Το ευρώ,ο εύθραυστος καθρέφτης μιας μη- ομοσπονδίας

Ο Joseph Halevi, ένας από τους επιφανέστερους σύγχρονους μαρξιστές αναλυτές, δεν δίνει πολλούς μήνες ζωής στο ευρώ. Και καλεί σχεδόν απεγνωσμένα την αριστερά ("κάθε είδους, δεν έχει σημασία") να  προετοιμάζεται για την έκρηξη, έχοντας σαν μοναδική δυνατή πυξίδα την υπεράσπιση των εργαζομένων, των ανέργων, των συνταξιούχων, κ.λπ. Χωρίς τον παλιό  πειρασμό να "βρεθεί μια λύση " στην κρίση του καπιταλισμού.Κάτι που δεν υπάρχει.

Το ευρώ, ο εύθραυστος καθρέφτης μιας μη- ομοσπονδίας
  του  Joseph Halevi
Αυτό που ζούμε στην Ευρώπη, αυτούς τους μήνες και τους επόμενους, είναι μια κρίση που πηγάζει από συγκρούσεις μεταξύ τμημάτων και μερίδων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Κατά τη γνώμη μου είναι απαραίτητο η ιταλική Αριστερά – όσοι επιμένουν ακόμα να σκέφτονται με όρους" ταξικούς" - να εντοπίσει και να κατανοήσει την μεταξύ των καπιταλιστών και την ενδοκαπιταλιστική διάσταση της  κρίσης,  που ζούμε σήμερα στην Ευρώπη. Δεν πρόκειται επομένως για ένα ζήτημα  που έχει να κάνει με ένα "τέλειο σχέδιο" ευρωπαϊκό, μια ενοποίηση που απέτυχε.
  

Το ζήτημα είναι πώς αναπτύχτηκε η ανασυγκρότηση του κεφαλαίου στην Ευρώπη, που ξεκίνησε πρακτικά μετά το Σχέδιο Μάρσαλ,και πώς εξελίχθηκε  μέχρι σήμερα. Αυτό είναι το βασικό πρόβλημά που πρέπει να το εξετάσουμε  αναλυτικά, αλλά που δεν το αντιμετωπίζει κανείς, επειδή οι δυνάμεις της Αριστεράς (της συντηρητικής ή της άκρας αριστεράς, δεν έχει σημασία) που δρουν σε ολόκληρη την Ευρώπη έχουν αποδεχθεί όλες τις προκαταλήψεις και τις ιδεολογίες που συνόδευσαν τη λεγόμενη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, το κεντρικό ζήτημα.
    

Αρα, όπως πολύ σωστά παρατήρησε πρόσφατα ο Emiliano  Brancaccio, "η αριστερά δεν είναι προετοιμασμένη για το ενδεχόμενο κατάρρευσης του ευρώ", ως αντικειμενικό γεγονός, όχι ως μια ευχή. Εάν το ευρώ διαλυθεί, τι θα συμβεί; Ποια προοπτική ανοίγεται; Ποιο είδος ανάλυσης θα πρέπει να γίνει; Ως προς αυτό,δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα.

Θα ήθελα να κάνω δύο παρατηρήσεις: η πρώτη είναι ότι ο διαχωρισμός μεταξύ μιας Ευρώπης του βορρά (που συσσωρεύει πλεόνασμα στο ισοζύγιο πληρωμών) και μιας Ευρώπης του νότου που, αντίθετα, συσσωρεύει ελλείμματα συμπληρωματικά, είναι μια διαδικασία που συνεχίζεται εδώ και αρκετά χρόνια. Η Ιταλία και η Γαλλία εμπλέκονται περίπου μία δεκαετία. Η νότια Ευρώπη - Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα – βρισκόντουσαν πάντα σε αυτή τη θέση. Ηταν πάντα χώρες "ελλειμματικές", που θα πρεπε, επομένως, να καλύπτουν το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών τους, μέσω της εισαγωγής κεφαλαίων,κάθε είδους.

  Αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν το έλαβαν υπόψη. Οι ασυμμετρίες που δημιουργήθηκαν στην Ευρώπη υπάρχουν εδώ και χρόνια, ή μάλλον, προηγούνται  της δημιουργίας  του ευρώ. Και αυτές, φυσικά, τις ασυμμετρίες, το ευρώ δεν τις  μετρίασε καθόλου.

Το δις εξαμαρτείν...

 Του ΕΥΤΥΧΗ ΜΠΙΤΣΑΚΗ*

Εγιναν και οι εκλογές! Αυτή τη στιγμή (Τετάρτη πρωί) φαίνεται ότι θα έχουμε τρικέφαλη μνημονιακή-υποτελειακή κυβέρνηση. Η α­στική τάξη μας (κομπραδόρικη, υποτελειακή, εχθρά του λαού) ενώνεται στις κρίσιμες στιγμές (1944, εμφύλιος, χού­ντα, 1974)· 

Σήμερα: στρατηγική επιλο­γή η Δεξιά, με κομπάρσους το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ. ΑΡ.

Και η Αριστερά; Από τότε που υπάρ­χει δίνει μάχες. Και η δική μας; Εχει ένα ταλέντο: να κερδίζει μάχες και να χάνει τον πόλεμο. Γιατί; Επειδή, για λόγους που δεν μπορώ να αναλύσω εδώ, δεν μπόρεσε, στις κρίσιμες ιστορικές στιγ­μές, να συνδυάσει την ευλύγιστη τακτι­κή με την ανένδοτη προσήλωση στον στρατηγικό στόχο (βλ. σχετικά τα βιβλία μου «Ρήξη ή ενσωμάτωση» και «Γονίδια του μέλλοντος»).

Λοιπόν σήμερα: Εχουμε οικονομική, πολιτική κρίση, κρίση εξουσίας, κρίση πολιτισμική, αλλά δεν έχουμε επανα­στατική κατάσταση. Αντίθετα: Εχουμε συσπείρωση της αντεθνικής Δεξιάς, ά­νοδο του αντιδραστικού εθνικισμού και των δολοφονικών συμμοριών του νεο­ναζισμού. Η αστική μας τάξη τα έχει κα­ταφέρει (επί του παρόντος).

Και η πολυδιασπασμένη Αριστερά; Οταν καίγεται το σπίτι σου, δεν σκέ­φτεσαι γιατί καίγεται. Προσπαθείς να το σβήσεις. Λοιπόν; Λοιπόν η Αριστε­ρά μας θα έπρεπε να είχε προσδιορίσει, συγκεκριμένα, επιστημονικά, τους ά­μεσους, τους μεσοπρόθεσμους και τον στρατηγικό της στόχο: τον σοσιαλισμό. Πώς έδωσε όμως τη σημερινή μάχη, σε μια στιγμή που θα μπορούσε να σχημα­τίσει κυβέρνηση; Ας πάρουμε τα πράγ­ματα με τη σειρά.

Θύελλα πάνω από στο Βερολίνο

 Joseph Halevi

Η αντίσταση του Φρανσουά Hollande στην κυρία Μέρκελ δεν πήγε πιο μακριά από τις δηλώσεις του νέου προέδρου. Σε άρθρο του Romaric Godin στην ημερήσια οικονομική εφημερίδα La Tribune,  χθες 21 Ιουνίου τονίζεται ότι "ο πρωθυπουργός Jean-Marc Ayrault υποχωρεί  από τις θέσεις του." Σε συνέντευξη του στην εβδομαδιαία  εφημερίδα Die Zeit, ο πρώην καθηγητής γερμανικών λέει τώρα ότι " για την αμοιβαιοποίηση των χρεών θα απαιτηθεί υποχρεωτικά μεγαλύτερη πολιτική ολοκλήρωση, για την οποία θα χρειαστούν  αρκετά χρόνια." Ο,τι δηλαδή είπαν, στην ομιλία τους ο υπουργός  Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ μετά την εκλογή του Φρανσουά Hollande, στις 6η του Μάη. Το άρθρο υπενθυμίζει ότι ο Hollande έθεσε τα ευρωομόλογα μεταξύ των πιο σημαντικών στόχων της κυβέρνησής του. Για τον Godin η νέα κυβέρνηση  εγκαταλείπει το ευρωπαϊκό πρόγραμμά της και "ανοίγει το δρόμο για την αντιπληθωριστική πολιτική που προτείνει η Γερμανία."

