Μαζικές διαδηλώσεις σε πάνω από 30 πόλεις της Ισπανίας κατά του νόμου "φίμωτρο"

  

 

 Demonstrators protest against the new public security law ("ley mordaza") approved by the lower house of parliament, in Madrid on December 20, 2014.(AFP Photo / Pierre-Philippe Marcou)

 

 Βάσει του νέου νόμου, η παραγωγή και η διανομή εικόνων, όπως αυτή που βλέπουμε,  μπορεί να κοστίσουν πρόστιμο 30.000 €.

Ο νόμος "φίμωτρο" #LeyMordaza , που ψηφίστηκε στην Ισπανία νομιμοποιεί ουσιαστικά τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Βάσει του νέου νόμου, η παραγωγή και η διανομή εικόνων, όπως αυτή που βλέπουμε,  μπορεί να κοστίσουν ένα πρόστιμο των 30.000 €.

 

Συγκεκριμένα ο νόμος προβλέπει:

1. Φωτογράφηση ή μαγνητοσκόπηση της αστυνομίας - 600 έως 30,000 € πρόστιμο.

2. Ειρηνική ανυπακοή στην εξουσία - 600 έως 30,000 € πρόστιμο.

3. Κατάληψη τραπεζών ως μέσο διαμαρτυρίας - 600 έως 30,000 € πρόστιμο.

4. Διαμαρτυρία χωρίς άδεια - 600 έως 30,000 € πρόστιμο.

5. Πραγματοποίηση συνελεύσεων ή συναντήσεων σε δημόσιους χώρους - 100 έως 600 € πρόστιμο.

6. Παρεμπόδιση ή διακοπή έξωσης - 600 έως 30,000 € πρόστιμο.

7. Παρουσία σε έναν κατειλημμένο χώρο (όχι μόνο κοινωνικά κέντρα, αλλά και  σπίτια που καταλαμβάνονται από οικογένειες που έχουν υποστεί έξωση)– 100 με 600 € πρόστιμο

8. Οι μαύρες λίστες της αστυνομίας για  διαδηλωτές, ακτιβιστές και  τον εναλλακτικό Τύπο  έχουν νομιμοποιηθεί.

9. Συνάντηση ή συγκέντρωση μπροστά από το Κογκρέσο - 600 έως 30,000 € πρόστιμο.

10. Για να ασκηθεί έφεση στο δικαστήριο απαιτείται η πληρωμή των δικαστικών εξόδων, το κόστος των οποίων εξαρτάται από το πρόστιμο.

11. Επιτρέπει την τυχαία εξακρίβωση στοιχείων, επιτρέποντας την στοχοποίηση μεταναστών και μειονοτήτων.

12. Η αστυνομία μπορεί πλέον να πραγματοποιεί επιδρομές κατά την κρίση της, χωρίς να έχει διαταραχθεί η   "τάξη" .

13. Επιτρέπονται πλέον οι σωματικοί έλεγχοι κατά την κρίση των αστυνομικών

14. Η κυβέρνηση μπορεί να απαγορεύσει κάθε διαμαρτυρία κατά βούληση, αν αισθάνεται ότι διαταράσσεται η «τάξη».

15. Οποιαδήποτε ασαφώς προσδιορισμένη «υποδομή ζωτικής σημασίας» θεωρείται  απαγορευμένη ζώνη για δημόσιες συγκεντρώσεις  αν θα μπορούσε να επηρεάσει τη λειτουργία τους.

16. Επιβάλλονται επίσης πρόστιμα για όσους ανεβαίνουν σε κτίρια και μνημεία χωρίς άδεια.

Πηγές :

 https://omniatv.com/blog/

 http://rt.com/news/216299-spain-anti-protest-law/

Μια αγορά τίτλων ενός τρισεκατομμυρίου θα έχει ασήμαντες επιπτώσεις στον πληθωρισμό

Στη γερμανική εφημερίδα "FAZ" αναλύευαι το πολυσυζητημένο πρόγραμμα  αγοράς κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ. Σύμφωνα με τις πηγές της F.A.Z. οι επιπτώσεις στον πληθωρισμό θα είναι ασήμαντες, και  θα περιορίζονται μόνο στην πτώση της αξίας του ευρώ έναντι του δολαρίου και την ανάκαμψη των εξαγωγών. Η συζήτηση στη Γερμανία είναι έντονη, και αυτό κάνει πολύ σαφές ότι μια ενιαία νομισματική πολιτική για όλους είναι μια σίγουρη πηγή δυσαρέσκειας...

