Η ΑΧΙΛΛΕΙΟΣ ΠΤΕΡΝΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ!

Του ΑΡΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ*

Η μεγάλη παγίδα για τον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία και τον άφησε απροετοίμαστο και εκτεθειμένο στην προεκλογική φοβολογία του κατεστημένου, είναι η θέση του για το ευρώ. Κι αυτή η παγίδα του ευρώ γίνεται για τον ΣΥΡΙΖΑ όλο και πιο βασανιστική, όσο και αν προσπαθεί να την αγνοεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ (δια της πλειοψηφίας του), στο όνομα ενός κακώς νοούμενου «ευρωπαϊσμού», έχει εγκλωβιστεί σε μια επιλογή που θεωρεί ως «μονόδρομο», την παρουσία της Ελλάδας στην ευρωζώνη και ακόμα χειρότερα ως, περίπου, καταστροφική την έξοδο από αυτήν.

Έτσι, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ αλείφουν με λίπος το κινδυνολογικό σχοινί που έστησε ο αστικός κόσμος για να τις κρεμάσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, εγκλωβισμένος στο μονόδρομο του ευρώ, ήταν και είναι αφοσιωμένος να υποστηρίζει ότι η κατάργηση και ακύρωση του μνημονίου, χωρίς τη συναίνεση της τρόικας, όχι μόνο είναι συμβατή με την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη αλλά και ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αμφισβητήσει αυτήν την παραμονή.

Ως προέκταση αυτής της άποψης, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος να υποστηρίζει (πλειοψηφικά) ότι η κατάργηση του μνημονίου δεν πρόκειται να θέσει, σε καμιά περίπτωση και με κανένα τρόπο, υπό ερώτημα τη χρηματοδότηση της τρόικας προς τη χώρα μας.

Κι αυτό διότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ εδέχετο ότι θα μπορούσε να επέλθει διακοπή της τροϊκανής χρηματοδότησης, τότε η Ελλάδα θα εκδήλωνε αναγκαστικά αδυναμία αποπληρωμής του χρέους, με αυτονόητη συνέπεια τη σύγκρουση με τους εταίρους της και τη γρήγορη έξοδο της από την ευρωζώνη, ως μόνου δρόμου για να αποφύγει την πλήρη κατάρρευσή της.

Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ Η ΤΡΟΪΚΑΝΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ.

Μπορεί, όμως, να υπάρξει κατάργηση και ακύρωση του μνημονίου χωρίς να μην υπάρχει καμία πιθανότητα να αμφισβητηθεί η τροϊκανή χρηματοδότηση; Ή με άλλα λόγια είναι δυνατή η συνολική αθέτηση των μνημονιακών δεσμεύσεων και την ίδια ώρα να υπάρχει απόλυτη βεβαιότητα ότι η τροϊκανή χρηματοδότηση θα συνεχίζεται ακώλυτη και αδιατάρακτα;

Ο ΣΥΡΙΖΑ απαντάει περίπου ναι!

Συγκεκριμένα, η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα, με το χρέος, κρατάει στα χέρια της μια «βόμβα» προς τους πιστωτές της. Επομένως, αν η Ελλάδα προχωρήσει, χωρίς τη συναίνεση της τρόικας, σε ακύρωση του μνημονίου, η τελευταία δεν θα προχωρήσει σε αναστολή ή και διακοπή της χρηματοδότησης προς τη χώρα μας, διότι θα υποχρέωνε την Ελλάδα σε διακοπή αποπληρωμής του χρέους , θέτοντας έτσι, σε κίνδυνο όχι μόνο τα συμφέροντα των πιστωτών αλλά και την ίδια την ευρωζώνη!

Ας υποθέσουμε προς στιγμήν ότι αυτός ο συλλογισμός είναι σωστός και ας δούμε τις προεκτάσεις του.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν, έρχεται κυβέρνηση με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή καταργεί το μνημόνιο αλλά η τρόικα απτόητη, για να μην καταρρεύσει η ευρωζώνη, συνεχίζει ακώλυτα την χρηματοδότηση!

Τι γίνεται από κει και πέρα;

Ισπανία: μέχρι και οι στρατιωτικοί διαμαρτύρονται για τη λιτότητα

Μαδρίτη - Δεν αποτελεί έκπληξη ότι τα μέτρα λιτότητας της ισπανικής κυβέρνησης δεν θα τα υποδεχόταν με ικανοποίηση ο ισπανικός λαός. Αλλά ότι δεν πρόκειται να τα δεχθεί χωρίς αντιδράσεις και ο στρατός της χώρας, αυτό δημιουργεί  μία κατάσταση άνευ προηγουμένου.

