τους και τις εταιρίες τους παρά του κλίματος.

"Λιώνουν οι πάγοι της Ανταρτικής".. Ένα ακόμα μεγάλο ψέμα κατέρρευσε .. κατέρρευσε ένας ακόμα μύθος που προπαγάνδιζαν τα αφεντικά αυτού του κόσμου .. τα ισχυρά κράτη και οι δορυφόροι τους, οι εταιρίες τους και τα αδρά χρηματοδοτούμενα από αυτούς "ιδρύματα", "Ινστιτούτα" και αναρίθμητα "οικολογικά" και "περιβαλλοντικά" ΜΚΟ και κόμματα κατέρρευσε. 

Θυμάμαι εκείνον τον ανεκδιήγητο Αμερικανό πρώην αντιπρόεδρο Αλ-Γκόρ, που όπου πήγαινε και μιλούσε και έγραφε και, ειδικά εκείνο το ντοκιμαντέρ "άβολη αλήθεια", όπου έλεγε αυτός και άλλοι παπαγάλοι του ότι "βρισκόμαστε μπροστά μια πιθανή κατάρρευση και τήξη ενός μεγάλου στρώματος πάγου στη Γροιλανδία ή στη Δυτική Ανταρκτική, που θα μπορούσε να αυξήσει την παγκόσμια στάθμη της θάλασσας κατά περίπου 20 πόδια (6 μέτρα), πλημμυρίζοντας παράκτιες περιοχές και δημιουργώντας 100 εκατομμύρια πρόσφυγες". Και αφού δεν πέρασαν οι δεκαετίες και τα χρόνια και δεν ανέβηκε η στάθμη ούτε κατά ένα πόδι .. εξαφανίστηκε ο Αλ Γκόρ και όλο το προφητικό επιτελείο. 

Μέχρι τότε ο κύριος χόρευε τον πλανήτη και τα κράτη στα γόνατα του. Πως ξεκίνησε το παραμύθι του "πρίγκιπα του περιβάλλοντος";; Από μια παρουσία του σε μια πανεπιστημιακή διάλεξη που είχε θέμα την "υπερθέρμανση του πλανήτη". 

Ο Αλ-Γκόρ που προοριζόταν για να γίνει 45ος αντιπρόεδρος των ΗΠΑ υπό τον τότε πρόεδρο Μπιλ Κλίντον άρπαξε από τα μαλλιά της τη θεωρία και άρχισε να τη σέρνει όπου πήγαινε. Και έτσι κατάφερε να εκμεταλλευτεί χυδαία και προκλητικά τις ανησυχίες "καθηγητών" "εμπνευστών" της θεωρίας "υπερθέρμανση του πλανήτη", για να μπορεί να καλλιεργήσει διεθνώς κλίμα τρόμου και φόβου για την συντέλεια του κόσμου. Αυτοτοποθετήκε Σωτήρας του κόσμου και του περιβάλλοντος και έτσι κατάφερε γρήγορα να καπελώσει αριστουργηματικά όλο σχεδόν το κίνημα, που αγωνιζόταν για προστασία του περιβάλλοντος και της γης, από το οποίο δημιουργήθηκαν αναδείχθηκαν πολλά "πράσινα" και "οικολογικά" σχήματα και κόμματα και ιδρύματα και διεθνή ινστιτούτα. 

Και πολλοί από αυτούς έπεσαν στη φάκα και έφαγαν τη φόλα και άρχισαν να πίνει νερό στο όνομα του αντιπλανητάρχη χωρίς καν να προβληματίζονται για το "γιατί" το κάνει η Υπερδύναμη. Δυστυχώς πίστεψαν πολλοί στις "καλές προθέσεις" των αφεντικών του κόσμου και άρχισαν να στηρίζουν τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα και δεν ήταν λίγοι που εντάχθηκαν πλήρως στο οικονομικό τους σύστημα και έγιναν μεγάλα στελέχη μεγάλων πολυεθνικών ομίλων.. 

Έβλεπε μακριά ο μάστορας Αλ-Γκόρ και η πολιτική κλίκα γύρω του πως τα μέτρα που θα λαμβάνουν κράτη και εταιρίες θα έχουν τη στήριξη των ανθρώπων και κινημάτων, που αγωνίζονταν.. και θα έχουν την ενοχή τους και την ανοχή τους, για να παρθούν "μέτρα για να σταματήσει η καταστροφή του περιβάλλοντος που στηριζόταν στην λεγόμενη θεωρία "υπερθέρμανση του πλανήτη".

Ήθελε από την εποχή του Κλίντον και ειδικά την εποχή του Ομπάμα να ηγηθούν οι ΗΠΑ τον "αγώνα" αυτό κατά της ""υπερθέρμανση του πλανήτη" .. ήθελε να επικρατήσει η " λογική" του και να ντυθεί με γεωπολιτική ματιά, για να μπορούν οι ΗΠΑ να παίξουν το ρόλο του παγκόσμιου ηγέτη σε κόσμο που οι άλλες υπερδυνάμεις κατέρρευσαν.. ήθελε τις ΗΠΑ να βρίσκονται στη πρώτη γραμμή του αγώνα για το περιβάλλον και τη γη και να παρουσιάζονται ως η "Υπερδύναμη" που θέλει πάντα για το καλό της ανθρωπότητας .. "Σωτήρας της ανθρωπότητας ..είναι ένα βαθιά θρησκευτικό "Ο Θεός να ευλογήσει την Αμερική" τον "Μέγα Σωτήρα" ..τη "Μοναδική Υπερδύναμη .. Αυτά έκαναν πάντα οι μεγάλες αυτοκρατορίες που ήθελαν να σβήσουν τις προηγούμενες να καλλιεργούν μύθους και ψέματα και θρησκείες για να μπορούν να παίξουν τον ρόλο του "Σωτήρα".. 