Jens Weidmann, πρόεδρος της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας,της Bundesbank:"Αν η ΕΚΤ αγοράσει κρατικά ομόλογα χαμηλότερης αξιολόγησης, τότε όλα τα ρίσκα της οικονομικής πολιτικής θα πρέπει να τα αναλάβει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, παρακάμπτοντας τις κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια".

Από τον ιταλικό τύπο: ''Η Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο έμπιστος της υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε συνεχίζουν να σφυροκοπούν σκληρά την ποσοτική χαλάρωση που υποστηρίζει ο διοικητής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι. Στην πραγματικότητα,σε αντίθεση με αυτό που θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε η προπαγάνδα του Βερολίνου, η Γερμανία ήταν και εξακολουθεί να είναι η χώρα μέλος που παρέκαμπτε και  παρακάμπτει με τη μεγαλύτερη ευκολία τις κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια για να προωθήσει τα συμφέροντα της.''

 του Philip Plickert

Η ΕΚΤ εξετάζει το μεγαλύτερο πρόγραμμα αγοράς τίτλων στην ιστορία της.Δεν είναι σαφές ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες από ένα τέτοιο πρόγραμμα. Σύμφωνα με πηγές της FAZ,οι επιπτώσεις φαίνεται πως θα είναι περιορισμένες.

Η ΕΚΤ προχωρεί σε προσομοιώσεις, σύμφωνα με πηγές της FAZ, για τις πιθανές συνέπειες από το μεγαλύτερο πρόγραμμα αγοράς τίτλων στην ιστορία της. Η αγορά τίτλων, κυρίως κρατικών ομολόγων, ύψους 1,000 δισεκατομμυρίων ευρώ, θα έχει περιορισμένα αποτελέσματα όσον αφορά την μαζική χρηματοδότηση και τους πολιτικούς κινδύνους. Οι διάφορες μακροοικονομικές προσομοιώσεις, σύμφωνα με πηγές προσκείμενες στην ΕΚΤ, δείχνουν ότι με το πρόγραμμα αγοράς ο πληθωρισμός θα αυξηθεί από 0,15% έως 0,60%.

Απεργούμε

ευρώ και ύφεση

Τι έκπληξη: βρισκόμαστε σε ύφεση! Κοιτάς γύρω σου και αναρωτιέσαι: γιατί είχαμε βγει; Τεχνικά, ναι. Το 4ο τρίμηνο του 2013, το ΑΕΠ της Ιταλίας αυξήθηκε κατά 0,13% σε σύγκριση με το τρίτο τρίμηνο, και σε ετήσια βάση στο "συναρπαστικό" -1.85%. Αυτή η αύξηση, μετά από εννέα συνεχόμενες μειώσεις, ήταν η αχτίδα φωτός στο βάθος του τούνελ. Στη συνέχεια, το 1ο τρίμηνο του 2014 ήταν αρνητικό, τώρα ξέρουμε ότι ήταν και το δεύτερο: βρισκόμαστε και πάλι μέσα στην ύφεση, και όχι μια κρίσι οποιαδήποτε. Τα τρία τελευταία χρόνια, το ΑΕΠ αυξήθηκε  μόνο σε ένα τρίμηνο. Αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία της ενωμένης Ιταλίας, με εξαίρεση την περίοδο του πολέμου.

Γιατί να συμβαίνει αυτό σήμερα;
Ακούστε καλύτερα τον υπεύθυνο αυτής της καταστροφής, ο οποίος ομολόγησε την αυστηρή οικονομική λογική της. Το πρώτο τρίμηνο του 2012, το ΑΕΠ της Ιταλίας ήταν -1%, μια πτώση συγκρίσιμη μόνο με την περίοδο μετά τη χρεοκοπία της Lehman. Τον επόμενο Μάιο, σε δημοσιογράφο του CNN που τον ρώτησε πού σκεπτόταν να τραβήξει με τη λιτότητα, ο Μάριο Μόντι απάντησε με μια φράση βγαλμένη από τα εγχειρίδια πολιτικής οικονομίας (αλλά όχι πολιτική): "Με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις καταφέραμε να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί. Μέσω της δημοσιονομικής εξυγίανσης καταστρέφουμε την εσωτερική ζήτηση ". Τι εννοούσε ο τότε πρωθυπουργός; 