Οι ισπανικές ένοπλες δυνάμεις διαμαρτύρονται επειδή " κατεδαφίζονται δικαιώματα που δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να μας αφαιρεθούν ".  Αυτό αναφέρεται σε ανακοίνωση του συνδικαλιστικού τους οργάνου.

Η κατάργηση του δέκατου τρίτου μισθού, η μείωση της αδείας  και άλλα πολύ σκληρά μέτρα κατά των δημοσίων υπαλλήλων έχουν  κινητοποιήσει χιλιάδες ανθρώπους που διαδηλώνουν στους δρόμους της Μαδρίτης. Συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών.

Ως δημόσιοι υπάλληλοι, οι ένοπλες δυνάμεις, επηρεάζονται και αυτές από τα μέτρα της κυβέρνησης Ραχόι, που περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων περικοπών την κατάργηση του δέκατου τρίτου μισθού και τη μείωση του χρόνου των διακοπών.

Στην ανακοίνωση τους οι ενόπλες δυνάμεις κατηγορούν την κυβέρνηση για  "έλλειψη ιδεών" και υπογραμμίζουν ότι " η αντοχή μας έχει και τα όριά της."

Κραυγάζοντας "παραιτήσου-παραιτήσου" και "ντροπή", το κίνημα των ισπανών Αγανακτισμένων επέστρεψε αυτό το Σαββατοκύριακο στους δρόμους της  Μαδρίτης, κατά των μέτρων λιτότητας  που αποφάσισε χθες η κυβέρνηση.

Αρχικά  η διαδήλωση ήταν ειρηνική, αλλά όταν πλησίασε στο Κοινοβούλιο, ξεκίνησαν συγκρούσεις με την αστυνομία. 

[--->]

Αριστερά: Φοιτητές και Αγανακτισμένοι (το βελάκι δείχνει προς τη μεριά τους),Οι μπάτσοι: Παθητική αντίσταση,εμπρός,πάμε!.Δεξιά : Ανθρακωρύχοι,Οι μπάτσοι:Ενεργητική αντίσταση.Την κάνουμε!

Η κρίση ακόμη δεν έχει αρχίσει

 Η σημερινή κρίση χρέους βρίσκεται απλά σε φάση προθέρμανσης
 του Jamil Baz*

Μερικές φορές μπορεί να πιστέψει κανείς ότι ο πόνος κάνει καλό και ότι είναι ένας τρόπος να πληρώνει τις  αμαρτίες του παρελθόντος. Με την έννοια αυτή, η εποχή της λιτότητας στην οποία ζούμε έχει κάποια λυτρωτικά χαρακτηριστικά .Αν σφίξουμε λοιπόν τα δόντια, βγαίνουμε από την άλλη μεριά, εξαγνισμένοι και έτοιμοι  για μια ισχυρή οικονομική ανάκαμψη.
 
Ομως, μετά από πέντε χρόνια, βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση από αυτή που ξεκινήσαμε. Ισως πιστεύαμε ότι η πρόσφατη απομόχλευση θα έσπρωχνε το δείκτη του χρέους προς την κατάρρευση. Ωστόσο, μετά την οικονομική δίνη των τελευταίων πέντε ετών, στις 11 πιο εκτεθειμένες οικονομίες στο φακό της αγοράς, το χρέος αυξήθηκε δυσανάλογα μέχρι ένα σταθμισμένο μέσο όρο 417% του ΑΕΠ από το 381% που ήταν τον Ιούνιο του 2007.

Παραδόξως, σε Καναδά, Γερμανία, Ελλάδα, Γαλλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ιαπωνία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ηνωμένο Βασίλειο και Ηνωμένες Πολιτείες, ο λόγος του συνολικού χρέους (του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα) προς το ΑΕΠ είναι σήμερα μεγαλύτερος από ό, τι το 2007 .
Υπάρχουν διαφορές, και είναι αξιοσημείωτο ότι το χρέος στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει αυξηθεί λιγότερο, από 332% του ΑΕΠ πριν από πέντε χρόνια, σε 340% , σήμερα - αν και αυτό δεν θάπρεπε να μας παρηγορεί ιδιαίτερα, καθώς στα στατιστικά στοιχεία δεν περιλαμβάνονται οι δαπάνες για την κοινωνική πρόνοια, όπως το Medicare και τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις. Αν προσθέσουμε και αυτές τις εγγραφές που είναι εκτός ισολογισμού,τότε, τα στοιχεία και οι δείκτες είναι πολύ χειρότεροι.
 