Οι καθηγητές του και οι εμπνευστές της θεωρίας "υπερθέρμανση του πλανήτη" δεν ήταν τόσο βέβαιοι για την ίδια τους τη θεωρία και φοβήθηκαν από τις αρχές της δεκαετίας του 90', ότι η ανθρωπότητα αργότερα θα τους χρεώσει τα πολιτικά και οικονομικά και περιβαλλοντολογικά μέτρα που θα παρθούν και βέβαια όλες τις πολιτικές αποφάσεις, που θα παρθούν για να εφαρμοστεί και άρχισαν από νωρίς να ανησυχούν ότι τα μέτρα που ετοιμάζουν τα κράτη και οι εταιρίες που μπήκαν στο παιχνίδι και στη προπαγάνδα, θα στοιχίσουν οικονομικά την ανθρωπότητα. Φοβήθηκαν ότι η θεωρία τους που θα εργαλειοποιηθεί από πολιτικούς και επιχειρηματίες θα κοστίσει την ανθρωπότητα με τρισεκατομμύρια δολάρια.  

Βέβαια αυτό το μεγάλο ψέμα, που καθημερνά αναμάσαγαν και προωθούσαν τα χρηματοδοτούμενα από κράτη και εταιρίες ΜΜΕ, που έλεγε "λιώνουν οι πάγοι της Ανταρκτικής" δεν κατέρρευσε χθες ή σήμερα αλλά εδώ και πολλά χρόνια. Και τα αφεντικά αυτού του κόσμου έβλεπαν πολύ καλά και πολύ νωρίς τα σημάδια της κατάρρευσης και όχι μόνο δεν έλεγαν κουβέντα αλλά ετοίμαζαν τον κόσμο για να συνεχίζει η ηγεμονία τους, να ζήσει και να αγκαλιάζει ένα καινούργιο ψέμα και έναν καινούργιο μύθο .. και έτσι έπιασαν το θέμα της "Υγείας" του .. γιατί ο άνθρωπος πάντα φοβάται για τρία πράγματα για την "ζωή" του για την υγεία του και το περιβάλλον γύρω του.. Υγεία-Ζωή-περιβάλλον είναι το τρίγωνο της επιβίωσης .. και η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι συνδεδεμένη με πολέμους και ασφάλεια και η υγεία με ιούς και ασθένειες και νοσήματα και περιβάλλον με μόλυνση και φυσικές καταστροφές .. οπότε εκεί θα παίξει η μοναδική υπερδύναμη για να μπορεί να διατηρήσει την επικυριαρχία της σε όλο τον κόσμο ..

[------>]

Τιμές, μισθοί, κέρδη: γιατί η αύξηση των επιτοκίων δεν θα σταματήσει τον πληθωρισμό

 

"Ο πληθωρισμός είναι παντού και πάντα ένα νομισματικό φαινόμενο", έλεγε ο Μίλτον Φρίντμαν. Για τους μονεταριστές όπως αυτός, ο πληθωρισμός εμφανίζεται όταν η ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί αυξάνεται ταχύτερα από την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών.

 

Υποθέτοντας ότι η κεντρική τράπεζα έχει τον έλεγχο της ποσότητας του χρήματος, οι μονεταριστές πίστευαν ότι για τα πληθωριστικά επεισόδια κατά κύριο λόγο υπεύθυνες ήταν οι νομισματικές αρχές.

 

Επιπλέον, οι μονεταριστές τόνιζαν τη σημασία των προσδοκιών: καθώς ο πληθωρισμός αυξάνεται, οι οικονομικοί παράγοντες αναθεωρούν προς τα πάνω τις προσδοκίες τους για τον πληθωρισμό, καθιστώντας δύσκολη την επιστροφή στη σταθερότητα των τιμών.

 

Επομένως, οι κεντρικές τράπεζες για να μειώσουν την ανεργία δεν θα έπρεπε να προσπαθούν να τονώσουν την οικονομική δραστηριότητα.

 

Τις ιδέες αυτές τις υιοθέτησαν και τις ριζοσπαστικοποίησαν οι νεοκλασικοί οικονομολόγοι τη δεκαετία του 1970 και ενσωματώθηκαν στη νεοκεϋνσιανή πρόταση, η οποία εξακολουθεί να αποτελεί την κύρια τάση της μακροοικονομίας σήμερα.

 

Σύμφωνα με αυτά τα μοντέλα, ο πληθωρισμός ξεσπάει όταν οι προσδοκίες για τον πληθωρισμό ξεπερνούν τα όρια και οι κεντρικές τράπεζες χάνουν την αξιοπιστία τους ως προς την ικανότητά τους να κρατήσουν σταθερές τις τιμές.

 

Κατά συνέπεια, η συνταγή για την καταπολέμηση της νομισματικής αστάθειας είναι πάντα η ίδια: αύξηση επιτοκίων, περιορισμός δαπανών, έλεγχος της ζήτησης και των προσδοκιών των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων.

 

Πριν δύο χρόνια πολλοί πίστευαν ότι η άνοδος του πληθωρισμού θα ήταν  προσωρινή. Ένα από τα επιχειρήματα που προβάλλονταν ήταν ότι οι προσδοκίες για τον πληθωρισμό παρέμεναν σταθερά σε χαμηλά επίπεδα. Ωστόσο, παρόλο που οι προσδοκίες αυτές δεν αυξήθηκαν σημαντικά από τότε, σήμερα ο πληθωρισμός εξακολουθεί να παραμένει σχετικά υψηλός.

 

Δέκα χρόνια πριν, πολλοί εξεπλάγησαν που η Μεγάλη Ύφεση δεν συνοδεύτηκε από αποπληθωρισμό και η ανάκαμψη που ακολούθησε δεν οδήγησε σε πληθωρισμό- σήμερα, αντίθετα, μας εκπλήσσει ο υπερβολικός πληθωρισμός. Η θεώρηση του πληθωρισμού ως καθαρά νομισματικού φαινομένου παραβλέπει σαφώς κάποια κρίσιμα στοιχεία.

 

Σε ένα νέο έγγραφο εργασίας(Working Paper), οι οικονομολόγοι Guido Lorenzoni και Iván Werning (2023), δύο οικονομολόγοι με επιρροή στην επικρατούσα τάση των οικονομολόγων, υποστηρίζουν ότι οι συνάδελφοί τους έχουν παραβλέψει μια θεμελιώδη αιτία του πληθωρισμού: την αντιπαράθεση, τη σύγκρουση.

 

Μέσω δύο μοντέλων,λοιπόν, οι επιστήμονες εξετάζουν τη σημασία που έχει η σύγκρουση των δύο αντίπαλων στρατοπέδων στον μηχανισμό του πληθωρισμού. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να αποκλείσουν το χρήμα και την πίστωση σε ένα από αυτά τα μοντέλα για να δείξουν ότι ο πληθωρισμός μπορεί να προκύψει μόνο από τη σύγκρουση και όχι από την υπερβολική δημιουργία χρήματος.