Πριν από το ευρώ όταν ήθελε κανείς να αγοράσει ένα Audi ή μια BMW έπρεπε να αγοράσει μάρκα: αν οι Ιταλοί προτιμούσαν τα "γερμανικά προϊόντα", τότε η αξία του μάρκου ανέβαινε, οπότε κάποιοι θέλοντας και μη θα κατέληγαν σε μια Alfa Romeo.Η καρδιά δεν ελέγχεται, αλλά και με το πορτοφόλι δεν πρέπει να αστειεύεσαι. Το ευρώ εμποδίζει τη λειτουργία αυτού του μηχανισμού της αγοράς και επομένως ενισχύει τις εισαγωγές στο Νότο, των προϊόντων του Βορρά. Μια χώρα είναι σαν μια οικογένεια: αν εισάγει περισσότερα από ό, τι εξάγει, τότε τη διαφορά θα πρέπει να την καλύψει με δανεικά. Έχετε δει γερμανικούς φορείς χρηματοδότησης να δίνουν δάνεια σε τιμές ευκαιρίας για την αγορά γερμανικών αυτοκινήτων; Οποίος επωφελήθηκε από μια τέτοια ευγενική προσφορά, συνέβαλε και αυτός στην αύξηση του ιταλικού εξωτερικού χρέους.

Σημειώστε ότι για το Βορρά το να δανείσει το Νότο δεν είναι πρόβλημα, επειδή το ευρώ, πέρα  από το ότι ναρκώνει την ανταγωνιστικότητα, εξαλείφει και τους κινδύνους ισοτιμίας. Κάποτε όμως έρχεται η στιγμή που τα χρέη θα πρέπει να αποπληρωθούν, ίσως επειδή ξέσπασε κρίση, και ο οφειλέτης θα πρέπει να "επιστρέψει" τα δανεικά. Το πρώτο πράγμα σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι να σταματήσουν να δανείζονται, και επομένως, μια χώρα θα πρέπει να μειώσει τις εισαγωγές της. Αλλά πώς να το κάνει, όταν οι αναλογίες των τιμών ευνοούν τα ξένα προϊόντα, και η συναλλαγματική ισοτιμία δεν μπορεί να τις διορθώσει, επειδή δεν απαντά στους νόμους της αγοράς; 

Είναι απλό: περικόπτοντας τα εισοδήματα των πολιτών (αυξάνοντας τους φόρους, ή μη ανανεώνοντας τις συμβάσεις εργασίας). Αν δεν έχεις λεφτά, δεν μπορείς να τα ξοδέψεις, δεν μπορείς να δημιουργήσεις "ζήτηση" για τα εμπορεύματα, ακόμη και για τα ξένα εμπορεύματα."Καταστροφή της ζήτησης" σημαίνει περικοπή εισοδημάτων για να μειωθούν οι εισαγωγές, και να ισοσκελιστεί το ισοζύγιο πληρωμών.

Μήπως πιστέψατε ότι η λιτότητα χρησιμεύει για να μειωθεί το δημόσιο χρέος; 

Ο κάθε οικονομολόγος γνωρίζει πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει : στην ύφεση η λιτότητα μειώνει τα εισοδήματα και τα δημόσια έσοδα, επιδεινώνοντας την κατάσταση. Αφήστε ότι πριν τον Μόντι δεν υπήρχε πρόβλημα δημόσιου χρέους, όπως είπε και ο σημερινός υπουργός οικονομικών Padoan! Στο ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών, ωστόσο, η λιτότητα κάνει θαύματα. Μεταξύ 2011 και 2013, ο Μόντι μείωσε το λόγο Δαπάνες/ ΑΕΠ μόνο 0,7 τοις εκατό του ΑΕΠ, αλλά το ΑΕΠ κατέρρευσε μέσα σε δύο χρόνια πάνω από 4%, και στη συνέχεια ο λόγος χρέους / ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 12 μονάδες. Καταστροφή είπατε; Για εμάς, ναι, για τους ξένους πιστωτές όχι: το ισοζύγιο πληρωμών έγινε πλεονασματικό.

Φυσικά, τα δάνεια θα πρέπει να αποπληρωθούν. Αλλά ακόμα και ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δήλωσε ότι οι τράπεζες του Βορρά ήταν απρόσεκτες! Να καταστρέφεται η οικονομία μιας χώρας για να υπακούσει στο τελεσίγραφο των απρόσεκτων πιστωτών είναι ανήθικο (διότι οι πιστωτές θα πρέπει και αυτοί να αναλάβουν το βάρος των δικών τους κακών επιλογών), αλλά πάνω απ’όλα ανόητο. Και το αποτέλεσμα ποιο είναι; Αυτό που βλέπουμε σήμερα σε άλλες ειδήσεις: 