Η παράδοση του Παρισιού δεν ήταν απαραίτητη επειδή η Γερμανία είναι ολοένα και πιο δέσμια της πολιτικής του  εξαναγκασμού της υπόλοιπης ευρωζώνης να αποδεχθεί τους όρους της. Η Ελληνο-Ιβηρική κρίση έχει οδηγήσει σε μαζική εξαγωγή κεφαλαίων από αυτές τις χώρες - και από την Ιταλία και τη Γαλλία – προς τη Γερμανία, βασικά προς την αγορά ομολόγων του γερμανικού δημοσίου. Η τιμή των γερμανικών ομολόγων είναι επομένως ιδιαίτερα υψηλή, ενώ οι αποδόσεις τους σε ιστορικά χαμηλά. 

έκαστος στο είδος του

Επαγγελματικά χωρίσανε λόγω κάποιων διαφωνιών στις αρχές της
δεκατίας του '60. Αλλού τράβηξε ο ένας, αλλού ο άλλος. Και πάντα
τα λέγανε έξω απ' τα δόντια, χωρίς ποτέ να τσακωθούνε. Τα φερε
έτσι η ζωή που βρεθήκανε και πάλι, τέλη της ίδιας δεκαετίας. Σ' ένα
παρακμιακό μαγαζί, κάπου στην Πατησίων - "φιλαράκι, έλα να με
δεις, να μου πεις τη γνώμη σου". Πήγε. Κάθισε σε όλο το πρόγραμμα.
Και όταν έγινε φινάλε, και τον πλησίασε ο άλλος ρωτώντας "πώς σου
φάνηκε; " το μόνο που του είπε ο φίλος του ήταν "καλά, δεύτερο
μπουζούκι δεν υπήρχε για να πάρεις; Έπρεπε εσύ, ολόκληρος Χιώτης,
να παίζεις, για να τραγουδάνε οι λεκάνες; " Κι ολόκληρος Χιώτης
έσκυψε, έτσι μου είπε, το κεφάλι και δε μίλησε...

[--->]

Εφτά σύντομα μαθήματα από τις ελληνικές εκλογές

 nique la police

Οι ελληνικές εκλογές που έδωσαν στους συντηρητικούς της Νέας Δημοκρατίας την σχετική πλειοψηφία, με ένα μπόνους 50 εδρών, μας δίνουν  κάποια σύντομα μαθήματα όσον αφορά το μέλλον της Ιταλίας και της Ευρώπης.

ΠΡΩΤΟ, δεν είναι αλήθεια, όπως δείχνει η Ελλάδα, ότι η διαμαρτυρία δεν επηρεάζει το πολιτικό και θεσμικό πλαίσιο. Μέσα σε τρία χρόνια το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία από ένα ποσοστό κοντά στο 80 τοις εκατό κατέβηκαν λίγο πάνω από το 40%. Από κόμματα του δικομματισμού υποχρεώθηκαν  να συνασπιστούν ενάντια στην υπόλοιπη  ελληνική κοινωνία. Σήμερα στην Ελλάδα η πολιτική εκπροσώπηση κατά της λιτότητας είναι το 50 τοις εκατό των ψήφων.

ΔΕΥΤΕΡΟ, δεν είναι αλήθεια ότι στις  εκλογές οι διάφορες  πριμοδοτήσεις  στο πρώτο κόμμα εγγυώνται την κυβερνησιμότητα  της χώρας και ότι είναι πολιτικά ουδέτερες. Με νόμο παρόμοιο με αυτόν του Violante λίγους μήνες πριν, ένα από τα δύο πρώην κόμματα  του δικομματισμού  (η Νέα Δημοκρατία) κέρδισε  το μπόνους των εδρών και έτσι κατάφερε να δημιουργήσει  μια συμμαχία με τον πρώην αντίπαλο του (το ΠΑΣΟΚ).Στην Ιταλία αυτό το παράδειγμα, θα μπορούσε να σημαίνει κάτι.