 

Δεν έχουν παραμελήσει όλοι οι οικονομολόγοι τη συγκρουσιακή προέλευση του πληθωρισμού, αλλά πρέπει να στραφεί κανείς στους ετερόδοξους οικονομολόγους για να δει ότι παίζει σημαντικό ρόλο. Οι Lorenzoni και Werning κάνουν σαφή αναφορά στο έργο των μετακεϋνσιανών, ιδίως στο θεμελιώδες άρθρο του μαρξιστή οικονομολόγου Robert Rowthorn (1977).

 

Σύμφωνα με την άποψη αυτή, ο πληθωρισμός προκύπτει από μια αντιπαράθεση στη διανομή του εισοδήματος μεταξύ ανταγωνιστικών ομάδων, όπως οι επιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι. Από τη μία πλευρά, οι επιχειρήσεις οι οποίες προσπαθούν να διατηρήσουν ή να αυξήσουν τα κέρδη τους αυξάνοντας τις τιμές πώλησης. Από την άλλη, οι εργαζόµενοι οι οποίοι προσπαθούν να αυξήσουν τους ονοµαστικούς µισθούς τους προκειµένου να διατηρήσουν ή ακόμη και να αυξήσουν τους πραγµατικούς µισθούς τους.

 

Και στις δύο περιπτώσεις, όλα εξαρτώνται από το συσχετισμό δυνάμεων: οι επιχειρήσεις μπορούν εύκολα να αυξήσουν τις τιμές αν έχουν σημαντική δύναμη στην αγορά, δηλαδή αν είναι πιο δυνατοί από τους καταναλωτές- οι εργαζόμενοι μπορούν εύκολα να επιτύχουν αυξήσεις των πραγματικών μισθών αν είναι πιο δυνατοί από τους εργοδότες τους. Ο πληθωρισμός έχει κόστος, αλλά επιμένει επειδή οι ανταγωνιστικές ομάδες προσπαθούν να μη το επωμιστούν.

 

Να πούμε σαυτό το σημείο ότι οι αλλαγές στην αγορά εργασίας από τη δεκαετία του 1980, σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης, καθιστούν ένα τέτοιο σενάριο λιγότερο πιθανό: με τη μείωση του ρόλου της συνδικαλιστικής οργάνωσης και την αύξηση της επισφαλούς εργασίας οι εργαζόμενοι έχουν χάσει μέρος της διαπραγματευτικής τους δύναμης απέναντι στις επιχειρήσεις.

 

Αυτή ακριβώς η ιστορική ήττα της εργασίας έκανε δυνατή μια σαραντάχρονη περίοδο απίστευτα σταθερών τιμών, τη λεγόμενη Μεγάλη Μετριοπάθεια (Great Moderation) .

 

Αλλά, οι μισθοί δεν είναι το μόνο εισόδημα που μπορεί να τροφοδοτήσει ένα σπιράλ πληθωρισμού. Για παράδειγμα, ορισμένα στοιχεία υποδηλώνουν ότι τους τελευταίους μήνες μπορεί να βρισκόταν σε εξέλιξη ένα σπιράλ τιμών-μισθών.

 

Πώς το κυνήγι του κέρδους μπορεί να τροφοδοτήσει τον πληθωρισμό

 

Ο Άνταμ Σμιθ, ο Σκωτσέζος οικονομολόγος και φιλόσοφος του 18ου αιώνα που θεωρείται από πολλούς ως ο πατέρας της σύγχρονης οικονομικής θεωρίας, είχε κάτι να πει για τα υπερβολικά κέρδη:

 

"Οι έμποροι και οι μεγαλοπαραγωγοί παραπονιούνται πολύ για τις δυσμενείς επιπτώσεις που έχουν οι υψηλοί μισθοί στην αύξηση των τιμών και ότι έτσι μειώνεται η πώληση των προϊόντων τους στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Δεν λένε τίποτα όμως για τις αρνητικές επιπτώσεις που έχουν τα υψηλά κέρδη. Παραμένουν σιωπηλοί για τις βλαβερές συνέπειες των κερδών τους. Διαμαρτύρονται μόνο για τα κέρδη των άλλων".

 

Το απόσπασμα, από το Βιβλίο Ι, Κεφάλαιο 9 του "An Inquiry into the Nature and Causes of the Wealth of Nations" (1776), όπου ο Σμιθ υποστηρίζει ότι μια αύξηση των κερδών έχει πολύ μεγαλύτερη δυναμική εξάπλωσης μέσω των αλυσίδων της αξίας από ό,τι μια αύξηση των μισθών.

 

Ο Σμιθ επεσήμανε ότι μια αύξηση των μισθών λειτουργεί ως απλός τόκος, ενώ μια αύξηση των κερδών λειτουργεί ως σύνθετος τόκος. Αν η κάθε επιχείρηση αυξήσει τους μισθούς κατά 5%, το τμήμα της τιμής ενός εμπορεύματος που αναλογεί στους μισθούς θα αυξηθεί ανάλογα με αυτή την αύξηση.

 

Αντίθετα, αν οι επιχειρήσεις μιας αλυσίδας αυξήσουν τις τιμές τους για να αυξήσουν τα κέρδη τους κατά 5%, ο τελικός αντίκτυπος αυτής της αύξησης των κερδών σε όλη την αλυσίδα θα είναι πολύ πιο αισθητός.

 

Η Γερμανίδα οικονομολόγος Ιζαμπέλλα Βέμπερ (Isabella Weber ) υιοθέτησε αυτή την απλή ιδέα στο έγγραφο εργασίας της του 2023 και την ενέταξε στη βιβλιογραφία για τη "Διαχείριση τιμών" (Gardiner Means) θέλοντας να δώσει μια αποδεκτή εξήγηση της τρέχουσας φάσης του πληθωρισμού.