Τον περασμένο μήνα οι παραγγελίες της γερμανικής βιομηχανιας μειώθηκαν περισσότερο από 3%. Πνίγοντας τους οφειλέτες τους, που είναι η κύρια αγορά τους, η Γερμανία στραγγαλίζει τον ίδιο της τον εαυτό. Η μόνη προοπτική σωτηρίας είναι αυτή που προσφέρουν ευγενικά οι υποστηρικτές του δημοψηφίσματος "κατά της λιτότητας". Ναι! Γιατί αφού μας ξεζούμισε για να πάρει πίσω το "θησαυρό της", τώρα το γερμανικό Γκόλουμ, αν θέλει κάποιος να αγοράσει υα εμπορεύματα του, θα πρέπει να βάλει πάλι μπροστά τη ζήτηση στην Ευρώπη. Τι θα μπορούσε να είναι καλύτερο από το να επιτρέψει στο Νότιο να αρχίσει και πάλι να δανείζεται; Θα δείτε: Η Μέρκελ θα δείξει σύντομα το ανθρώπινο πρόσωπο της, όχι για να ευχαριστήσει τους συναδέλφους που είναι "κατά της λιτότητας",αλλά επειδή τη συμφέρει. 

Αλλά εμάς, αντί να αρχίσουμε και πάλι να χρεωνόμαστε για να την βοηθήσουμε, συμφέρει να εγκαταλείψουμε το ευρώ, ένα σύστημα στο οποίο η λιτότητα είναι ο μόνος μηχανισμός ρύθμισης των εξωτερικών ελλειμμάτων.

[--->]

Ακόμα για τη σχέση δημόσιου χρέους-ανάπτυξης: ένα γράφημα

Έχουμε αναφερθεί ξανά στο παρελθόν, αλλά αξίζει πραγματικά τον κόπο να αναφερθούμε ξανά στη σχέση  δημόσιου χρέους και ανάπτυξης. Ο Arindrajit Dube, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης, Amherst, (στο ίδιο Πανεπιστήμιο με το νεαρο Thomas Herndon, που εντόπισε τα σφάλματα των Reinhart και Rogoff και που εξαιτίας του ξέσπασε το περιβόητο Excelgate), και συγγραφέας πολλών και αξιόλογων μελετών για την επίδραση του κατώτερου μισθου, δημοσίευσε μια προκαταρκτική ερευνητική εργασία την οποία είχε προαναγγείλλει το Next  New Deal .

Πρόκειται για μία μάλλον εξειδικευμένη εργασία, η οποία απαιτεί καλή γνώση της στατιστικής, αλλά το νέο ως προς το άρθρο στο Next New Deal είναι το παρακάτω γράφημα, ασφαλώς πιο

εκλαϊκευμένο

 

 

Πως χρησιμοποίησαν τα σπρεντς για να επιβάλλουν τη λιτότητα

Επιστημονική δημοσίευση του Paul De Grauwe που δείχνει ότι η λιτότητα επιβλήθηκε στις PIIGS, με την απειλή των σπρεντς και του  "συναισθήματος" των αγορών. Αλλά, είναι η ίδια η ΕΚΤ με τις πολιτικές της αυτή που καθορίζει τα σπρεντς και όχι οι κυβερνητικές πολιτικές αυτές καθαυτές.

Ο Πολ Κρούγκμαν συγκρίνει τη δημοσιονομική λιτότητα με τις  μεσαιωνικές "θεραπείες", τις  αφαιμάξεις του αίματος του ασθενή. Ο Paul De Grauwe και ο Ji Yuemei σε πρόσφατο άρθρο τους [link] είναι περισσότερο διπλωμάτες, αλλά με βάση τα συμπεράσματα τους μπορούμε να καταλήξουμε σε  πιο ακριβή συμπεράσματα για τα αίτια μιας τόσο κραυγαλέας αποτυχίας.

Σύμφωνα,λοιπόν, με τους δύο οικονομολόγους, οι κυβερνήσεις επέλεξαν να βασιστούν στο "συναίσθημα" των αγορών παρά στη λογική. Το αποτέλεσμα ήταν να επιβληθεί σκληρή λιτότητα, χωρίς όμως και να μειωθούν οι αποδόσεις των τίτλων του δημοσίου οι οποίες, όμως, μειώθηκαν μόνο μετά την παρέμβαση της ΕΚΤ.

Τι πρόκειται να συμβεί

του Fabrizio Tringali

Μετά από ένα ταραγμένο 2012, η νέα χρονιά ξεκίνησε σε ένα οικονομικό κλίμα σχετικής ηρεμίας. Τα spreads είναι χαμηλά και η κρίση φαίνεται να έχει κάνει ανακωχή. Αλλά τι μας περιμένει στο εγγύς μέλλον; Οι δύσκολες μέρες έχουν πράγματι περάσει ή αναμένεται να επιστρέψουν; Επειδή υπάρχουν δύο αντίθετες ερμηνείες της κρίσης, για να απαντήσει κανείς σε αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να καταλάβει τι είναι αυτή η κρίση.