Ικαρία και Ανεμογεννήτριες: για τη στάση του Δήμου Ικαρίας

Posted on Ιουλίου 15, 2012

Χάρτης ΡΑΕ όπου φαίνεται η διάταξη των ανεμογεννητριών

Που τοποθετείται ο Δήμος Ικαρίας στο χάρτη των μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων; Ποιά είναι η στάση του απέναντι στην αιολική εταιρεία “Μυτιληναίου” και ποιά η στάση του απέναντι στους δημότες που εκπροσωπεί; Που βρισκόμαστε σε επίπεδο ενημέρωσης από τη πλευρά του Δήμου; [Υπενθυμίζουμε για μια ακόμη φορά ότι ο Δήμος Ικαρίας ως δημόσια αρχή έχει υποχρέωση να ενημερώσει τους δημότες, οι οποίοι έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο όπως άλλωστε ορίζεται από διεθνείς και ευρωπαϊκές συμβάσεις και συμφωνίες  που δεσμεύουν την Ελλάδα και τον Δήμο Ικαρίας]. Ποιές είναι οι αντιπροτάσεις που έχουν αρθρωθεί έως τώρα και ποιές οι πολιτικές επιλογές και πολιτικές ευθύνες του Δήμου Ικαρίας γενικά και του αριστερού Δημάρχου Ικαρίας ειδικά; Διαβάστε το άρθρο του συμπολίτη μας, Η.Γιαννίρη, με τίτλο “Ικαρία και Ανεμογεννήτριες: Ξεπουλούν το νησί υποθηκεύοντας το μέλλον του”, που δημοσιεύτηκε στις αρχές Φεβρουαρίου στην εφημερίδα Εποχή. 

Αναδημοσίευση από το http://www.epohi.gr.

Ικαρία και Ανεμογεννήτριες: Ξεπουλούν το νησί υποθηκεύοντας το μέλλον του

Του
Ηλία Γιαννίρη*
Η περίπτωση της κυβέρνησης Παπαδήμου, όπου ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ συγκυβερνούν, χωρίζει εύκολα τις μνημονιακές από τις αντιμνημονιακές πολιτικές δυνάμεις.
Η περίπτωση, όμως, του δήμου Ικαρίας, όπου δήμαρχος εξελέγη ο Χρήστος Σταυρινάδης (ΣΥΝ) από ένα κοινό ψηφοδέλτιο ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ είναι πολιτικά πιο περίπλοκη και πολλαπλά διδακτική. Επιπλέον, το ΛΑΟΣ έδωσε τη στήριξή του σε αυτό το ψηφοδέλτιο.

 Απέναντί του ήταν ο συνδυασμός του ΚΚΕ, που είχε και τους τρεις Καποδιστριακούς δήμους, το οποίο στήριξε και ο βουλευτής της ΝΔ κ. Καμμένος.

Ο ΣΥΝ Ικαρίας με το ψηφοδέλτιο Σταυρινάδη (ευτυχώς όχι όλος) αγνόησε την αντιμνημονιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στην υπόλοιπη Ελλάδα..

Σήμερα, ένα χρόνο μετά, βρίσκεται κυριολεκτικά αφοπλισμένος, αμήχανος και με πολλά αδιέξοδα.

Υπάρχει και ένας τρίτος συνδυασμός η Αυτόνομη Συσπείρωση Πολιτών Ικαρίας (ΑΣΠΙ) που δεν έπαιζε στο δίπολο ΚΚΕ – ΑντιΚΚΕ αλλά εστίαζε στα προβλήματα, με προτάσεις και εκτεταμένο πρόγραμμα, που πήρε περίπου 12%.

Όπως όλοι οι Καλλικρατικοί δήμοι ανά την Ελλάδα, ο δήμος Ικαρίας βρέθηκε χωρίς επαρκείς πόρους. Άθλια η μεταφορά μαθητών και η λειτουργία των σχολείων.
 Το σύστημα ανακύκλωσης, που μισοδούλευε πριν, καταβαραθρώθηκε. Ούτε λάμπες δεν έχει ο δήμος για το δημοτικό φωτισμό. Τα προβλήματα πολλά και καμία πρωτοβουλία ή έστω πρόταση που να απευθύνεται από το δήμο στην ίδια την κοινωνία και τις δυνάμεις της.
 Η πολιτική του εφικτού και της μιζέριας θριαμβεύει και στην Ικαρία.