 

Στο πλαίσιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού, όπου οι καπιταλιστές έχουν μεγάλη δύναμη στην αγορά και μπορούν να καθορίζουν τις τιμές σχετικά ανεξάρτητα από τη δυναμική της προσφοράς και της ζήτησης, οι επιχειρήσεις συνήθως αποφεύγουν να μειώνουν τις τιμές προκειμένου να αποφύγουν επιζήμιους "πολέμους" με τους ανταγωνιστές, αλλά θα αυξήσουν τις τιμές αν αναμένουν ότι και άλλες επιχειρήσεις θα κάνουν το ίδιο, καθώς έτσι θεωρούν σίγουρο ότι το μερίδιο τους στην αγορά δεν θα πληγεί.

Μια γενικευμένη αύξηση του κόστους, όπως αυτή που παρατηρείται από το δεύτερο εξάμηνο του 2021 και μετά, δρα επομένως σε δύο μέτωπα: αφενός, δικαιολογεί την αύξηση των τιμών στους καταναλωτές, οι οποίοι έτσι είναι πιο πρόθυμοι να την αποδεχθούν- αφετέρου, λειτουργεί ως μηχανισμός συντονισμού μεταξύ των ίδιων των εταιρειών, δίνοντάς τους το μήνυμα ότι μπορούν να προστατεύσουν ή να αυξήσουν τα περιθώρια κέρδους τους χωρίς τον κίνδυνο απώλειας μεριδίου της αγοράς.

 

Επομένως, η παραδοσιακή και "υπεύθυνη" πολιτική της κεντρικής τράπεζας να ανταποκρίνεται σε κάθε αύξηση των τιμών με αύξηση των επιτοκίων κινδυνεύει να μην έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα.

 

Αντιθέτως, θα μπορούσε να έχει αρνητικές συνέπειες στην απασχόληση και στις μισθολογικές τάσεις, μεταθέτοντας τα βάρη της οικονομικής συγκυρίας, όπως συμβαίνει συχνά, στους εργαζόμενους και στα ασθενέστερα τμήματα του πληθυσμού.

 

LORENZONI, Guido, & Iván WERNING (2023), “Inflation is conflict”, Working Paper

 

ROWTHORN, Robert E. (1977), « Conflict, inflation and money », in Cambridge Journal of Economics Oxford Journals, vol. 1, n° 3.

 

Isabella Weber, Evan Wasner(2023) , “Sellers’Inflation, Profits and Conflict: Why can Large Firms Hike Prices in an Emergency?”,       Working Paper

 

ΠΗΓΗ :  https://contropiano.org/news/news-economia/2023/05/19/prezzi-salari-profitti-perche-aumentare-i-tassi-di-interesse-non-fermera-linflazione-0160452

 

Ο ΜΠΡΕΧΤ ΩΣ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ


Η Ν.Βαλαβάνη γράφει στην ηλεκτρονική ΕφΣυν για το χθεσινό θέμα των Πανελλήνιων Εξετάσεων 2023 για τα ΕΠΑΛ στο μάθημα των Νέων Ελληνικών

 

                                                 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4rPuUcAOK06lWGIz5_yQHggoOG4nWomJDffAoJX4mwc-o-XZjvx_y1zct9OlnWXkWJs2wVU2qhKj-jiwDE8A1_UjxBHs7LoIRu9fkGNbsMTUplaQqe376keHpwbXD8v1FYzHq4U3jynFrycLRm0bPFxd8HchugX84E5-iA6N_-JpHVX11vcyYI8Nu/s325/Untitled324234.jpg

 

Κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’80 μετέφρασα μια δική μου επιλογή 250 από τα λίγο περισσότερα από 1000 μέχρι τότε γνωστά ποιήματα του Μπρεχτ. (Σήμερα γνωρίζουμε ένα υπερδιπλάσιο ποιητικό corpus, το μεγαλύτερο μέρος από το οποίο έχει περιληφθεί στη μεγάλη γερμανική έκδοση των «Απάντων» του.) Η μετάφραση μου πρωτοκυκλοφόρησε το 1988 από τη “Σύγχρονη Εποχή” με τον τίτλο Μπέρτολτ Μπρεχτ - Ποιήματα. Μέχρι το 1992 είχαν υπάρξει άλλες τρεις – αν δεν κάνω λάθος - εκδόσεις των «Ποιημάτων» από τη Σ.Ε., χωρίς ωστόσο να φέρνουν πάνω τους τη σχετική ένδειξη.

Σήμερα υπάρχουν ακόμα λίγα αντίτυπα από την ουσιαστικά 4η έκδοση του 1992, από την οποία αντλήθηκε και το ποίημα του Μπρεχτ «Καταφύγια για τη νύχτα» (πρωτότυπος τίτλος «Die Nachtlager», αγγλική μετάφραση «A Bed for the Night»): Ως το λογοτεχνικό κείμενο του θέματος – σε ενότητα με το μη λογοτεχνικό κείμενο με τίτλο «Τα οφέλη του εθελοντισμού» - για την εναρκτήρια εξέταση στο μάθημα των Νέων Ελληνικών στις Πανελλαδικές Εξετάσεις 2023 των Επαγγελματικών Λυκείων, ημερήσιων και εσπερινών.

Αμφιβάλλω αν θα επέλεγαν αυτό το ποίημα και το θέμα για τους μαθητές των ΓΕΛ: Η σύνθεση του εξεταζόμενου μαθητικού σώματος των ΕΠΑΛ σημαίνει ότι οι ηλικίες «παίζουν» από την εφηβεία μέχρι και κοντά στη σύνταξη, ενώ μεγάλος αριθμός από τους μαθητές είναι εργαζόμενοι και εργαζόμενες, πολλοί ανάμεσα τους με δική τους οικογένεια.

Μέχρι στιγμής έχω υπόψη μου μια και μοναδική διαμαρτυρία (από μεριάς της ιστοσελίδας «Ατέχνως») για υποβάθμιση του ρόλου και της δουλειάς του μεταφραστή και απαξίωση του εκδοτικού οίκου, επειδή δεν ενημερώθηκαν οι εξεταζόμενοι για τα ονόματα της μεταφράστριας και των εκδόσεων. Καμιά ωστόσο ένσταση δεν φαίνεται να διατυπώθηκε μέχρι στιγμής για την ουσία: Το ίδιο το πλαίσιο, άρα και την επιζητούμενη από τους εξεταζόμενους αντίδραση, στην οποία τοποθετείται από τους εξεταστές το συγκεκριμένο ποίημα του Μπρεχτ.