Ας τα δούμε.

Πρώτο κλειδί ανάγνωσης: Κρίση δημόσιου χρέους
Σύμφωνα με την ερμηνεία αυτή, ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες έζησαν πάνω από τις δυνατότητές τους. Ετσι, το δημόσιο χρέος τους αυξήθηκε χωρίς να βελτιώνεται η ανταγωνιστικότητα τους, ρισκάροντας την πτώχευση. Η αύξηση των spreads δείχνει ότι οι αγορές δεν δείχνουν πρόθυμες να επενδύσουν σε τίτλους χωρών σπάταλων και υπερχρεωμένων.

Η λύση στην κρίση θα έπρεπε να είναι η ενίσχυση της δημοσιονομικής πειθαρχίας, επιβάλλοντας ανώτατο όριο στη σχέση χρέους / ΑΕΠ και εφαρμόζοντας δραστικά μέτρα λιτότητας και δραστική μείωση των δαπανών. Για την αποθάρρυνση της κερδοσκοπίας, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, θα πρέπει επίσης να εφαρμοστούν μορφές αμοιβαιότητας του δημόσιου χρέους (αγορά χρεογράφων από την ΕΚΤ, έκδοση ευρωομολόγων), ώστε όλες οι χώρες να αναλάβουν να διασφαλίσουν, από κοινού, την καταβολή των τόκων και την αποπληρωμή των τίτλων σε ωρίμανση που εκδίδουν τα  μεμονωμένα κράτη.

Ωστόσο, για να αποφευχθούν οι όποιες ηθικές βλάβες, οι εθνικές κυβερνήσεις θα έπρεπε να δεσμευτούν να υλοποιήσουν τις πολιτικές που αποφασίζουν οι ευρωπαϊκοί οργανισμοί, ανεξάρτητα από τη θέληση των πολιτών τους.

Δεύτερο κλειδί ανάγνωσης: Κρίση του ευρώ.
Σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία, ωστόσο, ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες επωφελήθηκαν από τη συμμετοχή τους στο ενιαίο νόμισμα για να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητά τους σε βάρος άλλων. Περιορίζοντας  μισθούς και εγχώρια ζήτηση συγκράτησαν συστηματικά τον πληθωρισμό τους σε χαμηλότερα επίπεδα από τους εταίρους τους. Οι οποίοι, επειδή το νόμισμα ήταν κοινό, δεν θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε υποτίμηση νομίσματος αμυντικού χαρακτήρα για να καθορίσουν μια νέα ισορροπία. Ετσι,ενώ οι πρώτοι συγκέντρωναν εμπορικά πλεονάσματα, οι άλλοι έβλεπαν να  χειροτερεύει το ισοζύγιο πληρωμών τους, μέχρι που μπήκαν σε κρίση.

Η αύξηση των spreads δείχνει ότι οι αγορές γνωρίζουν ότι στο μέλλον η αξία των τίτλων των χωρών που περνούν κρίση μπορεί να μειωθεί: οι χώρες αυτές θα μπορούσαν να βγουν από το ευρώ,να υποτιμήσουν, να επαναδιαπραγματευθούν το χρέος ή να το ξεπληρώνουν με το νέο νόμισμα.

Για την έξοδο από την κρίση θα έπρεπε λοιπόν να υπάρξει ένας μηχανισμός αυτόματης εξισορρόπησης των χωρών με διαρθρωτικό πλεόνασμα και τις  ελλειμματικές. Επιπλέον, με δεδομένη την τρέχουσα οικονομική ύφεση, οι πολιτικές λιτότητας θα πρέπει να εγκαταλειφτούν και να αντικατασταθούν από παρεμβάσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση, για τη στήριξη της  ζήτησης και της απασχόλησης. Στις δε πλεονασματικές χώρες, θα έπρεπε να αυξηθούν σημαντικά οι μισθοί.
Ωστόσο, επειδή ο δρόμος αυτός μοιάζει αδιάβατος, αφού  προϋποθέτει ότι όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες θα αλλάξουν τις οικονομικές πολιτικές που υιοθετήθηκαν μέχρι σήμερα, και οι ισχυρότερες θα  δεχτούν την αυτόματη μεταφορά πόρων προς τις λιγότερο ανταγωνιστικές, η μόνη λύση φαίνεται πως είναι η έξοδος από το ευρώ και η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας στον τομέα των οικονομικών και νομισματικών πολιτικών.