Ο δήμαρχος «είδε φως»…
Ώσπου, εκδίδεται τον Ιούλιο 2011 από το πουθενά, χωρίς καμία τοπική ενημέρωση ή διαβούλευση, η άδεια της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας προς εταιρεία συμφερόντων Μυτιληναίου, για 110 ανεμογεννήτριες 330MW στα 2/3 της ικαριακής οροσειράς. Αιφνιδιασμός πλήρης.
Αλλά ο δήμαρχος Ικαρίας κοντολογίς «είδε φως». Είναι πολλά τα λεφτά, έλεγε, δεν μπορείς να τα αγνοήσεις. Βέβαια όλο το καλοκαίρι μίλαγε παραπλανητικά για 4 και 5 εκατομμύρια το χρόνο που θα παίρνει ο δήμος (2% επί του αγοραζόμενου ρεύματος μέσω ΔΕΣΜΗΕ) και μόλις το Γενάρη του 2012 προσγειώθηκε στα 1,7 εκατ, όπως του είχαν επισημάνει από το καλοκαίρι ως ιδανικό μέγιστο διάφοροι επιστήμονες. Τα χρήματα τελικά υπολογίζονται σε πολύ λιγότερα, ίσως και κάτω από το 1 εκατ. ευρώ, λόγω συντήρησης ανεμογεννητριών, απωλειών της μεταφοράς του ρεύματος με υποθαλάσσιο καλώδιο στην Αττική κ.λπ.

Δεν σώζεται ο δήμος, που έχει προϋπολογισμό 8-9 εκατ ευρώ, με αυτά τα λεφτά. Μπορεί να εξασφαλίσει έσοδα και από αλλού, όπως θα δούμε παρακάτω. Ας σημειωθεί ότι όλο το παραγόμενο ρεύμα δεν είναι για τις ανάγκες της Ικαρίας, αλλά για εξαγωγή (λέγεται ότι θα είναι για εξαγορά ρύπων της Γερμανίας!). Η Ικαρία καλείται να δώσει τσάμπα το βουνό, που την έχει ζήσει χιλιάδες χρόνια και έχει ταυτιστεί μαζί της, να απαρνηθεί την ιστορία της, να γίνει παραγωγός ρεύματος από μια βιομηχανική χρήση του βουνού της για να εξάγει ρεύμα ιδιώτης, έναντι πινακίου φακής.

Ο δήμαρχος μέχρι σήμερα δεν έχει κάνει ούτε μια εκδήλωση προς τους δημότες για το ζήτημα των 110 ανεμογεννητριών, πέρα από το να ανακοινώνει ότι παζαρεύει με τον όμιλο Μυτιληναίου για περισσότερα χρήματα και για δήθεν εξαίρεση των προστατευόμενων περιοχών. Κάνει ότι δεν ξέρει, παρ’ όλο που του έχουν διαβιβαστεί στοιχεία και χάρτες (Natura, Ορνιθολογικής κ.λπ.), ότι δεν γίνεται να μη μπαζωθούν, εκσκαφούν, διχοτομηθούν, καταστραφούν οι προστατευόμενες περιοχές.

Έξω από το ευρώ, μια απλούστευση *

των Danilo Corradi και Marco Bertorello

Η κρίση του ευρώ κουβαλάει μαζί της ένα πλήθος προβλημάτων και πιθανές λύσεις. Οι οικονομικές πολιτικές που ακολουθούνται σε ευρωπαϊκό επίπεδο αποκαλύπτουν όλες τις αντιφάσεις τους, συντομεύοντας τις εξελίξεις και καθιστώντας επείγουσες τις αποφάσεις για ριζική αλλαγή. Στην κρίση αντιστοιχεί η επιστροφή μιας εθνικής πολιτικής, ικανή να λύσει τα σημερινά προβλήματα. Ο κίνδυνος είναι, η αντίθεση στις περικοπές  και στη λιτότητα να διολισθήσει προς  προγράμματα εθνικής αναδίπλωσης, που δεν αντιμετωπίζουν τα παγκόσμια προβλήματα και αρνούνται μια προσέγγιση συστημική και πραγματικά εναλλακτική. Σε κάθε περίπτωση, το σημείο εκκίνησης αντιπροσωπεύεται από την περίπτωση της Ελλάδας.