Tο ποίημα:

ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ

Ακούω πως στη Νέα Υόρκη 

Στη γωνιά της 26ης Οδού και του Μπροντγουαίη 

Στέκει ένας άντρας κάθε βράδυ τους μήνες του χειμώνα 

Και στους άστεγους που μαζεύονται βρίσκει ένα καταφύγιο για τη νύχτα 

Κάνοντας εκκλήσεις στους διαβάτες.

Ο κόσμος έτσι δε θ’ αλλάξει.

Δε θα καλυτερέψουνε ανάμεσα στους ανθρώπους οι σχέσεις 

Δε συντομεύει έτσι η εποχή της εκμετάλλευσης. 

Μα ωστόσο λίγοι άνθρωποι βρίσκουνε καταφύγιο για τη νύχτα 

Για μια νύχτα τους φυλάγεις απ’ τον άνεμο

Το χιόνι που προορίζονταν γι’ αυτούς πέφτει στο δρόμο.

Σαν διαβάσεις τούτο ‘δω, μην κλείσεις το βιβλίο, άνθρωπε.

Λίγοι άνθρωποι βρίσκουνε καταφύγιο για τη νύχτα 

Για μια νύχτα τους φυλάγεις απ’ τον άνεμο 

Το χιόνι που προορίζονταν γι’ αυτούς πέφτει στο δρόμο. 

Μα ο κόσμος έτσι δε θ’ αλλάξει 

Δε θα καλυτερέψουνε ανάμεσα στους ανθρώπους οι σχέσεις 

Δε συντομεύει έτσι η εποχή της εκμετάλλευσης.

Ο Μπρεχτ το έγραψε το 1931, τον δεύτερο ήδη χρόνο της Μεγάλης Κρίσης, που ξεκίνησε το 1929 με το Κραχ στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης και μεταδόθηκε γρήγορα σε όλον τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο, στη Γερμανία επιταχύνοντας την κατάρρευση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και «ετοιμάζοντας» μέσα σε λιγότερο από δυο χρόνια την παράδοση της εξουσίας από τον νικητήριο Συνασπισμό των μεγαλοαστικών και κεντρώων κομμάτων υπό τον Φον Πάπεν στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας υπό τον Χίτλερ. Ωστόσο το ποίημα γράφτηκε σε συσχέτιση – αλλά χωρίς τελικά να συμπεριληφθεί - με το διδακτικό θεατρικό έργο (Lehrstueck) του Μπρεχτ «Η Αγία Ιωάννα των Σφαγείων», όπου το κυρίαρχο δίλημμα, σύμφωνα με τα λόγια της Ιωάννας στα Σφαγεία του Σικάγο, είναι: Tι είναι προτιμότερο, «να πεθαίνεις καλός» ή «να πεθαίνεις παραδίδοντας έναν κόσμο καλό»;

Ο Μπρεχτ τοποθετεί το ποίημα ολοφάνερα στη Αμερική της Κρίσης, η πηγή του ωστόσο είναι πολύ παλιότερη, το μυθιστόρημα του Τεοντόρ Ντράιζερ Αδερφή Κάρι (πρώτη έκδοση στις ΗΠΑ το 1900, στη Γερμανία το 1928). Στο 45ο κεφάλαιο του και υπό τον υπέρτιτλο Curious shifts for the Poor, ο Ντράιζερ περιγράφει τη διαμεσολάβηση ανθρώπων που περίμεναν στο δρόμο για να πείσουν τους περαστικούς να φιλοξενήσουν κάποιο άστεγο για μια χειμωνιάτικη νύχτα σε μια Νέα Υόρκη στο μεταίχμιο του 19ου με τον 20ο αιώνα – μια συμπεριφορά της οποίας ο συγγραφέας της Αδερφής Κάρι πλέκει το εγκώμιο. Το ποίημα πρωτοδημοσιεύτηκε μόλις δυο χρόνια πριν το θάνατο του Μπρεχτ, σε συλλογή με τίτλο Ποιήματα και τραγούδια του Μπέρτολτ Μπρεχτ, Επιλογή Πέτερ Ζούρκαμπ, εκδ. Suhrkamp, Βερολίνο & Φρανκφούρτη, 1956.

Για όποιον έχει μάτια και διαβάζει και μυαλό που στοιχειωδώς κρίνει, το ποίημα δεν αποτελεί συνέχιση, στις συνθήκες της Μεγάλης Κρίσης, του εγκώμιου στη φιλανθρωπία που πλέκει ο Ντράιζερ. Ούτε έχει να κάνει με τον «εθελοντισμό», όπως μάλιστα αυτός οριοθετείται στο πρώτο, το μη λογοτεχνικό εισαγωγικό κείμενο στις Πανελλήνιες Εξετάσεις των Νέων Ελληνικών. Σ’  αυτό γίνεται επίκληση των συμπερασμάτων της έρευνας δυο ψυχολόγων, σύμφωνα με την οποία όσοι ασχολούνται συστηματικά με την εθελοντική δουλειά:

«Έχουν την ικανότητα να υπομένουν καλύτερα τις εργασιακές πιέσεις... Την επόμενη μέρα στην εργασία τους νιώθουν πιο χαλαροί. Είναι πιο ψύχραιμοι και πιο υπομονετικοί σε σχέση με τους συναδέλφους τους, όταν αντιμετωπίζουν δύσκολες και πιεστικές εργασιακές συνθήκες... Οι εθελοντές ξεχνάνε τα προσωπικά τους προβλήματα και με τη βοήθεια της ομάδας παρακάμπτουν ψυχολογικά και κοινωνικά αδιέξοδα... (Ο εθελοντισμός) τους προσφέρει το ανιδιοτελές αίσθημα αισιοδοξίας, πληρότητας και προσωπικής δικαίωσης που από καιρό είχαν απωλέσει στην καθημερινή κοινωνική, εργασιακή και οικογενειακή τους ζωή... Μέσα από τον εθελοντισμό βελτιώνεται η υγεία, μειώνεται το στρες και ενισχύεται η αυτοεκτίμηση τους.» Μ’  άλλα λόγια, το πλαίσιο μέσα στο οποίο «στήνεται» το ποίημα του Μπρεχτ έχει να κάνει με την άσκηση ενός εθελοντισμού-χλωμού υποκατάστατου ενός φάσματος καταστάσεων: Ξεκινά ως εθελοντισμός-εναλλακτικό υποκατάστατο της συνδικαλιστικής δράσης (προφανώς προς όφελος της εργοδοσίας), καθώς εγκωμιάζεται η προσφορά του στην ανάσχεση της ανάδειξης των εργασιακών προβλημάτων και στην αποτροπή οποιασδήποτε σύγκρουσης για επίλυση εργατικών διαφορών στον τόπο δουλειάς, ενώ εγκωμιάζεται η διαπαιδαγώγηση των εθελοντών στην υπομονή σ’  ένα πιεστικό εργασιακό περιβάλλον: Υπομένουν την εκμετάλλευση με μεγαλύτερη αντοχή και ψυχραιμία απ’  ότι οι μη εθελοντές συνάδελφοι τους. Για να καταλήξει ως υποκατάστατο ενός είδους ομαδικής και ατομικής ψυχοθεραπείας, καθώς «η εθελοντική δραστηριότητα (αποτελεσματικότερη, αν συγκριθεί - όπως γίνεται στην έρευνα - με μαθήματα μαγειρικής, θεάτρου, δημιουργικής γραφής ή και με συμμετοχή σε ομαδικό άθλημα) αναπληρώνει έστω και φαντασιακά την ανάγκη των ανθρώπων για προσωπική δημιουργία».