 

Ποια είναι η σωστή λύση;
Προφανώς, αυτές οι θέσεις είναι ασυμβίβαστες μεταξύ τους . Αν δεχθεί κανείς ότι οι  χώρες που εμφάνιζαν ένα υψηλό λόγο  χρέους / ΑΕΠ ήταν αυτές που έπληξε η κρίση τότε η πρώτη εξήγηση φαίνεται πως είναι η σωστή. Αν όμως πιστεύει ότι η κρίση έπληξε όσους είχαν υψηλότερο ποσοστό πληθωρισμού, τότε θα πρέπει να συμφωνήσει με τη δεύτερη.

Ιδού ένας σύντομος περιληπτικός πίνακας:

	Δημόσιο χρέος/ΑΕΠ  (%)			Εξωτερικές ανισσοροπίες και διαφορικά κόστη στην ευρωζώνη
Χώρα	1999	2007	2011	Ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών	Μοναδιαίο κόστος εργασίας διακυμ.% 1999-2010	Δείκτης τιμών καταναλωτή 1999-2012
Γερμανία	61	65	83	52.0	1.4	21.8
Πορτογαλία	50	68	106	-132.2	11.1	35.1
Ιταλία	114	104	121	-24.4	28.5	30.9
Ελλάδα	103	105	166	-123.2	54.9	43.1
Ισπανία	62	36	67	-75.5	24.8	38.4

[Τα στοιχεία από Ευρώπη: κρίση χρέους ή ισοζυγίου πληρωμών; A.F. Presbitero, Università Politecnica delle Marche, δημοσιεύτηκε στο linkiesta.it ]

Η ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΚΑΙ ΜΠΟΥΡΔΕΣ ΣΟΓΙΑΣ

του Γιώργου Π. Τριανταφυλλόπουλου

Προ κάποιων ημερών ψάχνοντας για κάποια στοιχεία στο διαδίκτυο έπεσα τυχαία πάνω στον τίτλο ενός άρθρου. «Σενάρια πείνας δεν μπορούν να αποκλειστούν...» ήταν ο τίτλος του. Με τράβηξε, ο τίτλος, και είπα να το διαβάσω. Κατόπιν είδα πως το συγκεκριμένο άρθρο είχε αναδημοσιευτεί από πολλά και μεγάλα σάιτ. Ο συγγραφέας του ήταν κάποιος Στούπας, άγνωστος σε μένα αλλά μάλλον γνωστός σε αρκετούς. Το άρθρο μπορείτε να το βρείτε εδώ: http://www.capital.gr/stoupas/Article.aspx?id=1660001

Το πρώτο που με εντυπωσίασε ήταν η ιδιαίτερη επιθετικότητά του απέναντι σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε δε συμφωνούσε με τον ίδιο και τις απόψεις του. Το βασικό χαρακτηριστικό του άρθρου ήταν η χολή, πολύ χολή. Η προσπάθεια απαξίωσης της άλλης άποψης, η συκοφάντησή της, ο διασυρμός της ήταν το κυρίαρχο στοιχείο που διαπερνούσε το άρθρο από την αρχή ως το τέλος.

 Αντιλαμβάνομαι πάρα πολύ καλά πως έχουμε πόλεμο. Πόλεμο κοινωνικό, ταξικό και συνακόλουθα ιδεολογικό. Στο πλαίσιο αυτού του πολέμου κάθε πλευρά χρησιμοποιεί επομένως όσα όπλα διαθέτει. Αντιλαμβάνομαι επίσης πως όλοι εκείνοι που μέχρι πριν τρία χρόνια λιβάνιζαν και έκαναν γονυκλισίες στον επελαύνοντα καπιταλισμό που τραβούσε προς την αιώνια κυριαρχία σήμερα νιώθουν προδομένοι. Η ιδεοληψία τους καταρρέει μπροστά στα μάτια τους. Αυτό που πίστεψαν και υπηρέτησαν πιστά ίσως επί χρόνια αποδεικνύεται πλέον εφιάλτης. Όχι για όλους αλλά σίγουρα για τους πολλούς. Τους πάρα πολλούς.