Η Ελλάδα βγαίνει, ή είναι έξω;
Σε πρόσφατη παρέμβαση του ο Emiliano Brancaccio θεώρησε ως κλειδί ανάγνωσης της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ την "εμφανώς ασυνεπή"  θέση του να ζητήσει την επαναδιαπραγμάτευση του περίφημου μνημόνιου, χωρίς να κάνει ρητή αναφορά στις πιθανές συνέπειες από μια ενδεχόμενη αποτυχία του εν λόγω αιτήματος. Είναι πιθανό ο ΣΥΡΙΖΑ να φάνηκε απρόθυμος να συζητήσει λεπτομερώς τις συνέπειες από μια αρνητική απάντηση της Τρόικας, αλλά ήταν σαφές ότι οι επιπτώσεις από ένα τερματισμό των διαπραγματεύσεων θα οδηγούσαν στη μονομερή αναδιάρθρωση του χρέους από τη μεριά της Ελλάδας. Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, ως εκ τούτου, ήταν μία κίνηση τακτικής, δεδομένου ότι οι αντίπαλοι του ήταν αυτοί που τον κατηγορούσαν για το αντιευρωπαϊκό δήθεν προφίλ του, αλλά δεν μπορούμε να ισχυρηστούμε ότι δεν χρησιμοποιούσε το μοναδικό διαπραγματευτικό χαρτί που είχε  η Ελλάδα: στα χέρια της,το χρέος της, και επιπλέον την ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων και εμπορευμάτων στην επικράτειά της. Η σφοδρότητα  της προεκλογικής εκστρατείας στην Ελλάδα, ακόμα και με ομοβροντίες από την υπόλοιπη ήπειρο, χαρακτηρίστηκε από την υστερία ναι στο ευρώ όχι στο ευρώ, λες και είχαμε να κάνουμε με κάποιο δημοψήφισμα για το ενιαίο νόμισμα, και όχι με την αναζήτηση λύσεων διεξόδου από την κρίση στην Ευρώπη, γενικά, και ειδικά για το δημόσιο χρέος της.

 

Η κριτική του Brancaccio, αν και βάσιμη, είναι επομένως, ελάχιστα "γενναιόδωρη". Αναμφίβολα, η μονομερής αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας θα μπορούσε να σημαίνει την εγκατάλειψη του ενιαίου νομίσματος.

Αλλά αν και αυτό ήταν το πιο προβλέψιμο αποτέλεσμα, εντούτοις, δεν θα έπρεπε να θεωρείται και ως δεδομένο. Τακτικισμούς  στο μέτωπο της Ελλάδας δεν είχαμε μόνο από την πλευρά των Ελληνικών πολιτικών δυνάμεων, αλλά και από το  Ευρωπαϊκό διευθυντήριο  και τη Μέρκελ. Η έξοδος μιας χώρας από το ευρώ, όσο μικρή κι αν είναι αυτή, μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες. Αν αληθεύει ότι τα δύο αυτά χρόνια, στη φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό αντιστοιχούσε μια  σταδιακή απεμπλοκή ξένων κεφαλαίων στην Ελλάδα, τότε τα ποσά της έκθεσης της Αγγλίας της Γαλλίας και της Γερμανίας θα πρέπει να υπερβαίνουν τα 68 δισεκατομμύρια δολάρια, συν τα χρήματα  του Ταμείου σωτηρίας και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Επιπλέον, στις συγκεκριμένες συνθήκες  γενικευμένης δυσκολίας δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε ένα φαινόμενο μετάδοσης των συνεπειών της πτώχευσης σε χώρες με μεγαλύτερα προβλήματα.

Εδώ και κάποιο διάστημα, ακούγαμε να λένε ότι τελικά όλοι ήταν έτοιμοι  σε περίπτωση  πτώχευσης της Ελλάδας, αλλά αυτό πιο πολύ έμοιαζε με μέσο αποτροπής ενός τέτοιου ενδεχόμενου, παρά σαν σοβαρό μέσο μετριασμού των συνεπειών της. Ετσι, δεν θα έπρεπε να αποκλειστεί το ενδεχόμενο συμμαχιών μεταξύ χωρών των PIIGS για  να προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν το ζήτημα του χρέους με διαφορετικούς τρόπους. Με λίγα λόγια, μία Ελλάδα με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να παίξει ένα παιχνίδι για να προσπαθήσει να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, διαταράσσοντας  παγιωμένους συσχετισμούς σε μια συγκυρία όπου οι παγιωμένες καταστάσεις είναι σχετικά λίγες.