Εκεί κάπου στα ενδιάμεσα ξεμπερδεύει και με το θέμα της αλλαγής του κόσμου: «Οι εθελοντές κάνουν τον κόσμο καλύτερο, βάζοντας τέρμα στην αδράνεια και παίρνοντας πρωτοβουλίες για την επίλυση καθημερινών προβλημάτων.»

Μη μου πείτε ότι όσοι καθόρισαν τα εξεταστικά θέματα δεν πήραν υπόψη τους ότι απευθύνονται σε μεγάλο βαθμό σε εργαζόμενους, άντρες και γυναίκες. Ότι ο περιγραφόμενος «εθελοντισμός» δεν είναι καν αταξικός, αλλά ταξικότατος, με διάφανο κυρίαρχο στόχο όχι κάποιου είδους κοινωνική χρησιμότητα του εθελοντή, αλλά την εξασφάλιση εργασιακής «ειρήνης» σε τόπους δουλειάς «με πιεστικό εργασιακό περιβάλλον». Δεν είναι καν εθελοντισμός για την εξυπηρέτηση δικαιωμάτων, μάλλον για την εξάλειψη τους.

Η ποίηση του Μπρεχτ προφανώς δεν έχει οποιαδήποτε σχέση μ’ ένα τέτοιο σκηνικό. Αυτό που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση, ωστόσο, είναι η «απάντηση» («ενδεικτικές απαντήσεις») της Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών Φροντιστών Ελλάδος. Όποιος - ή κάποιος απ’  όσους συντάξανε τις «ενδεικτικές απανήσεις», αν είναι συλλογικές – κατά βάση ξέρει μια χαρά τι γίνεται, δε μπορεί όμως ή δε θέλει να κάνει την αναγκαία προβολή που θα ερμηνεύσει τη στάση του αφηγητή στο ποίημα: «Το ποιητικό υποκείμενο με βεβαιότητα διαπιστώνει ότι με μεμονωμένες εθελοντικές πράξεις ανθρωπιάς δεν εξαλείφεται η εκμετάλλευση, που αποτελεί τη βαθύτερη αιτία του προβλήματος των αστέγων. Έμμεσα κάνει μια έκκληση στους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν την εκμετάλλευση μέσα στην κοινωνία και ν’  αγωνιστούν ενάντια σ’  αυτήν. Συμφωνώ με το ποιητικό υποκείμενο, γιατί μόνο με τη δημιουργία ενός κόσμου χωρίς αδικίες, ανισότητες κι εκμετάλλευση θα πάψουν να υφίστανται άστεγοι που βιώνουν συνθήκες εξαθλίωσης.» Ωστόσο, στο ίδιο κείμενο-«ενδεικτικές απαντήσεις» υποστηρίζεται ότι μέσω του ποιήματος «αισθητικοποιείται οπτικά στη φαντασία του αναγνώστη η μορφή του ανήμπορου συνανθρώπου», που δεν είναι άλλος από αυτόν που διαμεσολαβεί για να βρει ένα κρεβάτι για τη νύχτα για κάποιο άστεγο, ενώ οι άστεγοι περιγράφονται ως «επαίτες».

Θεωρείται επίσης ότι το ποίημα εκπέμπει ένα «ελπιδοφόρο μήνυμα»: «Η ζωή των αστέγων είναι σκληρή, άθλια, όμως έστω λίγοι άνθρωποι με αποθέματα ανθρωπιάς προσφέρουν καταφύγιο έστω για μια νύχτα σε άστεγους, προφυλάσσοντας τους από τις καιρικές συνθήκες και τους κινδύνους. Αυτοί αποτελούν την ελπίδα για το μέλλον!»

Ωστόσο αυτό που λέει το ποίημα είναι καθαρό, αρκεί κανείς να το διαβάσει προσεκτικά: Στο ρεφρέν  του εκφράζεται η μεγάλη αντίφαση ανάμεσα στην ανάγκη συμμετοχής στη συλλογική πάλη για την αλλαγή του κόσμου προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας της ανθρωπότητας, που θα λύσει και το πρόβλημα έλλειψης κατάλληλης και φτηνής στέγης για όλους, και στη δυνατότητα να βοηθήσεις έστω για μια νύχτα λίγους ανθρώπους ν’  αποφύγουν τον άνεμο και το χιόνι – πράγμα που δε θ’  αλλάξει τίποτα για την ανθρωπότητα, μπορεί όμως να είναι η διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου για κάποιους απ’  αυτούς. Με άλλα λόγια, η αντίφαση ανάμεσα στην αγωνιστικότητα και την επαναστατικότητα (για έναν «κόσμο καλό») και στην επίδειξη μιας προσωπικής πρακτικής ανθρωπιάς, που δε θα προχωρήσει σε τίποτα τη διαδικασία για την αλλαγή του κόσμου, αλλά μπορεί να σώσει κάποιο άνθρωπο («να είσαι εσύ ο ίδιος καλός»).