Παρ' όλ' αυτά πιστεύω πως όλοι εμείς που δεν έχουμε συμφέροντα που ταυτίζονται με αυτά που υπηρετούνται μέσα από τις ασκούμενες, κατά τα τελευταία ιδιαίτερα χρόνια, πολιτικές έχουμε το καθήκον να διατηρούμε ένα υψηλό επίπεδο διαλόγου και αναζήτησης της αλήθειας. χωρίς υβριστικές επιθέσεις και ανοίκειους χαρακτηρισμούς και με ανταλλαγή επιχειρημάτων. Το αντίθετο δηλαδή από αυτό που κάνει ο αρθρογράφος του άρθρου. Φυσικά κυρίαρχο ρόλο στην προσπάθεια χλευασμού των απόψεων που δεν βρίσκουν σύμφωνο το συγγραφέα του άρθρου παίζει η διαστρέβλωση αυτών των απόψεων. Για του λόγου το αληθές ας δούμε την αρχή του άρθρου:

Οι δημαγωγοί της άκρας αριστεράς και άκρας δεξιάς εξαπατούν τους αδαείς υποσχόμενοι την ακύρωση του μνημονίου και την επαναφορά των κεκτημένων στα επίπεδα της ευημερίας με δανεικά...

Αφελώς μαρξίζοντες οικονομολόγοι που υποδύονται αναιδώς τους Κεϋνσιανιστές για καιροσκοπικούς λόγους, διατείνονται πως αν διαγράψουμε μονομερώς τα χρέη θα ζήσουμε εμείς καλά και οι δανειστές μας καλύτερα... Αν ακόμη ρίξουμε ρευστό στην αγορά θα έχουμε ανάπτυξη...

Δε νομίζω πως χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω τόσο για το ύφος όσο και για την ουσία του επιχειρήματος. Αν κάποιος έχει διαβάσει ακόμη και τα μικρότερα, σε μέγεθος, βιβλία του Marx θα γνώριζε τις θέσεις των μαρξιστών και της αριστεράς για τον κρατικό δανεισμό. Και φυσικά να γίνεται συγκεκριμένη αναφορά στα προγράμματα και στις θέσεις των υπαρκτών κομμάτων της αριστεράς στην Ελλάδα.

Που αναφέρεται, σε ποιο πρόγραμμα δηλαδή, και ποιού κόμματος της αριστεράς πως θέλει να επανέλθουμε στην κατάσταση του 2008; Ποιο κόμμα της αριστεράς έχει τη θέση πως πρέπει να δανείζεται το δημόσιο και μάλιστα με τον τρόπο που δανειζόταν; Μήπως αυτά ήσαν οι πρακτικές των κομμάτων που κυβερνούσαν την Ελλάδα και τις πολιτικές των οποίων αντιμάχονταν τα κόμματα της αριστεράς; Αν και το άρθρο υποτίθεται πως αφορά τις τιμές και την παγκόσμια επάρκεια των τροφίμων ο συγγραφέας φεύγει συχνά από το θέμα για να κατακεραυνώσει την αριστερά όπου πιστεύει πως αυτό κολλάει. Γράφει, για παράδειγμα:

Η Αργεντινή αποτελεί ένα καλό παράδειγμα προς αποφυγή. Το γεγονός πως κάποιοι το βλέπουν ως παράδειγμα προς μίμηση, δεν είναι της οικονομικής αλλά της ψυχιατρικής επιστήμης και αυτό είναι άλλο θέμα...

Εμείς λοιπόν καλό είναι όσο έχουμε τις «πλάτες» της τρόικας να αποφύγουμε να γίνουμε το παράδειγμα προς αποφυγήν...

Όσοι διαφημίζουν την μονομερή στάση πληρωμών σαν μέσο επανεκκίνησης της οικονομίας, πέραν του ό,τι είναι εκτός τόπου και χρόνου είναι και επικίνδυνοι.

Αν και το άρθρο υποτίθεται πως έχει ως θέμα τις τιμές των τροφίμων εκτρέπεται συχνά σε θέματα άσχετα αλλά ισχυρά σχετιζόμενα με την πρόθεση του συγγραφέα για προπαγάνδα. Στην εμπέδωση δηλαδή της άποψης πως έχουμε τις πλάτες τις τρόικας. Ο αρθρογράφος αποφεύγει να διευκρινίσει ποιοι ακριβώς έχουν αυτές τις πλάτες. Στο κυρίως θέμα ο τρόπος προσέγγισης, με την απλή παράθεση τιμών τροφίμων και τις μεταβολές τους κατά την τελευταία δεκαετία μένει τελείως μετέωρη και ατεκμηρίωτη στο πεδίο των αιτίων. Αυτό όμως δε θα μας απασχολήσει εδώ. Σε επόμενο κειμενάκι μάλλον. Εδώ θα μας απασχολήσει η εμμονή του αρθρογράφου με την Αργεντινή. Γράφει πάλι:

Την ίδια περίοδο των χαμηλών τιμών των πρώτων υλών χρεοκόπησε και η Αργεντινή. Στη συνέχεια οι περονιστές εκμεταλλεύτηκαν τον υπερτετραπλασιασμό της τιμής της σόγιας για να παραμείνουν στην εξουσία...