Όλη η τεχνική «αποστασιοποίησης», η ανάγκη δηλ. κάτι που θεωρείται «κανονικό» και «συνηθισμένο», όπως είναι οι άνθρωποι που ζουν στο δρόμο χωρίς σπίτι στοιχειώνοντας τις μεγαλουπόλεις, να μπορεί να ειδωθεί με φρέσκια ματιά ως κάτι μη κανονικό και ασυνήθιστο, και προπαντός ως κάτι όχι «προαιώνειο και εις τον αιώνα των αιώνων», αλλά που μπορεί ν’ αλλάξει (αυτό που ο Μπρεχτ καθορίζει ως «ιστορικοποίηση»), στο συγκεκριμένο ποίημα περνάει μέσα από το «αναποδογύρισμα» του ρεφρέν κατά την επανάληψη του: Στην πρώτη αναφορά του, τονίζεται ότι «ο κόσμος έτσι δε θ’  αλλάξει», μα ωστόσο «λίγοι άνθρωποι βρίσκουνε καταφύγιο για τη νύχτα». Στην επανάληψη ενός αντεστραμμένου ρεφρέν, ωστόσο, ναι μεν «λίγοι άνθρωποι βρίσκουνε καταφύγιο για τη νύχτα», «μα ο κόσμος έτσι δε θ’  αλλάξει... δε συντομεύει έτσι η εποχή της εκμετάλλευσης». Οι δυο εκδοχές του ρεφρέν διακόπτονται από μια στροφή που περιλαμβάνει μόνο ένα στίχο, την προτροπή του ποιητή στον αναγνώστη του ποιήματος να μη θεωρήσει ότι με την πρώτη αναφορά στο ρεφρέν το θέμα έχει τελειώσει και μπορεί να κλείσει τώρα το βιβλίο, αλλά να συνεχίσει να διαβάζει, έτσι ώστε να μην του ξεφύγει η σημασία που έχει το αναποδογύρισμα του ρεφρέν.

Τι λύση δίνει ή βλέπει σ’  αυτή την αντίφαση ο Μπρεχτ;

Εδώ θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω και με τη λακωνική διαπίστωση των Γερμανών επιμελητών του Μπρεχτ στα σχόλια του “Gedichte 4”, Band 14 («Ποιήματα, τόμος 4», 14ος τόμος των Απάντων του): «(Η συμπεριφορά του ανθρώπου που διαμεσολαβεί για να βρεθεί ένα κρεβάτι για τη νύχτα) για τον Μπρεχτ αποτελεί έκφραση μιας ρεφορμιστικής σχέσης.» Φυσικά τέτοια σχέση είναι από τη στιγμή που ένα κρεβάτι για μια νύχτα δε μπορεί ν’  αλλάξει την κατάσταση του κόσμου. Αλλά ο Μπρεχτ δεν έγραψε το ποίημα αναποδογυρίζοντας το ρεφρέν για να μας πει απλώς αυτό. Σε μια τέτοια περίπτωση το ρεφρέν θα εμφανιζόταν μια μόνο φορά, στη δεύτερη εκδοχή του. Στο ποίημα όμως παρουσιάζονται με τον ίδιο κατηγορηματικό τρόπο και οι δύο εκδοχές, η ρεφορμιστική και η επαναστατική.

Ας υποθέσουμε ότι ο Μπρεχτ, κλείνοντας ολόκληρο το ποίημα με τη δεύτερη, μας κλείνει το μάτι για το ποια είναι η κύρια ανάμεσα στις δυο. Σ’  αυτήν όμως την περίπτωση, ξανά, γιατί μια οριστική τοποθέτηση να υποκαθίσταται από τη διπλή έκφραση μιας αντεστραμμένης αντίφασης; Μήπως επειδή όσο πιο δύσκολες είναι οι εποχές – και ποια εποχή είναι πιο δύσκολη απ’  την όποια εποχή μεγάλης, δομικής κρίσης του καπιταλισμού και ανόδου του φασισμού, κάπως όπως και σήμερα – έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία και χωρίς να ξεχνάει κανείς το κύριο, την αλλαγή του κόσμου για να καταργηθεί η έλλειψη στέγης, το να μπορεί κάποιος να κοιμηθεί ζεστά και στεγνά έστω και για μια νύχτα;

Αυτοί που περιθάλψανε δωρεάν πρόσφυγες στα σπίτια τους χωρίς ν’  ανήκουν σε ΜΚΟ, ξέρουν ότι αυτή η προσφορά δεν είχε προορισμό να υποκαταστήσει ή να καταργήσει τις σχέσεις τους με τις όποιες συλλογικές οντότητες ούτε κάποια δωρεάν προσωπική τους ψυχοθεραπεία. Υπήρξε επειδή η αλληλεγγύη ανάμεσα στους «κάτω» είναι βαθιά κοινωνική ανάγκη. Υπήρξε επειδή η εποχή είναι τόσο βίαιη, που εύκολα γκρεμίζει τα πάντα πέρα απ’  όσα είναι πραγματικά κοινωνικά χρήσιμα με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο. Σε μια εποχή που το «επανάσταση ή μεταρρύθμιση» της Ρόζας στη διαμάχη της με τον Μπερνστάιν έχει μετασχηματιστεί στο - δικής μου εκδοχής – «η μεταρρύθμιση πλέον προϋποθέτει επανάσταση», μήπως δεν βλάπτει κι ίσα-ίσα χρειάζεται, οι «κάτω» που παλεύουν ακόμα «για έναν κόσμο καλό», να επιδεικνύουν περισσότερη καθημερινή καλωσύνη ανάμεσα τους;

  [------>]

ΙΣΠΑΝΙΑ: ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ-ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ,ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΜΙΚΡΗ ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ

Τη Δευτέρα 29 Μαΐου, ο Ισπανός πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ,  αποφάσισε να διαλύσει το Κοινοβούλιο και να προκηρύξει πρόωρες βουλευτικές εκλογές για τις 23 Ιουλίου.

Η απόφαση ανακοινώθηκε σε συνέντευξη Τύπου στον απόηχο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών που είδαν την επιβεβαίωση του Λαϊκού Κόμματος και την ήττα των σοσιαλιστών του PSOE ακόμη και σε ορισμένα από τα ιστορικά προπύργιά του.

Το δεξιό Λαϊκό Κόμμα νίκησε σε 9 περιφέρειες (comunidades autónomas) και σε 31 πρωτεύουσες επαρχιών.

Ενώ το ακροδεξιό VOX διπλασίασε τις ψήφους του, οι σχηματισμοί στα αριστερά των σοσιαλιστών, εκτός από τους "αυτόνομους" σχηματισμούς - ιδίως το αριστερό σχήμα Unidas Podemos (UP) το οποίο σχηματίστηκε από τα κόμματα των Podemos ,την Ενωμένη Αριστερά και άλλα αριστερά κόμματα- ουσιαστικά εξαφανίστηκαν από τον πολιτικό χάρτη.

Το UP έχει μόνο μια "σποραδική" παρουσία στην ιβηρική χερσόνησο. Εκεί όπου "ουσιαστικά" γεννήθηκε, στη Μαδρίτη το 2011, δεν ξεπερνά το ποσοστό του 5% και παραμένει εκτός των τοπικών αντιπροσωπευτικών οργάνων.

Όπως δήλωσε ο Σάντσεθ στην προαναφερθείσα συνέντευξη Τύπου: "αν και οι εκλογές είχαν δημοτικό και περιφερειακό χαρακτήρα, το νόημα της ψήφου μεταφέρει ένα μήνυμα που πηγαίνει πιο μακριά και ως πρόεδρος της κυβέρνησης και γενικός γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος αναλαμβάνω την ευθύνη για τα αποτελέσματα".

Πρόκειται για μια στάση που συνάδει με την αξία που ήθελε να δώσει ο ηγέτης των Σοσιαλιστών σε αυτές τις εκλογές, καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια στην εκστρατεία, ώστε να τις καταστήσει ένα είδος δημοψηφίσματος υπέρ ή κατά της σημερινής κυβέρνησης μειοψηφίας αποτελούμενη από το PSOE και τους Unidas Podemos.

Στην αντίπερα όχθη της πολιτικής σκακιέρας, όλη η Δεξιά -από το PP (Λαϊκό Κόμμα) του Αλμπέρτο Νούνιεθ Φεϊχόο μέχρι το ακροδεξιό Vox του Σαντιάγκο Αμπασκάλ ετοιμάζεται να διαπραγματευτεί για να κυβερνήσει από κοινού εκεί όπου οι Λαϊκοί δεν έχουν, παρά την επιτυχία τους, τους αριθμούς για να το κάνουν, προετοιμάζοντας το έδαφος για έναν πιθανό μελλοντικό κυβερνητικό συνασπισμό, αλλά αφήνοντας τις διαπραγματεύσεις στους επιμέρους τοπικούς επώνυμους του PP.

Ο ηγέτης του Λαϊκού Κόμματος είχε αποκλείσει μέχρι στιγμής μια πανεθνική συμφωνία με την ακροδεξιά του Αμπασκάλ, αλλά είναι σαφές ότι οι πρόωρες εκλογές αλλάζουν εν μέρει το σενάριο.

Από την πλευρά του, ο Φεϊχόο επανέλαβε τη Δευτέρα ότι "η Ισπανία έκανε χθες ένα πρώτο βήμα για να ανοίξει έναν νέο πολιτικό κύκλο".

Αλλά ας δούμε συνοπτικά τα αποτελέσματα.

Το δεξιό Λαϊκό Κόμμα (ΡΡ) απορρόφησε σχεδόν πλήρως τις ψήφους των δεξιών λαϊκιστών Ciudadanos, οι οποίοι σχεδόν εξαφανίστηκαν από την πολιτική σκηνή.

Συγκέντρωσε συνολικά το 31% των ψήφων, 8,88% περισσότερο από ό,τι το 2019, αυξάνοντας κατά περίπου δύο εκατομμύρια ψήφους τη δύναμη του, ξεπερνώντας το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSOE) κατά σχεδόν 800 χιλιάδες ψήφους.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα χάνει σίγουρα ψήφους, αλλά δεν πρόκειται για πραγματική αιμορραγία, ακόμη και αν η μείωση του έχει σημαντικές επιπτώσεις από πολιτική άποψη.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα κέρδισε στην πραγματικότητα το 28% των ψήφων (-1,27 ποσοστιαίες μονάδες), χάνοντας 400.000 ψηφοφόρους, οπότε δεν υπήρξε μεταφορά προτιμήσεων προς αυτή την κατεύθυνση από πρώην ψηφοφόρους του σχήματος Unidas Podemos .

Μια μετατόπιση, ωστόσο, που το κάνει να χάνει την Εξτρεμαδούρα, την Αραγονία, την περιοχή της Βαλένθια, τις Βαλεαρίδες Νήσους και τη Ριόχα, και όχι λιγότερες από 11 από τις 22 πρωτεύουσες επαρχιών που κυβερνούσε.

Το Λαϊκό Κόμμα ανακτά τη Βαλένθια και κυβερνά στην Ανδαλουσία (σε 7 από τις 8 επαρχιακές πρωτεύουσες), ιστορικό προπύργιο των σοσιαλιστών .

Ενώ η "ριζοσπαστική αριστερά" του Unidas Podemos , χάνει, η ακροδεξιά του Vox, κερδίζει.

Το Unidas Podemos λαμβάνει συνολικά 3,2% και δεν θα έχει εκπροσώπους στα περιφερειακά κοινοβούλια της Μαδρίτης και της Βαλένθια, ενώ σε ορισμένα -όπως στις Βαλεαρίδες Νήσους και στην περιοχή της Βαλένθια- τα φτωχά αποτελέσματά του δεν επιτρέπουν στο Σοσιαλιστικό Κόμμα να συνεργαστεί μαζί του για να κυβερνήσει σε τοπικό επίπεδο.

Αντίθετα, το Vox παίρνει το 7,18% του συνόλου των ψηφοφόρων. Το Vox συγκεντρώνει τη δυσαρέσκεια κατά του "Σαντσισμού" - που κατηγορείται ότι στηρίζεται σε βασκικούς και καταλανικούς αυτονομιστικούς σχηματισμούς (EH Bildu και ERC) για να κυβερνήσει - από τότε που άρχισε να κυβερνά με το Unidas Podemos,  αφού κέρδισε τις προκριματικές εκλογές του Σοσιαλιστικού Κόμματος των εκλογών, μετατοπίζοντας τον κεντρώο άξονα των προηγούμενων σοσιαλιστικών στελεχών προς τα αριστερά.

[---->]