Τι εννοεί ακριβώς εδώ; Πως η σόγια έβαλε πλάτη στους περονιστές; Δε μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει τι υπαινίσσεται ο νέος αινίκτης! Μάλλον απευθύνεται σε ένα εξαιρετικά μορφωμένο και ενημερωμένο κοινό το οποίο και αντιλαμβάνεται αμέσως τον υπαινιγμό. Εγώ όμως δεν έχω την τιμή να ανήκω στο παραπάνω εκλεκτό κοινό και δεν είμαι καθόλου ξερόλας. Έτσι υποχρεώνομε να ψάχνω και να διαβάζω συνεχώς σε μια αγωνιώδη και απέλπιδα προσπάθεια μήπως και μάθω κάτι. Άρχισα να ψάχνω επομένως να βρω τη εννοούσε ο αρθρογράφος. Κατέληξα λοιπόν πως εννοούσε τα δεδομένα που παρουσιάζονται στα δύο επόμενα διαγράμματα. Για να μη κατηγορηθώ ως αφελής και επικίνδυνος (δεν έχω καταλάβει για ποιόν) μαρξιστής τα δεδομένα είναι από το ΔΝΤ που μας κάνει και πλάτες.

 Διάγραμμα 1

 

 

 http://www.imf.org/external/pubs/ft/scr/2005/cr05236.pdf

Διάγραμμα 2

South America: Exports of Goods by Region, 1990–20101(Percent of GDP)

 

 http://www.imf.org/external/pubs/ft/wp/2012/wp12145.pdf

 

 Τι μας δείχνουν τα προηγούμενα διαγράμματα; Το πρώτο μας αποκαλύπτει πως η οικονομία της Αργεντινής άρχισε να αναπτύσσεται με ταχύτατους ρυθμούς ανταποκρινόμενη απολύτως άμεσα στην πολιτική της στάσης πληρωμών του δημοσίου χρέους και την υποτίμηση του νομίσματος. Στο δεύτερο διάγραμμα βλέπουμε την πορεία των εξαγωγών της Αργεντινής και την απότομη αύξησή της μετά την εφαρμογή των δύο παραπάνω πολιτικών. Ο αρθρογράφος επομένως υπαινίσσεται πως αυτό το δεύτερο ήταν που αύξησε απότομα το ΑΕΠ στην Αργεντινή.

 Η ευνοϊκή συγκυρία ήταν, κατά τον αρθρογράφο, η αιτία της ανάπτυξης που γνώρισε η οικονομία της Αργεντινής και όχι η στάση πληρωμών του δημοσίου χρέους και η υποτίμηση του νομίσματος. Η ευνοϊκή συγκυρία ήταν η εκτίναξη των διεθνών τιμών της σόγιας ακριβώς κατά την περίοδο που η Αργεντινή έλαβε τις δύο αναφερθείσες πολιτικές αποφάσεις. Είναι όμως έτσι; Ας το ψάξουμε λεπτομερώς. Στον επόμενο πίνακα βλέπουμε τα μεγέθη της οικονομίας της Αργεντινής κατά την περίοδο 2000-2008.

Πίνακας 1

http://www.policyarchive.org/handle/10207/bitstreams/20376.pdf

 Τι μας αποκαλύπτει ο παραπάνω πίνακας; Πως το ΑΕΠ της Αργεντινής δεν αυξήθηκε εξ αιτίας των εξαγωγών και κυρίως των εξαγωγών αγροτικών προϊόντων. Τα μεγέθη τα οποία συνέβαλαν στην εκρηκτική αύξηση του ΑΕΠ και στην ανάκαμψη της οικονομίας ήσαν η βιομηχανική παραγωγή, οι κατασκευές και το εμπόριο. Δηλαδή συνέβη το ακριβώς αντίθετο από αυτό που συμβαίνει με την ελληνική οικονομία κατά την τελευταία τριετία. Στο επόμενο διάγραμμα βλέπουμε πως δεν αυξήθηκαν μόνο οι εξαγωγές αλλά και οι εισαγωγές και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερους ρυθμούς.

Διάγραμμα 3

 

 

 Η συνεχώς επομένως αναπαραγόμενη άποψη πως η σόγια και οι διεθνείς τιμές της έσωσαν την Αργεντινή είναι παντελώς αστήρικτη. Ας δούμε όμως λεπτομερεστέρα και το ζήτημα της σόγιας. Στο επόμενο διάγραμμα τις εξαγωγές σόγιας κατά την περίοδο 1990-2010 από τις κυριότερες χώρες παραγωγής της.